Τρίτη 12 Ιουνίου 2012

Ας το δούμε αλλιώς






Εάν εμείς προβάλαμε τη χώρα μας όπως περίπου οι Ισλανδοί και οι Ελβετοί, μάλλον θα μας αποκαλούσαν χαβαλέδες.

Καλή θα ήταν μια υπέρβαση στον τρόπο με τον οποίο προβάλουμε τη χώρα μας, όχι μόνο προς τα έξω, αλλά και προς τα μέσα, σε εμάς τους ίδιους, αλλά δεν ξέρω κατά πόσο αυτό είναι εύκολο, έχοντας στο μυαλό τα οικονομικά προβλήματα του Έλληνα, την παρατεταμένη απογοήτευση και ακόμα πιο πολύ την εθνική μας νεύρωση περί σοβαροφάνειας.

Αν κάτι θα πρέπει να αναθεωρήσουμε σε αυτή τη χώρα, ασφαλώς δεν είναι μόνο ο τρόπος με τον οποίο διαχειριζόμαστε τα οικονομικά μας, αλλά κι ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε εμείς οι ίδιοι τη ζωή...

20 σχόλια:

scarlett είπε...

Τζων Μποη, Καλησπερα !

Νομιζω πως το χιουμορ και ο αυτασαρκασμος δεν ειναι στοιχεια του Ελληνα στην προσπαθεια του να γνωρισει αλλους λαους ή να προβαλλει τη χωρα του.
Ο Ελληνας ειναι σφιγμενος, κουμπωμενος, φοβαται πως μπορει να κανει κατι λαθος και να γελοιοποιηθει.
Του λειπει η αυτοπεποιθηση εκεινη που θα του επετρεπε να αυτοσαρκαστει διχως αυτο να σημαινει πως θα ενιωθε να χανει σε αξιοπρεπεια.
Προτιμα να βγαζει την εικονα του βαρυμαγκα που κανενας δεν μπορει να του τη φερει (πάνω απ'όλα πρεπει να δειχνει σοβαρος), παρα αυτη του "χαβαλε" που αναφερεις πιο πανω.

Κι όλα τα παραπανω χαρακτηριστικα δεν εχουν φυσικα καθολου να κανουν με την κριση

Νιωθω διαρκως πως ο Ελληνας θελει να αποδειξει κατι. Οτι νιωθει απειλουμενος και παρεξηγημενος.
Δεν μπορεις να αυτοσαρκαστεις και να κανεις τους αλλους συνειδητα να γελασουν μαζι σου, αν δεν εχεις ατσαλινη αυτοπεποιθηση

Καθως τα γραφω αυτα σκεφτομαι εναν ακριβως αντιθετο λαο, απο τους Ελληνες. Τους Εγγλεζους. Εθνικοφρονες οσο δεν παει, αλλα με τρομερη ικανοτητα αυτοσαρκασμου

scarlett είπε...

και κατι ακομη..
λες στην αρχη "θα μας αποκαλουσαν χαβαλεδες"
ποιοι ;
οι ημετεροι ή οι ξένοι;
νομιζω πως εκει ειναι όλο το ζουμι. μας απασχολει τοσο πολυ το τι θα πουν οι αλλοι και κρινουμε τοσο πολυ με τα δικα μας προσωπικα κριτηρια, που μενουμε εγκλωβισμενοι σε εναν στειρο και ψευτικο καθωσπρεπισμο

(στο μεταξυ οι ξενοι φτιαχνουν την εικονα τους για μας απο αλλα πολυ πιο σοβαρα δειγματα αντιδρασης και αντιμετωπισης καθημερινων καταστασεων)

σορρυ για τη φλυαρια..

Άνευ Χαρτοφυλακίου είπε...

Καλά τα γράφει η Scarlett παραπάνω κι ο Τζων μιλάει για υπέρβαση.
Τον αυτοσαρκασμό ή τον έχεις ή δεν το έχεις. Αν προσπαθήσεις να γίνεις κάτι που δεν είσαι γελοιοποιείσαι. Από αυτήν πλευρά ο Έλληνας έχει επίγνωση.
Μπορεί να μας παρεξηγούσαν αυτή την εποχή αν μπαίναμε στον πειρασμό να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση με σαρκασμό, όμως για εμάς τους ίδιους θα λειτουργούσε λυτρωτικά.

Τζων Μπόης είπε...

Scarlett καλησπέρα,

Έχεις δίκιο και συμφωνώ μαζί σου.
Όταν είσαι στο περιθώριο για πολλά χρόνια κι εννοώ το ιστορικό και οικονομικό περιθώριο, προσπαθείς να αποδείξεις ότι είσαι τουλάχιστον στο ίδιο επίπεδο με εκείνους που θεωρείς ότι είναι πιο πάνω από σένα, είναι σύνδρομα αυτά.
Ακριβώς από την έλλειψη αυτοπεποίθησης κι από την περιθωριοποίηση είναι που ξεπηδούν φαινόμενα εθνικιστικά και ρατσιστικά.

