Δευτέρα 21 Ιανουαρίου 2013

Για λόγους..."ανθρωπιστικούς"



Ο Δημήτρης και εκείνη την ημέρα έφτασε στην ώρα του στο γραφείο, συνεπής, εργατικός, πρόσχαρος.
Καθημερινά, οι κινήσεις του ήταν οι ίδιες. Κρεμούσε το σακάκι του στην κρεμάστρα και στη συνέχεια τηλεφωνούσε στη διπλανή καφετέρια για να παραγγείλει διπλό ελληνικό σκέτο κι ένα τοστ. Πάντα τα ίδια.
Ο Δημήτρης θα ήταν τότε γύρω στα 45.
Ο Δημήτρης ήταν ευσυνείδητος υπάλληλος, δεν είχε το πιο εύστροφο μυαλό, αλλά ήταν ο πιο εργατικός από όλους, όταν κάποιος του ανέθετε κάτι, ήξερε ότι θα το φέρει εις πέρας, πάντοτε στην ώρα του και με ένα σχετικά καλό αποτέλεσμα. Τι άλλο ήθελε η εργοδοσία, στο κάτω κάτω δεν κάναμε και πυρηνική φυσική.  
Κι εκείνη την ημέρα ο Δημήτρης έκανε ακριβώς τις ίδιες κινήσεις που έκανε και κάθε άλλη προγούμενη. Άνοιξε τον υπολογιστή του, διάβασε τα e-mails του, χώθηκε μέσα σε χαρτιά, άρχισε να δουλεύει με πείσμα και αυταπάρνηση, το μεσημέρι έφαγε το φαγητό του και το απογευματάκι πήρε το σακάκι του από την κρεμάστρα, μας χαιρέτησε όλους εγκάρδια και έφυγε χαμογελαστός για το σπίτι του, κρατώντας στο χέρι μερικά δώρα για τα παιδιά του.
Την επόμενη ακριβώς ημέρα, ο Δημήτρης αργοπόρησε αδικαιολόγητα για μία περίπου ώρα την προσέλευσή του στο γραφείο, έμοιαζε προβληματισμένος, παρόλα αυτά η ημέρα του είχε την ίδια ακριβώς ρουτίνα με την προηγούμενη. Για ένα χρονικό διάστημα από εκείνη την αργοπορημένη προσέλευση (που ενώ για τους άλλους ήταν κάτι συνηθισμένο, για τον Δημήτρη ήταν απλά ανήκουστο και για αυτό έκανε εντύπωση) κι ενώ όλα φαινομενικά έμοιαζαν να κυλούν στον καθημερινό τους ρυθμό, στο γραφείο επικρατούσε μια παγωμάρα. Όταν έκλεινε πίσω του την πόρτα, κάποιοι κουνούσαν το κεφάλι, κάποιοι έκαναν ότι δεν έβλεπαν, κάποιοι χαμογελούσαν μουδιασμένα, κάποιοι σχολίαζαν χαμηλόφωνα, οι περισσότεροι όμως έμεναν σιωπηλοί και συνέχιζαν την εργασία τους.
Η κατάσταση αυτή κράτησε για έναν ολόκληρο μήνα. Ακριβώς πριν ένα μήνα από τότε, ο Δημήτρης είχε κληθεί από τη Διοίκηση σε μια συνάντηση. Η χαρά του ήταν μεγάλη, κάποιες νέες δουλειές έτρεχαν εκείνη την εποχή και ήταν σίγουρος ότι θα συμμετείχε ως επικεφαλής σε κάποιο project. Η συνάντηση στον πάνω όροφο δεν κράτησε πολύ, περίπου δεκαπέντε λεπτά.
Ο Δημήτρης κατέβηκε τις σκάλες, έκατσε στο γραφείο του και συνέχισε να εργάζεται σαν να μην είχε συμβεί το παραμικρό. Όταν τον ρώτησα τι ακριβώς είχε αναλάβει, αρκέστηκε στο να μου χαμογελάσει και να μου πει ότι όλα θα πάνε καλά.
Μετά από λίγα λεπτά ένας καλοθελητής κυκλοφόρησε ένα e-mail στο οποίο μας ενημέρωνε ότι ο Δημήτρης είχε μόλις απολυθεί στα πλαίσια περικοπών και εξορθολογισμού του κόστους της επιχείρησης.
Ο Δημήτρης παρέμεινε μαζί μας για έναν ολόκληρο μήνα, δεν ήταν το προειδοποιητικό διάστημα που όριζε ο τότε νόμος, το οποίο είτε θα κάλυπτε με εργασία, είτε με άδεια μετά αποδοχών, η Διοίκηση εκείνη δεν έκανε τέτοια πράγματα, όταν αποφάσιζε να απαλλαγεί από κάποιον, το έκανε αμέσως, του έδινε την νόμιμη αποζημίωση μαζί με μια συστατική επιστολή, του χτυπούσε την πλάτη πατρικά και τον έσπρωχνε την ίδια μέρα έξω από την πόρτα.
Η περίπτωση του Δημήτρη ήταν διαφορετική. Ο Δημήτρης δεν ήταν σε θέση να πιστέψει ότι είχε χάσει τη δουλειά του, στην πραγματικότητα δεν είχε τολμήσει, όπως μάθαμε στη συνέχεια, να ενημερώσει ακόμα και την οικογένειά του, ντρεπόταν, βρισκόταν σε απόλυτη άρνηση να δεχτεί την πραγματικότητα, δεν το χωρούσε ο νους του.  
Επί ένα μήνα, ο Δημήτρης ακολουθούσε την ίδια ρουτίνα, σαν να μην είχε συμβεί το παραμικρό, δούλευε με την ίδια διάθεση, με το ίδιο πείσμα, ερχόταν κι έφευγε στην ώρα του, βοηθούσε τους πάντες. Στην πραγματικότητα, ο Δημήτρης δεν εργαζόταν, η Διοίκηση του είχε μπλοκάρει την πρόσβαση στα συστήματα και στο e-mail, απλά τον άφηνε να κάθετε σε ένα γραφείο, προσποιούμενος στους άλλους, αλλά κυρίως στον εαυτό του, ότι εργάζεται, η Διοίκηση απλά ανεχόταν την παραμονή του στο χώρο της πρώην εργασίας του για λόγους…«ανθρωπιστικούς».
Στον μήνα πάνω η Διοίκηση εκνευρίστηκε. Ένα πρωινό, ο φύλακας του κτιρίου βρέθηκε μπροστά στον Δημήτρη, ακριβώς μπροστά στα σκαλοπάτια της εισόδου.
Ο Δημήτρης του χαμογέλασε και έφυγε…
Δεν τον ξαναείδαμε.

