Κυριακή 2 Δεκεμβρίου 2012

Θα πεθάνεις;



Παιδί:               Θα πεθάνεις;
Γονιός:             Όλοι θα πεθάνουμε.
Παιδί:               Δεν θέλω να πεθάνεις!
Γονιός:             Κάποια πράγματα δεν είναι στο χέρι μας.
Παιδί:               Να το κάνεις να είναι!
Γονιός:             Εντάξει λοιπόν, δεν θα πεθάνω.
Παιδί:               Γιατί με κοροϊδεύεις; Αφού όλοι πεθαίνουν!
Γονιός:             Μα αυτό δεν σου λέω κι εγώ; Όλοι θα πεθάνουμε.
Παιδί:               Δεν με ενδιαφέρει για τους άλλους, εσύ δεν θέλω να πεθάνεις!
Γονιός:             Ε αφού το θέτεις έτσι, εγώ δεν θα πεθάνω!
Παιδί:               Γιατί με κοροϊδεύεις; Αφού όλοι πεθαίνουν!!!
Γονιός:             Γιατί με τυρανάς; Δεν έχω σκοπό να πεθάνω, πάντως όχι ακόμα!
Παιδί:               Και πότε θα πεθάνεις;
Γονιός:             Και που να το ξέρω αυτό;
Παιδί:               Άρα θα πεθάνεις!
Γονιός:             Όταν γεράσω, όταν αρρωστήσω πολύ, ή όταν μου συμβούν και τα δύο.
Παιδί:               Είσαι άρρωστος;
Γονιός:             Είμαι υγιής.
Παιδί:               Είσαι γέρος;
Γονιός:             Με βλέπεις για γέρο;;;;;
Παιδί:               Τότε γιατί να πεθάνεις;
Γονιός:             Γιατί όλοι πεθαίνουμε!
Παιδί:               Μα εσύ δεν θέλω να πεθάνεις!
Γονιός:             Εξαντλήθηκα, ας το κλείσουμε εδώ, δεν θα πεθάνω!
Παιδί:               Γιατί με κοροϊδεύεις; Αφού όλοι πεθαίνουν!
Γονιός:             Τι ικανοποίηση παίρνεις απ΄ αυτό;;;;;;
Παιδί:               Αυτό σου λέω, ότι δεν θέλω να πεθάνεις, κάνε κάτι!
Γονιός:             Πρότεινέ μου κάτι και θα το κάνω, ούτε εγώ θέλω να πεθάνω!
Παιδί:               Δεν ξέρω τι να σου προτείνω, εσύ είσαι μεγαλύτερος, εσύ ξέρεις!
Γονιός:             Έχω μια ιδέα.
Παιδί:               Βρήκες τρόπο να μην πεθάνεις;
Γονιός:             Φυσικά! Να σταματήσουμε να μιλάμε για τον θάνατό μου!
Παιδί:               Για τον θάνατό σου; Δηλαδή θα πεθάνεις;
Γονιός:             Σε ποιον έμοιασες τύραννε;
Παιδί:               Σου είπα, δεν θέλω να πεθάνεις!!!
Γονιός:             Παραδίδω πνεύμα!
Παιδί:               δηλαδή...ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ;;;;;;;;;;;;;;;

10 σχόλια:

scarlett είπε...

Οταν τα πιανουν οι εμμονες τους, τα πιανουν.
Επρεπε να μεταθεσεις την απαντηση για αργοτερα, σε μερικα χρονια, όταν μαλλον δε θα ειχε και τοση σημασια.
(Παντως την ιδια αγωνια ειχα κι εγω σε καποια φαση της παιδικης μου ηλικιας...απλα δεν ειχα ζαλισει τη μανα μου :) )

Καλό σου μηνα, Τζων Μποη!

Τζων Μπόης είπε...

Μερικά πράγματα όσο κι αν το θες δεν μετατίθενται για αργότερα.
Το παιχνίδι φαινομενικά το ορίζεις εσύ, αλλά στην πραγματικότητα μάλλον είσαι ο θεατής.
Ναι, τα παιδιά έχουν διάφορες αγωνίες και ανασφάλειες, δικαιολογημένες θα έλεγα, αλλά το θέμα είναι ότι εύκολες απαντήσεις δεν υπάρχουν, ούτε και συγκεκριμένοι κανόνες πάνω στους οποίους μπορείς εύκολα να πατήσεις.
Βέβαια στην συγκεκριμένη περίπτωση το μήλο έπεσε κάτω από τη μηλιά :)

Πάντως στη δική μου παιδική ηλικία, η δική μου αγωνία είχε σχέση με το εάν με γέννησε τσιγγάνα :)))
Τι να μου πει κι η έρμη μάνα, είχε σηκώσει τα χέρια ψηλά!

Καλή εβδομάδα Scarlett...και καλό μήνα βεβαίως !

thinks είπε...

...τι σημασία έχει να πεθάνει κανείς ή όχι; το ωραίο είναι το πως θα ζούμε και τι αναμνήσεις θα έχουμε από ότι φτιάχνουμε κάθε μέρα!

