Δευτέρα 22 Οκτωβρίου 2012

Ο χρόνος μέσα μας


 
Δεν υπάρχει πιο όμορφη στιγμή από το να παρατηρείς παιδιά να παίζουν, να αντιλαμβάνεσαι τον σοβαρό τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν τη διαδικασία του παιχνιδιού, να παρακολουθείς την ευλαβική τους προσήλωση στο παιχνίδι, την μεθοδικότητα, τους κανόνες τους, την αθωότητα, την κτητικότητα, το πείσμα, τον «επαγγελματισμό», αλλά και τον αφοπλιστικό αυθορμητισμό τους. Και τότε είναι που ζορίζεσαι καθώς καθρεπτίζεις στα πρόσωπά τους το δικό σου κόσμο και λες, μα πως γίνεται να αλλάζει τόσο πολύ ο άνθρωπος, μήπως εμείς αλλάζουμε πιο γρήγορα από όσο αλλάζουν τα πράγματα, γιατί να γκρινιάζουμε για τα χρόνια που περνούν και να μην κάνουμε κάτι για να σταματήσουμε το χρόνο μέσα μας, πως είναι δυνατόν να διατηρούμε τόσο αυθόρμητα τον εγωισμό μας κι από την άλλη να κρατάμε τόσο πειθαναγκαστικά την αθωότητα μας, πως γίνεται να μεταμορφωνόμαστε σε όσα ξορκίζουμε…
Το παιχνίδι για τα παιδιά είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση, όχι γιατί θα ξεδώσουν, αλλά γιατί για αυτά η ζωή είναι το παιχνίδι και παιχνίδι είναι η ίδια η ζωή.
Πολλές φορές σκέφτομαι ότι τα παιδιά δεν έχουν σκοτούρες, δεν έχουν ευθύνες, μπορούν δικαιολογημένα να συμπεριφέρνονται αμέριμνα.
Όμως από την άλλη, αναρωτιέμαι μήπως εμείς οι μεγαλύτεροι έχουμε υποβαθμίσει την αξία των δικών τους ευθυνών και υποχρεώσεων, του δικού τους κόσμου, για να παρουσιάσουμε τα δικά μας προβλήματα ως πιο σημαντικά, να προβάλλουμε εγωιστικά πάνω τους την δική μας μεγαλοσύνη στην αντιμετώπιση των ευθυνών, αλλά όταν αρχίζουν εκείνα τα «γιατί» και τα «πως», όταν σε βομβαρδίζουν με ερωτήσεις, όταν πρέπει να φανείς δυνατός, αισθάνεσαι ότι δεν ξέρεις το παραμικρό, γιατί πίσω από ένα «γιατί» κρύβεται το επόμενο, πίσω από ένα «πως» ακολουθεί το άλλο, πίσω από μια απάντηση καραδοκεί η επόμενη ερώτηση και φτάνεις στο τέλος να μην δίνεις απαντήσεις σε εκείνα, αλλά να σκάβεις μέσα σου για να βρεις απαντήσεις για εσένα τον ίδιο και σε πιάνει ως και τρόμος.
Τα παιδιά παίζουν τίμια, δεν ξεγελούν τους συμπαίκτες τους, το βλέμμα τους είναι κρυστάλλινο καθώς ενσαρκώνουν ρόλους, καθώς τα βλέπεις να συναρμολογούν ένα παζλ, να παίζουν με κούκλες ή με μηχανές, να στήνουν πύργους και να δημιουργούν κατασκευές.