Νομίζω όμως ότι πέρα από την ουσία σημασία έχει και η εικόνα.
Δεν μιλάω για εξωραϊσμό κατά ανάγκη, μιλάω ότι θα πρέπει να μπουν τα πράγματα σε μια πιο ισορροπημένη βάση. Δεν μου αρέσει ούτε να με λυπούνται, ούτε και να με κατηγορούν για τον κλέφτη της Ευρώπης. Δεν είναι έτσι ο Έλληνας κι αυτό το πιστεύω βαθιά. Αυτήν την εικόνα πρέπει να φτιάξουμε.
Άρα πάντα σημασία έχει το πως μας βλέπουν οι άλλοι και πως εμείς βλέπουμε αυτούς, αλλά και τους ίδιους μας τους εαυτούς.
Σκέψου ότι σε ένα μεγάλο ή μικρό βαθμό η εικόνα που έχουμε εμείς για μερικούς λαούς κι εκείνοι για εμάς είναι στρεβλή και όταν έχεις λάθος εικόνα αναπτύσσεται ο φόβος και ίσως η έχθρα...ζούμε σε ένα κόσμο αλληλεπίδρασης, έχουμε ανάγκη και την εικόνα του άλλου, δεν ζούμε καθημερινά έναν Ελβετό ή ένα Ισλανδό για να είμαστε σε θέση να τον κατανοήσουμε.

υ.γ.: μην ξαναπείς κάτι για φλυαρία, τη γλιστρίδα την τρώω συνήθως εγώ, άντε κι ο Πειρατής (στην κυριολεξία όμως) που φαντάζομαι θα του αρέσει στην σαλάτα, ως χορτοφάγος που είναι :)

Τζων Μπόης είπε...

Έτσι Άνευ Χ, συμφωνώ.
Το να είσαι εσύ προσωπικά καλά έχει μεγάλη σημασία κι αυτό θα δεις να αντανακλάται και στο ίδιο σου περιβάλλον. Το χιούμρο σώζει, ο Έλληνας όμως βρίσκεται ένα σκαλοπάτι πιο κάτω, στο επίπεδο του καλαμπουριού, δεν μπορώ όμως να τον φανταστώ να έχει το φλέγμα του Άγγλου, δεν νομίζω ότι του πάει κιόλας.

scarlett είπε...

Καλημερα Τζων Μποη!

Αφηνω κατα μερος λοιπον την ελλειψη αυτοπεποιθησης που οπως σωστα παρατηρεις οφειλεται στο οτι για πολλα χρονια - σχεδον όλα τα χρονια του νεου ελληνικου κρατους- υπηρξαμε σε ενα οικονομικο και κοινωνικο περιθωριο, και η οποια δεν μας επιτρεπει να ειμαστε χαλαροι ...

Και παω σ'αυτο που λες, στην εικονα. Δυστυχως η εικονα που βγαλαμε τωρα με την κριση για τη χωρα μας προς τα εξω ειναι το αποτελεσμα της κακιστης διακυβερνησης επι σειρα δεκαετιων.
Μποοει εν μερει να φερουν και οι πολιτες ευθυνη για τη σημερινη καταντια, αλλα η κυρια και η μεγαλυτερη ευθυνη ειναι αυτη των πολιτικων.

Θα το θεσω αλλιως με ενα παραδειγμα, Τζων Μποη. Ας υποθεσουμε οτι όλη η Ελλαδα ειναι μια οικογενεια, με την κυβερνηση στον ρολο των γονεων και τον λαο στο ρολο των παιδιων. Αν ο γονιος δε θεσει κανονες για το τι επιτρεπεται και τι οχι να κανει το βλασταρι του, συντομα στο σπιτι του θα γινεται χαμος.Οχι επειδη εκεινο είναι κακότροπο, αλλά γιατί κανένα παιδί δεν γεννιέται γνωρίζοντας κανόνες. Ολη μας η κοινωνια στηριζεται για την ευρυθμη λειτουργια της σε κανονες, που δυστυχως στην Ελλαδα δεν υπηρξαν ποτε ή υπηρξαν πολυ χαλαροι ή με πολλες εξαιρεσεις για τους λογους που όλοι γνωριζουμε.
Οι πολιτικοι προκειμενου να επωφελουνται οι ιδιοι και να συνεχιζουν το παιχνιδι της εξουσιας, φροντιζαν παντα να δημιουργουν ενα καθεστως ιδιαιτερης ευνοιας για καποιες κοινωνικες ομαδες, μια για τους μεν, μια για τους δε, στο τελος να μην μενει κανενας παραπονεμενος.

