Κυριακή 4 Νοεμβρίου 2012

DIY





Επειδή κάθε μου ποστ αφήνει στο τέλος, (τουλάχιστον) ένα βαθυστόχαστο, φιλοσοφημένο και πολυεπίπεδο μήνυμα και επίσης πραγματεύεται πανανθρώπινες αξίες - μάλιστα είναι τόσο βαθιά αυτά τα μηνύματα και οι αξίες που ούτε και ο αρθρογράφος τους ακόμα και αν τα ψάξει, δεν θα τα βρει στο τέλος - έτσι κι αυτή η ανάρτηση, πιστή στο πνεύμα του συντάκτη της, μας λέει ότι όταν είσαι πεινασμένος και η κατσαρόλα ή το ταψί είναι αδειανά, τότε:
Do it yourself!
Η ικανοποίηση που θα λάβεις μαγειρεύοντας το δικό σου φαγητό είναι απείρως μεγαλύτερη από το να φας το ετοιματζίδικο.
Το delivery είναι μια κάποια λύση, αλλά αν κάποια μέρα σταματίσουν οι ντελιβεράδες να δουλεύουν, θα μείνεις νηστικός;
Βέβαια θα απαιτηθεί λίγος κόπος παραπάνω αφού θα χρειαστεί να μαγειρέψεις, όμως έτσι επιτυγχάνεις ένα σωστό αποτέλεσμα, με αγνά υλικά και έλεγχο της ποιότητας του γεύματός σου. Αν βέβαια σε ενδιαφέρει αυτό, αν όχι, μην παραπονεθείς μετά για τη χοληστερίνη σου.
Το φαί δεν είναι ξεπέτα!
Δεν τρώμε ότι μας πετάνε και σίγουρα δεν πληρώνουμε ότι μας ζητάνε.
Αν πάλι περιμένεις να στα μαγειρέψει άλλος, να σου τα σερβίρει και στο τέλος να σου μαζέψει και να σου πλύνει και τα πιάτα, τότε μην παραπονεθείς για τον λογαριασμό.
Do it yourself!
Πλέον θα τρως αυτά που θα μαγειρεύεις κι επειδή έχεις κοπιάσει, δεν θα πετάς το παραμικρό, αν πάλι η ποσότητα σου βγει περισσότερη από όσο υπολόγιζες, κανένα πρόβλημα, κάλεσε κάποιον να τα φάτε μαζί, αύριο θα σε καλέσει εκείνος.
 
Βέβαια το DIY δεν είναι πανάκεια, το DIY είναι σαν να κάνεις προκαταρκτικά για το σεξ, μπαίνεις βρε παιδί μου στο κατάλληλο mood από νωρίς για το γεύμα ή το δείπνο, μην πέσεις κι εσύ σαν λιμάρης πάνω στο ψητό. Στο DIY η αξία είναι και στο τσιμπολόγημα ώστε μετά να φας με ρέγουλα, ανθρώπινα, να χωνέψεις το φαγητό που έφτιαξες, αλλιώς θα σου κάτσει στο στομάχι και η βαρυστομαχιά οδηγεί σε δυσκοιλιότητα.
Η απόλαυση άλλωστε δεν είναι να συνεχίσεις το DIY μέχρι το τέλος κατά μόνας, καλά τα προκαταρκτικά, καλή κι η αυτοϊκανοποίηση, αλλά αν δεν φας κύριο πιάτο είναι σαν να έμεινες νηστικός.
Στο DIY δεν χρειάζεται να φτάσεις να σκουπίσεις μέχρι και τα πιάτα μόνος σου, το καλό το φαγητό μπορεί να το φτάχνει ένας, αλλά το ωραίο είναι να το απολαμβάνουν πολλοί μαζί, αν μάλιστα όλοι βάλουν από ένα χεράκι, αν περισσότεροι του ενός συνεργαστούν πάνω στην παρασκευή του φαγητού, ο καθένας στο κατάλληλο πόστο - δεν θα ανακατεύουν όλοι την κατσαρόλα, ούτε κι όλοι θα το παίζουν σεφ στου Κασίδη το κεφάλι - τότε το φαγητό γίνεται με μεγαλύτερη αγάπη, φροντίδα κι επειδή κάθε σωστός άνθρωπος οφείλει να σέβεται τουλάχιστον τον προσωπικό του κόπο, τότε το φαγητό που θα παρασκευαστεί θα γίνει ακόμα πιο νόστιμο και η τελική ηδονή θα είναι μεγαλύτερη...

