Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου 2013

Athens & the Sky with (no) Diamonds



Σήμερα συνάντησα τον Γ., είναι 32 ετών, o Γ. ανήκει σε εκείνο το 27% της επίσημης, καταγεγραμμένης ανεργίας.
Ο Γ. έχει καλές σπουδές, έχει όρεξη, ο Γ. έχει όνειρα.
Ο Γ. έμοιαζε απελπισμένος.
Του πρότεινα να δοκιμάσει την τύχη του στο εξωτερικό.
Μου απάντησε, σχεδόν πειραγμένος, ότι θέλει να το παλέψει εδώ, γιατί την Ελλάδα την αγαπά και γιατί εδώ έχει φανταστεί το μέλλον του.
"Δεν θα φύγουμε όλοι", μου είπε με πείσμα.

Σήμερα θυμήθηκα τον εαυτό μου στα 32 του, τότε που έπρεπε κι εκείνος να πάρει μιαν απόφαση.

Στο δρόμο για το σπίτι παρατήρησα τον ουρανό της Αθήνας, καθώς ο ήλιος έδυε...
Η ψυχή μου λέει ότι έκανα καλά...
...η ψυχή μου όμως...

Αφιερωμένο στην Scarlett
 

  

22 σχόλια:

scarlett είπε...

Ναι...δεν θα φύγουν όλοι.
Ποτέ δε φεύγουν όλοι...

Το τι είναι καλύτερο για τον καθένα είναι πολύ προσωπικό και κάθε φορά διαφορετικό.

Εύχομαι ο Γ. να βρει το δρόμο του στον τόπο που αγαπάει.

Σ'ευχαριστώ!

thinks είπε...

Όταν έχασα την Αμερική πηγαινοερχόμενος και μη εργαζόμενος καθώε οι γονείς μου πεθαίναν επί 6 μήνες, και έμεινα μόνος μου στην Αθήνα, είχα πείσει τον εαυτό μου ...δεν χρειαζόταν να με "πείσω". Πίστευα στην αγάπη που είχα για τον τόπο και πίστευα ότι θα μπορέσω να δώσω κάτι καλό, κάτι ίσως διαφορετικό λόγω της ιδιαιτερότητας της πείρας μου, και να μπορέσω να πάρω τα ελάχιστα που ήθελα: γαλήνη, χαμόγελο. Τα επόμενα λίγα χρόνια η Ελλάδα εμένα μου διόρθωσε το λάθος μου και την αυταπάτη μου. Γι' αυτό ίσως είμαι τόσο θυμωμένος μαζί της. Γιατί βλέπω ότι έχει δίκιο κι εγώ είχα άδικο που την πίστεψα. Ελπίζω αυτό να μην συμβεί ποτέ στον Γ.

Κανένας ουρανός δεν είναι ίδιος κι ας είναι όλοι του ίδιου πλανήτη. Κανένας ουρανός δεν είναι σαν της Αθήνας. Κανένας ουρανός δεν είναι σαν του Κολοράντο και κανένας σαν της Μασαχουσέτης... Ο ουρανός όμως είναι και ο καθρέφτης της ψυχής, όπου οι αρχαίοι Έλληνες έβλεπαν θεούς, ημίθεους και ζώα της φύσης αντί για αστέρια... οι Λακότα έβλεπαν το Μεγάλο Πνεύμα και την αράχνη που πλέκει τον ιστό της ζωής... θα δω αν βρω μερικές φωτογραφίες από υπέροχους ουρανούς να αναρτήσω...

Jolly Roger είπε...

Τι εγινε, συνεννοηθηκατε με την Scarlett να βαλετε ουρανους στα ποστ σας; Η μηπως πινατε χθες μαζι καφε στο ιδιο μπαλκονι και ειχατε ταυτοχρονα την εμπνευση; ;-)

Τωρα για την Ελλαδα και για το μενω/φευγω ... ασε καλυτερα. Ο καθενας κανει τις επιλογες του, βαζοντας εκεινα τα κριτηρια που θεωρει σημαντικοτερα στην κορυφη.

