Κυριακή 1 Απριλίου 2012

Απλή αριθμητική








Ασύνδετες φαινομενικά εικόνες, οι οποίες όμως βρίσκονται όλες κάτω από έναν κοινό παρανομαστή.

Την διάθεση για ζωή.

Γνωρίζουμε λοιπόν τον παρανομαστή, καιρός είναι να ψάξουμε και τον αριθμητή.
Κάποιοι θα πουν, τα χρήματα...
...ίσως...

Σήμερα όμως διάβαζα ότι η Ελλάδα βρισκόταν υπό επίσημο διεθνή οικονομικό έλεγχο, από το 1897, δηλαδή λίγα χρόνια μετά την ιστορικά πιο γνωστή Ελληνική χρεοκοπία, έως το 1978, για 81 χρόνια.
Μέσα σε αυτό διάστημα έγιναν τόσα και τόσα, οι Έλληνες υπέφεραν, εξευτελίστηκαν, αποδεκατίστηκαν, αγνωνίστηκαν, προόδευσαν, άνθισαν.
Δεν ήταν το φυλετικό μας DNA, είναι η φυσική, ανθρώπινη ανάγκη να προχωράς μπροστά.
Αν αντιληφθούμε ότι λεφτά πλέον δεν υπάρχουν, οι έστω υπάρχουν, αλλά όχι για εμάς, τότε ο αριθμητής είναι η συνειδητοποίηση ότι ο χρόνος περνά, η ζωή μικραίνει και το μόνο που μένει, είναι κάποια στιγμή να νιώσουμε ότι ζήσαμε...

...είναι που από τα μικρά προκύπτουν τα μεγάλα κι από τα απλά πράγματα που φτιάχνουν δύναμη για να συνεχίσεις...

22 σχόλια:

scarlett είπε...

Θες να πεις πως μολις μας αφησαν ελευθερους τα καναμε ...όπως τα καναμε ???

Ε, μα τον θελουμε τοτε τον ελεγχο μας και τσιμουδια !

Καλη σου μερα Τζων Μποη!

Οι φωτο σου και παλι υπεροχες , αν και δε νομιζω πως αν φαει κανεις όλα οσα ειναι στο πιατο θα τον αδυνατισει το sex ;)

Τζων Μπόης είπε...

Scarlett, με τσιγκλάς!

Η θέμα δέχεται πολλαπλές ερμηνείες.
α) Μετά τη λήξη του διεθνούς οικονομικού ελέγχου, η Ελλάδα μπόρεσε ανεξάρτητη πλέον να εκμεταλλευτεί η ίδια τις δυνάμεις της και με τη θέληση του κυρίαρχου λαού της ανέβαζε σταδιακά το βιοτικό επίπεδο των κατοίκων της (λογική κεντροαριστεράς)
β) Μετά τη λήξη του διεθνούς οικονομικού ελέγχου ανεβάζαμε το βιοτικό μας επίπεδο σταδιακά, εκμεταλλευόμενοι τις δυνατότητες των αγορών, ενταγμένοι ισότιμα μέσα στο γίγνεσθαι μιας κοινής ευρωπαϊκής οικογένειας (λογική κεντροδεξιάς)
γ) Μετά τη λήξη του επίσημου διεθνούς οικονομικού ελέγχου, το διεθνές καπιταλιστικό και ιμπεριαλιστικό σύστημα άλλαξε τακτική και μας άφησε να αποκτήσουμε πλασματική έστω αγοραστική δύναμη για να καταναλώνουμε τα προϊόντα του μεγάλου κεφαλαίου (λογική αριστεράς)
Οι εκδοχές:
α) Μετά τη λήξη του διεθνούς οικονομικού ελέγχου, τα κάναμε όλα σκατά και τώρα τα λουζόμαστε και
β) Βάζουμε το λύκο να φιλάει τα πρόβατα

...θα κριθούν από την ίδια την ιστορία και μάλιστα σύντομα (αν δεν έχουν κριθεί ήδη)

Όσο για το σεξ, απαντώ τα ακόλουθα:
α) Το πιάτο καταναλώθηκε από περισσότερα τους ενός άτομα (κρίση γαρ, κι ο έχων δύο τυροπιτάκια δίνει το δεύτερο στον διπλανό του, το δε κεφτεδάκι κόβεται στα δύο για να μην σου πω και στα τρία)
β) Εξαρτάται από το σεξ...αν φας τον άμπακο και μετά «το ξεπετάξεις» διεκπεραιωτικά και στα σβέλτα, κακό του κεφαλιού σου, αν όμως ασχοληθείς επισταμένα και με διάρκεια, όπως η Τρόικα με τα οικονομικά μας, τότε γίνεσαι ακόμα και συλφίδα!
υ.γ.: μη με ρωτήσεις για τα κιλά μου, δεν θα σου πω :))

Καλησπέρα Scarlett!

thinks είπε...

Πολύ ωραίο μήνυμα. Η ζωή θέλει χρώματα, και θα τα βρει. Και κεφτεδάκια.

