Παρασκευή 5 Οκτωβρίου 2012

Κοίτα με




Στο διπλανό τραπέζι εκείνη είχε γύρει προς τα μπρος και προσπαθούσε να τον κοιτάξει στα μάτια.
Εκείνος είχε κατεβάσει το κεφάλι.

«Κοίτα με», του έλεγε, «κοίταξέ με στα μάτια», τον εκλιπαρούσε!

Εκείνος απρόθυμα σήκωσε το κεφάλι και τα μάτια του φάνηκαν βουρκωμένα.
Δεν είχε πολύ κόσμο στο μαγαζί κι εγώ καθόμουν δίπλα τους, τους άκουγα, τους έβλεπα με την άκρη του ματιού, αλλά εκείνοι δεν είχαν καμία διάθεση να κρυφτούν, βρίσκονταν κάπου σε ένα παράλληλο σύμπαν, ταξίδευαν στο δικό τους κουπέ, χαμένοι μέσα σε μια διάφανη, διάτρητη κάψουλα, δεν υπήρχα δίπλα τους, δεν υπήρχε κάτι που να τους αποσπάσει την προσοχή.
Δεν θυμάμαι ακριβώς τα λόγια που του έλεγε, όμως θα πρέπει να ήταν κάπως έτσι:

«Σε αγαπώ, σε αγαπώ παθολογικά, σε αγαπάει όλο μου το είναι, εσύ γίνεσαι εγώ, αλλά δεν μπορώ να είσαι εγώ, θέλω να είσαι εσύ κι εγώ να είμαι εγώ, κοίτα με…»

Εκείνος με τα μάτια υγρά και με βλέμμα απορημένο, φαινόταν να μην καταλαβαίνει τι του έλεγε, εκείνη του φώναζε...

«κοίτα με, μην δακρύζεις, εγώ είμαι αυτή που θέλω να κλάψω, όχι εσύ, δεν θέλω να γελάω, δεν θέλω να λέω ότι όλα θα πάνε καλά, μα δεν βλέπεις ότι κολυμπάμε μέσα στα σκατά, δεν βλέπεις ότι μας ρουφάει αυτή η χοάνη, δεν βλέπεις ότι δεν πάει πουθενά σε αυτόν τον τόπο, δεν θέλω την αισιοδοξία σου, δεν θέλω να με κάνεις να ξεχνάω τα προβλήματα, δεν θέλω να νιώθω δυνατή, θέλω μια αφορμή να κλάψω, να καταρρεύσω, να τα σπάσω όλα κι εσύ δεν μου την δίνεις, με έχεις σε καταστολή, διασωληνωμένη με σένα, με κρατάς αιχμάλωτη της αγάπης σου, εσύ με στηρίζεις κι εγώ δεν θέλω να αντέχω, κοίτα με, δεν θέλω άλλο να είμαι όρθια, να πέσω κάτω θέλω, να δαρθώ, κοίτα με, ως τώρα εγώ σε κοιτούσα κι ήξερα ότι όλα θα πήγαιναν καλά, τώρα όμως θέλω να ξέρω ότι τα πράγματα θα πηγαίνουν ακόμα και χάλια, κοίτα με, δεν με κοιτάς, φοβάσαι, κοίτα με, δακρύζεις και έτσι με εκβιάζεις να σε αγαπάω ακόμα πιο πολύ κι εγώ δεν το αντέχω γιατί θα σε αγαπήσω τόσο ώστε στο τέλος θα γίνω εσύ και έτσι δεν θα μπορώ να σε κοιτάζω στα μάτια, κοίταξέ με σου λέω, κοίτα με!»

Δεν την κοιτούσε στα μάτια, ανακάτευε αμήχανα τον κουταλάκι μέσα στο φλιτζάνι με τον καφέ και φαινόταν να έχει καταρρεύσει, δεν μπορούσε να καταλάβει ότι η αγάπη και η φροντίδα του την έπνιγε.
Έφυγα πριν από αυτούς, τους άφησα με σκυμμένα τα κεφάλια και τα δάχτυλα πλεγμένα πάνω στο τραπέζι.
Λίγη ώρα αργότερα, τους συνάντησα τυχαία να παρατηρούν μια βιτρίνα με έπιπλα, εκείνη γελούσε, έμοιαζε χαρούμενη, φωτεινή, ανάλαφρη, λες κι εκείνο το περιστατικό ουδέποτε υπήρξε, εκείνος την έπιανε από τη μέση και την κοιτούσε στα μάτια…
Πέρασα ξυστά από δίπλα τους, κοντοστάθηκα και τον άκουσε να της λέει…

