Τετάρτη 19 Σεπτεμβρίου 2012

Ο ουρανός δεν τελειώνει εκεί που φτάνει το βλέμμα μας



 
 
Με τον Α. γνωριστήκαμε πριν από 23 χρόνια.
Ήταν ένα παιδί με το οποίο ένιωθες ότι είχες κάτι να πεις, κάτι να συζητήσεις, είμασταν στην ίδια ηλικία, είχαμε την ίδια αίσθηση χιούμορ, την ίδια τρέλα, κάναμε καλή παρέα κι ο χρόνος περνούσε ευχάριστα...σε εκείνη άλλωστε την ηλικία δεν ζητάς και πολλά, την βγάζεις με ένα ποτό στο χέρι, με λίγη μουσική, με δυο μάτια να σε κοιτούν απέναντι...δεν ήταν όμως μόνο αυτό, με εκείνον τον άνθρωπο μπορούσες άνετα να ανοίξεις την καρδιά σου και να πεις και δυο κουβέντες παραπάνω κι ήταν αυτό ακριβώς που έδινε μια άλλη, πιο ουσιαστική διάσταση σε εκείνη την νεανική, φιλική σχέση.
Είχε σχέση με μια κοπέλα τότε, στην πορεία την παντρεύτηκε. Η σχέση αυτή κράτησε κάποια χρόνια, ο γάμος διήρκησε μόνο μερικούς μήνες. Είναι ο γάμος και η φθορά της κοινής συμβίωσης που χαλούν μια σχέση; είναι η ίδια η σχέση που φτάνει σε ένα τέλμα μετά από κάποια χρόνια κι οι άνθρωποι κουράζονται και χωρίζουν; είναι ενδεχομένως και τα δύο; απάντηση δεν έχω.
Κάποιες άλλες σχέσεις ήρθαν στην πορεία, κοπέλες πέρασαν από τη ζωή του, άλλες σοβαρότερα, άλλες όχι, με καμία δεν στέριωσε. Τον ζούσα και αισθανόμουν ότι έψαχνε το ανέφικτο, το ιδανικό, το άπιαστο, έμενε όμως πάντα με εκείνη την αίσθηση του ανολοκλήρωτου.
Κάποια στιγμή, αποφάσισε να ζήσει στο εξωτερικό, όταν επέστρεψε εγκαταστάθηκε σε κάποια άλλη πόλη της Ελλάδας.
Ήταν έτσι η ζωή, ήταν οι συνθήκες, ήταν η απόσταση, χαθήκαμε για λίγο, επικοινωνούσαμε όμως τηλεφωνικά και πιο σπάνια βλεπόμασταν, ήξερα όμως ότι ήταν καλά, ήξερε κι εκείνος τα δικά μου. Είναι φορές που δεν χρειάζεται να βλέπεις κάποιον καθημερινά, ή να μιλάς μαζί του για να τον αισθάνεσαι κοντά σου.

Πριν από λίγο καιρό συναντηθήκαμε ξανά σε ένα πολυκατάστημα της Αθήνας, τυχαία εντελώς. Μαζί του ήταν και κάποιος φίλος του, δεν τον γνώριζα, φαινόταν όμως ότι μεταξύ τους υπήρχε έντονη οικειότητα...δεν μου είχε μιλήσει ποτέ για αυτόν.
Αφού κάναμε τα ψώνια μας, αποφασίσαμε κι οι τρεις να καθίσουμε σε κάποιο καφέ και να τα πούμε…
Μιλήσαμε περί ανέμων και υδάτων, γελάσαμε, ήταν μια χαλαρή κι ευχάριστη κουβέντα, γεμάτη ενθουσιασμό και διάθεση να πούμε πράγματα που δεν είχαμε την ευκαιρία να πούμε το προηγούμενο διάστημα και χωρίς να μπούμε στον πυρήνα μιας κουβέντας που ίσως θα έπρεπε να έχει γίνει εδώ και πολλά χρόνια - άλλωστε κάποιες σιωπές, κάποια βλέμματα, κάποια αποσιωπητικά, είναι πιο εύγλωττα και πιο φλύαρα από μια συζήτηση - αισθάνθηκα ότι κάποια κομμάτια παζλ άρχισαν να κολλούν και να συνθέτουν την απάντηση σχετικά με την αίσθηση του ανολοκλήρωτου που αισθανόμουν ότι πάντα τον διακατείχε.