Π.χ. εγω θελω να μενω σε μια χωρα που να μην βλεπω αδεσποτα στους δρομους.

ΟΚ, ξερω οτι ειμαι μειοψηφια, αλλά αυτα ειναι τα δικα μου κριτηρια.
Ο καθενας απο μας ας πορευτει με τα δικα του.

Τζων Μπόης είπε...

Καλημέρα Scarlett,

Φυσικά και κάποιοι μένουν, το ζήτημα είναι να μείνουν οι καλύτεροι κι όσο κι αν ο νόμος της εντροπίας προσπαθήσει να τους καταπιεί, εύχομαι να υπάρχουν φρέσκες φουρνιές να τους αντικαθιστούν κάθε φορά.
Δεν μπορώ να φανταστώ ότι η εντροπία βρίσκει εφαρμογή μόνο στην Ελλάδα και πουθενά αλλού.
Κατά τα άλλα, ο καθένας πορεύεται σύμφωνα με τις δικές του ανάγκες και πεποιθήσεις.

Τζων Μπόης είπε...

Καλημέρα Δημήτρη,

Το θέμα που είναι το δίκιο, που είναι το άδικο και ποιος οδηγεί ποιον στην αυταπάτη χωράει πολύ κουβέντα.
Το ζήτημα ξεκινά από το τι είδους προσδοκίες έχει ο καθένας μας από τους άλλους, από το περιβάλλον στο οποίο ζει και ιδίως από τον εαυτό του.
Αυταπάτες και προσδοκίες μπορείς να έχεις οπουδήποτε κι από οποιονδήποτε, δεν μπορώ να φανταστώ ότι όλοι όσοι πήγαν στην Αμερική έζησαν το όνειρό τους και δεν βρέθηκαν μπροστά σε αυταπάτες, άλλωστε στη ζωή η μία προσδοκία διαδέχεται την άλλη και η επόμενη ίσως να αναιρεί την προηγούμενη.
Στην Ελλάδα τα πράγματα ήταν πάντοτε δύσκολα για όσους πραγματικά μοχθούσαν, για τους εντίμους και για όσους είχαν όνειρα και υψηλές προσδοκίες, παρόλα αυτά, δεν ήταν ο τόπος που θα σου έκοβε τα φτερά σε οποιοδήποτε τόλμημά σου, απλά ήθελε περισσότερο κόπο από ότι ενδεχομένως σε κάποια άλλη πιο προηγμένη κοινωνία.
Ξέρω ανθρώπους που τόλμησαν, κουράστηκαν και πέτυχαν, όπως θα γινόταν και κάπου αλλού.
Δυστυχώς όσα θα δούμε στο μέλλον θα είναι πολύ χειρότερα από όσα βιώσαμε εδώ και οι δυσκολίες θα είναι πολύ μεγαλύτερες. Απλά, πλέον δεν θα έχουμε αυταπάτες και το χειρότερο είναι ότι συνηθίζουμε στο να μην έχουμε και προσδοκίες.

Τζων Μπόης είπε...

Καλημέρα Πειρατή,

Όχι, δεν πίναμε μαζί καφέ σε κάποιο μπαλκόνι, εγώ εμπνεύστηκα από τη δική της έμπνευση και έκανα αυτή την ανάρτηση...

Σωστά, ο καθένας ιεραρχεί τις ανάγκες του με βάση τα δικά του κριτήρια.
Έχω μετανιώσει που κάποιες φορές παρότρυνα κάποιον να κάνει το ένα ή το άλλον, να φύγει ή να μείνει, πρέπει πάντα να βλέπεις μέσα από τα μάτια του άλλου κι όχι μέσω του δικού σου πρίσματος.

Απλά, πριν από λίγο μιλούσα με έναν φίλο μου γιατρό, ο οποίος φεύγει για την Δανία αύριο, προς αναζήτηση μιας νέας καλύτερης ζωής, να πω ότι δεν στεναχωρήθηκα; να πω ότι "και τι να κάνουμε τώρα"; "ας πορευτούμε με ότι έχουμε";
Δεν διαθέτω τόσο κυνισμό πλέον.

