Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου 2011
To δια ταύτα
Λένε ότι στην πολιτική και στις επιχειρήσεις οι γυναίκες είναι απαραίτητες, γιατί διαθέτουν περισσότερη ευαισθησία, κοινό νου, μεγαλύτερη ευκολία στην προσέγγιση των ανθρώπων, ενώ παράλληλα χρησιμοποιούν γλώσσα άμεση και πιο κατανοητή.
Διαφωνώ.
Αυτά δεν είναι χαρακτηριστικά των γυναικών, είναι χαρακτηριστικά έξυπνων ανθρώπων ανεξαρτήτως φύλου.
Η πολιτική και οι επιχειρήσεις, η ζωή η ίδια, χρειάζονται τελικά ανθρώπους, οι οποίοι να διαθέτουν και ευαισθησία και κοινό νου, να μιλούν άμεσα και κατανοητά, αλλά και παράλληλα να είναι και διορατικοί.
Στην πολιτική και στις επιχειρήσεις μην πιστεύεις όσα λένε.
Συμφωνώ.
Την επόμενη στιγμή, οι δηλώσεις του «πριν» γίνονται διαψεύσεις του «τώρα».
Αν βάλουμε στο mixer κι άλλες δηλώσεις, όπως:
«Η δύναμη της εικόνας είναι απίστευτη»
«Όλοι οι πολιτικοί δεν είναι ίδιοι»
«Δυστυχώς, δεν μπορούμε να κάνουμε διαφορετικά»
«Όλοι έχουμε τις αδύναμες στιγμές μας»...
...τότε μένεις να απορείς (γιατί άραγε;) με την εικόνα της Ιταλίδας Υπουργού Κοινωνικών Υποθέσεων, η οποία «τσακίζει», καθώς ανακοινώνει πρόγραμμα λιτότητας σε βάρος, κυρίως, συνταξιούχων.
Ίσως να είναι χαζό να το υποστηρίζω, αλλά στην ευσυγκίνητη και συναισθηματικά πληθωρική Ελλάδα, δεν έχω δει κάτι παρόμοιο από Έλληνα πολιτικό. Προφανώς στην Ιταλία τα έφαγαν οι λίγοι και η πολιτικός αισθάνεται άσχημα που αναγκάζει τους πολλούς να πληρώσουν για τους πρώτους, στην Ελλάδα πάλι, επειδή όλοι τα φάγαμε, αξίζουμε και τη χλεύη και την υπεροψία και τον διασυρμό, αλλά και τα χαράτσια.
Τελικά, η συγκίνηση, έστω και η ειλικρινής, κάνει τη διαφορά;
Το δια ταύτα, όπως και να έχει, είναι ότι τα γοερά δάκρυα των ευπαθών - οικονομικά κι όχι μόνο - ομάδων που θα σηκώσουν το βάρος της λεγόμενης δημοσιονομικής εξυγίανσης και σε τούτη γωνιά της γης, ίσως ουδείς θελήσει να τα δει, βλέπεις έχουμε εξοικειωθεί με την εικόνα, καθημερινών, πονεμένων ανθρώπων και το θέαμα πλέον κουράζει…
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
10 σχόλια:
Είναι θέμα πολιτισμού της πολιτικής ζωής και ίσως να μην χαρακτηρίζει ολόκληρη την πολιτική ζωή και να είναι απλά μια ένδειξη προσωπικής ευαισθησίας, αλλά αυτομάτως μπορεί να θεωρηθεί ότι χαρακτηρίζει ένα σύνολο. Και σε αυτό το επίπεδο απέχουμε από πολλές χώρες.
Το δια ταύτα όμως είναι ότι στο τραπέζι θα λείπουν μερικές φέτες ψωμί.
Την διαφορα την κανουν τα φραγκα στο τραπεζι (του φτωχού και απλού πολιτη).
Τα οποια όλοι οι "καλοι" εγχωριοι και ξενοι πολιτικοι ξέρουν πού να τα βρουν δίχως να αδειασουν τις τσεπες του συνταξιουχου των 500 ευρω, αλλα δεν θελουν.
