Τετάρτη 18 Απριλίου 2012

Βαρδάρης








Όταν φυσάει ο Βαρδάρης, δεν είναι μόνο ο ψυχρός άνεμος που κατεβαίνει από ψηλά, είναι οι άνθρωποι, οι γλώσσες και οι συνήθειές τους που κατακλύζουν αυτή την πόλη.
Όσο κι αν προσπάθησαν να ομογενοποιήσουν αυτό τον τόπο, έρχεται η ίδια η ιστορία και τα σαρώνει όλα.
Σε αυτή την παραλία, τις ηλιόλουστες μέρες που φυσάει ο Βαρδάρης, δεν ακούς μόνο τη γλώσσα που ξέρεις, ακούς ομιλίες τις οποίες δεν καταλαβαίνεις, μοιάζουν όλες ίδιες μεταξύ τους, αλλά παράλληλα έχουν διαφορές.
Οι άνθρωποι πάντα οι ίδιοι, ίδιες ανάγκες, ίδιες επιθυμίες, ίδια όνειρα, ταυτόχρονα όμως κι αυτοί είναι διαφορετικοί μεταξύ τους.
Σε αυτή τη παραλία, ένα κοινό στοιχείο τους συνδέει, η ανάγκη να χαλαρώσουν, να αστειευτούν, να φωτογραφίσουν ο ένας τον άλλον, να κοιτάξουν μπροστά και όχι πίσω...
Δεν είναι δύσκολο να αντιληφθείς ότι αυτός ο τόπος, παρά τις προσπάθειες χρόνων, παραμένει ακόμα ένα μωσαϊκό, είναι ο Βαρδάρης που μαζί με τις ψυχρές του μάζες κουβαλάει τα χρώματα από ψηλά, κανένα εμπόδιο δεν τα σταματά...
Καθώς φυσάει αυτός ο άνεμος και μπερδεύονται τα χρώματα, ενώ ταυτόχρονα αναρωτιέσαι - ιδαίτερα αυτή την εποχή - εάν οι ηγέτες, κάποιοι πεφωτισμένοι ή μη άνθρωποι, είναι σε θέση να χειραγωγήσουν τους λαούς, να τους πάρουν στο δικό τους άρμα και να τους οδηγήσουν πότε στη δίνη και πότε στην απανεμιά, να ανατρέψουν τη ροή της ιστορίας, ή εάν τελικά είναι οι ίδιοι οι λαοί που μπορούν να τα σαρώνουν όλα, να ανατρέψουν καταστάσεις, να οικοδομήσουν ή να καταστρέψουν, έρχεται ένας απλός, καθημερινός περίπατος κι ακούγοντας ήχους που δεν κατανοείς, αλλά κατά βάθος είσαι σε θέση αισθανθείς το νόημά τους, βαδίζοντας μέσα σε ένα πολιτισμικό μωσαϊκό, αντιλαμβάνεσαι ότι εκείνη η γραμμική πορεία που κάποιοι ονειρεύονται, η απανεμιά, ο εύκρατος καιρός, είναι απλά μια αυταπάτη, πιο ισχυρή από όλα είναι η ανάγκη του ίδιου του ανθρώπου να αλλάζει, να μεταβάλλει και να μεταβάλλεται, να μην αφήνει τα πράγματα στάσιμα...

Πόσοι έχουμε πραγματικά αντιληφθεί, ότι όσο πιο λυσσαλέα πολεμάμε τις αλλαγές, τόσο πιο σαρωτικά αυτές θα μας παρασύρουν στην πορεία;

21 σχόλια:

scarlett είπε...

Γραφη σαν τον ανεμο το σημερινο σου κειμενο
Αλλου χαιδευει και δροσιζει ευχαριστα και αλλου σε ταραζει δυνατα με την ορμη του

Αυτο αποκομισα χαμενη μεσα στο τοσο μπλε

Χρονια πολλα Τζων Μποη!

Τζων Μπόης είπε...

Χρόνια Πολλά Scarlett!

...ξέρεις πόσο ορμητικός και αψύς μπορεί να γίνει ο Βαρδάρης; Ούτε δροσερός είναι, ούτε και χαδιάρης.
Καθαρίζει όμως, αν και ο συγκεκριμένος τόπος δεν αισθάνομαι να τον συμπαθεί και πολύ...κακώς κατά τη γνώμη μου.