Αλλα ετσι δεν κυβερνιεται μια χωρα.

Διαβαζω χτες για τις ρυθμισεις που αφορουν οσους εχουν ληξιπροθεσμα χρεη. 900.000 περιπτωσεις παρακαλω!
Σε μια χωρα που εχει 7-8 εκ/ρια φορολογουμενους δεν ειναι ενα τρομερα μεγαλο νουμερο αυτο ? (σκέψου απλά να χρωστα ενα χιλιαρικο ο καθενας απο αυτους, που στις περισσοτερες περιπτωσεις ειναι πολυυυυ περισσοτερα)
Τι κανανε ολα τα προηγουμενα χρονια για να το μειωσουν ?
Τι κανουν τωρα για να το μειώσουν?
Και δεν μιλάμε καν για τις περιπτώσεις φοροδιαφυγης που δεν προκειται να εξιχνιαστουν ποτέ

...
Η εικονα που εχουν οι ξενοι για εμας Τζων Μποη, ειναι δυστυχως σε μεγαλο βαθμο σωστη γιατι δεν αφορα εσενα κι εμενα . Στο συνολο της η Ελλαδα εμφανιζεται ανοργανωτη, ανικανη να βαλει σε ταξη τα οικονομικα της, ανικανη να σταματησει τη διαφθορα, ανικανη να εμποδισει τη φοροδιαφυγη.
Μακάρι σύντομα να αλλάξει αυτο. Όχι για τους άλλους, αλλά για τη δική μας επιβίωση πια

Τζων Μπόης είπε...

Καλημέρα Scarlett,

Θα συμφωνήσω σε πολλά από όσα λες.
Για μένα όμως η ερμηνεία της συμπεριφοράς του Έλληνα δεν είναι τόσο απλοποιημένη υπόθεση. Το να κατηγορούμε τους κυβερνώντες για τα δεινά του τόπου, νομίζω ότι ως ένα μεγάλο βαθμό αποτελεί προσπάθεια αποποίησης ευθυνών από εμάς τους ιδίους. Τους κυβερνώντες τους διαλέγουμε εμείς. Εάν η γκάμα των θέσεων των υποψηφίων δεν είναι ευρεία και λίγο πολύ ισχύει αυτό που λένε ότι όλοι ίδιοι είναι και σε αυτό εμείς φέρουμε ευθύνη. Γιατί είναι όλοι ίδιοι; Τι έχει συμβεί σε αυτόν τον λαό για να έχει πολιτικούς λιγότερο ή περισσότερο αξιόπιστους; Είναι οι πολιτικοί που χειραγωγούν τον λαό, ή μήπως ο λαός χειραγωγεί τους πολιτικούς του;
Αυτό αποτελεί παγκόσμιο και θεμελιώδες ερώτημα, νομίζω ότι στην περίπτωση της Ελλάδας λίγο ή πολύ έχει απαντηθεί, υπάρχει σημαντική αλληλεπίδραση μεταξύ των δύο.

Στο θέμα του κακομαθημένου παιδιού που δεν έμαθε τους κανόνες θα συμφωνήσω μαζί σου, με μια μικρή όμως ένσταση. Τα παιδιά δεν ξέρουν από κανόνες γιατί ούτε οι γονείς έμαθαν να τους τηρούν, αυτό όμως δεν αποτελεί ελαφρυντικό, η ζωή είναι μια διαρκής πάλη, κάθε μέρα μαθαίνεις και κάτι νέο, οφείλεις να προσαρμόζεσαι και να μην επαναπαύεσαι ότι δεν είχες εκπαιδευτεί κατάλληλα στο παρελθόν. Επίσης, όλα τα παιδιά δεν είναι τα ίδια, είναι παιδιά που είναι περισσότερο δεκτικά στην εκμάθηση των κανόνων και μερικά άλλα που είναι, ας πούμε, λίγο περισσότερο ανεξάρτητα. Το να προσεγγίζουμε και τις δύο περιπτώσεις με τον ίδιο τρόπο είναι λάθος. Η μέχρι στιγμής μικρή μου πείρα μου έχει μάθει ότι περισσότερα πράγματα επιτυγχάνεις με την ήπια προσέγγιση και την αλληλεπίδραση, παρά με την αυστηρότητα και τον δογματισμό, στα παιδιά έτσι λειτουργεί, γιατί όχι και στους μεγάλους. Οι κανόνες δεν πρέπει να προβάλλονται ως περιορισμός, αλλά ως μέσο για να λειτουργήσει ομαλά ένα σύστημα, ας πούμε είναι στο δικό σου χέρι να αποδείξεις ότι ο κανόνας υπάρχει απλά για το δικό μας το καλό.