«κοίτα με, όλα θα πάνε καλά, όλα, με βλέπεις; φτάνει να με κοιτάς στα μάτια, κοίτα με…»

…εκείνη τον κοίταξε στα μάτια και του χάιδεψε με μητρική αγάπη τα μαλλιά…

Δεν μπόρεσα να καταλάβω ποιος στηριζόταν πιο πολύ σε ποιον...
...δεν μπορώ να καταλάβω ποιος θα στηρίζεται σε ποιον σε λίγο καιρό σε τούτο τον τόπο...

Στο βίντεο οι Concha Buika και Sandra Carrasco δίνουν ρεσιτάλ ερμηνείας στο Mírame (Κοίτα με)

11 σχόλια:

Θεία Λένα είπε...

Η αγάπη είναι δούναι και λαβείν. Ομως αυτό που δίνεται δεν είναι πάντοτε το επιθυμητό. Αλλοι δίνουν τον εαυτό τους όλο και το έτερο ήμισυ θέλει λιγώτερα. Αλλοι δίνουν μόνο λίγα και τους ζητάνε πολλά ή όλα. Ανθρωποι και ανάγκες.
Η αγάπη πνίγει όταν σφίγγει. Ο σφιγμένος θέλει να σπάσει τα δεσμά, αλλά αγαπά και υπομένει την ανασφάλεια του δεσμώτη. Ο έρωτας έτσι φεύγει απο το παράθυρο και μένει η στοργή. Ο δεσμώτης όμως δεν ξεχωρίζει σφοδρότητες, η παρουσία του άλλου που μένει και υπομένει είναι για εκείνον το ύστατο αγαθό.

Σπάνια παρατηρούμε τους ερωτευμένους γύρω μας για να μετρήσουμε το μέγεθος της αγάπης τους. Εστω και της φορτικής. Με ή χωρίς τηλεφακό, κατέγραψες τη στιγμή. Και έτσι θα είσαι πάντα, υπεράνω κρίσεων, οπότε γιατί σκάς;

Άνευ Χαρτοφυλακίου είπε...

Η αγάπη που πνίγει είναι πραγματική αγάπη, ή μήπως καμουφλαρισμένος εγωισμός και ανασφάλεια;
Και μήπως ο δεσμώτης είναι δέσμιος του "φυλακισμένου", ή ο "φυλακισμένος" έχει επιλέξει την "φυλακή" του και τον δεσμώτη του, επειδή είναι πολύ αδύναμος να σπάσει τα δεσμά;
Είναι αληθινά αυτά τα ξεσπάσματα, ή επιζητούν ακόμα μεγαλύτερη δέσμευση;
Δύσκολα θα βρεις απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα κι ακόμα πιο δύσκολα θα απαντήσουμε σε αυτό που διερωτάσαι στο τέλος του κειμένου. Μένει να το δούμε, αν και ειλικρινά δεν θα ήθελα να το δω.

Έξοχο το κομμάτι που διάλεξες, έξοχες ερμηνείες!

Καλημέρα Τζων!

thinks είπε...

Διαβάζοντας τι έλεγε η κοπέλα στο αγόρι, και τι είδες μετά ανάμεσα στην κοπέλα και το αγόρι, δεν μπορώ να βγάλω από μέσα μου την εντύπωση ότι η κοπέλα είναι οι Έλληνες και το αγόρι η Ελλάδα. Και το σκηνικό το κράτος.

Jolly Roger είπε...

Εξοχο κειμενο, έξοχη συλληψη.

Δεν ξερω αν τα προσωπα συμβολιζουν κατι άλλο εκτος απο δυο ερωτευμενους ανθρωπους. Για αισθητικους και αισθηματικους λογους, θα προτιμουσα να μην συμβολιζουν.

Οσμιζομαι (δηλαδη αισθανομαι) οτι ο προσδιορισμος "σε τουτον τον τοπο" της τελευταιας φρασης θα μπορουσε να ειναι οποιοσδηποτε τόπος πανω στην Γη.

Jolly Roger είπε...