Με πιάνεις ε;

15 σχόλια:

scarlett είπε...

Φαινονται οι εστετ ανθρωποι!

Και απο τα πιατα και απο το σκεπτικο.

Αν και φαινονται και τα δυο εξαισια , θα δειξω μια μικρη προτιμηση προς το δευτερο.

Καλή σου μερα, Τζων Μποη!
Για καλη ορεξη ειναι νωρις, αλλα ευχομαι και σήμερα το τραπέζι σας να έχει κάτι εξίσου νόστιμο

Τζων Μπόης είπε...

Καλημέρα Scarlett!,

Ως γνήσια ελληνίδα λοιπόν, επιλέγεις τον σπιτικό μου Ντάκο (με βιολογικό ελαιόλαδο από τις ελιές μου, εκείνο που κάποτε λέγαμε να κάνουμε εξαγωγή στη Γερμανία).
Κρίμα όμως γιατί και το pesto είναι προσωπικής παρασκευής από πλατύφυλλο βασιλικό της γλάστρας.

Πάντως αν περίμενα εγώ από τους άλλους να μου τα φέρουν στο πιάτο νηστικός θα έμενα, οπότε φρόντισα από μικρός να μάθω να τα κάνω μόνος μου.
Παιδί της βιοπάλης σαν τον μικρό λουστράκο, Βασιλάκη Καίλα :))

υ.γ.: εύχομαι και το δικό σου τραπέζι να έχει ότι πιο νόστιμο υπάρχει

Jolly Roger είπε...

Τα φαγητα εκλπηκτικα (ειμαι σιγουρος οτι ειναι νοστιμοτατα, αν και απο την φωτο δεν μπορει κανεις να ξερει την γευση). Οι φωτο επισης ωραιοτατες. Αλλά πιο πολυ απο ολα μου αρεσει η φιλοσοφια, η σταση ζωης που βγαινει απο το κειμενο.

Απο τις πιο ωραιες εμπειριες μου το κοινο μαγειρεμα 4-6 ατομων προκειμενου να ταϊσουμε τα 10-12 ατομα της τοτινης φοιτητοπαρεας.

Η τσακαλοπαρέα εκεινης της εποχης μου ειχε κανει δωρο ενα βιβλιο (εικονογραφημενο), που συνδυαζε "απλες" συνταγες μαγειρικης με γυμνα κορμια σε ερωτικες στασεις. Απορω γιατι το διαλεξαν ειδικα για μενα ;-)

Και φυσικα στο πλοιο πρεπει να ξερεις να μαγειρευεις. Για ευνοητους λογους, δεν υπαρχει ντιλιβερυ :-)

Τα καλα και αγνα υλικα ειναι θεμελιωδης παραγοντας επιτυχιας - το ξερεις αυτο ηδη. Αλλά η συνεχης εξασκηση, ο διαρκης πειραματισμος ειναι εξ ισου σημαντικα στο μαγειρεμα. Παλια ημουν αρκετα καλός μαγειρας. Τωρα που περναω 18 ωρες/ημερα μπροστα σε εναν υπολογιστη εχω ξεχασει εντελως να μαγειρευω (και τρεφομαι με ντιλιβερυ - μπλιαξ)

Jolly Roger είπε...

Υ.Γ. Ξεχασα να αναφερω, οτι τα δυο απεικονιζομενα φαγητα - ιδιαιτερα ο ντακος με τις ελιες και την καππαρη (αχ, Κυκλαδες) - ανηκουν στα πιο αγαπημενα μου εβερ.

Άνευ Χαρτοφυλακίου είπε...

Νομίζω ότι αυτό που ανασταίνει και νεκρούς είναι η μπουγάτσα σου με άρωμα μαστίχας!
Είναι απόλαυση να μαγειρεύει κανείς μαζί σου, αλλά κόλαση για εκείνους που τα μαζεύουν μετά.
Σωστή και η προσέγγιση.
Και μαζί θα τα μαγειρέψουμε με δικά μας αγνά υλικά και μαζί θα τα φάμε και μαζί θα τα μαζέψουμε μετά, με την προϋπόθεση ότι αυτά θα τα έχουμε συμφωνήσει εκ των προτέρων.

