Πριν από λίγες ημέρες ξεφύλλιζα κάποια άλμπουμ με φωτογραφίες, οι πιο πολλές ήταν κάπου είκοσι ετών, είχαν ξεθωριάσει, κιτρινίσει, είχαν κολλήσει πάνω στο χαρτόνι του άλμπουμ, είχαν κολλήσει στο χρόνο.
Τότε τις τυπώναμε στο χαρτί και ήταν μεγάλη η χαρά να πηγαίνεις στον φωτογράφο και να παραλαμβάνεις το φάκελο με τις φωτογραφίες που είχες βγάλει πριν από κάποιες ημέρες. Δεν ήξερες τι θα δεις, είχες την ελπίδα ότι θα ήταν όμορφες...εκείνες οι φωτογραφίες ήταν ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή, πριν φτάσεις στο σπίτι στεκόσουν στο δρόμο και τις έβλεπες βιαστικά, μία μία, η χαρά ζωγραφίζονταν στο πρόσωπό σου εάν η στιγμή είχε αποτυπωθεί όπως ήθελες και η στεναχώρια έκδηλη εάν η φωτογραφία ήταν κουνημένη…
Σήμερα μένουν στον υπολογιστή, απλά εστιάζεις, φωτογραφίζεις, εάν κάποια δε σου αρέσει τη σβήνεις και συνεχίζεις μέχρι να επιτύχεις το αποτέλεσμα που επιθυμείς…
Μέσα σε εκείνες τις παλιές φωτογραφίες ξαναείδα πρόσωπα, φίλους, σχέσεις, ανθρώπους με τους οποίους μοιραστήκαμε έναν καφέ, μια θέση σε κάποιο αμφιθέατρο, σε κάποιο γραφείο, σε κάποιο κατάστρωμα, σε κάποια παραλία, σε κάποιο δωμάτιο, σε κάποιο κρεβάτι, μοιραστήκαμε ένα κομμάτι ζωής…
Μερικά ονόματα τα έχω σχεδόν ξεχάσει, μένει μόνο μια αμυδρή ανάμνηση από κάποια στιγμή που περάσαμε μαζί, που να βρίσκεται άραγε εκείνη, εκείνος, τι να κάνει σήμερα, γιατί άραγε χαθήκαμε, πώς να μοιάζει σήμερα…
Μερικοί ψάχνουν χαμένους φίλους στις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης, δεν το έχω κάνει, δεν θα το κάνω, μένω με εκείνες τις αναμνήσεις, να θυμάμαι εκείνο το χαμόγελο, εκείνη τη γκριμάτσα, να βλέπω εκείνα τα πρόσωπα με ζωγραφισμένη πάνω τους την ορμή της νιότης, αν είναι να βρεθούμε ξανά, θα γίνει με ένα περίεργα μαγικό τρόπο, κάπως έτσι έχει συμβεί στη ζωή μου έως τώρα…
…δεν με φοβίζουν οι ρυτίδες, κάποια παραπανίσια κιλά και κάποια χαμένα μαλλιά, είναι οι ιδρωμένες παλάμες της πρώτης χειραψίας, η απόσταση ανάμεσά της, εκείνη που κάποτε εκμηδενίζαμε τόσο αυθόρμητα με μια αγκαλιά κι ένα φιλί, είναι τα πρώτα αμήχανα λόγια, η απόσταση είκοσι και βάλε χρόνων που πρέπει να καλύψουμε μέσα σε κάποια λεπτά χωρίς να πούμε τα ουσιαστικά, εκείνα που μοιραστήκαμε όλα αυτά τα χρόνια με άλλους, είναι το βλέμμα που με τρομάζει λίγο, εκείνο που κουβαλάει άγχη και ανεκπλήρωτα όνειρα, γιατί στον άνθρωπο είναι η ματιά που βαραίνει και γερνάει πρώτα και μετά το ίδιο το σώμα…
..είναι που με φοβίζω κι εγώ λίγο, έχω μείνει με την αυταπάτη ότι ξεγλιστρώ μέσα από τις χαραμάδες του χρόνου και φοβάμαι την διάψευση, πόσο ανόητος είμαι…
