Το πόσο βαριέμαι και με αγχώνουν τα στατιστικά δεν λέγεται, όμως σήμερα ένιωσα μεγάλη έκπληξη όταν διαπίστωσα ότι αυτή είναι ακριβώς η 500η μου ανάρτηση στους 90 ακριβώς μήνες που αυτό το Blog ταξιδεύει μέσα στο χάος του διαδικτύου!
Με τις προσωπικές αποτιμήσεις και τα flash back δεν θα ασχοληθώ, αυτά είναι για τις μεγάλες ηλικίες, δεν είναι για μένα, θα τα αφήσω λοιπόν για την 1000η ανάρτηση όταν θα έχουν περάσει ακόμα 90 μήνες κι εγώ θα είμαι ακριβώς όπως ήμουν όταν έγραφα την πρώτη μου ανάρτηση, ίδιος και αναλλοίωτος, φρέσκος κι ολόδροσος σαν ζουμερή φράουλα Μανωλάδας, γιατί εγώ σταμάτησα να μεγαλώνω, ως εδώ ήταν, το μόνο που αισθάνομαι ότι πρέπει να κάνω, είναι να μου αφιερώσω με πολύ αγάπη το επισυναπτόμενο τραγουδάκι, καθώς σε πείσμα των χρεοκοπημένων καιρών, εγώ είμαι ακόμα εδώ και κοσμώ με την λαμπρή μου παρουσία τον χώρο του διαδικτύου!
Φτου σου αγόρι μου, πάντα τέτοια!
14 σχόλια:
Γι'αυτο σ'αγαπαμε, επειδη εισαι φρεσκος και αναλλοιωτος και ερχομαστε εδώ παντα με κεφι και ορεξη να σε διαβασουμε.
:)
Να τις χιλιάσεις!!!
Παω τωρα να φερω γλυκα, καποιος ας αναλαβει υα ποτα, η μουσικη ειναι δικη σου Τζων Μποη.
(μεταξυ μας.....ειμαι περιεργη σε ποιο μνημονιο θα βρισκομαστε στις 1000 αναρτησεις σου .τα οσα σχολιαζουμε σημερα καποτε θα ειναι ιστορικα ντοκουμεντα. εστω προσσωπικου χαρακτηρα... :) )
Φτου σου, φτου σου και ξανα φτου σου! Ανευ Χ.
Χαίρομαι που με αγαπάτε και σας αγαπάω :)
Πως το λένε οι ηθοποιοί του θεάτρου;
"Παίρνω δύναμη από το κοινό μου για συνεχίσω!" :))
Γλυκά, ποτά και μουσική βρήκαμε, αλμυρά ποιος θα φέρει; έστω και φιστίκι αράπικο, ή κανένα κριτσινάκι, καλοδεχούμενα, όλες οι προσφορές δεκτές, άνετα θα τα ρίξω τα μούτρα μου, δεν έχω θέμα, κρίση έχουμε!
Έχεις απορία για το πως θα είμαστε στις χίλιες αναρτήσεις μου σε 90 μήνες από σήμερα;
Θες να μας χαλάσω το κέφι; Κρίμα δεν είναι μια τέτοια γιορτινή μέρα; :)))
Βλέπω ότι ο Ανευ με πρόλαβε και τα είπε όλα! Το απομένει για μένα παρά να συμφωνήσω; Φτού σου!!!
Να τις χιλιάσεις και μετά να τις δεκαχιλιάσεις!
Άνευ Χ... βρέχει; να φέρω ομπρέλα;
:)))
Μαζί γράφαμε Δημήτρη,
Μάλλον θα πάρω και αδιάβροχο :)))
Ευχαριστώ!
υ.γ.: Αν στους 90 μήνες έκανα 500 αναρτήσεις, στις 10.000 αναρτήσεις θα κάνω 1.800 μήνες; δηλαδή 150 χρόνια;
Εκεί να δεις φρεσκάδες :))))
Τώρα θες να πιστεψω, πως ενα οποιοδηποτε μνημονιο θα καταφερει να σου αφαιρεσει το κεφι για ζωη ;
Δεν ειμαστε δα και τοσο αφελεις !
