Φωτογραφίες: Κώστας ΜπαλάφαςΒλέπω κάποιες φωτογραφίες του Κώστα Μπαλάφα, ο οποίος έφυγε χτες στα 91 του και καθώς παρατηρώ την Ελλάδα του χτες, αναρωτιέμαι για την Ελλάδα του αύριο…το σήμερα απλά το ζω και το ξέρω από πρώτο χέρι…
Λένε ότι θα τα καταφέρουμε και τώρα, βλέπεις κι εκείνοι μπόρεσαν να βγουν μέσα από πόλεμο, από φτώχεια και ανέχεια…πολλοί όμως έφυγαν για πάντα από εδώ και δεν ήταν εκατοντάδες, δεν ήταν χιλιάδες, ήταν εκατοντάδες χιλιάδες, ίσως και εκατομμύρια…
Ο κόσμος όλος όμως χτιζόταν από την αρχή, κάτι χάραζε αχνά στο βάθος…
Ο κόσμος μας πια μοιάζει να σωριάζεται, όχι ότι αυτός που φτιάξαμε ήταν ο καλύτερος, απλά ζήσαμε παγκοσμίως μέσα στις αυταπάτες μας, αυτές κατεδαφίζονται…
Δεν ξέρω για τι ακριβώς παλεύουμε, για να διασώσουμε τις αυταπάτες μας ή μήπως για να φτιάξουμε κάτι από την αρχή;
Θα είμαι πάντα μαζί με εκείνους που επιδιώκουν τις αλλαγές και τις υποδέχονται με ενθουσιασμό, φτάνει να αφήνουν μια υπόσχεση, μια προοπτική...
Θα ήθελα όμως να μπορούσα να φανταστώ ποιο μέλλον οικοδομούμε, αν τελικά οικοδομούμε ή αποδομούμε, ένα μέλλον «κουρεμένο» από δυσβάσταχτα βάρη όπως δήθεν λένε, ή μήπως ένα μέλλον «κουρεμένο» από ελπίδα;
12 σχόλια:
"Θα είμαι πάντα μαζί με εκείνους που επιδιώκουν τις αλλαγές και τις υποδέχονται με ενθουσιασμό, φτάνει να αφήνουν μια υπόσχεση, μια προοπτική..."
Συντάσσομαι πλήρως.
Σταυρούλα, το ερώτημα είναι πως αντιλαμβάνεται κανείς αυτή την υπόσχεση και τι περιμένει να υλοποιηθεί, νομίζω ότι μιλάμε πολλές γλώσσες πάνω σε αυτό
Όπως πάντα στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα Τζων, σε ένα μέλλον που φτιάχτηκε στα μέτρα τους, αφού η ιστορία τους ανήκει, ας τη σαρώσουμε λοιπόν αν επιμένουνε.
Καλημέρα Άνευ Χ.
...και το μαχαίρι και το πεπόνι λοιπόν σε "αυτούς"...σε ποιούς άραγε;
ο εχθρός είναι αόρατος; είναι μέσα μας;
Την ιστορία φοβάμαι ότι δεν την σαρώνουν οι μάζες, αλλά αυτό είναι μια εντελώς προσωπική αντίληψη περί ιστορίας.
Δε γνώρισα πόλεμο ούτε πείνα, όμως θεωρώ οικείες τις εικονες από τις αφηγήσεις των γονιών μου.
Πολύ θα ήθελα να "... είμαι... μαζί με εκείνους που επιδιώκουν τις αλλαγές ..." όμως η γενικευμένη παγκοσμίως οικονομική κρίση μυρίζει "μπαρούτι" και πολύ καλά γνωρίζουμε ή τουλάχιστον φανταζόμαστε τις συνέπειες ενός πολέμου.
ΛΥΠΑΜΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ...
Απολογούμαι για τις απαισιόδοξες και ...φυρδην-μίγδην σκέψεις μου, που εύχομαι μόνο σκέψεις να μείνουν, αλλά δεν τις χωράει ο νους μου τόσες ανατροπές.
Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές
@ Φ.Μ., τα παιδιά μας θα βρουν το δρόμο τους, φτάνει να μην έχουν ως παράδειγμα τα δικά μας στραβά και επίσης να αποδειχθούν λίγο πιο τολμηρά και δημιουργικά από εμάς.
Καλησπέρα Τζων Μποη
σου ειχα γραψει ενα ωραιοτατο μεγαλουτσικο σχολιο που ο blogger όμως αρνηθηκε να δημοσιευσει :( και τωρα μου ειναι δυσκολο να ξανασυνταξω
Πάνω κατω εγραφα αυτα που απαντησες στην Φ.Μ.
