Το μάθημα

Κάπου είχα διαβάσει ότι ο άνθρωπος θα πρέπει μια φορά τουλάχιστον το χρόνο να επισκέπτεται ένα μέρος που δεν έχει δεί ξανά στη ζωή του. Μέχρι εδώ καλά. Είτε πας στη Λαπωνία, είτε στους καταράκτες του Ιγκουασού, είτε στην Σοφοκλέους, λίγο πριν την Πειραιώς, είτε κι έξω από τον ΟΑΕΔ κατά τις 8 το πρωί, τότε που οι άνεργοι συνωστίζονται για το χαρτζιλίκι της ντροπής, μια καινούργια εμπειρία θα σε περιμένει, αυτό μάλιστα στο υπογράφω...κι όχι γιατί έχω βρεθεί στον ΟΕΑΔ κι ιδίως στις 8 το πρωί - τουλάχιστον όχι ακόμα - ούτε γιατί έχω πάει στους καταράκτες του Ιγκουασού, αλλά έχω δει άνεργο να περιμένει στην ουρά με κατεβασμένο το κεφάλι, την ώρα που εγώ γυρνούσα το δικό μου αλλού, όχι για να μην τον κοιτάξω, αλλά για να μην δει εκείνος εμένα και ντραπεί και γιατί επίσης, αντί για το Ιγκουασού, βρέθηκα στην Έδεσσα και είπα, ok, καλή η υγρασία, αλλά εγώ την προτιμώ αλλού.

Αυτό όμως που δεν μας μαθαίνουν τα εγχειρίδια κι όλα αυτά τα αποφθέγματα του κώλου, που σου πωλούν χύδην θετική ενέργεια και μάλιστα με το ζόρι, είναι τελικά αν κάτι από όλα αυτά, πέρα δηλαδή από το να γεμίζεις με ψηφιακές στιγμές την φωτογραφική σου μηχανή, λες και είσαι Γιαπωνέζος τουρίστας σε διατεταγμένη υπηρεσία, πέρα από το να συζητάς με φίλους και γνωστούς τις ταξιδιωτικές σου εμπειρίες και να εκθειάζεις τα κάλη της αλλοδαπής, την οργάνωση και την τάξη τους, ή έστω το φυσικό τους κάλος, πέρα από όλα αυτά που γεμίζουν σχολικές εκθέσεις ιδεών... «πως πέρασα τα φετινά μου Χριστούγεννα», «τι δώρο μου έκανε ο Άγιος Βασίλης» ή τα δίκτυα κοινωνικής δικτύωσης με εντυπώσεις και φρέσκο φωτογραφικό υλικό, πέρα από όλα αυτά λοιπόν τα συμπαθητικά, το θέμα είναι αν μαθαίνεις και κάτι που θα σου φανεί υποτίθεται χρήσιμο στην παραπέρα ζωή σου, αν βέβαια υπάρχει τέτοια, καθώς συμβόλαιο με τη ζωή δεν έχεις υπογράψει.

Αν λοιπόν γυρίσω το χρόνο λίγο πίσω, θα διαπιστώσω ότι τα μέρη που είδα φέτος για πρώτη φορά ήταν αρκετά, όμως αυτά που έμαθα ήταν τελικά περισσότερα...χρήσιμα ή άχρηστα μένει να αποδειχτεί.

Καταρχήν έμαθα για το λεγόμενο «κούρεμα», κούρεμα με την ψιλή σε όλα τα επίπεδα, κούρεμα ελπίδας, κούρεμα ανθρωπιάς, κούρεμα λογικής, κούρεμα προοπτικής, κούρεμα του αυτονόητου, κούρεμα ζωής.

Έμαθα για τα CDS και διαπίσωσα ότι αυτά είναι πιο heavy metal κι από τους ACDC, που ως τώρα ήξερα.

Έμαθα για το PSI και την επίδραση του στα ομόλογα, στο χρέος, αλλά και εν γένει στην οικονομία κι έτσι έπαψα να το μπερδεύω με το PSA το οποίο είναι εξέταση για τον προστάτη, η οποία θα μου χρειαστεί λίαν συντόμως.

Έμαθα πως ακριβώς γίνεται με τον ήλιο να τα βγάζεις και με τον ήλιο να τα βάζεις, αλλά αυτά τα έρμα να ψωφάνε.

Έμαθα πως γίνεται να παίρνεις 100, να ξέρεις ότι τα έξοδά σου είναι 80, αλλά στο τέλος του μήνα να μένεις με μείον 150 και χωρίς μάλιστα να έχεις πληρώσει και τα προγραμματισμένα έξοδα.

Έμαθα ότι επειδή έχω ιδιόκτητο σπίτι, αυτό λέει γεννοβολάει σαν την χρυσοτόκο όρνιθα και πρέπει με τα αυγά της να κάνω ομελέτα την οποία δεν θα τρώω εγώ προσωπικά, αλλά θα την καταθέτω για το καλό της φτωχιάς και πεινασμένης μου πατρίδας στα συσσίτια της Τρόικα ...έψαξα να βρω κι εγώ από ποιά τρύπα τα γεννάει, αλλά το μόνο που βρήκα ήταν μια μυρμηγκοφωλιά.