Παρεμπιπτόντως, το πρώτο δάνειο το πήραμε το 1824 (800.000 λίρες), το δεύτερο το 1825 (2.000.000 λίρες), και τα δύο τα χρεοκοπήσαμε το 1826 (ήταν η εποχή που οι Σουλιότες και οι Ρουμελιώτες υπό τον Κολλέτη πολεμούσαν τους Πελοποννήσιους και φυλάκισαν για πρώτη φορά τον Κολοκοτρώνη). Άλλα δάνεια πήραμε και τα χρεοκοπήσαμε το 1843, 1860, 1894 (το γνωστό), και 1932. Ποτέ Τζων Μπόη μου δεν φάγαμε από την δική μας τσέπη, ούτε ήμασταν ποτέ ..."ανεξάρτητοι".

Επίσης, τον Τέταρτο αιώνα Προ Κοινής Εποχής, 13 πολιτείες-κράτη δανείστηκαν από τον θησαυρό της Δήλου αλλά οι περισσότεροι δεν επέστρεψαν τίποτα και η Δήλος έφαγε χασούρα 80%.

Καλή σου μέρα!

yetanother_s είπε...

Στα περι Ελλαδας, χρεωκοπιας, χρηματων κλπ δεν εχω γνωμη, καθοτι οι γνωσεις μου ελλειπεις.

Οι φωτογραφιες σου - πλην μίας - υπέροχες.

Ο κοινος παρονομαστης - η διαθεση για ζωη - επισης σωστος και πολλά ευπροσδεκτος (διαβαζω Ομηρο αυτες τις μερες και εχω επηρρεαστει ;-) ).

Μονο το πιατο με τα κρεατικα μου φαινεται πολλά αταιριαστο. Δεν ειναι δυνατον (για το δικο μου φτωχο μυαλο) να γιορταζεις την διαθεση για ζωή σκοτωνοντας ενα ζωο που δεν σου εφταιξε σε τιποτα.

Δεν θελω να σου χαλασω την διαθεση αγαπητοτατε εστετ - και ζηταω προκαταβολικα συγνωμη αν θεωρησεις το σχολιο μου εστω κ ελαχιστα αρνητικο.

Αλλά αυτη η αντιφαση αναμεσα στην "διαθεση για ζωη" και την θανατωση, με ξενιζει.

Αν δεν ειχες τονισει τόσο ομορφα, τοσο εντονα, τοσο εγχρωμα την διαθεση για ζωη (τι καταπληκτικο το λουλουδι, πόσο τέλειο το μπλε της θαλασσας) δεν θα ελεγα τιποτα. Αλλά τώρα;

Jolly Roger είπε...

Συγνωμη, το προηγουμενο σχολιο ειναι δικο μου (ειχα συνδεθει με αλλο προφιλ στον μπλογγερ)

Τζων Μπόης είπε...

Δημήτρη, καλησπέρα,

Αν μόνο εμείς «χρεοκοπούσαμε» τα λεφτά των άλλων θα έλεγα ότι είμαστε οι χειρότεροι του κόσμου, όμως ο ένας τρώει τα χρήματα του άλλου παγκοσμίως, απλά πολλοί δεν χρεοκοπούν καθώς έχουν τη δυνατότητα να μεταθέτουν την αποπληρωμή των δανείων τους στο μέλλον, αυτά τα λεγόμενα revolving loans με φοβίζουν, κάποια στιγμή τα δάνεια πρέπει να αποπληρώνονται. Το αξιόχρεο ενός δανειολήπτη δεν επιβεβαιώνεται από την ικανότητά του και μόνο να μεταθέτει τον χρόνο αποπληρωμής. Εμείς απλά «κρασάραμε», αν το καλοσκεφτείς είναι πιο «τίμιο» από μια συμφωνία μεταξύ κάποιων ισχυρών για σιωπηρό ρολάρισμα ενός χρέους, το οποίο κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες δεν θα ήταν δυνατόν να αποπληρωθεί.

Τζων Μπόης είπε...