Άνευ Χαρτοφυλακίου είπε...

Ο τόπος αυτός θα είναι πάντα σταυροδρόμι, όσο κι αν μερικοί πασχίζουν για να τον κάνουν μονόδρομο.
Ο Βαρδάρης μας "καθαρίζει" τα μυαλά και μας τα "ανοίγει".

Οι φωτογραφίες ονειρεμένες...το λιμάνι, η παραλία και στο βάθος ο χιονοσκεπής Όλυμπος.

Tην επόμενη φορά κερνάω εγώ τα τσίπουρα :))

scarlett είπε...

Δεν αναφερομουν στο Βαρδαρη οταν μιλουσα για ανεμο Τζων Μποη.
Αλλα το κειμενο σου μαζι με τις φωτο ενιωσα να κουβαλά μια πνοη (σαν να το φυσα αερακι)

Τον Βαρδαρη φυσικα και τον ξερω και ειμαι απο αυτους που δεν τον συμπαθουν :)

Τζων Μπόης είπε...

Άνευ Χ. καλημέρα

Την επόμενη φορά μας βλέπω μόνο με νερό, βρύσης εννοείται :)

Τζων Μπόης είπε...

Scarlett καλημέρα,

Πολύ ευχάριστο που ένιωσες έτσι, σε ευχαριστώ.

Εγώ πάλι είμαι υπέρ των ανέμων...δεν ξέρω αν το ίδιο υποστηρίζουν και τα μυαλά μου :)

thinks είπε...

Ωραίο.
Ο άνεμος πράγματι τα παίρνει όλα, και κουβαλάει μόνο τους απόηχους μιας θύμησης.

Τζων Μπόης είπε...

"...how many times can a man turn his head, petending he just doesn't see?
The answer my friend is blowing in the wind..."

Αυτό θυμήθηκα τώρα Δημήτρη :)

thinks είπε...

Μμμμμ!
Το λέω και με ατσάλινη κιθάρα και αρμόνικα...

όπως κι αυτό:
Come senators, congressmen
Please heed the call
Don't stand in the doorway
Don't block up the hall
For he that gets hurt
Will be he who has stalled
There's a battle outside
And it is ragin'.
It'll soon shake your windows
And rattle your walls
For the times they are a-changin'.

Τζων Μπόης είπε...

Καλημέρα Δημήτρη,

Φαντάζομαι δεύτερη φωνή θα υπάρχει κάπου εκεί, για τη χορωδία όμως με θες, ή θα περάσω πρώτα από audition;

thinks είπε...

καλή σου μέρα Τζων Μπόη! Μπορούμε να αλλάζουμε πρώτη-δεύτερη φωνή κάθε ρεφραίν -και θα σου δώσω και ένα πολύ όμορφο ντέφι που είχα βρει σ' ένα παλαιοπωλείο στην Μασαχουσέτη! (αλλά μετά την συναυλία θα μου το επιστρέψεις!)

You can get anything you want at Alice's Restaurant (excepting Alice).

Τζων Μπόης είπε...

Δημήτρη με συγκίνησες!

Για την υψηλή τέχνη και την επιβίωση κάνω και την αρκούδα.
Ντέφια και κέφια υπάρχουν!

Hey, Mr Tambourine Man, play a song for me
I'm not sleepy and there is no place I'm going to
Hey, Mr Tambourine Man, play a song for me
in the jingle jangle morning I'll come followin' you

Καλά το πάω;

thinks είπε...

Μια χαρά το πας, man, αλλά έρχονται τα δύσκολα:

And what'll you do now, my blue-eyed son ?
And what'll you do now my darling young one ?
I'm a-goin' back out 'fore the rain starts a-fallin'
I'll walk to the deepths of the deepest black forest
Where the people are a many and their hands are all empty
Where the pellets of poison are flooding their waters
Where the home in the valley meets the damp dirty prison
Where the executioner's face is always well hidden
Where hunger is ugly, where souls are forgotten
Where black is the color, where none is the number
And I'll tell and think it and speak it and breathe it
And reflect it from the mountain so all souls can see it
Then I'll stand on the ocean until I start sinkin'
But I'll know my songs well before I start singin'
And it's a hard, it's a hard, it's a hard, and it's a hard
It's a hard rain's a-gonna fall.

