Δευτέρα 10 Δεκεμβρίου 2012

Capgras



Διαβάζω για το σύνδρομο Capgras.
Πρόκειται για εγκεφαλική διαταραχή, μια υπαρκτή ασθένεια, σπάνια και σοβαρή. Η κατάσταση η οποία βιώνεται τόσο από τους πάσχοντες, όσο και από τους συγγενείς και φίλους τους, περιγράφεται ως πολύ δύσκολη, πολλές δε φορές ως και αφόρητη.
Όσοι πάσχουν από το σύνδρομο αυτό αισθάνονται ότι οι κοντινοί τους άνθρωποι έχουν αντικατασταθεί από σωσίες.
Οι επιστήμονες δεν έχουν ακόμα ανακαλύψει τα αίτια της ασθένειας, αλλά υποστηρίζουν ότι ίσως να εμφανίζεται σε ανθρώπους που έχουν υποστεί κάποιο χτύπημα στο κεφάλι, ή έχουν τάσεις σχιζοφρένειας.
Θεραπεία δεν έχει ανακαλυφθεί ακόμα, αλλά λένε ότι ίσως να αντιμετωπίζεται καλύτερα σε ανθρώπους που έχουν χτυπήσει στο κεφάλι, οι υπόλοιποι, οι σχιζοφρενείς, αναγκάζονται να παίρνουν φάρμακα για όλη την υπόλοιπή τους ζωή...

Αγχώθηκα.
Νομίζω ότι πάσχω από Capgras.
Νιώθω ότι η Ελλάδα δεν είναι η Ελλάδα, αλλά κάποια σωσίας της. Στην πραγματικότητα ουδέποτε αισθάνθηκα να ζω την Ελλάδα που μου έμαθαν μέσα από τα βιβλία της ελληνικής υποχρεωτικής εκπαίδευσης, την ένδοξη, την περήφανη, τη φωτεινή....
Που είναι αυτή; Δεν τη συνάντησα στο δρόμο μου...
Πάντα συζούσα με μια σωσία της, με εκείνη την γκρίζα, τη μίζερη, τη φτιασιδωμένη, την τσιγκούνα στα αισθήματα και την σπάταλη στα μέσα Μαντάμ Σουσού.
Για μένα η κατάσταση ήταν πάντα ανυπόφορη, εγώ βλέπεις αγανακτούσα, η δική μου Ελλάδα, εκείνη που μου φύτεψαν στο κεφάλι  ήταν αλλιώς, την είχα μόνο στο δικό μου το κεφάλι, το χτυπημένο, κι εκείνη η σωσίας ήταν πανούργα και με φθονούσε, με πολεμούσε…και να ΄ξερα το λόγο…
Δεν το έπαθα από σχιζοφρένεια, αν και όρκο δεν παίρνω, νομίζω μου συνέβη από μεγάλο χτύπημα στο κεφάλι.
Το πρώτο χτύπημα ήταν ότι γεννήθηκα μέσα στη Χούντα, την έφαγα σχεδόν ολόκληρη, την ξεκοκάλισα, φόβος, σιωπή και αγριότητα, Πατρίς, Θρησκεία και Οικογένεια, δεν καταλάβαινα τότε, κατάλαβα μετά τα κουσούρα που άφησε.
Στη Μεταπολίτευση τα χτυπήματα ήταν αλλεπάλληλα και πολλαπλά, κουρέλια και Αρμάνι, Καγιέν και Ντάτσουν, πισίνες και ελλενίτ, κουρελούδες και μπουχάρες, κιονόκρανα και αντιπαροχές, χρυσαφένιες παραλίες και πλαστικές σακούλες, ηλιοβασιλέματα και ηλεκτρικά ντεσιμπέλ, Chivas και Μαλαματίνα, κλαρίνα και Μέγαρα Μουσικής, κοψίδια και σούσι, δεξιοί κι αριστεροί, "δημοκράτες" και "συντηρητικοί", "προοδευτικοί" και μισαλλόδοξοι, "κουλτουριάρηδες" και "λαϊκοί", "λεβέντες" και "εφιάλτες"...
Πέρασα πλέον σε άλλη ιστορική φάση, από όλα έχει ο μπαξές, τώρα με χτυπάνε άλλες δυνάμεις, με χτυπάνε οι δανειστές, με χτυπάνε και οι φασίστες, με χτυπάνε οι εγχώριοι σωτήρες, με χτυπάνε κι οι "αναμορφωτές", "οι αγανακτισμένοι", με χτυπάνε κι όλοι όσοι δεν πρόλαβαν να με χτυπήσουν τα προηγούμενα χρόνια, όσοι δεν κατάφεραν να  ξεριζώσουν από μέσα μου την δική μου Ελλάδα, όλοι όμως, αλύπητα, κάτω σαν το χταπόδι.

