Πέμπτη 5 Απριλίου 2012

Τα χνάρια στο δρόμο

Θυμάμαι την πρώτη εικόνα μου από την Αθήνα...αρχές της δεκαετίας του ’70, μια επίσκεψη στον Βασιλικό - τότε - Κήπο, παγωτό χωνάκι, μετά βόλτα στο Ζάππειο και παράσταση με τον Καραγκιόζη.
Η Αθήνα άδεια, η απόσταση σύντομη κι από τη συνοικία έως το κέντρο η διαδρομή φάνταζε μαγική, παρότι δεν ήταν και τόσο μέσα σε εκείνα τα παλιά λεωφορεία με τον εισπράκτορα, τα άβολα καθίσματα και τη ζέστη.

Σήμερα, καθώς περπατούσα στο κέντρο, σκεφτόμουν ότι έχω διανύσει κάτι λιγότερο από το το ¼ του χρονικού διαστήματος κατά το οποίο η Αθήνα είναι πρωτεύουσα της Ελλάδος…με εξαίρεση μερικά πήγαινε-έλα, το μεγαλύτερο διάστημα διανύθηκε εδώ. Για μία ακόμα φορά εντυπωσιάστηκα από την ικανότητα του χρόνου να περνά σχεδόν απαρατήρητος…στο τέλος της μέρας, ένας προμελετημένος θάνατος, στην αρχή της, μια απρόσμενη γέννα.
Τα περισσότερα από αυτά τα χρόνια, η Αθήνα φάνταζε στα μάτια μου μια πόλη γοητευτικά παρακμιακή, μια πόλη που δίνει μάχη με το χρόνο για να διατηρηθεί νέα, με ενέσεις, με μπότοξ, με πλαστικές. Έτσι την είχα στο μυαλό μου, μια γυναίκα που γέρασε πριν νιώσει τη χαρά της νιότης, πριν γευτεί τον έρωτα.
Η αναλαμπή του 2004 μου είχε φανεί ψεύτικη, σχεδόν αφύσικη, σαν να κρύψαμε τη σκόνη κάτω από το χαλί για να μη τη δουν οι επισκέπτες, σαν μια εφήμερη ερωτική έλξη που ξεθωριάζει μετά το πρώτο φιλί…




Σήμερα πέρασα από την πλατεία Συντάγματος όπως κάνω κάθε μέρα…
Κόσμος ήταν συγκεντρωμένος γύρω από ένα δέντρο, μερικοί άφηναν λουλούδια, κάποιοι άλλοι καρφίτσωναν σημειώματα στον κορμό του, μερικοί έβριζαν, άλλοι τραβούσαν φωτογραφίες κι οι περισσότεροι στέκονταν βουβοί και μουδιασμένοι.
Νομίζω ότι ο θάνατος λειτουργεί σαν μαγνήτης, όσο προσπαθούμε να τον ξορκίσουμε, όσο τον φοβόμαστε, άλλο τόσο μας δημιουργεί μια αλλόκοτη έλξη, σαν να πηγαίνουμε κατά πάνω του για να μυρίσουμε το άρωμά του, να αισθανθούμε τον αέρα του, να αναμετρηθούμε με το φόβο μας και να τον προκαλέσουμε, να τον παρακαλέσουμε, να τον φτύσουμε κατάμουτρα, να του φωνάξουμε από απόσταση ασφαλείας, ότι είμαστε ακόμα όρθιοι.
Περπάτησα πάνω στο νοτισμένο χώμα και στο πατικωμένο γκαζόν της πλατείας, έστρεψα μετά το βλέμμα και μόλις ελάχιστα μέτρα πιο πέρα είδα το ημι-υπαίθριο καφέ του Τερκενλή να σφύζει από ζωή, αυτό που πριν από λίγους μήνες είχε καταστραφεί ολοσχερώς από τα γεγονότα της πλατείας.
…μέσα σε λίγα τετραγωνικά γης συνυπήρχε το άρωμα της ζωής και του θανάτου και αυτό ήταν πολύ δύσκολο να μην το νιώσεις, ήταν δύσκολο να μη σε έλξει και να μην σε απωθήσει συνάμα.




