Σάββατο 29 Ιουνίου 2013

Αυλές




 

Δεν γεννήθηκα σε μια τέτοια αυλή, γεννήθηκα και μεγάλωσα όμως σε κάποια αυλή, με γλάστρες, με λουλούδια και ανθρώπους απλούς που χαίρονταν με τα ασήμαντα που τότε έμοιαζαν σημαντικά...
Κάθε τι που προσπερνάμε σήμερα και το θεωρούμε δεδομένο, τότε το διεκδικούσαμε με μεγάλη προσπάθεια, δεν μας χαρίστηκε το παραμικρό...  
Ίσως τότε τις περιφρονούσαμε, σήμερα τις ψάχνουμε ξανά...

Δεν θέλω να ξαναγυρίσω στο τότε, όμως νιώθω τυχερός που μεγάλωσα μέσα σ΄αυτές...

9 σχόλια:

thinks είπε...

Καλημέρα Τζων Μπόη.

Ωραία σκέψη που εκλιπαρεί την ερώτηση του τι θα έχουν μέσα τους, στα σαράντα και πενήντα τους, τα παιδιά που μεγαλώνουν στα μπετονένια κουτιά σήμερα.

fish eye είπε...

δεν μεγαλωσα σε αυλη αλλα εχω πολλες αναμνησεις απο την παιδικη ηλικια, μηλα, σκοινακι, χωματοδρομοι

ολα αλλαξαν, μονο οι ανθρωπινες σχεσεις μενουν ιδιες με τα υπερ κ τα κατα τους..

τι θα εχουν μεσα τους τα παιδια σημερα; θα μπορουσε αντιστοιχα να ρωτησει ενας ανθρωπος του προχθες για το χθες το δικο μας.. σωστα;

κοιτα να δεις πως το βλεπω εγω.. ηταν ομορφα γιατι ειμασταν μεσα εμεις, καταλαβαινεις, ηταν τα ολοδικα μας βιωματα για αυτο και τα εχουμε ''ψηλα''

τα παιδια μας αυριο μεθαυριο θα εχουν να λενε για τα δικα τους βιωματα που επισης θα ειναι υπεροχα γιατι θα υπαρχουν μεσα αυτα τα ιδια.. θα ειναι τα προσωπικα τους βιωματα οποια κι αν ειναι αυτα

μεταξυ μας θα ηθελα να εχω το διαδικτυο στα 15 και στα 20 μου, ακομη και στα 35 μου ;)

Τζων Μπόης είπε...

Καλησπέρα Δημήτρη,

Νομίζω εκείνα τα παιδιά στα 40 και στα 50 τους, αυτό που θα θυμούνται τότε πιο πολύ, θα είναι όσα τους σημάδεψαν στα χρόνια της κρίσης, παρά τα τσιμεντένια κουτιά στα οποία μεγάλωσαν.
Δυστυχώς, κάθε εποχή έχει το στίγμα της, αυτή εδώ η εποχή στιγματίζεται από το έγκλημα που συντελείται σε αυτή τη χώρα, που κάποιοι έχουν το απίστευτο θράσσος να το ονομάζουν success story.

Τζων Μπόης είπε...

Καλησπέρα Στέλλα,

Έχουμε περίπου την ίδια άποψη. Εξιδανικεύουμε το παρελθόν γιατί μέσα σε αυτό βρισκόμαστε εμείς και τα πιο νεανικά μας χρόνια.
Δεν κοιτάζω το πραλθόν, δεν μένω σε αυτό, ούτε και το εξιδανικεύω, για μένα το παρόν και το μέλλον έχουν αξία.
Προσωπικά, το ίντερνετ το γνώρισα κάπου στα 33 μου, ήμουνα μάλλον αρκετά μεγάλος για να εξοικειωθώ μαζί του και γενικώς, δεν είμαι ο άνθρωπος που μπορώ εύκολα να παρακολουθήσω την τεχνολογία, μάλλον είμαι σε άρνηση να την παρακολουθήσω και αισθάνομαι και πολύ καλά με αυτό.
Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό, γιατί αισθάνομαι ότι ακόμα κι αν δεν το είχα σήμερα θα ένιωθα όμορφα και χωρίς την παραμικρή αίσθηση στέρησης.
Το μόνο που θα μου έλειπε ενδεχομένως είμαι αυτή η ματιά στον κόσμο έξω από την Ελλάδα, αλλά εδώ που τα λέμε, για ένα μεγάλο διάστημα θα προτιμούσα να μην έχω την παραμικρή αίσθηση της πραγματικότητας...

thinks είπε...

Κάθε εποχή έχει το στίγμα της και τα προβλήματά της και τα καλά της. Η ανθρώπινη φύση αμέσως ή εμμέσως είναι πάνω από όλα, και δεν είναι ανθρώπινη φύση να ζει κανείς σε κουτιά και ζούγκλες τσιμέντου. Η φύση πάντα βρίσκει τον δρόμο της. Η ταπεινή μου γνώμη είναι ότι (και λόγω των μακροπροθέσμων αποτελεσμάτων της κρίσης που θα αφαιρέσει από την τσιμεντούπολη την ατραξιόν της), σε μια-δυό γενιές τα παιδιά θα έχουν επιστρέψει στους κήπους, στην ύπαιθρο (Άλλωστε και σε όλες τις δυτικές κοινωνίες ελάχιστο ποσοστό των εργαζομένων σε πόλεις ζει στο κέντρο της πόλης, και τα προάστια και οι κωμοπόλεις-δορυφόροι έχουνε κήπους --οι περασμένες δύο γενιές χτίσανε απλά το τσιμέντο του 50% του πληθυσμού της χώρας, και αυτό δεν θα κρατήσει πολύ, νομίζω. Η φύση θα νικήσει) .

Τζων Μπόης είπε...

Γιατί σε βρίσκω πολύ ρομαντικό; :))

thinks είπε...

Τό 'πιανα για ρεαλισμό, αλλά μάλλον έχεις δίκιο! Ρομαντισμός είναι :-)
Φυσικός!

scalidi είπε...

Κι εγώ...

Marina είπε...

Ωραίο φωτογραφικό οδοιπορικό. Σ' αρεσε η Λευκωσία των αντιθέσεων και της προσαρμογής αν κρίνω απο κάποιες στιγμές που αποθανάτισες.

Τυχερός που μεγάλωσες σε αυλή με χρωματιστές γλάστρες. Υπήρχε ανεμελιά τότε, υπήρχε μαρίδα που μαζευόταν και παίζανε χωρίς να ανακατεύουν τους μεγάλους. Υπήρχε το Α και Ω της παιδικής ζωής, η αυλή.