Σάββατο 17 Μαρτίου 2012

Kein Zurück



Τα μάτια του είχαν γεμίσει με μαύρους κύκλους, το δέρμα του θαμπό, ήταν αξύριστος, ταλαιπωρημένος, ρυπαρός.
Το βράδυ τα είχε πιει σε μια ταβέρνα στα Πετράλωνα κι είχε χτυπήσει και μερικές αρνίσιες, ύστερα συνέχισε σε ένα μπαρ στο Γκάζι να πιει κανα ξύδι, «έπαιξε» και με μια γκόμενα, καλή του φάνηκε και ξηγημένη, αργότερα του εκμυστηρεύτηκε ότι ήταν τραβεστί, δεν είχε πρόβλημα, αυτός ήταν τόσο cool, ήπιε δυο Chivas μαζί της, εκείνη του είπε για την άπονη ζωή, την κακούργα και την άδικη, εκείνος έτσι όπως ήταν ντίρλα, της είπε μόνο για τον Ολυμπιακό, μέσα στη θολούρα του όμως εκτίμησε την ειλικρίνειά της, αλλά δεν γούσταρε το περαιτέρω νταλαβέρι, την παράτησε στο ύψος του Κεραμικού, τα χαράματα τον βρήκαν λιώμα στη Μαβίλη να χτυπά έναν σκέτο φραπέ με τυρόπιτα και να ακούει Πέγκυ Ζήνα στο ραδιόφωνο του αυτοκινήτου.
Δεν ήταν η δουλειά που έχασε, ούτε που τα΄χωσε άσχημα στον πρώην εργοδότη του που του έφαγε και την αποζημίωση, τι έφταιγε κι αυτός, επιχείρηση είχε ο άνθρωπος, ΦΠΑ είχε να πληρώσει, υψηλή φορολογία, πτωτική ζήτηση, κάτι έπρεπε να κάνει με την ανταγωνιστικότητά του και με τον εξορθολογισμό του μισθολογικού του κόστους, τζάμπα ψηφίζονται οι εφαρμοστικοί νόμοι; δεν ήταν που δεν είχε προλάβει να πληρώσει το χαράτσι της ΔΕΗ για εκείνο το κοτέτσι που είχε στο χωριό που το μετέτρεψε μετά σε room to let, ούτε που τον είχε πείσει ο φούρναρης της γειτονιάς να αγνοήσει και την πληρωμή της έκτακτης εισφοράς, γιατί είχε γνωμοδοτήσει λέει ότι το μέτρο ήταν αντισυνταγματικό, δεν ήταν καν το Μνημόνιο 1 & 2 που τον χάλασε, ήξερε ότι μέχρι το δεκαπεντάγουστο θα έχανε το μέτρημα και μέχρι τα Χριστούγεννα θα βροντοφώναζε κι από πάνω «Arbeit macht frei», για το ενοίκιο ούτε λόγος, χρωστούσε πέντε μηνιάτικα κι είχε φάει και την εγγύηση, δεν ήταν κάτι από όλα αυτά, ήταν που τον άφησε η Στέλλα μετά από δέκα χρόνια σχέσης κι εκείνη η τυρόπιτα γαμώτο ήταν μόνο φύλλο και ελάχιστο τυρί, γαμώ την δημοσιονομική εξυγίανση μας μέσα, ήταν που είχε φτάσει ο Μάρτης και δεν έλεγε να στρώσει ο σκατόκαιρος, ήταν που θα του ζάλισαν τα αφτιά πάλι με τις εκλογές κι αυτός δεν ήθελε ελπίδα, ήθελε απόγνωση, δεν ήθελε προοπτική, ήθελε απελπισία, δεν ήθελε φως, ήθελε σκοτάδι, δεν ήθελε ουρανό, ήθελε βούρκο, ήθελε να το ζήσει ρε παιδί μου, να το φχαριστηθεί, να το φτάσει στα άκρα, στα άκρα δεν τον ήθελαν κι εκείνοι; ε στα άκρα θα το έφτανε κι αυτός, θα έπινε, θα έκλαιγε, θα χτυπιόταν, θα κυλιόταν στα νοικιασμένα πατώματα, και δεν έλεγε να κάνει και ζημιά στο ξένο παρκέ δηλαδή, αλλά χαλάλι, για τη Στέλλα ρε γαμώτο, θα έφτανε να ακούσει και Ρίτα Σακελαρίου, άντε στην μεγάλη απελπισία να παρακολουθούσε μέχρι και την Eurovision, όλα τα είχε σκεφτεί με λεπτομέρεια ο μπαγάσας, ίσως να ξαναψήφιζε και Πασόκ, θα το έφτανε μέχρι την παράνοια, θα θυμόταν ξανά τις στιγμές με τη Στέλλα, τότε που παραλίγο να φτάσουν έξω από της εκκλησιάς την πόρτα, αλλά βλέπεις έχασαν μια επιδότηση για την ανακαίνιση του κοτετσιού, με την οποία θα αγόραζαν τα έπιπλα και τα ηλεκτρικά, α ναι και τη δεξίωση στο Πεντελικό και πάνω που είπαν να πάρουν ένα καταναλωτικό δάνειο γαμήθηκαν τα subprimes στην Wall Street, κατέρρευσε κι η Lehman Brothers και η τράπεζα τους μπλόκαρε την χρηματοδότηση.
Ήθελε να πέσει κάτω και να λιώσει στο κλάμα και οι άντρες κλαίνε, δεν είναι από ατσάλι, να μην τον βοηθήσει ούτε η μάνα του, αυτός να καταρρέει και εκείνη να είναι μακριά, να μην ξέρει, να μην αισθάνεται, να μην τον δει ούτε γνωστός, ούτε φίλος, ούτε αδερφός, να μείνει νηστικός, βρώμικος, παρέα με μια μπουκάλα κρασί, από τα Lidl εννοείται, πάνε οι εποχές των  malt και του Lagavulin και παράλληλα να παίζουν κι οι ειδήσεις των 8.