Κολό μήνα Τζων Μπόη :-) και καλή εβδομάδα!

Τζων Μπόης είπε...

Δημήτρη, για να έχουμε όμως αναμνήσεις θα πρέπει να ζήσουμε, άρα σημασία έχει να μην πεθάνουμε :)
Βέβαια στο μυαλό των παιδιών αυτά δεν υπάρχουν, αυτά τα ανακαλύπτουμε εμείς στην πορεία, για εκείνα, η ζωή είναι αυτονόητη υπόθεση κι ο θάνατος κάτι μάλλον άγνωστο (τουλάχιστον για τα πιο τυχερά).

Καλό μήνα και καλή εβδομάδα επίσης

thinks είπε...

Ε, ναι... αλλά όταν ένα παιδί ρωτάει αν πρόκειται να πεθάνει ο γονιός του, αυτό που στην πραγματικότητα λέει είναι πως φοβάται μην χάση την άγκυρα, την σιγουριά και την "εστία" που είναι στην ζωή του ο γονιός. Και εφ' όσον δεν είναι σε θέση ακόμα να συλλογιστεί ότι μια μέρα δεν θα την χρειάζεται αυτήν την "ασφάλεια" όπως την χρειάζεται σήμερα, και σήμερα μπερδεύει την ανάγκη με την αγάπη, η απάντηση για την ζωή μεταθέτει την εστίαση από φόβο σε θαυμασμό/περιέργεια -άλλωστε η ζωή δεν είναι ο τσίπρας αλλά ο ήλιος που μπαίνει το πρωί από το παράθυρο, και όλα τα πράγματα που δίνουν χαρά και δεν κοστίζουν τίποτα, ξεκινόντας από μια αγκαλιά και ένα χαμόγελο... τα όνειρα νικάν τον θάνατο κάθε μέρα της εβδομάδας και δύο φορές τη Κυριακή :-)

Τζων Μπόης είπε...

:)
Την επόμενη φορά που το παιδί θα ρωτήσει τον γονιό κάτι ανάλογο, σε παρακαλώ να του δώσεις μια ανάλογη απάντηση, ίσως εσύ να τα καταφέρεις καλύτερα, γιατί ο συγκεκριμένος γονιός έχει σηκώσει πλέον τα χέρια ψηλά :))

Θεία Λένα είπε...

Αμα πιάσει στα παιδιά η ανασφάλεια, ότι ερώτηση και να δώσει ο γονιός δεν πιάνει τόπο, το παιδί φοβάται. Το μόνο που πιάνει τόπο είναι η αγκαλιά.

Διαβάζω για τη παιδική σου αγωνία, μη σε γέννησε τσιγγάνα. Θα σου πώ λοιπόν μιά αστεία ιστορία που άκουσα. Γνωστή μου μητέρα 2 κοριτσιών 4 και 7 ετών αντίστοιχα πάει στο κομμωτήριο με τις μικρές για κούρεμα. Αρχίζουν οι κομμώτριες τις χαρούλες "πόσο μεγάλωσες" κλπ..οπότε μία απο αυτές ρωτάει το μικρότερο κοριτσάκι "τίνος κόρη είσαι εσύ;" προφανώς εννοώντας απο ποιόν γονιό πήρε την ομορφιά της. Και το κοριτσάκι απαντάει ετοιμόλογα "ή του μανάβη ή του μπακάλη".
Το γέλιο που ακολούθησε ήταν απερίγραπτο. Ομως ακόμη και τώρα που η μικρή είναι στη 5η Δημοτικού αναρωτιέται μηπως δεν είναι κόρη του μπαμπά της.

scalidi είπε...

Καταπληκτική στιχομυθία.
Μην του σκοτώσετε του παιδιού την περιέργεια.

Μα είναι δυνατόν να λέγαμε και οι δύο τα ίδια στις μαμάδες μας; Ακόμη της το λέω.

Τζων Μπόης είπε...

Θεία Λένα καλημέρα,

Έχετε απόλυτο δίκιο. Είναι φορές που ότι απάντηση και να δώσει ο γονιός αυτή πάει στον βρόντο..η αγκαλιά, σωστά και ακόμα ένα μυστικό, να πηγαίνεις την κουβέντα εντελώς αλλού, σε κάτι που τους κεντρίζει το ενδιαφέρον.

Μήπως η μικρή που αναφέρετε, είχε ακούσει ή είχε δει κάτι στο σπίτι της και έκανε αυτές τις δηλώσεις :).
Στη δική μου πάντως περίπτωση ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει το παραμικρό :))
Όσο για την τσιγγάνα...ε θα είχε τους λόγους κι εγώ...

Τζων Μπόης είπε...

Καλημέρα Σταυρούλα,

Αλλάζει το DNA; και να θέλω κάποια πράγματα δεν γίνονται...
Τι θα έχει τραβήξει όμως κι η δική σου η μανούλα...