Τζων Μπόης είπε...

Πειρατή καλησπέρα,

Ποιό ήταν εκείνο το βιβλίο και που μπορώ να το βρω, με ενδιαφέρει :)

Κοίταξε, δεν ξέρω εάν είναι στο πνεύμα του συγκεκριμένου ποστ αυτό που θα πω, αλλά στην κουζίνα δεν χρειάζεται και πολύ δημοκρατία, η μαγειρική χρειάζεται μάεστρο και καλά βιολιά από κάτω, ή μάλλον εκπαιδευμένα σαγόνια.
Επειδή μάλιστα εγώ δεν φημίζομαι για το δημοκρατικό μου χαρακτήρα, η συνεργασία στην παρασκευή του φαγητού είναι βεβαίως επιθυμητή και επιβάλλεται μάλιστα, φτάνει κουμάντο ο ένας!
Στην απόλαυση του φαγητού, εκεί επιβάλλεται η άμεση δημοκρατία και όλα επιτρέπονται, ακόμα (και σε ειδικές περιπτώσεις) να το απλώσεις και πάνω σου :))

Ο συγκεκριμένος ντάκος είναι μια βόλτα στην Ελλάδα.
Ντομάτες απο μποστάνι στην Κορινθία.
Ελαιόλαδο δικό μου, βιολογικό.
Ελιές φίλου από τους Γαργαλιάνους.
Κριθαροπαξίμαδο πεσκέσι από Ρέθυμνο.
Κάπαρη που έχω φέρει από σπίτι στην Τήνο, βλέπεις στο s/m έχει από την Τουρκία! Του πούστη πια! Μα ούτε κάπαρη δεν είμαστε σε θέση να πλασάρουμε;
Το τυρί (τριμμένη φέτα, αν και το σωστότερο θα ήταν ξινομυζήθρα) είναι από τον Βασιλόπουλο, νισάφι πια, δεν θα ψάξω και για τυρί στις στάνες!

υ.γ.: να το προσέξεις το θέμα του delivery, δεν είναι υγιεινό πράγμα
...το γερμανάκι δεν σου κάνει Spätzle; :)

Τζων Μπόης είπε...

Καλησπέρα Άνευ!

Εσύ τι σκοτίζεσαι για το ποιός τα μαζεύει;
Εσένα το expertise σου είναι να απολαμβάνεις το φαγητό, μείνε σε αυτό που ξέρεις.
Καθείς εφ' ω ετάχθη!

Jolly Roger είπε...

Αγαπητε Τζων, το γερμανιδακι που αγαπαω ξερει να κανει υπεροχα Spätzle. Αλλά δυστυχεστατα, δεν ειναι παντοτε κοντα μου.
Ακομα και οταν ειμαστε μαζι, προτιμαμε και οι δυο την ελληνικη κουζινα ;-)

Ντακος και παλι ντακος. Και χορταρακια με λεμονι. Και πολλα, πολλα άλλα.

Το βιβλιο το εχασα, ο βλακας. :-( Ουτε τον τιτλο του δεν μπορω να σου πω. Μονο τις εικονες θυμαμαι.

Υ.Γ. Μου ανοιξες την ορεξη, κυριακατικα (και καλα εκανες)

Τζων Μπόης είπε...

Έτσι μπράβο Τζακ!
Μάθε τους τα καλά της μεσογειακής κουζίνας. Έχουμε κι εμείς κάτι να τους μάθουμε...

υ.γ.:....να δω γερμανιδάκι να φτιάχνει σκορδαλιά στο γουδί και τι στον κόσμο :)

Jolly Roger είπε...

Σκορδαλια στο γουδι (το γρανιτενιο), φορωντας μονο την ποδιτσα της κουζινας. Εγω πισω της, τα δοντια μου στον λαιμο της και τα χερια μου να οδηγουν τα χερια της, μη τυχον και κανει κανενα λαθος στο χτυπημα ;-)

Αυτηντην σκηνη την αντεγραψα απο το βιβλιο που σου ανεφερα προηγουμενως.

Μικρη λεπτομερεια. Οντως εχουμε πολλα να τους μαθουμε. Αλλά το συγκεκριμενο γερμανιδακι δεν εμαθε την μεσογειακη κουζινα απο εμενα. Την εμαθε πρωτο χερι απο την μανουλα του. ;-)
Ο δε πατερας του ηταν ζαχαροπλαστης - εεεε παρντον, μελισσοκομος ηθελα να πω.