Για τις περιπτώσεις που λες σχετικά με την φοροδιαφυγή, τα νούμερα είναι σαφώς εφιαλτικά, όμως σκέψου αυτόν τον καιρό σε πόσους χρωστάει το ίδιο το Δημόσιο. Μπορεί ένας μέρος αυτών να αδυνατούν να πληρώσουν τους φόρους τους ακριβώς επειδή περιμένουν πληρωμές από το Δημόσιο (π.χ. ΦΠΑ, πληρωμές από ΕΟΠΠΥ). Ίσως, εάν το σύστημα λειτουργούσε σωστά, θα έπρεπε αυτές τις οφειλές προς το Δημόσιο να τις συμψήφισε με οφειλές του ίδιου του Δημοσίου προς στους πολίτες. Αλλά εδώ μιλάμε για οργάνωση, σωστή μηχανογράφηση, MIS συστήματα κι άλλα πολλά. Επίσης, ένα μέρος των πολιτών που πλέον δεν πληρώνουν φόρους να μην είναι σε θέση να τους πληρώσει, γιατί απλά δεν έχει τα χρήματα. Μέσα στο 2012 πληρώνονται χαράτσια του τρέχοντος έτους, έκτακτες εισφορές του 2010 & 2011 και παρακράτηση της εισφοράς για το 2012 από τους μισθούς, ΕΤΑΚ και πολλά άλλα που έχω χάσει το λογαριασμό. Το δικό μου νούμερο είναι δυσθεώρητο, εάν φέτος δεν υπήρχε οικογενειακό εισόδημα, η δυνατότητά μου να πληρώσω όλα αυτά στην ώρα τους θα ήταν ανύπαρκτη, όμως στις σχετικές λίστες θα εμφανιζόμουν ως φοροφυγάς. Πριν βγουν τα συμπεράσματα θα πρέπει κανείς να δει, πέρα από τους αριθμούς και μερικές ποιοτικές παραμέτρους κι εκεί παίζει ρόλο η εικόνα που δίνουμε, αλλά ποιος μπαίνει στον κόπο να εξετάσει τα πραγματικά περιστατικά.
Παρόλα αυτά, το ζήτημα της φοροδιαφυγής είναι φλέγον κι αν δεν το λύσουμε δεν βλέπω φως στο τούνελ.

scarlett είπε...

θα μεινω μονο σ'ένα σημειο Τζων Μποη, στην ευθυνη των πολιτικων, που για μενα ειναι τεραστια για σενα παλι μικροτερη.

Όταν ο πολτικος ταζει να διορισει το παιδι μου στο δημοσιο (με ανταλλαγμα την ψηφο μου) σε μια χωρα που δεν ειχε και πολλες εναλλακτικες οσον αφορα την απασχοληση, νομιζω πως δεν ειναι δικη μου υποχρεωση να σκεφτω αν αυτο θα βλαψει με οποιοδηποτε τροπο τη χωρα. Εγω μπορει να ειμαι αγροτισσα, εργατρια, οτιδηποτε τελος παντων που δουλεψα για να σπουδασω το παιδι μου και θελω να το δω τακτοποιημενο....οι ισολογισμοι του κρατους ελαχιστα μ'ενδιαφερουν και οι πραγματικες αναγκες του σε υπαλληλους μου ειναι απλα αγνωστες.

Ο πολιτικος ομως ξερει, και αν δεν ξερει οφειλει να μαθει.

Όλα τα χρονια τα πριν αλλα και τωρα, τρεις μερες πριν τις επομενες εκλογες, οι πολιτικοι παιζανε το παιχνιδι τους, ταζοντας λαγους με πετραχηλια. Ποια ειναι η ευθυνη του λαου απεναντι τους , αν οι ιδιοι στερουνται σοβαροτητας ;

Λες οτι τους κυβερνωντες τους διαλεγουμε εμεις και θα συμφωνησω. Αλλα οταν δεν εχεις τιποτα σοβαρο να διαλεξεις ;
Οι προηγουμενες εκλογες Τζων Μποη ειχαν νικητη...άλλο αν δεν θελουμε να τον δουμε. Ηταν εκεινο το 37% της αποχης. Δεν νομιζω πως ηταν ανθρωποι που εκεινη την μερα προτιμησανε να πανε εκδρομη, οταν η χωρα τους καιγεται. Πιο πιθανο θεωρω το γεγονος πως δεν ειχαν τι να ψηφισουν

Τζων Μπόης είπε...