Παρατηρώ παιδιά να παίζουν χωρίς να μιλούν, χωρίς να φλυαρούν, πετυχαίνουν με μια ιδιότυπη γλώσσα, με περιορισμένο λεξιλόγιο, να πουν πολύ περισσότερα και να κατανοήσουν πιο πολλά από όσα, εμείς οι μεγάλοι λέμε και κυρίως κατανοούμε.
Ακόμα και παιδιά που μιλούν διαφορετικές γλώσσες, που φαίνεται να μην καταλαβαίνει το ένα τι λέει το άλλο, άνετα κάθονται και δημιουργούν κατασκευές, στήνουν ιστορίες με τα ανθρωπάκια τους, ζωγραφίζουν…και από μια ζωγραφιά καταλαβαίνεις πολλά, τα χρώματα, τα σχέδια, οι συνδυασμοί, οι θέσεις των ανθρώπων στη ζωγραφιά, τα πρόσωπα, όλα αυτά λένε πολύ περισσότερα από όσα μπορούν τα ίδια να σου περιγράψουν…
Δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο από το να βλέπεις παιδιά να σταματούν το παιχνίδι για να χορέψουν, να τραγουδήσουν, να κάνουν σκανταλιές, να γυρίσουν τον κόσμο ανάποδα, γιατί αυτά μπορούν ακόμα να το κάνουν και μετά να ξεκινούν από την αρχή, με την ίδια ευλαβική προσήλωση στο παιχνίδι τους, μέχρι να αποκάνουν από την κούραση και να πέσουν ξεθεωμένα στο κρεβάτι, αγκαλιά με τον κούκλο τους…
…κι όταν όλα ηρεμούν, όταν έχεις μείνει πλέον μόνος, αντιμέτωπος με τις αβέβαιες απαντήσεις σου, με τα ίδια σου τα ερωτηματικά, παίρνεις ένα κομμάτι χαρτί και μερικές μπογιές, κάνεις τις δικές σου ζωγραφιές και μετά κάθεσαι και τις παρατηρείς…τα χρώματα, τα πρόσωπα, τα σπίτια, κάπου εκεί θα έπρεπε να ήταν ένας ήλιος κι όχι ένα γκρίζο σύννεφο, κάπου στο βάθος θα έπρεπε να υπήρχε μια θάλασσα κι όχι ο ακάλυπτος μιας πολυκατοικίας, κάπου πιο πέρα θα έπρεπε να ανθίζει ένας κήπος…κι αν δεν σε πιάσει πανικός, τότε είσαι σε καλό δρόμο…την επόμενη ημέρα μπορείς να παίξεις ακόμα και με τα Lego, να βάλεις στο cd player μια χαρούμενη μελωδία, να γελάσεις, να κλάψεις, να δώσεις τις πιο απίθανες απαντήσεις στα πιο εξωφρενικά ερωτήματα, να γίνεις ο καπετάνιος του δικού σου πλοίου, ο βασιλιάς του δικού σου κάστρου, να χοροπηδήσεις, να τραγουδήσεις δυνατά, να σηκώσεις τα χέρια ψηλά και έτσι ξεθεωμένος να πέσεις στο κρεβάτι, αγκαλιά με ότι σου βρίσκεται διαθέσιμο...γιατί αν το σκεφτείς, κάπως έτσι σταματά ο χρόνος μέσα μας…