Τον βρήκα σε κακά χάλια μια Κυριακή απόγευμα, που του τηλεφώνησα για τον καλέσω να περάσει με τη Στέλλα από το σπίτι, να φτιάξουμε καμιά πρόχειρη μακαρονάδα και να τα πούμε. Πήγα σπίτι του, η τηλεόραση έλεγε για την ψήφιση των εφαρμοστικών νόμων και για κάτι σκάνδαλα, τη στιγμή που στο ραδιόφωνο η Ρίτα τραγουδούσε, «μια ζωή πληρώνω αμαρτίες αλλονών, τέρμα ως εδώ, τέρμα ως εδώ, άλλο δεν μπορώ», η μπουκάλα από τα lidl άδεια κι αυτή, είχε όμως στο χέρι μια ρετσίνα Μαλαματίνα και κοιτούσε με άδειο βλέμμα μια φωτογραφία της Στέλλας που κρατούσε αγκαλιά τον Φοίβο και την Αθηνά, τότε που ήταν εθελόντρια στους Ολυμπιακούς και να πανηγυρίζει έξω από το γήπεδο του beach volley. Γύριζε τις σελίδες του άλμπουμ και οι φωτογραφίες έπεφταν στο παρκέ μαζί με τα καυτά του δάκρυα και μερικές σταγόνες Μαλαματίνα, σε μια από αυτές, οι δυό τους μέσα στο γήπεδο του Πόρτο, να πανηγυρίζουν το γκολ του Καραγκούνη, μετά στην Ομόνοια να κουνούν την ελληνική σημαία στα μούτρα ενός αλλοδαπού που πουλούσε ντόνατς, να έχουν κάνει απ΄άκρη σ΄άκρη στο κούτελο τατουάζ με χένα τη γαλανόλευκη, η Στέλλα στην Αράχοβα να νοικιάζει εξοπλισμό από τον Κλαουδάτο και να κάνει σκι, η Στέλλα με μπότες απρέ σκι να τα πίνει στο σαλέ και να χορεύει τσιφτετέλι, η Στέλλα στο Μιλάνο, μέσα στο Rinascente να δοκιμάζει D & G, η Στέλλα στη Μύκονο να πίνει βότκα πορτοκάλι στο Namos, η Στέλλα στα μπουζούκια αγκαλιά με τον Βέρτη, η Στέλλα με μαγιό, η Στέλλα με μονοκίνι, η Στέλλα στο κρεβάτι με εσώρουχα La Perla, η Στέλλα τσίτσιδη όπως τη γέννησε η μανούλα της, η Στέλλα...ουπς...η Στέλλα, η Στέλλα, παντού η Στέλλα κι εκείνος να πίνει τη Μαλαματίνα και να μου λέει ότι κατάντησε ένα χαμένο κορμί, εκείνος που ήταν νοικοκύρης, τώρα πια χωρίς δουλειά, χωρίς λεφτά, αλλά κυρίως χωρίς τη Στέλλα κι εκεί που το μάτι του είχε γυαλίσει, χτυπά το κουδούνι και η Στέλλα εμφανίζεται με ένα μπουκάλι κρασί, ήταν από κάβα, το πρόσεξα, τα Lidl ήταν κλειστά εκείνη την ώρα, εκείνος άφησε τη Μαλαματίνα και τις φωτογραφίες στην άκρη, εγώ διακριτικός πήγα στο μπαλκόνι να μιλήσω στο κινητό, σιωπή στο δωμάτιο, δεν μιλούσαν έπιναν το κρασί, η Στέλλα είχε φέρει και μια φραντζόλα ζυμωτό ψωμί από τη μάνα της και λίγο σύγκλινο από τη Μάνη για μεζέ, είχαν κάτσει στο σαλόνι και τσιμπολογούσαν, κοίταζαν ο ένας τον άλλον και δεν μιλούσαν, σε λίγο έφυγα κι εγώ, αργότερα έμαθα ότι η Στέλλα επέστρεψε γιατί δεν μπορούσε να ζήσει μακριά του, είχε φύγει γιατί δεν άντεξε να είναι κι οι δύο άνεργοι, πίστεψε ότι έπρεπε πλέον να κάνουν μόνοι τα κουμάντα τους, γύρισε όμως, τι κι αν δεν θα ξαναπήγαιναν στο Namos, τι κι αν θα έβλεπαν ξανά την Αράχοβα μόνο από τις ειδήσεις του Star, τι κι αν δεν θα ξανασηκώναμε το τιμημένο, τι κι αν ο Φοίβος κι η Αθηνά ήταν δυο κακόγουστα και κακάσχημα λούτρινα κουκλάκια, ήξεραν πλέον ότι μόνο μαζί μπορούσαν να αντέξουν τους νέους κατώτατους μισθούς και την κατεδάφιση των εργασιακών σχέσεων, να αντέξουν τα ψέμματα και τις διαψεύσεις, τις νέες ελπίδες και τις απογοητεύσεις, τις επικείμενες εκλογές και τους εθνοσωτήρες, τις πλαστικές σημαίες και τα φέηγ βολάν, τους καυγάδες πάνω στο σοδομισμένο τους κορμί, τα επόμενα Μνημόνια και τους εφαρμοστικούς, τα νέα χαράτσια και τις μόνιμες εισφορές, τη ρετσινιά του τεμπέλη και του χαραμοφάη, ήξεραν ότι μαζί μπορούσαν να τα καταφέρουν, όχι από αίσθηση φόβου, αλλά από ανάγκη συμπόρευσης σε δύσκολους καιρούς, από αγάπη, από ανάγκη για μοίρασμα, γιατί είναι καλύτερα δύο από ένας, είναι καλύτερα πολλοί από δύο, δεν υπάρχει δρόμος επιστροφής, Kein Zurück, που θα έλεγαν και οι σωτήρες μας και μάλλον αυτή τη φορά θα είχαν δίκιο, μόνο μπροστά, βήμα βήμα, μαζί, αυτή η πορεία θέλει συμπόρευση, θέλει αγάπη...χέρι χέρι, όσο αντέξεις, όσο πάρει, όπου βγει, έστω και χωρίς λεφτά στην τσέπη, μια ζεστή αγκαλιά είναι δωρεάν αν το καλοσκεφτείς...