Τώρα πια που ξέρω από τι πάσχω, εύχομαι να υπάρχει κάποια θεραπεία και για την περίπτωσή μου, ελπίζω να έχω χτυπηθεί τόσο πολύ, που αντί να έχω πάθει εντελώς μαλάκυνση, να έχω πάθει εντελώς αηδία…
Εύχομαι να έχω πάθει Capgras από ατύχημα…
...τα φάρμακα φοβάμαι…

26 σχόλια:

thinks είπε...

Μη φοβάσαι το φάρμακο Τζων Μπόη. Εγώ το παίρνω από 17 ετών και πάντα μ' έκανε να αισθάνομαι καλύτερα: Δεν βοηθά να φύγει το στοιχειό, να καθαρίσει το κεφάλι, ούτε βοηθά να πιστέψεις ότι αυτό που βλέπεις είναι αληθινό και εντάξει. Αλλά βοηθά να αποκτήσεις δική σου ζωή ξεχωριστή, κατάδικιά σου και αληθινή, σε μέρη και με ανθρώπους που αναγνωρίζεις σαν πραγματικότητα -που σε κάνει να ξεχνάς το άμεσο αντικείμενο του συνδρόμου, βλέποντάς το από μακριά, απ' έξω. Αυτό είναι το μόνο καλό φάρμακο που ξέρω εγώ. Γιατί το σύνδρομο που περιγράφεις το έχω κι εγώ, ακριβώς, μα ακριβώς όπως το περιέγραψες. Το μόνο άλλο φάρμακο για το οποίο έχω ακούσει μην το δοκιμάσεις ποτέ γιατί, λένε, σε κάνει να πιστέψεις ότι αυτά που βλέπεις είναι σωστά -και τότε γίνεσαι κι εσύ ένας σωσίας του εαυτού που θα μπορούσες να ήσουνα...

Jolly Roger είπε...

Μιας και ο οικοδεσποτης μαζι με τον πρωτο του σχολιαστη δηλωνουν ασθενεις απο το Capgras, αισθανομαι την αναγκη να δηλωσω οτι ειμαι υγιεστατος.

Η Ελλαδα για μενα ειναι ενδοξη, πανεμορφη, φωτεινη και μερικα άλλα ακομα - ολα θετικα. Αρκει να κατεβει κανεις 10 μετρα κατω απο την επιφανεια του Αιγαιου και να "δει" (που σημαινει να νιωσει) τα 900 μετρα αλατονερου κατω απο τα ποδια του - και δεν προκειται να αγαπησει ποτέ καμμιά άλλη χωρα.
Οχι, το Αιγαιο δεν ειναι μια οποιαδηποτε θαλασσα. Εχει δικη του, μοναδικη οσμη και γευση.

Βεβαια εγω μιλαω για την χωρα την ιδια, εσεις μιλατε για τους κατοικους της.

Ομολογω οτι με τους κατοικους αυτης της χωρας εχω κι εγω ενα προβληματακι. Για την ακριβεια, εχω ενα μεγαλο προβλημα με ενα μικρο μερος αυτης της κοινωνιας.
Μικρο ποσοστο μεν, εχει καταφερει ομως (για διαφορους ιστορικοκοινωνικοπολιτικούς λογους) να επιβαλλει την θεληση του και την κουλτουρα του στους υπολοιπους.

Δεν υπαρχει φαρμακο που να θεραπευει την αρρωστια σου (το Capgras) αγαπητε Τζων. Υπαρχουν μονο μερικα πραγματακια που σε βοηθανε να απαλυνεις τα συμπτωματα.

Το να αγαπας ενα κοριτσι - και να σε αγαπαει κι εκεινη - ειναι ενα απο αυτα τα πραγματακια.
Το να βοηθας ενα αδεσποτο ζωο [*] ειναι ακομα ενα.

[*] Σ' αυτους τους δυσκολους καιρους χρειαζονται την βοηθεια μας περισσοτερο απο ποτέ.

Τζων Μπόης είπε...

Δημήτρη καλημέρα,

Εμμέσως μου λες ότι για να «θεραπευτώ» θα πρέπει να πάρω το φάρμακο της ξενιτιάς;
Μήπως όμως καταλήξω σε άλλη ασθένεια, χειρότερη;
Μήπως το να είσαι Έλληνας είναι μια ασθένεια από μόνη της;

Τζων Μπόης είπε...

Κάπταιν καλημέρα,

Εσύ πάλι εμμέσως πλην σαφώς μου λες ότι για να «θεραπευτώ» θα πρέπει να κάνω τον δύτη;
Άντε και καταδύθηκα, μετά που θα αναδυθώ ξανά στην επιφάνεια, τι θα πρέπει να κάνω; Να πάρω πάλι βαθιά ανάσα και να ξαναβουτήξω, να μην βλέπω και να μην ακούω τα της στεριάς, παρά μόνο τις εικόνες και τους ήχους του Αιγαίου;
Όσο για τους κατοίκους της χώρας αυτής, το ποσοστό εκείνων που συνιστούν πρόβλημα (μεγάλο ή μικρό) ίσως να είναι μικρότερο από αυτό που φανταζόμαστε, αλλά και στη Ν. Αφρική την εποχή του απαρτχάιντ, οι πολλοί υπέφεραν και οι ελάχιστοι ρύθμιζαν.
Χαίρομαι πάντως που είσαι «υγιής» και που κρατάς μέσα σου ακόμα την εικόνα της ένδοξης και της περήφανης Ελλάδας, δέχομαι ταχύρρυθμα μαθήματα ενίσχυσης πατριωτικού ηθικού, δίνω όσο κι όσο, δεν θα μείνω στην σπανακόπιτα...

