Σχεδόν πολυτέλεια

Είναι καιρός που αισθάνομαι ότι το να γράφω εδώ μέσα είναι πολυτέλεια...και είναι έτσι γιατί αισθάνομαι πλέον να είναι πολυτέλεια οτιδήποτε προσποιείται ακόμα μια κανονικότητα, παραβλέποντας τη θλίψη και την απορρύθμιση που υπάρχει γύρω μας.

Στις παρέες, στις κουβέντες, παντού, το θέμα είναι η κατάσταση που βιώνουμε σε τούτη την κατακαημένη χώρα. Χάθηκαν τα χαμόγελα, χάθηκε το κέφι, χάθηκε η αισιοδοξία, κι αν μέχρι πριν από λίγους μήνες υπήρχε μια κρυφή επλίδα ότι όλη αυτή η πίεση είναι προσωρινή, τώρα πλέον βλέπεις μόνο σκοτάδι, ένα σκοτάδι στο οποίο μπαίνουν όλο και περισσότεροι, σιωπηλοί, με σκυφτά κεφάλια, ψάχνοντας μια διέξοδο κινδύνου..

Είναι βλακώδες να προσποιείσαι μια κανονικότητα όταν όλα εκεί έξω μοιάζουν μαύρα, όταν δεν έχεις να πεις κάτι στα παιδιά σου, όταν σε ρωτούν για το ένα ή το άλλο που δεν καταλαβαίνουν...μπας και καταλαβαίνεις όμως κι εσύ; από που να ξεκινήσεις και κυρίως που να καταλήξεις, τι ελπίδα να δώσεις, πέρα από εκείνο το γενικό: «θα προσαρμοστούμε»...σκατά θα προσαρμοστούμε, παρηγοριά στον άρρωστο μέχρι να βγει η ψυχή του.

Τι να πεις σε εκείνο το παιδί που ξεκινά με όνειρα και διάθεση και πέφτει πάνω στα 650 ευρώ μηνιαίο μισθό σε φουλ πρόγραμμα, γιατί πλέον έχουμε και το ντεμί πανσιόν με 300 και 400.
Τι είδους ζωή να προσαρμόσεις με μια αμοιβή-επετεία, πως να ντύσεις μια ζωή με κουρέλια, πως να χορτάσεις με ψίχουλα, πως να κάνεις οικογένεια, πως να κάνεις όνειρα, πως να κρατηθείς από τη ζωή χωρίς να ουρλιάξεις, χωρίς να τα σπάσεις όλα, χωρίς να χτυπήσεις το κεφάλι σου στο τοίχο που δεν μπορείς να τα γκρεμίσεις όλα και να χτίσεις τον κόσμο όπως θα ήθελες. Τι σε εμποδίζει θα μου πείς. Τα εμπόδια είμαστε εμείς, γαντζωμένοι μέσα σε μια αρρωστημένη κανονικότητα που φτιάξαμε σαρώνοντας και κατατρέφοντας το αύριο τους, το αύριό μας.

...κι αυτό που με θυμώνει πολύ είναι ότι ξεγελαστήκαμε και βολευτήκαμε, μαζί με εκείνους κι εμείς μαζί, να χέσω το «Πολυτεχνείο» και τη τη γενιά σας την ίδια, που μας ζαλίζετε τα αφτιά από το σχολείο μέχρι σήμερα με τις μεγαλοστομίες και τις ιδεοληψίες σας. Σας ακούω εδώ και σχεδόν σαράντα χρόνια και σας αηδιάζω κάθε μέρα και πιο πολύ, μαζί μ΄ εσάς κι όλο το βολεμένο σινάφι σας, το αριστεροδεξιοφιλελεύθερο. Αν δεν μπορείτε να κάνετε κάτι, βουλώστε το επιτέλους κι αφήστε ότι υγιές απέμεινε σε τούτο τον τόπο να ανασάνει!

Σκέφτομαι τους γύρω μου, σκέφτομαι τους γονείς...τι να σου κάνουν κι αυτοί οι έρμοι που έχουν γονατίσει από τα έξοδα, που είναι κουρασμένοι, προδομένοι, απογητευμένοι, άνεργοι...και μπορεί ο Έλληνας γονιός να υποφέρει, αλλά θα σε στηρίξει, δεν θα σου πει: πήγαινε και κόψε το λαιμό σου να βρεις να φας, θα πονέσει, θα γονατίσει, θα στερηθεί αλλά θα σε ζήσει και θα μοιραστεί μαζί σου τα λίγα του υπάρχοντα.

Πως να ζήσουν οι συνταξιούχοι που θέλουν φάρμακα, που θέλουν αξιοπρεπή γεράματα κι όχι ανέχεια στο τέλος του δρόμου, στο τέλος μιας ζωής που πρέπει να τους πούμε ένα ευχαριστώ για όσα έδωσαν και να σταθούμε απέναντί τους γενναιόδωροι σε όσα έσφαλαν, αλλά αντί για αυτά, στο τέρμα του βίου τους λαμβάνουν την κοροϊδία κι ακόμα χειρότερα, την πείνα.