16 σχόλια:

scarlett είπε...

τα δυσκολα ενωνουν τους ανθρώπους, Τζων Μποη. τα ευκολα να μην σου πω οτι τους χωριζουν κιολας (με τοσο χωρο που βρισκουν να θεριεψουν οι εγωισμοι και οι τασεις αυτονομιας και ανεξαρτησιας)

zurück, ναι, δεν υπαρχει (πραγμα που δεν ειναι οπωσδηποτε κακο), αλλα υπάρχει πάντα ενα nach vorne.

καλό υπόλοιπο σ/κ!

Τζων Μπόης είπε...

Καλησπέρα Scarlett,
Δεν υπάρχουν συνταγές...και τα δύσκολα χωρίζουν και τα εύκολα, είναι θέμα προσωπικών αντοχών πιστεύω.
Το nach vorne είναι νομοτελειακό...τι είναι καλό και τι κακό, κρίνεται από το αποτέλεσμα πάντα, πολλές φορές, αυτή η πρόοδος που πολλοί ευαγγελίζονται είναι ένα πισωγύρισμα...και ακριβώς σε αυτή τη φάση της ιστορίας βρισκόμαστε πλέον, σε αυτή την καμπή, πάμε μπροστά νομοτελειακα, αλλά ουσιαστικά τρέχουμε προς τα πίσω...

...μπήκε δειλά η άνοιξη εδώ, λίγοι την κατάλαβαν όμως...