Βλέπω όμως μια μεταστροφή στις θέσεις σου. Όταν κάποτε σου έγραφα ότι όταν είσαι με τον άνθρωπό σου και είσαι καλά με αυτόν, σε αγαπάει και τον αγαπάς, όλα μοιάζουν καλύτερα, εσύ μου έλεγες ότι όταν έξω γίνεται της κακομοίρας κι όλα είναι ένα μπάχαλο, το να αγαπάς και να αγαπιέσαι δεν αρκεί.
Εγώ νόμιζα και ακόμα νομίζω ότι αρκεί και παρα-αρκεί, όχι για να «θεραπευτείς», αλλά για να απαλύνεις τις παρενέργειες της ασθένειας, όπως πολύ σωστά παρατηρείς.
Κι όπως επίσης επισημαίνεις και με το link, αρκεί να θες και να μπορείς να βοηθήσεις κι όσους έχουν ανάγκη, είτε αυτό είναι σωματείο αδέσποτων ζώων, είτε οργάνωση αδέσποτων ανθρώπινων ψυχών.
Το θέμα δεν είναι όμως να το ρίξω στα «φάρμακα», όπως γράφω και στο κείμενο, αλλά να «θεραπευτώ».

Jolly Roger είπε...

Καλημερα αγαπητε Τζων,
οι αλλαγες στην σταση ζωης / τροπο σκεψης ειναι επιβεβλημενες θα ελεγα. Αντιλαμβανομαι λοιπον την παρατηρηση σου περι των αλλαγων μου σαν κοπλιμεντο :-)

Ειπαμε, φαρμακο για την αρωστια που περιγραφεις δεν υπαρχει. Ουτε θεραπεία. Ατυχησαμε. Υπαρχουν μονο πραγματακια για να απαλυνονται τα συμπτωματα.

Το αν επιλεγεις να βοηθας ανθρωπους ή ζωα ειναι δευτερευον. Συνηθως δεν μενεις σε μια κατηγορια :-)
Αν ανηκεις σε εκεινους που προσφερουν βοηθεια, βοηθας οποιον την χρειαζεται, δεν κάνεις επιλογες.

Οσο για το Αιγαιο, δεν σου προτεινω να γινεις δυτης. Ουτε εγω ειμαι δυτης. Αλλωστε οι καταδυτικες στολες και τα οργανα ενοχλουν. Το κορμι σου ειναι αρκετο, αντε και μια γυαλινη μασκα.

Δεν θα αλλάξει φυσικα η πραγματικοτητα με το να μεινεις μερικα δευτερολεπτα κατω απο το νερο. Αν ομως το νερο ειναι θαλασσονερο του Αιγαιου και αν εχεις κατω απο τα ποδια σου 900 μετρα απο δαυτο (και 500 αρκουν, αλλά οχι λιγοτερα), τοτε θα αλλάξει το μυαλο σου.
Οπως ειπες κι εσυ, η Capgras ειναι αρωστια του μυαλου. ;-)

Τζων Μπόης είπε...

Πολύ σωστά αντιλήφθηκες την παρατήρησή μου, ήταν όντως κομπλιμέντο αλλά και διαπίστωση μαζί, ελπίζω να κρατήσει όσο περισσότερο γίνεται, όπως θα ξέρεις κι εσύ, η κατάσταση αυτή περνάει από διαδοχικές φάσεις, οι πιο ώριμες φάσεις είναι και οι πιο ψυχοθεραπευτικές :)
Τη συμβουλή σου περί του Αιγαίου και ενίοτε και του Ιονίου την κρατώ και συνήθως την κάνω πράξη από τον Μάιο ως και τον Σεπτέμβρη, μετά παίρνω τα βουνά και τα λαγκαδιά, τα όρη και τις ραχούλες (έχω υπάρξει και light ορειβάτης), έχουν κι αυτά ένα φρέσκο, διάφανο αέρα που γεμίζει με ενέργεια το μυαλό και το σώμα...
Θα το ξεπεράσουμε το Capgras, που θα πάει...

thinks είπε...

Καλή σου μέρα Τζων Μπόη. Περαστικά μας αλλά δεν το βλέπω.

