Κυριακή 16 Σεπτεμβρίου 2012

Φως


Αφού πρώτα εξαντληθούμε και ψυχικά, εκτός από οικονομικά, αφού γίνουμε οι απόκληροι της Ευρώπης, σαν εκείνους που τους δείχνεις με το δάχτυλο ως παραδείγματα προς αποφυγή, όταν ακόμα και το να πιεις ένα καφέ έξω θα φαντάζει με πολυτέλεια (αν και αμφιβάλω εάν ποτέ ο Έλληνας θα αποχωριστεί τον αγαπημένο του εσπρέσσο), τότε και μόνο τότε θα μπορέσουμε να ζήσουμε καλύτερες ημέρες, γιατί αν δεν περάσεις πρώτα από τα δύσκολα, από τις συμπληγάδες, από τη Σκύλλα και την Χάρυβδη, πως θα καταλάβεις την χαρά της ανταμοιβής για τους κόπους και τις θυσίες που έκανες;
Βέβαια αυτές οι καλύτερες ημέρες που μας υπόσχονται, σαφώς θα είναι χειρότερες από το σήμερα, ή έστω από το αύριο, άρα οι καλύτερες ημέρες που περιμένουμε να έρθουν θα είναι προφάνως καλύτερες από τις χειρότερες μεθαυριανές.
Ουδείς φυσικά αναφέρει που ακριβώς σταματά αυτός ο κατήφορος, ώστε να ξέρουμε σε ποιό βαθμό θα είναι καλύτερο το μέλλον που μας υπόσχονται και σε σχέση με ποιό μέτρο σύγκρισης και με ποια χρονική βάση αναφοράς.
Αν κι έχω υπάρξει άπιστος Θωμάς (ναι, το παραδέχομαι και ντρέπομαι για αυτό), τώρα πλέον αισθάνομαι περισσότερο αισιόδοξος, γιατί πιστεύω ότι όντως το μέλλον θα είναι καλύτερο κι εμείς τότε θα δρέψουμε επιτέλους τους καρπούς των θυσιών και των μόχθων μας, τα οποία δεν θα πάνε στράφι, ω ναι!
Μέχρι τότε έχουμε δρόμο. Οι κρατούντες σε αυτό είναι ειλικρινείς. Το μέλλον θα είναι όντως καλύτερο, απλά δεν ορίζουν το πότε...λεπτομέρειες...
Δεν ξέρω βέβαια εάν θα ζω μέχρι τότε για να απολαύσω κι εγώ τους κόπους μου (ε καλά δεν θα χάσει κι η Βενετιά βελόνι, ένας λιγότερος), πάντως ελπίζω τα 67 μου που θα δουλεύω ακμαίος, ακούραστος και ντούρος, με σφρίγος, ιδέες και όρεξη, τότε που θα είμαι περιζήτητος εργαζόμενος για τις ικανότητές μου και κυρίως για την παραγωγικότητά μου κι οι εργοδότες θα σφάζονται στα πόδια μου για το ποιός θα με πρωτοπάρει στη δούλεψη του (ένας ένας παιδιά όλοι θα πάρετε) - η αλήθεια είναι ότι θα δώσω σκληρή και ανελέητη μάχη με άλλους ντούρους συνομιλήκους μου - ελπίζω και εύχομαι ότι μετά θα είμαι σε θέση να ζήσω καλά γεράματα (τι φιλοδοξία κι αυτή!) και να απολαύσω επιτέλους, όλα όσα σήμερα μου υπόσχονται, γιατί εγώ κατά βάθος τους εμπιστεύομαι πλέον και ξέρω ότι όλα αυτά τα κάνουν για το καλό του τόπου (θυσιάζοναι κι αυτοί!), γιατί αν το καλοσκεφτείς, σημασία δεν έχει το σήμερα, το αύριο ή το μεθαύριο, αυτά είναι όλα μια στιγμή μέσα στο χρόνο, ένα φύσημα του ανέμου, ένα κλικ στους λεπτοδείκτες, σημασία έχει μόνο η αιωνιότητα!
 
