Τρίτη 27 Νοεμβρίου 2012

Λατέρνα, Φτώχεια & Louis Vuitton


 

Με σκυμμένο κεφάλι, κουλουριασμένος, τυλιγμένος μέσα σε μια χοντρή, πολύχρωμη, ξεφτισμένη κουβέρτα αγκαλιάζει δυο πλαστικές σακούλες, μπροστά του ένα μικρό μεταλλικό κουτί περιμένει να γεμίσει με κέρματα.
Περαστικοί περνούν από μπροστά του, κοιτούν αδιάφορα, φεύγουν.
Υγρασία.
Οι βιτρίνες στάζουν.
Ένας αδέσποτος σκύλος κουνάει την ουρά του.
Ο μεταλλικός αντίλαλος από τα κέρματα στο κουτί του ζητιάνου μπερδεύεται με τον ξύλινο ήχο που κάνουν τα τακούνια στο πλακόστρωτο του δρόμου.
Μια κοπέλα κατηφορίζει προς τα κάτω, τον προσπερνά βιαστικά, δυο βήματα πιο πέρα κοντοστέκεται, από τα παπούτσια μέχρι το φουλάρι «φωνάζει», ολόκληρη το ετήσιο εισόδημα ενός μισθωτού.
Γυρίζει πίσω, ανοίγει την Louis Vuitton, από μέσα βγάζει ένα μικρό πακέτο τυλιγμένο σε αλουμινόχαρτο.
Σκύβει…
«Το θέλετε;», τον ρωτά ευγενικά, σχεδόν ντροπιασμένα, συνομωτικά.
Εκείνος απλώνει το χέρι, δεν την κοιτά, έχει το βλέμμα κάτω, το μαζεύει, εκείνη του χαϊδεύει το δάχτυλο, του λέει καλημέρα, κλείνει την Louis Vuitton και σφίγγει το ίδιας μάρκας φουλάρι στο λαιμό της...στο τέλος του δρόμου στη συμβολή με την Πανεπιστημίου σταματά, αγοράζει δυο ζεστά κουλούρια με σουσάμι, χάνεται...
Τα φώτα αρχίζουν να ανάβουν στις ακριβές μπουτίκ και στα κοσμηματοπωλεία, οι πόρτες ανοίγουν, στις τράπεζες μπαινοβγαίνει κόσμος, κάποιοι μαζεύονται μπροστά από το κιόσκι με τις εφημερίδες στη συμβολή με την Βαλαωρίτου, κάποιοι κρατούν έναν καφέ στο χέρι, κάποιοι βαδίζουν σκυφτοί...
Ο ζητιάνος ανοίγει το πακέτο με το αλουμινόχαρτο και χωρίς να φαίνεται το πρόσωπό του αρχίζει να τρώει το τοστ.

Σε λίγο καταφθάνει και η λατέρνα…στην οδό των "ονείρων"…
…στην οδό Βουκουρεστίου…
 

 
 

8 σχόλια:

scarlett είπε...

Καλησπέρα Τζων Μποη !

Η ψαλιδα ολο και μεγαλώνει και νιωθω πως σε λιγο οι κοπελες με τα LV θα ειναι πολυ λιγες για να χαριζουν τοστ στους πεινασμενους των δρομων.
Οσο η δυστυχία αφορά ένα μικρό σύνολο, μπορείς κάπως να την ανακουφίσεις. Σε μεγάλη κλίμακα όμως , πιστευω πως η αντιμετωπιση αλλάζει.

thinks είπε...

Θυμάμαι τα χρόνια στο Λονδίνο που άκουγα τις κιθάρες, ή τα σαξόφωνα να αντιλαλούν στα τούνελ του υπογείου, και έπαιρνα κέρματα πάντα μαζί μου ειδικά για να τα δώσω στους μουσικούς του δρόμου... ο πατέρας μου δεν συμφωνούνε να δίνω σε εκείνους που περίμεναν από εμάς. Είχε τον λόγο του. Μετά την κατοχή είχε δώσει ότι είχε σε έναν χωρίς πόδια στο δρόμο και μόλις φάνηκε αστυφύλακας ο ζητιάνος έβγαλε πόδια κι έφυγε τρέχοντας. Εγώ δεν είχα τέτοια εμπειρία και συνέχισα να δίνω μέχρι που στην Αμερική άρχισα να συνειδητοποιώ ότι αν δίνω σε όλους πρέπει να έχω δεύτερο πορτοφόλι -και δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να πρέπει να διαλέγεις σε ποιόν να δώσεις γιατί ποτέ δεν υπάρχουν αρκετά. Εκείνα όλα ήταν χρόνια ακμής. Τώρα που υπάρχει πραγματική δυστυχία ντρέπομαι όταν βρεθώ στην ερώτηση του να δώσω κάτι ή όχι, γιατί αν δώσω σημαίνει ότι έχω για να δώσω. Και αυτό με κάνει να ντρέπομαι...

Τζων Μπόης είπε...