Αν κάποια στιγμή πίστεψα ότι αυτή η πόλη είναι παρακμιακή, σήμερα θεωρώ ότι είναι και εντελώς σουρεαλιστική, όπως η ζωή, ανατρεπτική, απρόσμενη, σε συναρπάζει, σε εξοργίζει, σε θέλγει.
Σήμερα, η Αθήνα, η ίδια η χώρα, δεν προσποιείται το παραμικρό, δεν επιθυμεί να προβάλει το περιποιημένο της πρόσωπο, κάνει τα αδύνατα δυνατά για να μας πει ότι κουράστηκε, ότι εξαντλήθηκε από τη λύπη, την εγκατάλειψη, αφέθηκε στη μοίρα της, γιατί απλά απόκανε στη μάχη.

Περπατώντας στην πλατεία ένιωσα αυτή η πόλη να με ρουφά, να γίνομαι σάρκα από τη σάρκα της, αδυνατώντας να κρύψω τη δειλία, τον κυνισμό, την απάθεια και την εξοικείωση με την εικόνα της παρακμής και αυτό με φόβισε πολύ περισσότερο κι από τον ίδιο το θάνατο που ακόμα μύριζε λίγα μέτρα πιο ΄κει.
Έκατσα στο καφέ του Τερκενλή, ακριβώς απέναντι του, ρούφηξα δυο γουλιές καφέ, ρούφηξα λίγο ζωή, έκλεισα τα μάτια και σκέφτηκα ότι πλέον δεν αντέχεται όλο αυτό το παρατεταμένο μοιρολόι, αυτή η οργή κι η θλίψη, θύμωσα με εμάς, εξοργίστηκα με την αρρωστημένη έλξη που μας ασκεί ο θάνατος.
Δεν είναι ότι λάτρεψα την υποτιθέμενη ανεμελιά των περασμένων χρόνων, ένιωθα ότι αυτό ήταν η παρακμή, όμως αυτή η κατήφεια δεν υποφέρεται, δεν καταπίνεται άλλο τόση απελπισία, δεν αντέχεται αυτή η υπερβολή, είναι αδύνατον να επεξεργαστώ νοητικά αντικρουόμενα μηνύματα, χαοτικές ερμηνείες, πολύπλοκες θεωρίες, είναι αδύνατον να μπουκώσω με θάνατο ή με ελπίδα, προτιμώ να ζήσω απλά και βήμα βήμα να κατακτώ την επόμενη στιγμή.
Περπατώντας σήμερα στην Αθήνα, αισθάνεσαι ότι κάτι τελειώνει, σαν να σβήνουν σταδιακά τα φώτα από μια σκηνή, καθώς οι θεατές αποχωρούν.


Ξέρω όμως ότι το φως υπάρχει, σβήνουν οι προβολείς που σε τυφλώνουν, αρκεί όμως μια πυγολαμπίδα για να δεις τα χνάρια στο δρόμο που χάνονται. 

Σήμερα φύτεψα μερικά λουλούδια στο μπαλκόνι και πριν προλάβω να τα ποτίσω μια ξαφνική ψιχάλα με πρόλαβε και τα δρόσισε, είδα και τον γείτονα στο απέναντι μπαλκόνι να κάνει το ίδιο.

Ας αφήσουμε τη ζωή να μας οδηγήσει...


14 σχόλια:

thinks είπε...

Μ' άρεσε πολύ το κείμενο, και σε διαβεβαιώ ότι αν ήσουνα 12-15 χρόνια μεγαλύτερος όπως μερικοί-μερικοί και σκεφτόσουνα αρχές των '60 αντί των '70, η περιγραφή σου της Αθήνας από τα μάτια εκείνου του παιδιού θα ήταν τόσο ακριβής και αληθινή όσο την ένοιωσες όταν την έγραψες εσύ. Και η περιγραφή του 2004 και, μετά, του σήμερα, νομίζω είναι εντυπωσιακά πραγματική -κι αν ακόμα την έβλεπες που και που σαν παλιά πατρίδα, όπως μερικοί-μερικοί, και όχι ως την μόνη καθημερινότητα. Σύντομη η ζωή της, μια που έφτασε στο σημείο που περιγράφεις, και αναρωτιέμαι γιατί, μια που άλλες πόλεις που ξέρω έχουν υπάρξει πολύ περισσότερο και δεν έχουν ούτε την μισή από την "ηλικία" που στο κείμενό σου βλέπεις για την Αθήνα σήμερα. Γιατί; τι είναι αυτό που δίνει σε μια πόλη ζωή, νιότη, γηρατειά ή θάνατο; Η τελευταία φωτογραφία μ' αρέσει πάρα πολύ. Δεν ξέρω αν βλέπεις κι εσύ πόσα πράγματα δείχνει, πόσα εννοεί. Αν έχεις ένα folder στο κομπιούτερ με τις καλύτερες από τις καλύτερές σου, βάλτην εκεί σίγουρα.