Ευαισθησια και πολιτικη, όπως και ακεραιοτητα χαρακτηρα και πολιτικη νομιζω πως είναι έννοιες ασυνδετες.
Ασχετως φυλου, οση ευφυια και ικανοτητες να διαθετει καποιος, αν δεν "εμπλακεί" με τις δυναμεις εκεινες που τελικα θα τον στηριξουν εναντι των πολιτικων αντιπαλων του, δε θα μπορεσει να ποτέ να βρεθεί σε οποιαδηποτε πολιτικη σκηνη.
Λυπηρο, αλλά έτσι δεν ειναι ?
(εγώ σου ειπα, βαλε υποψηφιοτητα, μπας και δουμε ασπρη μερα...τιποτα εσυ. επιβεβαιωνεις τον κανονα που δεν θελει τους αληθινα ευφυεις και ακεραιους να μπλεκουν με την πολιτικη)
Καλή σου μερα, Τζων Μποη!
Άνευ Χ., και σε αυτό το επίπεδο έχουμε ακόμα δρόμο να διανύσουμε.
Τι κι αν κηρύσσουν την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων, τι κι αν ανακοινώνουν περικοπές συντάξεων, η έκφραση παραμένει η ίδια. Όλα μοιάζουν να τους είναι φυσιολογικά, και γιατί άλλωστε, έχουν καταλάβει εκείνοι τη λιτότητα; E όχι δα!
Όσο για το δια ταύτα, ναι, το ψωμί θα λιγοστεύσει και μπορεί να γίνομαι κυνικός, αλλά τα δάκρυα δεν χόρτασαν κανέναν πεινασμένο.
Καλησπέρα Scarlett,
Με άλλα λόγια λες ότι η διαπλοκή έχει γίνει - ίσως και πάντα να ήταν - απαραίτητη στον πολιτικό βίο.
Κι αν όχι η διαπλοκή, οι έξυπνοι ελιγμοί.
Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να βρεις λεφτά, κι όχι απαραίτητα από τους συνταξιούχους. Όμως θα πρέπει να ξεχάσουμε το λεγόμενο «κοινωνικό» καπιταλισμό που ξέραμε μέχρι σήμερα και να δεχτούμε ότι μας κυβερνά ο καπιταλισμός των αγορών, αυτός δεν ενδιαφέροεται για το εάν θα υπάρχουμε και αύριο, οι αγορές δεν σκέφτονται καν το αύριο, αλλά το τώρα, το κέρδος της στιγμής, το overnight profit.
...εγώ άντε και βάζω υποψηφιότητα για να σώσω αυτή τη χώρα (καθώς εμένα περιμένει, είναι ολοφάνερο!), το θέμα είναι ποιο κόμμα θα με δεχτεί με αυτά που συνήθως λέω;...κι άντε και κάποιος τρελός με δέχεται, εγώ θα τους αντέξω;
όπως το λες Τζων Μποη, τα δάκρυα δεν χορτασαν κανεναν πεινασμενο.
και με το τελευταιο που μου απαντας και παλι επιβεβαιωνεις τον κανονα : εσύ δεν θα τους αντεχες.
τον δε κοινωνικο καπιταλισμο θα πρεπει μαλλον να τον ξεχασουμε. ήταν ενα ωραιο όραμα
Πάντως Scarlett, ο νέος πρωθυπουργός της Ιταλίας παραιτείται του μισθού του καθώς κι από εκείνον του υπουργού οικονομικών, θέση την οποία επίσης κατέχει.
Διπλοθεσίτης ο κύριος, αλλά άμισθος, σου θυμίζει κάτι από τα δικά μας;
Tι να συζηταμε Τζων Μποη ?
Στη δική μας Βουλή ειναι οι ιδιοι που μας φερανε ως εδώ.
Κανεις δεν ντραπηκε, δεν ντρεπεται και δεν επεδειξε ποτέ ευθιξία.
Να παραιτηθουν απο τους μισθους τους ? Δεν εισαι καλά..
Οι εθνοσωτηρες ?
