Δευτέρα 10 Σεπτεμβρίου 2012

Νυχτερινός περίπατος


 

Από τη Νέα Παραλία στον Βαρδάρη, αυτοκίνητα, κορναρίσματα, ξεκοιλιασμένοι δρόμοι, σπασμένα κράσπεδα, ρημαγμένα δέντρα, λακούβες, ορύγματα, αποχετεύσεις, γλίτσα, βρωμιά, ταξίδια στην Μολδαβία με πούλμαν, οριεντάλ Δύση, μεσογειακά Βαλκάνια, χαρμάνι από εσπρέσσο και βαρύ γλυκό, μια στάση στην Αγία Σοφία έτσι όπως βυθίζεται μέσα στην καρδιά της πόλης, μια μπουγάτσα από τον Θείο Βάνια, ένα ποτό στα όρθια στην Ικτίνου, βραχνές φωνές και γέλια, ανάλαφρα χάχανα, οι μεγαλύτεροι μιλούν χαμηλόφωνα, πιο μπάσα, συνωμοτικά, μια αδιόρατη πίκρα που γλύκανε με την επίγευση μιας Μαργαρίτας, ένα αστείο που χάθηκε στην δροσιά ενός Μοχίτο, chill out μουσική, το καφέ del mar και το καφέ Aman-προσφορά του Dj σε συσκευασία δώρου, κεράκια που σβήνουν πάνω στα τραπέζια, ένα πουλοβεράκι στους ώμους, κερνάω τα δεύτερα, εσύ τα τρίτα, σκοτούρες προσωρινά ριγμένες στο recycle bin, μια πνιγερή μυρωδιά βούρκου και θαλασσινής αύρας αναδύεται από τον Θερμαϊκό, συναισθήματα καρουσέλ στροβιλίζονται γύρω από πρόσωπα χωρίς ηλικία, από κορμιά-ολογράμματα που καθρεφτίζονται στις αστραφτερές βιτρίνες της Τσιμισκή, μια πόλη άγρια γρατζουνισμένη, με τις ίνες της να αιωρούνται φθαρμένες, καθώς φυσάει ο Βαρδάρης…
…πεντακόσια τέσσερα χιλιόμετρα νοτιότερα, νιώθεις τα πέλματα σου να πονούν από τις κυβόλιθους της Διονυσίου Αρεοπαγίτου, ένα πέρασμα από την Πλάκα και από του Μακρυγιάννη, μυρίζεις το νυχτολούλουδο, φώτα νέον, μια κίτρινη θαλπωρή στα πλακόστρωτα, τσολιαδάκια made in china, το μινόρε της αυγής από τη λατέρνα…ξύπνα μικρό μου κι άκουσε…μυρωδιά από τζατζίκι και γύρο, παγωτό γιαούρτι, εκατόν εικοσιτέσσερις θερμίδες τα εκατό γραμμάρια, το αττικό αεράκι ερωτοτροπεί με τα φύλλα της σεφλέρας, μια αλουμινένια μπαλκονόπορτα κάνει χρατς κι ανοίγει απότομα…το παραθύρι σου άνοιξε, ρίξε μου μια γλυκιά ματιά…ένα αδέσποτο σκυλί με μισογδαρμένη γούνα τρέχει ανάμεσα στους τουρίστες έχοντας ένα μπλαζέ βλέμμα περιφρόνησης και βαριεστιμάρας, καραγκιόζηδες του Σπαθάρη κρεμασμένοι στα περίπτερα μαζί με duo με γεύση φρούτων, η Barbie ντυμένη νάιλον Βασίλισσα Αμαλία, μπουζούκι και lounge, σουβλάκι και σούσι, ένα κινητό κουδουνίζει θρυμματίζοντας την εύθραυστη ησυχία της νυχτερινής πόλης, η σκουριασμένη Ελλάδα του 2012 κάθεται ξεψυχισμένη πάνω σε ένα κιονόκρανο της Αρχαίας Αγοράς, πίνει Coca Cola Zero και καπνίζει…ένα πέρασμα του χεριού στη μέση, ένα άγγιγμα, ένα κεφάλι που ακουμπά σε κάποιον ώμο, ένα παράπονο που δεν ξεστομίστηκε, μια βαθιά ανάσα που το αντικατέστησε…

Τραβάω δειλά τους μουσαμάδες της αστικής χαρμολύπης στην Ελλάδα του σήμερα, διασχίζω μια πραγματικότητα που μυρίζει ταλκ, παιδική κρέμα, καυσαέριο και ούρα, απόκοσμη, τραχιά, πηχτή σαν λάσπη…βάζω τα ακουστικά μου, ξεχνάω ποιος είμαι, που είμαι, τι κάνω, κλείνομαι μέσα σε ένα ζεστό κουκούλι, κάνω upload τη δήλωση: «τώρα χάνομαι»…και χάνομαι...reboot…κάτι λιγότερο από τρία λεπτά νυχτερινού περιπάτου αρκούν...

8 σχόλια:

Άνευ Χαρτοφυλακίου είπε...

Γλυκόπικρο και όμορφο πολύ

Να ανεβαίνεις πιο συχνά, σου κάνει καλό...

Τζων Μπόης είπε...

...καλό; που το είδες;
για να παίρνω κιλά;

Άνευ Χαρτοφυλακίου είπε...

Κλαιν΄ οι χήρες, κλαιν΄ κι οι παντρεμένες!

