Πέμπτη 18 Οκτωβρίου 2012

Τα ληγμένα


Ας σωθούμε λοιπόν έτσι...
Ληγμένα τρόφιμα, ληγμένα όνειρα, ληγμένες ζωές...
Θα μπορείς όμως να τα αγοράζεις φθηνότερα, λένε.
Ένα ληγμένο όνειρο θα στοιχίζει μόνο στο 1/3 της τιμής του κανονικού.
Μια ληγμένη ζωή θα προσθέτει πραγματική αξία στο σύστημα.
Ευκαιρία!
Αυτή τη ζωή θα μπορείς πλέον να τη λήξεις και μόνος σου χωρίς καμία ενοχή, πάνω στην απόλαυση, σιγά σιγά, όχι βίαια, όχι μελοδραματικά, μόνο αναίμακτα, θα σφάζεσαι καθημερινά με το κουτάλι, θα ξεσκίζεσαι με το μαχαιροπίρουνο, θα σιγολιώνεις με το σουρωτήρι, πάνω στο πολύχρωμο σουπλά, ή στο καρό τραπεζομάντιλο, εκεί θα σιγοσβήνεις απολαυστικά, αυτό το τέλος θα είναι εύγευστο, θα το μαγειρεύεις καθημερινά με αγάπη, με στοργή, με φροντίδα για σένα και τους δικούς σου ανθρώπους.
Αυτή τη ζωή θα μπορείς να τη λήξεις και πριν το 90', πριν καν ο διαιτητής σφυρίξει τη λήξη της, δεν θα έχει παράταση, ούτε καν κανονική διάρκεια, σε μια τέτοια ζωή θα τελειώνεις στο ημίχρονο, ή και πριν από αυτό, το τέλος θα μπορεί να έρθει ακόμα κι από τα αποδυτήρια, με παρέα, ή χωρίς, τις καθημερινές, ή ακόμα και πάνω στο γιορτινό κυριακάτικο τραπέζι, σε αυτό το τέλος οι επιλογές είναι αναρίθμητες, όπως και οι συνταγές μαγειρικής, αυτή τη ζωή θα την τερματίζεις ακόμα και με ένα πιάτο σιφνέικη ρεβιθάδα, με μια απολαυστική μακαρονάδα al dente, με καλομαγειρεμένα φασόλια γίγαντες.
Μπορεί αργότερα να δούμε στην τηλεόραση και εκπομπές με συνταγές ληγμένων τροφίμων, ο κάθε τηλεμάγειρας θα σου προτείνει εκείνη τη συνταγή που θα κάνει το τρόφιμο λιγότερο εφιαλτικό, λιγότερο δύσοσμο.
Στα μαγειρικά tips θα περιλαμβάνονται το πως να μαρινάρεις τα ακάρεα, πως να σοτάρεις το έντομο, πως να βράσεις το παράσιτο, πως να αχνίσεις το λεπιδόπτερο, πως να πανάρεις τη χρυσαλίδα! 
Μπορεί να ανοίξουν και ειδικά εστιατόρια με ληγμένα τρόφιμα, αν και αυτό δεν είναι απαραίτητο, μαζί να τα φάμε και τα ληγμένα όπου να ΄ναι.
Νέες συνταγές μαγειρικής θα δημιουργηθούν.
Πιλάφι με σκουλήκια.
Ριζότο με ψείρες.
Λαζάνια με μαμούνια.
Κουκιά με κολεόπτερα.
Παπαρδέλες με προνύμφες.

- Πως επιθυμείς να πεθάνουμε αγάπη μου σήμερα;
- Αγάπη μου, όπως καταλαβαίνεις και σήμερα θα πάρουμε ληγμένα!
Λέω να φτιάξω ληγμένες φακές, τις αγόρασα μόλις στο 1/3 της τιμής τους, ήταν ευκαιρία…αν όμως δεν τα καταφέρουμε και σήμερα να πεθάνουμε υπάρχει και το αύριο...αχ τι σου έχω για αύριο...ληγμένες πένες all'arrabbiata σου έχω αγάπη μου και μεθαύριο ληγμένη - προ δύο ετών - φάβα Σαντορίνης, η περσινή δεν ήταν value for money, χάλασαν και τα ληγμένα αγάπη μου...παρατήρησα μάλιστα τη συσκευασία και είδα ότι είχε μέσα και μεζέ, προτίμησα αυτή με το πρασινοκαφετί ασπόνδυλο, εκείνη με τα τριχοειδή αρθρόποδα ήταν πιο ακριβή!
Αν πριν το τέλος νιώσεις δυσφορία, κανένα πρόβλημα, θα σου δώσω ένα ωραιότατο γεννόσημο αναλγητικό από το Μπανανιστάν…μη μας τα φάνε οι γιατροί αγάπη μου, δεν είναι καιρός για έξοδα, ας κάνουμε λίγη οικονομία...να μείνει και κάτι στο παιδί να μας θάψει!