Πειρατή καλησπέρα,

Θίγεις πολύ μεγάλο θέμα και είναι πολύ δύσκολο να αναπτυχθεί στα πλαίσια μιας ανάρτησης ή ενός σχολιασμού.
Σε πολύ γενικές γραμμές να σου πω ότι ο άνθρωπος είναι και σαρκοφάγος, όπως είναι η γάτα και ο σκύλος και πολλά άλλα ζώα. Φυσικά κάποιος μπορεί να ζήσει τρώγοντας μόνο ραδίκια ή όσπρια, όπως και ο σκύλος, π.χ. πίνοντας μόνο γάλα, μάλιστα μια γάτα που είχα παλιά τρελαινόταν για το χορτάρι στη διπλανή αλάνα και παρέκαμπτε ποντίκια και άλλα ζωύφια!
Πάντως δεν πάω κόντρα στη φύση μου σε αυτό τον πεδίο, αν και σπάνια καταναλώνω κρέας, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν με συναρπάζει η γεύση του, προτιμώ τα θαλασσινά, που και αυτά είναι ζωντανοί οργανισμοί και κατά μία έννοια η θανάτωσή τους με σκοπό τη χρήση τους για τροφή των ανθρώπων είναι κατακριτέα.
Η φιλοζωία - κατά την ταπεινή μου γνώμη - ουδεμία σχέση έχει με τη χρησιμοποίηση συγκεκριμένων ζώων προς βρώση κι αυτή η θεωρία, όπως την αναπτύσσεις είναι νομίζω τραβηγμένη από το μαλλιά, αλλά παρόλα αυτά τη σέβομαι και ίσως να απαιτεί έναν υψηλότερο βαθμό συνειδητοποίησης και ευαισθησίας, τον οποίο πολλοί άνθρωποι δεν διαθέτουμε.
Πάντως με την ίδια λογική δεν θα πρέπει να φοράω και δερμάτινα παπούτσια, ούτε και να χρησιμοποιώ το παραμικρό το οποίο προέρχεται από ένα ζώο που θανατώνεται, όμως μια γούνα για παράδειγμα δεν είναι απαραίτητη, ένα δερμάτινο παπούτσι είναι, επίσης δεν είναι απαραίτητο και το λάδι της φάλαινας ή το κρέας της, ο πληθυσμός της οποίας έχει αποδεκατιστεί χωρίς λόγο.
Επίσης, για να είμαι πιο σαφής είμαι εντελώς κατά του κυνηγιού, το οποίο το θεωρώ βάρβαρο πράγμα. Μην μπερδεύουμε όμως την οργανωμένη και ελεγχόμενη εκτροφή των ζώων με σκοπό τη διατροφή των ανθρώπων, από την θανάτωση ή τον βασανισμό των ζώων με σκοπό το σπορ, τη διασκέδαση ή την προσωπική ευχάριστη κάποιων.
Όμως δεν μπορώ να κατηγορήσω τη γιαγιά μου στο χωριό που είχε 40 κότες, πρόβατα και γουρουνάκια και κάθε 15αύγουστο έκανε ένα μεγάλο γλέντι με το σφάξιμο των γουρουνιών, με τα οποία σιτιζόταν όλο το μικρό χωριουδάκι της, σε μια μεγάλη γιορτή στην πλατεία του χωριού, με τραγούδια, πειράγματα και γέλια.
Φυσικά είναι σεβαστή η άποψή σου και δεν βρήκα κάτι αρνητικό στο σχολιασμό σου, πάντα ευπρόσδεκτη η παρουσία σου εδώ, καθώς και οποιαδήποτε άλλη άποψη δεν συμφωνεί απαραιτήτως με τον γράφοντα και τις ιδέες του.

thinks είπε...

Μ' αρέσει το σκεπτικό της απάντησης του οικοδεσπότη και σκέπτομαι κι εγώ έτσι. Υπάρχουν δύο επίπεδα αντιμετώπισης: της φύσης, και του πνεύματος, το οποίο πηγάζει το ίδιο από την φύση ούτως ή άλλως.

Στο πρώτο επίπεδο, όλα οι ζώντες οργανισμοί τρέφονται με ζώντες οργανισμούς οι οποίοι πεθαίνουν στο στόμα του ισχυρότερου στην αλυσίδα διατροφής. Αυτή είναι η φύση της οποίας είμαστε μέρος. Η σκέψη του να μην σκοτώνουμε ζώα για να τα φάμε, παρά να είμαστε φυτοφάγοι, είναι κατά την γνώμη μου παραπλανητική γιατί και τα φυτά είναι ισάξιοι ζώντες αυτόνομοι οργανισμοί. Που τραβάει κανείς την διαχωριστική γραμμή του από πιο επίπεδο αυτοσυνείδησης και κάτω ο "άνθρωπος" κρίνει ότι ένας ζων οργανισμός μπορεί να θανατωθεί για να φαγωθεί; Ποιός τραβάει την διαχωριστική γραμμή, σε ποιό σημείο μεταξύ της αγελάδας και του σπανακιού;

Βέβαια, εφ' όσον το συγκεκριμένο είδος μας έφτασε να μπορεί να εκτρέφει κρέας βιομηχανικά, ο μόνος λόγος για κυνήγι είναι το σπορ, και περί αυτού επίσης συμφωνώ απόλυτα με τον αγαπητό Εστέτ.

Σε ένα δεύτερο επίπεδο μπορεί κανείς να πει ότι για σκεπτικό φιλοσοφικό ή προσωπικών αναζητήσεων και πιστεύω, ένας άνθρωπος μπορεί να αποφασίσει να μην τρώει ζώα, ή συγκεκριμένα ζώα, για να μην βάζει στο κορμί του σάρκα που ήταν αυτόνομα ζώσα και έτσι να διατηρήσει κάποιο είδος αγνότητας: απόλυτα σεβαστό. Αλλά και πάλι εξαρτάται από αυθαίρετες, υποκειμενικές διαχωριστικές γραμμές -άρα ο βαθμός υποκρισίας -έστω και υποσυνείδητης, συζητείται.