Τζων Μπόης είπε...

Τζακ, πολύ σωστά!
Για να κάνεις καλή σκορδαλιά χρειάζεται να χειρίζεσαι με επιδεξιότητα το γουδοχέρι :)

Χαίρομαι μάλιστα ιδιαιτέρως και ειλικρινώς και για εσένα και για το γερμανιδάκι, το οποίο φαντάζομαι ότι εκτός από σκορδαλιά θα πρέπει να έχει μάθει και άπταιστα ελληνικά.
Πάντως δεν αρκεί να ταιριάζεις με κάποιον σε γαστρονομικό επίπεδο.
Θα πρέπει να το εξετάσεις και αστρολογικώς.
Ένα παράδειγμα: O συνδυασμός - λέμε τώρα - ενός ζωδίου της φωτιάς με ένα ζώδιο της γης (ας πούμε προς χάρην της κουβέντας, Λέοντα με Αιγόκερο) - ούτε η Λίτσα Πατέρα να ήμουνα - είναι λένε πολύ εκρηκτικός, πολύ κόντρα και συγκρουσιακός, αλλά επειδή ακριβώς αυτόν τον αστρολογικό συνδυασμό βιώνω εδώ και αρκετά χρόνια και μάλιστα με το δικό μου γερμανιδάκι, το οποίο ούτε σκορδαλιά κάνει αλλά ούτε και Spätzle (αφού τα κάνω εγώ), θα σου πω ότι αστρολογικά ομιλώντας ο συνδυασμός αυτός δίνει το πιο βαθύ και ουσιαστικό ταίριασμα.
Αυτά!
Για να κάνω όμως πλήρη αστρολογική ανάλυση θέλω και τον ωροσκόπο σας, μαζί φυσικά με 200 ευρώ (τόσα μου λείπουν!)

thinks είπε...

Εγώ τρελαίνομαι για πράσινες ταλιατέλες (με σπανάκι) και πάντα μου αγόραζε η μητέρα μου και μετά αγόραζα και έφτιαχνα εγώ... Αλλά από τότε που παντρευτήκαμε, η Μαργαρίτα δεν επιτρέπει αγορασμένες πράσινες ταλιατέλες γιατί φτιάχνονται με αυγό σκόνη! Έτσι μου φτιάχνει πάντα εκείνη από αλεύρι, αυγά φρέσκα, και σπανάκι, το οποίο ζυμώνει, απλώνει, και μετά εγώ έχω μάθει να κόβω σε ταλιατέλες με το ειδικό μαζαίρι! DYO (Do It Ourselves) όχι παίζουμε!!!

Καλό βράδυ και καλή βδομάδα :-)

Τζων Μπόης είπε...

Πάρα πολύ ωραία τα χειροποίητα ζυμαρικά, αλλά όλα αυτά θέλουν χρόνο. Όταν με το κακό η Τρόικα & η Κυβέρνηση με στείλουν στο σπίτι μου, τότε με βλέπω να ανοίγω φύλλο ακόμα και για σούσι.

Καλό βράδυ και καλή εβδομάδα Δημήτρη

teleytaios είπε...

Δεν είναι μόνο ο έλεγχος της ποιότητας ή η ικανοποίηση της δημιουργίας. Είναι και το γεγονός ότι κατά την παρασκευή του φαγητού συμμετέχουν όλες οι αισθήσεις κι αυτό το κάνει ακόμα πιο συναρπαστικό! Οι μυρωδιές και τα αρώματα, το γεγονός ότι οι πρώτες ύλες έρχονται σε επαφή με τα χέρια αλλά και τα χρώματα που αναμιγνύονται προκειμένου να παραχθεί το αποτέλεσμα, νομίζω ότι είναι μια διαδικασία πολύ ευχάριστη για το νου του ανθρώπου.

Την καλημέρα μου Τζων Μπόη.

Τζων Μπόης είπε...

Καλησπέρα Κώστα,

Η μαγερική όταν έχεις παιδιά λιετουργεί ως παιχνίδι και έχει και εκπαιδευτική σημασία, αφού προάγει τη συνεργασία, εκτός άλλων.
Όπως λες κι εσύ είναι πράγματι μια ευχάριστη και αγχολιτική διαδικασία για το νου του ανθρώπου.