Τρίτη 4 Δεκεμβρίου 2012

Στη φωτιά



Τα βράδια, όταν όλα ηρεμούν, φοράω τα αθλητικά μου, βγαίνω από το σπίτι και κάνω μερικά χιλιόμετρα με τα πόδια για να αποσυμπιεστώ από την ένταση της ημέρας.
Έχει πιάσει πλέον το κρύο και καθώς μυρίζεις τον ψυχρό αέρα αισθάνεσαι πολύ έντονα τη μυρωδιά από τα ξύλα που καίγονται.
Τα τζάκια αναμμένα, παντού καπνός, ντουμάνι, νομίζεις ότι βρέθηκες σε κάποιο ορεινό χωριό, φαντάζεσαι τους κατοίκους του να κάθονται γύρω από τη φωτιά και να λένε ιστορίες για τα παλιά, είναι σαν να μαζευτήκαμε ξανά όλοι μέσα.
Κι όμως είσαι στην Αθήνα, στην Αθήνα που μέχρι χτες τέτοια εποχή έλαμπε από τα Χριστουγεννιάτικα φώτα και τις γιρλάντες. Μια πόλη σαν την Αθήνα θα πρέπει να λάμπει, να είναι φωτισμένη, θα πρέπει να σου δίνει την αίσθηση της γιορτής, δεν είναι όλα επιβίωση, δεν είναι όλα ένα γκρίζο ρούχο πλύνε βάλε, ούτε και το ανελέητο μέτρημα των πάντων, είναι ζωή κι η ζωή χρειάζεται και μια δόση από παραμύθι, χρειάζεται λίγη λάμψη, μια φωτιά για να την ζεστάνει, σήμερα αυτό που παρατηρείς είναι απλά μια σκοτεινιά, μια καπνιά, φωτιές που καίγονται, ζωές που καψαλίζονται και μια απίστευτη παγωνιά παντού.
Ήμασταν όλοι φούσκα τελικά, ακόμα κι εμείς οι ίδιοι, μου είπε χτες ένας φίλος καθώς περπατούσε μαζί.
Δεν μπορώ να το δεχτώ. Δεν αντέχω να καταρρέουν μπροστά μου όλα όσα έζησα, ακόμα και να το δεχτώ δεν θα αλλάξει κάτι, δεν μπορείς πάντα να σβήνεις μεμιάς το παρελθόν για να φτιάξεις το μέλλον, το παρελθόν είναι εκεί και είναι όλα όσα ήσουν κι εσύ, είσαι ένα μέρος δικό του κι αυτό είναι ένα πλευρό από το δικό σου σώμα.
Δεν μπορεί όλα εκείνα, τα πιο δημιουργικά μου χρόνια να ήμουνα μια φούσκα, δεν μπορεί από τα είκοσί μου και μετά, στη δική μου, στην πιο παραγωγική περίοδο, σε προσωπικό και επαγγελματικό επίπεδο, να έζησα μέσα σε ένα μεγάλο ψέμα.
Δεν υπήρξα ψέμα. Δεν ήμουνα εγώ φούσκα.
Ονειρεύτηκα, προσπάθησα, «έχτισα», δημιούργησα, έφτιαξα μέρα με τη μέρα, λεπτό με το λεπτό αυτό που είμαι σήμερα και αυτό που έγινα δεν είναι τελικά και τόσο κακό, κι ας ανδρώθηκα μέσα σε εκείνα που σήμερα κατηγορούμε, σε εκείνα που σιχαινόμαστε, κουβαλάω μέσα μου όλα εκείνα που ζήσαμε τότε, την υπερβολή, τη φαντασμαγορία, όλα αυτά μου ανήκουν γιατί είναι μέρος δικό μου και θα δεν τα σβήσω για να ονειρευτώ ξανά, θα συνεχίσω να προσπαθώ, να «χτίζω», να ερωτεύομαι, να ζω, να γίνομαι κάτι.
