Σκεφτόμουν τους ανθρώπους που προσπερνάω καθημερινά, τις κουβέντες, τα χαμόγελα, ακόμα και τα δυσάρεστα.
Πόσα μπορείς να γνωρίσεις μέσα σε μια μέρα.
Πόσα μπορείς να χωρέσεις μέσα σε μια ώρα.
Για οικονομία χρόνου προσπερνάω πολλά, για κάποια μετανιώνω μετά, για κάποια άλλα λέω, «ευτυχώς».
Το ζήτημα είναι ότι προσπερνάμε πιο πολλά από όσα μπορούμε να χωρέσουμε σε μερικά λεπτά κι έρχεται μια στιγμή και αναρωτιέσαι πόσα έχεις χάσει και πόσα έχεις κερδίσει από όλη αυτή την πορεία. Αν σε πιάσει πανικός για όσα έχεις χάσει, μάλλον κάτι δεν έκανες καλά.
Πάντα ήθελα να πιστεύω τους ανθρώπους, ήθελα να τους εμπιστεύομαι, να νιώθω ασφαλής μαζί τους κι εκείνοι με μένα και κάθε φορά που απογοητευόμουν, έτσι από πείσμα και εγωισμό, γινόμουν ακόμα πιο ανοιχτός, περισσότερο για να μην αισθανθώ ότι έκανα λάθος εκτίμηση.
Είναι ωραία αυτή η πορεία, είναι ωραίο να νιώθεις, να μαθαίνεις, να γνωρίζεις, να ξαναδιαβάζεις, όπως εκείνα τα βιβλία που ξεφύλλισα ξανά φέτος το καλοκαίρι και χάθηκα στην μαγεία τους, όπως εκείνα τα τραγούδια που ξανάκουσα και τα αγάπησα ξανά, σαν αυτό το τραγούδι σε τούτη εδώ την ανάρτηση. Στην αρχική του έκδοση το είχα αγνοήσει, δεν μου άρεσε, σε αυτή την διασκευή με τον απίστευτο Little Jimmy Scott, το λάτρεψα!
Είναι όμορφο να μην ξεγελάς το χρόνο και να συμβιβάζεσαι μαζί του.
Μόλις φέτος κατάλαβα επιτέλους ότι μεγάλωσα…
2 σχόλια:
Υπέροχο τραγούδι, σε εκπληκτική εκτέλεση.
Σ'ευχαριστώ που μου το γνώρισες σ'αυτήν του τη μορφή!
Για πολλά σπ'όσα γράφεις έχω νιώσει παρόμοια. Από την τελευταία σου πρόταση μόνο θα ήθελα να λείπει (για την δική μου και μόνο εκτίμηση-αντίληψη) εκείνο το επιτέλους.
Δε μου αρέσει που μεγαλώνω. Ποτέ δε μου άρεσε, ποτέ δε θα μου αρέσει και δεν θα συνθηκολογήσω μαζί του. Το αποδέχομαι μόνο σαν κάτι που δεν αλλάζει.
Και δεν το λέω από άποψη ματαιοδοξίας...Όχι...αλλά σαν όλες εκείνες τις για πάντα χαμένες δυνατότητες (Ξέρω ...υπάρχουν πολλά που μπορούμε να κάνουμε ακόμη. Αλλα τίποτα δεν είναι το ίδιο)
Μίλησες για ματαιοδοξία και την συνέδεσες κατά μία έννοια με το γεγονός ότι δεν θέλουμε να μεγαλώσουμε.
Πριν από μερικές ημέρες είδα την τελευταία ταινία του Γούντυ Άλλεν, το Blue Jasmine και τότε (ξανα)κατάλαβα πραγματικά πως είναι να είσαι ματαιόδοξος και τι παθαίνεις από αυτό.
Το δικό μας "κουσούρι", ή μάλλον το δικό μου, γιατί δεν έχω κρύψει τη δική μου ματαιοδοξία, είναι απλά πταισματάκι, οπότε οι "δικαστές" θα δείξουν επιείκεια, ελπίζω.
Άλλα πράγματα χάνουμε άλλα κερδίζουμε με την πάροδο του χρόνου όμως, οπότε ας κάνουμε το χρόνο φίλο μας, φέτος από την πλευρά μου τον συμπάθησα λίγο πιο πολύ και μάλλον μου το ανταποδίδει...
Να ΄σαι καλά και ευκαιρίες θα έρθουν πολλές στο δρόμο μας...
Δημοσίευση σχολίου