Η ιστορία είναι πραγματική και διαδραματίστηκε πριν από περίπου 10 χρόνια.
Πριν από μερικές ημέρες μια ανάλογη ιστορία διαδραματίστηκε με κάποιον άλλον Δημήτρη σε κάποια άλλη επιχείρηση.
Αυτή η Διοίκηση δεν ήταν και τόσο ανεκτική.
Στις δέκα ημέρες τον πέταξε έξω…σηκωτό…

6 σχόλια:

scarlett είπε...

Καλησπέρα Τζων Μποη !

Ό,τι περιγραφεις, μπορει να μην διαβάζεται ευκολα...θα ελεγα πως διαβαζεται με εναν κομπο στο στομαχι... απο την αλλη , ειναι μια πραγματικοτητα που στην Ελλαδα δε θελαμε να δουμε μεχρι σημερα.

Αυτο που συνεβει στον Δημητρη, συνεβει και στον πατερα μου,πριν πολλα πολλα χρονια, οταν εγω και ο αδερφος μου πηγαιναμε ακομη στο δημοτικο. Θυμαμαι τις σιωπηλες συζητησεις με την μητερα, και πολυ αργοτερα συνειδητοποιησα το αγχος των δυο τους, μεχρι να βρει μια καινουρια δουλεια.


Στην Ελλάδα δυστυχως τις τελευταιες δεκαετιες ενα μεγαλο μερος του πληθυσμου πιστεψαμε πως οι δουλειες "κρατανε" για παντα....προσγειωνομαστε σιγα σιγα

thinks είπε...

Προσπαθώ να εστιάσω σε κάποια κατεύθυνση αντίδρασής μου, γνώμης πες, για το τι παρουσιάζεις, έχοντας πείρα και από τις δύο άκρες του τραπεζιού, και από τους δύο ορόφους... Δεν ξέρω. Έχω απολυθεί και έχω παραιτηθεί... Έχω απολύσει και έχω δεχτεί παραιτήσεις...

