Πέμπτη 6 Δεκεμβρίου 2012

Το πάθημα ενός εστέτ



Ο λαός πολύ σοφά λέει ότι πρώτα σου βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι!
Έτσι και με μένα, από τη στιγμή που έγινα εστέτ, πάει και τέλειωσε, δεν υπάρχει δρόμος επιστροφής, είναι όπως με την παραμονή της χώρας μας στην Ευρωζώνη, έτσι και μπήκαμε σε αυτή, κάτω θα κωλοχτυπηθούμε αλλά θα παραμείνουμε μέσα δεμένοι πισθάγκωνα, σαν την Ελένη από το Κωσταλέξι, στο τέλος κάποιος θα συγκινηθεί, γιατί είτε με τους ισχυρούς θα είσαι - έστω και χωρίς δεύτερο βρακί - είτε με το χάος...είτε εστέτ - βλ. παραπάνω για το βρακί - είτε με το τίποτα!
Στη ζωή μου, από τη στιγμή που η μοίρα μου με έχρισε εστέτ - εγώ βασικά δεν το ήθελα, οι κακές παρέες με έκαναν σαν τα μούτρα τους - θεώρησα ότι έπρεπε να το ζήσω μέχρι εσχάτων, να τα δοκιμάσω όλα, κι όταν λέμε όλα, εννοούμε όοοοοολα. Μερικά όμως πράγματα είναι αδύνατο να τα δοκιμάσω με τον παλιοχαρακτήρα που ΄χω, είμαι και εκλεκτικός εστέτ και έτσι όσα δεν αντέχω τα αφήνω σε άλλους με καλύτερο και ανθεκτικότερο χαρακτήρα από μένα.
Μέσα λοιπόν σε αυτά που δοκίμαζα κατά καιρούς ήταν κυρίως γεύσεις, π.χ. θαλασσινό αλάτι, αντιηλιακό, ιδρώτα, καρπούζι, ενυδατική κρέμα (νομίζω Estee Lauder, μπορεί και Nivea, που να θυμάμαι στην ηλικία μου) και κάτι άλλο πιο γλυκό που δεν θα το πω, όλα αυτά πάνω σε ηλιοκαμένο κορμί, σούπερ γεύση που συγκρίνεται μόνο φρεσκοσιροπιασμένο γαλακτομπούρεκο της μαμάς! 
Δεν φτάνει όμως που έγινα εστέτ, έγινα και γκουρμές, το πράγμα δηλαδή δεν μαζευόταν από πουθενά, έτσι δοκίμασα ψητό φιλετάκι κροκοδείλου, μια άνοστη αηδία ήταν, τι μου΄φταιγε το ερπετό, εγώ όμως έπρεπε να το γευτώ, δεν αντιστάθηκα να φάω ψητά έντομα στην Ασία, σκέφτηκα ότι αφού τρελαίνομαι για μπάμιες και σπανακόρυζο, στην τηγανιτή χρυσόμυγα θα κολλούσα; δεν σιχάθηκα να πιω τον περίφημο καφέ kopi luwak, κι ας τον χρυσοπλήρωσα κι ας ήξερα ότι βγαίνει από σπόρους καφέ που έχουν απορριφθεί μέσω των κοπράνων μιας γκουρμέ τρελόγατας στην Ινδονησία, δεν είπα ότι όλα αυτά μου άρεσαν, αλλά ως περίεργος εστέτ έπρεπε να τα δοκιμάσω, να μη μου μείνουν απωθημένα στα γεράματα, βλέπεις με τα απωθημένα πρέπει να ξεκαθαρίζεις τους λογαριασμούς σου από νωρίς, γιατί αν δεν ξεκαθαρίσεις και περάσεις τα σαράντα, ε ρε μαύρο φίδι που σ΄έφαγε, ήταν κι αυτό που έλεγε και η γιαγιά μου, «το σερνικό παιδί πρέπει να τα δοκιμάζει όλα», δεν ξέρω βέβαια τι εννοούσε και γιατί ειδικά το σερνικό κι όχι και το θηλυκό, ή τι ακριβώς πρέπει να δοκιμάζει το σερνικό παιδί, αλλά που να τη βρω τώρα εκεί που είναι; όταν με το κακό ξανασυναντηθούμε, θα μου τα ξεκαθαρίσει να μην μείνω και με την απορία.
