Τρίτη 5 Μαρτίου 2013

Splatter Alibi


Το τραγούδι κάπου λέει: «Δεν ξέρω πώς κολλάνε (τα χρόνια) και το γυαλί δε σπάνε, μα πάλι με φοβίζουν όταν όνειρα δεν χτίζουν».
Σε μια από τις πολλές στιγμές προσωπικής μου ενδοσκόπησης (αν θες να γίνεις κουρέλια ενδοσκοπήσου ανελέητα, σκίσε τις σάρκες σου, μπορείς!), τελικά κατέληξα ότι η κατάσταση στη χώρα, δηλαδή αυτό εδώ το έγκλημα, προσφέρεται για το ιδανικό άλλοθι.
Τα φορτώνεις όλα στην κρίση και γλυτώνεις, την στοχοποιείς γενικά κι αόριστα, όχι ότι αυτή η κρίση είναι κάτι γενικό κι αόριστο, πρόσωπο έχει και μάλιστα φρικτό, αλλά από την άλλη σκέφτομαι την ικανοποίηση που παίρνουμε βλέποντας ένα θρίλερ!
Τα θρίλερ τα λάτρευα και τα λατρεύω, παλιότερα μάλιστα όσο πιο splatter, τόσο μεγαλύτερη ικανοποίηση έπαιρνα, ταινίες με ζόμπι έβλεπα μέχρι και πρόσφατα, μετά έπαθα overdose, άλλωστε έγινα εγώ ο ίδιος ζόμπι, δεν είχε πλέον γούστο να βλέπω τους συναδέλφους στο γυαλί, βλέπω εμένα στον καθρέφτη και τους άλλους γύρω μου.
Τι είδους λοιπόν ευχαρίστηση σου δίνει μια τέτοια ταινία; σε πορώνει ο τρόμος; η φρίκη; η αγωνία; Αυτό που σε φτιάχνει είναι ότι σε κρατά στην τσίτα, δεν την βαριέσαι, ένα καλό θρίλερ δεν είναι γλυκερό, το θρίλερ θέλει πάντα παρέα, δεν το βλέπεις κατά μόνας, δεν είναι μια βραδιά στο Νόττινγκ Χιλλ να ερωτευτείς την Τζούλια Ρόμπερτς και να γεμίσεις το παρκέ με Zewasoft (με δάκρυα ή κάτι άλλο δεν έχει σημασία επί του παρόντος, να ήταν η Σαρλίζ να το εξειδικεύσω ευχαρίστως!), είναι η μέγαιρα, η Μπέτυ Ντέιβις να βασανίζει με απίστευτο σαδισμό την ανάπηρη αδερφή της, Τζόαν Κρόφορντ και στο τέλος να τρελαίνεται στο «Τι απέγινε η Μπέιμπι Τζεην», είναι το Reservoir dogs του Ταραντίνο, να χορτάσει το μάτι σου splatter που να μην θες να φας ξανά σάλτσα ντομάτα για ένα μήνα, αυτά σου αρέσουν, να έχεις το μυαλό σου σε εγρήγορση, στο καλό θρίλερ ξεχνάς να φας τα νάτσος σου, αν σου έρθει το πηχτό αίμα στη μούρη θα σιχαθείς ακόμα και την κέτσαπ, στο Νόττινγκ Χιλλ θα φας και δεύτερο ποπ κορν στο διάλλειμα, τι είναι λοιπόν καλύτερο; Να γεμίσεις με χοληστερίνη τις αρτηρίες σου ή να φας τα νύχια σου από αγωνία;     
Βέβαια, άλλο είναι να πηγαίνεις εσύ να συναντήσεις την φρίκη κι αλλιώς είναι να σε βρίσκει εκείνη στο δρόμο σου, σημασία όμως έχει ότι η φρίκη θα σε βρει, είτε θα πας εσύ σε αυτή, είτε θα έρθει εκείνη σε σένα, μια σκύλα Μπέτυ Ντέιβις θα συναντήσεις να σου δίνει σκουλήκια να φας και να σε κουτρουβαλιάζει από τις σκάλες. Υπάρχουν όμως και κάποιοι, πολλοί ή λίγοι, δεν τους έχω μετρήσει, που αποφεύγουν την φρίκη, έστω κι εκείνη των θρίλερ σαν το διάολο με το λιβάνι, κανένα πρόβλημα, κι εγώ δεν θέλω να κολλήσω μικρόβια, αλλά μια χειραψία θα την δώσω, ένα φιλί θα το ζητήσω και θα το προσφέρω και φυσικά δεν μιλάω για το μάγουλο, ή για το μέτωπο, ούτε παπάς, ούτε συμπέθερος είμαι κι ένα Listerine το βάζω πάντα!
Η ζωή λοιπόν είναι γεμάτη από κρίσεις, από φρίκες, γεννιόμαστε για να τις αντιμετωπίζουμε, μικρές, μεγάλες, δύσκολες, εύκολες, με τις κρίσεις και τις φρίκες μας θα διασταυρωθούμε και θα κονταροχτυπηθούμε, ακόμα κι όταν αυτές αργήσουν να έρθουν, εμείς θα τις επινοήσουμε, θα τις πλάσουμε με τα δικά μας υλικά κι όσο θα συσσωρεύονται τα χρόνια πάνω μας, τόσο θα φτιάχνουμε τις ιδιωτικές μας φρίκες και θα ζούμε με αυτές.
Οι φρίκες μας είναι το υπέροχο splatter άλλοθι μας, όμως έτσι τα χρόνια καθώς θα περνούν απλά θα συγκολλούν τις ημέρες μας, εμείς θα βουλιάζουμε μέσα σε μικρά ή μεγάλα, ιδιωτικά αδιέξοδα και τότε σίγουρα τα χρόνια θα μας φοβίζουν καθώς όνειρα δεν θα χτίζουν.
Τελικά, δεν μου αρέσει εκείνη η βραδιά στο Νόττινγκ Χιλλ, προτιμώ τον Ταραντίνο και κατά ένα περίεργο λόγο άνετα τον παρακολουθώ τρώγοντας ακόμα και ντοματόσουπα.