Αν βέβαια κάποιος πει ότι "ρε φίλε δε μ' αρέσει το παϊδάκι στα κάρβουνα και δε μου κατεβαίνει το μπον φιλέ, ή, η σταβλίσια", τίποτα πιο σεβαστό για την ειλικρίνεια του η οποία δεν επικαλείται καμία φιλοσοφική, θρησκευτική, σοφιστική, ή άλλη υπόθεση και απλά πάει έντιμα στο περί ορέξεως κολοκυθόπιτα -όπου και τα κολοκύθια είναι αναπόσπαστο μέρος του ζώντος οργανισμού που είναι η κολοκυθιά. Αν δε, πει κανείς "μη τρώτε μωρέ χοιρινό! στην έρημο ζούμε και θα ψοφήσετε όλοι από ασθένειες που δεν θα ανακαλυφθούν για άλλα 3.000 χρόνια", και πάλι, απόλυτα σεβαστό.

υγ. Επί τέλους το μόντεμ μου γέμισε και την πάνω-πάνω φωτογραφία του ιστολογίου! Κάποιος παίζει με το κοντρόλ του saturation, αλλά αξίζει τον κόπο!

scalidi είπε...

Καλά τα λες. Έχω καταλήξει στην ίδια επιλογή: τη ζωή.

Τζων Μπόης είπε...

Δημήτρη, όλο και περισσότερο τώρα πια, αισθάνομαι ακόμα και βολικά με απόψεις που πριν χρόνια θα φάνταζαν σε μένα εξωφρενικές και ακατανόητες.
Επίσης, είναι γοητευτικό να αισθάνεσαι ότι ακόμα υπάρχει πίστη σε κάτι, σε κάτι αγνό, όπως ο σεβασμός προς τους ζώντες οργανισμούς, είτε αυτός λέγεται γουρούνι, είτε σπανάκι, είτε αμοιβάδα και δεν έχει σημασία αν αυτό γίνεται από θρησκευτική άποψη, είναι στάση ζωής, αισθητικής, κλπ, είναι ωραίο να έρχεσαι όμορφα αντιμέτωπος με απόψεις που είναι απλά δύσκολο να ερμηνεύσεις με το δικό σου κώδικα ηθικής ή αισθητικής.
Ο Πειρατής συνεισφέρει σε αυτό το πεδίο, πραγματικά εποικοδομητικά και ο σχολιασμός του σε αυτή ακριβώς την ανάρτηση, που το θέμα της είναι η ζωή, είναι ουσιαστικός.

υ.γ.: τι να την κάνετε την ευρυζωνική εκεί πάνω στα βουνά; εδώ οι εικόνες είναι virtual, εκεί ζωντανές!

Τζων Μπόης είπε...

Σταυρούλα, πάνω της λοιπόν, θα δώσουμε τον υπέρ πάντων αγώνα.
ή η Τρόικα ή εμείς! :))

Jolly Roger είπε...

Καλησπερα,
εκπλησσομαι πολυ ευχαριστα που βρηκατε (ο εστετ και ο Δημητρης) τον χρονο και την διαθεση να απαντησετε τοσο αναλυτικα στα λεγομενα μου.

Ο Τζων εχει φυσικα δικιο. Το θεμα ειναι τεραστιο και δεν "χωραει" σε ενα σχολιο ή ενα ποστ. Επειδη ακριβως γνωριζω την εκταση που εχει ενα τετοιο θεμα, δεν θελησα να το ξεκινησω καν. Γι αυτο και δεν μιλησα ουτε για χορτοφαγια, ουτε για κυνηγι ουτε για ζωοφιλια.

Επεσημανα μονο μια αντιφαση στο ποστ που την θεωρησα σημαντικη: την αντιφαση αναμεσα στην "διαθεση για ζωη" (που ειναι απο τα πιο πολυτιμα) και την θανατωση. Καπου δεν κολλαει το να πηγαινουν αυτα μαζι στο ιδιο ποστ, στην ιδια σειρα φωτογραφιων.
Επειδη το μπλογκ ανηκει σε εναν εστετ, ασχοληθηκα με την αισθητικη πλευρα του θεματος. Με την αντιφαση ζωης - θανατου.

Μακρυα απο εμενα καθε διαθεση κυρηγματος ή προσπαθειας προσυλητισμου.

* * * *
Αφου ομως κανατε τοσο κοπο και φερατε τοσο λογικα επιχειρηματα, δεν μπορω να μην σας απαντησω. Τα επιχειρηματα σας αξιζουν μιας απαντησης.
Εν γνωσει ολων μας φυσικα, οτι το θεμα χρειαζεται βιβλια ολοκληρα για να εξαντληθει.

Το πρωτο επιχειρημα ειναι περι φυσης. Γραφει π.χ. ο αγαπητος Τζων "δεν μπορω να αρνηθω την φυση μου".

