Παρασκευή 22 Ιουνίου 2012

Αλλάζει κάθε που βραδιάζει



Τα φιλοσοφούσαμε όλα τότε, τα δραματοποιούσαμε, τα αναλύαμε, τα αντιμετωπίζαμε με μια γοητευτική κουταβίσια αδεξιότητα, δεν είχαμε κανένα λόγο να είμαστε φειδωλοί στα συναισθήματα, ούτε καν και στο μελόδραμα, άλλοτε συναισθηματικά ευλίγιστοι κι άλλοτε ψυχικά ευάλωτοι, φτιάχναμε σενάρια, πλάθαμε ιστορίες, την ίδια όμως στιγμή πέφταμε βαθιά μέσα στη ζωή σαν ατρόμητοι βουτηχτές ψάχνοντας για σφουγγάρια στους βυθούς, ψύχραιμοι, ρωμαλαίοι, διάφανοι...

Τρέχαμε μπροστά και πίσω οι ανάγκες, έτσι ήταν τότε…

Μας αρκούσε ένα ποτό στα όρθια, μερικά πειράγματα, ένα άγγιγμα στη μέση, ένα υπονοούμενο, ενά απλό δωμάτιο με θέα ή και χωρίς, ένας καφές στο κατάστρωμα του πλοίου, δεν υπήρχε παρελθόν να αναμοχλεύσεις, υπήρχε μόνο μέλλον να ρουφήξεις...

Ταξιδεύαμε με το ηλιοβασίλεμα, παίζαμε με τις σκιές, με το ημίφως, με το εκτυφλωτικό φως, ονειρευόμαστε ντάλα μεσημέρι, γυμνοί και ιδρωμένοι κάτω από τον καυτό τον ήλιο, σε κάποια βεράντα άκουγες τα τζιτζίκια, σε κάποιο δωμάτιο παρατηρούσες τον ανεμιστήρα κι ήταν εκείνες οι στιγμές που αισθανόσουν να σκας σαν σουπερνόβα και να μετατρέπεσαι σε αστρική σκόνη που κατακάθεται πάνω στο κορμί της...

Κάναμε σχέδια, μιλούσαμε για καριέρες, οργανώναμε το πάρτυ που θα ζούσαμε, κατά βάθος φλερτάραμε λυσσασμένα με το αύριο, ερωτοτροπούσαμε ναρκισσιστικά μαζί του...

Στα ακόρντα λύγιζαν καρδιές…
Θυμάμαι το βράδυ εκείνο, καθόταν μόνος στη γωνία κι αγνάντευε τη θάλασσα καθώς το καράβι έμπαινε στο λιμάνι...μύριζε γιασεμί, αντιηλιακό, καρπούζι και πατάτες τηγανιτές…
Άφησε την κιθάρα κι έπιασε το μπουζούκι, το κούρδισε, άγγιξε τις χορδές του κι ήταν λες και έπεφταν όλα τα αστέρια στην παρέα, ανάμεσά μας…
Τίποτα προβλέψιμο, τίποτα προγραμματισμένο…
…μόνο τα φάλτσα μας…


Τι σου είναι ο έρωτας τελικά, μερικές νότες, κάποια φάλτσα, οι τηγανιτές πατάτες δύο γουλιές μπύρα, μερικά αστέρια στα μαλλιά της…
Το αύριο που τότε φάνταζε τόσο μακρινό δεν άργησε να έρθει και πριν το καταλάβεις έγινε ξαφνικά το σήμερα…
Όλα άλλαξαν, κάποια έγιναν, κάποια ματαιώθηκαν, κάποια αναβλήθηκαν, κάποια ταριχεύτηκαν, όμως τα πράγματα δεν ήταν και τόσο μελοδραματικά, δεν απαιτούσαν τόσο μεγάλη ανάλυση, τόση κατανάλωση φαιάς ουσίας, ήταν απλά, καθημερινά, σαν δυο γουλιές κρύα μπύρα στο μπαλκόνι, σαν ένα γλυκόπικρο αστείο που σε κάνει να χαμογελάς μέχρι να ακούσεις το επόμενο.

…κάθε που βραδιάζει σε εκείνη τη γωνιά, κάτω από το φεγγάρι, καθώς ακούς και βλέπεις το καράβι να μπαίνει στο λιμάνι, καθώς κάποια πυγολαμπίδα φωτίζει πάνω στο γεράνι, καθώς ακούς ακόμα εκείνα τα φάλτσα, τα ακόρντα και τις πενιές, μυρίζεις ακόμα τις τηγανιτές πατάτες και το ανθισμένο γιασεμί που έχει πλεχτεί και κρέμεται από τα κάγκελα, αγγίζεις εκείνα τα μαλλιά που ακόμα λάμπουν καθώς τα φώτα σβήνουν και τα αστέρια κατρακυλούν και κρύβονται ένα ένα πάνω τους, τότε ακριβώς είναι που ακόμα νιώθεις κάτι να αλλάζει, να ξυπνά, να σε συνεπαίρνει, να σε ντοπάρει, να σε γυρίζει πίσω και κάπως έτσι να σε εκτοξεύει σαν πύραυλο στο μέλλον...