Είναι κάποιες στιγμές που εάν δεν έχει καταγραφεί κάποια ανάλογη εμπειρία στο σκληρό σου δίσκο, πολύ πιθανό και να νιώσεις άβολα.
Έτσι μετά από εκείνη την πρώτη στιγμή, εκείνη που δεν ξέρεις πώς να αντιδράσεις και πώς να χειριστείς μια κατάσταση η οποία σου δημιουργεί κάποια έκπληξη και αμηχανία, έχεις δύο δρόμους να ακολουθήσεις...είτε να συνεχίσεις να δείχνεις ότι εκπλήσσεσαι και να κάνεις ότι έπεσες από τα σύννεφα ώστε να παρουσιάσεις τον εαυτό σου ως συμπαθητικά αφελή, αποφεύγοντας τεχνηέντως τα "επώδυνα", ή απλά να βουτήξεις στα βαθιά, να ανοίξεις το μυαλό και την καρδιά και να συνειδητοποιήσεις ότι, εάν τελικά αυτή η ζωή αξίζει για κάτι, είναι επειδή καθημερινά σε θέτει αντιμέτωπο με εκπλήξεις, με απρόοπτα, με προκλήσεις και με καταστάσεις που σε βγάζουν για λίγο από την τροχιά σου, που σε κάνουν να σκουντουφλάς πάνω σε αλήθειες, να τρεκλίζεις, να σηκώνεσαι και μετά να στέκεσαι όρθιος, πιο δυνατός, πιο σίγουρος, πιο εύπλαστος, πιο άνθρωπος, υψώνοντας τα μάτια λίγο πιο πέρα και πιο πάνω από εκεί που ήσουνα πιο πριν.

Δεν ξέρω εάν είναι εξαιτίας ετούτης εδώ της κρίσης και των παρενεργειών της, ή εξαιτίας του γεγονότος ότι μεγαλώνω ηλικιακά και οι γωνίες μου αμβλύνονται, αλλά αισθάνομαι ότι ζω μια εποχή, στην οποία χάνονται σταδιακά οι πόζες, χάνεται εκείνη η αίσθηση της υπεροψίας, η αίσθηση ότι κατέχεις μια αδιάβροχη αλήθεια πλύνε-βάλε, κατάλληλη για κάθε περίσταση και εποχή, χάνεται εκείνη η αίσθηση της σκληρότητας και της αδιαλλαξίας μιας νεότερης ηλικίας, της αίσθησης του απόλυτου και της σιγουριάς ότι ο δρόμος που ακολουθείς θα είναι πάντοτε βατός κι ότι ο κόσμος και οι άνθρωποι που γνωρίζεις θα είναι πάντοτε οι ίδιοι, όσα χρόνια κι αν περάσουν.
Δεν ξέρω εάν είναι τα χρόνια που περνούν και που αφήνουν πίσω τους το αποτύπωμά τους, δεν ξέρω εάν είναι όσα περνάμε καθημερινά, αλλά αισθάνομαι ότι πλέον είναι ανάγκη να επενδύσουμε περισσότερο σε όλα όσα μας ενώνουν, παρά σε εκείνα που μας χωρίζουν...

"Ο ουρανός δεν τελειώνει εκεί που φτάνει το βλέμμα μας", μου είπε ο φίλος μου, κοιτώντας με βαθιά στα μάτια λίγο πριν αποχωριστούμε...

10 σχόλια:

thinks είπε...

Διορατική «ματιά» η ανάρτηση, και μιλώντας για το τι ξέρουμε ή όχι, και τι έχει σημασία, ή όχι, στις σχέσεις μεταξύ ανθρώπων, αλλά και του τι θεωρούμε άξιο, ή όχι, προσοχής ή μνείας. Οπωσδήποτε ο τρόπος που ενστικτωδώς τα βλέπω αυτά έχει αλλάξει ριζικά στα χρόνια, όχι μόνο λόγω ηλικίας αλλά και έκθεσης σε διαφορετικές κουλτούρες, κοινωνίες και ανθρώπους.

Όταν ήταν ο «αδελφός» μου από την Αγγλία (από την πρώτη μέρα του κολεγίου) στο χωριό με την γυναίκα του πρόσφατα, ένα βράδυ η γυναίκα του μας έλεγε με έκπληξη πως προσπαθεί να καταλάβει πως δύο τόσο αντιδιαμετρικοί χαρακτήρες και άνθρωποι έχουν ταιριάξει σε μια τόσο απλή φιλία όπου μπορούμε να λέμε οτιδήποτε ο ένας στον άλλον, σαν να ήμασταν μαζί εχθές κι ας έχουμε να ειδωθούμε 5 χρόνια. Μάλιστα ο πατέρας της πρώτης μου συζύγου ήταν πεπεισμένος ότι ο αδελφικός μου φίλος κι εγώ ανήκαμε στην ίδια λέσχη που ανήκε και εκείνος. Κι εμείς το έχουμε κάνει καλαμπούρι μεταξύ μας από τότε. Βλέπεις όλοι βλέπουν τον κόσμο μέσα από το πρίσμα του τι καταλαβαίνουν οι ίδιοι, και πως αντιλαμβάνονται τον κόσμο... Για μένα ένα τέτοιο θέμα δεν έχει περισσότερη σημασία ή σοβαρότητα από το αν σε κάποιον αρέσει η κόκα ή, η πέπσι κόλα. Το ότι τυχαίνει να μου αρέσει η κόκα κόλα δεν σημαίνει απολύτως τίποτα υπέρ ή κατά της πέπσι, και αν μου έπεφτε στην αντίληψη ότι κάποιος γνωστός ή άγνωστος προτιμάει την πέπσι, δεν θα έβλεπα λόγο ούτε φρύδι να σηκώσω και θα συνέχιζα να πίνω εγώ την κόκα μου :-)