Και ξέρω ότι μια επιχείρηση πρέπει να είναι προσοδοφόρα αλλιώς κανείς δεν έχει δουλειά. Και ότι, το τι θεωρεί ο υπάλληλος καλή δουλειά σπάνια είναι απαραίτητα αυτό που βλέπει και η διεύθυνση, και τα νούμερα των αθροισμάτων, σαν καλή δουλειά. Ένας άνθρωπος έντιμος, φιλότιμος, εργατικός, συνεργάσιμος, δεν είναι απαραίτητο να εργάζεται συγχρόνως και αποδοτικά, για μπορεί να συνεχίσει η επιχείρηση να δίνει δουλειά σε όλους. Η γνώμη μου είναι ότι το καλύτερο είναι να πληρώνεται κάποιος μια προσυμφωνημένη περίοδο και αμοιβές αποχώρησης και να αποχωρεί μέσα σε λεπτά αφού μαθαίνει ότι απολύθηκε. Το να έρχεται στο γραφείο ένας άνθρωπος μια περίοδο ξέροντας ότι έχει απολυθεί δεν είναι ούτε λειτουργικό για την επιχείρηση, ούτε δίκαιο για τον ίδιο, ιδίως όσο πιο ψηλά είναι στην σκάλα μεταξύ θυρωρού και πρόεδρου...

Αλλά, ξέροντας πόσο σκληρό, κρύο και ποταπό είναι αυτό που θα γράψω τώρα... ένας άνθρωπος που δεν μπορεί συναισθηματικά και ψυχολογικά να αντιμετωπίσει την απόλυσή του, μου φαίνεται σαν ένας άνθρωπος που με δυσκολία θα ήταν κατά την υπηρεσία του αποδοτικός σε επιχειρησιακό επίπεδο, γενικά σαν χαρακτήρας και μυαλό, όσο αγαθός και συνεργάσιμος και αγαπητός και να ήταν...

Περιγράφεις την ζωή όπως έχει... δεν ξέρω πως να αντιδράσω...

Τζων Μπόης είπε...

Καλημέρα Scarlett,

Το να τα διαβάζεις δεν είναι τόσο σκληρό, το να ζεις μια τέτοια κατάσταση με κάποιον συνάδελφo ή φίλο είναι το πιο δύσκολο.
Στην Ελλάδα, με μεγάλο ποσοστό υπαλλήλων στο δημόσιο τομέα αλλά και σε επιχειρήσεις που λειτουργούσαν με μια ανάλογη νοοτροπία, υπήρχε μια αίσθηση εργασιακής ασφάλειας στο παρελθόν. Στη δική μου οικογένεια, τα προς τα ζειν έβγαιναν από το ελεύθερο επάγγελμα και η αίσθηση της ανασφάλειας ήταν πάντοτε μεγάλη, αυτό πέρασε μέσα μου και αργότερα μετατράπηκε σε αγώνα για καθιέρωση, κάποιοι το έλεγαν αγώνα για καριέρα και επίδειξη φιλοδοξίας, εγώ ήξερα ότι ήταν κυρίως κάτι άλλο.
Το θέμα είναι ότι πλέον δεν ξέρεις από που να κρατηθείς σε αυτόν τον τόπο και τι αγώνα να δώσεις.
Αν υπήρχε εργασιακή κινητικότητα στη χώρα, αν υπήρχαν δουλειές ανάλογες με αυτό που έχει μάθει ο καθένας να κάνει καλύτερα, αν υπήρχε ακόμα και η δυνατότητα αλλαγών και δραστηριοποίησης σε άλλα επαγγελματικά πεδία, το ψυχολογικό βάρος μιας απόλυσης θα ήταν λιγότερο δυσβάσταχτο.
Στην Ελλάδα, με το δεδομένο μέγεθος της αγοράς και κυρίως με τη δομή που έχει η οικονομία μας, η απόλυση και ιδίως σε αυτές τις ηλικίες ισοδυναμεί με ένα αργό θάνατο.
Το ζήτημα δεν είναι να συνηθίζεις αυτές τις καταστάσεις, το ζητούμενο είναι πως τις αλλάζουμε όπως πλέον διαμορφώνονται τα πράγματα σε αυτόν τον τόπο.
Το να κολυμπάει ο καθένας μόνος του σε ένα ωκεανό, ψάχνοντας για μια σανίδα σωτηρίας, γιατί δεν με παρηγορεί;

Τζων Μπόης είπε...

