Τρίτη 26 Φεβρουαρίου 2013

Fairy Tales


Όταν ήμουνα μικρός έβαζα τη μάνα μου να μου λέει παραμύθια, το απαιτούσα, δεν ήθελα τα γνωστά, ήθελα τα δικά της, εκείνα που επινοούσε η ίδια με δικά της υλικά και ήταν καλή σε αυτό, πολύ καλή!
Δεν καταλάβαινα τότε πόση προσπάθεια χρειάζεται για να φτιάξεις ένα παραμύθι και πόσος κόπος απαιτείται για να το κάνεις πρωτότυπο, να κεντρίσεις το ενδιαφέρον...

Κάποια στιγμή πήρα τη σκυτάλη, τα δικά μου παραμύθια έχουν μόνο αρχή, συνήθως δεν έχουν τέλος, είναι σπονδυλωτά σαν σαρανταποδαρούσες, χοροπηδούν στο γρασίδι σαν Καγκουρό, πετάγονται σαν ακρίδες, κολυμπούν σαν δελφίνια, ακολουθούν τους αργούς ρυθμούς μιας χελώνας.
Το ένα παραμύθι μπαίνει μέσα στο άλλο, οι ήρωες μπερδεύονται, οι καταστάσεις στο ένα ανατρέπονται από όσα διαδραματίζονται στο άλλο, στα δικά μου παραμύθια δεν υπάρχουν ζαχαρωτοί ήρωες, ή χνουδωτά ζωάκια, μήτε και πρίγκιπες, πριγκίπισσες, βασιλοπούλες ή βασιλόπουλα, στα δικά μου παραμύθια υπάρχουν στεναχωρημένα γεράκια και χορτάτες αράχνες, εργατικά τζιτζίκια και οκνηρά μυρμήγκια, υπάρχει κόκκινο χιόνι και κίτρινες θάλασσες, πράσινος ουρανός και μπλε δέντρα, υπάρχει ο ξερακιανός λαίμαργος και ο χοντρός δρομέας, τα δικά μου παραμύθια είναι ένα μεγάλο χάος, είναι υλικά σκόρπια και χρώματα ανακατεμένα, δεν υπάρχει τάξη, επικρατεί αταξία, όποιος θέλει μπαίνει μέσα, όποιος θέλει βγαίνει, ότι ώρα θέλει, όποτε του καπνίσει, αν κάποια στιγμή δοθεί ένα τέλος, αυτό είναι τόσο απρόβλεπτο, τόσο σουρεαλιστικό, που στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια υπόσχεση για το επόμενο παραμύθι...

Στα παραμύθια που επινοείς βλέπεις τελικά τον ίδιο σου τον εαυτό, ότι έχεις μέσα σου, δεν ξέρεις τι θα πεις, δεν ξέρεις που θα πας, δεν ξέρεις που θα σε βγάλει, φτάνει να πηγαίνεις κάπου, φτάνει να υπάρχει συμμετοχή, το παραμύθι θέλει καλή παρέα, θέλει ανοιχτά αφτιά, μυαλά και κυρίως καρδιά...  
Το ζητούμενο είναι πάντα να υπάρχει έστω κι ένα παραμύθι να διηγηθείς κι όχι η σιωπή...  

«Τα παραμύθια σου είναι σκέτη φρίκη, αλλά τελικά μου αρέσουν...», άκουσα να μου λέει...

4 σχόλια:

Jolly Roger είπε...

Θα ηθελα καποτε να μου πεις ενα παραμυθι.
Απο τα δικα σου - εννοειται.

Τζων Μπόης είπε...

:)

Πολύ ευχαρίστως, μετά όμως μη μου ζητήσεις τα ρέστα για όσα ακούσεις...

Οι Πειρατές όμως δεν υποτίθεται ότι είναι καλύτεροι παραμυθάδες από τους εστέτ;

Jolly Roger είπε...

Ναι, (υποτιθεται οτι) ειμαστε καλυτεροι παραμυθαδες.

Αλλά τα δικα μας παραμυθια τα λεμε μονο σε γυναικες. Και μονο οταν πρεπει να δωσουμε εξηγησεις ;-)

Τα δικα σου λοιπον ειναι σαφως καλυτερα.

Τζων Μπόης είπε...

A, μάλιστα!

Για τόσο ξενέρωτο με κόβεις ε; :)