Μέσα σε εκείνη την περίοδο που κάποιοι αποκαλούν φούσκα, εγώ έμαθα να βηματίζω, να ζυγίζω τη ζωή, να βρίσκω τα πατήματά μου, τις ισορροπίες μου, να αποτυπώνω όλα όσα με απασχολούν πάνω σε ένα λευκό χαρτί, να τα βγάζω από μέσα μου και να χαίρομαι, να κάνω φίλους, να γνωρίζω κόσμο, να αγαπώ και να πονώ, να γνωρίζω έρωτες, να πέφτω σε λάθη, να υπερβάλω, να αντιφάσκω, να πορεύομαι.
Δεν ήταν φούσκα όλα αυτά, αυτά ήταν ζωή, σήμερα όλα αυτά, στην εποχή της εσωστρέφειας, είναι απλά κοινωνικός αποκλεισμός.
Το μόνο που δεν έμαθα είναι να θυμώνω καλά, να αντιδρώ σωστά, να αλλάζω αποτελεσματικά, δεν είχα και πολλούς λόγους να το κάνω, αν έκανα ένα λάθος, ήξερα ότι στην επόμενη γωνία με περίμενε μια άλλη ευκαιρία, άκοπα, αγόγγυστα, γιατί λοιπόν να θυμώσω κι αν ώρες ώρες θύμωνα συνέχιζα με γέλιο, όλα σου φταίνε, μου έλεγαν, γιατί δεν απολαμβάνεις όσα έχεις, γιατί μεμψιμοιρείς κι εγώ τα ξέχναγα αμέσως και προχωρούσα, δεν τα έβαζα μέσα μου να με φάνε.
Δεν είναι φούσκα όλα αυτά, είναι σάρκα, είναι οστά, είναι αισθήματα, ανάγκες, έρωτας, πάθη, είναι λάθη, είναι  ζωή πραγματική, μια ζωή που κάθε βράδυ κάνει πλέον τον απολογισμό της, τα «έσοδα» και τα «έξοδά» της, κάνει τα κουμάντα της καθώς βυθίζεται μέσα στην αποπνικτική κάπνα των ξύλων που καίγονται στην πόλη.
Όταν γυρίζω στο σπίτι και βλέπω στο τζάκι τη φωτιά να σιγοκαίει, όταν έχω ποτίσει από την κορφή μέχρι τα νύχια με καπνό από τα καμένα ξύλα, τότε αισθάνομαι ότι αυτές τις κρύες νύχτες είναι σαν καίμε όσα ζήσαμε στη φωτιά, ζεσταινόμαστε με τις καμένες μας ζωές, λυτρωνόμαστε από τις παλιές μας αμαρτίες και φορτωνόμαστε με ενοχές, για όσα δεν κάναμε, για όσα συνεχίζουμε να κάνουμε, αλλά και για εκείνα που αναπόφευκτα θα προκαλέσουμε και το κάνουμε με ένα τρόπο βασανιστικό, σπαρακτικό, τιμωρητικό…
Θέλω να τις κάψω όλες τις ενοχές μέσα στο τζάκι, να καίγονται όλη τη νύχτα, να λαμπαδιάσουν, κάποια στιγμή να μείνουν μόνο στάχτες και το επόμενο πρωί να ανοίξω την μπαλκονόπορτα και να φουσκώσω τα πνευμόνια μου με φρέσκο δροσερό αέρα…
Δεν χτίζεται η ζωή με ενοχές, με μετάνοιες και με δηλώσεις «νομιμοφροσύνης», δεν λυτρώνεται με το μαστίγωμα, δεν αλλάζει με την τιμωρία, το μέλλον δεν κατασκευάζεται με το μέτρημα των πάντων, η ζωή θέλει φρέσκο άνεμο να σαρώσει την καπνιά, θέλει φωτιά να κάψει ότι την βαραίνει, θέλει να ευγνωμονείς ότι σε χόρτασε, θέλει και μεγαλοψυχία για να αγαπήσεις ότι σε πονά…