Jolly Roger είπε...

Δεν μπορω να ξερω τι (να) θα κανεις αγαπητε Τζων.

Αλλα αν καποιος φιλος μου εφευγε για την οποιαδηποτε χωρα του κοσμου και καταφερνε να αυξησει την ευτυχια του εκει, εγω θα χαιρομουν.

Δεν ξερω αν προκειται για κυνισμο, για τεχνοκρατικη αντιληψη, για ρεαλισμο κλπ. Ξερω μονο οτι η ζωη μας ειναι δυστυχως πολυ μικρη. Και οτι ποτέ δεν μας δινεται μια δευτερη ευκαιρια στο να γινουμε ευτυχισμενοι.

Αν ο φιλος σου εκτιμα οτι στην Δανια θα μπορεσει να γινει (περισσοτερο) ευτυχισμενος απο το να μεινει στην Ελλαδα, μακαρι και αμην.

Αν λυπασαι για το οτι ισως τον χασεις, μπορω να σε παρηγορησω λιγακι. Ξερω φιλιες που εχουν κρατησει για δεκαετιες, με τους δυο φιλους να ζουν σε μακρυνες χωρες.

Τζων Μπόης είπε...

Κάπου είχα διαβάσει - και νομίζω θα συμφωνήσω με αυτό - ότι ο κυνισμός υποδηλώνει απαισιοδοξία.
Ίσως όμως να είναι και ρεαλισμός αυτό που λες, αλλά η σημερινή πραγματικότητα οδηγεί στην απαισιοδοξία, οπότε πάλι το ίδιο είναι.
Το να φεύγει κάποιος, επειδή αναγκάζεται να το κάνει, δεν είναι ότι πιο ευχάριστο, ούτε καν για τον ίδιο.
Το ζήτημα δεν είναι εάν ο φίλος μου εκτιμά ότι στην Δανία θα είναι καλύτερα, το πρόβλημα είναι ότι όλο και περισσότεροι εκτιμούν ότι εδώ είναι και θα γίνουν χειρότερα τα πράγματα κι αυτό είναι που στεναχωρεί, αλλά από ότι φαίνεται δεν στεναχωρεί εκείνους που θα έπρεπε να στεναχωρήσει.
Σήμερα άλλωστε κανείς δεν χάνει καμία φιλία αν το θέλει πραγματικά. Μια από τις καλύτερες φιλίες που έχω κάνει και την διατηρώ εδώ και αρκετά χρόνια ζει μόνιμα πολύ μακριά από μένα, έχει άλλη θρησκεία, άλλη γλώσσα, αλλά κοινή άποψη για την ζωή

Εκείνο που στεναχωρεί όμως ακόμα πιο πολύ είναι εκείνο το "μακάρι" και ειδικά το "αμήν" που αναφέρεις, νομίζω ότι αντιλλαμβάνεσαι κι εσύ τη βαρύτητα τους...

thinks είπε...

Καλημέρα Τζων Μπόη :-)

Πράγματι στις προσδοκίες είναι το θέμα, και η αυταπάτη πολλές φορές είναι αποκλειστικά υπ' αιτιότητα του αυταπατόμενου... Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που πήγαν κάπου και δεν βρήκαν το όνειρό τους, ίσως επειδή ήταν μη-ρεαλιστικό, ίσως επειδή δεν μπορούσαν να το καταφέρουν. Η "αυταπάτη" η δική μου που ανέφερα ήταν για μια εντύπωση στα 50 μου, έχοντας ήδη εκπληρώσει όνειρα στην ζωή, έχοντας ήδη περισσότερη πείρα μετανάστευσης από τον μέσο μετανάστη...

Και συμφωνώ με την ανάλυσή σου των δυσκολιών στη Ελλάδα, ανέκαθεν και στο μέλλον...

Απλά αναρωτιέμαι πόσα από αυτά οφείλονται στο σύστημα και πόσα σε ανθρώπους...