Έχω "κολλήσει" με αυτό το κομμάτι του Χατζιδάκι...
Υπέροχο!

Jolly Roger είπε...

Ο Χατζιδακις μαγευτικος οπως παντα.

Το κειμενο σου μου θυμιζει Καβαφη. Ενας γλυκοπικρος αποχαιρετισμος στις ομορφιες αυτης της χωρας, που εχουν χαθει για παντα.

Αυτο με την σειρα του με οδηγει σε καποιους άλλους ομορφους στιχους.

Suddenly the night has grown colder.
The god of love preparing to depart.
Alexandra hoisted on his shoulder,
They slip between the sentries of the heart.

[...]
As someone long prepared for this to happen,
Go firmly to the window. Drink it in.
Exquisite music. Alexandra laughing.
Your firm commitments tangible again.

And you who had the honor of her evening,
And by the honor had your own restored –
Say goodbye to Alexandra leaving;
Alexandra leaving with her lord.

Even though she sleeps upon your satin;
Even though she wakes you with a kiss.
Do not say the moment was imagined;
Do not stoop to strategies like this.

As someone long prepared for the occasion;
In full command of every plan you wrecked –
Do not choose a coward’s explanation
that hides behind the cause and the effect.

And you who were bewildered by a meaning;
Whose code was broken, crucifix uncrossed –
Say goodbye to Alexandra leaving.
Then say goodbye to Alexandra lost.

(Leonhard Cohen)

Τζων Μπόης είπε...

Άνευ Χ., πάντως δε σε "κόβω" για χήρα και το κλάμα δεν σου πάει :)

...είναι να μην "κολλήσεις";

Τζων Μπόης είπε...

Αγαπητέ Πειρατή, από όλα τα αναγνώσματά μου, ο Καβάφης με επηρεάζει λιγότερο, ίσως επειδή δεν τον πολυσυμπαθώ, προτιμώ άλλες πένες.

Κάτι χάνεται, κάτι δημιουργείται...δεν πιστεύω ότι χάνονται μόνο τα καλά κι ότι ο κόσμος που έρχεται θα είναι χειρότερος...
Σκέφτομαι κάποιους μεγαλύτερους σε ηλικία που εξιδανικεύουν το παρελθόν και βρίζουν το παρόν και το μέλλον.
Μάλλον δεν θέλω να μεγαλώσω άλλο, καλά είναι ως εδώ...και το μέλλον θα έχει κι αυτό τις ομορφιές του, ακόμα κι εδώ, σε αυτή την κατακαημένη χώρα.

Ο Cohen έχει μια όμορφη μανία με τις γυναίκες που φεύγουν και τους αποχαιρετισμούς...εδώ μιλάει για μια Αλεξάνδρα, κάπου αλλού για μια Jane, γράφοντας ένα γράμμα στο εραστή της γυναίκας του...υπέροχο το famous blue raincoat, στο αφιερώνω, μια που διαπιστώνω ότι έχουμε κάποια κοινά μουσικά γούστα.
...στα αίτια της κρίσης μου τα χαλάς λιγάκι :))

thinks είπε...

Αν ήταν περιγραφή ταινίας, η ταινία θα έδινε "μοναξιά". Την "μοναξιά" που σου δείχνει ο ώμος μιας πόλης που θέλεις αλλά δε σε θέλει. Το περασμένο ποστ μου θύμισε Γαλλικό Νέο Κύμα. Το σημερινό μου έφερε έντονα την αίσθηση μιας παλιάς μαυρόασπρης Αγγλικής ταινίας των αρχών των '60 που λεγόταν A Taste of Honey. Οι πόλεις πεθαίνουν -ένας κύκλος δεκαετιών κλείνει και η μια ειόνα που υπήρχε μεταμορφώνεται σε ένα μωσαϊκό όπου το κάθε πετραδάκι έχει την δική του σημασία.

Τζων Μπόης είπε...

Καλημέρα Δημήτρη,

...και να σκεφτείς ότι μετά τον "Νυχτερινό Περίπατο" του Χατζιδάκι, άκουγα το "Blue's solitude" του ιδίου.

Πάντως είναι εντυπωσιακός ο τρόπος με τον οποίο περιγράφεις και αναλύεις μια "εικόνα".
Η Ελλάδα ολόκληρη βγάζει μιαν απίστευτη μοναξιά, απομόνωση, αποξένωση, σε διώχνει αυτή η χώρα, σε εχθρεύεται καθημερινά, αντί να σου δώσει έναν ώμο να ακουμπήσεις, αντί να σου ψιθυρίσει ένα παρηγορητικό λόγο, σου ρίχνει και μια κλωτσιά από πάνω. Δεν ξέρω τι είδους αντισώματα έχουμε αναπτύξει εδώ κι ακόμα αντέχουμε. Δεν είναι μόνο θέμα οικονομικών αντοχών, ίσως αυτό τελικά να είναι το λιγότερο επώδυνο, είναι πάνω από όλα ζήτημα αντιμετώπισης μιας ηθικής φρίκης, η οποία μάλιστα διαρκεί εδώ και πολλά χρόνια κι όχι μόνο τα τελευταία.

υ.γ.: αν το προηγούμενο σου έβγαλε κάτι σε γαλλικό, αυτό εδώ κάτι σε αγγλικό, λες στο επόμενο να βγει κάτι σε γερμανικό; (τρέμω και μόνο στην ιδέα!)