Jolly Roger είπε...

Ομορφο κειμενο Τζων Μποη, κυλαει σαν γαργαρο νερο. Ομορφες φωτογραφιες οπως παντα.

Γεννηθηκα + μεγαλωσα σ' αυτην την πολη απο γονεις που γεννηθηκαν + μεγαλωσαν σ' αυτην την πολη. Κάποτε νομιζα οτι την αγαπουσα. Αργοτερα καταλαβα οτι δεν αγαπουσα την πολη, αγαπουσα τα χρονια της εφηβειας που εζησα εκει.
Καταλαβα επισης οτι οι πολεις ειναι αδιαφορες, δεν ειναι παρά ενας σωρος απο τοιχους και δρομους (μερικες εχουν και παρκα). Εχω παει σε "ερωτικες" πολεις - παρισι, νεα υορκη, θεσσαλονικη - και δεν ενιωσα τιποτα. Επειδη δεν ειχα τον σωστο ανθρωπο διπλα μου.

Εχω παει σε κατι ασημαντα κατσικοχωρια, που δεν τα ξερει ανθρωπος - το Gross Miltzow - και ενιωσα ευτυχισμενος οσο ποτέ, επειδη εκεινη που αγαπαω μου χαμογελουσε.

Ποτέ μου δεν μπορεσα να καταλαβω τι ηταν διαφορετικο στην Αθηνα το 2004. Ισως ειμαι τυφλος, αλλά δεν μπορεσα να δω εκεινη την λαμψη (εστω καλπικη), εκεινη την βιτρινα για την οποια ολοι κανουν λογο.

Ισως ειμαι πολυ τεχνοκρατης. Δεν βλεπω το "χρωμα" μιας πολης αλλά τις τεχνικες της υποδομες. Το ποσο καλα εξυπηρετει τους κατοικους της. Σ' αυτον τον τομεα η Αθηνα δυστυχως δεν κερδιζει κανενα ευσημο.

Ισως παλι να εχω δει πολλές παρομοιες πολεις. Το φως της Αθηνας ειναι το ιδιο σε ολες τις μεσογειακες πολεις. Η Μεσογειος - μεγαλη αγκαλια - δινει το ιδιο μπλε, τον ιδιο ουρανο και τις ιδιες μυρωδιες σε ολες τις ακτές που εχουν την τυχη να βρισκονται γυρω της.

Τζων Μπόης είπε...