Scarlett, θα ήθελα να παραθέσω τα δικά μου επιχειρήματα απέναντι στα δικά σου (στην ουσία συμφωνούμε πάντως), αλλά δεν θα το κάνω τόσο ανοιχτά, γιατί δεν θα ήθελα από αυτό το μέσο και μάλιστα ψευδώνυμα να εκθέσω τις απόψεις μου.
Γράφοντας δυστυχώς με το κωμικό, κατά τα άλλα, «Τζων Μπόης» αυτοπεριορίζομαι αρκετά.
Θα το παλέψω όμως όσο μπορώ και θα τα πάρω ένα ένα :)

Η ευθύνη των πολιτικών είναι ΚΑΙ για μένα τεράστια και θα το πάω κι ένα βήμα παραπέρα και θα σου πω ότι εγώ είμαι και υπέρ των αυστηρών ποινών. Έκλεψες αποδεδειγμένα δημόσιο χρήμα; καταχράστηκες εξουσία; στην φυλακή με απλές διαδικασίες και άμεση δήμευση περιουσίας. Θα πρότεινα και ακόμα χειρότερες μεθόδους δημόσιας διαπόμπευσης, αλλά για την ώρα θα κρατηθώ. Η ευθύνη του λαού όμως είναι κι αυτή πολύ μεγάλη. Να καταλάβω ότι παραπλανήθηκε μια φορά, να κατανοήσω και μια δεύτερη, όμως δεν γίνεται να επιβραβεύει πολιτικούς οι οποίοι έχουν αποδειχθεί κατώτεροι των εκάστοτε συνθηκών. Σε αυτή την περίπτωση είτε υπάρχει άγνοια και ξέρεις ότι και στην άγνοια έχεις ευθύνη, είτε ακόμα χειρότερα υπάρχει συμφέρον, πιστεύω μάλιστα πιο πολύ στο δεύτερο. Τι με ενδιαφέρει εμένα αν εσύ είσαι άχρηστος πολιτικός, φτάνει να με βολέψεις και να σε έχω κοντά μου να μου κάνεις χάρες, νομιμοποιώντας την ανεπάρκειά σου με την ψήφο μου.
Η θεωρία ότι αυτούς είχαμε και με αυτούς πορευτήκαμε δεν γίνεται αποδεκτή από εμένα. Το γεγονός ότι ο κάθε αγρότης, εργάτης, κλπ., ενδιαφερόταν για το προσωπικό του θέμα, πως δηλ. να δει το παιδί του απεκατεστημένο επαγγελματικά κι όχι για τα κοινά δεν τον απαλλάσσει από την ευθύνη. Πως απαιτούμε από κάποιον να είναι συνεπής φορολογικά όταν ο ίδιος, γενικά είναι ασυνεπής στις υποχρεώσεις ως πολίτης; Ο πολίτης δεν είναι μόνο ανοίγω τον πορτοφόλι και πληρώνω φόρους, κι όταν δεν πληρώνω μου ζητούν και τα ρέστα, αλλά ενδιαφέρομαι για τη χώρα γενικά και πράττω ακολούθως με τα πιστεύω μου. Σε πόσους ζητήθηκε λογαριασμός επειδή δεν λειτούργησαν ως ευσυνείδητοι και υπεύθυνοι πολίτες; Μήπως το επιχείρημα «φταίνε η πολιτικοί», βολεύει τελικά τους ίδιους τους πολιτικούς γιατί έτσι χαϊδεύουν τα αφτιά του λαού για να πάρουν ψήφους; Τι μας λένε; Δεν φταίτε εσείς, ο λαός είναι σοφός κι αλλά τέτοια κωμικά, ήταν οι συνθήκες, κάναμε λάθη, κάναμε την αυτοκριτική μας και συνεχίζουμε απτόητοι. Πόσοι είναι οι πολιτικοί που τελικά είπαν σκληρές αλήθειες και αποδοκιμάστηκαν;
Για να υπάρχουν πολιτικοί που εξαγόραζαν τις ψήφους τους με ρουσφέτια σημαίνει ότι υπήρχαν και κάποιοι που ζητούσαν τα ρουσφέτια. Σε μια τέτοια συνδιαλλαγή φέρουν και οι δύο ευθύνη.
Επίσης, να δεχτώ ότι κάποιοι αναγκάστηκαν να ζητήσουν τον διορισμό για να επιζήσουν, τους εμπόδισε όμως κάτι στο να δουλέψουν εκεί που πήγαν; τους εμπόδισαν να χαμογελάσουν έστω σε μια συναλλαγή με τον πολίτη; τους εμπόδισε κάποιος πολιτικός να πουν έστω και μια τυπική καλημέρα σε κάποιον ταλαίπωρο πολίτη που χρειάστηκε να εξυπηρετηθεί από αυτούς; μήπως ζήτησαν την επαγγελματική αποκατάσταση απλά για να αράξουν; Και σε αυτό φταίνε οι πολιτικοί; Δεν είναι ο λαός ρομποτάκια που τα κουρδίζεις, έχει πολύ μεγαλύτερη δύναμη από όσο φανταζόμαστε.
Αν θες τη γνώμη μου για τις προηγούμενες εκλογές θα σου πω ότι ο λαός ψήφισε, λέγοντας στους πολιτικούς του να συνεργαστούν, αυτοί για μία ακόμα φορά στάθηκαν κατώτεροι των περιστάσεων και κοίταξαν το μαγαζάκι τους, Για τις εκλογές της Κυριακής, τι να πεις όπως εξελίσσονται τα πράγματα με ένα εκλογικό σώμα ακοκαμμωμένο από κάθε πλευρά;
Η αποχή δεν είναι πολιτική θέση κι ούτε δέχομαι το επιχείρημα ότι δεν θέλησαν κάποιον να ψηφίσουν. Για όσους αποδεδειγμένα μπορούν να πάνε να ψηφίσουν και δεν πηγαίνουν θα πρέπει την επόμενη φορά να τους απαγορεύεται η συμμετοχή στη διαδικασία του εκλέγειν αλλά και του εκλέγεσθαι. Δικαίωμα να ομιλούν έχουν όσοι έχουν καταθέσει την άποψή τους μέσω της ψήφου τους, αν και νομίζω ότι η συμμετοχή του καθενός δεν θα πρέπει να εξαντλείται στις εκλογές και μόνο.

