Τετάρτη 12 Σεπτεμβρίου 2012

Για τις μέρες που θα ΄ρθουν



Είναι η επιθυμία να ονειρευόμαστε μας λέει εκείνο το παλιό τραγούδι, εκείνη που μας κάνει να ξεχνάμε...
Μιλάει για μια ζωή φτιαγμένη από τις μέρες που περιμένουμε να έρθουν, για τα λεπτά της ώρας που φεύγουν το ένα μετά το άλλο, που μας αφήνουν λίγο χαρούμενους, λίγο λυπημένους, εμείς συνεχίζουμε να παραμένουμε μαζί, χαμένοι μπορεί, αλλά ενωμένοι, γιατί πάνω από όλα είναι η επιθυμία να ονειρευόμαστε…

Μπορούμε να μιλάμε κάθε λεπτό της ώρας, κάθε δευτερόλεπτο, για τα δυσοίωνα, για τα στενάχωρα, τα γκρίζα…
Μπορούμε να σοδομίζουμε κάθε έννοια αξιοπρέπειας, να κουρελιάζουμε κάθε υπόνοια ανθρωπιάς, να εξευτελίζουμε κάθε αξία, να ποδοπατούμε κάθε υποψία αλληλεγγύης...για μια επιμήκυνση, για μια δόση, για ένα επίδομα που χάθηκε, για μια ελπίδα που σκυλεύτηκε, για ένα παρόν κι ένα μέλλον που ξάπλωσαν στο κρεβάτι του Προκρούστη και τεμαχίζονται, για μια ζωή που λαφυραγωγήθηκε άγρια…
Μπορούμε και να αλληλοφαγωθούμε, εύκολο είναι…

Είναι όμως η επιθυμία να ονειρευόμαστε που μας κρατάει ζωντανούς, όσοι ακόμα το μπορούμε, όσοι ακόμα ακροβατούμε πεισματικά πάνω σε ένα σάπιο σκαρί που βυθίζεται, κουρασμένοι, αηδιασμένοι, ευάλωτοι…είναι εκείνη η επιθυμία να ονειρευόμαστε καθώς μοιραζόμαστε μια γουλιά καφέ, καθώς γέρνουμε ο ένας πάνω στον ώμο του άλλου ψάχνοντας για κάποιο στήριγμα, καθώς φλερτάρουμε, παίζουμε, κοιταζόμαστε στα μάτια, τσακωνόμαστε, καθώς αντιμετωπίζουμε καθημερινά την απάθεια, την αγριότητα, την ασφυξία και την εξαχρείωση αυτού του τόπου...δεν έμεινε και κάτι άλλο, μόνο μια κρυφή ελπίδα που την ακριβοπληρώνουμε ρεφενέ, γιατί η ζωή δεν είναι μόνο οι ημέρες που έφυγαν ή οι μέρες που ζούμε, η ζωή είναι φτιαγμένη και από εκείνες τις στιγμές που ονειρευόμαστε να έρθουν…

16 σχόλια:

thinks είπε...

Απλά, μια σκέψη που είναι πλήρης, αληθινή αλλά και ανθρώπινη, με την έννοια της "ανθρωπιάς" που δίνουν στην ύπαρξη μας οι ποιητές. Η αίσθηση που μεταδίδεις τόσο αριστοτεχνικά μιλάει στον πυρήνα του τι είναι ύπαρξη μέσα στην ψευδαίσθηση του χρόνου από τον μονόδρομο του οποίου δεν μπορούμε να ξεφύγουμε -γιατί η θέληση που μας κάνει να ζούμε είναι θέληση για το μέλλον, μια που το παρελθόν ζει μόνο στην θύμηση και το παρόν είναι η λεπτή φευγάτη γραμμή όπου τα όνειρα γίνονται αναμνήσεις. Εξήγησες την δύναμη της ζωής σε τρεις παραγράφους που αφήνουν μόνο ένα χαμόγελο για όσους μπορούν να ονειρεύονται... Μπράβο σου, ευχαριστούμε, και κράτα το χαμόγελο αυτό που είναι ο μόνος σκοπός και νόημα της ζωής.

scarlett είπε...

Ευτυχως που καποιοι μπορουν να γραφουν ακομη ετσι. Κυριως.. μπορουν να αντιμετωπιζουν τη ζωη ακομη ετσι

Να εισαι καλα Τζων Μποη κι ευχομαι να μην αλλαξει ποτε η οπτικη σου, για να μπορεις να τη μοιραζεσαι μαζι μας

Πολυ καλη μουσικη επενδυση!

Άνευ Χαρτοφυλακίου είπε...

Τι όμορφο που ήταν αυτό Γιάννη!
Με ανέβασε λίγο πιο πάνω από τη γη και το είχα τόσο ανάγκη.

Η ζωή είναι και μέσα στα όνειρα μας...σωστά!

Το μουσικό κομμάτι δε, τόσο ταιριαστό, τόσο υπέροχο!

Ένα μεγάλο ευχαριστώ κι από μένα, εγώ ξέρω καλά πόση αγάπη και πάθος έχεις μέσα σου για πολλά πράγματα.