Πάω στο ψητό. Κατά τις 11:00 με 12:00 στο γραφείο σε πιάνει μια λιγούρα, να φάω ένα τοστ, ένα φρούτο; κι από φρούτο τι να φας, μήλο; να είχες μια παπάγια, ένα passion fruit να πεις οκ, τηρώ την εστετική παράδοση, βέβαια κρίση έχουμε και μπορεί σε κάποιον που θα σε δει να τρως παπάγια να του γυαλίσει το μάτι και να σου ορμίσει, αλλά αυτό όμως δεν έχει σχέση με το κουσούρι του εστετισμού που κουβαλάς κι επειδή έχω βαρεθεί τα συνηθισμένα κι ένας εστέτ θέλει πάντα νέες εμπειρίες - είναι βέβαια που έχω κι ένα κορμί να συντηρήσω και κυρίως ένα ληγμένο μυαλό να επαναφέρω - χρειάζομαι νέες γευστικές συγκινήσεις.
Εκείνη λοιπόν την ώρα που σε πιάνει μια λιγούρα και λυσσάς να φας κάτι, ειδικά όταν είσαι σε δίαιτα, καλή ώρα και θες να φας ακόμα και τα μανικετόκουμπά σου, βλέπεις την ντεκαπάζ της συναδέλφου και την περνάς για μαλλί της γριάς (της συγκεκριμένης δεν διαφέρει και πολύ), παρατηρείς τον μπούστο της άλλης και νομίζεις ότι είναι αργίτικα πεπόνια, κάποιας άλλης είναι ντοματάκια Σαντορίνης, αλλά σε αυτή δεν δίνεις σημασία, δεν θα καταφύγεις φυσικά στο μεσημεριανό, καθώς το μεσημέρι τι στο καλό θα φας; ούτε σε σαβούρες, τύπου τσιπς και άλλων σνακς - είπαμε, ούτε να κυκλοφορώ με τη ζώνη κάτω από την κοιλιά σαν τον μπεκρή στο καπηλιό δύναμαι, ούτε να πάω νωρίτερα να συναντήσω τη γιαγιά μου να μου λύσει τις απορίες - το πράγμα θέλει ποικιλία, ένταση, ρέγουλα και κυρίως ενέργεια.
Τις προάλλες ένας φίλος διατροφολόγος μου έλεγε ότι όταν σε πιάνει αυτή η λιγούρα και θέλεις φουλ ενέργεια για να τα βγάλεις πέρα, ειδικά τώρα που γερνάς και το "καις" (σε αυτό επέμεινε, κάτι θα είδε που τον φόβισε προφανώς), πρέπει να έχεις δίπλα σου ένα μπολάκι με ξηρούς καρπούς και να τσιμπολογάς. Με φαντάστηκα τότε σαν τον κόκορα στο κοτέτσι, τσουπ τσουπ να τσιμπάω σπόρους και να κάνω κικιρίκου, αλλά επειδή ένα σουρεάλ το έχω μέσα μου, η εικόνα μου να μασουλάω καρπούς εν ώρα εργασίας, φορώντας κοστουμάκι και γραβατούλα, την στιγμή που δίπλα μου γίνεται του Κουτρούλη ο γάμος κι όλοι ζητούν της Παναγιάς τα μάτια από μένα, με έφτιαξε αφάνταστα!