Αλλά αυτό που είναι τόσο σπάνιο να βρει κανείς σε αυτόν τον κόσμο είναι μια ματιά που να βλέπει πέρα από τον ορίζοντα…

Άνευ Χαρτοφυλακίου είπε...

Θίγεις ένα τόσο ευαίσθητο θέμα με μεγάλη ευγένεια και λεπτότητα...

Ναι, να επενδύσουμε σε όσα μας ενώνουν λοιπόν, δεν έχουμε την πολυτέλεια για δρόμους χωριστούς.

Η μουσική συνοδεία, απλά υπέροχη και πάλι!

scarlett είπε...

Μου αρεσει η ευαισθησια και ο ανοιχτομυαλος τρόπος με τον οποιο προσεγγίζεις τους άλλους, ακόμη κι οταν αυτοι μερικες φορες σε εκπλησσουν .

Αυτό το οσο μεγαλωνουμε "οι γωνιες μας αμβλυνονται", τι ομορφα που το εξεφρασες ! Το εχω νιωσει κι εγω εδω και καιρο, αλλα τοσο ομορφα δε νομιζω οτι θα μπορουσα να το διατυπωσω

Και ναι....η ευτυχια δεν ειναι μονοδρομος. Και το μονο που μπορουμε να ευχηθουμε για οσους πραγματικα αγαπαμε ειναι να βρουνε τον δικο τους δρομο προς αυτην.

Καλη σου νυχτα Τζων Μποη!
:)

teleytaios είπε...

Τζων Μποη, νομίζω πως οι γωνίες για να αμβλυνθούν δεν απαιτείται μόνο να περάσουν τα χρόνια αλλά και το μυαλό να είναι ανοιχτό! Η αντίληψη των πραγμάτων είναι κάτι εντελώς υποκειμενικό, αλλά για να σου πω την αλήθεια φοβάμαι τους ανθρώπους που το λένε αυτό κι έτσι θα περιοριστώ απλώς να πω ότι όσο οι άνθρωποι είναι ανεκτικοί και κρατούν τα μάτια τους ανοιχτά, όπως έκανες κι εσύ, τόσο τα πράγματα θα είναι καλύτερα για την κοινωνία.

Την καλημέρα μου.

Τζων Μπόης είπε...

Αγαπητέ Δημήτρη καλημέρα,

Ο δικός μου «αδερφός» μπήκε λίγο αργά στη δική μου τη ζωή...μόλις πριν από λίγα χρόνια και κάτω από εντελώς ανορθόδοξες συνθήκες.
Είναι ένας άνθρωπος με τον οποίο διαφέρουμε σε πολλά, υπάρχει όμως μια πολύ έντονη ψυχική επικοινωνία και ξέρει - ακόμα κι αν έχουμε καιρό να επικοινωνήσουμε - πότε είμαι καλά και πότε όχι και αντιλαμβάνομαι κι εγώ το ίδιο για εκείνον...
Δικός μου στόχος στη ζωή από ένα σημείο και μετά, όταν πλέον έστρεψα πιο πολύ το βλέμμα μέσα μου, ήταν να γνωρίσω ανθρώπους με τους οποίους είχα μια κοινή πλατφόρμα επικοινωνίας και έναν ψυχικό σύνδεσμο, χωρίς να με απασχολεί αν τους αρέσει η κόκα κόλα ή η πέπσι, ο Βούδας, ο Χρηστός, ή ο Αλλάχ και πολλά άλλα...
Και τα κατάφερα με το προσωπικό μου στοίχημα κι όταν πλέον άνοιξα το βλέμμα μου λίγο πιο πέρα από τον άμεσο ορίζοντά μου, απλώθηκε μπροστά μου ένας κάμπος με λουλούδια και ήξερα πλέον καλύτερα πώς να προφυλάσσομαι από τα αγκάθια. Είμαι περήφανος για τους φίλους μου, με μερικούς μάλιστα έδωσα κι αγώνα για να τους «επιβάλω» στο περιβάλλον μου. Αν μάλιστα αυτή τη στιγμή είμαι λίγο καλύτερος άνθρωπος, πιο ήρεμος και πιο κατασταλαγμένος το οφείλω σε εκείνους...
Σε ευχαριστώ για το σχόλιό σου, πάντα είναι πολύ ευχάριστο να σε διαβάζω.