Δημήτρη καλησπέρα,

Εύλογο το ερώτημά σου.
Ζωή σε έναν τόπο δίνει η διάθεση των κατοίκων της να ζήσουν, είναι κι ο σεβασμός του χώρου που μας φιλοξενεί και μας περιβάλλει.
Το πρόβλημα δεν είναι το πως συμπεριφερθήκαμε στην Αθήνα, το αν την αγαπήσαμε ή μας αγάπησε εκείνη, αλλά γενικά το πώς συμπεριφερθήκαμε στην ίδια τη χώρα. Η Αθήνα απλά είναι το σύμβολο, είναι η βιτρίνα, είναι απλά ένα παράδειγμα.
Για μένα, μια πόλη είναι κάτι παραπάνω από μερικά ντουβάρια, μερικές πλατείες και κάποια πάρκα, είναι η ψυχή που βγάζει το μέρος, η οποία αποτυπώνεται στα κτίρια του, στο δημόσιο χώρο του.
Σε αυτή τη χώρα δεν εκπαιδευτήκαμε για να ζούμε μαζί, το μαζί προϋποθέτει σεβασμό του χώρου, των ανθρώπων, του έμψυχου αλλά και άψυχου δυναμικού, το χώρια προϋποθέτει απλά εξυπηρέτηση της ατομικότητας.
Να θεωρήσω ότι ο χώρος είναι μικρός για να μας χωρέσει; Δεν θα το έλεγα. Απλά, η λογική μας είναι καθαρά μεταπρατική, να αγοράσουμε φτηνά και να πουλήσουμε ακριβά, άμεσα και με υψηλό κέρδος, δεν βλέπουμε μακριά.
Στη Νέα Υόρκη, έχουν αναπτυχθεί πολύ προηγμένες υπηρεσίες σχετικά με την πληροφόρηση του κοινού για οποιαδήποτε θέμα, να σκεφτείς υπάρχει εφαρμογή η οποία ενημερώνει τον κόσμο με ένα σωρό «πράσινες» πληροφορίες, όπως π.χ. το πόσο οξυγόνο εκπέμπει κάθε δέντρο στην πόλη, δες εδώ: http://www.treesnearyou.com/
Θα μου πεις ότι μπορεί να είναι κατασπατάληση πόρων, δεν το βλέπω έτσι και στις ελληνικές πόλεις κατασπαταλάμε χρήμα κι ούτε καν ένα κτηματολόγιο δεν έχουμε κάνει.
Όσο για τη φωτογραφία, ναι, κάτι με άγγιξε και μένα μόλις την είδα και ειδικά όταν διαπίστωσα ότι όλοι πάνε προς μια κατεύθυνση κι εγώ πηγαίνω στην αντίθετη...ότι ακριβώς κάνω μια ζωή :)

Τζων Μπόης είπε...

Πειρατή καλησπέρα επίσης,

Όπως έλεγα και πιο πάνω, στον Δημήτρη, ένας τόπος είναι κάτι παραπάνω από το άψυχο ή το έμψυχο δυναμικό του, είναι η αύρα που εκπέμπει. Θα συμφωνήσω μαζί σου ότι οι άνθρωποι κάνουν πάντα τη διαφορά, αλλά πιστεύω ότι πρέπει και ο χώρος να σε βοηθάει για να νιώσεις όμορφα, να σε διευκολύνει, να σε σέβεται.
Έχω ταξιδέψει στη Μεσόγειο κι αυτό το φως, όντως υπάρχει παντού, τη διαφορά την κάνει όμως η γλώσσα, τα κοινά βιώματα, οι κοινές αναφορές σε μια ιστορική συνέχεια.
Δεν πιστεύω κι εγώ στον όρο «ερωτική πόλη», πάντα είναι η διάθεση και το αγαπημένο πρόσωπου που θα έχεις δίπλα σου.
Όσο για τις τεχνικές υποδομές, η Αθήνα υστερεί, όντως. Όμως αυτή η κρίση έφερε και κάτι απροσδόκητο. Χιλιάδες άνθρωποι έχουν χάσει τη δουλειά τους και δεν μετακινούνται, τα εισοδήματα κατρακυλούν στα τάρταρα και με τη βενζίνη στο 1.80 το λίτρο, έχουν δημιουργηθεί συνθήκες κυκλοφοριακής ανακούφισης, σε μια πόλη που οι μετακινήσεις είναι πάντα ένας εφιάλτης.

scalidi είπε...

Το φως, λένε, χρωματίζεται από τις επιφάνειες που αντανακλάται...
Κι εμείς γινόμαστε όλο και πιο σουρεαλιστικές αντανακλάσεις. :)

thinks είπε...

Λες ότι: "Σε αυτή τη χώρα δεν εκπαιδευτήκαμε για να ζούμε μαζί"

Συμφωνώ... αυτό είναι θεμελειώδες μέρος της απάντησης. Και σ΄ευχαριστω. Συμφωνώ πολύ με τις σκέψεις σου.

scarlett είπε...

Καλησπερα Τζων Μποη!

Ειχα γραψει το πρωι ενα αρκετα εκτενες σχολιο, χαθηκε δυστυχως λογω κακης συνδεσης, μετα δεν ειχα το χρονο να το ξαναγραψω.

Πολυ ομορφο κειμενο!

Το θεμα οπως γραφεις κι εσυ πιο πανω, δεν ειναι η Αθηνα (αποκλειστικα). Ειναι η Ελλαδα και οι Ελληνες.