υ.γ.: για την ώρα το μόνο φως που βλέπω είναι εκείνο από το μπαλκόνι του σπιτιού μου (για όσο ακόμα θα έχω και το σπίτι και το μπαλκόνι, μα κυρίως τα ματάκια μου να βλέπω)

20 σχόλια:

thinks είπε...

Έχοντας περάσει από τον σκουπιδοτενεκέ για γόπες τσιγάρων και έχοντας μείνει και στο Waldorf Astoria, και πίσω στον σκουπιδοτενεκέ -έχοντας περάσει από δεξιά αριστερά, πάνω και κάτω αισθάνομαι τυχερός γιατί πριν πολλά χρόνια, μια μέρα στα Βραχώδη Όρη, θυμούμενος τον Τζερεμάια Τζόνσον στα θερινά σινεμά του Φαλήρου, αποφάσισα ότι στην ζωή μου θα βγαίνω κάθε πρωί να κυνηγήσω τη αρκούδα μου. Κάποια μέρα θα κερδίσει η αρκούδα. Και τότε θα είναι η ώρα που με αίσθηση ευγνωμοσύνης για τις μέρες που πέρασαν θα σηκώσω τα χέρια μου προς τον αδελφό ήλιο και την αδελφή σελήνη και ικανοποιημένος θα αποσυρθώ. Από τότε που έκανα αυτή την σκέψη το μάντρα της ζωής μου δεν έχω πάψει μια στιγμή να είμαι ευτυχισμένος. Το θέμα, μάλιστα, δεν είναι το να αξιολογείς ή να συγκρίνεις τι έχεις, αλλά το να είσαι ευγνώμων για το οτιδήποτε έχεις, όσο πολύ ή όσο μηδαμινό -ξέροντας ότι το έφτιαξες εσύ όσο καλύτερα και ειλικρινέστερα μπορούσες.

Το φως που βλέπω εγώ δεν το ψάχνω στο τούνελ, γιατί έχω βγει από το τούνελ πριν πολλά χρόνια -το ψάχνω μέσα μου, και όσο υπάρχει τόσο είμαι ευγνώμων για την ημέρα. Και όσο φωτίζει γύρω μου και μου δείχνει το μέρος μου στον κύκλο της ζωής, όσο ο αέρας φυσά και το χορτάρι μεγαλώνει -όσο αναπνέω, ευχαριστώ το Μεγάλο Πνεύμα της ύπαρξης για την Μαργαρίτα. Το Πνεύμα που έχουμε μέσα μας: που δίνει το φως που φωτίζει.

scarlett είπε...

Τζων Μποη η φωτο εξαιρετική !
Ζηλεύω τη θέα από το μπαλκόνι σου.
...
Αν δεν είχαν προηγηθεί τις τελευταιες δεκαετιες τα φιλολαικα μέτρα που χαριζαν συντάξεις σε οσους το επιθυμουσαν με 15 και 20 χρονια δουλεια, αν αυτο το πραγμα δεν μας ειχε γινει συνειδηση ότι ειναι σωστο και δικαιο δικαιωμα μας , αν εδω και χρονια γνωριζαμε πώς η συνταξη σε ένα κοινωνικο κρατος που θελει να επιβιωσει ως τετοιο, δεν μπορει να "χαριζεται" με ελαχιστα χρονια εργασιας και σε πολυ μικρες ηλικιες...τοτε σημερα μαλλον δε θα αναρωτιομαστε πώς και αν θα αντεξουμε μεχρι τα 67 τα 70 ή τα 75 μας.
(στη Γερμανια το 67 θεωρειται εντελως φυσιολογικο)
Αντι το κρατος να φροντισει για κοινωνικες παροχες που θα εκαναν τη ζωη μας πιο ποιοτικη, την ιδια την εργασια πιο ελκυστικη, αντι να φροντισει για νοσοκομεια, παιδικους σταθμους, ιατροφαρμακευτικη, κοινωνικες παροχες σ'αυτους που πραγματικα τις χρειαζονται...προτιμησε να ταζει και να προσφερει "αγαθά" χωρις κοινωνικο αντικρισμα, εντελως προσωποποιημενα, δημιουργωντας ενα εθνος "παρτακηδων"που τώρα πελαγοδρομει και προσπαθει να το εκδικηθει..γιατι ετσι κερδιζε ψηφους και εξασφαλιζε την επιβιωση του.
Επι χρονια σε καθε απεργια το αιτημα των Ελληνων ηταν περισσοτερα χρηματα. Δεν ειδα ποτέ να ζητανε παιδικους σταθμους για τα παιδια τους, αξιόπιστα νοσηλευτικα ιδρυματα διχως φακελακια ,σοβαρα εκπαιδευτικα ιδρυματα, να σταματησει η διαφθορά που εβλαπτε την κοινωνια.