Τζων Μπόης είπε...

Δεν "νοσταλγώ" την εποχή που δεν έζησα, αλλά αυτή που δεν θα ζήσω, ακόμα κι αν εκείνη θα χειρότερη, όπως λένε και οι...γραφές.
Κάπως έτσι βλέπω πλέον τα πράγματα, μου είναι πιο συγκινητική μια νέα τεχνολογική επινόηση, από το ρομαντισμό που εκπέμπει εκείνη η μουσική (κι όχι μόνο) φλόγα.
Αν ήμουνα τότε σε θέση να αποφασίζω για μένα, δεν νομίζω ότι θα βρισκόμουν στο Woodstock, ας πούμε ότι θα προτιμούσα να ακούω τον Bob Dylan στη Silicon Valley...έχω (πλέον) μια αλλόκοτη άποψη για τον ρομαντισμό, την ποίηση και τις επαναστάσεις :))

thinks είπε...

Το Woodstock έχει μυθοποιηθεί αρκετά. Και ο Dylan είχε και το παρατσούκλι "urban hillbilly" (αστικός χωριάτης -ειρωνεία που του έπεσε και αφού άλλαξε τα παραδοσιακά φολκ όργανα σε ηλεκτρικά, αλλά και μετά από τον τρόπο με τον οποίον μεταχειρίστηκε την Τζόαν Μπαέζ -η Τζόαν 10-15 χρόνια αργότερα είχε γράψει γι αυτόν ένα τραγούδι που λέγεται Diamonds and Rust). Η silicon valley είναι το σαν γκριλά που έφτιαξαν τα προϊόντα της οκταετίας του Ρέγκαν στα '80 με την τεχνολογία που ξεπήδησε από τα '70.

Το είχα δει τον Dylan, live στο Olympia στο Λονδίνο το 1981. Ήταν ήδη μια θύμηση... που για μένα μετουσιώθηκε σε θύμηση καθώς τον έβλεπα και τον άκουγα...

Κι εμένα η κιθάρα και η αρμόνικα είναι δίπλα στο κομπιούτερ, το οποίο είναι μια πολύ-πολύ μικρή silicon valley εδώ στα βουνά.

Άρα ...σε καταλαβαίνω απόλυτα, ιδιαίτερα στην τελευταία φράση: δεν είσαι καθόλου ο μόνος :-)

Από τον Buddy Holly μέχρι το Woodstock, 1955-1970, έγινε κάτι, ιδίως στις ΗΠΑ, που είναι μοναδικό, και, ενώ έχει και αίτια και αφορμές και αποτελέσματα, αυτό καθαυτό στέκεται μόνο του και ατόφιο στην θύμηση για την ειλικρίνεια και ελπίδα που αντιπροσώπευε...

Τζων Μπόης είπε...