15 σχόλια:

scarlett είπε...


Πολυ όμορφο αυτο το κειμενο υμνος για τα παιδια. Πολυ ωραια η προσεγγιση σου!
Όμως τα παιδια εχουν κι αυτα σκοτουρες Τζων Μποη, και άγχη και φοβους. Δεν ειναι τοσο ανεμελη η ζωή τους οσο θελουν μερικοι να την παρουσιαζουν. Απλα ξερεις τι δεν εχουν σε σχεση με μας ; Την ευθυνη για καποιον αλλον ή ακομη και για τον εαυτο τους . Στα δυσκολα τα περισοτερα απο αυτα εχουν καπου να ακουμπησουν, εχουν καποιον που θα τα φροντισει. Κι επισης ειναι ευλογημενα με την ανεμελια της αθωοτητας τους και της αγνοιας, που τα κανει να μη γνωριζουν ποσο σκληρη μπορει να ειναι μερικες φορες η ζωη.
Αυτη η γνωση ειναι που μας κανει εμας "τους μεγαλους "να χανουμε καποιες φορες το θαρρος μας ή τις ελπιδες μας και να γινομαστε σοβαροι

Ναι, ειναι υπεροχα τα παιδια! Ακομη κι οταν μας σπανε τα νευρα παλι υπεροχα ειναι.
Αλλα, τιμια ? μην το ξαναπεις. Οχι ολα :) Και σαν παιδι ειχα φιλους ζαβολιαρηδες , αλλα και σαν ενηλικη με εχουν "κλεψει" στο παιχνιδι οι ανιψιες μου

(μερικες φορες θελω να πω ευχαριστω για ενα κειμενο, οχι οπωσδηποτε για ενα συγκεκριμενο, απλα ενα "ευχαριστω" που μ'αυτην την καταθεση των σκεψεων, μ'αυτην την επικοινωνια, μπορουμε να στρεψουμε λιγο τη σκεψη μας αλλου απο προβληματα και άγχη και στεναχωριες ...σ'ευχαριστω, Τζων Μποη)

Άνευ Χαρτοφυλακίου είπε...

Πολύ όμορφο το κείμενο και η μουσική!
Να γίνουμε παιδιά, να νιώσουμε παιδιά, να κατανοήσουμε τα παιδιά, να παγώσουμε το χρόνο!

Σε φιλώ

Marina είπε...

Συμφωνώ με όσα έγραψε η Σκάρλετ πιο πάνω, να συμπληρώσω όμως ότι τα παιδιά αντιλαμβάνονται το κόσμο γύρω τους διαφορετικά απο τους ενήλικες. Είναι περισσότερα εστιασμένα στο να αντιληφθούν κατ' αρχήν το κόσμο γύρω τους με αντίκτυπο τη συμπεριφορά και τα συναισθήματα των γονέων τους ή των ενηλίκων που γνωρίζουν, παρά για τα ίδια τα γεγονότα που αναστατώνουν τους ενήλικες.
Ο τρόπος που ένα παιδί παίζει, μόνο του ή με άλλα παιδιά, δείχνει τη μετέπειτα αντιμετώπιση του κόσμου του. Του τρόπου μελέτης, αργοτερα εργασίας, προσαρμογής στο κόσμο των μεγάλων. Ετσι όσα παιδιά παίζουν "καθαρά" έχουν διαφορετική προσαρμογή απο τους μπαμπέσηδες..μικρούς συμπαίκτες τους.
Τα πιτσιρίκια έχουν ωριμότητα και βάθος, τρόμους, άγχη και ανασφάλειες. Είναι οι μικρογραφίες μας


Το κείμενό σου ήταν υπέροχο.

Τζων Μπόης είπε...

Scarlett καλησπέρα,

Να ξεκινήσω από το τέλος.
Αυτό είναι ένα στοίχημα με τον εαυτό μου. Αυτή κρίση δεν με πάρει από κάτω και ως ένα βαθμό είναι στο χέρι μας να μη μας πάρει από κάτω. Αν είναι να αναπαράγουμε καθημερινά όλα τα στενάχωρα, χαθήκαμε πριν την ώρα μας κι εγώ θέλω να ελπίζω κι εύχομαι ότι έχω πολλά χρόνια μπροστά μου για να ζήσω και να ζήσω καλά!
Σε αυτό τουλάχιστον το blog ας κρατηθεί η μιζέρια λίγο πιο μακριά.