Αν ειχαμε ένα κρατος που θα μας προσφερε μια ποιοτικη ζωη ίσως ο χρονος της συνταξης μας να ηταν δευτερευον θεμα

@ Δημητρη, το ξερεις πως μου αρεσει η σταση σου απεναντι στη ζωη

Καλημερα σε ολους!

Τζων Μπόης είπε...

Καλημέρα αγαπητέ Δημήτρη!

Πόσο μου άρεσε το σχολιό σου!
Έχεις απόλυτο δίκιο στ΄ότι το φως είναι μέσα μας κι εκεί πρέπει να το αναζητήσουμε, αυτό απαιτεί όμως δύναμη, χρειάζεται να έχεις κατακτήσει ένα πνευματικό επίπεδο για να μπορείς να αισθάνεσαι ευγνώμων για όσα η ζωή σου έχει φέρει και για όσα έχεις εσύ ο ίδιος κατακτήσει με αγώνα.
Όμως ο άνθρωπος δεν είναι μόνο πνεύμα, είναι και ύλη. Από τη δική μου οπτική γωνία και τα δύο αυτά πρέπει να βρίσκονται σε μια αρμονική ισορροπία, ή αν θες να συμπληρώνει το ένα το άλλο, να αλληλοϋποστηρίζονται.
Στη ζωή κάθε ανθρώπου είναι ευλογία να υπάρχει μια "Μαργαρίτα", για να μπορείς να βλέπεις το φως που υπάρχει μέσα σου, όμως αυτές οι "Μαργαρίτες" δεν είναι αποτέλεσμα μιας κατάκτησης, αλλά θέμα κυρίως τύχης και συγκυριών...ας πούμε ότι κάπου εκεί οφείλω κι εγώ την όποια δική μου ισορροπία και είμαι βαθύτατα ευγνώμων για αυτό στη ζωή και στην τύχη μου...άλλωστε για να υπάρχουν Μαργαρίτες, θα πρέπει να υπάρουν και...Δημήτρηδες...σωστά; :)

Τζων Μπόης είπε...

Καλημέρα αγαπητή Scarlett!

Χτες, μόλις είδα αυτή την εικόνα από το μπαλκόνι μου, ένιωσα ενθουσιασμό...μου φάνηκε σαν σημάδι από τον ουρανό, αυτή τη στιγμή και την εικόνα ήθελα να τα κρατήσω...