Την επόμενη ημέρα πετάχτηκα σε κάποιο ξηροκαρπάδικο για να προμηθευτώ τα απαραίτητα. Φυσικά ως εστέτ δεν θα την έβγαζα με αράπικο φιστίκι, ούτε και με κορινθιακές σταφίδες. Ένας εστέτ είναι επιπλέον και large, σιγά μην πήγαινα στο μαγαζί για να πάρω 100 και 200 γραμμάρια από τον κάθε καρπό, το 2004 είναι μόλις 8 χρόνια πίσω, δεν πέρασε δα κι ένας αιώνας για να αποτοξινωθούμε, ή θα έπαιρνα από ένα τουλάχιστον κιλό το καθένα ή τίποτα, όλα κι όλα, εμείς έτσι τα μάθαμε αυτά στην Ελλάδα, αυτές είναι πατροπαράδοτες αξίες, έτσι τα έχουμε εμείς στα σπίτια μας, αρχοντικά, πλούσια, άνετα κι όχι στερημένα!
«Παρακαλώ ένα κιλό από αυτό» και δείχνω κάτι ζαρωμένα μικροσκοπικά κατακόκκινα φλούδια, που κάποτε έκαναν καριέρα ζουμερού φρούτου.
«Γκότζι μπέρυ;», με ρωτά με απορία η πωλήτρια.
«Φυσικά», της απαντώ, «Γκότζι μπέρυ, είναι ξέρετε το αγαπημένο μου». Ούτε που το ήξερα το Γκότζι μπέρυ, αλλά σιγά μην κάτσω να δείξω ότι δεν ξέρω τι είναι το Γκότζι μπέρυ στην πωλήτρια, από το οποίο μάλιστα ζητάω και ένα κιλό! Έτσι λοιπόν σ΄αυτές τις περιπτώσεις ο πελάτης έχε πάντα δίκιο, η πωλήτρια μου έβαλε ένα κιλό Γκότζι μπέρυ, με κοίταξε περίεργα, αλλά εγώ της σήκωσα το φρύδι, βάζοντάς την στη θέση της που τόλμησε να αμφισβητήσει την προτίμησή μου στο Γκότζι μπέρυ, γιατί εμένα η μάνα μου με σάπιζε στο ξύλο για να φάω Γκότζι μπέρυ, πήγα πιο δίπλα και ζήτησα και ένα κιλό αποξηραμένο ιπποφαές. Η πωλήτρια με κοίταξε ακόμα πιο περίεργα, αλλά σου λέει χίλιοι δυο παλαβοί μπαίνουν εδώ μέσα, ας είναι κι ένας με κοστούμι (αυτοί βέβαια είναι οι χειρότεροι, αλλά δεν ήθελα να της το πω, μικρό κορίτσι ήταν, μη το τρομάξω κι αυτό το δόλιο), γέμισε το σακουλάκι με αποξηραμένο ιπποφαές, γιατί και αυτό ήταν προφανώς από τα αγαπημένα μου και στη συνέχεια ζήτησα και σπόρους Chia, ε καλά τώρα! δεν θα έπαιρνα και σπόρους Chia; και τους ακόμα πιο αγαπημένους μου λιναρόσπορους και φυσικά παπαρουνόσπορους!
Για να μην καρφωθώ ότι βγήκα από το τρελάδικο, της ζήτησα να μου βάλει και μερικά ταπεινά αμύγδαλα (τούρκικα ήταν, η εποχή του "στάσου 'μύγδαλα" μας άφησε χρόνους, που να ανεβαίνεις τώρα πάνω στην 'μυγδαλιά με την προβιά στο ώμο, εμείς είμαστε highίστες τώρα πια), μερικά φτωχικά φουντούκια (κι αυτά τούρκικα ήταν, μα ούτε φουντούκια πια!), λίγα φιστίκια Αιγίνης (δεν έγραφε καταγωγή, αλλά σιγά που θα ΄ταν από την Αίγινα) και κάποιους ηλιόσπορους, καθαρισμένους πάντα (δεν θα έπαιρνα και πασατέμπο εστέτ άνθρωπος, ήταν κι αυτοί τούρκικοι, το έγραφε με μεγάλα γράμματα για να το εμπεδώσουμε!), μόνο ο Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής και η Σιλά έλειπαν από ΄κει μέσα κι αφού πήρα μαζί μου όλη την συγκομιδή τούρκικων ξηρών καρπών και φυσικά και το Γκότζι μπέρυ και πλήρωσα και τα μαλλιοκέφαλά μου - ε καλά, Γκότζι μπέρυ ήταν αυτό, δεν ήταν δα και στραγάλια - βγήκα από το μαγαζί και κατευθύνθηκα προς το γραφείο, περήφανος για τις καταπληκτικές αγορές μου.