Αυτη την εποχη της κρισης θυμιζουμε περισσοτερο απο ποτε το σκορπιο κοπαδι πολλων ατομικων συμφεροντων που ειμαστε.
Και μαλιστα ακυβερνητο

Από την αλλη δε θεωρω τις κυβερνησεις μονο υπευθυνες για το σημερινο χαλι.
Για να φυγει η κατηφεια θα ελεγα πως ενα πρωτο βημα θα ηταν να παψει να ακουει κανεις δελτια ειδησεων.
(ειναι αρρωστο αυτο που γινεται στην Ελλαδα).
Κι ενα δευτερο να εφαρμοζει τους νομους (οποιοι κι αν ειναι αυτοι) και να κανει οσο καλυτερα μπορει την δουλεια του
Αντι γι'αυτο, όλοι στρεφονται εναντιον ολων και όλοι κατηγορουν τους αλλους, πραγμα που οδηγει μονο σε αδιεξοδα

Η χαρα και η αισιοδοξια ειναι παιδια της δημιουργικοτητας και της προσφορας. Κι οσο δεν πειναμε κι εχουμε ενα κεραμιδι πανω απο το κεφαλι μας, ειμαστε ικανοι και για τα δυο.

Η Αθηνα. Για αλλους ειναι ασχημη , για αλλους ωραια και για αλλους αδιαφορη οπως συμβαινει με ολα τα πραγματα.
Για μενα ηταν και ειναι ερωτας για χιλιους δυο λογους που δεν μπορω να αναπτυξω εναν προς εναν, ουτε και θα ειχε νοημα. Αλλωστε έτσι δε γινεται με τους ερωτες ;
Δεν μπορω να περιγραψω την επιδραση που εχει πανω μου η θεα της Ακροπολης,ουτε και τον τροπο που γαληνευει η ψυχη μου οταν αντικριζω εκεινο το βαθυ γαλαζιο στο δρομο προς το Σουνιο (βεβαια αυτο δεν ειναι Αθηνα..ειναι Αττικη, αλλα επικρατησε να οριζουμε σαν αθηναικο σχεδον οτιδηποτε αττικο)

Και με θλιβει που οι Ελληνες δε σεβονται (οπως σωστα παρατηρεις) ουτε το εμψυχο ουτε το αψυχο υλικο της χωρας τους.

Τζων Μπόης είπε...

Σταυρούλα, ο σουρεαλισμός πάντως δεν είναι κακός, φτάνει να αφορά την τέχνη, με την καθημερινότητα όμως τι γίνεται;

Τζων Μπόης είπε...

Δημήτρη, η συμβίωση στο άστυ απαιτεί όντως εκπαίδευση, το αστικό περιβάλον έτσι κι αλλιώς δεν είναι φιλικό, φαντάσου να μην έχεις και τα εφόδια να το αντιμετωπίσεις.

Τζων Μπόης είπε...

Scarlett, μιλάς πλέον σαν Γερμανίδα :)))
1 + 1 = 2!
Κάτι μου λέει ότι θα χρειαστείς μεγάλο διάστημα προσαρμογής σε αυτό το χάος.
Μιλάς και για την εφαρμογή των νόμων. Μα η εφαρμογή απαιτεί βούληση κι εμείς δεν έχουμε, αντιθέτως αναπτύσσουμε τη γραφειοκρατία εκείνη, η οποία έχει ακριβώς στόχο την μη παραγωγή αποτελέσματος.
Ξέρεις πόσοι άνθρωποι θα έπρεπε να εργαστούν, να επιμορφωθούν, να κοπιάσουν και να ιδρώσουν για να εφαρμοστούν οι νόμοι;
Που να τρέχουμε τώρα...
Δεν μου αρέσουν οι γενικεύσεις, αλλά μεταξύ του τρόπου που αντιλαμβάνεται ένας δημόσιος λειτουργός την αποτελεσματικότητα από τον τρόπο που την αντιλαμβάνομαι, ας πούμε εγώ, που αναγκάζομαι να τα "φέρνω" στην επιχείρηση που εργάζομαι, ώστε να πληρωθώ το μισθό μου, υπάρχει μεγαλύτερη απόσταση από εκείνη της Γης με το φεγγάρι.
Αν το λάθος ήταν μόνο στους πολιτικούς μας τα πράγματα μπορεί να ήταν και ιάσιμα...
Όπως λέει κι ένας φίλος μου..."δεν το κλείνουμε μωρέ το ρημάδι για κανένα 6μηνο, μπας και το φτιάξουμε ξανά από την αρχή;"

scarlett είπε...