14 σχόλια:

Άνευ Χαρτοφυλακίου είπε...

Δεν ξέρω εάν πρέπει να γελάσω δυνατά ή να κλάψω με μαύρο δάκρυ.

Ασιατική θα την κάνουμε τη μεσογειακή μας κουζίνα.
Χαίρε παγκοσμιοποίηση και Νόμπελ Ειρήνης!

thinks είπε...

Όλο το κείμενο το βλέπω μεταφορικό, όπου το τρόφιμο, τώρα φτηνότερο όταν ληγμένο, αντιπροσωπεύει την μέχρι τώρα αντιμετώπιση της ζωής, μια αντιμετώπιση βασισμένη σε αναμενόμενα που δεν άντεξαν το τεστ του χρόνου και της κοινωνίας. Όμως, σοβαρά, υπάρχουν και άλλοι τρόποι να ονειρευτούμε πράγματα που ίσως να μην ήταν στο ραντάρ μας παλαιότερα, αλλά μπορεί να μας δώσουν την καθημερινή φυσική τροφή και ευτυχία που κάθε ανθρώπινο όν έχει δικαίωμα να κυνηγά... Θα είναι δύσκολο, και δεν θα το πετύχουν όλοι... αλλά μπορεί να γίνει, για τον καθένα μας, αρκεί να μπορέσουμε να διώξουμε από πάνω μας αυτά τα σκεπτικά που είναι πραγματικά ληγμένα... ξεκινώντας από την συνειδητοποίηση ότι τώρα τα μεγάλα αστικά κέντρα θα είναι το πιο δύσκολο μέρος για να καταφέρει ή να αποκτήσει κανείς οτιδήποτε...

Τζων Μπόης είπε...

Άνευ, θυμάσαι παλιά που ζητούσαν μια σκέτη από γιουβέτσι;
Ε λοιπόν, αυτή σκέτη θα έχει πλέον και μεζέ, μόνο που δεν θα είναι το μοσχαρίσιο κρέας.
Η εποχή δεν προσφέρεται για χορτοφάγους!

Τζων Μπόης είπε...

Δημήτρη, το κείμενο μόνο μεταφορικό δεν είναι.
Αν δεν έχεις πληροφορηθεί για την πώληση ληγμένων τροφίμων στην Ελλάδα, κάνε μια αναζήτηση στο ιντερνετ.
Ελπίζω να είναι ένα κακόγουστο αστείο και να μην ισχύσει.
Βέβαια ισχύει και σε άλλες χώρες, σκασίλα μου!
Η επόμενη φάση θα είναι ο ψεκασμός, κάπως πρέπει να μας ξεπαστρέψουν, πολύ έχουμε αντέξει!

scarlett είπε...

Γεια σου Τζων Μποη με τις ωραιες φωτογραφιες σου που ανοιγουν την ορεξη
(που ξανακλεινει με την αναγνωση του κειμένου) ;)

Το ενδιάφερον κατ' εμε βρισκεται στο ποιοι ειναι αυτοι που εμπαιζουν έτσι αγρια αυτον τον λαο.

Εκτος αν πιστευουν πως κανουν χιουμορ, μονο που ειναι πολυ κακης ποιοτητας.

thinks είπε...

Νόμιζα ότι μιλούσες μεταφορικά. Έκανα λάθος. Έψαξα στο google.