Μα, την αρνεισαι αγαπητε. Καθημερινα, χιλιαδες φορες. Το θεωρεις φυσικο να μενεις σε ενα σπιτι; Να φορας ρουχα; Να μπαινεις σε ενα αυτοκινητο και να καθεσαι 8 ωρες / ημερα σε ενα γραφειο;
(δεν ξερω αν τα κανεις εσυ προσωπικα, αλλά υπαρχουν εκατομμυρια ανθρωποι που ζουν ετσι).

Αν ζουσες φυσικα θα επρεπε να βιάζεις καθε ελκυστικη γυναικα που συναντας στον δρομο. Θα επρεπε να ειχες κανει απογονους απο τα 13 σου.
Φυσικο, σημαινει να παρεις ενα ακοντιο και να βγεις στην στεππα να πιασεις την τροφη σου. Φυσικο ΔΕΝ ειναι να παρκαρεις στο γκαραζ του σουπερμαρκετ και να παρεις το κρεας συσκευασμενο απο το ραφι.

Θελω να πω, οτι οριζουμε σαν φυσικο αυτο που μας συμφερει, "ξεχνωντας" οτι την Φυση την γραφουμε καθημερινα (και αυθαιρετα) εκει που δεν μας συμφερει.

Γιατι να καιγεται καποιος τοσο πολυ να εφαρμοσει τοσο πιστα τους φυσικους κανονες οταν προκειται για την κρεατοφαγια και δεν τον νοιαζουν οι φυσικοι κανονες οταν προκειται για (σχεδον) οτιδηποτε άλλο;

- - -
Ενα δευτερο θεμα που θιξατε ειναι αυτο με τα κολοκυθακια. Το επιχειρημα ειναι οτι "το γουρουνι ειναι ζων οργανισμος, το κολοκυθακι ειναι ζων οργανισμος, αρα ειτε σκοτωσω το γουρουνι ειτε σκοτωσω το κολοκυθακι, ενα και το αυτό".

Εδω θα μπορουσε καποιος να προσθεσει οτι καθε φορά που πλενουμε τα χερια μας σκοτωνουμε μερικες χιλιαδες βακτηριδια και καθε φορα που αναπνεουμε σκοτωνουμε άλλους μικροοργανισμους.

Η απαντηση βρισκεται στην επιλογη. Ναι, (σχεδον) ολα γυρω μας ειναι ζωντες οργανισμοι και καποιους απο αυτους θα σκοτωσουμε - αναποφευκτα.
Η επιλογη μας ειναι αν θελουμε να σκοτωσουμε οσο γινεται περισσοτερους ή οσο γινεται λιγοτερους.
Η επιλογη μας βρισκεται στο πόση οδυνη θελουμε να σκορπισουμε γυρω μας προκειμενου να ζησουμε.
Δεν μπορω να ειμαι σιγουρος, αλλά κατι μεσα μου μου λεει, οτι η οδυνη ενος γουρουνιου που το σφαζουν ειναι χιλιαδες φορες μεγαλυτερη απο ενα κολοκυθακι που το βραζουν.
Προσωπικο αισθημα αυτο - δεν υπαρχουν αποδειξεις.

- - -
Η βουκολικη εικονα της χαρουμενης γιαγιας με τις κοτουλες της στο χωριο και του χαρουμενου παππου με τα προβατακια του στην τραχανοπλαγια ειναι ενα εντεχνα καλλιεργημενο τρυκ.

Αν ολοι καταναλωναν τα ζωα απο τους βουκολους παππουδες και γιαγιαδες, πρωτον θα ειχαν γεμισει ολα τα βουνα απο παππουδες / γιαγαδες και δευτερον θα ειχαν κλεισει τα σφαγεια.
Στα (εφιαλτικα) σφαγεια - κολαστηρια θανατωνονται καθε μερα 400.000 ζωα - μονο στην Ελλάδα. Ποιος τα τρωει αυτα;

Ειλικρινα, οι αντιρρησεις μου θα ηταν 100Χ μικροτερες (και αυτο το σχολιο δεν θα γραφονταν) αν ολοι ετρωγαν κρεας απο τους παππουδες τους και τις γιαγιαδες τους.

Αλλά το να βαζουμε σαν μοστρα / άλλοθι τον καημενο τον παππου με τα 10 προβατακια του προκειμενου να δικαιολογησουμε την (φρικιαστικη) θανατωση 500.000 αιγοπροβατων / χρονο ειναι απλά παραλογο.

Jolly Roger είπε...

Συγνωμη, το παρακανα με την εκταση του σχολιου. Μετα την δημοσιευση ειδα την εκταση. Τετραπλο σεντονι μου βγηκε.

Ευτυχως που δεν χρειαζεται να σκαλιζουμε τα κειμενα μας σε μαρμαρινες πλακες και να τις κουβαλαμε μετά ;-)

Τζων Μπόης είπε...