Τζων Μπόης είπε...

Δημήτρη καλημέρα,

Απλά επιβεβαιώνεις την άποψη που λέει ότι όσα γράφουμε εδώ έχουν λόγο ύπαρξης, ακριβώς επειδή υπάρχουν όμορφοι σχολιασμοί σαν τον δικό σου και δεν το λέω επειδή μου έγραψες ένα κολακευτικό σχόλιο...
Μακάρι όμως να ήμουν σε θέση να περιγράφω το τι ακριβώς είναι ζωή, αλλά φοβάμαι ότι κι εγώ ψάχνω καθημερινά να καταλάβω πως ακριβώς είναι αυτό το πράγμα και πως λειτουργεί, ας πούμε ότι ακόμα κι αυτή η προσπάθεια να αναζητήσουμε τη ζωή, είναι κι αυτό ζωή.

Τζων Μπόης είπε...

Καλημέρα Scarlett,

Η μέρα μου δεν ξεκίνησε και με τις καλύτερες διαθέσεις, αλλά στη συνέχεια διαβάζοντας το σχόλιο σου, για εκείνη τη μετάδοση της αισιοδοξίας, με έκανε αρχικά να κουνήσω το κεφάλι και μετά να χαμογελάσω...
Ίσως και αυτό να έκανε τη μέρα να γίνει αρκετά καλύτερη στην πορεία...
Ας πούμε λοιπόν ότι η θετική ματιά είναι σαν το φαινόμενο των συγκοινωνούντων δοχείων...
Το ευχαριστώ λοιπόν ανταποδίδεται...

Τζων Μπόης είπε...

Καλημέρα Ανευ Χ.

Στο έχω πει πολλές φορές. Είναι ώρα να πετάξουμε, με αεροπλάνο, με ελικόπτερο, με παραπέντε, με σαίτα, ότι να ΄ναι, σε άλλη γη σε άλλα μέρη που κανέναν δεν ξέρουμε και κανείς δεν μας ξέρει...και είναι καιρός γιατί αν δεν πετάξουμε εμείς, βλέπω την εκπαραθύρωσή μας λίαν συντόμως, εννοείται κλωτσηδόν!
Άσε λοιπόν τις "πτήσεις" που σου παρέχω εδώ και σπεύσε να βγάλεις ένα εισιτήριο χωρίς επιστροφή!

scarlett είπε...

Αυτη η απαντηση σου στον Ανευ, ειναι ολα τα λεφτα.
Μπορει το κειμενο σου -αν και το χαρηκα για τη δικη σου αισιοδοξια- να μην καταφερε να μου μεταδωσει το αισθημα του ( παραειναι αρνητικη η ψυχολογια μου τελευταια)... αλλα αυτη η απαντηση , αυτη που προχωρα κατευθειαν στη λυση, στην ενεργη δραση...αυτη ναι

Άνευ Χαρτοφυλακίου είπε...

"Άκουσε φίλε εμιγκρέ, ο χρόνος είναι χρήμα
με τους εργάτες μη μιλάς, την ώρα σου να την κρατάς
το γιο σου μην το λησμονάς, πεινάει κι είναι κρίμα...

Κι εκεί στο πόστο μου σκυφτός, ξεχνάω τη μιλιά μου
είμαι το νούμερο οχτώ, με ξέρουν όλοι με αυτό
κι εγώ κρατάω μυστικό, ποιο είναι τ' όνομά μου..."

Φύγαμε...ακόμα κι αυτό καλύτερο που φαίνεται (Scarlett τι λες;)

Τζων Μπόης είπε...

Scarlett, μα τι ιδέες δίνεις;
εσύ μόλις γύρισες, θέλεις πάλι να φύγεις;
Τι σου κάναμε;
Ποιός σε πείραξε;
Είμαστε τόσο άθλιοι;

(σε ρωτώ γιατί έχω πλέον λοβοτομηθεί!)

Τζων Μπόης είπε...

Άνευ Χ.,

"Είπες πως θα ρίξεις μαύρη πέτρα στην Ελλάδα είπες πως θα γίνεις Ευρωπαίος Γερμανός μπήκες στο βαπόρι μια Τετάρτη με λιακάδα
κι όσο πάει μαυρίζει ο ουρανός

Μετανάστη μάθε κάτι
γαλλικά γερμανικά
ίδια ειν' τ' αφεντικά
κι ίδια κλέβουν τον εργάτη

Είπες πως θα ρίξεις μαύρη πέτρα στη μιζέρια είπες πως θα βγάζεις τον παρά με την ουρά έβαλες στις τσέπες μοναχά τα δυο σου χέρια πας να τα πουλήσεις φουκαρά"

...το έχει πει ο Νταλάρας παλαιότερα, αν δεν το ξέρεις...
...μετά από αυτό, κάνε τα κουμάντα σου!

scarlett είπε...

