Σάββατο 21 Απριλίου 2012

Οι καινούργιοι μύθοι




Ώρες ώρες συλλαμβάνω τον εαυτό μου να στεναχωριέται, όχι για όσα δεν έζησε αλλά για εκείνα που δεν θα ζήσει στο μέλλον.
Αδικώ το παρόν, το ξέρω.
Θα ήθελα να το αποθεώσω, να το εξυμνήσω, δεν μπορώ.

Σκέφτομαι εκείνους που πίστεψαν σε μεγάλες ιδέες, πίστεψαν σε αυταπάτες, σε χίμαιρες, εκείνοι δεν είναι μακριά μου, είναι δίπλα μου, είναι οι δικοί μου ξένοι.
Θυμώνω μαζί τους, καθώς τους παρατηρώ αποτραβηγμένους στην μεσήλικη ευζωία τους, χαμένους μέσα στην χνουδωτή ασφάλεια των μύθων τους, αδιόρατα υπερόπτες, προκλητικά αμέτοχοι, εμφανώς ημιπεθαμένοι.
Κατά βάθος τους ζηλεύω, μυρίζοντας τη φορμόλη τους κι ακούγοντας τον επιθανάτιο ρόγχο τους.

Ο δικός μου ο μύθος είναι πιο σκληρός, λιγότερο ευφάνταστος. Να περισώσω ότι έχει μείνει ανέγκιχτο, να ορθοποδήσω, να βγάλω νόημα, να βάλω τα πράγματα σε τάξη, να νοικοκυρέψω, να δικαιολογήσω, να διαπραγματευτώ, να αποπληρώσω, να οικοδομήσω πάνω σε αυθαίρετα, ξένα αποκαίδια, να αναλάβω τις δικές μου ευθύνες, αλλά κι εκείνες που δεν μου αναλογούν, συνοπτικά, ζιπαρισμένα, με χειρουργική ακρίβεια, με ευλαβική προσήλωση, με αμφίβολο χάπι εντ.
Οι δικοί μας μύθοι είναι βαριά φορτία κι εμείς κουρασμένοι αχθοφόροι, δεν τους σηκώνουν οι πλάτες μας.

Αφήνω την εμπόλεμη ζώνη και καταπιάνομαι με τις ευφήμερες χαρές της Άνοιξης, βρίσκω αποκούμπι στην ανάσταση της φύσης.
Αφήνω το καλοκαίρι και τη δική του σκληρότητα για μετά. Ο ήλιος θα τα σαρώσει όλα...πάλι...και τότε θα καταπιαστώ με εκείνο το ρυάκι ιδρώτα που κατεβαίνει τη γραμμή του ντεκολτέ της, καθώς πίνει λεμονάδα στην παραλία κι εκείνος της χαϊδεύει στοργικά τα υγρά μαλλιά και τον ώμο της.
Οι δικοί μας μύθοι είναι απαιτητικοί, μας ζητούν πολλά, μας ανταμοίβουν με το βασικό, οι μύθοι μας έχουν ελαστικό ωράριο, σιχαίνονται το full time job.

Σκέφτομαι εκείνους που πλέον απολαμβάνουν την πολυτέλεια να κατηγορούν τους εαυτούς τους για τις επιλογές, για τους μύθους τους.
Εκείνοι είχαν να διανύσουν μια απόσταση μεταξύ Bob Dylan και Beatles, μεταξύ Ζαγοραίου και Καζαντζίδη, εκείνοι είχαν Θεοδωράκη - Χατζιδάκι, ο δρόμος απλός, ίσως μονόδρομος, τα μονοπάτια παράλληλα, οι γραμμές σαφείς, οι μύθοι τους κατασκευασμένοι από υλικά απλά, δεν ήταν δομημένα. Ο δικός μας δρόμος σύντομος, άνετος, προσβάσιμος, η απόσταση μεταξύ Sting και Μητροπάνου μικρή, εύκολη, αλλά ασαφής κι αδιέξοδη. Πριν το ζεϊμπέκικο μιλούσες για τη σωτηρία της ψυχής που είναι πολύ μεγάλο πράμα, μετά ψιθύριζες μια εμπιστευτική πληροφορία για τη μετοχή στο Χρηματιστήριο.