;-)
Το ερώτημά σου αυτό, όσο και να διατυπώνεται με παιχνιδιάρικη διάθεση, είναι ένα πολύ σοβαρό ερώτημα, στο οποίο έχω κληθεί - όπως φαντάζομαι και οι πιο πολλοί από εμάς - να απαντήσω περισσότερο από μια φορά στη ζωή μου.
Αν απομονώσω στιγμές θα σου έλεγα, πως ναι, έχω χάσει κάποιες φορές το κέφι μου, αν δω όμως την μέχρι τώρα ζωή μου σε ένα γενικότερο πλαίσιο και δεν απομονώσω στιγμές, νομίζω ότι είμαι αρρωστημένα ερωτευμένος με αυτή, ίσως να έχω υπάρξει και τυχερός, μπορεί και όχι, πάντως η ζωή έχει φερθεί σε μένα με κάποια επιείκεια ως σήμερα, από ότι εγώ με εμένα τον ίδιο κι αυτό ίσως δίνει μια απάντηση, αύριο ποιος ξέρει...
Το ερωτημα μου - που αν θελεις το βλεπεις σαν τετοιο - ειναι περισσοτερο μια πεποιθηση που εχω για σενα οτι εισαι θετικος και αισιοδοξος απεναντι στη ζωη (παρα τις καποιες πιο προβληματισμενες ή στεναχωρες φασεις σου) .
Δεν ξερω αν σου φερθηκε με επιεικια μεχρι τωρα η ζωή ουτε τι θα σου φερει αυριο, αλλα παντα μου δινεις την εντυπωση πως εισαι εσυ ο πρωταγωνιστης στη ζωη σου, πως εισαι εσυ αυτος που φτιαχνει τις ευκαιριες και εσυ που επιλεγεις τη χαρά από τη δυστυχία, οποτε οποιοσδηποτε εξωτερικος παραγοντας, ακομη κι αν ειναι αρνητικος για την οποια εξελιξη σου, θα εχει μια ελαχιστη επιδραση πανω σου, και οπωσδηποτε παροδική.
Αλλωστε γνωριζουμε ολοι μας ανθρωπους που γκρινιαζουν με ό,τι και να εχουν και με ό,τι και να τους συμβαίνει και αλλους που καταφερνουν παντα να χαμογελουν παρα τις οποιες αντιξοοτητες.
Η διαφορα συνηθως δεν βρισκεται στο τι συμβαινει στη ζωη του καθενος, αλλα στη δικη του σταση.
Χρόνια πολλά Τζών μπόη στο μπλόγκ και στη πρώτη 500άρα αποτυπώσεων της ζωής και του κόσμου σου. Δεν θα σου πώ "φτού σου" απλά θα σε φιλήσω και στα δύο μαγουλάκια.
Θεία Λένα
Τελευταίος και καταιδρωμένος έρχομαι κι εγώ να καταθέσω τα συγχαρητήρια και τις ευχές μου γιά την πεντακοσάρα!
Νασαι παντα καλά, να γράφεις και να φωτογραφίζεις όπως μόνο εσύ ξέρεις.
Κι εμεις να είμαστε καλά να χαιρόμαστε αυτά που μας δίνεις.
Καλημέρα Scarlett,
Το πώς κανείς αντιμετωπίζει τη ζωή, αν δηλαδή το κάνει με βάση τις εμπειρίες του, τα όσα του έχουν συμβεί, ή με βάση τον χαρακτήρα του, διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο, αλλά δεν μπορείς ποτέ να ξέρεις, ούτε κι εσύ ο ίδιος για τον εαυτό σου, τον βαθμό εκείνο που το ένα ή το άλλο επιδρά περισσότερο πάνω σου.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο άνθρωπος γεννιέται με το αίσθημα της αυτοσυντήρησης, το οποίο στην πορεία της ζωής του, είτε ενισχύεται, είτε αδρανοποιείται.