Έχεις τόσο δίκιο για αυτά που λες και για την χώρα έτσι όπως την κάναμε.
Έχουμε διαφωνήσει στο παρελθόν για τους υπαίτιους. Εγώ πιστεύω ότι φέρουμε κι εμείς οι ίδιοι πολύ μεγάλο μέρος της ευθύνης, καθώς μια τέτοια ακριβώς χώρα τελικά θελήσαμε οι περισσότεροι.
Μιλάω σε πρώτο πληθυντικό, ίσως γιατί θα ήταν άδικο να βγάζω την ουρά μου απ΄έξω, στο κάτω κάτω εδώ έζησα, εδώ ζω, τα ανέχτηκα και τα ανέχομαι, κι αυτό αποτελεί συνευθύνη ως ένα βαθμό.
Πολλοί από αυτούς που διαμαρτύρονται σήμερα - δεν θέλω βέβαια να απαξιώσω τους αγώνες κάποιων - είναι πολύ βαθιά νυχτωμένοι. Πολλοί δεν ξέρουν καν πως βγαίνουν τα χρήματα, πιστεύουν ότι κάποιος τα φέρνει, έχουν μείνει στη θεωρία του πελαργού με τα παιδιά, δεν ενδιαφέρονται να μάθουν κάτι παραπάνω. Τα λεφτά τα δίνει ο εργοδότης, το κράτος, η Ε.Ε., κάποιος τέλος πάντων, δεν έχουν καταλάβει ότι την αξία την παράγουμε εμείς οι ίδιοι, ότι εμείς οι ίδιοι είμαστε από μόνοι μας μια μικρή "επιχείρηση".
Δεν τα βάζω με το κράτος, τα βάζω με εμάς κυρίως.
Το χειρότερο είναι ότι όσα στραβά κάνουμε στην καθημερινή μας ζωή, να παρανομούμε, να κοροϊδεύουμε τους άλλους, να αποφεύγουμε τις υποχρεώσεις μας, να ρίχνουμε τις ευθύνες πάντα στους άλλους θεωρούνται ακόμα και αυτονόητα, μερικοί μάλιστα δεν αντιλαμβάνονται ότι κάνουν κάτι μεμπτό, το να κάνει κάποιος θόρυβο στις 3 τα ξημερώματα είναι κάτι το φυσιολογικό, έτσι ζούμε στην Ελλάδα. Σε αυτά τα καθημερινά τι να σου κάνει το κράτος; Προέκταση δική μας είναι κι αυτό, σάρκα από τη σάρκα μας.
Όμως το να προσπαθείς να διορθώσεις τα κακώς κείμενα με άδικες αποφάσεις ειναι κι αυτό αδυναμία κατανόησης της πραγματικότητας ή τέλος πάντων η εύκολη λύση, σε αυτή την ακριβώς που έχουμε συνηθίσει χρόνια τώρα...
Άρα τι μένει λοιπόν;
H αναζήτηση εκείνης της σπίθας, του φωτός που έχουμε μέσα μας, όπως πολύ ωραία έγραψε κι ο Δημήτρης...

Η σημερινή Κυριακή είναι κάπως... γερμανική...μου αρέσει όμως...

scarlett είπε...

"καπως...γερμανικη"
:)
πήγα να το σκεφτώ κι εγω αυτό σημερα το πρωι, αλλα αμεσως καταλαβα (για μενα παντα μιλωντας) πως ειναι τελικα καθαροαιμα ελληνικη, "αττικη". :)
πισω απο τα συννεφα, ακομη και τα πιο βαρια μπαινοβγαινει ενας ηλιος διαρκως
αυτος που δεν μπαινοβγαινει στη σκεψη των περισσοτερων μας

στη Γερμανια συμβαινει συνηθως το αντιθετο
ο ηλιος ειναι μια ξεχασμενη υποθεση
αλλα φωλιαζει μ'εναν περιεργο τροπο μεσα στους ανθρωπους που μπορουν και χαιρονται τα πιο απλα πραγματα ασχετα απο τον καιρο

Τζων Μπόης είπε...