Στο προκείμενο.
Οι ζαβολιές των παιδιών είναι αθώες και είναι εξαιρετικά έξυπνες, αυτά όμως συγχωρούνται εύκολα γιατί ακόμα και μετά την πονηράδα, μετά την παγαποντιά έρχεται ένα αθόρμητο φιλί, μια αγκαλιά και σβήνει ότι έχει γίνει μέχρι εκείνη τη στιγμή.
Τα παιδιά εχουν σκοτούρες, ναι, το αναφέρω και στο κείμενο και όντως έχουν κάπου να ακουμπίσουν επειδή το ζητούν και το κερδίζουν με την αθωότητα και την καθαρή τους ματιά, αλλά και γιατί έχουμε εμείς την φροντίδα για αυτά.
Κι εμείς όμως οι μεγαλύτεροι έχουμε κάπου να ακουμπίσουμε αν το καλοσκεφτείς, φοβόμαστε όμως τα ανταλλάγματα και εγκλωβιζόμαστε στον εγωισμό μας.
Ξέρεις πόσοι άνθρωποι θα είχαν τη διάθεση να προσφέρουν ένα χέρι βοηθείας αν το ζητούσαμε;
Ξέρεις πόσοι άνθρωποι παραμένουν μόνοι λόγω της ατολμίας τους να ρισκάρουν και να επενδύσουν σε μια φιλία; Μάλλον θα ξέρες...

Τα παιδιά είναι το μεγάλο μας σχολείο και η ευκαιρία μας να μάθουμε την αλφαβήτα από την αρχή, μάτια ανοιχτά θέλει μόνο.
Τον κόσμο τον ανακαλύπτουμε ξανά μέσα από τη δική τους τη ματιά.

Να είσαι καλά για τα καλά σου λόγια και ειλικρινά χαίρομαι πολύ που μοιράζομαι μαζί σας τούτες εδώ τισ σκέψεις.

Τζων Μπόης είπε...

Άνευ, σε προσκαλώ στον πύργο μου με τουβλάκια lego. Από κάτω έχει μια μεγάλη τάφρο και δράκους που προστατεύουν στο παλάτι.
Το κάστρο φωτίζεται με κεριά και δάδες, γλυτώνουμε έτσι και τη ΔΕΗ και την ΕΡΤ και τα δημοτικά τέλη μα κυρίως το φόρο ηλεκτροδοτούμενων επιφανειών!

Τζων Μπόης είπε...

Μαρίνα καλησπέρα,

Τα παιδιά αντιλαμβάνονται τον κόσμο γύρω τους όπως ακριβώς κι εμείς οι μεγάλοι, είναι μύθος να πιστεύουμε ότι ζουν σε ένα δικό τους κόσμο, ζουν ακριβώς στον κόσμο των μεγάλων, το πρόβλημα βρίσκεται στο γεγονός ότι εμείς δεν ζούμε στον κόσμο τον δικό τους.
Αν αντιμετωπίσεις το παιδί σαν παιδί έκανες μεγάλο λάθος, το παιδί αντιμετωπίζεται ως μεγάλος, με την ίδια σοβαρότητα και ισοτιμία.
Πολύ σωστά αναφέρεις ότι τα παιδιά είναι μικρογραφείες μας, εμείς απλά δίνουμε μεγαλύτερη σημασία και μάλιστα με έναν εγωιστικό τρόπο στις δικές μας αγωνίες, στα άγχη και στις φοβίες.
Η φοβία που δημιουργείται σε ένα παιδί όταν μπαίνει στη ζωή του και μόνο η έννοια π.χ. του θανάτου, είναι πολύ μεγαλύτερη από τη δική μας φοβία και άγχος για το αν θα έχουμε να πληρώσουμε το χαράτσι της ΔΕΗ.

thinks είπε...

Συνταγοδοτώ μία προβολή της ταινίας Hook (1991) του Σπήλμπεργκ, με τον Ντάστιν Χόφμαν στον ρόλο του Κάπταιν Χουκ και τον Ρομπιν Γουίλιαμς στον ρόλο το Πήτερ Παν, μεγάλου τώρα με παιδιά και οικογένεια δική του. Όταν ο παλιός θανάσιμος εχθρός του Πήτερ, ο κάπταιν Χουκ, απαγάγει τα παιδιά του και τα πάει στην Νέβερλαντ, θα μπορέσει ο Πήτερ να θυμηθεί ποιος είναι, να ξαναβρεί το παιδικό του πνεύμα ώστε να μπορέσει να πετάξει, αριστερά στο δεύτερο άστρο και ευθεία μέχρι την αυγή, να επιστρέψει στην Νέβερλαντ και να σώσει τα παιδιά του; Η συνέχεια επί την οθόνης, και στην καρδιά του καθενός
:-)