Τζων Μπόης είπε...

Δημήτρη, δεν υπάρχουν συστήματα, υπάρχουν άνθρωποι κι όλα αλλάζουν αν το θέλουμε, αν υπάρχει βούληση.
Αισθάνομαι τα συστήματα να είναι απλά το άλλοθι όσων δεν θέλουν ή δεν είναι σε θέση να αλλάξουν κάτι.
Το βλέπω καθημερινά και στη δουλειά μου, όλα σκοντάφτουν πάνω στα λεγόμενα "συστήματα", όταν όμως προτείνεις κάτι για να αλλάξουν και να βελτιωθούν, γιατί και οι συνθήκες αλλάζουν, τότε εισπράττεις άρνηση κι αυτό σε αποκαρδιώνει.
Πριν γράψω αυτό το μήνυμα τσακώθηκα με κάποιον που δεν είναι σε θέση ούτε καν ένα κουμπί να πατήσει εάν δεν το γράφουν οι "οδηγίες χρήσεις", από ποιον ζητάω κι εγώ ο αφελής να βάλει το μυαλό του να δουλέψει; Το σύστημα καλά κρατεί!

scarlett είπε...

Καλησπέρα Τζων Μποη!

Μακαρι να μπορουσαν να μεινουν οι καλυτεροι , αλλα αυτό ήταν ήδη τρομερα δυσκολο πεντε χρονια πριν...ποσο εφικτο ειναι σημερα ?
Δεν λεω οτι η εντροπια εχει εφαρμογη μονο στην Ελλαδα, αλλα ας ειμαστε ειλικρινεις Τζων Μποη, ποσο συχνα διακριθηκαν οι αξιοι σ'αυτον τον τοπο ? Σε ολους τους τομεις!
Ποσο συχνα βοηθηθηκαν να φτιαξουν , να δημιουργησουν, να ξεδιπλωσουν τα ταλεντα τους ?
Ποσα μεγαλα ονοματα που διακριθηκαν πρωτιστως στο εξωτερικο, εδω θα ηταν χαμενα χαρτια?

Σιγουρα καποιοι (ελαχιστοι) τα καταφεραν κοντρα σε όλους τους καιρους και με συμμαχο την τυχη..αλλα ειναι λιγοι, πολυ λιγοι.

Εχουμε τους τελειους γιατρους ...πολλοι απο αυτους ομως θυμουνται τον ορκο που εδωσαν μονο εναντι αμοιβης (περαν της νομιμης).
Κι εχουμε καθε ειδους επιστημονες που ομως περιοριστηκαν σε αχαρες θεσεις δημοσιων ή ιδιωτικων υπαλληλων, μια που στη χωρα μας δεν υπηρξαν ποτέ ερευνα και αναπτυξη , ουτε και συνδεση μεταξυ τους.

Τι μπορουσε να κανει ενας νεος ανθρωπος με πτυχια και ονειρα, πριν το 2008, Τζων Μποη, αν δεν ειχε γνωριμιες και επαφες ;
Τι μπορουσε να κανει που δεν ηταν ημιπαρανομο ή παρασιτικο ;
Καποια στιγμη ανθισαν τα χρηματοοικονομικα...οκ.. αλλα πότε εφτιαξε κατι αυτη η χωρα ;

Δεν ξερω πού θα βρει την ευτυχια του ο φιλος σου ο Γ. Η φυγη δεν ταιριαζει σε ολους και ειναι και οι δεσμοι που εχεις. Κι οπως ειπαμε και αλλοτε, ειναι διαφορετικο να φευγεις απο επιλογη, απο διαθεση για περιπετεια και για να ανακαλυψεις τον κοσμο και ειναι αλλο να μην βλεπεις καμια αλλη λυση.
Παντως το σημερινο κλιμα της Ελλαδας, αν δεν διαθετεις τις αγκυρες και τις καβαντζες σου δεν προσφερεται ουτε για ονειτα, ουτε για αισιοδοξια.

thinks είπε...