Νομίζω ότι ο Κάπταιν απλά εξηγεί την ασθένεια υποδεικνύοντας το πόσο όμορφη είναι η χώρα που αγαπάμε και πως το πρόβλημα δημιουργείται όταν ανέβουμε για μια ανάσα. Ακόμα και οι φιάλες οξυγόνου αδειάζουν κάποια στιγμή... Θεωρητικά δεν έχει άδικο για το μεγάλο πρόβλημα με μικρό μέρος της κοινωνίας, αλλά προβάλω ένσταση ως προς το πόσο μικρό είναι αυτό το μέρος της κοινωνίας. Δεν το βλέπω καθόλου μικρό.

Η δική μου φαρμακευτική αγωγή δούλεψε σωστά για μένα. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι θα δουλέψει σωστά για σένα :-) Όσο το λες "ξενιτιά" δεν πρόκειται να θεραπεύσει τίποτα. Για μένα δεν είναι ξενιτιά γιατί το διάλεξα, το αγάπησα πραγματικά, το κατάλαβα με τον τρόπο μου, το έζησα, και μεγάλωσα παιδί εκεί (σημαντικό αυτό) και τώρα εκεί ανήκω θέλω δε θέλω. Η τέλεια θεραπεία. Μόλις βέβαια έρθει κανείς πάλι σε επαφή με το αρχικό πρόβλημα φουντώνει πάλι ο βήχας...

Το να είσαι Έλληνας ΕΙΝΑΙ, πιστεύω, μια ασθένεια από μόνη της, περίπλοκη, και με πολλά αμφιλεγόμενα συμπτώματα που θα μπορούσε κανείς να τα συζητήσει και σαν καλά... λέμε τώρα.

Τζων Μπόης είπε...

Με μαρτύρησε αυτό που ονομάζουμε, "λανθάνουσα γλώσσα". Ξενιτιά, σωστά...ίσως να λέγεται κι αλλιώς, ως τώρα έτσι το έβλεπα...ίσως θα έπρεπε να το δω διαφορετικά, αλλά προτίμησα ως επιλογή έναν ανόητο ρομαντισμό αν και είχα τις ευκαιρίες να φύγω. Ποτέ δεν είναι αργά, όμως δεν ξέρω εάν πλέον θα είναι προϊόν επιλογής ώστε να νιώσω "θεραπευμένος".
Για τον καθένα μας όμως το πρόβλημα με τους ανθρώπους αυτής της χώρας είναι διαφορετικό, ίσως κι εγώ να είμαι πρόβλημα για κάποιους, το ζήτημα είναι κάποια στιγμή να συγκλίνουμε και να τα "βρούμε" μεταξύ μας.

thinks είπε...

Σκέφτομαι τι σημαίνει για μένα, συναισθηματικά, ως νόημα, η λέξη "ξενιτιά". Είναι μια ιδιαίτερα Ελληνική λέξη που δεν πιστεύω πως υπάρχει με αυτή την έννοια στα Αγγλικά. Οι σκέψεις μου με οδήγησαν στο συμπέρασμα ότι τα αισθήματα, τα οποία κάποιος πρέπει να υποφέρει όταν βρίσκεται στην "ξενιτιά", τα "συμπτώματα" της ξενιτιάς, είναι ακριβώς αυτά που έχω μέσα μου όταν βρίσκομαι στην Ελλάδα, αλλά είναι φυσικά ανόητο να πω ότι η Ελλάδα είναι "ξενιτιά" για κάποιον που γεννήθηκε και έζησε τα πρώτα 17 χρόνια εκεί. Όμως τα συμπτώματα παραμένουν. Και, όταν προσγειώνομαι στις ΗΠΑ αισθάνομαι ανακούφιση. Όμως εδώ στο χωριό είναι διαφορετικά, γιατί εδώ έχω κάτι που στέκεται παραπάνω από την έννοια "πατρίδα" -και το βλέπω και το αισθάνομαι όχι ως "Ιταλία" αλλά ως "σπίτι μας" με τους γείτονες, φίλους και οικογένειά μας. Τι σημαίνουν όλα αυτά συσχετίζοντάς τα με το ότι η λανθάνουσά σου γλώσσα είπε το εξωτερικό της Ελλάδας σου "ξενιτιά". Και ένα βήμα παραπέρα, πως συνδέονται αυτά με την "ασθένεια" για την οποία ομιλούμε; Μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση, νομίζω...

Τζων Μπόης είπε...

Είναι μια ωραία σύνδεση αυτή μεταξύ των σχολίων σήμερα.
Η Ιταλία δεν είναι τίποτα περισσότερο από τους ανθρώπους που σε αγκαλιάζουν και αγκαλιάζεις, είναι ακριβώς ότι και η Ελλάδα για μένα, είναι οι άνθρωποι...καταλαβαίνεις τώρα τι σημαίνει ο όρος ξενιτιά...αν γινόταν όλοι οι δικοί μου άνθρωποι να ήταν μαζί μου, όπου κι αν πήγαινα, τότε πατρίδα μου θα ήταν και ο Βόρειος Πόλος.
Ωραία είναι μια βουτιά στο Αιγαίο που λέει κι ο Πειρατής, ίσως γιατί εκεί βρίσκεται κάτι περισσότερο από αλατισμένο νερό και μερικά ψάρια...

scarlett είπε...