Το φαντάζεσαι να περνούσαμε όλα αυτά εδώ και παράλληλα να είχαμε και τον καιρό της Γερμανίας;
Βέβαια οι πιο πολλοί εδώ γκρινιάζουν ακόμα και για τον καιρό, όλα τους φταίνε.
Από την άλλη η Ισλανδία που χρεοκόπησε και παράλληλα έχει πιο ψυχρό κλίμα ακόμα κι από τη Γερμανία τι θα έπρεπε να κάνει;

Λες σtην Ελλάδα οι Αιγόκεροι να είναι περισσότεροι από τα άλλα ζώδια; κι αν είναι, τότε γιατί δεν νοικοκυρευόμαστε; :))

thinks είπε...

Σας ευχαριστώ και τους δύο αγαπητοί μου John-boy και Scarlett, και βέβαια συμφωνώ με την συζήτησή σας ...από Τρίτη μάλιστα θα βλέπουμε κι εμείς τον Αττικό ουρανό για καμιά εικοσαριά μέρες :-) και θα σας πω την γνώμη μου (ως είναι γνωστό, ο πελαργός με πήγαινε στην Ισλανδία αλλά χασμουρήθηκε και έπεσα δίπλα στην Ακρόπολη κατά λάθος -το καρούμπαλο ακόμα το νοιώθω...).

Το πνεύμα είναι η υπέρτατη μορφή της ύλης και χωρίς αυτήν δεν υπάρχει. Το μυστικό που δένει τα παραπάνω είναι όχι το τι λέει το πνεύμα ότι χρειάζεται η ύλη αλλά το τι η ύλη χρειάζεται. Και όταν η ύλη έχει αυτά που χρειάζεται η ίδια, το πνεύμα θα μπορούσε να είναι ευτυχισμένο που υπάρχει -και η χειρότερη ύπαρξη της ύλης στην Αθήνα του 2012 είναι ακόμα καλύτερη από οποιεσδήποτε ανάγκες της καλύπτονται σε μερικές συνοικίες της Καλκούτας :-) Μπορεί αυτό να ακούστηκε σαν κλισέ, αλλά το εννοώ βαθύτατα.

Καλή Κυριακή! Είναι συνεφιασμένη;

Τζων Μπόης είπε...

Δημήτρη, ο Αττικός ουρανός θα σε υποδεχτεί με μια απεργία της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ και απεργίες στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς σε λίγες ημέρες!
Υπομονή!
Εσύ θα επιστρέψεις!
Αλί και τρισαλί στους ιθαγενείς!

Συμφωνώ σε αυτό με την Καλκούτα, αλλά γιατί το μέτρο σύγκρισης να μην είναι η Κοπεγχάγη;

Δεν είναι απλά συννεφιασμένη, είναι και βροχερή.
Μου αρέσει η Αθήνα έτσι, φτάνει να είμαι στο σπιτάκι μου και να μαγειρεύω σαν καλός γκουρμές :)))

scarlett είπε...

"αλλά γιατί το μέτρο σύγκρισης να μην είναι η Κοπεγχάγη;"

μα την Κοπεγχαγη βρηκες?
εκει κανει ψοφοκρυο 12 μηνες το χρονο

πραγμα που με κανει να αναρωτηθω...μηπως τελικα δε φταινε ουτε οι κυβερνωντες μας, ουτε εμεις, αλλα το κλιμα ?
μηπως αν επρεπε να αντιμετωπισουμε εναν τοσο εχθρικο καιρο να είχαμε περισσοτερο αναπτυγμενη τη συλλογικη συνειδηση και να ημασταν κι εμεις πιο οργανωμενοι
;-)

Καλη επιτυχια στις γκουρμεδιες σου!

Τζων Μπόης είπε...

Scarlett, αναφέρω την Κοπεγχάγη λόγω της ποιότητας ζωής.
Η Κοπεγχάγη ανακυρήχθηκε η Ευρωπαϊκή Πράσινη Πρωτεύουσα για το 2014. Την έχω επισκεφτεί και μου άρεσε πολύ.
Δεν έχει έντονη ζωή και έχει και κρύο;
Κανένα πρόβλημα για μένα, είδα τη ζέστη και την "ένταση" της Αθήνας!