Υ.Γ.: μου βγήκε το αιγωκερίσιο, αλλά το διορθώνω που και που με ένα ποτηράκι Riesling :)

Άνευ Χαρτοφυλακίου είπε...

Να προσθέσω στα παραπάνω ότι δεν είναι μόνο οι πολιτικοί που δεν μπορούν ή δεν θέλουν να προχωρήσουν στις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις, π.χ. ένα ευέλικτο, μικρότερο και λειτουργικό Δημόσιο, ένας αξιόπιστος φοροεισπρακτικός μηχανισμός, είναι κι ένα μεγάλο μέρος του λαού που αντιστέκεται στις αλλαγές. Δεν είναι το αίτημα όλων "αλλάξτε την Ελλάδα", άρα μην τα ρίχνουμε όλα στους πολιτικούς.
Οι πολιτικοί απλά δεν έχουν το απαραίτητο εκτόπισμα για να σύρουν το βαρύ όχημα προς τα μπρος.

Τζων Μπόης είπε...

Καλημέρα Άνευ Χ.

Νομίζω ότι πολλών το αίτημα είναι να αλλάξει η Ελλάδα του σήμερα και να επιστρέψουμε στην Ελλάδα μερικών χρόνων πιο πριν.
Όταν μια ολόκληρη γενιά γαλουχήθηκε με το όνειρο του βολέματος, πως περιμένεις τώρα να αλλάξει;
Παλιός γάιδαρος, καινούργια περπατησιά γίνεται;

thinks είπε...

Καλή σου μέρα αγαπητέ Τζων Μπόη! Δυστυχώς δεν μπορώ να δω τα βίντεο αλλά τουλάχιστον το ισλανδικό μου πουλόβερ είναι τόσο ωραίο όσο της δεσποινίδας. Αναρωτιέμαι δε αν ο Ελβετός κύριος θα αγοράσει το προϊόν που εξετάζει με τόσο θαυμασμό!

Παρακολουθώ την συζήτηση και θέλω να πω ότι το σκεπτικό του Τζων με καλύπτει απόλυτα, κατά λέξη. Και πράγματι νομίζω ότι και ο Τζων και η φίλη Scarlett μάλλον ουσιαστικά συμφωνούν -ή το λιγότερο αλληλοσυμπληρόνονται. Καταλαβαίνω (νομίζω) το σκεπτικό της Scarlett αλλά δεν ξέρω αν το παράδειγμα του γονιού-πολιτικού και του παιδιού-πολίτη αποδίδει την ευθύνη του παιδιού στο σημείο που θα την περίμενε κανείς από ένα πολίτη -για μένα ο πολιτικός πρέπει να είναι "υπάλληλος" του πολίτη -όχι γονιός, και οι γονείς (οι πραγματικοί γονείς) είναι εκείνοι που αναθρέφουν και τους μελλοντικούς πολιτικούς και τους μελλοντικούς πολίτες.

Μού έρχεται και στο μυαλό η σκέψη ότι πράγματι στην Ελλάδα φαίνεται να παίρνει πολύς κόσμος πολύ σοβαρά την συνεχή σύγκριση με άλλους λαούς, και την κριτική επί άλλων λαών, ενώ η εμπειρία μου από άλλους λαούς είναι ότι εκείνοι δεν κάνουν τόσο συνεχή σύγκριση εαυτού ή κριτική άλλων -εκτός τις περισσότερες φορές και με λίγο χιούμορ και όχι τόση αυτο-σοβαροφάνεια... Στα παιδικά μου χρόνια πολύ σοβαρά δινόταν η δικαιολογία της Τουρκοκρατίας. Τώρα ποιά είναι η δικαιολογία du jour;

Τζων Μπόης είπε...