24 σχόλια:

scarlett είπε...

Αρνουμαι κι εγω να δεχτώ οτι ολα ειναι μια φουσκα. Οτι εμεις ειμαστε μια φουσκα.
Μπορει ο τοπος μας να εχει παρα πολλους "αεριτζηδες", καποιοι απο αυτους μαλιστα, μας εφεραν εδω που ειμαστε, αλλα μερικοι πληρωσαμε τα ονειρα μας με προσωπικη δουλεια και κουραση και παντα τοις μετρητοις.

(πριν λιγο ανοιξα την μπαλκονοπορτα για να αερισω το σπιτι απο τις μυρωδιες τις κουζινας και αντι να αεριστει γεμισε με εντονη μυρωδια καπνου απο τα γυρω σπιτια... )

Καλη σου νυχτα Τζων Μποη!

thinks είπε...

Όλα έχουν τόσο πολύ να κάνουν με τους συμβολισμούς και εικόνες που έχουμε δεχτεί στην ζωή μας... Στο χωριό εδώ σο βουνό, αλλά και στην κωμόπολη που ζούσα στην Μασαχουσέτη, περιμένω πως-και-πως κάθε φθινόπωρο να αρχίσω να μυρίζω τα τζάκια της γειτονιάς. Βέβαια, η μυρωδιά αυτή στην Αθήνα φέρνει άλλες σκέψεις και συμβολισμούς. Και να σκεφτεί κανείς, ότι μεγαλώνοντας στην Αθήνα είχαμε σόμπα παραφίνης στο ημιυπόγειο, και μεγαλώνοντας το να έχει τζάκι κανείς στην Αθήνα θεωρείτο "πλούτος", επίδειξη ...και άνευ χρήσης ή ανάγκης...

Τίποτα από ότι ήσουνα δεν ήταν φούσκα, εφ' όσον σήμερα σου παρέχει τα εφόδια με άλφα ή βήτα τρόπο να ανταπεξέλθεις. Ίσως να μην έχτιζες κάτι για να "ανταπεξέλθεις" τέτοιες εποχές, που κανένας δεν περίμενε, αν όμως ότι έχτισες σου δίνει τώρα αυτή την δυνατότητα, δεν είναι σημαντικό αυτό;

Πως τα συναισθήματα εξαρτώνται από τους συμβολισμούς, και τι σημαίνουν για τον καθένα...

Όσο για τις φούσκες... άλλο να ζει κανείς μέσα σε φούσκα, το θέλει δεν το θέλει, το ξέρει δεν το ξέρει, κι άλλο να είναι ο ίδιος φούσκα...

Καλό βράδυ Τζων Μπόη...

Ανώνυμος είπε...

Αυτό το ενοχικό σύνδρομο το οποίο μας διακατέχει, δεν είναι τυχαίο. Αναρωτιέμαι, γιατί εμείς να ταλανιζόμαστε κι οι πολιτικοί ιθύνοντες να κοιμούνται ήσυχα τα βράδια στα σπιτάκια τους;

Είναι κι εκείνο το σύνδρομο της Στοκχόλμης, που βρίσκει εφαρμογή τελικά και στο σημερινό πολιτικό-οικονομικό γίγνεσθαι της χώρας, και δεν μπορείς να το αμελήσεις.. αυτομαστιγωνόμαστε αλλά οι περισσότεροι από εμάς συνεχίζουμε να υπομένουμε τον (ψυχικό) βιασμό του Πατερούλη.

Χαιρετισμούς από την μακρινή Αυστραλία - σε διαβάζω καιρό από τον Δημήτρη, αλλά δεν είχα βρει την ευκαιρία να σου αφήσω μήνυμα.

Τζων Μπόης είπε...

Καλημέρα Scarlett,

Βρες μου έναν τόπο στον οποίο δεν υπάρχουν αεριτζήδες...
Όσο για το πολιτικό προσωπικό της χώρας, είναι εντελώς για κλάματα, κάθε μέρα αποδεικνύουν την ανεπάρκεια τους. Το κακό είναι ότι δεν φαίνονται στον ορίζοντα κάποιοι σοβαροί άνθρωποι που να θέλουν να αναμιχθούν με τα κοινά. Η κατάσταση είναι όντως αποκαρδιωτική και μέσα σε όλα αυτά ενισχύεται η εσωστρέφεια που καλλιεργεί τις ενοχές.