Έμαθα ότι ζούμε σε καιρό πολέμου και πρέπει όλοι να πολεμήσουμε για την πατρίδα, αλλά, μα τον Θεό του πολέμου, εγώ δεν κατάλαβα ποιος είναι ο εχθρός μου και για τι ακριβώς πολεμώ...τώρα θα μου πεις, κάθε πόλεμος για το καλό κάποιας πατρίδας γίνεται, πετάμε λοιπόν μια «πατρίδα» και καθαρίσαμε, τρέχα μετά εσύ και πολέμα.

Έμαθα ότι το πιο βολικό πράγμα στον κόσμο είναι να κατηγορείς πάντα τους άλλους και ποτέ τον ίδιο σου τον εαυτό για όσα κακά σου συμβαίνουν...καλά αυτό το ήξερα, απλά φέτος το εμπέδωσα εντελώς (καιρός ήταν).

Έμαθα ότι ο ενεργά αγανακτισμένος είναι έως και ο πρώην καραβολεμένος (και γιατί όχι...που ζεις ρε Τζων Μπόη), αλλά όμως είναι και ο νυν (αυτό κι αν είναι μάθημα ζωής), καθώς η αγανάκτηση είναι πλέον σικ.

Έμαθα ότι πλέον η εκπαίδευση μας εκσυγχρονίστηκε και ότι στα σχολεία οι μαθητές δεν διδάσκονται από το ένα και μοναδικό βιβλίο του ΟΕΔΒ, αλλά από το κανένα βιβλίο, καθώς διαθέτουμε πλέον φωτοτυπίες και cd (τρέμε Φινλανδία με το απαρχαιωμένο εκπαιδευτικό σου σύστημα).

Έμαθα ότι τα πιστόλια πυροδοτούνται όχι απαραιτήτως από εκείνον που τα κρατά, αλλά από εκείνον που στοχεύουν (τζάμπα τόσοι μήνες θητεία και ασκήσεις στα πεδία βολής, εδώ μέχρι και η μπουρλοτιέρισσα Μπουμπουλίνα θα είχε σκίσει τα πτυχία της!).

Έμαθα ακόμα καλύτερα τι εστί δημοσιονομική πειθαρχία, γιατί το είχα ξεχάσει ο σπάταλος και έπρεπε να μπω τιμωρία στη γωνία με το ένα πόδι όρθιος.

Έμαθα ότι μπορεί το βράδυ να κοιμηθείς Κουασιμόδος αλλά το πρωί να ξυπνήσεις...Άδωνις! (τς!)...και χωρίς μάλιστα να έχεις πάει στον Φουστάνο για ρετούς!

Έμαθα ότι πριν βάλω την υπογραφή μου σε κάποιο έγγραφο θα πρέπει προηγουμένως να το έχω αρνηθεί μετά βδελυγμίας (είναι πιο σικ βρε αδερφέ).

Έμαθα ότι πριν με απολύσουν θα πρέπει να πω στο εργοδότη μου ότι παραχωρώ τη θέση μου (σικ!) σε κάποιον επίσης ικανό με μένα, προκειμένου να διευκολύνω την επιχείρηση να βγει από το αδιέξοδο (ποιός ξέρει, όταν τα βρουν μπαστούνια μπορεί να με ξαναπροσλάβουν).

Έμαθα ότι μια σύνταξη στα 250 ευρώ είναι αρκετή για έναν ασθενή συνταξιούχο και ένας μισθός των 450 ευρώ είναι αρκετός για έναν νέο άνθρωπου που θέλει να κάνει όνειρα ή έναν οικογενειάρχη που θέλει να θρέψει την οικογένειά του, ενώ έμαθα (γιατί το συνδέω με το παραπάνω δεν ξέρω) ότι πλέον η Αθήνα γέμισε με φτηνές πουτάνες των 5 ευρώ, λες και οι ακριβές έπαψαν να είναι φτηνές πουτάνες.

Έμαθα επίσης ότι όσα όνειρα δεν χρεοκόπησαν θα πρέπει να τα κρατήσω σφιχτά μέσα μου, το πιο πολύτιμο «ακίνητο» που δεν φορολογείται, έμαθα ότι το μόνο περιουσιακό στοιχείο που δεν μπορούν να μου πάρουν είναι η ελπίδα, έμαθα ότι όσο πιο πολύ μου σερβίρουν το σκοτάδι, άλλο τόσο θα προσπαθώ να ψάχνω για μια χαραμάδα φωτός, έμαθα ότι από κάθε ναυάγιο μπορεί στο τέλος να περισσέψουν και μερικές σανίδες για να κρατηθείς, έμαθα ότι εκεί έξω υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι που παλεύουν ενάντια στην παρακμή κι αν ακόμα η μάχη χάνεται, ο πόλεμος θα συνεχίζεται, έμαθα ότι ο χειρότερος φόβος του ανθρώπου είναι ο ίδιος ο φόβος και στο τέλος διαπίστωσα ότι όλα όσα πίστεψα ότι έμαθα, τα είχα ήδη μέσα μου κι ότι το μεγαλύτερο μάθημα που πήρα, το πολυτιμότερο μάθημα που παίρνω καθημερινά, είναι να βλέπω τα πράγματα όχι μόνο από τη μια τους όψη, αλλά να τα βλέπω διαφορετικά, κι αν θα πρέπει να προσδιορίσω αυτό το «διαφορετικά», στη δύση αυτής της σκληρής χρονιάς ίσως να το χαρακτήριζα απροσδιόριστα ήρεμο, αλλά και εντυπωσιακά απελευθερωτικό.