Διαβάζω κείμενα, διαβάζω άρθρα και αντιλαμβάνομαι ότι τόσα χρόνια είναι σαν να έχω διανύσει απλά μια σπιθαμή, σαν το σκύλο που κυνηγάει την ουρά του, ακροβατώ μεταξύ ενός ορμητικού παρελθόντος, ενός σκληρού παρόντος κι ενός αχαρτογράφητου μέλλοντος, είναι σαν να βρίσκομαι χαμένος λαθρομενατάστης μια κρύα νύχτα στο τριεθνές του Έβρου χωρίς να ξέρω σε ποιά ακριβώς χώρα πατώ, αλλά που όμως όταν ξημερώσει θα πρέπει να έχω μια πατρίδα, μια γωνιά για να ακουμπήσω.

Ώρες ώρες αισθάνομαι εκείνη την εντελώς αρρωστημένη ικανοποίηση ότι ζω την ίδια την ιστορία, είμαι κι εγώ ένας από τους αφανείς πρωταγωνιστές της, είναι όμως και στιγμές που νιώθω εντελώς αποκαρδιωμένος μέσα στην ανέραστη πραγματικότητά μας, δεν «νοσταλγώ» το παρελθόν που δεν έζησα, δεν αναπολώ το παρελθόν που έζησα, παλεύω λυσσαλέα με το παρόν και ανυπομονώ να συστηθώ στο μέλλον...δεν κοιτάω μακριά, δεν είναι της ώρας, σκέφτομαι μόνο εκείνη τη στιγμή που θα καθίσουμε και πάλι πάνω στην υγρή άμμο και με μια κιθάρα στο χέρι, αγκαλιά, καθώς θα στάζουν τα μαλλιά από θάλασσα και το κορμί θα μυρίζει αρμύρα, καθώς δεν θα έχει μείνει πεντάρα στη τσέπη για σχέδια και προγραμματισμό, θα πλάσσουμε καινούργιους μύθους, ξανά από την αρχή, με τα δικά μας υλικά, εκείνα που κατάφεραν, σε πείσμα των καιρών, να βρουν άσυλο κι απάγκιο βαθιά μες την καρδιά μας...

8 σχόλια:

Θεία Λένα είπε...

Καλημέρα Τζήν Μπόϋ. Μήπως αδικείς τον εαυτό σου λίγο, προσπαθώντας να συλλάβεις ένα μέλλον που ψυχανεμίζεσαι για αληθινό, στερώντας του έτσι την έκπληξη;
Οπως όλοι μας, υποθέτεις αυτά που δεν θα ζήσεις, δεν θα ζήσουμε με γνώμονα αυτά που ήδη ζήσαμε ή προσδοκούμε να απολαύσουμε, το μέλλον όμως δεν ορίζεται, είναι το άγνωστο, που συνεχώς διαμορφώνεται.

Μπορεί να είναι πολύ χειρότερο απο το τώρα μπορεί να είναι καλύτερο απο τη συνεχή μας ταλαιπωρία, μπορεί να δώσει επιτέλους μία σταθερά, μπορεί να γκρεμίσει τα πάντα, μπορεί όμως να γίνει αυτό που κανείς δεν το περιμένει.
Πάνω σ' αυτό ας επενδύσουμε για μία φορά.

Θεία Λένα είπε...

Συγνώμη, όλο λάθη κάνω "Τζών" Μπόϋ, ήθελα να γράψω

Άνευ Χαρτοφυλακίου είπε...

Είναι χαρά και απόλαυση να σε διαβάζω.

Δεν θέλω να ερμηνεύσω τον συντάκτη, αλλά Θεία Λένα, ο Τζων εδώ (αλλά νομίζω θα μας τα πει ο ίδιος καλύτερα) μιλά για την αγάπη και για ένα μέλλον χωρίς τα δεκανίκια του παρόντος ή του παρελθόντος, η έκπληξη είναι το ζητούμενο σε αυτή τη διατύπωση.

Καλό σ.κ. Τζων

Άνευ Χαρτοφυλακίου είπε...

υ.γ.: να συμπληρώσω ότι η επιλογή του τραγουδιού είναι υπέροχη!
Από τα πολύ αγαπημένα μου κομμάτια ;)

thinks είπε...