Κατά την γνώμη μου τα συστήματα και οι άνθρωποι είναι κότα και αυγό, και υπάρχουν και τα δύο ξεχωριστά και ομοούσια. Οι άνθρωποι μπορεί να δημιουργούν το σύστημα (κοινωνία) που αποχαυνώνει τους επόμενους ανθρώπους που μεγαλώνουν σε αυτό, αλλά όπως έχει αποδείξει η ιστορία, οι άνθρωποι μπορούν να έχουν και την αντίστροφη επιρροή... Τελικά είναι κρίμα, για μας, που ζούμε το αντίστοιχο του πέμπτου-έκτου αιώνα αντί του δεκάτου έκτου-δεκάτου εβδόμου... Τυγχάνει η ζωούλα μας να εξελίσσεται σε εποχή που τα αυγά γίνονται όλο και πιο κλούβια...

Τζων Μπόης είπε...

Scarlett, το γεγονός ότι σήμερα κάποιοι δεν φεύγουν έχει να κάνει και με το ότι και στο εξωτερικό τα πράγματα έχουν δυσκολέψει.

Οι Έλληνες ακολουθούν την άδικη μοίρα των κατοίκων εκείνων των μικρών χωρών που λόγω μεγέθους αγοράς και δυνατοτήτων αναγκάζονται - όσοι τέλος πάντων το θελήσουν και μπορούν - να απλώσουν τα όνειρά τους κάπου αλλού.
Εδώ βέβαια είχαμε και έχουμε κι άλλα προβλήματα, όμως δεν μπορώ να φανταστώ ότι όσοι έχουν διαπρέψει εδώ, το έχουν καταφέρει μέσω ισχυρών διασυνδέσεων. Δεν είναι ελάχιστοι, ίσως είναι πιο λίγοι από όσους θα θέλαμε να είναι. Η διαφθορά στην Ελλάδα λειτουργεί σαν μεγενθυτικός φακός, όλα τα μεγαλώνει, σε όλα δίνει μια άλλη διάσταση, ακόμα και σε εκείνα που τους αρμόζει η σωστή.
Είμαι ένας άνθρωπος - μια που αναφέρεις το παράδειγμα - με πτυχία και όνειρα που πάλεψε και πριν το 2008, αν θες πες το αφέλεια, πες το ρομαντισμό, πες το εγωισμό, δεν θέλησα να επιδοθώ στο ευγενές σπορ των δημοσίων σχέσεων και κατάφερα κάποια λίγα πράγματα, λιγότερα από όσα πιστεύω ότι άξιζα, αλλά εμένα μου αρκούν, το ίδιο όμως συμβαίνει και με τους ανθρώπους που με περιβάλλουν, γιατί λοιπόν ο κύκλος των δικών μου να είναι μια αποκομμένη νησίδα στο πέλαγος; δεν είναι!
Απλά όλοι εμείς μένουμε αποστασιωποιημένοι από την παρακμή και δεν το φωνάζουμε για να ακουστεί και η δική μας φωνή.

Όσο για τις καβάντζες που λες, αυτές για μένα είναι μόνο συναισθηματικές, όλα τα υπόλοιπα είναι απλά βαρίδια.

Τζων Μπόης είπε...

Δημήτρη, σκέφτομαι ότι τα ίδια έλεγαν και οι γονείς μας κάποτε...
Δεν θέλω να πέσω σε αυτή την παγίδα, για μένα θα υπάρχει πάντα φως κάπου στο βάθος, κι αυτό δεν είναι αισιοδοξία, είναι η πραγματικότητα, απλά δεν ξέρω εάν εμείς θα το δούμε όπως το φανταζόμαστε...αλλά και μετά από εμάς η ζωή θα συνεχίζεται...

scarlett είπε...

για τις συναισθηματικες μιλουσα κι εγω.

αλλα νιωθω πως δε μου απαντησες σε κατι...ποιος Ελληνας των τελευταιων 20-30 χρονων εφτιαξε κατι διαφορετικο...κατι εμπνευσμενο ;
δε λεω να εχει πετυχει επαγγελματικα, λεω να εχει φτιαξει.