2 σχόλια:

scarlett είπε...

Τζων Μποη καλησπέρα !

Δεν ξερω για τι αλλοθι προσφερεται η κατασταση στη χωρα, ουτε και μου μενει πολυς χρονος να το σκεφτω....μια που καθε μερα μετρω τα σεντια και τα διλεπτα για τα τελειως απαραιτητα . Καμια φορα με πιανω να λιγουρευομαι κανενα βιβλιαρακι ή καμια παραστασουλα, αλλα γρηγορα μαζευομαι, μια που δεν παει χειμωνας καιρος να μεινω απο φυσικο αεριο ή ρευμα .
Φυσικα παιζει και το να παραιτηθω αυριο, για να πάψω επιτελους να προσφερω τις υπηρεσιες μου σχεδον τζαμπα και να καταμετρω τα διλεπτα... αλλα ακόμη δεν εχω καταλήξει μηπως τοτε θα αρχισει για τα καλα το θριλερ της ζωης μου

Τωρα στ'αλήθεια....με τον Spike στο Notting Hill δεν εχεις γελασει;

Τζων Μπόης είπε...

Μα Scarlett κι αυτό που μου περιγράφεις το καθημερινό σου θρίλερ είναι, είδες όμως που ακόμα κι αυτό σε βάζει σε σοβαρές σκέψεις και δεν αφήνει το μυαλό σου να βαλτώνει;

Σου έχω όμως τη λύση!
Τα σέντσια τα πετάς μέσα σε ένα κουμπαρά (κατά προτίμηση μεταλλικό να ακούς και τον ήχο), κάποια στιγμή τα βγάζεις και τα μετράς σαν τον γερό-Λαδά και τότε θα βρεθείς μπροστά σε μεγάλες εκλπήξεις. Πριν από μια εβδομάδα, έτσι έβγαλα τα έξοδα μιας θεατρικής παράστασης (χάλια ήταν όμως και τα έκλαψα) και τα Χριστούγεννα είχα καταφέρει να πάρω κι ένα βιβλιαράκι, με τα επόμενα που θα μαζευτούν έχω μεγαλεπήβολα σχέδια, σκέφτομαι να πάω μέχρι και στην Αρβανιτάκη να την ακούσω να τραγουδά "μα δε σε λένε Γιάννη κι έχω για σπίτι μου τη γη τον ουρανό ταβάνι" (άλλωστε αυτά θα έχω σε λίγο για σπίτι), να λυκνίσω το κορμί μου!

Όσο για το φυσικό αέριο και το ρεύμα, μη νιάζεσαι και πολύ πλέον, ο καιρός φτιάχνει και η ημέρα μεγαλώνει, τόσο πια κρυώνετε εσείς οι γυναίκες;

υ.γ.: μα μόνο ο Spike άξιζε από την ταινία, και η Τζούλια βέβαια σε κάποιες σκηνές, το σωστό να λέγεται!