Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2011

Ταξίδι επιστροφής


Στην ταβέρνα της κυρά Δήμητρας, η ψαρόσουπα άχνιζε στα πιάτα.
Κάποιοι φορούσαν ακόμα τα παλτά και τα κασκόλ και κάποιοι άλλοι προσπαθούσαν να ζεσταθούν με το οινόπνευμα.
Σε λίγο άρχισαν γέλια, τα μάγουλα παρέμεναν κόκκινα και τα χείλη σκασμένα, ένα υγρό χαρτομάντηλο τσαλακώνονταν στο χέρι και μια καύτρα από τσιγάρο έπεφτε στο πάτωμα.
Ο παγωμένος θρακιώτικος αέρας μας είχε πάρει το σκάλπ εδώ και ώρες και οι δύο γουλιές από τσίπουρο σαν να το επανέφεραν στη θέση του.
Σε τούτα εδώ τα μέρη είναι σαν να επιστρέφεις από εκεί που ξεκίνησες, μέσα σε μια ζεστή μήτρα, είπε κάποιος, έχοντας φιλοσοφική διάθεση την ώρα που ρουφούσε τη ζεστή ψαρόσουπα...κάποια άλλη δήλωνε ότι όλα καλά κι ωραία, αλλά σαν το σπίτι σου πουθενά στον κόσμο.
Κατέβασα μια γουλιά τσίπουρο και καθώς καίγονταν τα σωθικά μου και το μυαλό μου χανόταν μέσα σε μια γλυκιά θολούρα, καθώς σκούπιζα τις υγρές παλάμες μου από τη ζέστη και ένα αναίτιο χαμόγελο έσκαγε στο πρόσωπό μου, σκέφτηκα ότι κάποιοι άνθρωποι έχουν πάντα ένα εισιτήριο επιστροφής στην τσέπη και ότι ένας από αυτούς είμαι κι εγώ κι ας μη το παραδέχομαι...
Τούτα εδώ τα ταξίδια σου δίνουν πάντα τη βολική ψευδαίσθηση της απόδρασης, της φυγής, όσο όμως φεύγεις μακριά, τόσο μια αόρατη, διαυγής πετονιά σε δένει με όλα όσα άφησες και σε τραβάει πίσω. Κάποτε πίστευα ότι αυτό είναι αναπηρία, κάποτε υποστήριζα ότι η επιστροφή είναι δέσμευση, σήμερα ξέρω ότι το εισιτήριο της επιστροφής είναι προνόμιο κι ότι σε όποιο ταξίδι κι αν βρεθείς, σε όποιο άκρο κι αν βαδίσεις, αν το άκρο αυτό λέγεται Έβρος ή Βόρειος Πόλος, η επιστροφή θα είναι χαρά, γιατί μπορεί κάποτε να αφήσαμε αναγκαστικά τη μήτρα που μας γέννησε, όμως η ζωή μας επιβάλλει να φτιάχνουμε καινούργιες μήτρες για να μπαίνουμε μέσα τους και να ζεσταινόμαστε.
Στην ζεστή μήτρα-ταβέρνα της κυρά Δήμητρας, ο χρόνος έμοιαζε να εισβάλλει λαθρεπιβάτης στο προσωπικό καταφύγιο του μυαλού μας...κι ας λυσσομανούσε έξω ο παγωμένος θρακιώτικος αέρας...η μήτρα του καθενός, όπου κι αν αυτή βρισκόταν, θα τον περίμενε να χωθεί και πάλι μέσα της βαθιά, κι αυτό, καθώς γέμιζα το ποτήρι με τσίπουρο και το κατέβαζα μονομιάς, σκεφτόμουν ότι δεν είναι τίποτε περισσότερο, παρά ο ορισμός της ευτυχίας...
...για όσο...

14 σχόλια:

scarlett είπε...

Ωραιος!!!
Θαυμάσιο κείμενο.

Μου άρεσε από παλιά και συνεχίζει να με προκαλεί "η φυγή", μα πιο πολύ μου αρέσει να επιστρέφω.

thinks είπε...

Υπέροχη περιγραφή που μπαίνει σαν το τσίπουρο μέσα βαθειά και σε πάει όπου βρει μέσα σου -καθώς διάβαζα είχα στα χείλια μου καυτό, ζεστό chili beans στο καταφύγιο Two Elk Lodge, σε μια ράχη στα 3.500 μέτρα στα Βραχώδη Όρη -μια μήτρα όπου κάποτε θα ξαναγυρίσω... να΄σαι καλά.

Άνευ Χαρτοφυλακίου είπε...

Τζων, αυτό με την χαρά της επιστροφής είναι προνόμιο, αλλά και βάρος μαζί, των χρόνων που κουβαλάει κανείς.
Είναι τυχεροί όσοι διαθέτουν μια ζεστή μήτρα να κουρνιάσουν...
και είναι όπως τα λες, το ταξίδι είναι η βολική ψευδαίσθηση της απόδρασης.