Να είσαι κι εσύ καλά.

scarlett είπε...

αυτο το προς τα πισω ομως, με το οποιο δεν διαφωνω, ειναι διαφορετικο, Τζων Μποη. το εχω σκεφτει κι εγω πολλες φορες.

τα χρονια του 50 ας πουμε, που υπηρχε φτωχεια υπηρχε και μεγαλη αμορφωσια και δεν υπηρχε επισης καταναλωτισμος και ολες αυτες οι συνηθειες που με την βελτιωση του βιωτικου μας επιπεδου εχουμε αποκτησει.
όταν το μπακαλικο σου πουλαει δυο πργματακια κι η ζωή σου ειναι ενα δουλεια - σπιτι, και όλα ειναι απλά, πολύ απλά...ζεις ετσι. σημερα μαθαμε να ζουμε αλλιως. και δεν εννοω μονο τα ρουχαλακια και τα σουπερ μαρκετ της αφθονιας, αλλα και τη μορφωση, και όλα αυτα τα τεχνολογικα καλουδια και τα ταξιδακια μας κλπ.

η αποτομη και ξαφνικη στερηση οσων θεωρουσαμε δεδομενα, εχει κοστος ψυχολογικο πανω μας.
ειναι ενα προς τα πισω παραξενο και ανισομερες με την τεχνολογια και την προοδο στις επιστημες να τρεχουν τοσο γρηγορα

Τζων Μπόης είπε...

Ακριβώς αυτό υποστηρίζω κι εγώ Scarett, την αδυναμία ενδεχομένως να έχεις πρόσβαση, όχι απαραιτήτως σε καταναλωτικά αγαθά, αλλά στα πνευματικά, αλλά κάπου όλα αυτά συνδέονται αν το σκεφτείς. Ένα λαπτοπ, ας πούμε, είναι ένα καταναλωτικό αγαθό, μέσω όμως αυτού έχεις πρόσβαση στην επικοινωνία, στην γνώση, στην πληροφορία. Το καλό το ρουχαλάκι είναι εισιτήριο ακόμα και για την κοινωνικοποίηση ενός νέου ανθρώπου, δυστυχώς ή ευτυχώς, είναι μια πραγματικότητα, η δυνατότητα πρόσβασης σε ποιοτικά τρόφιμα, αυξάνει την ποιότητα και το προσδόκιμο ζωής.
Ο φτηνός τραπεζικός δανεισμός είναι εργαλείο μόχλευσης της οικονομίας. Κατηγορούμε όλοι τον καταναλωτισμό, αλλά και η αγορά πνευματικών αγαθών συνιστά καταναλωτισμό.
Πάμε πίσω, τρέχοντας μπροστά...

Ανώνυμος είπε...

Κουραστικό και μη λογοτεχνικό. Συνέχισε καλύτερα.

Τζων Μπόης είπε...

Ανώνυμε καλημέρα,

Για λογοτεχνία, παρακαλώ απευθυνθείτε στον Ντοστογιέφσκι, για ξεκούραση προτείνω μια βόλτα στη θάλασσα, όπως θα κάνω κι εγώ σήμερα.
Μη χάνεται το χρόνο σας εδώ, κρίμα είναι, μπορείτε και καλύτερα.

Άνευ Χαρτοφυλακίου είπε...

Καλημέρα Τζων!

Χαχα!
Ο/Η Ανώνυμος/η μάλλον δεν είναι μάλλον εξοικειωμένος/η με το χαρακτηριστικό σου στυλ περιγραφής και γραφής και περίμενε εδώ να διαβάσει τους Αδερφούς Καραμαζώφ :)

Τρέχω στη θάλασσα να λιαστώ με θέα τον Θερμαϊκό!

Τζων Μπόης είπε...

Καλημέρα Άνευ Χ.

Πάμε κόντρες με Σαρωνικό;
Εσύ να λιαστείς φίλε μου, εσένα σου χρειάζεται, εγώ πάλι όπως ξέρεις του...κρύβομαι :)))

υ.γ.:...μπα, για τους "Δαιμονισμένους" μπήκε, αλλά που να φανταστεί που θα έπεφτε!

scarlett είπε...

Χαχαχα!

Εμεις του Βορρα πού να πάμε αγαπητε Τζων Μπόη ; Για Ostsee δε μας παιρνει ακομη...

Ασε, θα κατσουμε εδω , να φυλαμε και τα μπλογκια απο καλοπροαιρετους ανωνυμους που θελουν να μας επαναφερουν στην ταξη.