(τι καλό μαγείρεψες;)

Τζων Μπόης είπε...

Καλημέρα Δημήτρη,

Το τζάκι μόνο πολυτέλεια δεν είναι πλέον στην Ελλάδα και δη στην Αθήνα.
Η πολυτέλεια σε αυτούς τους καιρούς ίσως θα ήταν να μετατρέψεις το τζάκι σου σε ενεργειακό και να καις ενδεχομένως τα λεγόμενα pellets, αλλά το κόστος μετατροπής είναι υψηλό.
Το κακό είναι ότι με αυτή την ιστορία με τα ξύλα θα προκύψει ανυπολόγιστη οικολογική καταστροφή, καθώς καίγεται οτιδήποτε φυτρώνει! Διαβάζω για την παράνομη υλοτομία και τρελαίνομαι. Αφού πρώτα κάψαμε τα δάση, τώρα τα αποτελειώνουμε ως καύσιμη ύλη. Δεν υπάρχει πάτος, όλα αυτά θα τα πληρώσουμε σε μερικά χρόνια, όταν αυτή η γωνιά της Γης θα έχει γίνει κρανίου τόπους, από ανθρώπους, ζώα και φυτά.

Πάντως ακόμα κι αν δεχτούμε ότι μεγαλώσαμε μέσα σε μια φούσκα, η ίδια η ζωή δεν είναι φούσκα όσο ζεις, περπατάς και αναπνέεις.

Τζων Μπόης είπε...

Καλημέρα Agrimio,

Καλώς ήρθες!

Νομίζω ότι δεν ταλανίζονται όλοι από ενοχές και μάλιστα ενοχές που δεν τους ανήκουν, οι περισσότεροι απλά συνεχίζουν την πορεία τους πιστεύοντας ότι αυτό είναι ένα διάλλειμα και κάποια στιημή, σύντομα μάλιστα, θα επιστρέψουμε στις «ηλιόλουστες» ημέρες.
Δεν είναι μόνο οι πολιτικοί έτσι, είναι και μερίδα του κόσμου.
Δεν νομίζω όμως ότι οι ενοχές οδηγούν πουθενά, βαλτώνουμε σε μια κατάσταση αυτομαστιγώματος κι ακριβώς αυτό είναι που ευνοεί τη μη αντίδραση, την αδράνεια.
Νομίζω μάλιστα ότι ουδεμία σχέση έχει η συμπεριφορά του κόσμου με το σύνδρομο της Στοκχόλμης, το ζήτημα δεν είναι ψυχολογικό, είναι καθαρά ωφελιμιστικό. Τόσα χρόνια πολλοί ζούσαν με τις αβάντες του συστήματος, δεν έμαθαν κάτι άλλο, αυτό ξέρουν και σε αυτό ακόμα ελπίζουν.

Η Αυστραλία είναι ένα μέρος που μάλλον μου έχει μείνει απωθημένο που δεν μπόρεσα να το επισκεφτώ (ακόμα ίσως). Φαντάζομαι ώρες ώρες τον εαυτό μου να την έχει αράξει σε κάποιο αγρόκτημα έξω από την Αδελαϊδα και να παράγει το δικό του Shiraz :)

thinks είπε...

Αυτό να μην ξεχάσει ποτέ κανείς: ότι "η ίδια η ζωή δεν είναι φούσκα"! Αυτό είναι το πιο σημαντικό, και η ζωή μετά πάντα θα βρει τον δρόμο...

Είναι τραγικό και εξωφρενικό το τι γίνεται με την παράνομη υλοτομία. Τελικά... τα τζάκια κατέστρεψαν και συνεχίζουν να καταστρέφουν την Ελλάδα, σε περισσότερες από μια έννοιες...