Το κλίμα πάντως μια χαρά είναι εδώ, τα μυαλά μας είναι το θέμα!

(ανοίγω κι ένα Κτήμα Μερκούρη εις υγείαν...να πάνε τα φαρμάκια κάτω!)

scarlett είπε...

:) Το ξερω οτι γι'αυτο την αναφερες!

Και το κλιμα σε μια πολιτισμενη κοινωνια ειναι το τελευταιο που θα επηρεασει τη διαθεση σου.
Απλα ηθελα να σε πειραξω λιγο

Αλι, σε μας!

Για την ωρα ευχαμαι καλη ορεξη και καλοπιοτο το Κτημα Μερκουρη !

Τζων Μπόης είπε...

Εσύ όμως Scarlett, ενδεχομένως να έχεις τη δυνατότητα να γυρίσεις στο...αυλάκι, εμάς πάλι μας βλέπω στο χαντάκι!

Πίνω να ξεχάσω, τι με περιμένει από 'βδομάδα.. :))))

thinks είπε...

Αυτό με το οποίο θυμόμουν νοσταλγικά την Κοπεγχάγη ήταν μία πίπα που είχα αγοράσει εκεί, και την είχα εδώ δίπλα στο τζάκι, αλλά μια μέρα που την καθάριζα έσπασε, και η Μαργαρίτα μου πήρε καινούργια, καλύτερη :-) Στην Καλκούτα δεν χρειάστηκε να πάω μια και ήδη αναμιγνύω ένα δικό μου κάρυ εκ των συνιστούντων μπαχαρικών, που, με κοτόπουλο θα έκανε και τον Μαχάτμα να βάλει στην άκρη την χορτοφαγία για λίγα λεπτά. Και δεν θα σου πω τίποτα για το Ταντούρι μου. Πρέπει να το δοκιμάσεις. Σήμερα δε, περάσαμε την Κυριακή σε μία καμπίνα στο δάσος, χωρίς ηλεκτρικό ή νερό, 5 χλμ., περπάτημα να την φτάσεις, καλεσμένοι εκείνων που ζουν εκεί, και κάναμε κρέας στη σχάρα στο τζάκι. Και ήταν πραγματική ευτυχία, και έβλεπες την ευτυχία στο πνεύμα τους...

Το παράδειγμά μου στο παραπάνω σχόλιο ήταν λίγο παραπλανητικό... Αυτό που εννοούσα ήταν ότι η ύλη χρειάζεται ελάχιστα στοιχειώδη να επιζήσει, και, όλα τα άλλα που βλέπει, περιμένει, επιζητά το πνεύμα είναι "κατασκευές" της εκάστοτε στιγμής και κοινωνίας. Πραγματικά είμαι σε ένα σημείο που μπορώ να το χαρώ το Μανχάταν αλλά δεν με ενδιαφέρει το τι έχω ή δεν έχω, εφ' όσον υπάρχω και μπορώ να πιω νερό και να φτιάξω ψωμί. Δεν κάνω πλάκα, πραγματικά πιστεύω, και πράττω, ότι η διάθεση βγαίνει από μέσα μας προς το περιβάλλον, όποιο και να είναι, αντί να πρέπει να έρχεται από το περιβάλλον προς τα μέσα.

Ώστε θα μας υποδεχτείτε με απεργίες; Η εφορία μόνο μην κάνει απεργία γιατί πρέπει να πάω να τους πω δυό εμπορικές κουβέντες...

Παρεμπιπτόντως, πιστεύω ότι το κλίμα και η γεωγραφία είναι καθοριστικά στην διαμόρφωση διάθεσης, κοινωνικών αξιών και συνηθειών... και πνεύματος.

Τζων Μπόης είπε...