Καλησπερα σε όλους !

Ξενιτια, Τζων Μποη, ειναι καθε τοπος οπου νιωθεις ξενος, ασχετα απο το αν εχεις δικους σου ανθρωπους μαζι ή οχι (άλλωστε ολους τους δικους σου δεν θα τους εχεις ποτέ μαζι, αν φυγεις απο αυτο που λεμε τον "τόπο σου")
Ο Δημητρης οπως και ο πειρατης, αφησαν την Ελλαδα σε μικρη ηλικια, τοτε που οι προσαρμογες ειναι ευκολες και εφτιαξαν δικες τους "πατριδες", διχως να αποκοπουν εντελως απο τη χωρα που γεννηθηκαν. Οσο μεγαλωνουμε αυτη η ικανοτητα μειωνεται γιατι ενισχυονται με το χρονο οι δεσμοι μας με τον τοπο μας, με τους ανθρωπους γυρω μας, με τις συνηθειες αυτου του τοπου, ενω ταυτοχρονα δυσκολευομαστε να συγχρωτιστουμε με ξενους λαους στο βαθμο που να νιωσουμε ενα με εκεινους.

Νιωθω...πιστευω...πως ο Δημητρης και ο πειρατης δεν οριζουνε την πατριδα, ουτε και την ξενιτια , στα στενα πλαισια που τις οριζουν ανθρωποι που δεν μετακινηθηκαν απο τον τοπο τους. Και ειναι λογικο αυτο, αφου δεν βαλανε στη ζωη τους συνορα.

Jolly Roger είπε...

Μια μικρη προσωπικη εξομολογηση: σε κανενα κρατος δεν εχω νιωσει ξενος. Ουτε σκεφτηκα ποτέ με ορους ξενιτια / πατριδα.

Καποτε μπηκα σε ενα σουπερμαρκετ στο Τεξας. Εκει που ζυγιζα με το χερι μου καποιες ντοματουλες, ενιωσα ξαφνικα οτι κατι δεν παει καλα, οτι ημουν ξενος.
Αν και κοιταξα καλα καλα γυρω μου, αργησα να καταλαβω τι "εφταιγε". Ημουν ο μονος λευκος εκει μεσα. Ολοι οι αλλοι ηταν hispanics.

Μολις συνειδητοποιησα τι ηταν διαφορετικο, ησυχασα. Ακομα και το αισθημα του ξενου, του παρεισακτου εφυγε. Ψωνισα κανονικα και συνεχισα τον δρομο μου.

thinks είπε...

H Scarlett έχει δίκιο... δικοί μου άνθρωποι ήταν και οι γονείς μου και οι συγγενείς μου και οι φίλοι μου στην Αθήνα, όλη μου την ζωή. Έχει άραγε σημασία πόσο νέος φεύγει κανείς, ή πιο συγκεκριμένα, πόσο νέος παίρνει μια απόφαση στην οποία πιστεύει, η οποία τον χειραφετεί, και πηγαίνει σε ένα τόπο δικής του επιλογής; Ίσως και να μην είναι τόσο σημαντικό, γιατί το δεκαοχτάχρονο παιδί μέσα μας πάντα περιμένει να του δώσουμε σημασία και είναι εκεί, έτοιμο, μόλις αποφασίσουμε να του χαμογελάσουμε...

Και ο φέρων την πειρατική σημαία κάπταιν είπε κάτι γνώριμο σε μένα: ότι δεν έχει αισθανθεί ξένος πουθενά, και το παράδειγμά του πολύ καλό, το πιάνω. Άλλωστε τα τελευταία 4 χρόνια στις ΗΠΑ είχα μια πραγματική πειρατική σημαία που έβαζα καμιά φορά δίπλα στην Αμερικανική. Ιδίως Halloween...

"Ξενιτιά" είναι μια λέξη που ποτέ δεν ήταν στο λεξιλόγιό μου. Την αφουγκράστηκα σήμερα που την ανέφερε ο Τζων Μπόης μας. Και γι αυτό τέλειωσα με τις σκέψεις εκείνες το παραπάνω μου σχόλιο...

Τζων Μπόης είπε...