δε νομιζω πως του λειπει η φαντασια του Ελληνα, ουτε και η δημιουργικοτητα, και δε νομιζω πως μεχρι το 2009 ελειπαν οι οικονομικες δυνατοτητες

και ομως τα ονειρα των περισσοτερων νεων των τελευταιων δεκαετιων περιοριζονταν σε μια τυποποιημενη δουλεια πίσω από ενα γραφειο.
(λογικο οσοι δεν ικανοποιουνταν με αυτο, να αναζητησουν την τυχη τους αλλου)

ακομη και σε μια παγωμενη χωρα σαν την Φινλανδια, φτιαξανε τη Nokia και τα Linux
εμεις τι εχουμε να επιδειξουμε, που αγοραζουμε φωτοβολταικα απο τη Γερμανια (που αναθεμα αν ξερει τι θα πει ηλιος) ?

τι θελω να πω με την τοση φλυαρια...πως μπορει η χωρα να μην κατοικειται απο ανικανους και ανεντιμους, αλλα στη δημιουργικοτητα δεν εδωσε ποτέ μια ευκαιρια

ο γιος γνωστης μου, ειναι ναυπηγός. βρηκε δουλεια στη Νορβηγια, προφανως γιατι εδω δεν φτιαχνουμε καραβια.
κι αλλος γνωστος μου εβγαλε το Μετσοβιο με άριστα και δουλευει στην Αγγλια γιατι στην Ελλαδα εβρισκε δουλεια μονο ως ωρομισθιος σε επαρχιακα ΤΕΙ.
μονο εγω εχω τετοια παραδειγματα γνωστων ;

Τζων Μπόης είπε...

Δες εδώ:

http://www.raycap.com

είναι ένα λαμπρό παράδειγμα, την ήξερες;

Υπάρχουν κι άλλα παραδείγματα, λίγα έστω, αλλά υπάρχουν.
Τεχνικές εταιρείες που τα πηγαίνουν περίφημα στο εξωτερικό, εταιρείες τροφίμων με εξαγωγικό προσανατολισμό, εταιρείες υψηλής τεχνολογίας.
Δεν θέλω να αναφέρω ονόματα, για διάφορους λόγους.
Δεν υποστηρίζονται όσα θα έπρεπε και επίσης κάποιες δεν το φωνάζουν.
Έχω κι άλλα, πολλά παραδείγματα ανθρώπων που τα έχουν καταφέρει μια χαρά, ακόμα κι εδώ, δεν το φωνάζουν.

Αυτά όμως δεν αλλάζουν τη γενική, κακή εικόνα, την οποία εμείς, εδώ σε αυτή τη χώρα καλλιεργούμε πρωτίστως και την κάνουμε εξαγωγή και την οποία στη συνέχεια επανεισάγουμε.

Και μην υποτιμάς μια εργασία πίσω από ένα γραφείο, μπορεί να είναι ακόμα και άκρως δημιουργική, όλα άλλωστε σχεδιάζονται πίσω από γραφεία.

scarlett είπε...

Δεν ειπα οτι δεν υπαρχει ΚΑΜΙΑ εταιρία που κάτι παραγει στην Ελλαδα, Τζων Μποη. Ειπα οτι υπαρχουν παρα πολλοι παραγοντες που αναστελλουν τη δημιουργικοτητα.

Κι επίσης δεν υποτιμώ καθολου μα καθολου τη δουλεια πισω απο ενα γραφειο. Το αντιθετο. Στην εποχη των υπολογιστων σχεδον τα παντα σχεδιαζονται πρωτα σε μια οθονη.

Αλλα επετρεψε μου να μην συμπαθω καθολου τη νοοτροπια πολλων νεων ανθρωπων που εβλεπαν το μελλον τους, βολεμενοι πισω απο ενα γραφειο δημοσιας υπηρεσιας, ακυρωνοντας την οποια δημιουργικοτητα και φαντασια τους.