ο απλός εργαζόμενος αν επιδείξει ανικανότητα και βάλει μέσα τον εργοδότη του (όχι ότι κι ο ίδιος δεν σε είναι σε θέση να το κάνει φυσικά), χάνει τη δουλειά του, αντιθέτως ο πολιτικός δεν χάνει το παραμικρό, ίσα ίσα που κερδίζει. Ακόμα κι αν χάσει και δεν εκλεγεί βουλευτής, κερδίζει θέση γενικού γραμματέα υπουργείου, γίνεται διοικητής ΔΕΚΟ, συμμετέχει σε επιτροπές και κάποια στιγμή επανέρχεται δριμύτερος για να κερδίσει το βουλευτικό αξίωμα και τα προνόμια της θέσης (αφορολόγητο, πολυτελή αυτοκίνητα, ασυλία, κλπ). Δεν φταίει μόνο αυτός φυσικά, κάποιοι τον στέλνουν εκεί μέσα.
Το επιχείρημα είναι φυσικά ότι ο εκπρόσωπος του έθνους πρέπει να ζει αξιοπρεπώς ώστε να αντιστέκεται στους πειρασμούς.
Εδώ γελάνε και κλαίνε μαζί!
Ομολογω αδυναμια να κατανοησω τα δακρυα οποιουδηποτε επαγγελματια. Μονο για τους γιατρους θα εκανα μια μικρη εξαιρεση (οταν προσπαθουν να σωσουν μια ζωη και δεν τα καταφερνουν).
Για τους υπολοιπους επαγγελματιες, τα δακρυα μου ειναι ακατανοητα. Και εντελως ανωφελα.
Κυριε(α) εχεις μια αποστολη, μια δουλεια να κανεις. Μπορεις να την φερεις σε περας η οχι;
Αν δεν μπορεις, υπαρχει και η παραιτηση.
Τα *παγματικα* δακρυα αυτης της κυριας θα ηταν το χαρτι της παραιτησης με την υπογραφη της απο κατω. Ολα τα αλλα δακρυα δεν φερνουν κανενα οφελος στα γεροντακια με την πετσοκομμενη συνταξη.
Πειρατή καλημέρα,
Βλέπω και την ανθρώπινη διάσταση του θέματος.
Η κυρία "τσάκισε". Μετά όμως από αυτό είχε δύο επιλογές...είτε να συνεχίσει το "έργο" της, πιστεύοντας ότι πράττει σωστά, είτε να παραιτηθεί.
Και στη μία και στην άλλη περίπτωση, το "έργο" θα συνεχιζόταν, είτε από την ίδια, είτε από κάποιον άλλον που θα ήταν ενδεχομένως πιο κυνικός.
Η κυρία δεν εφαρμόζει δική της πολιτική, ούτε καν ο κύριος δίπλα της, ο οποίος τη συνέδραμε στον πόνο της...ενδολοδόχοι είναι κι εκεί όπως κι εδώ και μάλιστα όχι απ΄ απευθείας από το λαό, αλλά από τις «αγορές», όχι βέβαια ότι θα άλλαζε κάτι αν ο λαός τους έδινε την εντολή.
Όπως αναφέρω και στην Scarlett παραπάνω, ας ξεχάσουμε για την ώρα τον λεγόμενο "κοινωνικό" καπιταλισμό με τον οποίο μεγαλώσαμε, το σύστημα αυτό έχει μεταλλαχθεί και πλέον κουμάντο κάνουν οι "αγορές".
Ακόμα και οι υπέρμαχοι του νεοφιλελευθερισμού απορούν κι ίδιοι πλέον με τη λογική του συγκεκριμένου συστήματος.
Εν προκειμένω, τα δάκρυα είναι ανθρώπινα και πιστεύω ότι είναι πραγματικά...το περίεργο όμως είναι, το πως είναι δυνατόν να πιστεύουν μερικοί ότι επιτελούν έργο και βοηθούν τη χώρα τους με τέτοιες πολιτικές...είτε ζούμε σε έναν κόσμο στον οποίο επικρατεί η απόλυτη συνομωσία των ολίγων και ισχυρών σε βάρος των πολλών, είτε ο κόσμος μας είναι εντελώς λοβοτομημένος.
Δημοσίευση σχολίου