Εκείνες οι φωτογραφίες ξέρω ότι θα βρίσκονται και στα δικά τους άλμπουμ, κάπου θα είμαι κι εγώ εκεί μέσα, κολλημένος και κιτρινισμένος πάνω σε κάποιο χαρτόνι, θα μοιάζω ξεθωριασμένος, μακρινός κι όμως όλοι τριγυρνάμε πάνω κάτω στα ίδια μέρη, έχουμε πάνω κάτω τις ίδιες ζωές, γυρνάμε ανάμεσά μας, κάποιες φορές θα σκέφτεται ο ένας τον άλλον, ως στιγμή, ως συναίσθημα, ως στιγμιότυπο κι αυτή τελικά είναι η μεγάλη παγίδα των αναμνήσεων, σε απομακρύνουν από την πραγματικότητα, από το ουσιαστικό, σε γερνούν και σε εγκλωβίζουν, βαραίνουν το βλέμμα σου, γιατί τελικά το πιο σημαντικό είναι η ίδια η ζωντανή ματιά κι όχι η παγωμένη, αυτή είναι που κουβαλά και τη φρεσκάδα και τη νιότη και την σκουριά του χρόνου, είναι αυτή που καθρεφτίζει την ίδια τη διάθεση και το κέφι για τη ζωή, είναι αυτή που μαρτυρά όλα τα ουσιαστικά...
6 σχόλια:
Οι "παλιές" φωτογραφίες στο χαρτί έχουν την δική τους μαγεία, και οι ίδιες πια ανήκουν σε μια εποχή που έκλεισε όταν περάσαμε στις ψηφιακές. Για μένα, όταν κοιτάω μια παλιά φωτογραφία σε ένα άλμπουμ, υπάρχει μια "κλωστή" που ενώνει την στιγμή της φωτογραφίας με την στιγμή που την κοιτάζω, και τα πρόσωπα στην φωτογραφία αποκτούν άμεση ζωή και σχετικότητα με το παρών, σαν να είναι η φωτογραφία ένα καρέ ταινίας, χρόνου, το πρώτο, και το τελευταίο στην μπομπίνα είναι το τωρινό. Βλέποντας ένα πρόσωπο, και το δικό μου ακόμα, στην παλιά φωτογραφία, βλέπω και όλο του το μέλλον μέχρι σήμερα και το μέλλον του, του δίνει τις απαντήσεις που έψαχνε τότε. Και "συζητώ" μαζί του/της... για όλα όσα έγιναν από τότε, που ίσως και να φαινόντουσαν ήδη τότε στα μάτια, αλλά δεν μπορούσε κανείς να τα προείπει με σιγουριά... Για μένα είναι μια στιγμή και διαδικασία, χαρούμενη και αισιόδοψη για τα καρέ που θα προστεθούν στην κλωστή μέχρι να την ξανακοιτάξω κάποια στιγμή στο μέλλον...
:-)
Καλή σου μέρα Τζων Μπόη.
Καλησπέρα Δημήτρη :)
Με ζορίζει να μένω προσκολλημένος με το παρελθόν, δεν μου αρέσει.
Βλέποντας ένα πρόσωπο με το οποίο χάθηκα, περισσότερο πιστεύω εκείνο που θα ήθελα εγώ να είναι σήμερα, παρά εκείνο που το ίδιο τελικά εικάζω ότι έγινε με βάση τα δεδομένα του τότε.
Σπάνια κοιτάζω πίσω και ειδικά παλιές φωτογραφίες, εκείνοι οι άνθρωποι και οι στιγμές ανήκουν εκεί, στο τότε, απλά είναι μερικές φορές που σου έρχεται στο μυαλό κάποιος άνθρωπος με τον οποίο έζησες κάτι και επιθυμείς να τον ξαναδείς, το πιο εύκολο είναι να ανατρέξεις σε μια του φωτογραφία, αν πραγματικά όμως θες να τον δεις ξανά, σηκώνεις ένα τηλέφωνο ή ψάχνεις να τον βρεις...