10 σχόλια:

scarlett είπε...

Ωωωωω....Τζων Μπόη!

Αυτή η προμετωπίδα ...πόσο ζηλεύω!

Και μετά το κείμενο. Νοσταλγικό, μα καθόλου μελαγχολικό

Να είσαι καλά, που μας ταξιδεύεις με τις λέξεις σου σε κείνες τις μαγικές χώρες

(τι τα θες τα αεροδρόμια μετά; )

Τζων Μπόης είπε...

ευχαριστώ Scarlett,

Νάουσα, Πάρος...για την ιστορία :)

..."σε εκείνες τις μαγικές χώρες"...

γιατί μου το έκανες αυτό τώρα;
πονάει λίγο ξέρεις...

scarlett είπε...

συγχωρα με...δεν ήθελα

αλλα κι εσυ...μ'αυτην την εικόνα.
ήμουν σχεδον σιγουρη για τον τοπο

ξέρεις ποσα χρονια ;
δεν θέλω να μετρησω

περιμέναμε να κοπάσει λίγο ο βοριάς,μη φυγουν τα τραπεζομαντηλα μαζι με τα μαλλια μας,για να πάμε για ούζο και τους πιο νοστιμους μεζεδες στον Μπαρμπαροσα

thinks είπε...

Ήσουνα σε φόρμα και φάνηκε! Πολύ-πολύ ωραίο και αληθινό.

Τζων Μπόης είπε...

Scarlett καλημέρα,

Είναι που δεν θέλω να πιστεύω ότι αυτές οι...χώρες κι αυτές οι εποχές είναι μακρινές, είναι ακόμα εδώ και ως ένα πολύ μεγάλο βαθμό είναι στο δικό μας χέρι όχι να τις κάνουμε ανάμνηση αλλά απλά παρόν και μέλλον.

Μπαρμπαρόσα λοιπόν, ε από εκείνο ακριβώς το μικρό λιμανάκι είναι η φωτογραφία, αν και μετά την Νάουσα ένα πέρασμα για γλυκό του κουταλιού από τις Λεύκες επιβάλλεται :)

υ.γ.: μη μου θυμώσεις αν συνεχίσω στο ίδιο τέμπο :))

Τζων Μπόης είπε...

Δημήτρη καλημέρα,

Σε ευχαριστώ...

Ναι, σε κάτι τέτοια εστετικά είμαι πάντα σε φόρμα :))

scarlett είπε...

Μα θέλω να συνεχίσεις.
Οι αναμνησεις υπαρχουν, αλλα οι τόποι είναι εκει και μας περιμένουν.
Ξανα και ξανα.Αρκει να ειμαστε καλα.

Λίγο αλλαγμενοι οι τόποι, λίγο
αλλαγμένοι εμείς, αλλα τους συγχωρούμε και μας συγχωρούν, όπως ακριβώς γίνεται στις βαθιες αγάπες.

Δε θυμαμαι να πηρα γλυκο του κουταλιου στις Λευκες γιατι δεν το συνηθιζω, αλλα με βεβαιοτητα τιποτα δεν μπορω να σου πω. Ξερω μοναχα πως περιπλανηθηκα στα δρομακια τους και κατσαμε κατω απο τα σκιερα τους δεντρα.
Μια άλλη εικονα της Παρου

Τζων Μπόης είπε...

Πας γυρεύοντας λοιπόν :)))

Μετά την απομάκρυνση από προσεχές ποστ ουδεμία ευθύνη φέρω :)

teleytaios είπε...

Τζων Μπόη, εξαιρετικό κείμενο, φαντάζομαι εκφράζεις κάτι πολύ προσωπικό και πολύ ζωντανό. Εκφράστηκες πράγματι ως αληθινός εστέτ.

Καλό σου απόγευμα.

Τζων Μπόης είπε...

Κώστα καλημέρα,

Σε ευχαριστώ...

...ίσως βέβαια και να εκφράζω κάτι που λίγο ή πολύ το έχουμε ζήσει οι περισσότεροι από εμάς...

"ως αληθινός εστέτ"...
...έπεισα κι εσένα ε; :)))