Καλημέρα Δημήτρη,

Να ξεκινήσω από τη σχέση "γονιός-παιδί" και τον παραλληλισμό με τη σχέση "πολιτικός-λαός".
Στη σχέση "παιδί-γονιός", ο τελευταίος είναι εκείνος που ορίζει τους κανόνες και τους θέτει σε εφαρμογή. Όμως αυτή σχέση δεν είναι σχέση υπαλλήλου με αφεντικό, θα το ξέρεις κι εσύ ως γονιός ότι αν δεν κάτσεις να μιλήσεις με το παιδί σου, εάν δεν σκύψεις πάνω από τα προβλήματά του, εάν δεν δημιουργήσεις μια σχέση βαθιάς εμπιστοσύνης, τότε οι κανόνες, ναι μεν θα εφαρμοστούν, λόγω επιβολής και ισχύος του γονιού, αλλά είναι αμφίβολο εάν το σύστημα θα λειτουργήσει ομαλά στην πορεία και η συνοχή της οικογένειας διαρραγεί.
Η σχέση γονιού με παιδί είναι σχέση αλληλεξάρτησης, το παιδί μαθαίνει από τον γονιό, αλλά κι ο γονιός από το παιδί. Το ζήτημα βέβαια είναι τι είδους γονιός θέλεις να γίνεις. Μπορεί σχεδόν τα πάντα στην αρχή να βασίζονται στο πόσο δημοκρατικός θέλει να γίνει ο ο γονιός, αλλά μεγάλη σημασία έχει και το επίπεδο δεκτικότητας του παιδιού. Η μικρή μου πείρα μου έχει μάθει ότι δεν υπάρχουν συνταγές με ακρίβεια στη δοσολογία των υλικών. Αν μια πρακτική έχει εφαρμογή στο δικό σου παιδί, στο δικό μου μπορεί να μην έχει, ή να χρειάζεται μια άλλη προσέγγιση για να λειτουργήσει. Ακόμα και παιδιά των ίδιων γονιών, αδέρφια δηλαδή, χρειάζονται διαφορετική προσέγγιση. Μια πρακτική που εφαρμόζεται στη Γερμανία, δεν σημαίνει ότι θα τύχει εφαρμογής στην Ελλάδα ή και κάπου άλλου, τουλάχιστον όχι με τον τρόπο και στο χρόνο που εφαρμόστηκε στη χώρα που έδωσε αποτελέσματα. Παραλληλίζοντας τη σχέση αυτή με τη σχέση πολιτικού με τον λαό, αισθάνομαι ότι τόσο ο λαός διαμορφώνει τον πολιτικό όσο και ο πολιτικός πλάθει τον λαό, είναι μια σχέση βαθιάς αλληλεπίδρασης κι αυτή. Ο πολιτικός είναι γέννημα θρέμμα του λαού από τον οποίο προέρχεται.

Όσο για τη σύγκριση μεταξύ λαών, θα συμφωνήσω μαζί σου ότι είναι αδόκιμη. Εδώ δεν μίλησα για σύγκριση, αλλά για πρακτικές. Το να εμφανίσεις τη χώρα σου λίγο πιο ανάλαφρη, όπως κάνουν στα βινετάκια οι Ισλανδοί ή οι Ελβετοί, χωρίς να διολισθήσεις στο τουριστικό φολκλόρ του Ζορμπά που χορεύει συρτάκι στο ακρογιάλι κι από πίσω ξεραίνονται κρεμασμένα τα χταπόδια στο σχοινί, δεν είναι νομίζω δα και τόσο δύσκολο, είναι θέμα οπτικής.

Δυστυχώς η επίκληση της Τουρκοκρατίας αποτελεί μια εύκολη δικαιολογία για τα κακώς κείμενα του τόπου.
Προχτές όμως συζητώντας με έναν Βέλγο, εξεπλάγην όταν μου ανέφερε ότι για τα αίτια των δεινών μας ως χώρα, θα πρέπει να ανατρέξουμε σε εκείνη ακριβώς την εποχή. Άλλο να το λέμε εμείς μεταξύ μας κι άλλο να στο λέει κάποιος ο οποίος γνωρίζει την Ελλάδα από επισκέψεις του εδώ κι από το διάβασμα ιστορικών βιβλίων. Η έλλειψη εμπιστοσύνης του πολίτη προς το Κράτος αποτελεί κατάλοιπο του φόβου του φτωχού αγρότη απέναντι στον προύχοντα της εποχής κι ότι πάνω σε αυτόν ακριβώς τον φόβο δομήθηκε το ελληνικό κράτος και ακολούθως η σχέση μας μαζί του.