Αργότερα γέμισα ένα μπολάκι με καρπούς την στιγμή ακριβώς που κατέφθανε ένας συνάδελφος. Επειδή είμαι large τύπος και τα εστέτ πράγματα δεν είναι να τα κρατάς μόνο για την πάρτη σου, έβαλα και σ΄ αυτόν ένα μπολάκι με ιπποφαές, λιναρόσπορο, παπαρουνόσπορο και φυσικά Γκότζι μπέρυ, ειδικά Γκότζι μπέρυ κι αρχίσαμε το τσιμπολόγημα σαν τα κοτσύφια. Με την παπαρούνα τα πήγαμε περίφημα, θα έλεγα μάλιστα ότι ευθυμήσαμε κιόλας, με το λιναρόσπορο αδιάφορα, λινάρι είναι, τι να περιμένεις, όταν όμως ήρθε η ώρα του αποξηραμένου ιπποφαούς, μα κυρίως του Γκότζι μπέρυ, δάκρυα κύλισαν στα μάτια μας και το πρόσωπό μας πήρε την έκφραση βασανισμένου συνταξιούχου που τσουρομαδιέται στην εκπομπή του Αυτιά για την περικοπή της σύνταξής του!
Πίκρα, ξινίλα και στιφάδα!
Τι κάνω τώρα με τόση ποσότητα αποξηραμένου ιπποφαούς και Γκότζι μπέρυ που τα έχω χρυσοπληρώσει κι από πάνω; (που είσαι Τρόικα να δεις να πηγαίνουν χαμένα τα κόπια σου!)
Απλούστατο!
Καταρχήν πηγαίνεις στην πωλήτρια του καταστήματος και με την ουρά στα σκέλια που της σήκωσες αναίτια το φρύδι - στο κάτω κάτω εστέτ είσαι, δεν είσαι γάιδαρος - αγοράζεις με ρέγουλα πατροπαράδοτα αράπικα φιστίκια και μερικά ψημένα στραγάλια, να προτιμήσεις τα ελληνικά, ανάγκη έχουν και οι Έλληνες φιστικοπαραγωγοί, μπορεί κάποια μέρα να γίνεις κι εσύ ένας από αυτούς, συμπεριφέρεσαι με την ταπεινότητα που αρμόζει σε έναν αληθινό εστέτ και όχι με την έπαρση ενός γιαλιαντζί, στη συνέχεια επειδή είσαι και large εστέτ, βάζεις το Γκότζι μπέρυ και το ιπποφαές εκεί που ξέρεις, δηλαδή μέσα σε σακουλάκια και τα μοιράζεις στους συναδέλφους στο γραφείο, όλοι θα έχουν να λένε πόσο γαλαντόμος είσαι εν μέσω Μνημονίου, μάλιστα μπορεί μερικοί να είναι και πιο σουρεάλ από σένα και να τους αρέσει, αφήνεις μερικά στο γραφείο και καλά για κέρασμα σε ενοχλητικούς που έρχονται να σου τα πρήξουν, ελπίζοντας ότι θα φύγουν κλαίγοντας και στο τέλος ανοίγεις το ψυγείο, βγάζεις το τυρί, το βάζεις σε δύο φέτες ψωμί, το τοποθετείς στην τοστιέρα και φτιάχνεις ένα ωραιότατο τοστ, ξεχνάς την παπάγια και το passion fruit, ένα μήλο πάντα θα υπάρχει, του Πηλίου είναι μούρλια, στην ανάγκη αν δεις ότι ούτε και με αυτό καλμάρεις την πείνα, αλλά και τα νεύρα σου που γίνεται το σώσε στο γραφείο και περνάς και την κλιμακτήριο, έχεις στο ντουλάπι ένα ωραίο σακουλάκι με παπαρουνόσπορο. Ξέρεις τι ηρεμία φέρνει η παπαρούνα;

