Ο θρύλος εκείνης της πόλης λέει ότι αν αγγίξεις την χαμογελαστή μαϊμού και τρίψεις το χέρι σου πάνω στο νόμισμα που κρατάει, κάποια μέρα θα ξαναγυρίσεις στην πόλη εκείνη, πλούτο θα αποκτήσεις και μια καλή τύχη θα σε περιμένει…
...κι ο θρύλος επιβεβαιώθηκε...
Σε εκείνη την πόλη, από την οποία έχω μόνο ευχάριστες αναμνήσεις, ξαναγύρισα.
Μπορεί τον πλούτο να μην τον έχω βιώσει μέχρι στιγμής (μικρός είμαι ακόμα και τα πρώτα 40 plus ή τα 50 minus - δες το όπως θες - είναι τα πιο δύσκολα), δεν ήταν όμως αυτός ο στόχος, στόχος δεν ήταν τα λεφτά, η τύχη ήταν πάντα συνοδοιπόρος μου, αφού έτσι ήθελα να βλέπω τη ζωή, να νιώθω γεμάτος από όλα όσα είχα γύρω μου, από όσα αντλούσα και αντλώ χαρά και ισορροπία, τα μικρά ή τα μεγάλα, τα ασήμαντα ή τα σημαντικά - όλα είναι σημαντικά τελικά, όλα έχουν μια τιμή και μια αξία, έστω κι ανεκτίμητη - από όσα μπορώ να αγγίξω με τα χέρια μου, να δω με τα μάτια μου και να χαρώ με την δύναμη της ψυχής μου...
...γύρω μας υπάρχουν πολλά άσχημα και μίζερα, υπάρχουν όμως και πολλά όμορφα και αισιόδοξα, το ζήτημα είναι τι ακριβώς θέλουμε να φωτίσουμε, σε ποιά από όλα αυτά θα επικεντρώσουμε το βλέμμα μας, στις λεπτομέρειες και στην τακτική κερδίζεται η παρτίδα...
6 σχόλια:
Να υποθέσω ότι η χαμογελαστή μαϊμού υπήρξε γενναιόδωρη μαζί σου, επειδή την είδες κι εσύ τρυφερά;
Μας λες ότι αυτά που λαμβάνουμε από τη ζωή είναι όλα όσα μας επιστρέφονται;
Εξιδανικευμένο ίσως, αλλά έχει μια μεγάλη δόση αλήθειας.
Στην τελική, σημασία έχει και πως βλέπουμε τα πράγματα κι όχι απαραίτητα όπως μας έρχονται...
Καλό τρυκ για να ξεγλυστράς από τα δύσκολα :)
Το σχόλιό μου θα είναι εγωκεντρικό, μια και διαβάζοντάς σε, αυθόρμητα πήγαινα συνέχεια στο πως θα ταίριαζα αυτά που διάβαζα επάνω μου.
«...γύρω μας υπάρχουν πολλά άσχημα και μίζερα, υπάρχουν όμως και πολλά όμορφα και αισιόδοξα, το ζήτημα είναι τι ακριβώς θέλουμε να φωτίσουμε, σε ποιά από όλα αυτά θα επικεντρώσουμε το βλέμμα μας, στις λεπτομέρειες και στην τακτική κερδίζεται η παρτίδα...»
Ποτέ σε ένα πράγμα, ποτέ με ένα μόνο τρόπο σε ένα μόνο συγκεκριμένο χρόνο. Όλα τα όμορφα, αισιόδοξα, ευλογημένα πράγματα που έχω μέσα μου και γύρω μου στην ζωή μου εκεί που την ζω με εκείνους που την έζησα και την ζω, μου δίνουν την δύναμη, την ευτυχία, την επιταγή και τον τρόπο να μπορώ να φωτίσω τα μίζερα, τα άσκημα, τα καταστροφικά, επικεντρώνοντας το βλέμμα και προς τις δύο κατευθύνσεις, ελπίζοντας ότι ρίχνοντας φως σε αυτά τα μέρη που μόνο θλίψη και αγωνία μπορούν να φέρουν, ίσως εμμέσως να φωτίσω τον δρόμο της σωτηρίας από αυτά, για όσους ενδιαφερθούν να τον δουν.
Καλημέρα Άνευ Χ.,
Ναι, όπως το είπες, το περιβάλλον αντανακλά όλα όσα παίρνει από εμάς και ακόμα περισσότερο εμείς επηρεαζόμαστε από εκείνο, μια σχέση αλληλεξάρτησης και "συναλλαγής".