Μια πόλη όπου σφύζουν τα 50% του πληθυσμού μιας ολόκληρης χώρας τώρα ψάχνει ξύλα να κάψει, και φυσικά οι μισοί δεν ενδιαφέρονται από που έρχονται τα ξύλα και οι άλλοι μισοί δεν ξέρουν ότι πρέπει να ενδιαφέρονται... ("μισοί", τρόπος του λέγειν)

Άντε και έκανε λιακάδα εδώ σήμερα. Η Μαργαρίτα είναι εν στολή και ψάχνει στο δάσος για λαθροκυνηγούς. Προχτές έτρεχε μες την βροχή νύχτα στο βουνό και κατάφερε να βρει το κυνηγόσκυλο και το έφερε εδώ. Μετά έδωσε το πρόστιμό στον ιδιοκτήτη που ήρθε να το πάρει. Χτες μιλούσαμε για φίλους αγρότες/ξυλοκόπους που λόγω του ότι είμαστε τόσο κοντά στην Τοσκάνη, πρέπει να πάρουν άδεια για υλοτομία από την Τοσκάνη, για συγκεκριμένες περιοχές του δάσους αντί για την Εμίλια-Ρομάνια που είμαστε εμείς, και η Τοσκάνη έχει πολύ γραφειοκρατία. Εδώ όταν δίνεται η άδεια, άνθρωποι σαν την Μαργαρίτα πηγαίνουν και μαρκάρουν ποιά δέντρα θα κοπούν και μετά ελέγχουν ότι κόπηκαν σωστά. Έχουν πέσει και πρόστιμα για λάθος κόψιμο κι ας υπήρχε άδεια. Τα ξύλα είναι ο μόνος τρόπος που είχε ποτέ κανείς εδώ για να ζεσταθεί. Εμείς έχουμε κεντρική θέρμανση αερίου, αλλά την βάζουμε μόνο 4-6 πμ., μόνο όταν έχει πραγματικά ιδιαίτερο κρύο.

Τζων Μπόης είπε...

Ανέφερες το αέριο και θυμήθηκα την περίπτωση φίλου μου, του οποίου το σπίτι αν και βρίσκεται σε κεντρικό σημείο κάποιου αθηναϊκού προαστίου, δεν διαθέτει φυσικό αέριο, καθώς η παροχή σταμάτησε 100 μόλις μέτρα από το σπίτι του, ακριβώς έξω από το σπίτι γνωστού Έλληνα πολιτικού, που ευτυχώς εδώ και καιρό έχει απαλλάξει τον ελληνικό λαό από τις υπηρεσίες του. Για να έρθει η παροχή στο σπίτι του φίλου μου, η εταιρεία αερίου του είπε ότι επειδή δεν υπάρχει πρόβλεψη για επέκταση, τα λίγα σπίτια που βρίσκονται μέχρι το τέλος του δρόμου, στο οποίον διακλαδίζεται η άλλη παροχή, θα πρέπει να συννενοηθούν μεταξύ τους και να πληρώσουν την παροχή με ίδια μέσα!
Πονεμένη η ιστορία με το αέριο σε πολλές γειτονιές και πολυκατοικίες στην Αθήνα.
Χτες πάντως εκτός από καπνό μύριζα και ψητά λουκάνικα, ήταν και της Αγίας Βαρβάρας και προφανώς κάποια θα είχε γιορτή, αύριο του Αγ.Νικολάου σίγουρα θα μυρίσουμε ολόκληρο γουρούνι ψητό στο τζάκι!

Αν έρθει η Μαργαρίτα να εργαστεί στα ελληνικά βουνά και στις ραχούλες, την βλέπω να μην προλαβαίνει να κόβει πρόστιμα, αν φυσικά την βγάλει "καθαρή".

thinks είπε...