19 σχόλια:

scarlett είπε...

Καλημερα Τζων Μποη, που μ'εβαλες πρωινιατικα να ψαχνω τι ειναι το Γκοτζι μπερυ και τι το ιπποφαες :)
Εγραψες παλι μ'αυτο το θαυμασιο αυτοσαρκαστικο κειμενο!

Προσωπικα αν και ακολουθω συχνα τη γνωστη ρηση του κυριου Ουαιλντ σχετικα με τις γευσεις και την ποιοτητα, ως πιο συντηρητικη (δεν ειναι και λιγο πραγμα αιγοκερως με ωροσκοπο αιγοκερω) δεν ειμαι ουτε τοσο περιεργη, αλλα ουτε και τοσο τολμηρη να δοκιμαζω αγνωστες γευσεις για τις οποιες δεν εχω ακουσει, διαβασει τιποτα.

Τη ρηση της γιαγιας σου μπορω να την καταλαβω, μονο που στη δικη μου αντιληψη, αυτο το "πρεπει να τα δοκιμαζει όλα" δεν ειναι προτροπη , αλλα ένα ειδος παραιτημενης κατανοησης, μια που η θνησιμοτητα των αγοριων ειναι σε μικρες ηλικιες παντα πολυ ψηλοτερη απο αυτην των κοριτσιων, ακριβως επειδη θελουν να τα δοκιμαζουν ολα.;)

Καλή σου μερα και παλι!
(άντε προ-Παρασκευη ειναι...)

scarlett είπε...

Δε θελω να αμφισβητησω το φιλο σου τον διατροφολογο , αλλα νομιζω πως οι ξηροι καρποι περα απο πολυ θρεπτικοι, ειναι ενας πολυ καλος τροπος να παρεις βαρος χωρις να το καταλαβεις (τοσο μικροι που ειναι και δυστυχως με αρκετες θερμιδες αναλογικα)
Βεβαια εσυ θα το διαπιστωσεις αυτο μονος σου, και ειλικρινα θα ηθελα να με διαψευσεις.

Jolly Roger είπε...

Καταπληκτικη ιστορια, καταπληκτικο στυλ γραφής.

Τους θαυμασμους μου αφηνω, μαζι με την καλημερα μου.

Υ.Γ. Αυτο με το "δοκιμαζει ολα" ειναι μεγαλη ιστορια. Ετοιμαζω κειμενακι - διατριβουλα επι του θεματος. Αλλά ο ατιμος ο βιοπορισμος δεν με αφηνει να το τελειωσω.

Τζων Μπόης είπε...

Καλημέρα Scarlett,

Πρώτα αγόρασα αυτούς τους «περίεργους» καρπούς, μετά τους δοκίμασα και στη συνέχεια διάβασα τις ιδιότητες τους, όλα στραβά! Για το ιπποφαές γνώριζα μερικά πράγματα, για το Γκότζι μπέρυ δεν ήξερα, αλλά διάβασα και για τις ευεργετικές του ιδιότητες και εντυπωσιάστηκα. Το θέμα είναι πως τρως αυτά τα πράγματα. Το Γκότζι μπέρυ είναι άθλιο αλλά έχει καλή εμφάνιση, το αποξηραμένο ιπποφαές είναι άσχημο στην εμφάνιση και αδύνατον να φαγωθεί, είναι το χειρότερο απ΄ όλα. Ίσως να τρώγονται όπως τα κορν φλέηκς μέσα σε γάλα, αλλά έλα που ούτε γάλα πίνω!
Πάντως η περιέργεια δεν είναι κακό πράγμα, δεν απέκλεισα από τη ζωή μου απολαύσεις επειδή φοβήθηκα το άγνωστο, ίσα ίσα που το άγνωστο μου προκαλούσε έλξη, εσύ βέβαια Αιγόκερως με ωροσκόπο Αιγόκερο έχεις σταθεί όντως άτυχη.