Αλλού, υπήρχαν από δεκαετίες, και κατά τις πιο παχιές αγελάδες, σε μαγαζιά, καλάθια με ληγμένα, φτηνά, αν τα θέλεις. Ξέρει βέβαια κανείς πιο και τι είδους προϊόν πράγματι είναι κακό μετά τη λήξη και ποιο είναι εντάξει, και για πόσο καιρό περίπου, αλλά η επιλογή ήταν προσωπική και καθαρά ευκαιριακή. Με τον τρόπο που "ήρθε" (και) αυτό στο Ελλάντα, και στο πλαίσιο της κατάστασης μέσα στην οποία εμφανίστηκε, παραμορφώθηκε κι αυτό, και, όπως παρουσιάστηκε φυσικά έχεις δίκιο να λες ότι λες. Και εγώ τα ίδια θα έλεγα... Το ότι έλαβε θέση και το κράτος μέσα από το Υπουργείο Ανάπτυξης είναι κωμικοτραγικό. Όλο αυτό, στο μεγαλύτερο πλαίσιο (όπως ανέφερα για έξω, από χρόνια) είναι σαν την αίθουσα με τους παραμορφωτικούς καθρέπτες στο Λούνα Παρκ...

Τζων Μπόης είπε...

Scarlett, κοπιάστε στο φτωχικό μας.
Σήμερα για σαλάτα έχουμε βλήτα, ευτυχώς χωρίς μεζέ!
Είμαι απόλυτα πεπεισμένος ότι έχουν να δουν πολλά ακόμα τα μάτια μας που ούτε καν τα φανταζόμαστε σήμερα.
Ο ψεκασμός μπορεί τελικά να μην είναι και τόσο αστείο.

(το λαδάκι είναι βιολογικό προσωπικής παραγωγής, εκείνο που λέγαμε κάποτε να εμπορευτούμε στας Ευρώπας!)

Τζων Μπόης είπε...

Δημήτρη, τα έχω δει στο εξωτερικό αυτά τα τρόφιμα.
Μου είναι παντελώς αδιάφορο ότι υπάρχουν κι εκεί.
Αρνούμαι πεισματικά να δεχτώ ότι μου πλασσάρεται ως νεοτερισμός, μόνο και μόνο επειδή συμβαίνει και στο εξωτερικό.
Αυτά μας μάραναν, τίποτα άλλο δεν κοιτάμε να αντιγράψουμε!
Είδες όμως πόσο φιλελεύθερο είναι αυτό το κράτος;
Σου λέει, εσύ πολίτη έχεις τις επιλογές ανάλογα με το πορτοφόλι σου και τις ορέξεις σου, σου παρέχω μια πλήρη γκάμα προϊόντων από τα οποία μπορείς να διαλέξεις, μην παραπονιέσαι μετά ότι το κράτος μας είναι σοβιετικό και ότι στραγγαλίζει τις πρωτοβουλίες και την επιχειρηματικότητα!
Επίσης είναι και συμπονετικό. Δίνει διέξοδο στα κατώτερα εισοδηματικά στρώματα, δεν μπορείς να το κατηγορίσεις για αναλγησία.
Μπορεί να σε ξεβρακώνει εισοδηματικά αλλά σου δίνει τη δυνατότητα να σιτίζεσαι με ληγμένα τρόφιμα.
Δεν έχεις συγκινηθεί μετά από αυτό;

thinks είπε...

Έχεις απόλυτο δίκιο! Αν είχανε δράμι μυαλού, το κράτος έπρεπε να βγάλει την ουρά του από αυτό το θέμα αντί να δημιουργήσει τις γελοίες αυτές εντυπώσεις. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί να πει οτιδήποτε το κράτος; αν θέλει ένα μαγαζί να κάνει ένα καλάθι το κάνει. Το κράτος και οι σοβαροφανείς του μπούρδες τι στοχεύουν;

Τζων Μπόης είπε...

Κάπως έτσι.
Το κράτος θα πρέπει να έχει λόγο σε θέματα δημόσιας υγείας και προστασίας των πολιτών.
Αν ένα κατάστημα θέλει να πουλάει ληγμένα ας το κάνει βάσει ειδικών κανόνων, τα καταστήματα αυτά θα πρέπει να έχουν ειδική σήμανση.
Φαντάσου αυτά τα ληγμένα - τα οποία θεωρητικά προορίζονται για οικειακή κατανάλωση - να καταλήξουν στα μενού εστιατορίων επί της λανθασμένης "αρχής" της επίτευξης κέρδους. Ουδείς θα ξέρει τι παραγγέλνει και τι τρώει!
Ποιός θα ελεγξει ποιόν και πως θα επιβληθεί η τάξη. Στην Ελλάδα ζούμε και ξέρουμε πως λειτουργεί ή μάλλον πως δεν λειτουργούν αυτά τα πράγματα. Ποος τι όλο αυτό το θεάτρο της προστασίας των αισθενεστέρων οικονομικά πολιτών;
Πως είναι δυνατό να τους εξαφανίζεις το εισοδήμά τους για να πληρώσουν φόρους κι από την άλλη να τους παρέχεις τη δυνατότητα σίτισης με αυτόν τον τρόπο;
Γιατί όλα θα πρέπει να τα πληρώσουν οι απλοί πολίτες αυτής της χώρας;
Λες εάν αρχίσω να τρώω ληγμένα να σταματίσω να σκέφτομαι έτσι;

thinks είπε...