Αν μπορούσαν όλοι να επιλέξουν μεταξύ της χαράς και της δυστυχίας, σίγουρα δεν θα διάλεγαν την δεύτερη, το θέμα είναι όμως πως ερμηνεύεις τη δυστυχία και πως τη χαρά.
Στον δικό μου κόσμο η χαρά έρχεται κι από τα πιο ασήμαντα πράγματα, επειδή ας πούμε μυρίζω αυτή τη στιγμή το άρωμα που μπαίνει μέσα στο γραφείο μου από την νεραντζιά του πεζοδρομίου, πριν από κάποια χρόνια θα σου έλεγα ενδεχομένως άλλα και ίσως μετά από μερικά ακόμα να λέω άλλα.
Η δυστυχία έχει ένα περισσότερο συγκεκριμένο περίγραμμα και αφορά βασικά τις τυχόν απώλειες κοντινών προσώπων, αλλά ακόμα κι αυτό κάποια στιγμή αμβλύνεται, καθώς μέσα μου υπάρχει έντονο το αίσθημα της αυτοσυντήρησης και του do it yourself.
Δεν είμαι ούτε αισιόδοξος ούτε απαισιόδοξος, ή μάλλον είμαι απαισιόδοξος σε ότι αφορά το γενικότερο κλίμα, αλλά ακόμα κι αν τα πράγματα χειροτερέψουν, ξέρω ότι θα προσαρμοστώ με τον ένα ή με τον άλλον τρόπο, καθώς δεν έχω περιθώρια να το βάζω κάτω.
Σε είκοσι χρόνια από τώρα θα είμαι γέρος και πριν από είκοσι χρόνια ήμουνα πολύ νέος, όπως πέρασαν εκείνα τα είκοσι και δεν το κατάλαβα έτσι θα περάσουν και τα επόμενα και δεν θα το καταλάβω, περιθώρια δεν υπάρχουν, μία φορά και μοναδική ήρθαμε εδώ κι άλλη δεν έχει κι αφού ήρθα ανεξάρτητα από τη θέλησή μου, ας πάρω αυτό που μου δόθηκε στα δικά μου χέρια κι ας γίνω εγώ ο αφέντης της ύπαρξής μου, το κατάλαβα νωρίς αυτό, οι συνθήκες δυστυχώς δεν το ευνοούν, αλλά το να παλεύεις με τις αντιξοότητες είναι κι αυτό μέρος της ίδιας της ζωής και είναι συναρπαστικό.
Όχι, δεν το βάζω κάτω, είναι βλέπεις και ζωδιακό το ζήτημα, οι Αιγόκεροι έχουμε εκνευριστικό πείσμα και επιμονή, μη σου τα λέω τώρα αυτά εγώ, τα ξέρεις :))
Ευχαριστώ Θεία Λένα!
Οφείλω να σας πω ότι, όσα χρόνια υπάρχει αυτό το blog είστε από τις πιο ευχάριστες παρουσίες εδώ...
Φυσικά και να είστε καλά Πειρατή, ιδίως για εσάς τους ίδιους, να με χαίρεστε φυσικά, αλλά να σας χαίρομαι κι εγώ να σας διαβάζω και στα δικά σας λημέρια...
Αυτό που βγαίνει εδώ μέσα ούτε και ξέρω τι είναι τελικά...λίθοι τε και πλίνθοι και ξύλα και κέραμος ατάκτως μεν ερριμμένα ουδέν χρήσιμα εστίν, μέχρι να τα μαζέψει το συνεργείο καθαρισμού και να τελειώνουμε, έως τότε να είμαστε όλοι καλά, αλλά και μετά από αυτό να είμαστε όλοι ακόμα καλύτερα... :)
Δημοσίευση σχολίου