...η Μαργαρίτα και ο Κώστας ήταν στο αυτοκίνητο και οδηγούσα πάνω από το Αίγιο στο βουνό, μόλις που είχαμε φτάσει στην Πάτρα, το 2008. Μπροστά μας ένας εντελώς μεθυσμένος. Η Μαργαρίτα με έβαλε και τηλεφώνησα στο 100. Τους είχαμε στο τηλέφωνο συνεχώς καθώς τον ακολουθούσα, καθώς παρά λίγο να χτυπήσει μετωπικά τουλάχιστον 3 φορές με άλλους. Μετά από 40 λεπτά η αστυνομία ήρθε, 2 αυτοκίνητα, 4 στολές ένας πολιτικά. Καθώς μια στολή χαριτολογούσε με τον μεθυσμένο στο παράθυρο του αυτοκινήτου του, ο αστυνομικός με πολιτικά στο δικό μου παράθυρο μας ευχαρίστησε και μας είπε ότι μπορούμε να φύγουμε, και ότι "ο κύριος είναι γνωστός". Όταν η συνάδελφός του από την Ιταλία τον ρώτησε έκπληκτη αν δεν θέλει τα στοιχεία μας για μαρτυρία, εκείνος είπε "όχι", και μας έδιωξε.

Τι ψάχνεις αγαπητέ μου Τζων Μπόη... την Μαργαρίτα δεν την βλέπω στα ελληνικά βουνά και στις ραχούλες...

scarlett είπε...

Καλησπέρα Τζων Μποη!

Καπως καθυστερημενη η απαντηση, αλλα βλεπεις πρεπει να κανω και καμια υπερωρια για να δικαιολογησω τον παχυλο μισθο μου (του οποιου το υψος να μη συζητησουμε καλυτερα)

Σχετικα με τους αεριτζηδες, μπορει παντου να υπαρχουν , αλλα το ποσοστο στο οποιο ευδοκιμησαν στην Ελλαδα τις τελευταιες δεκαετιες,με τις ευλογιες του πολιτικου συστηματος, νομιζω οτι παραηταν υψηλο. Και δυστυχως συνεχιζουν να υπαρχουν αναμεσα μας,σε μεγαλα ποσοστα, μια που δεν ειναι ευκολη η εξαλειψη τους.

(τιποτα σπουδαιο, δεν ειχα μαγειρεψει. ειχα ορεξη για τηγανιτες πατατουλες και ενω ειναι νοστιμοτατες, ξερεις πως μυριζει μετα το σπιτι... )

Τζων Μπόης είπε...

Δημήτρη με κάτι τέτοιες ιστορίες είναι που μου ανάβουν τα λαμπάκια και όταν ανοίγω το στόμα μου δεν ξέρω τι λέω :))
Τα ελληνικά βουνά πάντως είναι ωραιότατα κατά τα άλλα...

Τζων Μπόης είπε...

Υπερωρία;
Παίρνεις και υπερωρίες και μιλάμε ακόμα;;;;;;;;;;
Ας το καταπιώ κι αυτό το φαρμάκι!

Ωραίες οι τηγανιτές πατατούλες, αλλά τηγανιτά εγώ δεν τρώω, όταν με καλέσεις για τραπέζι, σε παρακαλώ μόνο λίγο φουά γκρα και λίγη σαμπαντίτσα, κάτι απλό για τη ληγούρα :)

thinks είπε...

Χα!
...σού 'πα το άλλο που καλέσαμε στο Φάληρο το 100 για κάτι άλλο μια φορά και τα παιδιά, περισσότερο από τον λόγο για τον οποίον τους είχαμε καλέσει, ενδιαφερόντουσαν, και είχαν κάνει πηγαδάκι με την Ιταλίδα συνάδελφό τους, να συγκρίνουν υπηρεσιακά πιστόλια; (δεν το είχε μαζί της βέβαια, αλλά θέλανε να τους το περιγράψει)

Τζων Μπόης είπε...

το πας φιρί φιρί να το ανοίξω το ρημάδι μου και όπως βλέπεις με το ζόρι κρατιέμαι στο εστετικό μου επίπεδο!

thinks είπε...