Μπάι δε γουέη, που λένε και στην Νέβερλαντ, ποιός είπε ότι τα παιδιά την έχουν εύκολα; Η ζωή για τα παιδιά είναι πολύ πιο δύσκολη επειδή ότι κάνουν το κάνουν για πρώτη φορά, τα μαθαίνουν όλα από την αρχή, έχουν το μισό μέγεθος και δύναμη από όσο θα έχουν όταν μεγαλώσουν, και πρέπει να ζουν σε μια δικτατορία ενήλικων κανόνων, ΚΑΙ να τρώνε όλα τους τα λαχανικά! Είναι ήρωες! Όταν ήμουνα τεσσάρων χρονών είχα ορκιστεί ότι τον επόμενο που θα μου έπαιζε με τα δάχτυλα το πηγούνι ή τα μαλλιά χαριεντίζοντας γκούτσι-γκούτσι-γκλού-γκλού, θα του έδινα καλαμιά!

scarlett είπε...

Καλη σου μερα Τζων Μποη!

Αν και μ'αρεσει η τροπή που πηρε η κουβεντα με το τελευταιο σχολιο του Δημητρη, μαζι σου θα πρεπει να διαφωνησω καπου, οχι με την εννοια οτι εχω δικιο, αλλα με την εννοια μιας διαφορερετικης αποψης.

Πιστευω πως παρα πολλοι ενηλικες δεν εχουν αυτο το "που να ακουμπησουν " στα δυσκολα (κατι που για τα παιδια ειναι δεδομενο διχως να το αναζητησουν πουθενα). Λιγο να απομακρυνθιες απο οικεια περιβαλλοντα ή και απο τον τοπο σου, το εχασες.
Πες το ατολμια πες το εγωισμο...καμια φορα ομως ειναι απλα μονο μια ξενη κουλτουρα ή ακομη ο σκληρος κοσμος των ενηλικων.

Με ρωτας ποσοι ανθρωποι λογω ατολμιας μενουν μονοι, ανταπαντω με ερωτηση, ποσοι ανθρωποι παρα το γεγονος οτι εχουν οικογενεια και φιλους στο τελος μισοεγκαταλειπονται και πεθαινουν μονοι;
Τα μωρα ειναι παντα καλοδεχουμενα, οι αρρωστοι ηλικιωμενοι οχι παντα

Καλη σου μερα και παλι!

teleytaios είπε...

Εξαιρετική ανάρτηση. Παρατηρώντας τον κόσμο των παιδιών πράγματι πολύ σωστά παρατηρείς το γεγονός ότι εμείς οι "μεγάλοι" έχουμε ενδεχομένως υποβαθμίσει την αξία των δικών τους προβλημάτων κι ευθυνών. Και πόσο λάθος κάνουμε που θέλουμε να κρύψουμε τις δικές μας αποτυχίες προβάλλοντας πάνω στα παιδιά τα δικά μας όνειρα. Αγνοούμε πως η επιτυχία ή η αποτυχία τους είναι καθαρά δικιά τους υπόθεση και όχι υπόθεση του μπαμπά ή της μαμάς. Γι' αυτό μάλλον τα καμαρώνουμε καθώς παίζουν και ζωγραφίζουν και προκόβουν...

Την καλημέρα μου και μπράβο ξανά για την όμορφη πραγματικά ανάρτησή σου.

Τζων Μπόης είπε...

Δημήτρη καλημέρα,

Όλοι κρύβουμε έναν Πήτερ Παν μέσα μας, αλλά τον έχουμε φυλακισμένο δυστυχώς.

Τα παιδιά ζουν σε έναν άνισο κόσμο, σε αυτόν που προσπαθούμε να τους επιβάλλουμε, ακριβώς αυτόν που κατά βάθος μισούμε, ζηλεύοντας παράλληλα τον δικό τους, που θέλουμε να τους αλλάξουμε...Μύλος!