Ότι το μελλον δεν μπορεις ποτε να το "κουρεψεις" απο ελπιδα.
Όσο και να απελπιζομαστε μεμονωμενα και προσκαιρα, αυτη βρισκει τροπο να ανθιζει και να χτιζει νεους κοσμους ακομη και μεσα απο ερειπια.
Ελπιζω αυτοι που θα χτισουν τον κοσμο του μελλοντος να το κανουν πιο πετυχημενα
Scarlett, τα ίδια και χειρότερα λάθη θα κανουν, είναι δεδομένο αυτό, αλλά κατά ένα περίεργο τρόπο η ανθρωπότητα βρίσκει τρόπους να πηγαίνει παρακάτω και να δημιουργεί μέσα από τις στάχτες, όπως κι εσυ λες. Αυτό είναι το μαγικό της όλης ιστορίας. Απλά οι αλλαγές φοβίζουν, όσο κι αν κατά βαθος τις αποζητούμε...δες τι γίνεται αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα, όλοι φωνάζουν για αλλαγές, άλλα οι περισσότεροι εξ αυτών κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να μην αλλάξει κάτι. Αυτή η μάχη διεξάγεται εδώ, αλλά αυτός ο πόλεμος βγάζει νικητή μόνο εκείνον που αλλάζει.
ολοι αλλαζουμε - θελοντας και μη. Ειναι ζωη αυτο, μονο τα νεκρα πραγματα δεν αλλαζουν.
Απο βιολογικη σκοπια, ουτε αποδομουμε, ουτε οικοδομουμε. Απλα αντιδραμε σ ενα διαρκως μεταβαλλομενο περιβαλλον.
Ο μεμονωμενος ανθρωπος μπορει να κανει σχεδια για το μελλον, μπορει να οικοδομησει την επιβιωση του. Δεν ειναι τιποτα ιδιαιτερο αυτο, ακομα και τα ψαρια μπορουν να οικοδομησουν συνειδητά το μελλον τους.
Για το αν οι ανθρωπινες κοινωνιες μπορουν να οικοδομησουν οτιδηποτε, πολυ αμφιβαλλω.
Καλημέρα Πειρατή,
Για τα ψάρια έχω πολλές αμφιβολίες για το κατά πόσο μπορούν να οικοδομήσουν το μέλλον τους και μάλιστα συνειδητά, αλλά παρακολουθώντας τις ανθρώπινες συμπεριφορές δεν αισθάνομαι ότι αυτές απέχουν πολύ από εκείνες των πιράνχας, βασική ομοιότητα η βουλιμία
Είσαι πολύ αισιόδοξος, που κατά κάποιο τρόπο είναι ελπιδοφόρο.
Γράφεις "Θα είμαι πάντα μαζί με εκείνους που επιδιώκουν τις αλλαγές και τις υποδέχονται με ενθουσιασμό, φτάνει να αφήνουν μια υπόσχεση, μια προοπτική...".
Διαφωνώ. Πιστεύω ότι θέλουμε να είμαστε πάντα μαζί με εκείνους που δεν επιδιώκουν αλλαγές, που (αν έρθουν) τις υποδέχονται με πεσμένα μούτρα-απεργίες-συλλαλητήρια και αδυναμία εφαρμογής τους ενώ αυτό που αφήνουν είναι ένα δήθεν. Δήθεν πολιτισμένο κράτος, δήθεν θα εφαρμόσουμε το μεσοπρόθεσμο (που υπογράψαμε), δήθεν θα κάνουμε σαρωτικές αλλαγές, επειδή δεν θέλουμε. Δεν θέλουμε να αλλάξουμε.
Και επειδή γνώρισα και πόλεμο και εμφύλιο, φοβάμαι ότι έρχεται ένα νέο απολυταρχικό καθεστώς που θα αναγκάσει τους πολιτικούς να κάνουν αυτό που θέλει η ΕΕ. Αφού μόνοι μας δεν μπορούμε ούτε να συμφωνήσουμε, ίσως με τις κλωτσιές (αρνηση να πληρώσουν 6η, 7, 8η δόση, στάσεις πληρωμών κλπ)που θα φάμε να τα καταφέρουμε να γίνουμε..μακάρι ν'αξερα τι!
Οταν λέω "θέλουμε να είμαστε ενάντια στις αλλαγές" εννοώ την Ελλάδα του σήμερα.
Δημοσίευση σχολίου