Τρίτη 24 Απριλίου 2012

Shooting Verona


Ομίλει. Ομίλει
ομίλει, άγγελε λαμπρέ!
Μου έλαμψες εις το σκότος
καθώς οπόταν ο θεός εις τους ανθρώπους στέλνει
τον πτερωτόν του μυνητή απ' του ουρανού τα ύψη
κι αναστηλώνουν έκθαμβα οι άνθρωποι τα μάτια
και γέρνουν τα κεφάλια των οπίσω, να τον βλέπουν
που κάθεται στα σύννεφα τα αργοκινημένα
και αρμενίζει υψηλά στους κόλπους του αιθέρος...


Αγάλια! στο παράθυρο τι φως εκεί προβάλλει;
Ανατολή επρόβαλε, κ’ η Ιουλιέτα ήλιος!
Ήλιε γλυκέ, ανάτειλε και σβύσε την Σελήνη
Ιδέ την απ' την ζήλειά της αχνίζει και θαμπώνει
διότι εσύ την ξεπερνάς στη δόξα και στα κάλλη...


Με τα πτερά του Έρωτος επήδησα τον τοίχο
Με λίθινα εμπόδια δεν κλείεται ο Έρως
κι ό,τι του είναι δυνατόν τολμά και να το κάμη
κι ούτε μου ήλθεν εις τον νου των συγγενών σου φόβος...


Ρωμαίε! Ψιτ!
Ω! την φωνή του ιερακάρη ας είχα
το εύμορφον ιεράκι μου οπίσω να το κράξω
Αχ! η σκλαβιά είναι βραχνή και δεν τολμά να κράξη
Αλλέως μέσα στην σπηλιά όπου γλυκοκοιμάται
θα την ξυπνούσα την Ηχώ, να κάμω να βραχνιάση
κ' εκείνης η αέρινη η γλώσσα, τον Ρωμαίο
με αντιλάλημα πυκνό να κράζη μέσ' το σκότος...


Είν' η ψυχή μου που λαλεί και τ' όνομά μου κράζει
Ω! τι γλυκά που αντηχεί ο ασημένιος ήχος
μίας φωνής ερωτικής στα σκοτεινά, την νύκτα
σαν μουσική αρμονική στ' αυτιά προσηλωμένα...


Ο Έρως, που μου έδειξε τον τρόπον να τον μάθω
εκείνος έβαλε τον νου, κ' έβαλα 'γώ τα μάτια
Δεν είμ' εγώ θαλασσινός, αλλά και εις την άκρη
του κόσμου αν ευρίσκεσο και έως τ' ακρογιάλι
που βρέχει του ωκεανού το τελευταίο κύμα
δι’ ένα τέτοιον θησαυρόν τολμούσα ν' αρμενίσω...


Στον τοίχο του μοναστηρίου περίμενε ολίγον
κ' εκεί θα στείλω άνθρωπον τώρα ευθύς να σ' εύρη
και να σου δώση τα σχοινιά, οπού θα έχω σκάλα
εις τα εξάρτια τα 'ψηλά ν' αναίβω της χαράς μου.
Ώρα καλή! Φέρσου πιστά και θα σου το πληρώσω
Ώρα καλή· εκ μέρους μου χαιρέτα την κυράν σου...
 


Η λάμψη του μετώπου της θα θάμπονε τ' αστέρια
καθώς θαμπώνει λύχνου φως στην λάμψη της ημέρας
και θα' χυναν τα μάτια της στους ουρανούς επάνω
ένα ποτάμι φωτερό να φέγγη τον αιθέρα
που τα πουλιά να κελαδούν 'σαν να μην ήτο νύκτα...



Γλυκέ μου, καλήν νύκτα!
Ίσως αυτό το σφαλιστό το άνθος της Αγάπης
στη αύρα του καλοκαιριού τα φύλλα του ανοίξη
κι ανθίζει και μοσχοβολά ως που να ξαναέλθης
Καλή σου νύκτα κι’ αγαθή! Το στήθος σου να είναι
αναπαυμένον κ' ήσυχον καθώς το ιδικόν μου...