Όσο για τον Ελβετό, ε ναι, το αγόρασε το συνολάκι και στη συνέχεια ανέβηκε στο τρακτέρ για να το πάει στην αγαπημένη του, πάνω στα ελβετικά βουνά, έχοντας για μουσική υπόκρουση τις τσιρίδες της κατά άλλα χαριτωμένης Χάιντι :)

thinks είπε...

Βεβαίως! Άλλο να λέμε εμείς ότι φταίει η Τουρκοκρατία, υποδεικνύοντας ότι γνωρίζουμε το πρόβλημα αλλά δεν το διορθώνουμε, και άλλο να το εξιχνιάζουν τρίτοι. Κι εγώ πάντα αναφέρομαι στους πολιτικούς κλπ., της Ελλάδας σαν κοτζαμπάσηδες και βεζίρηδες, δεικτικά για να εννοήσω ακριβώς αυτά που εξήγησες κι εσύ. Εφ' όσον όμως τώρα μπορούμε πλέον να το κατανοήσουμε και να το αναλύσουμε, πόσες γενιές θα πάρει να το χειραγωγήσουμε, το πρόβλημα...

Και πάλι, με την σχέση γονιού-παιδιού, συμφωνώ απόλυτα με τα λεγόμενα σου, και ιδιαίτερα με το ότι το κάθε παιδί και η κάθε σχέση είναι διαφορετική και δεν λειτουργούν τα ίδια πράγματα με τον ίδιο τρόπο -ακόμα και μεταξύ δύο διαφορετικών παιδιών του ίδιου γονιού!

Πάντως, εκεί που μου λες: "αυτή σχέση δεν είναι σχέση υπαλλήλου με αφεντικό", δεν είμαι σίγουρος αν διατύπωσα καθαρά στο πάνω μου σχόλιο, αλλά σίγουρα εννοούσα ότι ο πολίτης πρέπει να είναι αφεντικό και ο πολιτικός υπάλληλος, χωρίς όμως να εννοώ με κανένα τρόπο ότι υπάρχει τέτοια σχέση μεταξύ γονιού και παιδιού. Συμφωνώ απόλυτα.

Τζων Μπόης είπε...

Δημήτρη θα ήθελα να ίσχυε και κάτι άλλο.
Να βρεθεί κάποιος που θα εμπνεύσει πραγματικά, ή να βρεθούμε αντιμέτωποι με μια στιγμή εθνικής ανάτασης για να βγούμε λίγο από το τέλμα. Πέρα από οτιδήποτε άλλο, βρισκόμαστε μέσα σε ένα σπιράλ συνεχούς ψυχολογικής καταπόνησης.
Για να πάρει κάτι φωτιά χρειάζεσαι κι ένα σπίρτο να την ανάψει.

thinks είπε...

Αυτό κι αν είναι όνειρο... όχι αδύνατο. Εκείνη η στιγμή που αντί να μιλάει ο κόσμος για το τι να κάνει, ξέρουν αυθόρμητα όλοι τι πρέπει να κάνουν, και το κάνουν. Αυτό είναι ευχή...

Τζων Μπόης είπε...

Πάντως, δεν θα ζω σε 100 χρόνια για να δω πως θα είναι η Ελλάδα τότε.
Ο Γ.Σουρής πριν από περίπου 100 χρόνια είχε πει πράγματα που ισχύουν και 100 χρόνια μετά από αυτόν.

Θεία Λένα είπε...

Καλησπέρα Γιάννη,
Αν κάτι θα πρέπει να αναθεωρήσουμε στην Ελλάδα μας είναι η ταυτοποίηση της εικόνας που έχουμε για τον εαυτό μας (και που βλέπουμε μόνο εμείς) με τη πραγματικότητα που βλέπουν όλοι οι άλλοι για εμάς. Αλλα λόγια ν' αγαπιώμαστε είμαστε, εντελώς παρορμητικοί άνθρωποι που επειδή αισθανόμαστε θυμό και απελπισία για το σήμερα θα αφήσουμε τη χώρα να πατώσει χωρίς διορατικά να επενδύουμε σε ένα νέο αύριο.
Μήπως άραγε η πρός τα έξω εικόνα μας είναι και η αληθινή; Η εγώ είμαι αλλού;

Θεία Λένα είπε...

Απο την άλλη δεν είμαστε όλοι κλέφτες, ούτε τα φάγαμε μαζί τους. Ιδιαίτερα ο ιδιωτικός τομέας πλήττεται τώρα σφοδρά, και αυτοί κλέφτες και λουφαδόροι είναι;

Κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας.

Τζων Μπόης είπε...

Θεία Λένα, είναι καίρια τα ερωτήματα σας, αλλά σας θέλω αισιόδοξη!
Και νομίζω ότι κατά βαθος είστε :)