Αν πάλι η πραγματικότητα είναι τόσο δυσβάσταχτη, πιστεύω ότι θα πρέπει να αναζητούμε κάπου ένα φως (πάντα υπάρχει έστω και μια σπίθα) ώστε να βρίσκουμε το δρόμο μας και να μην χανόμαστε.
Τρυκ; Μπορεί, προσωπικά το βλέπω σαν έναν αγώνα αυτοσυντήρησης.
Αγαπητέ Δημήτρη καλημέρα,
Πάνω κάτω λέμε τα ίδια πράγματα με κάποιες όμως διαφορές.
Η δική μου θέση είναι ότι όλα εκείνα τα όμορφα που έχουμε μέσα μας και μας κρατούν σε ισορροπία είναι εγωιστικό να τα κρατάμε μόνο για εμάς. Αν όλοι άνθρωποι φώτιζαν το φωτεινό κομμάτι του εαυτού τους κι άφηναν για λίγο τη σκοτεινιά σε δεύτερο πλάνο, τότε και ο κόσμος θα ήταν και πιο φωτεινός. Ακούγονται όλα αυτά αφηρημένα, αλλά στην πραγματικότητα είναι πολύ συγκεκριμένα και απτά.
Ένα χαμόγελο το πρωί, μια ευγενική κουβέντα, ένα αστείο, μια ωραία εικόνα μπορεί να σου φτιάξει την ημέρα κι αν φτιάξει η δική σου η μέρα, τότε αυτό θα το μεταδώσεις και λίγο παραπέρα και θα πάει ακόμα πιο πέρα στη συνέχεια.
Τα δύσκολα, τα άσχημα, τα αβάσταχτα πάντα θα είναι δίπλα μας και γύρω μας, αυτό δεν αλλάζει.
Όσο για τη σωτηρία των άλλων μέσω της θεωρίας του σοκ, θα με βρεις μάλλον να μην συμφωνώ.
Ο άνθρωπος χρειάζεται και το σοκ για να συνέλθει, αλλά πιο πολύ χρειάζεται την τρυφερότητα και το χάδι, να πάρεις κάποιον από το χέρι (όχι με ιεραποστολική διάθεση ή με σκοπό τη διδαχή) και να του δείξεις τα φωτεινά και τα ωραία της ζωής...μη νομίζεις ότι κλείνει τα μάτια στα άσχημα, από αυτά έχει μπουχτίσει...
Στην οχθη του ιδιου ποταμου, λιγο πιο πανω (δλδ πιο κοντα στις πηγες του) δουλευω. Χθες περασα απο την πολη που φωτογραφιζεις, στον δρομο για το σπιτι μου.
Απο οσο ηξερα, η μαιμου κραταει καθρεφτη και μας παροτρυνει να δουμε τον εαυτο μας. Για το νομισμα πρωτη φορα μαθαινω.
Οπως και ναχει, ευχομαι νασαι παντα γεματος και σε αρμονια με οσα (και οσους) επιλεγεις να εχεις γυρω σου.
Στην λεπτομερειες και στην τακτικη κερδιζεται η παρτιδα - πολυ σωστα τα λες.
Καλησπέρα Κάπταιν
(αν έχεις και ποταμόπλοιο, πάμε μια βόλτα;)
Αφού λοιπόν δεν πάει ο Προφήτης στα...Πετράλωνα, πάνε τα Πετράλωνα στον Προφήτη...
Ήξερα και τον θρύλο με τον καθρέπτη, αλλά εγώ είδα την μαϊμού να κρατάει ένα κέρμα όπως βλέπεις και στη φωτογραφία. Κάποιοι μάλιστα μου είπαν εκεί, ότι αν θες καλή τύχη δεν είναι απαραίτητο να αγγίξεις το νόμισμα, αλλά κάτι άλλο πάνω στο σώμα της μαϊμούς, αλλά για να το κάνεις αυτό θα πρέπει να πας από την πίσω πλευρά της, διαπιστώνοντας ότι πρόκειται περί αρσενικής μαϊμούς....προτίμησα το κέρμα, αν δεν δω χαίρι και προκοπή και με αυτό, την άλλη φορά θα κάνω και αυτό που μου είπαν...χαλάλι :))
...παλιόκαιρο έχετε πάντως, πως να φύγει κανείς απο εδώ...
Δημοσίευση σχολίου