Ρωμαίο, Ρωμαίο! Γιατί να 'σαι Ρωμαίος;
Αρνήσου τον πατέρα σου, άσε τ' όνομα σου
ή, αν δε θέλεις, μοναχά πως μ΄αγαπάς ορκίσου
κι έπαυσα πια να λέγομαι κόρη του Καπουλέτου...

9 σχόλια:

thinks είπε...

Two households, both alike in dignity,
In fair Verona, where we lay our scene,
From ancient grudge break to new mutiny,
Where civil blood makes civil hands unclean.
From forth the fatal loins of these two foes
A pair of star-cross’d lovers take their life;
Whole misadventured piteous overthrows
Do with their death bury their parents’ strife.
The fearful passage of their death-mark’d love,
And the continuance of their parents’ rage,
Which, but their children’s end, nought could remove,
Is now the two hours’ traffic of our stage;
The which if you with patient ears attend,
What here shall miss, our toil shall strive to mend.

A glooming peace this morning with it brings;
The sun, for sorrow, will not show his head:
Go hence, to have more talk of these sad things;
Some shall be pardon’d, and some punished:
For never was a story of more woe
Than this of Juliet and her Romeo.

thinks είπε...

A time for us someday there'll be When chains are torn by courage born of a love that's free A time when dreams so long denied Can flourish as we unveil the love we now must hide
A time for us at last to see A life worthwhile for you and me
And with our love through tears and thorns We will endure as we pass surely through every storm A time for us someday there'll be A new world, a world of shining hope for you and me
A time for us at last to see A life worthwhile for you and me
And with our love through tears and thorns We will endure as we pass surely through every storm A time for us someday there'll be A new world, a world of shining hope for you and me

Τζων Μπόης είπε...

Απ' την Βερώναν μήνυμα!
Τι γίνεσαι, Βαλτάσσαρ;
Του καλογήρου γράμματα μου φέρνεις;
δόσε μου τα.
Πώς είναι η γυναίκα μου;
Τι κάμνουν οι γονείς μου;
Τι κάμν' η Ιουλιέτα μου;
Το ερωτώ και πάλιν.

Όταν εκείν' ήναι καλά, κανείς κακά δεν είναι!!!


(...λες να το πούμε και στην αρχαία αγγλική;)

thinks είπε...

(Ελισαβετιανά, αγαπητέ μου Τζων Μπόη! Ελισαβετιανά. Που μιλούσε και ο Μπίλλυ! άλλη χάρι...)

Τζων Μπόης είπε...

Πολύ σωστά Δημήτρη!
Αν μάλιστα υιοθετήσουμε και το ενδυματολογικό της εποχής θα είναι σαν να ξανανοίγει το Τριώδιο!

scalidi είπε...

Α, καταευχαριστήθηκα την περιήγηση από το φακό σου... Και τα λόγια τα κατάλληλα του Σαιξπήρου.
Εύγε για τις φωτογραφίες.

Τζων Μπόης είπε...

Ευχαριστώ Σταυρούλα...

...και οι δικές σου όμως, από την δική μας, σταθερή αξία, είναι χάρμα!

teleytaios είπε...

Εξαιρετική ανάρτηση! Βερόνα 100%

Η προτελευταία εικόνα με τράβηξε ιδιαιτέρως αν και δεν ξέρω το γιατί :)

Την καλησπέρα μου.

Τζων Μπόης είπε...

Ευχαριστώ Τελευταίε,

Είναι το μπαλκόνι της Ιουλιέτας, δίπλα ακριβώς από τον ημιυπαίθριο!
Από εκεί έλεγε κι αυτή τον πόνο της στον Ρωμαίο, αλλά εκείνος από κάτω χάζευε τις τουρίστριες που αγόραζαν σουβενίρ από το μαγαζάκι απέναντι.
Τι νόμιζες δηλαδή;