Την ιδεα εσυ την εδωσες Τζων Μποη :) και περιεργως εκανε ενα ευχαριστο κλικ στο μυαλο μου.
:)

Εσεις τι να μου κανετε ; Μια χαρα παιδια ειστε εσεις!
Αλλα η χωρα...ω Θεε μου η χωρα...
Μας εχει καταργησει. Μονο εγω το βλεπω;

Ο τελευταιος εργατης, ο πιο απλος σκουπιδιαρης νιωθω πως ειχε περισσοτερη αξιοπρεπεια εκει που ημουνα. Κι εκεινο το αισθημα της ηρεμιας...της ζωης που κυλουσε σε ένα ηρεμο αυλακι..
ανεκτιμητα!

Τζων Μπόης είπε...

Ακόμα κι ο πιο απλός εργάτης πρέπει να χαίρει του σεβασμού σε οποιαδήποτε κοινωνία, τον ίδιο ακριβώς που απολαμβάνει κι ο ανώτατος πολιτειακός άρχοντας της χώρας!

Η χώρα όμως είμαστε εμείς οι ίδιοι, δεν είναι κάποιοι άλλοι.
Χρειάζονται προσπάθειες κάποιων χρόνων για να μπορέσουμε να οργανωθούμε και να γίνουμε μια ευνομούμενη Πολιτεία. Δυστυχώς, όσα γίνονται τόσο καιρό, μόνο εκεί δεν οδηγούν, αντιθέτως ανοίγουν βαθιές πληγές σε όλη την κοινωνία.

Όσο για την ηρεμία...αυτά πάνε πακέτο με τα παραπάνω.
Δεν θέλω να σε αποκαρδιώσω, αλλά όσα εδώ σε ενοχλούν δεν συνυθίζονται, δυστυχώς...
ότι με αφορά, απλά υποφέρω κι ας μην έχω εκείνη την αίσθηση της ηρεμίας δίπλα σε εκείνο το ήρεμο αυλάκι σας, αλλά που ξέρεις...η ζωή μας κάνει εκπλήξεις πολλές φορές...

thinks είπε...

Επιβεβαίωσα διότι ήδη συμφωνούσα, μόνο που πάνω-πάνω στο "σπίτι" μου, αριστερά του γλάρου, δεν το είχα γράψει τόσο ποιητικά :-)

Αν το καλοσκεφτείς, μέχρι να πεις "αυτό είναι το παρών" έχει ήδη γίνει παρελθόν (έστω και για το δευτερόλεπτο που πήρε να σου δημιουργηθεί η σκέψη). Άρα, ζούμε στο μέλλον και η κινητήρια δύναμή μας είναι να περιμένουμε το μέλλον -δηλαδή να ελπίζουμε, ή καλύτερα να ονειρευόμαστε. Κάθε συνειδητή σκέψη είναι όνειρο, ελπίδα ή φόβος για το μέλλον και ανάμνηση του παρελθόντος... Η ύπαρξη είναι στην φαντασία μας.

Ένα πρόβλημα δεν μπορείς να το ακουμπήσεις στο τραπέζι να το επεξεργαστείς, ούτε να το βάλεις σε μια ζυγαριά να το ζυγίσεις. Το πρόβλημα είναι μια εντελώς αυθαίρετη και υποκειμενική ερμηνεία του τι μπορεί να είναι το μέλλον για την δική μας συνείδηση και αξιολόγηση, βασισμένη στην εμπειρία του παρελθόντος. Άρα, ούτε τα προβλήματα είναι πραγματικά, αντικειμενικά. Εξαρτάται από το πόσο εξαρτάται κανείς από τα γεγονότα και τις προκαταλήψεις. Δηλαδή, το πόση "δύναμη" έχουμε μέσα μας εξαρτάται από το κατά πόσο τα όνειρα και οι θύμησες μας επιβάλλονται, ή τους επιβαλλόμαστε...

Τζων Μπόης είπε...

Καλησπέρα Δημήτρη,

Το πρόβλημα για μένα είναι να μπορείς να αποδεσμευτείς από τα προβλήματα του σήμερα ώστε να έχεις τη δυνατότητα να αφήσεις τη φαντασία και τα όνειρά σου ελεύθερα.
Αυτό που γίνεται αυτή τη στιγμή σε αυτή τη χώρα είναι μια προσπάθεια να αναλωθούμε στο σήμερα και να ξεχάσουμε το αύριο. Ας λένε όλοι ότι πασχίζουν για το αύριο, δεν λένε αλήθεια.
Για να έχεις όμως τη δυνατότητα να ονειρευτείς το αύριο με αισιοδοξία θα πρέπει να έχεις λύσει βασικά βιοποριστικά σου προβλήματα, να έχεις φτάσει σε ένα τέτοιο πνευματικό επίπεδο - τη "δύναμη" που λες κι εσύ - που σε βοηθά να μην σπαταλάς τις δυνάμεις σου στα τετμημένα της καθημερινότητας, να είσαι ενδεχομένως τρελός, μικρός ή ακόμα και χαζοχαρούμενος, γιατί όχι και όλα αυτά μαζί!

scalidi είπε...

Έτσι... Πολύ ωραίο τραγούδι. ;)

Τζων Μπόης είπε...

Χαίρομαι γιατί αρέσει και σε μένα!