Προσπαθώ να καταλάβω γιατί δεν αισθάνομαι κι εγώ έτσι... και δεν είναι για το τι έχω τώρα ή για το ότι βρήκα την Μαργαρίτα και το σπίτι μας... Είχα φθάσει εδώ που είμαι κανένα χρονο-6 μήνες πριν -για αυτό και μπόρεσα να αναγνωρίσω το που με έφερε ο δρόμος. Είναι αλήθεια ότι έκανα πάρα πολλά στην ζωή μου σε πολλά μέρη, αλλά ούτε αυτό είναι. Και ούτε είναι οι διαφορετικές γενεές... Εκεί που βρέθηκα πριν 4-5 χρόνια, με βοήθησε να φτάσω η εμπειρία της εφημερίας των πάντων... εμπειρία θανάτων και της τελικότητας του θανάτου... του πως τίποτα δεν έχει σημασία πραγματική, μόνο η αναπνοή και η συνείδηση της ύπαρξης.

Το μέλλον που ελπίζουμε το πλάθουμε εμείς, άρα το αν θα ζήσουμε στο μέλλον εκείνα που θέλουμε, εξαρτάται από το ...τι ελπίζουμε. Και γιατί. Ένα πράγμα που έκανα πάντα είναι ότι ποτέ δεν μετάνιωσα αποφάσεις ή πράξεις. Όχι γιατί ήταν σωστές ή λάθος αλλά γιατί έγιναν, εγώ τις έκανα, και αυτό που έχει σημασία είναι το επόμενο βήμα -μια και η απαξίωση πραγμάτων τετελεσμένων θα έφερνε τον εαυτό μου σε θέση εχθρού. Δεν μιλάω για εγωισμό ή υπεροψία, αλλά για ειρηνική συνύπαρξη με τον εαυτό μου. Είμαι αυτός που είμαι και έκανα ότι έκανα, εντάξει, τώρα τι πρέπει να κάνω στο επόμενο βήμα.

Το ένα πράγμα που πάτα έκανα είναι να μην φοβάμαι το άγνωστο και να κάνω βήματα για τα οποία πολλοί θα δείλιαζαν. Άλλωστε τι είναι το άγνωστο. Το επόμενο δευτερόλεπτο είναι άγνωστο και να μην κουνηθώ ακόμα -μπορεί να κουνηθεί η Γή.

Είναι αλήθεια ότι η εσωτερική ειρήνη και η συμβίωση με τον εαυτό μας δεν είναι πράγμα εύκολο, ιδίως στην Αθήνα... αλλά, τουλάχιστον, είναι επίσης αλήθεια ότι δεν εξαρτάται από τίποτα και κανέναν παρά εμάς τους ίδιους.

Αν ένα πρόβλημα έχει λύση δεν χρειάζεται να ανησυχείς. Αν δεν έχει λύση, δεν βοηθά σε τίποτα να ανησυχείς...

Οι μύθοι μας είναι τα παπλώματα με τα οποία σκεπάζουμε τα μέρη του εαυτού μας που δε τα ξέρουμε, ή δεν θέλουμε να τα ξέρουμε...

Καλή σου Κυριακή Τζων Μπόη! Από τα πολύ ωραία σου κείμενα...

scarlett είπε...

Αν δε σε διαβαζα τοσο καιρο, αν το συναισθημα που βγαζει το κειμενο σου δεν έμοιαζε τοσο με ενα παρομοιο δικο μου, θα ελεγα μονο "Τι θαυμασιο κειμενο!"

Και θα ηταν μονο αυτο : Ενα θαυμασιο κειμενο. Τωρα ξερω πως δεν ειναι (μονο αυτο).