Καλημέρα Scarlett,

Έχω την εντύπωση ότι όσο αυτή ακριβώς η ψαλίδα θα ανοίγει, τόσο θα αυξάνονται οι κοπέλες με τα LV και θα πληθαίνουν εκείνοι που θα περιμένουν την ελεημοσύνη τους.
Μπορεί οι κοπέλες αυτές - κάποιες τουλάχιστον από αυτές, έστω οι πιο "ευαίσθητες" - να μην θέλουν να το "φωνάζουν" φοβούμενες ότι αποτελούν στόχο, κάποιοι όμως από τους συμπολίτες μας, όσο κι αν τους επηρεάζει η κρίση, θα έχουν την ικανότητα να καταναλώνουν, να σπαταλούν, να ζουν άνετα και να μην ζορίζονται, ενώ κάποιοι άλλοι θα υποφέρουν όλο και πιο πολύ κι αυτό ακριβώς είναι το μοντέλο που εφαρμόζεται και εδώ.
Δεν λυπάμαι τις κοπέλες που δεν θα μπορούν να αγοράσουν LV, νομίζω ούτε και τους ζητιάνους πλέον, λυπάμαι εκείνους που οδεύουν με μαθηματική ακρίβεια στην επαιτεία, ειδικά αυτούς που δεν σέρνονται στους δρόμους, αλλά που περνούν το δράμα τους βουβά μέσα στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού τους (αν έχουν κι από αυτό βέβαια).
Κατά τα άλλα φαντάζομαι ότι κι εσύ πλέον γνωρίζεις ότι μια καινούργια ημέρα ξεκινά για την Ελλάδα μετά το τελευταίο Eurogroup. Σωθήκαμε!

Τζων Μπόης είπε...

Δημήτρη καλημέρα,

Έτσι νιώθω κι εγώ, ντροπή να μην δώσω (επιλέγοντας τον επαίτη) και ντροπή όταν θα δώσω.
Στους δρόμους, στο μετρό, στα λεωφορεία, στα φανάρια το φαινόμενο της επαιτείας είναι καθημερινό και πλέον συνηθισμένο, βλέπεις πια τον κόσμο να μην εντυπωσιάζεται από κανενός το δράμα. Ακούς και βλέπεις επαίτες να προσπαθούν να δραματοποιήσουν την κατάστασή τους σε έναν άτυπο διαγωνισμό δυστυχίας, ο πιο δυστυχής κερδίζει και παρατηρείς όλους εμάς τους υπόλοιπους να μπαίνουμε σε μια διαδικασία σκαναρίσματος του πιο ειλικρινούς, του πιο δυστυχισμένου.
Η Βουκουρεστίου μου θυμίζει τρίτο κόσμο εντελώς, χλιδή και φτώχεια μαζί, έξω από τις ακριβές μπουτίκ να περιμένουν μανάδες με παιδιά, άστεγοι και κάποιοι να μπαίνουν και να βγαίνουν από μέσα με τσάντες...όσο κι αν ξέρεις ότι έτσι είναι στον κόσμο μας, κατά βάθος σε πονάει και ξέρεις ότι μπορεί να υπάρξει και κάτι άλλο, πιο δίκαιο, πιο ανθρώπινο...το ψάχνω κι εγώ, αλλά απογοητεύομαι και ώρες ώρες σταματώ και να σκέφτομαι ακόμα και ξέρω ότι αυτό είναι ακριβώς που ζητάνε από μένα, να σταματήσω να σκέφτομαι, να σταματήσω να ζω.

scarlett είπε...

Η καινουρια μερα ανετειλε, τουλαχιστον για μενα, ενα ανοιξιατικο πρωινο του 2010 και όχι χτες ή προχτες ή μεθαύριο.
Δεν πιστεψα ποτέ οτι θα ειχαμε πολιτικους, απο αυτους που τοτε και σημερα κυριαρχουν στην πολιτικη σκηνη μας, που θα μπορουσαν να αντιμετωπισουν ο,τι ηταν φανερο πως θα ακολουθουσε. Οπως δεν πιστεψα ποτέ πως οι συμπολιτες μου θα αντιμετωπιζαν πιο ωριμα τη σοβαροτητα της καταστασης.

Εδω που φτασαμε και προς τα εκει που βαδιζουμε, οι λυσεις που θα δωσει ο καθενας στο προβλημα της υπαρξης του, θα ειναι πια προσωπικες, αναλογα με το ποιος ειναι, τι επιθυμει και τι μπορει να κανει.

Καλη σου μερα Τζων Μποη !

Τζων Μπόης είπε...

Scarlett, μάλλον κι εγώ εκεί καταλήγω, ότι οι λύσεις πλέον είναι ατομικές, ο σώζον εαυτό σωθείτω, το θεωρώ κατάντια όμως, πρωτογονισμό, αλλά σε αυτή τη φάση και σε ότι με αφορά, δυστυχώς δεν βλέπω κι άλλο δρόμο. Τα πράγματα θα πάνε ακόμα χειρότερα, ούτε Κασσάνδρα είμαι ούτε έχασα την αισιοδοξία μου, άλλωστε από αυτή δεν είχα και περισσεύματα ποτέ, απλά άλλο είναι να βλέπεις τι έρχεται και να ρίχνεις το κεφάλι κι άλλο να ξέρεις πως επιθυμείς να βλέπεις τη ζωή...

thinks είπε...

Ο σώζον εαυτό σωθείτο έχει το καλό ότι προϋποθέτει στήριγμα σε προσωπική ευθύνη για τις αποφάσεις και τις πράξεις. Και όσοι το πράξουν σεβόμενοι τους γύρω τους, αντί πατώντας σε αυτούς, θα συμβάλλουν στην συλλογική επιβίωση, αν το καλοσκεφτείς.

Τζων Μπόης είπε...

Μόνο που η θεωρία εκείνου που διασώζει τον εαυτό του και μόνο ακόμα κι αν υπάρχει σεβασμός των γύρω του ενέχει τον κίνδυνο της εσωστρέφειας και της απομόνωσης,
Οι λύσεις είναι ατομικές αλλά με συλλογική δράση νομίζω.