Εγώ Παναγίτσα! Δεν λέω τίποτα άλλο! (εσύ χάνεις -έχουμε πολλά)

Τώρα τελειώσαμε να στοιβάζουμε ξύλα στην ξυλαποθήκη και πρέπει να κάνω το υπόλοιπο ρόστο χοιρινό της περασμένης εβδομάδας κάτι, ίσως φέτες τσιγαριστές με σκορδάκι και πάπρικα, και ριζάκι μπασμάτι με κινέζικη σάλτσα πιπεριάς... και λίγο γιαουρτάκι σακουλίσιο, ίσως; Πατάτες τηγανιτές έκανα δυό βράδια τώρα! αλλά εγώ τις κόβω φέτες στρογγυλές σαν τσιπς, 4 χιλιοστά πάχος -με αλάτι και ρίγανη :-)

Τζων Μπόης είπε...

Μμμμ, μια χαρά την βγάλαμε κι απόψε!
Πατάτες τηγανιτές από τη Scarlett, ρόστο από τον Δημήτρη (για το μπασμάτι δεν το συζητώ, σιγά μην ξεπέσουμε στο γλασέ και στην καρολίνα), φάτε μάτια ψάρια!
Εγώ πάλι που προσέχω την σιλουέτα μου, καθώς από κάτι γλυκά τελευταία έφτασα τα 90 (καλά, το παίρνει το μπόι βέβαια και δεν φαίνονται), την έβγαλα απόψε με ένα μήλο, όπως κάθε βράδυ.
Τζάκι έχω ανάψει, το στομάχι διαμαρτύρεται, αλλά ως Αιγόκερως είμαι πειθαρχημένος και θα την βγάλω μονο με το μήλο μου, έτσι για να συνηθίζω και την πείνα που έρχεται!

scarlett είπε...

Ενταξει αγαπημενε μου εστετ, για σενα μονο φουα γκρα ;)
Ειναι δυνατον όμως να σνομπαρεις τις τηγανιτες πατατες;
Προσωπικα τις λατρευω. Ειδικα στη Γερμανια , οπου εχει τοσα διαφορετικα ειδη και παιρνεις τις πιο καταλληλες (που ειναι φανταστικες !!!).

Για τις υπερωριες δεν καταλαβες καλα...
Τις δουλευω (γιατι ετσι πρεπει)....δεν τις πληρωνομαι

thinks είπε...

Μπα... εγώ σου έριχνα 3 κιλά, στα 93! Αλλά το καινούργιο μου φάρμακο του ζαχάρου κόβει την όρεξη χωρίς να καταλαβαίνεις ότι τρως λιγότερο, κι έχω χάσει 18 κιλά σε 9 μήνες! Όταν φτάσω 68 κιλά θα αλλάξω φάρμακο ζαχάρου. Στα πέντε πόδια και πέντε ίντσες ύψος, 68 είναι καλά :-) Αν ήξερα βέβαια ότι ερχόταν κρίση δεν θα πάθαινα ζάχαρο!

Τζων Μπόης είπε...

Scarlett, ομιλείς με ένα Αιγόκερo και γνωρίζεις καλα, ότι όταν πούμε κάτι εμείς το κάνουμε.
Έχω να φάω τηγανιτές πατάτες και γενικώς οτιδήποτε τηγανητό εδώ και αρκετά χρόνια, δεν μου αρέσουν τα τηγανητά, ειδικά γερμανικές τηγανητές πατάτες μέσα στο λίπος, ούτε να το σκεφτώ αν και πριν από 1περίπου χρόνο σε ταξίδι μου στο Μόναχο, δοκίμασα 2-3 και ήταν ΟΝΕΙΡΕΜΕΝΕΣ!
Τώρα πως έφτασα τα 90 κιλα με τη διατροφή που κάνω, είναι ένα ζήτημα, όμως η αιτία είναι τα γλυκά στα οποία είμαι εθισμένος άσχημα. Είπαμε όμως, έχουμε κι ένα μπόι και μας σώζει :)
Σε 2-3 μηνες όμως θα είμαι ξανά 85, όσο ήμουνα πάντα και αυτό δεν αλλάζει που ο κόσμος να έρθει τούμπα! Είμαι Αιγόκερως εγώ, δεν είμαι παίξε γέλασε!