αυτο που πιο πολυ μ'ανησυχει Τζων Μποη, ειναι πως μαλλον προς αυτο κλεισιμο που λεει ο φιλος σου οδευουμε ολοταχως, μονο που δεν ξερω αν θα ειναι μονο για ενα εξαμηνο και τι θα ειναι αυτο που θα φτιαχτει απο την αρχη :(

καλο Σ/Κ και καλη Μ εβδομαδα!

Τζων Μπόης είπε...

Δεν το θεωρώ κακό να κατεβάσουμε τα ρολά γα μερικούς μήνες, φτάνει το διάστημα αυτό να δουλέψουμε όλοι μας, τόσο με τον εαυτό μας, όσο και με τη χώρα, ώστε να την ξαναφτιάξουμε από την αρχή, με άλλες βάσεις.
Μια χώρα δεν είναι επιχείρηση βεβαίως, αλλά για να υπάρξει, ευημερία, πρόνοια για τις αδύναμες κοινωνικές ομάδες, δικαιοσύνη, πολιτισμός, παιδεία, θα πρέπει να έχουμε τακτοποιήσει πρώτα τα οικονομικά μας.
Σε ένα σπίτι, πρώτα οι νοικοκυραίοι φροντίζουν να έχουν εργασία, να έχουν κάποιο εισόδημα και ανάλογα με τα οικονομικά τους και τις δυνατότητές τους προγραμματίζουν και τη ζωή τους...αυτά κάνουν οι νοικοκυραίοι βεβαίως, δεν περιμένουν από τον γείτονα να τους βοηθήσει, ο γείτονας θα ενδιαφερθεί όταν κάποια απρόβλεπτη δυσκολία σε βγάλει από το πρόγραμμα κι όχι για να ζήσεις εις βάρος του.
Αυτό που θα φτιαχτεί από την αρχή είναι ευθύνη όλων μας, αλλά συνομιλώντας με πολύ κόσμο, νιώθω πραγματικά να ζω σε ένα άλλο παράλληλο σύμπαν.
Σήμερα κάποιος γνωστός μου διοργάνωνε σουαρέ με γνωστό πολιτικό αηδόνι, το οποίο επιθυμεί (κι αυτό) να επενεκινήσει την χώρα, έμαθα ότι μαζεύτηκε κόσμος και ντουνιάς, η βραδιά ήταν λέει θριαμβευτική, ήθελαν πολλοί φαίνεται να επανεκινηθούν...
...αν σωθούμε από την φτώχεια, ίσως να μην γλυτώσουμε από την αηδία τελικά.

teleytaios είπε...

Γράφεις: "Ξέρω όμως ότι το φως υπάρχει, σβήνουν οι προβολείς που σε τυφλώνουν, αρκεί όμως μια πυγολαμπίδα για να δεις τα χνάρια στο δρόμο που χάνονται."
Έχω την εντύπωση ότι έτσι ήταν πάντα. Η Αθήνα, η χώρα, ο πολιτισμός, η ζωή μας. Ποτέ δεν μπορέσαμε να ανοίξουμε πολύ τα μάτια στο έντονο φως, παρά μονάχα σα ρομαντικοί εραστές αγαπήσαμε το ημίφως, αυτό που κρύβει τις ατέλειες αλλά αναδεικνύει τις αντιθέσεις, κάνει τα περιγράμματα ξεκάθαρα.

Υπέροχες σκέψεις, υπέροχο άρθρο. Υπέροχες και οι φωτογραφίες. Εγώ θα ξεχώριζα την πρώτη. Για πολλούς λόγους...

Την καλημέρα μου.

Τζων Μπόης είπε...

Καλησπέρα Τελευταίε,

Σε ευχαριστώ πολύ.
Η πιο φωτεινή χώρα, με σκότος στις συναλλαγές της, βλ. διαπλοκή και διαφθορά.
Πως γίνεται; τι να σου πω...μακάρι το φυσικό φως να γιάτρευε τα πάντα και να έδινε τις λύσεις...

...όσο για τις φωτογραφίες, μεγαλύτερη εντύπωση μου έκανε η τρίτη, νομίζω ότι είναι η πιο σουρεαλιστική από όλες :)