Τζων Μπόης είπε...

Άνευ μου καλημέρα,

Πως αλλιώς θα μπορούσα να το αντιμετωπίσω δηλαδή...

Ευκαιρία είναι αυτή εποχή να ξεκαθαρίσουμε την ήρα από το στάρι...να δώσουμε βαρύτητα σε όλα όσα με φέρνουν πιο κοντά, κερδισμένοι θα βγούμε...

Kαλή μέρα να έχεις

Τζων Μπόης είπε...


Καλημέρα Scarlett,

Σε ευχαριστώ πολύ για το ωραίο σου σχόλιο...

Δεν ήταν πάντα έτσι όμως...η κατάκτηση αυτή, ο συγκεκριμένος τρόπος σκέψης, είναι αποτέλεσμα ενός στοιχήματος με τον ίδιο μου τον εαυτό...πιστεύω ότι μάλλον το κέρδισα.

Δεν πιστεύω στην ευτυχία, πιστεύω στην ισορροπία και στις στιγμές που σε κάνουν να νιώθεις ότι βρίσκεσαι, έστω και μερικά εκατοστά λίγο πιο πάνω από τη γη...

υ.γ.: πάντως όσο μεγαλώνουμε φοβάμαι μπας κι αυτές οι γωνίες παρα-αμβλυνθούν και μετά γίνουμε στρογγυλοί σαν μπάλα και μας πάρει η κατηφόρα. Βέβαια, εμείς οι Αιγόκεροι ξέρεις ότι κρατάμε πολλές πισινές, είμαστε ανώτερα ζώδια :)

Καλή σου μέρα...
...σήμερα έκανα 2 ώρες για να φτάσω στο γραφείο...παραδόξως είμαι καλά :)
(το μυστικό η βαλεριάνα!)

Τζων Μπόης είπε...

Καλημέρα αγαπητέ Τελευταίε (να σε λέω Κώστα; αυτό το "τελευταίος" κάπως μου "κάθεται")

Προσυπογράφω το σχόλιό σου!
Απλά αναφέρομαι στη δική μου περίπτωση, που το μυαλό μου άνοιξε λίγο περισσότερο όταν πέρασαν τα χρόνια...
Απλά πιστεύω ότι όσο είμαστε πιο νέοι, είμαστε και λίγο πιο σκληροί με τους άλλους, είναι αυτή η αλαζονεία της νιότης που δεν ξέρει καλά να συγχωρεί...από αυτή (και μόνο από αυτή την άποψη) χαίρομαι πολύ που μεγαλώνω και μαζί με τους άλλους αγαπώ πιο πολύ και μένα.

Τα μάτια να τα έχουμε πάντα ανοιχτά...ένας φίλος μου είπε πριν από κάμποσο καιρό, ότι ακόμα κι όταν κοιμάται βλέπει...

Να έχεις μια όμορφη ημέρα

scarlett είπε...

"πάντως όσο μεγαλώνουμε φοβάμαι μπας κι αυτές οι γωνίες παρα-αμβλυνθούν και μετά γίνουμε στρογγυλοί σαν μπάλα και μας πάρει η κατηφόρα"
:):):)
να με κατι τετοια μου φτιαχνεις τη μερα!
απο την ωρα που το διαβασα με βλεπω σαν μπαλα :)

υ.γ. 2 για να παω και 2 για να γυρισω...κι εγω καλα ειμαι ακομη, αλλα μη μου πεις οτι δεν ειμαστε και μεταλλαγμενοι !

Τζων Μπόης είπε...

Scarlett, μην ανησυχείς!
Ως Αιγόκεροι είναι πολύ δύσκολο να...στρογγυλέψουμε!

Ο...Αιγόκερος τρίχα αλλάζει, μυαλό δεν αλλάζει :)

υ.γ.: βαλεριάνα! Νομίζω βγαίνει και σε καραμέλα, είσαι στο δρόμο 4 ώρες; κανένα πρόβλημα...βάζεις και στο mp3 player τα αγαπημένα σου τραγούδια και μετά σε κοιτούν και λένε....ρε για κοίτα αναισθησία που την έχει τούτος!!!