Πάω τωρα να διαβασω λογοτεχνια αφου εσυ θα το σκασεις στη θαλασσα :)

Τζων Μπόης είπε...

Scarlett καλημέρα!

Σε κόβω για Τολστόι εσένα σήμερα :)))

Εμ τι να σας κάνω κι εσάς εκεί πάνω;
Εσείς έχετε Ostsee και ηρεμία, εμείς Σαρωνικό/Θερμαϊκό και χρεοκοπία.

Εδώ έχει μια υπέροχη άνοιξη σήμερα, λες να την θεωρήσουν τεκμαρτό εισόδημα και να μας φορολογήσουν?

scarlett είπε...

Μπα...με τους ρωσους και δη τους "αρχαιους" δεν τα παω καλα. Ασε, πρεπει να τελειωσω το silicon jungle, που αν και υπερβολικα ευπεπτο και φλυαρο , δειχνει τι ωραια μας κατασκοπευει η γνωστη μηχανη αναζητησης :)

Σχετικα με τη φορολογια (την εδω στη Γερμανια φυσικα), διαβασα ενα ωραιο του Lafontaine χτες και γελαγα. Να πληρωσουν λεει οι εκατομμυριουχοι Γερμανοι μεχρι 75% του εισοδηματος σε φορους :)

Στην μεταπολεμικη Γερμανια, λεει, το ποσοστο αυτο ηταν 95% για την κορυφη της πλουτοκρατιας και κανεις δεν πεθανε :):)
Καμμια προτασουλα απο Ελλαδα μερια ;)

(μπα...εκει αλλωστε αδυνατο να παταξουμε τη φοροδιαφυγη...καλυτερα να παιρνουμε απο τους συνταξιουχους και τους χαμηλομισθους)

Όμως τι καθομαι και σου γραφω και σου χαλω τη μερα !
Βγες να χαρεις τον ήλιο.
Να περάσεις όμορφα!

Jolly Roger είπε...

Εγω δεν μπορω να σας θαμπωσω με λογοτεχνια, τεχνοκρατης ανθρωπος. Νταλαρας, και πολυ μου παει.

Θαλασσα (ελπιζω) σε λιγες βδομαδες. Ακομα δεν με παιρνει, γέρος ανθρωπος.
Παραλία, και πολύ μου παει.

Για το "Kein Zurück" και για πολιτική δεν ξερω, αδαης ανθρωπος.
Arbeit, και πολυ μου παει.

Για το Μαζί ομως ξερω καλα, ερωτευμενος ανθρωπος.

Χωρις το Μαζί, την κατσαμε την βαρκα.
Μαζί και Αγκαλιά και Χάδι και Φιλί.
Μ' αυτά τα συστατικα και μονο (και με λιγη Υγεια) θα βρουμε σιγουρα μια μπουκια να φαμε και ενα πλοιο να ταξιδεψουμε.
Άλλα πραγματα δεν χρειαζονται.

Τζων Μπόης είπε...

Scarlett, είναι ακόμα το ουζάκι στο αίμα μου και η γαριδομακαρονάδα στην κοιλιά μου και δεν μπορώ να σκεφτώ ορθολογικά, ώστε να κάνω εμπερειστατωμένες πολιτικές αναλύσεις. Αφού όμως μερικά χαϊβάνια σαν εμένα πληρώνουν ακόμα γιατί να βάλουν το χέρι στην τσέπη οι άλλοι; Οι άνεργοι ξεπέρασαν το 1 εκ. κι όσοι ακόμα πληρωνόμαστε αποτελούμε είδος υπό εξαφάνιση. Δεν υπάρχουν προτάσεις εδώ, το ζητούμενο είναι να βγάλουμε νέο αρχηγό και να έχουμε και αυτοδυναμία, όλα τα άλλα είναι για τους κουτόφραγκους.

Τζων Μπόης είπε...

Αγαπητέ Μπαρμπαρόσσα, ποίηση γράφεις!!!
Έπιασαν οι φουσκοδεντριές και συμφωνώ απολύτως μαζί σου.

Μόνο που αυτό με την γηρατειά σου μη το λες τόσο συχνά, χρεοκοπήσαμε φίλε μου, δεν χαζέψαμε εντελώς :))
Θα το πιστέψεις κι εσύ στο τέλος :)

Να είστε καλά, εγώ πάω να ακούσω Νταλάρα.

scalidi είπε...

Κάπως έτσι

Τζων Μπόης είπε...

Είναι πολύ καλό όπως κι άλλα δικά του, η δε χρήση της ελληνικής γλώσσας, εξαιρετική