Μπορει για την ιστορια (γενικα) να ειμαστε όλοι αφανεις ήρωες, για τη δικη μας ομως συντομη προσωπικη ιστορια (την μονη που μετραει στο κατω κατω) δεν παυουμε να ειμαστε οι κυριοι πρωταγωνιστες, κι εκει μεσα δρουμε με οσα εφοδια εχει ο καθενας, με τσαλακωμενα ισως ονειρα που θα επαναπροσδιορισουμε, με σχεδια που άλλοι καθημερινα θα ανατρεπουν , καμια φορα σκεφτομαι πως ισως αυτο να ειναι το κλειδι, να μην κανω ονειρα που αλλοι θα μπορεσουν να ανατρεψουν,ισως το κλειδι να ειναι στην τελευταια σου προταση.
Τα υλικα για την προσωπικη μας ευτυχια τα κουβαλαμε μεσα μας

Να εχεις μια πολυ ομορφη Κυριακη Τζων Μποη!

Jolly Roger είπε...

Στεκομαι αμηχανος μπροστα στο κειμενο. Δεν ξερω αν ανηκω στους "εμφανως ημιπεθαμενους" ή οχι.

Η αληθεια ειναι οτι δεν ειχα "μεγαλα" ονειρα ουτε σαν εφηβος ουτε σαν ενηλικας.
Θα ηθελα να σου συμπαρασταθω στην προσπαθεια σου "Να περισώσω ότι έχει μείνει ανέγγιχτο, να ορθοποδήσω, να βγάλω νόημα, να βάλω τα πράγματα σε τάξη, να νοικοκυρέψω, να δικαιολογήσω, να διαπραγματευτώ, να αποπληρώσω, να οικοδομήσω ..." αλλά δεν μπορω. Δεν μπορω να συλλαβω το μεγεθος ολων αυτων, με ξεπερναει. Σου ευχομαι φυσικα καθε επιτυχια στην προσπαθεια.

Τζων Μπόης είπε...

Καλημέρα σε όλους!

Ευχαριστώ όλους για το σχολιασμό και τα καλά τα λόγια.
Θα απαντήσω καθυστερημένα και με ένα γενικό σχόλιο, αφού λίγο πολύ αισθάνομαι όλοι να βρισκόμαστε στο ίδιο μήκος κύματος.

Θα μπορούσε η ανάρτηση να είχε τίτλο «πως βιώνουμε τη κρίση».
Δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις, ούτε και λύσεις α λα καρτ, οι λύσεις μπορεί να βρίσκονται και μέσα μας. Δυστυχώς ψάχνουμε ακόμα για τους αυτόκλητους σωτήρες, κολακευόμαστε εύκολα από ωραία λόγια και κούφιες υποσχέσεις, οικοδομούμε το μέλλον, ενώ ακόμα είμαστε τόσο σφιχτά δεμένοι με το παρελθόν.
Πολλές φορές θα πρέπει να είμαστε σε θέση να σβήνουμε από το μυαλό μας ότι ξέραμε μέχρι εκείνη τη στιγμή και να μπορούμε να μένουμε ανοιχτοί στις αλλαγές.
Οι εκπλήξεις είναι συναρπαστικές και χωρίς αυτές η ζωή θα ήταν φαγητό χωρίς αλάτι.
Αν το παρελθόν μας έχει πληγώσει και το παρόν είναι δυσβάσταχτο, τότε δεν μένει κάτι άλλο από ένα μέλλον το οποίο είναι ώρα επιτέλους να αποφασίσουμε πως ακριβώς το θέλουμε.
Αυτή τη στιγμή, όλοι οι Έλληνες βρισκόμαστε μέσα σε ένα μίξερ που ανακατώνει διαφορετικά υλικά, τα παλιά και τα καινούργια, όλα έχουν γίνει ένας γκρίζος πολτός.
Η ζωή όμως δεν βγαίνει χωρίς όνειρα, χωρίς να χτίζεις για το μέλλον.
Πιστεύω ότι τα όνειρά μας δεν θα πρέπει να είναι ταπεινά, σε αντίθετη με τον ίδιο μας τον βίο μας. Πιστεύω ότι οι στόχοι πρέπει πάντα να είναι υψηλοί, στην πορεία θα αρχίσουν οι εκπτώσεις, στην πορεία θα καταλάβουμε ότι μερικά όνειρα ήταν απλά οι προσωπικοί μας μύθοι, η γοητεία βρίσκεται όμως στην τόλμη.
Το ζητούμενο είναι να έχεις εφόδια μέσα σου, να έχεις ανθεκτικά υλικά και κυρίως αγάπη και πίστη σε κάτι.

Καλή εβδομάδα!