Το λαθος τελικο ν στο σχολιο μου - και μαλιστα οταν επαναλαμβανω δικη σου φραση - χαλαει την αισθητικη. Ζηταω συγνωμη.

Τζων Μπόης είπε...

Καλησπέρα Θεία Λένα,

Μπερδεμένη έννοια η αγάπη τελικά και πως την εννοεί ο καθένας.
Ας πούμε ότι αυτή ανθίζει όταν δυο άνθρωποι την αντιλαμβάνονται με τον ίδιο τρόπο.
Η αγάπη δεν πνίγει, ο εγωισμός πνίγει και η ανασφάλεια...

Λάθος σε όσους δεν παρατηρούν τους γύρω τους...παραδίδουν δωρεάν μαθήματα...

Τζων Μπόης είπε...

Καλησπέρα Άνευ,

Δεν έχεις αγαπήσει χωρίς να αισθάνεσαι ότι διατηρείς ανέπαφο τον εγωισμό σου;
Αν κάποιος δεν λαμβάνει τα μηνύματα αγάπης που εκπέμπουμε, ίσως να μην φταίμε μόνο εμείς, αγαθές προθέσεις ίσως να υπάρχουν, στην εφαρμογή χαλάνε τα πράγματα.
Νομίζω ότι ούτε κι εγώ θέλω να απαντήσω στην τελευταία μου απορία, δεν σημαίνει όμως ότι δεν θα αναγκαστώ και να το κάνω.

Τζων Μπόης είπε...

Καλησπέρα Δημήτρη,

...ας πούμε επίσης ότι ο παρατηρητής είναι η διεθνής κοινότητα, η οποία απλά παρατηρεί αμήχανη, διαπιστώνει και απαντήσεις δεν έχει...
Πιο πολύ λυπήθηκα το αγόρι...η κοπέλα θα το ξεπεράσει, ας πούμε προς διευκόλυνση της κουβέντας και δίνοντας έναν αισιόδοξο τόνο, ότι εκείνη θα βρει άλλον έρωτα στα μάτια κάποιου άλλου, ο έρωτας κρατάει μόλις λίγους μήνες κι εκείνη μάλλον έχει ξεπεράσει κατά πολύ το όριο...

Τζων Μπόης είπε...

Καλησπέρα Κάπταιν,

...ας πούμε ότι στα πρόσωπα εκείνα ο καθένας λαμβάνει αυτό το οποίο θέλει να πάρει...
Για αισθητικούς και αισθηματικούς λόγους, όπως πολύ ωραία αναφέρεις, θα προτιμούσα κι εγώ αυτή η ιστορία να είχε μόνο ερωτικές προεκτάσεις κι επίσης ο τόπος να περιοριζόταν απλά σε κάποια τετραγωνικά γης...
Ας πούμε επίσης, ότι το πόσο θα στηριχθεί το αγόρι στο κορίτσι ή το αντίθετο, θα εξαρτηθεί όχι απλά από τη δύναμη της αγάπης τους, αλλά κι από τη ανάγκη τους να συμπορευτούν μαζί, κοιτάζοντας ο ένας τον άλλο στα μάτια την ίδια χρονική στιγμή...
...με καταλαβαίνεις νομίζω...

scarlett είπε...

Πολυ ομορφη η αφηγηση σου, Τζων Μποη.
Ωστόσο αυτο το επαναλαμβανόμενο "Κοιτα με" πόση ανασφαλεια κρυβει πως ο άλλος δεν παρατηρει ό,τι το ιδιο το ατομο θεωρει σημαντικο.
Ισως κανεις να μην εχει αληθινη αναγκη στηριξης απο τον άλλο, παρα μονο αυτοεπιβεβεαιωσης.
Και ισως ειναι αποκλειστικα δικη μου αποψη, πως συχνα οι πιο σημαντικες συζητησεις γινονται, χωρις κατ'αναγκη οπτικη επαφη με τον αλλον, με το βλέμμα να εστιαζει καπου στον οριζοντα.

Καλο σου βραδυ, Τζων Μποη!

Τζων Μπόης είπε...

Καλημέρα Scarlett,

Τα πιο σημαντικά πράγματα ίσως να λέγονται με τις σιωπές, αλλά και με τις παύσεις ανάμεσα στις κουβέντες...

...μπορεί όμως κι αυτό το "κοίτα με" να φωνάζει και εγωισμό...