Και σημερα ο ουρανος ειναι ωραιος, αν και όχι τοσο εντυπωσιακος οσο εχτες :)

Καλό Μαρτη, Τζων Μποη!

Τζων Μπόης είπε...

Scarlett, όποιος είναι δημιουργικός κι έχει φαντασία θα βρει διέξοδο για τις ανησυχίες του, όσοι είχαν επιδίωξη να μείνουν πίσω από ένα γραφείο ήταν μάλλον εκείνοι, που είτε δεν ήταν δημιουργικοί, ή δεν είχαν την κατάλληλη ώθηση για να βρουν τα κρυμμένα ταλέντα τους.
Σε αυτό δεν έχει πάντα ευθύνη το κράτος, αλλά εμείς οι ίδιοι, η οικογένειά μας αν θες.
Ας κοιτάξουμε μέσα μας κάποια στιγμή για να βρούμε τις αιτίες, δεν μας φταίει πάντα το Κράτος.

...ναι, αύριο μπαίνει ο Μάρτιος!
Καλό μήνα να έχουμε.
Εγώ πριν λίγο ετοίμαζα τον "Μάρτη" για το χέρι για να μην με κάψει ο ήλιος και μαυρίσω! :)))

scarlett είπε...

Καλησπέρα Τζων Μποη

δεν ειπα οτι φταιει μονο το κρατος, αλλα οπωσδηποτε δεν βοηθησε και ποτε κανεναν , οταν βαζει τα χιλια δυο εμποδια σε καθε ιδιωτικη πρωτοβουλια ή όταν αναγκαζει τον πολιτη να μπλεκει σε μια ατελειωτη γραφειοκρατια ετσι και τολμησει να δοκιμασει κατι καινουργιο, πρωτοποριακο, διαφορετικο.

Φυσικα και ειναι ενας συνδυασμος παραγοντων που η δημιουργικοτητα και τα ταλεντα "θαβονται" στην Ελλαδα και τουλαχιστον σε αυτο δεν μπορεις να με πεισεις για το αντιθετο :)
Κι ενας απο τους πολλους λογους πιστευω πως ειναι και η αναγκη του Ελληνα για ασφαλεια. Όπως η αναγκη να εχει το δικο του σπιτακι. Ετσι ειναι και η αναγκη για μια δουλιτσα που θα τον θρεψει μεχρι να γερασει και ας μην του αρεσει, αρκει να του φερνει "μηνας μπαινει μηνας βγαινει" τα προς το ζην.
Αλλα δεν κυνηγας χιμαιρες και ασφαλεια ταυτοχρονα. Δε γινεται.

Ισως ενα απο τα καλα της κρισης να ειναι ακριβως αυτο. Οτι τωρα που οι νεοι δεν εχουν να περιμενουν κατι απο το Δημοσιο....Τωρα που οι ασφαλειες μια μετα την αλλη χανονται, ισως να παιξουν περισσοτερο με τη φαντασια , με τη δημιουργικοτητα τους και με το παθος τους για τη ζωή

Τζων Μπόης είπε...

Μα δεν θέλω να σε πείσω για κάτι, γενικά δεν το κάνω αυτό και με κανέναν και θα συμφωνήσω και μαζί σου σε πολλά.
Αυτή ασφάλεια που λες είναι το αποτέλεσμα πολλών παραγόντων.
Το κράτος όμως αυτό το φτιάξαμε εμείς και είναι ο καθρέπτης μας κι όλοι μας φέρουμε ευθύνη για όσα συμβάινουν, με τις πράξεις μας ή με την απουσία αυτών.

Στο τελευταίο που λες, ίσως σε θεωρητικό επίπεδο, ή σε επίπεδο επιθυμιών να είναι έτσι, προσωπικά δεν πιστεύω όμως ότι είναι έτσι, οι κρίσεις, οι κάθε είδους κρίσεις, προσωπικές, παγκόσμιες, οικονομικές, κλπ, δεν μας μαθαίνουν, δεν μας κάνουν καλύτερους, η γαλήνη, η ασφάλεια, η αρμονία μας κάνουν καλύτερους και βγάζουν από μέσα μας ότι όμορφο έχουμε...

thinks είπε...