Καλημέρα Δημήτρη,

Σε αυτές τις καταστάσεις ούτε κι εγώ ξέρω πώς να αντιδράσω, τα συναισθήματα είναι ανάμεικτα.
Όσο κι αν προσπαθώ να βρω μια λογική εξήγηση για τις συμπεριφορές των ανθρώπων αυτό είναι πολύ δύσκολο να γίνει, δεν ερμηνεύονται όλα ορθολογικά, ειδικά όταν έχεις να κάνεις με ανθρώπινες ψυχές.
Δυστυχώς ή ευτυχώς μερικές δουλειές απαιτούν ψυχρό αίμα και πολλοί δεν το διαθέτουν, το να παντρεύεις την αποδοτικότητα - έτσι όπως την αντιλαμβάνονται οι εργοδότες - την αίσθηση εργατικότητας έτσι όπως την αντιλαμβάνονται οι εργαζόμενοι και τις προσωπικότητες των ανθρώπων είναι το πιο δύσκολο πράγμα. Ειλικρινά δεν ξέρω εάν όλα αυτά τα βιβλία και τα εγχειρίδια management και διοίκησης προσωπικού που έχουν γραφτεί και γράφονται κατά καιρούς έχουν και πολύ σχέση με την πραγματικότητα, η ζωή δεν κυλάει by the book.

thinks είπε...

Τελικά τα ...εγχειρίδια είναι άχρηστα. Αν κάποιος δεν τό 'χει μέσα του, κανένα εγχειρίδιο δεν θα του το μάθει. Βέβαια υπάρχουν και διευθυντές ανίκανοι που απολύουν αποδοτικούς υπαλλήλους... Μια φορά απολύθηκα γιατί ως διαχειριστής παραγωγής επέμενα να μην σπαταλά χρήματα και χρόνο, τρέχοντας η ίδια με τις ώρες σε ακριβά μαγαζιά ψηφιακής εκτύπωσης, μια καινούργια γραφίστρια που είχε προληφθεί πρόσφατα. Το πρόβλημα ήταν ότι η νεαρά ήταν φίλη και προστατευόμενη της διαχειρίστριας του γραφίστικου τμήματος, και εκείνη με την σειρά της ήταν η σύζυγος του διευθυντή της εταιρείας :-) Το άμεσο αφεντικό μου, ο καλλιτεχνικός διευθυντής ήταν έξω φρενών και έκανε ένα κάρο τηλεφωνήματα να μου βρει καλύτερη δουλειά αλλού.

Πάντως, δυστυχώς, η πρώτη φροντίδα οποιουδήποτε μέλους ιδιωτικής εταιρείας είναι το C.Y.A. (Cover Your Ass)

Τζων Μπόης είπε...

Δημήτρη, πριν απο λίγες ημέρες διάβαζα ότι κάποιοι επιστήμονες ανακάλυψαν το γονιδίο του ηγέτη στο ανθρώπινο dna.
Θα είχε ενδιαφέρον να γίνει ένα τέτοιο τεστ σε διάφορους ηγέτες και μανατζαραίους που περπατούν και "τρίζει η γη"!

Εργάζομαι από φοιτητής, έχουν δει πολλά τα μάτια μου. Οι περισσότερες απολύσεις που έτυχαν σε ανθρώπους που ήξερα, δεν οφείλονταν στο γεγονός ότι δεν ήταν αποδοτικοί και παραγωγικοί, ίσα ίσα μάλιστα, όμως δεν μπορώ να θυμηθώ κάποιον που να απολύθηκε εξαιτίας της ανικανότητάς του, ενώ μπορώ να θυμηθώ πολλούς που έχασαν την εργασία τους επειδή ήταν πέραν του δέοντος φιλότιμοι.
Το C.Y.A. φυσικά είναι το Ευαγγέλιο και κάθε σοβαρό βιβλίo management θα πρέπει να ξεκινάει και να τελειώνει ακριβώς έτσι!
Έλα όμως που στα τόσα χρόνια που εργάζομαι έχω πετύχει και τύπο O.Y.A., με τρομερή ανέλιξη, ενώ ο τύπος "C.Y.A." απολύθηκε...