Όσο για τη γιαγιά μου, δεν ξέρω τι εννοούσε, αλλά γενικώς ήταν για την εποχή της αρκετά προχωρημένη.

Πάντως οι ξηροί καρποί είναι θερμιδικές βόμβες και πάντα τρώγονται πάντα λελογισμένα.
Τα 5 κιλά που πήρα ήδη κατεβαίνουν τρώγοντας λίγα αμύγδαλα για δεκατιανό και κόβοντας φυσικά μαχαίρι τα γλυκά, βέβαια βλέπω σοκολατάκι και σεληνιάζομαι, αλλά ένας Αιγόκερως οφείλει να είναι πειθαρχημένος!

Τζων Μπόης είπε...

Καλημέρα Πειρατή

Σε ευχαριστώ για την ευαρέσκεια.
Κόπιασε, έχω μπόλικο Γκότζι μπέρυ να τσιμπολογήσουμε μαζί, ιπποφαές θα κεράσω τη Scarlett :)

Αναμένω με ανυπομονησία το άρθρο σου, εύχομαι να είναι kinky για να το σχολιάσω :)

scarlett είπε...

Καλα...εμενα θα με κερασεις το χειροτερο ;
Δε σου ξαναμιλαω !
;)

Τζων Μπόης είπε...

Ο Πειρατής θα με πάρει μούτσο στο ερευνητικό σκάφος και θα γλυτώσω από τα σκυλόψαρα της στεριάς.
Εσύ τι έχεις να προσφέρεις; Τηγανιτές πατάτες;
Μιλάς με Αιγόκερο εδώ, όχι με τη Μητέρα Τερέζα :)))

scarlett είπε...

Αν για να σε παρει μουτσο τον κερνας Γκοτζυ μπερυ, τι να σου πω...την εχεις σιγουρη τη θεση
;)

Τζων Μπόης είπε...

...κι έλεγα ότι θα αποφύγω τη σπανακόπιτα!

Jolly Roger είπε...

Με μια καλή [*] σπανακοπιτα μεχρι και για τιμονιερη σε προβιβαζω [**] ;-)

[*] απο τα χερακια σου μονο καλή μπορει να ειναι
[**] αφου προηγηθει μια καποια μαθητεια και εξασκηση. Οχι και να το ριξουμε στα βραχια το ερευνητικο (οσο καλή και να ειναι η σπανακοπιτα).

Τζων Μπόης είπε...

Λιώμα μ' έκανες.
Τσακίζομαι να ανοίξω φύλλο!

Θεία Λένα είπε...

Επεσα κάτω απο τη καρέκλα απο τα γέλια, νάσαι καλά τα γράφεις πολύ όμορφα και αστεία τα παθήματά σου.
Τι να σου πρωτοσχολιάσω, ε; Σαν εστέτ άνθρωπος που είσαι και καλά να τρώς τις μοδάτες αηδίες, καφέ απο σκατά γάτας και τηγανιτά μυρμήγκια, αλλά και Γκότσι μπέρι!! αυτό πια είναι άνω ποταμών. Για αυτό το κόκκινο φρουτάκι έμαθα απο τον εγγονό μου που μας το κουβάλησε μία μέρα σε ταπεινό σακουλάκι (οχι της μιάμισης δραχμής) γιατί τσιμπάει στα λεφτά..για να κάνει μπράτσα και μούσκουλα, χωρίς να πληρώσει προπόνηση για μπόντι μπίλντινγκ..Ενα παιδάκι κλαράκι, να μασάει αυτά τα ξεράσματα για να κάνει ποντίκια. Τελικά τον έπιασε κόψιμο.

