«Το νησάκι που βρίσκεται στα βορεινά της Λέσβου, ανάμεσα στην Πέτρα και Μόλυβο είναι γυμνό κι έρημο. Δεν έχει όνομα, κι οι ψαράδες που δουλεύουν σε εκείνες τις θάλασσες το λένε απλά, “το νησί”. Δεν έχει μήτε ένα δέντρο, εξόν από θάμνους. Τρία μίλια μακριά, τα βουνά της Λέσβου συνθέτουν μια ήρεμη αρμονία από γραμμή, από κίνηση και χρώμα. Πλάι σε αυτή τη σπατάλη, το γυμνό νησί με την αυστηρή γραμμή του, φαίνεται ακόμα πιο έρημο. Σα να το έχει ξεχάσει ο Θεός όταν έχτιζε τις στεριές κι έκανε τις θάλασσες στις εφτά πρώτες μέρες του κόσμου.Μα από τούτη τη γυμνή λουρίδα της γης μπορείς να δεις, το καλοκαίρι, τον ήλιο να πέφτει μέσα στο ατέλειωτο πέλαγο. Τότε τα χρώματα βάφουν τα νερά κι ολοένα αλλάζουν κάθε στιγμή σαν να λιώνουν μες στ΄αλαφρά κύματα. Όταν τα βράδια είναι πολύ καθαρά, μπορείς να ξεχωρίσεις τα βουνά του Άθω να βγαίνουν μέσ΄από το πέλαγο και σιγά, πάλι να σβήνουν μαζί με τη νύχτα που έρχεται. Αυτή την ώρα ο μπαρμπα-Δημήτρης, ο μοναχικός κάτοικος του έρημου νησιού, θα κάμει την τελευταία κίνηση που τον ενώνει με τους ανθρώπους και με τη ζωή: Θ’ ανάψει το φως στο φάρο.
Το φως θ’ αρχίσει ν’ ανάβει, να σβήνει, πάλι, πάλι, στο ίδιο διάστημα, αυστηρά, αναπόφευχτα, όπως οι σκοτεινές δυνάμεις της ζωής, η μοίρα του ανθρώπου…»
ΑΙΓΑΙΟ, διήγημα «Οι Γλάροι», Ηλίας Βενέζης
Αφιερωμένο σε όσους νιώθουν ακόμα τούτη τη γυμνή λουρίδα γης για πατρίδα τους…
Εξαιρετικά αφιερωμένο και στην Scarlett
5 σχόλια:
Ένα μεγάλο ευχαριστώ για εικόνα και κείμενο και το ταξίδι που μου προσφερες στην "γύμνια" των νησιών που λατρεύω.
(μα τι περιγραφή ο Βενέζης!...είναι από το κείμενο με τους γλάρους που δεν επέστρεψαν, ε; )
Τη νιώθουμε και την αγαπάμε πολύ.
Καλό σκ να έχετε κ οι δυο σας.
@ Scarlett, εγώ σε ευχαριστώ που μου τον θύμισες. Είναι από τους αγαπημένους μου, κυρίως λόγω αυτού του αυθόρμητου συναισθηματισμού και των εικόνων που δημιουργεί...
...και κατι άλλο, στα έργα του ο Βενέζης βγάζει αυτή την βαθιά νοσταλγία για την πατρίδα...
...οι γλάροι που ποτέ δεν επέστρεψαν, σωστά.
@ Roadartist, ναι, την αγαπάμε, με ένα δικό μας τρόπο, μακάρι να της το δείχναμε...
...η σχέση αυτή να ήταν και αμφίδρομη, τι καλά που θα είμασταν.
Βουρκωνα για μερες μετα που διαβασα την ιστορια με τους γλαρους (ακομα και τωρα, οταν την σκεφτομαι).
Οχι οτι αλλαζει τιποτα στην ιστορια, ουτε στο δεσιμο που (πρεπει να) εχουμε με αυτην την "γυμνη λουριδα γης", αλλά θελω να σημειωσω οτι το νησι που περιγραφει ο Βενεζης δεν υπαρχει[*].
Κατι που κανει στα ματια μου την ιστορια ακομα πιο αληθινη, μιας και μπορω να βλεπω αυτην την γυμνη λουριδα γης, τον μοναχικο φαρο και τους γλαρους για οσο ζω, με τα ματια της φαντασιας μου.
Αν το νησι υπηρχε στους χαρτες, θα ηθελα καποτε να το επισκεφτω. Και δεν θα αντεχα να αντικρυσω την ανθρωπινη ασχημια που (σιγουρα) θα το ειχε κατακλυσει στο ενδιαμεσο.
[*] Καπου 300μ (και οχι "3 μιλια" ) απο την ακτη, απεναντι απο την Αναξο (και οχι "αναμεσα Πετρα και Μολυβο" ) υπαρχει ενα νησακι (χωρις φαρο) που οι ναυτικοι χαρτες το αναφερουν σαν Αγ. Γεωργιο.
Καλημέρα Πειρατή,
Στην ίδια ιστορία, οι γλάροι εφυγαν, αλλά μετά ο μπάρμπα-Δημήτρης συνάντησε ένα νέο ζευγάρι, που καθώς κολυμπούσε στα νερά, το πέρασε για ζευγάρι από δελφίνια...
...αυτές είναι οι εικόνες του Βενέζη.
Πάντως με έβαλες να ψάξω στο google earth για να διαπιστώσω εάν όντως υπάρχει αυτό το νησί. Έχεις δίκιο, μάλλον δεν υπάρχει, η Άναξος είναι και μερικές ακόμα βραχονησίδες που μάλλον δεν έχουν σχέση με την ιστορία και τον φάρο, κι αυτό όπως κι εσύ λες, κάνει την ιστορία πιο αληθινή...
Όσο για την επίσκεψη σε ένα νησί χωρίς ανθρώπινη παρουσία, μάλλον εγώ δεν θα το επέλεγα, ακόμα κι αν ήταν στον Παράδεισο :)
Δημοσίευση σχολίου