Σε ορισμένα σημεία συμφωνώ και με τους δυό σας, αλλά μου φαίνεται ότι κάτω από το θέμα της συζήτησης κρύβεται κάτι άλλο εξαιρετικά Ελληνικό. Παράδειγμα. Φτιάχνω κάτι για ένα φίλο, Έλληνα, γνωστό. Μου έδωσε ένα κείμενο στα Ελληνικά και στα Αγγλικά. Το Ελληνικό, χωρίς δικό μου σχόλιο το μεταχειρίστηκα όπως μου το έδωσε ο άνθρωπος. Το Αγγλικό είναι να το διαβάζει Άγγλος ή Αμερικανός και να γελάει με την λάθος χρήση νοηματικών εννοιών, γραμματικής, συντακτικού... ήταν αστείο. Το ξανάγραψα, κρατώντας τις ατυχείς επιλογές τρόπου παρουσίασης αλλά διορθώνοντας το τουλάχιστον σε σωστά Αγγλικά. Του το είπα. Μου λέει, ξέρεις, τα Αγγλικά μου τα έγραψε μια κυρία καθηγήτρια που έχει κάνει σε πανεπιστήμια στο εξωτερικό... της έχω υποχρέωση να το βάλω... να της πω να σου τηλεφωνήσει; ...μπα, του λέω, όχι. Δεν έχω πρόβλημα να βάλω ότι θέλεις και δεν θέλω να αρχίσω τα έτσι είναι, όχι έτσι είναι, ξέρεις, δεν ξέρεις, όχι ξέρω, όχι δεν ξέρεις... Ότι θες βάζουμε.

Παιδιά, είναι θέμα νοοτροπίας. Η νοοτροπία γενικά, σε όλα, χάνει λάδια και πηγαίνει με ένα καμένο μπουζί και αποσυγχρονισμένο καρμπυρατέρ...

Ευτυχώς που έχουμε και καθηγητές, υφηγητές, λοφία, και κοινωνικές υποχρεώσεις...

Τα παιδιά που είναι χαμένα και καμένα και αποτυχημένα από χέρι στην Ελληνική παιδία πριν καν ξεκινήσουν, τι να πούνε για τα όνειρά τους και τη δημιουργικότητά τους;

Τζων Μπόης είπε...

Μου είναι δύσκολο να συνδυάσω την περίπτωση ενός στενοκέφαλου ανθρώπου με την γενικότερη νοοτροπία των περισσοτέρων νέων στην Ελλάδα.
Υπάρχουν κι εκείνα που έχουν κάψει λάδια και φλάντζες, υπάρχουν και λαμπρές περιπτώσεις και είναι πολλές, απλά οι ληγμένες περιπτώσεις είναι τόσο ληγμένες που κάνουν κρότο, οι καλοί δεν το φωνάζουν κι αυτή τη στιγμή σε πολλά επίπεδα, στις επιστήμες, στη μουσική, στις τέχνες γίνονται πράγματα απο νέους ανθρώπους, σημαντικά πράγματα, ζώντας εδώ και "σκαλίζοντας" τριγύρω μου, τα ανακλύπτω κι εγώ και χαίρομαι πολύ που αυτά τα παιδιά μπορεί να πίνουν τον φραπέ τους και να δίνουν την εντύπωση του χαβαλέ, αλλά από πίσω παράγουν πράγματα μέσε σε ένα αντίξοο περιβάλλον. Πολλά από τα μουσικά κλιπάκια που βάζω εδώ είναι από νέους Έλληνες μουσικούς που παράγουν υπέροχη μουσική, μακριά από τα σκυλοπόπ που ακούμε καθημερινά, αν δεν το ξέρεις δεν το πιστεύεις ότι είναι Έλληνες, και έχω πολλά ακόμα πραδείγματα ακόμα σε πολλά επίπεδα.