Αφού λοιπόν πιάνουν τα χέρια σου στη κουζίνα..προτείνω να φέρνεις μαζί σου ταπεράκι με ..σπανακόπιτα, κάτι απο το σπιτάκι σου και ν' αφήσεις τα ξηροκάρπια του γραφείου για το σπίτι που θα τα καταναλώσεις με το malt σου.

Χαχαχα! Ακόμη γελάω..

Τζων Μπόης είπε...

Ώστε κάνει μούσκουλα το Γκότζι μπερυ ε?
Για φαντάσου!!

thinks είπε...

Τελικά καλά που δεν πρόλαβα να αφήσω σχόλιο εδώ πριν φύγω γιατί τώρα έχω νέες πληροφορίες να το εμπλουτίσω: κάθε λαός μαθαίνει να μαγειρεύει με ότι έχει, κι εμείς με ελαιόλαδο. Στο Τρεντίνο και το Άλτο Άλτιτζε (νότιο Τίρολο) , λίπος γουρουνιού -pig fat, ή, αλλιώς λεγόμενο: λαρδί. Έφαγα ομελέτα από βαθύ τηγάνι με λαρδί, με γερμανικό προσούτο, σνίτσελ ετοιμασμένο με λαρδί, πίτσα με μυρωδιά λαρδί, πατάτες τηγανισμένες σε λαρδί, μακαρόνια μπολοναίζ όπου το μπολοναίζ ήταν ζαμπόν, αυγό και λαρδί, αραβόσιτο με λαρδί, και δεν παρήγγειλα μήλο στρούντλ φοβούμενος ότι θα ήταν ψημένο σε λαρδί. Τα γράφω αυτά βέβαια για να ρωτήσω μήπως θα άξιζε τον κόπο να κάνεις τα υπόλοιπα γκότζι μπέρυ με λαρδί;

Τζων Μπόης είπε...

Εκεί πάνω Δημήτρη είναι ουσιαστικά Γερμανοί, θα είδες άλλωστε και τις πινακίδες τους που είναι δίγλωσσες, τι περίμενες;
Και μόνο που διάβασα για τόσο ζωικό λίπος μου ήρθε στομαχικό ανακάτωμα!
Αυτήν την εποχή παράγεται στην Ελλάδα το περίφημο αγουρέλαιο, το οποίο είναι η αγαπημένη μου γεύση.
Είμαι Μεσογειακός σε όλα μου εγώ, τρόποι, χρώμα, συμπεριφορά :)

scalidi είπε...

Με έκανες και γέλασα πολύ... :)

Τζων Μπόης είπε...

Αν θες να κλάψεις εχω Γκότζι Μπέρυ !!! :)))

Marina είπε...

Καλησπέρα. Περνάω συχνά απο τις φωτογραφίες σου Τζών Μπόϋ, σπανίως σχολιάζω..αυτό το τελευταίο κείμενο όμως είναι καλύτερο απο τον παπαρουνόσπορο που μασουλίζεις εν ώρα εργασίας (τς τς)..Δεν χρειάζεται να καπνίζουμε pot για να γελάσει το χειλάκι μας..μιά ματιά στο συγκεκριμμένο κείμενο και σκάει αυθόρμητα στα γέλια.

Αλλά και τα σχόλια, αμίμητα! Αυτό με το λαρδί..τι καλό. Οταν όμως δεν υπάρχει ελαιόλαδο..καλό είναι και το λαρδί, ή το suet των Εγγλέζων. Το αγουρέλαιο βέβαια ακόμη καλύτερο..αλλά μη το πιείς όλο δια μιάς, γιατί μετά σε βλέπω παρεούλα με τον άνδρα μου στη τουαλέττα και χωρίς τη βοήθεια του Γκότσι μπέρι..
Καλό σου βράδυ και σε όλη τη παρέα των σχολιαστών σου, ευχαριστώ για τα γέλια, παιδιά.

Τζων Μπόης είπε...

Να 'σαι καλά Μαρίνα!

Όλα γίνονται με μέτρο ακόμα και το αγουρέλαιο, εξαίρεση μόνο στο σεξ :)