Δεν μεγάλωσα με τον Bob Dylan, ούτε με την Joan Baez και να σου πω και την αλήθεια δεν αντέχω και τον ήχο της φωνής του πρώτου. Βέβαια η φωνή του δεν είναι το ουσιώδες και το ζητούμενο στην περίπτωση αυτή, αλλά αν απομονώσω όλα τα υπόλοιπα και κρατήσω τη φωνή, προτιμώ μια αντίστοιχη εκφορά πίσω από τα δόντια, ενός Bruce Springsteen. Όσο για την ποίηση των τραγουδιών του, μάλλον ούτε κι αυτή με άγγιξε τόσο, καθώς στη δική μου (πρώτη) νιότη - κι εννοώ, εκεί γύρω στα 20 + - τα ακούσματά ήταν λιγότερο ποιητικά, «εσωτερικά», στομφώδη και επαναστατικά, ήταν άλλοτε πιο ποπ κι άλλοτε πιο σκληρά στον ήχο, αν ήθελα λυρισμό προτιμούσα, ας πούμε τον Χατζιδάκι, αν ήθελα κάτι πιο ροκ πήγαινα σε U2 ή σε Pink Floyd, αργότερα ανακάλυψα και τα λαϊκά κι από τους λαϊκούς προτιμούσα πιο πολύ τον Μητροπάνο που μας άφησε και που δεν πατούσε πάντα πάνω σε αμιγώς λαϊκές μουσικές φόρμες.
Όταν όμως οι συνομήλικοί μου χόρευαν το Billy Jean του Michael Jackson, ενώ κάποιοι άλλοι πειθαναγκάζονταν για να αποδεχτούν τη Φαραντούρη να τραγουδά επαναστατικά, εγώ αισθανόμουν απολύτως μέσα στην ηλικία μου και δεν ένιωθα την παραμικρή ταύτιση με μια εποχή που δεν είχα ζήσει, αν και το να την αποδεχτώ μου επιβαλλόταν ως μια συνθήκη απολύτως αναγκαία.
Όσο για την ειλικρίνεια και την ελπίδα που εκείνα τα γεγονότα αντιπροσώπευαν, όπως λες, δεν είμαι καν σε θέση το επιβεβαιώσω ή να το απορρίψω, κρίνω όμως από το μετέπειτα και ξέρω ότι κάποιος είναι αληθινός όταν γεννιέται ειλικρινής και πεθαίνει ειλικρινής...μου αρέσουν οι αλλαγές, αλλά με φοβίζουν τα μεταλλαγμένα.

thinks είπε...

Την φωνή του Bob Dylan, αγαπητέ Τζων Μπόη, κανείς δεν την αντέχει. Ούτε ο Bob Dylan. Αλλά η ποίησή του, ιδίως των '60, ήταν σημαντική. Τα τέλεια λόγια και αισθήματα την τέλεια στιγμή. Αυτά όμως που περιγράφεις δεν είναι μόνο λογικότατα αλλά και φυσικότατα. Ο λόγος για τους οποίους εκείνοι που γεννήθηκαν τα '40 και '50 εκφράστηκαν από τον Bob Dylan, ενώ εκείνοι που γεννήθηκαν τα '60 κα'70 εκφράστηκαν από τον Springsteen, ήταν γιατί οι πρώτες γενεές χρειαζόντουσαν κάποιον σαν τον Dylan, αι οι δεύτερες χρειαζόντουσαν κάποιον σαν τον Springsteen...

Εγώ πάλι εκφράστηκα με Αγγλο-Αμερικανική μουσική πρώτα, και ανακάλυψα όλη την Ελληνική μουσική (και την αγάπησα για τους δικούς της λόγους ύπαρξης) μετά το '85, πέρα από τα 26-28 μου χρόνια... Και δεν την αγκάλιασα εντελώς (χωρίς συσχετισμό με την Αγγλο-Αμερικανική) μέχρι μετά τα 35 μου. Και η πρώτη μου επαφή ήταν να φωτογραφίζω τον Μίμη Πλέσσα και τον Νταλάρα και την Άλκηστις και λοιπούς κάμποσους για δίσκους και εφημερίδες και να αναρωτιέμαι για την μουσική που θα κόλλαγε στις φωτογραφίες μου (μην νομίζει κανείς ότι ήταν τίποτα σημαντικές δουλειές ή φωτογραφίες ή ότι ήμουνα γνωστός -απλά εργαζόμουνα για επαγγελματικά στούντιο στην Αθήνα που με στέλνανε σε δουλειές -η Άλκηστις πάντως τότε τουλάχιστον με ήξερε με το μικρό μου όνομα... και πάντα πίστευα ότι το άλμπουμ Κυκλοφορώ κι Οπλοφορώ ήταν σταθμός στο Ελληνικό τραγούδι -τον Γιώργο δεν νομίζω να τον ενδιέφερε ποτέ το μικρό μου όνομα... άλλοι χαρακτήρες...).