Να συνεχίσεις να σκέφτεσαι έτσι. Μιλάς σωστά. Και το καταλαβαίνω όσο περισσότερο το σκέφτομαι κι εγώ. Κανονικά δεν μπορούσα να καταλάβω τι δουλειά έχει το κράτος, αλλά είναι θέμα γενικότερου συστήματος, υποδομής, νοοτροπίας, κατανόησης, κλπ. Και στην συγκεκριμένη πραγματικότητα τα ληγμένα θα πήγαιναν πρώτα στα εστιατόρια σαν φρέσκα-φρέσκα, χτεσινά! Βέβαια το ίδιο γίνεται και αλλού, αλλά αλλού υπάρχουν συστήματα και αστυνόμευση που τα πιάνουν τα περισσότερα αμέσως. Θέατρο είναι όλα κει πέρα και την πληρώνουν από κάθε μεριά οι απλοί άνθρωποι. Το ότι μέσα στην κρίση το κράτος έρχεται να πει επισήμως ότι επιτρέπει τώρα τα ληγμένα κλπ., είναι πραγματικά ύβρης, και γελοίο αν δεν ήταν για κλάματα. Ότι έγραψες σωστά το έγραψες...

Τζων Μπόης είπε...

Πως το είχε πει ο Δ.Σαββόπουλος;
"Στην Ελλάδα ζεις δεν υπάρχει ελπίς!"
Πάντως φαίνεται ότι παραμένουμε μέσα στην Ε.Ε. Χαλάλι μωρέ!

teleytaios είπε...

Όλο αυτό το καινοφανές σκηνικό που έχει στηθεί στη χώρα τα τελευταία χρόνια ίσως ανάμεσα στους άλλους στόχους που έχει να είναι και η ισοπέδωση της περηφάνιας και της αξιοπρέπειας του Έλληνα. Αυτή την περηφάνια που ουδέποτε μπόρεσαν να κατανοήσουν οι Βόρειοι καθόσον είναι, κατά κύριο λόγο, χαρακτηριστικό της Ανατολής. Αυτό το σταυροδρόμι που λέγεται Ελλάδα πράγματι υποφέρει και θα συνεχίσει να υποφέρει για πολλά χρόνια ακόμα, αλλά νομίζω ότι την τροφή για να γίνεται αυτό την παρέχουμε εμείς οι ίδιοι. Αν καταφέρουμε κάποτε και συνειδητοποιήσουμε ποιοι είμαστε και πως πρέπει να δρούμε με γνώμονα όχι μόνο το δικό μας συμφέρον αλλά το κοινό καλό, τότε άθλιες προσπάθειες όπως αυτή με τα ληγμένα τρόφιμα θα πέφτουν στο κενό. Ελπίζω μόνο κι εύχομαι ο Έλληνας να εξακολουθήσει να έχει το κεφάλι του ψηλά στα χρόνια που έρχονται, άλλωστε ακόμα και στους Θεούς όρθιοι μιλάνε, κατά πως είπε και ο Κολοκοτρώνης.

Την καλημέρα μου.

Τζων Μπόης είπε...

Κώστα καλησπέρα,

Μην ψάχνουμε πάντα τους υπευθύνους έξω από τη χώρα.
Όλο αυτό με τα ληγμένα είναι η έκφραση των ενοχικών συνδρόμων του εγχώριου συστήματος, ή ακόμα κι ένα κακοστημένο θέατρο σε βάρος όλων μας από το ίδιο το σύστημα.
Κι όλα αυτά στο χειρότερο δυνατό timing.
Την περηφάνεια μας μόνοι μας την τσαλακώνουμε.
Κι εγώ ελπίζω να κρατήσουμε το κεφάλι ψηλά, αλλά δεν έχω ακόμα καταλάβει πόσοι είμαστε αυτοί που ακόμα μπορούμε...