Πειρατή είσαι μέγας προβοκάτορας κι εγώ έχω αϋπνίες :)

Να ξεκινήσω με τη γιαγιά και τον παππού. Περισσότερη οδύνη προκαλούσε ο παππούς και η γιαγιά σφαγιάζοντας ζώα, παρά ο σφαγέας σε ένα σύγχρονο και οργανωμένο σφαγείο. Σε ένα απόγευμα θυμάμαι ότι σφαγιάστηκαν 40 κότες πάνω σε ένα μικρό γιεφυράκι, το αίμα έρεε στο ποταμάκι από κάτω που είχε βαφτεί κόκκινο και οι κορμοί των δέντρων είχαν πιτσιλιστεί μέχρι ψηλά από το αίμα των αθώων ζώων. Μετά σφαγιάστηκε κι ένα γουρουνάκι, το οποίο επειδή είχε πολύ λίπος, ο γείτονας-σφαγέας του έριξε μια μαχαιριά απευθείας στην καρδιά - έτσι λένε ότι σφάζουν τα γουρούνια - και η κραυγή του γουρουνιού ηχεί ακόμα στα αφτιά μου. Επίσης, σε εκείνο το βουκολικό τοπίο της Πελοποννήσου, καθημερινά σφαγιάζονταν κότες, πάπιες, γουρούνια, πρόβατα, μοσχάρια, κατσίκια, κλπ, ήταν κάτι πολύ φυσιολογικό και ενταγμένο μέσα στην καθημερινότητά τους. Αναλογικά οι σφαγές ήταν περισσότερες από εκείνες που πραγματοποιούνται σε ένα επαγγελματικό σφαγείο σήμερα στην Αθήνα. Βλέπεις το χωριό είχε μερικές εκατοντάδες ψυχές να θρέψει και η κτηνοτροφία ήταν βασική ασχολία, οι 500 χιλ. σφαγές στην Αθήνα καθημερινά, εξυπηρετούν ένα πολλαπλάσιο αριθμό κατοίκων.
Θα μπορούσα να σου περιγράψω εικόνες απίστευτης βαρβαρότητας με αίματα που ρέουν, με κότες που τρέχουν ακέφαλες, επειδή ξέφυγαν από τον βουκόλο σφαγέα-παππού, με έντερα που κρέμονται από κλαδιά, για καρδιές που σπαρταρούν ακόμα ζωντανές μέσα σε λεκάνες, για διαμελισμένα ζώα τα οποία έχουν γδαρθεί ζεστά πριν καν βγει η ψυχή τους, για αρνάκια γάλακτος που τραβιόντουσαν από το στήθος της προβατίνας και επιτόπου αποκεφαλίζονταν και πολλά άλλα παρόμοια, αλλά είμαι καλός άνθρωπος και δεν θα το κάνω για να μην σε σοκάρω περισότερο, είναι και βράδυ και ήδη το έκανα splatter.
...κι όλα αυτά σε ένα όμορφο βουκολικό τοπίο της ελληνικής επαρχίας, απλά, καθημερινά, φυσιολογικά.
Άρα, το επιχείρημα της κατανάλωσης κρέατος από τη στάνη του παππού και της γιαγιάς κι όχι από το σφαγείο έχει ήδη καταρριφθεί μέσα μου από πολύ παλιά.
Μιλώντας πάντως για τη φύση μου εννοούσα ότι ο άνθρωπος είναι και σαρκοφάγος και αν προσποιηθώ ότι δεν είμαι, τότε αυτό είναι που με κάνει να πηγαίνω κόντρα στη φύση μου. Φυσικά ακολουθούμε μια ζωή επιλέγοντας από μια γκάμα δυνατοτήτων. Το ότι κάθομαι 8 και βάλε ώρες σε ένα γραφείο, το ότι καθημερινα ντύνομαι λες και θα πάω σε γάμο και δεν φοράω λεοντή για να ζεσταθώ, το ότι ακολουθώ μια ζωή ενάντια στην πρωτόγονη ανθρώπινη φύση μου, που είναι να ζω στην ύπαιθρο και να κυνηγώ με το βέλος, είναι εν πολλοίς αποτέλεσμα μιας εξελικτικής διαδικασίας "εκπολιτισμού", την οποία όλοι μας έχουν αποδεχθεί ως μια αναγκαία σύμβαση προόδου, κοινωνικοποίησης και ένταξης, η κατανάλωση κρέατος δεν χρειάζεται να ενταχθεί μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο, από τη στιγμή που έρχεται σε αντίθεση με την διατροφική ανάγκη για κατανάλωση πρωτεϊνών.
Αυτό που δεν θα μπορούσε να ενταχθεί μέσα σε αυτό το πλαίσιο είναι το να ακολουθούμε πρωτόγονες πρακτικές, όπως ο κανιβαλισμός, πρωτείνες χρειαζόμαστε, ας τις πάρουμε από τα βοειδή, έστω από τα φασόλια, δεν είναι ανάγκη να φάμε κι άνθρωπο.
Αν τώρα το κολοκυθάκι πονάει λιγότερο από ένα γουρουνάκι είναι πραγματικά ένας προβληματισμός που δεν με έχει απασχολήσει είναι η αλήθεια, καθώς είναι απλά μια πληροφορία καταχωρημένη στο dna μου ως τέτοια.
Επίσης, μου είναι εντελώς άγνωστο το πόση οδύνη υφίσταται ένα πρόβατο που σφαγιάζεται, από μια τσιπούρα που πιάνεται στο δόλωμα και τις ξεσκίζεται ο ουρανίσκος από το αγκίστρι , ή το πόσο πονάει το γουρουνάκι που του καρφώνουν το μαχαίρι στην καρδιά από ένα χταπόδι που το χτυπούν στα βράχια, ζωντανό ακόμα. Το γεγονός ότι ο ακουστικός μου πόρος δεν συλλαμβάνει τις συχνότητες ήχου του χταποδιού, σε σχέση με το εφιαλτικό βέλασμα του προβάτου την ώρα που αποκεφαλίζεται, δεν σημαίνει ότι ο οδύνη του πρώτου είναι μικρότερη από εκείνη του δεύτερου, άρα δεν είμαι σε θέση να αποφασίσω τι θα καταναλώσω με βάση το κριτήριο της έντασης της οδύνης.
...και επανλαμβάνω σας ομιλεί ένας μη κρεατοφάγος!