Φυσικά δεν πιστεύω σε καμία προσκόλληση στο παρελθόν... μάλλον δεν εκφράστηκα καλά: το πήγαινα στην αναμφισβήτητη "συνέχεια" μέσα στον χρόνο από "τότε" μέχρι "τώρα", και τα συνέδεα έτσι σαν πρώτο και τελευταίο καρέ μιας ταινίας. Άλλο προσκόλληση και άλλο συνέχεια...
Αυτό το οποίο δεν είχα αντιμετωπίσει στο σχόλιό μου ήταν η περίπτωση να μην ξέρουμε που είναι σήμερα οι άνθρωποι στην φωτογραφία και τι απέγιναν... Για τέτοιες περιπτώσεις παραπέμπω κι εγώ στο δικό σου σκεπτικό και συμφωνώ, και από συναισθηματικής απόψεως :-)
Θυμάμαι τις αναζητήσεις μέσω Ερυθρού Σταυρού και τις σχετικές ανακοινώνεις στο ραδιόφωνο.
Σήμερα όποιον θες τον βρίσκεις...
...αλλα το θεμα ειναι, οτι συνηθως δεν θες να βρεις τον αλλον (οχι για καποιον συγκεκριμενο λογο αποφυγης του παρελθοντος, αλλα απλα επειδη η ζωη τρεχει και ειναι ηδη γεματη απ'οσα σημερα μας απασχολουν).
Οπως λες κι εσυ , με οποιον ειναι να ξαναβρεθεις θα το φερει καπως η μοιρα και με καποιον μαγικο τροπο θα γινει.
Για μενα το παρελθον, υπηρξε οπως υπηρξε και ελαβε χωρα σε εναν συγκεκριμενο χωρο και τοπο που δεν υπαρχουν πια.
Ισως γι'αυτο και δεν με ενδιεφερε ποτε το fb. Σε συνδυασμο με την επιθυμια μιας ιδιωτικοτητας της προσωπικης ζωης μου.
Στις παλιες φωτογραφιες τις δικες μου δε νιωθω κανενα συναισθημα νοσταλγιας (προς το παρον). Αυτες που με συγκινουν ιδιαιτερα ειναι αυτες των γονιων μου ή των ακομη πιο πισω προγονων μου. Γιατι εκει βλεπω ολη την πορεία μιας ζωης και ακομη τα ονειρα , τις ελπιδες που αλλα απο αυτα πραγματοποιηθηκαν ...άλλα όχι.
Καλημέρα Scarlett,
Αυτή η ιδιωτικότητα που λες πόσο επιθυμητή είναι, αλλά και πόσο τρωτή τελικά, ως ένα βαθμό είναι στο χέρι μας, αλλά ΄όχι πάντα, για μένα είναι ιερό πράγμα.
Οι παλιές φωτογραφίες με αγχώνουν και με μελαγχολούν, προτιμώ να βλέπω παιδικές φωτογραφίες από εκείνες με ενήλικες και σίγουρα όχι ανθρώπων που χάθηκαν δια παντός...
Αν με κάποιους χαθήκαμε είναι γιατί έτσι τελικά θελήσαμε κάποια στιγμή, δεν πιστεύω και τόσο στη μοίρα, ξέρω όμως ότι αυτό που μας συνδέει είναι πάντα η σκέψη.
Αν είναι να ξαναβρεθούμε θα γίνει, γιατί έτσι θα θελήσουμε και αυτό που μου έχει συμβεί είναι να θέλω να συναντήσω ένα παλιό φίλο ή γνωστό και κατά ένα περίεργο τρόπο να θέλει κι εκείνος να κάνει το ίδιο με μένα τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή...αυτό κι αν είναι μεταφυσικό.
Δημοσίευση σχολίου