«Να δεις κάποια στιγμή την κόρη σου στο ΜΙΤ», του είπα… «διδάκτωρ εννοείται».
Το σωστό θα ήταν να πω να δει την κόρη του όπως εκείνη επιθυμεί στη ζωή της, το όνειρο αυτό ίσως να μην γίνει ποτέ δικό της, όμως εκείνη τη στιγμή, το MIT μου βγήκε αυθόρμητα, δεν ήμουνα σε θέση να φανταστώ κάτι λιγότερο. Η στιγμή απαιτούσε πληθωρικότητα στα όνειρα, δεν ήθελε μιζέρια, δεν ήταν ώρα για εκτπώσεις.
Το θέμα ήταν ότι χαμογέλασε, δεν κάγχασε, δεν γέλασε πικρά, φωτίστηκε το πρόσωπό του με την ιδέα ότι μπορεί κάποια στιγμή να δει τη μονάκριβή του να διδάσκει στο ΜΙΤ.
Για φαντάσου…τελικά ήταν ωραίο αυτό το όνειρο, ήταν μια όμορφη ευχή, γιατί δεν τόλμησα να του πω να πάρει και το Νόμπελ…ήταν που ήμασταν ψηλά στο Λυκαβηττό και νιώθαμε να απλώνονται βρώμικα, πηχτά κομμάτια πόλης στα πόδια μας και εμείς να τα κλωτσάμε μακριά.
Όταν είσαι εκεί κάτω είναι σαν να μην υπάρχουν διέξοδοι, σαν όλες οι πόρτες να είναι κλειστές, σε πλακώνουν τα προβλήματα, σε συνθλίβουν, στα πιο ψηλά είναι σαν να πετάς...
Κατεβαίνοντας τον λόφο κι από το εσωτερικό ενός σπιτιού, ξαφνικά ακούσαμε ένα παλιό τραγούδι του Μητσιά…
«…ο δρόμος αυτός κι αν είναι στενός, δεν είναι για σένα στερνός...».
Χαμογελάσαμε στρίβοντας στη Φωκυλίδου και καθώς λίγο μετά βρεθήκαμε έξω από τα Προπύλαια του Πανεπιστημίου, μου είπε με ύφος σοβαρό:
«…στο ΜΙΤ ε;»
Υ.Γ.: Το συγκλονιστικό διαφημιστικό λέει προς το τέλος:
"There are no perfect fathers"
Σημασία έχει να νοιάζεσαι...
6 σχόλια:
τόσο θαυμάσιο κείμενο στη συντομία του, τόσο ευαίσθητο, που μου έρχεται να καταπνίξω εκείνον τον αναστεναγμό που λέει: αχ, αυτά τα όνειρα των γονέων
Scarlett καλημέρα,
Πέρα από τα όνειρα, σημασία έχει να νοιάζεσαι, αυτό ίσως και να αρκεί.
Δες το βιντεάκι στο τέλος του Post και θα καταλάβεις...
Οι ικανότητες των διαφημιστών είναι ώρες ώρες εντυπωσιακές.
Το βιντεάκι φέρνει δάκρυα στα μάτια και αυτό που μένει, πέρα από τα όνειρα, είναι αυτό που λες κι εσύ:
Να νοιάζεσαι.
Αυτό δεν μπορείς να το πάρεις από την Έλληνα γονιό, ο οποίος περισσότερο από ποτέ δίνει τον δικό του άνισο αγώνα για να μεγαλώσει τα παιδιά του.
Αν λοιπόν τα όνειρα στενεύουν, δεν παύει να υπάρχει η αγάπη.
Σωστά.
Ο δρόμος αυτός κι είναι στενός δεν είναι για κανέναν στερνός.
Τις καλημέρες μου.
Καλημερα Τζων Μποη,
το βιντεάκι είναι εξαιρετικό και δειχνει μια παγκόσμια παντοτινή αλήθεια, πόσο σκληροι ειναι συηνηθως οι πολυ νεοι, απέναντι στους γονεις τους και γενικοτερα απεναντι στους μεγαλυτερους.
Δε διαφωνω πως αυτο που μετραει ειναι τελικα το νοιαξιμο και οι περισσοτεροι γονεις κανουν τα παντα για το καλο των παιδιων τους. Ο προηγουμενος αναστεναγμος πηγαινε στα συνηθως μεγαλομανη ονειρα των γονιων, που δυστυχως καποιες φορες καταφερνουν να τα περασουν και στα παιδια τους κανοντας τα τελικα δυστυχισμενα.
Άνευ Χ. καλημέρα,
Αυτός ο Έλληνας γονιός έχει κατασυκοφαντηθεί ο έρμος!
Αφού ξεφεύγει (και λόγω ανάγκης φυσικά) από το σύνδρομο της αναμονής στην ταράτσα και του απανωσηκώματος, το ΜΙΤ δεν με χαλάει :)
Scarlett, το βιντεάκι δείχνει δύο παγκόσμιες αλήθειες, η πρώτη είναι αυτή που ανέφερες, η άλλη είναι από την πλευρά του πατέρα.
Έχεις πολύ δίκιο με τη μεγαλομανία. Το θέμα είναι πως τελικά διαχειρίζεσαι τα όνειρα που έχεις για τα παιδιά σου.
Ό ένας δρόμος είναι η επιβολή, ο άλλος είναι η καθοδήγηση.
Με την καθοδήγηση δεν έχω πρόβλημα, τον δρόμο μας τον βρίσκουμε μόνοι μας στο τέλος, καλό και χρήσιμο είναι όμως κάποιος να σου δείξει και το μονοπάτι, απλά να στο δείξει και γιατί όχι να σε πάρει κι από το χέρι, μετά έχεις υποχρέωση προς τον εαυτό σου να το διαβείς μόνος σου, κι αν όχι το μονοπάτι που ξεκίνησες, τουλάχιστον εκείνο που θα σε κάνει εσένα ευτυχισμένο.
Το θέμα λοιπόν είναι να σεβαστείς τις επιθυμίες και ανάγκες των άλλων, εκεί είναι η μαστοριά. Από την άλλη όμως, δεν θεωρώ μεγαλομανία το ΜΙΤ, είμαι της άποψης ότι στη ζωή πρέπει να βάζουμε πολύ ψηλά τον πήχυ και να προσπαθούμε, αν έχουμε και την ανάλογη βοήθεια ακόμα καλύτερα, αν τα καταφέρουμε, ή αν το θελήσουμε αυτό το μονοπάτι είναι μια άλλη ιστορία...
...πάντως και με το Insead συμβιβάζομαι :)
Δημοσίευση σχολίου