Καλησπέρα Scarlett,

Πρέπει να διευκρινήσω τον όρο ξενιτιά και πως ακριβώς τον χρησιμοποίησα εδώ.
Ας δώσω κι εγώ ένα παράδειγμα από τη δική μου προσωπική ιστορία.
Κάποια στιγμή στη ζωή μου, κι ενώ είχα ΄μόλις ξεκινήσει την σταδιοδρομία μου στην Ελλάδα και υποχρεώσεις δεν είχα, μου δόθηκε η ευκαιρία να ζήσω σε κάποια άλλη χώρα και να σταδιοδρομήσω εκεί. Επέλεξα εν πλήρη συνειδήσει να παραμείνω στην Ελλάδα, είχα φανταστεί τη ζωή μου εδώ κι όχι κάπου αλλού, γιατί εδώ ήταν ότι πιο πολύ αγαπούσα και το κακό με μένα είναι ότι τότε, αλλά και τώρα νιώθω έντονη συναισθηματική σύνδεση με οτιδήποτε καταπιάνομαι.
Αν σήμερα εγκατέλειπα αυτόν τον τόπο θα το έκανα μόνο και μόνο από ανάγκη, για να ζήσω αξιοπρεπώς κι ενώ η ευκαιρία μου δόθηκε δύο φορές φέτος, εγώ προτίμησα να το πολεμώ εδώ, όχι από φόβο για το άγνωστο, αλλά από έναν ίσως αδικαιολόγητο συναισθηματισμό. Αυτά για την ώρα, δεν ξέρω εάν αύριο επιλέξω κάτι άλλο, αλλά ίσως να αναγκαστώ να το κάνω, οπότε θα είναι ξενιτιά κι όχι επιλογή και θα πρέπει να διαχειριστώ, κυρίως συναισθηματικά, το ψυχικό άλγος του εξαναγκασμού.
Ξενιτιά δεν νιώθεις όταν έχεις τους ανθρώπους σου δίπλα σου, για μένα οι άνθρωποί μου είναι αυτό που με κρατάει κάπου και με δένει συναισθηματικά με τον τόπο και με τις δυσκολίες του ακόμα.
Οι άνθρωποι είναι το καταφύγιο, δεν είναι ούτε μια οργανωμένη κοινωνία, ούτε ένα τακτοποιημένο σύστημα διοίκησης, τη μοναξιά που νιώθεις σε ένα τέτοιο περιβάλλον αν δεν έχεις αυτό το καταφύγιο, δεν την νιώθεις σε ένα χαοτικό περιβάλλον με ανθρώπους που μπορείς όμως να αγκαλιάζεις καθημερινά.
Το θέμα είναι ότι βάζω τον συναισθηματικό παράγοντα πιο πάνω από άλλα κριτήρια, δεν υπάρχει καλώς ή κακώς σε αυτά, έτσι είναι.
Όσο για τα σύνορα που λες, αυτά υπάρχουν μόνο στο μυαλό μας και πουθενά αλλού. Στη ζωή μου προσπάθησα να έρχομαι σε επαφή με ανθρώπους από κάθε καρυδιάς καρύδι, μόνο κερδισμένος βγήκα. Υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι ζουν σε κάποιο τόπο από τον οποίο ουδέποτε έχουν φύγει, κυρίως λόγω αντιδημοκρατικών συνθηκών, κι όμως το πνεύμα τους είναι ελεύθερο, είναι κάποιοι αντιφρονούντες.

scarlett είπε...

Εχει σημασια η ηλικια, Δημητρη, πιστεψε με. Οχι με την εννοια οτι κατι γινεται απαγορευτικο ή υποχρεωτικα δυσαρεστο, αλλα με την εννοια πως οσο πιο πολυ μενεις σε εναν τοπο, τοσο περισσοτερους δεσμους κανεις (εμψυχους και αψυχους) και τοσο περισσοτερους εχεις να κοψεις .

scarlett είπε...

Τζων Μποη, τωρα διαβασα την απαντηση σου, πριν εγραφα στον Δημητρη το παραπανω σχολιο.

Σεβαστα και κατανοητα οσα γραφεις και εν μερει συμφωνω, αλλα οχι απολυτα.
Πιστευω πως θα μας δωσεις μια πιο πληρη απαντηση, αν και οταν με το καλο βρεθεις "εξω"

Τζων Μπόης είπε...

Πειρατή, δεν έχω αισθανθεί ξένος κάπου, κι έχω ταξιδέψει αρκετά, θα μου πεις είναι διαφορετικά να επισκέπτεσαι κάποιο μέρος ως τουρίστας και άλλο πράγμα να ζεις κάπου. Σωστό, προτιμούσα όμως να μην επισκέπομαι ένας μέρος ως τουρίστας, έχω φορέσει κελεμπία, έχω μπει σε συναγωγή φορώντας την κίπα στο κεφάλι, έχω προσκυνήσει σε τζαμί, σε βουδιστικό ναό, έχω κάνει διάφορα.
Κάποιο μικρό διάστημα έμεινα και στο Παρίσι και μάλιστα το σπίτι εκείνο βρισκόταν σε μια από τις πιο δύσκολες συνοικίες στο Βόρειο Παρίσι, εκεί που ακόμα κι εγώ έμοιαζα Σουηδός :)
Δεν ένιωσα ξένος, απλά φοβήθηκα την σκληρότητα των λεγόμενων απόκληρων που ήταν ικανοί για όλα προκειμένου να ζήσουν.
Ξένος ένιωσα δύο φορές στη ζωή μου, την πρώτη φορά στο Δημοτικό, όταν η δασκάλα με είδε τόσο μελαχροινό και νόμιζε ότι ήμουν τσιγγανάκι και με έβαλε να κάτσω στο τελευταίο θρανίο μόνος μου. Φυσικά αυτό δεν πέρασε έτσι και το θέμα της δασκάλας έφτασε πολύ ψηλά και να σκεφτείς ότι τότε είχαμε και Χούντα. Τη δεύτερη φορά ήταν στη Βόννη όταν κάποιος ανεγκέφαλος έφτυσε την ξανθιά κοπέλα που ήταν δίπλα μου εκτοξεύοντας κάτι βρισιές στα γερμανικά, επειδή συνοδευόταν από κάποιον σκουρόχρωμο.
(Τι τραύματα φέρω κι εγώ ο ετσέτ!)