Εγώ πάλι μικρός έτρωγα όλο το φαί μου, ακόμα και τα λαχανικά (είχα προτίμηση στα κουκιά, άκου τώρα παράνοια μικρό παιδί), τρελαινόμουν να μου κάνουν γκούτσι – γκούτσι στα μαλλιά, αλλά καλαμιές δεν έδινα, προτιμούσα να τσιμπάω σβουριχτά και να γίνομαι Λούης!
Τώρα που μεγάλωσα σταμάτησα να τρώω το φαί μου (προτιμώ να το μαγειρεύω εγώ ο ίδιος), συνεχίσω να θέλω γκούτσι -γκούτσι στα μαλλιά (κι όχι μόνο εκεί), καλαμιές συνεχίζω να μην δίνω, με τις τσιμπιές όμως συνεχίζω να έχω θέμα.
Τελικά ότι μικρομάθεις, δεν το γερονταφήνεις :)

Τζων Μπόης είπε...

Scarlett καλημέρα,

Είναι κάπως έτσι, όπως τα λες.
Οι ανήμποροι και οι ηλικιωμένοι δεν είναι επιθυμητοί από την κοινωνία μας, ακόμα κι εκείνοι που θέλουν να ακουμπήσουν κάπου, ψυχολογικά ή και οικονομικά, θα δώσουν μεγάλο αγώνα για να τα καταφέρουν.
Σκέψου όμως ότι και τα παιδιά δεν είναι πάντα επιθυμητά και δεν γίνονται πάντα αποδεκτά είτε από γονείς, είτε από το φιλικό τους περιβάλλον.
Δεν αναφέρομαι σε κοινωνίες, στις οποίες οχτάχρονα κοριτσάκια παντρεύονται υπερήλικες άντρες, ούτε στα παιδιά εκείνα που γεννιούνται για να εργάζονται από την παιδική τους κιόλας ηλικία σε άθλια εργοστάσια, ή που ζουν ψάχνοντας τροφή στα σκουπίδια.
Αναφέρομαι στις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες, στις οποίες παιδιά κακοποιούνται σωματικά και ψυχικά, εγκαταλείπονται, γίνονται θύματα ενδοοικογενειακής βίας, πράγματα που δεν βγαίνουν παραέξω, παιδιά τα οποία εκπορνεύονται, παιδιά τα οποία καταλήγουν σε ιδρύματα.
Αν ένας ενήλικας είναι πιο δυνατός σωματικά και ίσως και πιο έμπειρος στη ζωή, είναι ίσως σε θέση να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες της, το παιδί όμως με τι είδους εφόδια θα ορθοποδήσει;
Είναι παιδιά που απλά συγκατοικούν με τους γονείς τους, και το ζήτημα δεν είναι πάντα η εξασφάλιση της τροφής, ή της ένδυσης, το θέμα είναι να μπορεί ένα παιδί να νιώθει ασφάλεια κι αγάπη, κι αυτά δεν είναι πάντα δεδομένα.
Όσο για τον σκληρό κόσμο των ενηλίκων που λες, θα σου πω ότι ο κόσμος των παιδιών είναι απείρως σκληρότερος. Παρατήρησε ένα παιδί πως αντιμετωπίζει ένα άλλο παιδί το οποίο έχει μια ειδική δυσκολία, π.χ. αναπηρία, παρακολούθησε με πόσο σαδιστικό τρόπο θα το απομονώσει από την ομάδα, με πόσο απίστευτο εγωισμό θα προβάλει τις δικές του ικανότητες και την αρτιμέλεια σε σχέση με εκείνο, με πόση κτητικότητα θα διαφυλάξει τα παιχνίδια του, με πόσο απότομο τρόπο θα ανταπαντήσει σε κάτι που το πλήγωσε.
Το να ζεις με παιδιά είναι τόσο απολαυστικό όσο και δύσκολο παράλληλα.