υ.γ.: ανώτερo κι από ταινία θρίλλερ κάναμε το σχολιασμό απόψε :)

thinks είπε...

Και βέβαια δεν νομίζω να διαφωνεί κανείς μας εδώ, και ιδίως συμφωνώ με τον αγαπητό Κάπταιν όσον αφορά το ότι πράγματι δεν ξέρουμε το αν υπάρχει περισσότερη οδύνη όταν σκοτώνουμε ένα μοσχάρι ή ένα σπανάκι. Πράγματι δεν έχουμε ιδέα, ούτε ξέρουμε περισσότερο από ...μηδέν για την αντικειμενική πραγματικότητα του σύμπαντος και της ζωής. Και για αυτό άλλωστε είπα πόσο σεβαστός είναι για μένα ο κάθε λόγος του να φάει κάτι κανείς ή όχι, εφ΄ όσον δεν ισχυρίζεται, όπως κάνουν κάμποσοι ,ότι ξέρει σε πιο σκαλοπάτι της ζωής υπάρχει διαχωριστική γραμμή ως προς αυτό το θέμα.

Και, από ότι διαβάζω από τις περιγραφές του Τζων για τις αναμνήσεις των εικόνων, όπως δεν με εκπλήσσει καθόλου και το σέβομαι απόλυτα πως κάμποσοι πεζοναύτες γυρνώντας σπίτι τους από το Πελελίου, Ίβο Τζίμα και Οκινάουα διάλεξαν να μην ξαναφορέσουν στολή ποτέ στην ζωή τους ούτε καν στον χορό το Σάββατο το βράδυ, έτσι και αν είχα εγώ στα αυτιά μου τις αναμνήσεις του Τζων, σπανάκι και πάλι σπανάκι.

Είναι όμως αντίθεση στην ανάρτηση το θέμα ζωής-θανάτου; Για μένα ο θάνατος είναι μέρος της ζωής, ή, διαφορετικά, και τα δύο είναι μέρη της ύπαρξης χωρίς το ένα να είναι δυνατό να υπάρξει χωρίς το άλλο. Για μένα όταν χαίρεσαι την ζωή έχεις και όρεξη να φας, και, χωρίς αυτή την όρεξη και το φαγητό που επιβάλει δεν θα υπάρξει ζωή. Άλλωστε και το σπανάκι τρώει από τις ρίζες του οργανισμούς. Δεν τρώει;

Γι;τί το σούπερ μάρκετ να μην είναι "φυσικό". Παράγωγα της φύσης δεν το κατασκεύασαν; Και γιατί φυσικό είναι να κυνηγάς μόνο και να μην θεωρήσει κανείς φυσικά τα παράγωγα της εξέλιξης του; Δεν είναι η εξέλιξη το κέντρο, η αρχή και το τέλος της φύσης;

(όπως ίσως να έχετε καταλάβει πλέον, το μόνο πράσινο πράμα που τρώω είναι το σπανάκι)

Τζων Μπόης είπε...