Κατά τα άλλα, όπου και να πήγα, φρόντιζα να είμαι ο Έλληνας που είχε τα μάτια ανοιχτά να δει και να κατανοήσει τους γύρω του.

Τζων Μπόης είπε...

Δεν σας προλαβαίνω!!!!

Δημήτρη η ηλικία παίζει σημαντικό ρόλο, όσο πιο μικρός τόσο πιο ευπροσάρμοστος.
Θα κάνω όμως εδώ μια μικρή παρατήρηση.
Άλλο πράγμα να λες δικούς σου ανθρώπους τους γονείς, τα αδέρφια και τους φίλους σου (που φυσικά και είναι δικοί σου αυτοί) κι άλλο να λες δικούς σου ανθρώπους, τη γυναίκα σου, τον άντρα σου και τα παιδιά σου. Οι πρώτοι είναι προϊόν σύμπτωσης, τυχαίο γεγονός (με εξαίρεση τους φίλους) η δεύτερη ομάδα είσαι εσύ και είναι οι επιλογές σου, είναι κάτι περισσότερο βαθύ (άποψή μου πάντα)

thinks είπε...

Στην παραπάνω απάντηση της Scarlett στον Τζων Μπόη, πιστεύω ότι η λέξη-κλειδί είναι το "με το καλό".

Είναι πολύ δύσκολο το ότι είσαι μπαμπάς, και όσο πιο μεγάλα τα παιδιά τόσο διαφορετικά τα θέματα που προκύπτουν σε μια ριζική μετακίνηση. Τίποτα άλλο. Στην εξήγησή σου διείδα περισσότερο συντηρητισμό παρά οτιδήποτε άλλο, και ο συντηρητισμός είναι πράγμα καλό γιατί όταν συνδυάζεται με αποφασιστικότητα και κρίση στο σωστό ζύγι κάνει θαύματα.

Ευτυχώς, από ότι λες έχεις ευκαιρίες. Το καλό είναι ότι υπήρξαν άρα ίσως να υπάρξουν ξανά. Το θέμα είναι το αν υπάρχει φως στην άκρη του τούνελ, ή αν πρέπει κανείς να βγει από το τούνελ όσο το δυνατόν συντομότερα...

Τζων Μπόης είπε...

Scarlett, δεν ξέρω εάν η απάντηση που θα δώσω (εάν τύχει να την δώσω) θα είναι πλήρης, μάλλον θα είναι ελλιπής.
Όπως λέω και παραπάνω διαχωρίζω την οικειοθελή επιλογή από την αναγκαστική επιλογή, η τελευταία φέρει μεγάλο άλγος, με την πρώτη έχεις πάντα ένα εισιτήριο επιστροφής κι έτσι ψυχολογικά τουλάχιστον σε απαλύνει η αίσθηση του προσωρινού.
Η προσπάθειά μου πάντως είναι να έχω τις δικές μου επιλογές για να έχω και την ελευθερία της πιο εύκολης ψυχολογικής διαχείρισης.

Τζων Μπόης είπε...

Δημήτρη, δεν θα το έλεγα συντηρητισμό, αλλά μάλλον σύνεση.
Νομίζω ότι εάν ήμουνα μόνος δεν θα υπήρχε περίπτωση σκέψης να φύγω από εδώ. Με το δεδομένο οικογενειακό μου status, όσο κι αν ακούγεται περίεργο, νομίζω ότι υπάρχει μεγαλύτερη ώθηση για την έξοδο.
Το ότι υπήρξαν ευκαιρίες χτες, δεν σημαίνει ότι θα ξαναϋπάρξουν, όλες οι αποφάσεις ενέχουν ρίσκο, το θέμα είναι να έχεις το μυαλό σου ανοιχτό και να μην βάζεις σύνορα και παρωπίδες μέσα σου.

thinks είπε...

Νομίζω εδώ έδωσες μια σημαντική ενόραση στο θέμα που συζητάμε. Επιλογή Οικειοθελής ή Αναγκαστική.