Τζων Μπόης είπε...

@ Καλημέρα Scarlett,
Η επιστροφή είναι το ζητούμενο ίσως, αλλά σκέψου ότι χωρίς την δυνατότητα της επόμενης απόδρασης, η επιστροφή απλά μοιάζει με φυλακή.
Η απόδραση και η επιστροφή νιώθω να είναι ζευγάρι μέσα μου.


@ Δημήτρη καλημέρα επίσης,
Θα επιστρέψεις μεν στα Βραχώδη όρη για να γυρίσεις πάλι πίσω...
Σε αυτά τα Βραχώδη Όρη θέλω πολύ να πάω, ή μάλλον να ξαναπάω, είναι που κάποτε μια γυναίκα στη Μέση Ανατολή μου είχε πει ότι σε μια προηγούμενη ζωή ζούσα ως καουμποϋ κι είχε ένα μεγάλο ράντζο!
Από εκεί και το nick μου, μίλησε η Αμερική μέσα μου :)


@ Άνευ Χ. καλημέρα και σε σένα.
Εμμέσως πλην σαφώς, μου λες ότι γερνάω.
Σωστά, έτσι είναι, τη χαρά της επιστροφής την νιώθεις πιο έντονα όσο περντούν τα χρόνια.

thinks είπε...

Είχα γράψει σεντόνι απάντηση και νόμιζα ότι είχε πιάσει, αλλά έπεσε εξαφανιζόλ. Το βάζουμε στα Προσεχώς, στο δικό μου ιντερνετικό ράντσο! Μ' αρέσει όταν μιλάει η Αμερική μέσα σου (απ' το Waltons Mountain)!

(Good night Dimitris! Good night John-boy!)

Τζων Μπόης είπε...

Αγαπητέ Δημήτρη,

Εδώ θα διαβάσεις για τον Βίο και την Πολιτεία του γράφοντος.

http://armirikia.blogspot.com/2008/01/blog-post_09.html

Αν τελικά η επιστροφή μου είναι στα γελάδια, μάλλον θα προτιμήσω εκείνα της άγριας Δύσης, παρά της Πετρομαγούλας!

thinks είπε...

Εξαιρετικά αφιερωμένα
(click to view):
John Boy Country
(14 MB, 2x mp3)

scalidi είπε...

Είναι προνόμιο η επιστροφή και η φυγή... :)

Τζων Μπόης είπε...

Αγαπητέ Δημήτρη, ένα μεγάλο ευχαριστώ κι από εδώ!
Ναι, η country μου αρέσει πολύ, το ομολογώ.
Συμπτωματικά μάλιστα άκουγα πριν από λίγο και το wing του Santaolalla που το λατρεύω και θυμήθηκα τα μοναδικά τοπία της ταινίας.
Τυχερός να έχεις ζήσει εκεί...και μάλλον σε θέλουν τα βουνά κι οι κορυφές :)

Τζων Μπόης είπε...

Σταυρούλα, είναι προνόμιο να μην μένεις στάσιμος με άλλα λόγια :)

thinks είπε...

mmmm... πράγματι τα βουνά με θέλαν,και δεν με άφησαν να φτάσω στα λειβάδεια... rode into town, married the sheriff, never rode out.

Goodnight John Boy!
Θενκγιου!

Τζων Μπόης είπε...

Αγαπητέ Δημήτρη καλημέρα,

Άλλοι παίρνουν τα βουνά κι άλλοι τα λαγγάδια, κάποιοι αντριωμένοι επιλέγουν τη θάλασσα, όσοι όμως παίρνουν αέρα, ίσως να είναι και οι πιο κερδισμένοι.

Ανώνυμος είπε...

Κάπως έτσι θέλω να αισθάνεται ο γιός μου, που μετά απο μήνες απλήρωτος, βρήκε δουλειά στο Ντουμπάϊ και φεύγει το Γενάρη. Η ξενιτειά θα είναι γλυκιά γιατί συνεπάγεται με χρήματα και μελλοντικά με τη μετακόμιση της οικογένειάς του εκεί. Ομως εμείς, θα μείνουμε πίσω, σαν τη μήτρα που προσμένει, σαν το λιμάνι τη θαλασσοδαρμένη μαούνα. Οταν κοπάσει η κρίση στην Ελλάδα, αν βρεί ποτέ πια εδώ δουλειά..
Τη καλησπέρα μου.

Τζων Μπόης είπε...

Θεία Λένα,

Όταν έγραφα για επιστροφές είχα στο μυαλό μου κι αυτές τις επιστροφές.
Σας εύχομαι να είστε πάντα μονιασμένοι και αγαπημένοι, οι αποστάσεις πλέον εκμηδενίζοντα και πέρα από τη ζεστή αγγαλιά που έχει μεγάλη σημασία, σημασία έχει και η σκέψη, κι αυτή καμία απόσταση δεν μπορεί να την εμποδίζει.

Καλή σας νύχτα