Υπάρχουν κάμποσοι που παρέμειναν ειλικρινείς... κι αν πέθανε η ελπίδα κράτησαν τουλάχιστον το δικό τους μερίδιο. Μερικοί ζουν σε κάτι παλιά πέτρινα σπίτια εδώ κοντά δύο ράχες παρακάτω, όπου πας μόνο με μονοπάτι, και κάθε χιόνι αναρωτιέται η αστυνομία αν χρειάζονται τίποτα κι αν έχουν τρόφιμα... Τότε ήταν όλοι ειλικρινείς και υπήρχε, τότε, πραγματική ελπίδα ότι όλα μπορούν μια μέρα ν' αλλάξουν... αλλά η εποχή πέρασε... και έμειναν εκείνα τα 15 χρόνια μόνα τους στην καρδιά όσων τα θυμούνται, και τα γνώρισαν, έστω και στο τέλος σαν κι εμένα...

Τζων Μπόης είπε...

Δημήτρη αν όντως εκείνη η φλόγα έμεινε στην καρδιά όσων τα θυμούνται, τότε αυτό είναι πράγματικά πολύ παρήγορο.
Ειλικρινά, σε ευχαριστώ πολύ για διάλογο που είχαμε σε αυτό το ποστ και σου αφιερώνω την επόμενη μου ανάρτηση.

Marina είπε...

Η ομορφιά της Θεσσαλονίκης έγκειται στην ομαλή συμβίωση πολλών λαών και θρησκειών. Εχει γίνει ένας παράδεισος ομορφιάς, φιλοξενίας, καλοδιατηρημένων κτιρίων, απολαυστικών μυρωδιών και γεύσεων, ευχάριστων συναπαντημάτων. Εμαθε απο νωρίς να επιβιώνει στις αλλαγές και να χρησιμοποιεί τις τελευταίες πρός όφελός της.
Δυστυχώς αυτό λείπει απο την Αθήνα μας, ίσως γιατί οι ίδιοι εμείς δεν θέλουμε να κοπιάσουμε,αδιαφορούμε ακόμη και για τη γειτονιά μας.Μαχόμαστε λυσσαλέα το νέο, το άγνωστο, το διαφορετικό είτε αυτό είναι μία ομάδα οικονομικών μεταναστών, είτε οι ομοφυλλόφιλοι γείτονές μας, είτε το δένδρο που μαράθηκε μπροστά στο σπίτι μας γιατί δεν το ποτίσαμε, δεν σκεφτήκαμε να το ποτίσουμε γιατί περιμέναμε απο το Κράτος ακόμη και αυτό, να το ποτίσει.
Η Θεσσαλονίκη μας ξεπερνάει και σε αυτό, κατά πολύ.

Marina είπε...

Οι φωτογραφίες σου, όλες είναι τόσο αισθαντικές, τα χρώματα, ο φακός σου, η οπτική σου γωνία, το κάτι άλλο. Ασχολούμαι με τη φωτογραφία απο μικρό παιδί, είχαμε με το μπαμπά μου και σκοτεινό θάλαμο, εποχές ασπρόμαυρες.
Δεν ξέρω τι μάρκα φωτογραφική μηχανή έχεις, οι απεικονίσεις σου είναι επαγγελματικού επιπέδου.
Κάθε που με παίρνει η μπάλα απο κάτω, έρχομαι και τριγυρνάω μόνο στις φωτογραφίες σου, χωρίς πάντα να διαβάζω τα κείμενα. Μόνο γι' αυτό το φώς.
Ευχαριστώ

Τζων Μπόης είπε...

Αγαπητή Μαρίνα καλημέρα.

Καταρχήν σε ευχαριστώ πολύ για όσα γράφεις. Δεν σου κρύβω ότι ένιωσα πολύ όμορφα όταν διάβασα ότι υπάρχει κάποιος που όταν βρίσκεται στα κάτω του, μπαίνει εδώ μέσα και το ηθικό του αναπτερώνεται παρατηρώντας τις φωτογραφίες μου!

Όσον αφορά το πρώτο σου σχόλιο, αυτό για τη Θεσσαλονίκη, θα σου πω ότι εγώ προσωπικά, δεν έχω αντιληφθεί σχεδόν το παραμικρό από όσα αναφέρεις για την πόλη αυτή, καθώς έχω εντελώς άλλη άποψη για το τι συμβαίνει εκεί, αλλά αυτό δεν έχει σημασία, την Θεσσαλονίκη την αγαπώ για δικούς μου, προσωπικούς λόγους, έτσι κι αλλιώς.