Καλημέρα Δημήτρη και καλή εβδομάδα,

...και Ταντούρι και πέστο και γαλοπούλες για το thanksgiving;
Αυτό δεν είναι απλά fusion, είναι η κουζίνα του Four Seasons :)

"...η ύλη χρειάζεται ελάχιστα στοιχειώδη να επιζήσει", λες. Συμφωνώ φυσικά. Μόνο που εγώ δεν θέλω να βλέπω ως στόχο την επιβίωση, αλλά την ίδια τη ζωή!
Μάλλον λέμε το ίδιο με κάπως διαφορετικά λόγια.

Θα κάνεις δυο εμπορικές κουβέντες με την Εφορία; Διάβασα σωστά; "εμπορικές"; ή αυξήθηκε η πρεσβυωπία μου;

Καλό ταξίδι να έχεις και κυρίως μπόλικη υπομονή για το διάστημα της παραμονής σου στην Αθήνα (καλού κακού προμηθεύσου και καμιά βαλεριάνα).

thinks είπε...

Four Seasons στο χωριό! Μενού του μάγειρα, χωρίς τιμολόγιο!

Ίσως το ίδιο να λέμε, δεν εννοώ "επιβίωση" όσο εννοώ επιλογή ζωής βασισμένη σε αξίες που δεν επηρεάζονται από το περιβάλλον και τις διαφημίσεις του τι "πρέπει" να έχουμε και τι ζωή "δικαιούμαστε"...

Κουβέντες εμπορικότατες. πχ.,
"ή αποφασίζετε επιτέλους ΠΩΣ να φορολογήσετε την ιδιάζουσα περίπτωσή μου, ή σας διευκολύνω αποποιούμενος την υπηκοότητα. Βρείτε τα, και πέστε μου, ανίκανοι, αντί να συμβουλεύετε την δικηγόρο μου να κάνω τρεις παρανομίες επειδή δεν ξέρετε πως να με φορολογήσετε!" -κάτι τέτοιο.

Φεύγουμε για Ανκόνα! Καλή βδομάδα!


Sorry για τα τυπογραφικά και τις διαγραφές. Μπορείς να τα διαγράψεις "δια παντός" τα πρώτα δύο...

Τζων Μπόης είπε...

Δημήτρη, πας με τη λογική να θέσεις διλήμματα στην Εφορία ή έστω σε κάποια Δημόσια Υπηρεσία;
Θες να τους βάλεις στη λογική να σκεφτούν πως να δώσουν λύση σε μια ιδιάζουσα περίπτωση, που φαντάζομαι δεν θα είναι και τόσο ιδιάζουσα;

Τι να σου πω...ειλικρινά εύχομαι να τα καταφέρεις, αν και δεν θα ήθελα να ήμουν παρών σε αυτή τη συνάντηση, μπαίνω σε κάποια ηλικία και παραμονεύουν τα εγκεφαλικά!

Και πάλι καλό ταξίδι...μεγάλη προσοχή στην Πατρών - Κορίνθου, μόλις φτάσεις στην Αθήνα άναψε κι ένα κεράκι στον Άγιο Αλέξανδρο στο Π. Φάληρο για το γεγονός ότι έφτασες σώος στην πρωτεύουσα!

scalidi είπε...

Υπέροχο φως! Μαγικό! :)
Τα υπόλοιπα άστα για τα 67 μας... ;)

Τζων Μπόης είπε...

στα 77 μας ίσως;

thinks είπε...

Άδεια ήταν η Πατρών Κορίνθου! Τι έγινε; ανησυχώ! Μπας και στείλανε κανανταιρ να ψεκάσουν με προζακ και λίθιουμ και βάλιουμ;

Τζων Μπόης είπε...

€1,80 +++ η βενζίνη!!!
Σε λίγο θα επιβληθεί φορoλογία και στο βάδισμα...

Καλώς μας ήρθες :)