Η πείνα...το χειρότερο των συναισθημάτων...δεν την ξέρω, δεν την έχω ζήσει, μου φαινόταν κάτι απίστευτο, αδιανότητο, μακρινό, πολλοί από εμάς δεν την έχουν ζήσει, αλλά πολλοί πλέον από εμάς, τη βιώνουν και ξέρουν. 

Οι δρόμοι της Αθήνας γέμισαν αστέγους, πεινασμένους, γέμισαν ευπρεπείς ζητιάνους, γέμισαν φτώχεια, γέμισαν άδεια σώματα, γέμισαν σκιές.

Τα μηνύματα έρχονται από παντού, φτάνει να ανοίξεις λίγο τα αφτιά σου και θα τα ακούσεις, φτάνει να σταματήσεις να προσποιείσαι εκείνη τη γαμημένη την «κανονικότητά» που σε αποκοιμίζει.

...και κάπως έτσι ξεκινά η προσπάθεια, μια προσπάθεια που σε βρίσκει βολεμένο, σου δίνει μια γροθιά στο στομάχι κι ύστερα σε παίρνει από το χέρι και σε τραβά από τον λήθαργο...δεν ξέρεις την πείνα, αλλά τώρα πλέον την βλέπεις γύρω σου κι αρχίζει να σε φοβίζει...

...όταν καίγεται το σπίτι του διπλανού σου, να περιμένεις η φωτιά να φτάσει και στο δικό σου σπίτι...

...ας βοηθήσουμε λοιπόν αυτή την οικογένεια, ας βοηθήσουμε εκείνον τον συνταξιούχο, εκείνον τον άνεργο, τον άστεγο, μάθαμε ότι υπάρχουν τρεις οικογένειες εκεί πέρα που δεν έχουν ούτε ψωμί πια στο σπίτι, αλλά δεν το λένε από αξιοπρέπεια, ο πατέρας του τάδε χτύπησε το κουδούνι και μου ζήτησε δύο ευρώ για γάλα...

...και κάπως έτσι, δεν έχεις άλλη επιλογή από το να πάρουν μπρος τα κοιμισμένα σου αντανακλαστικά, να ντοπαριστείς με την ντόπα της ανθρωπιάς και να γίνεις μέρος μιας αλυσίδας, ενός άτυπου δίκτυου αλληλοϋποστήριξης...

...ότι μπορεί πλέον ο καθένας, ότι αντέχει η τσέπη και η συνείδησή του, ο ένας με τον άλλον, από στόμα σε στόμα, από καρδιά σε καρδιά...

Πόσο ωραία, αλλά και πόσο αξιοθρήνητα μου φαίνονται όλα αυτά.

Μια χώρα που ζει από την ελεημοσύνη, ένας κόσμος που συνωστίζεται καθημερινά στις ουρές της ανοχής...   

Νιώθω πολυτέλεια να γράφω εδώ, να έχω την δυνατότητα να γράφω εδώ, να έχω έναν υπολογιστή, μια ευρυζωνική σύνδεση, να έχω και ηλεκτρικό ρεύμα, γιατί έχω ακόμα τη δυνατότητα να πληρώνω τα χαράτσια μου, να έχω την πολυτέλεια να σκέφτομαι, χορτασμένος ακόμα γαρ, την κατάσταση των συνανθρώπων μου, των γειτόνων, των διπλανών μου, των δικών μου ξένων.

Νιώθω πολυτέλεια να πω φέτος «καλές γιορτές», αφού ξέρω ότι για πάρα πολλούς δεν θα είναι και σκίζεται η καρδιά μου όταν διαβάζω για παιδιά που λυποθυμούν στα σχολεία λόγω πείνας, όταν ακούω για συσσίτια, όταν βλέπω ανθρώπους να κυκλοφορούν με ρούχα φθαρμένα, με βλέμματα άδεια, όταν βλέπω τούτη την πόλη πιο γκρίζα από ποτέ, μια πόλη που κατά βάθος αγαπώ, γιατί είναι ένα κομμάτι από μένα κι εγώ από εκείνη, είναι το όμορφο, χαρούμενο, αλλά και βολεμένο παρελθόν μου, αλλά ίσως και το αβέβαιο μέλλον μου...

Νιώθω πολυτέλεια να ψάχνω τους ενόχους, τους ενόχους τους ξέρουμε πια, όπως και τις λύσεις τις ξέρουμε πια...κι αυτό που με θυμώνει είναι ότι τώρα πια ξέρουμε και δεν έχουμε κανένα άλλοθι να προσποιούμαστε μια κανονικότητα που πλέον δεν υπάρχει.

Οι γιορτές έρχονται και έχουν πέσει πλέον οι μάσκες, η πόλη είναι γκρίζα, χωρίς στολίδια, η πόλη δεν γιορτάζει, η πόλη κλαίει βουβά, μετρά πληγές, η πόλη πληγώνει και πληγώνεται...

...κάτω από τον δικό μας ουρανό, όλοι είμαστε εν δυνάμει θύματα κι εδώ θα δούμε όλη μας τη γύμνια, αλλά εδώ πλέον θα αναμετρηθούμε και με την ανθρωπιά μας...