Καλημέρα να έχεις (ευτυχώς μουσκέψαμε και λίγο στην Αθήνα)

Τζων Μπόης είπε...

Καλημέρα Κώστα,

Σε ευχαριστώ πολύ!
Τώρα θίγεις ένα άλλο μεγάλο θέμα, της επιβολής των δικών μας επιθυμιών πάνω στα παιδιά.
Αυτό θα γίνει κάποια άλλη ανάρτηση στο μέλλον, έχει ψωμί αυτή η κουβέντα.
Για την ώρα ας επικεντρωθούμε στις ζωγραφιές τους/μας :)

thinks είπε...

Όχι όλοι φυλακισμένο :-)

Πράγματι τα παιδιά ζουν υπό την επιβολή εκείνων που απέτυχαν να διατηρήσουν αυτό που τα παιδιά είχαν, έχουν και θα έχουν πάντα! Αναρωτηθήκαμε ποτέ γιατί όλοι οι μεγάλοι άνθρωποι της Ιστορίας έκαναν ότι έκαναν μέχρι τα 25 τους και μετά έγιναν μια σκιά του πρώτου τους εαυτού;

Όσο για γονείς, παραπέμπω στους γονείς των παιδιών στην Λέσχη των Νεκρών Ποιητών (πάλι με τον Ρόμπιν Γουίλιαμς) -είναι άλλωστε γνωστό ότι η επιτυχία των παιδιών οφείλεται στα παιδιά, μικρά και μεγάλα, και η αποτυχία των παιδιών οφείλεται στους γονείς τους :-)

Ενδιαφέρον το τσίμπημα αγαπητέ, αλλά στο τέλος προτιμώ το δάγκωμα :-))))

υγ. για μια χόρτα με λεμόνι, ή φακές με λεμόνι, δεν λέω οχι!

Τζων Μπόης είπε...

Ο λαός λέει ότι από ρόδο βγαίνει αγκάθι κι από αγκάθι βγαίνει ρόδο.
Άρα η αποτυχία ή η επτυχία του καθενός μας, βαραίνει τον ίδιο κατά κύριο λόγο.

Τα παιδιά δεν είναι οι προεκτάσεις μας, δεν είναι οι μικρογραφίες μας, δεν είναι εμείς, είναι άλλοι τελικά.

Τσίμπημα, δάγκωμα, γκούτσι-γκούτσι, γκλου-γκλου...οι δύο πλευρές του ίδιου νομίσματος...παιδί κι ενήλικας μαζί σε συσκευασία του ενός!

υ.γ.: Μα λεμόνι στις φακές;
Στα...μέρη σας, τις βάζουνε σάλτσα στα μπαγκέτι, αλλά τέτοιο πράγμα δεν βάζω στο στόμα μου ο γκουρμές :)

Ανώνυμος είπε...

Καλησπέρα. Τα παιδιά (μας) προσαρμόζονται στο καλούπι της οικογένειας που ζούν αντιγράφοντας συμπεριφορές. έτσι αν οι γονείς μοιράζονται το κόσμο με τα βλαστάρια τους, αν μιλάνε, εξηγούν, ασχολούνται με το παιδί τότε και εκείνο θα προσπαθεί να ζεί/να μπεί στο κόσμο των μεγάλων νωρίς. Αν οι γονείς δεν πολυασχολούνται ή δίνουν έμφαση στους βαθμούς που θα φέρνει το παιδί, ή αν το τραβολογούν τότε εκείνο ζεί στο δικό του κόσμο ή σε εκείνον που μοιράζεται με τους φίλους του μόνο.
Ενα άλλο θέμα είναι η εξέλιξη του κάθε παιδιού, ότι και να κάνει ο γονιός εκείνο θα τραβήξει το δικό τυ δρόμο, αυτό που έχει μέσα του. Εμείς απλά ελπίζουμε η ζωή του να έχει πολλές χαρές και όσο το δυνατόν λιγώτερες λύπες
Θεία Λένα