Καλημέρα Δημήτρη,

Εντελώς συμπτωματικά, αυτή είναι η εποχή, που από θρησκευτικής απόψεως, εξυμνείται η ζωή και η νίκη της πάνω στον ίδιο τον θάνατο, μέσω της ανάστασης.
Βέβαια, ουδεμία σχέση έχει το παραπάνω με την κατανάλωση κρέατος από μια πιατέλα δίπλα στη θάλασσα, αλλά έχει σχέση με τη φιλοσοφική συζήτηση που ανοίξαμε εδώ.
Ο καπετάνιος αμφιβάλει για το κατά πόσο σε έναν χώρο, όπως αυτόν εδώ, που επαίρεται για τις εστετικές του παρεμβάσεις, η ζωή κι ο θάνατος μπορούν να εξυμνηθούν με τον ίδιο τρόπο. Ομολογώ ότι δεν το είδα έτσι, το φαγητό είναι κι αυτό μια απόλαυση, θα μπορούσε στην πιατέλα να υπήρχε σπανακόρυζο ή φασολάκια, υπήρξε όμως κρέας, κάποια ζώα θανατώθηκαν, είναι γεγονός, αλλά αυτό δεν με ενοχλεί καθώς ακολουθώ την κυνική λογική ότι αυτός ήταν ο προορισμός τους, όπως ακριβώς γίνεται από καταβολής κόσμου, με σκοπό τη διατροφή άλλων οργανισμών.
Σήμερα ξαναδιάβασα τα σχόλια και όσον αφορά το δικό μου, σκέφτηκα ότι κάποιος θα νομίζει ότι μεγάλωσα με σφαγείς, εκδορείς και σίριαλ κίλλερς ζώων, όμως οι άνθρωποι ήταν απλά κτηνοτρόφοι και γεωργοί κι αν καθόμασταν μαζί τους και τους κάναμε αυτή τη κουβέντα που κάνουμε εδώ μεταξύ μας, ίσως και να θέλαμε δύο ζωές για να τους πείσουμε ότι τα πράγματα δεν είναι έτσι αλλά αλλιώς.
Το κρέας πάντως δεν το συμπαθώ κι όχι εξαιτίας των αναμνήσεων, τις οποίες παρόλα αυτά δεν τις θεωρώ σοκαριστικές, αλλά απολύτως φυσιολογικές, ούτε για λόγους υγείας ή λόγους θρησκευτικούς. Μεταξύ μιας ζουμερής σταβλίσιας και ενός πιάτου με αρακά, θα προτιμήσω το δεύτερο, αφήστε που τρελαίνομαι και για μπάμιες!

Τις καλημέρες μου σε όλους!

teleytaios είπε...

Τζων Μπόη έχω να πω δυο πράγματα. Πρώτα για την ανάρτηση που είναι ακριβώς μέσα στο πνεύμα και τη φιλοσοφία της ζωής μου! Θα τη συνυπογράψω και θα συμφωνήσω μαζί της απολύτως :)

Το δεύτερο στο οποίο ήθελα να αναφερθώ είναι ο διάλογος μεταξύ εσού, του Δημήτρη και του πειρατή. Έλεγα να προσθέσω κι εγώ μερικά πράγματα, αλλά φοβάμαι ότι θα επαναλάβω τα ίδια με τα δικά σας λεγόμενα και ιδίως του Δημήτρη, γι' αυτό και θα το αποφύγω. Απλώς θα ήθελα κι εγώ να πω κάτι για το κουμπί του saturation και τις φωτογραφίες (ειδικά της προηγούμενης ανάρτησης) που μοιάζουν εξαιρετικά ζωντανές!

Την καλημέρα μου.

Τζων Μπόης είπε...

Τελευταίε, τελικά μεγάλη υπόθεση το κουμπί του saturation :)

...κι εσύ εστέτ λοιπόν;

teleytaios είπε...

... από γεννησιμιού μου!

Θεία Λένα είπε...

Καλησπέρα. Είδα τις φωτογραφίες, και είπα να γράψω κάτι.
Μου αρέσει η οπτική γωνία, ο τρόπος που συνδυάζεις τα υποτιθέμενα ασυνάρτητα, την ομορφιά του άνθους, του σέξ, του φαγητού και της απεραντοσύνης. Ολες οι αισθήσεις μαζί να δημιουργήσουν το όλον.

Θεωρώ ότι απολαμβάνουμε την ηδονή με άδειο στομάχι καλύτερα απ' οτι με γεμάτο, έχουμε τη δύναμη να ελιχθούμε, να χοροπηδήσουμε αν θές, να δώσουμε και να πάρουμε απόλαυση, η ανάσα μας δεν μυρίζει σκορδίλα/ψαρίλα, δεν ρευόμαστε ούτε...μας ξεφεύγει κάτι, δεν γλαρώνουμε εύκολα και βαστάει περισσότερο.
Μετά, το φαγητό έρχεται για να αναπληρώσει την ενέργεια που καταναλώθηκε.
Το σέξ παχαίνει. Φαντάζομαι να το ξέρεις αυτό. Οποιος το απολαμβάνει κιόλας, αργά αλλά σταθερά στρογγυλεύει.
Καλό σου βράδυ.

Τζων Μπόης είπε...

Join the club, Τελευταίε!

Τζων Μπόης είπε...

Θεία Λένα, είπαμε να φάμε κάτι ελαφρύ πριν το σεξ κι όχι σκορδαλιά!
Ώστε πάχος και σεξ πάνε μαζί ε;
χμ, τρέχω να ζυγιστώ!