Τελικά αυτό είναι εντελώς υποκειμενικό στο άτομο και βασισμένο σε αντίληψη και σε ...συνιστούσες της ζωής και στην αυτο-τοποθέτηση του ατόμου στο σύμπαν του. Τι εννοώ;

...Κι αν μια ανάγκη έβαζε κάποιον σε σειρά σκέψεων οι οποίες οδηγούσαν σε μια οικειοθελή επιλογή;;;

Σύνεση... Συντηρητισμός... καταλαβαίνω από που έρχεσαι αλλά όταν συντηρητισμός σημαίνει βασικά "διατήρηση" και σύνεση είναι η εντελώς υποκειμενική ερμηνεία των πραγμάτων...

Στο τέλος, δεν τό 'χω πάρει αμέτι μου χαμέτι να σε κάνω να ξεσηκώσεις την οικογένειά σου και να πάτε στο ταμ-τουμ... κι αν οι σκέψεις αυτές εδώ οδηγήσουν στην βαθύτερη εμπέδωση της επιλογής σου να παραμείνεις, και αυτό έχει σημαντική αξία γιατί θεμελιώνει καλύτερα την πίστη ότι βρίσκεσαι στο σωστό μέρος και κάνεις το σωστό.

Τζων Μπόης είπε...

Η ανάγκη θα προκύψει μόνο από δύο παράγοντες: α) απώλεια οικογενειακού εισοδήματος ή επαπειλούμενη απώλεια αυτού σε μεσοβραχυπρόθεσμο χρονικό ορίζοντα, β) επιδείνωση της κατάστασης με τον φασισμό/ρατσισμό (δηλαδή οι πιθανότητες να προκύψει αυτή η ανάγκη είναι μεγάλες).
Όλα τα υπόλοιπα που έχουν να κάνουν με την κακοδιαχείριση και τις αρρυθμίες του Δημοσίου, αργά ή γρήγορα θα διορθωθούν.
Όπως λέω και παραπάνω, το θέμα σε κάθε άνθρωπο είναι να υπάρχουν επιλογές, ίσως να μην έχει τόσο σημασία εάν επιλέξεις το ένα ή το άλλο, σημασία έχει να ξέρεις ότι οι αποφάσεις σου ήταν προϊόν δικής σου επιλογής, ότι είσαι εσύ κι ας το μετανιώσεις μετά, στο παιχνίδι είναι κι αυτό.

Marina είπε...

Σαν και εσένα, βάσει αυτών των "συμπτωμάτων" που περιγράφεις υπάρχουν και άλλοι, όσοι έχουν ζήσει αρκετό καιρό στο εξωτερικό και ενσωματωθεί με την εκεί κουλτούρα, τρόπο ζωής και λειτουργίας.

Το κείμενό σου με αντιπροσωπεύει 100%, έχω μεγαλώσει με τον αγγλοσαξωνικό τρόπο σκέψης -εξ'αιτίας των γονέων μου - έχω μαθητεύσει σε αγγλόφωνες σχολές και πανεπιστήμια, έχω ζήσει και εργαστεί στην Αγγλία , όλοι μου λένε ότι έχω τη νοοτροπία του Εγγλέζου. Δεν καταλαβαίνω την Ελλάδα, αυτά που κάνει, και αυτά που μας κάνει τώρα, πέρα απο τη ξεφτίλα και τη πολιτική ανωριμότητα, πάμε στην εξαθλίωση.

Δεν ξέρω για σένα, στη περίπτωσή μου δεν υπάρχει γιατρικό..

Marina είπε...

Δεν υπάρχει γιατρικό γιατί η φυγή στα ξένα δεν μας βοηθάει συναισθηματικά, θα/αν γίνει θα είναι για βιοποριστικούς λόγους.
Αισθάνομαι διχασμένη ανάμεσα σε 2 πατρίδες, επιλεκτικά έμεινα Ελλάδα εξαιτίας των γονέων μου παλιά, τώρα που έχουν πεθάνει και οι δυό, επειδή εδώ έχτισα τη ζωή μου, όμως πάω συχνά στην Αγγλία για να αισθανθώ την ανακούφιση αυτή που ανέφερε ο σχολιαστής Δημήτρης. Μακριά απο το βόμβο της καμμένης Αθήνας, της βίας, της λύσσας κατά των επιλογών μας που μας έφεραν εδώ, βλέπω τα ΜΑΤ και τους Χρυσ-αλήτες και ανατριχιάζω. Σα να ζώ μέσα σε μία μπουρμπουλήθρα.

Βοηθάει

Τζων Μπόης είπε...

Μαρίνα, δεν χρειάζεται να έχεις ζήσει επί μακρόν στο εξωτερικό για να νιώθεις έτσι, λίγο φιλότιμο να έχεις και λογική.
Το γιατρικό είναι μέσα στον καθένα ξεχωριστά τελικά...

Τις καλησπέρες μου :)