Πάντως, εσύ Scarlett θα σώσεις την πατρίδα, μη βαρυγκομάς, είναι και οι υπάλληλοι της Βουλής που πρέπει κι αυτοί να πληρωθούν οι άνθρωποι :)

Τζων Μπόης είπε...

Δημήτρη, φίλος μου πριν απο 2 μήνες στην ηλικία μου κι αυτός, κατέληξε στο νοσοκομείο με αυξημένα επίπεδα σακχάρου και παρολίγον να δει τα ραδίκια ανάποδα, κι όλα αυτά από το ανεξέλεγκτο φαηγητό και τα πολλά κιλά.
Άσε παιδί μου, το θέμα είναι να το τρώμε όχι να μας τρώει...το φαγητό πρέπει να είναι στη σωστή ποσότητα και προσεγμένο πάντα, αυτό είναι το δόγμα μου, στα γλυκά παρεκτρέπομαι, αλλά ας είμαι κι εγώ σε ένα-δύο πράγματα αμαρτωλός ;)

scarlett είπε...

Ευχομαι τοτε συντομα να ανακτησεις το ιδανικο σου βαρος, Τζων Μποη και οπως λες κι εσυ για εναν αιγοκερω, ειναι απλα να το βαλει στοχο.

Οταν μιλησα πριν για τις γερμανικες πατατες, δεν εννοουσα φυσικα αυτες τις προτηγανισμενες που πουλανε στο δρομο, αυτες ειναι οντως οπως τις περιγραφεις.
Οι αλλες ομως που εχουν ενα σωρο διαφορετικα ονοματα (και προσωπικα ακομη δεν εχω μαθει ποια ειδη προτιμω περισσοτερο)εκεινες ειναι απαιχτες.
Τις εκανα να φανταστεις στο φουρνο, για να ξεφυγουμε κι απο τα τηγανητα και γινονταν τοσο υπεροχα γλυκες και να λιωνουν μεσα... Ποτε δεν το εχω πετυχει αυτο στην Ελλαδα.

Μου φαινεται πως πρεπει να το ριξουμε στα ποστ περι μαγειρικης:)

Τζων Μπόης είπε...

κι εγώ για εκείνες των stube αναφερόμουν κι όχι για τις προτηγανισμένες, αλλά το ζωικό λίπος παραμένει ζωικό λίπος κι εγώ με αυτό ουδέποτε είχα καλές σχέσεις.
Είμαι ο φανατικότερος οπαδός του ελαιόλαδου και μάλιστα του ωμού, καθώς και της μεσογειακής διατροφής.

Το επόμενο μου ποστ μιλά για τα παθήματα ενός γκουρμέ, σου το αφιερώνω :)

scarlett είπε...

Αδημονω για το επομενο ποστ και σ'ευχαριστω!
:)
Για το ελαιολαδο φυσικα και συμφωνω , οπως και για τη μεσογειακη διατροφη


thinks είπε...

Σ' ευχαριστώ αγαπητέ μου Τζων Μπόη, το προσέχω πολύ, σοβαρά και σωστά. Με έσωσε το σύστημα υγείας της Romagna, της επαρχίας μας, που το θεωρώ καλύτερο και από της Μασαχουσέτης (17 χρόνια) και της Βρετανίας (7 χρόνια). Αν ξέρεις πως και τι να τρως και να μην τρως δεν υπάρχει πρόβλημα ;-)

Εδώ, κάνουνε και κάτι καταπληκτικές, κομμένες σαν πυραμιδούλες 3 εκατοστά, ψημένες στον φούρνο αλλά με ελαιόλαδο στο ταψί και είναι καταπληκτικές, ελαφρά τραγανή απ' έξω με αφράτο-αφράτο μέσα... σχεδόν τις καταφέρνω να τις φτιάχνω κι εγώ πια!