Πήγα πίσω μερικά χρόνια χτες.
Είναι μερικές στιγμές που σε πάνε άθελά σου εκεί, ίσως όμως να το θες κι εσύ και να πέφτεις πάνω τους σαν την μέλισσα στο μέλι, τις στιγμές που βλέπεις ένα νέο ζευγάρι να ερωτεύεται, καθώς ακούς γέλια και πειράγματα, καθώς ξαναγυρνάς στα ίδια μέρη σαν τον φονιά στον τόπο του εγκλήματος, διαφορετικός πια, πιο μεγάλος, πιο ώριμος, καθώς αναλογίζεσαι πόσο σύντομος είναι χρόνος.
Σκέφτομαι έντονα τα χρόνια που περνούν, σκέφτομαι όλα εκείνα τα ακριβά που τα θεωρήσαμε πολύτιμα και τους δώσαμε μια υπερτιμημένη αξία, χρόνο χάσαμε και καθώς έρχεσαι με φόρα από το παρελθόν για να εκτοξευθείς σαν πύραυλος στο μέλλον, εκτιμάς όλο και περισσότερο όλα εκείνα τα πραγματικά πολύτιμα που τελικά είναι και τόσο ακριβά.
Χτες, όλα εκείνα που με έκαναν να πάω πίσω στο χρόνο ήρθαν και μπερδεύτηκαν με το παρόν, παιδικές φωνές με τράβηξαν έξω από τη χρονοκάψουλα στην οποία βρέθηκα, είδα εμένα στα μάτια τους, την αντανάκλασή μου και θυμήθηκα τον τρόπο με τον οποίο εγώ τότε έβλεπα τους μεγαλύτερούς μου στην ηλικία τους, θαυμασμός, ασφάλεια, αλλά και λίγη απαξίωση.
Ώρες ώρες με τρομάζει ο χρόνος έτσι όπως κυλά, δεν προλαβαίνεις ποτέ να κάνεις όσα θες, όλο και κάτι μένει πίσω, όλο και κάτι αναβάλλεις, λες ότι θα το κάνεις στο μέλλον και κάπως έτσι ξεφουσκώνεις, αλλά όσο βλέπεις μέσα στα μάτια τους τις σπίθες που εκτοξεύουν, βλέπεις να γίνονται σταδιακά κάτι από σένα, παρακαλείς τον Θεό να σταματούσε εδώ ο χρόνος για να το χαρείς λίγο ακόμα.
Χτες, άκουσα αυτό το τραγούδι που είχα να το ακούσω χρόνια, ήταν τότε που ονειρευόμαστε να αποκτήσουμε κάποια από όσα σήμερα χαιρόμαστε, κάποια που ήθελαν αγώνα, κάποια που φάνταζαν μακρινά: «θα κάνω καλοκαίρι όταν βρέχει, τις γκρίζες ημέρες του Νοέμβρη», ξεκινά…
…κι όμως αυτός ο Νοέμβρης μοιάζει να είναι πεισματικά ίδιος με τον προηγούμενο μήνα, λες κι αυτός θέλει να κάνει στάση κάπου…κι όμως ο χρόνος τρέχει, τρέχει ύπουλα, υπόγεια, όσα μοιάζουν μακρινά είναι εδώ μπροστά σου, το μέλλον έρχεται όλο και περισσότερο με ορμή και σου μοιάζει επικίνδυνα και σε τρομάζει και σε κοροϊδεύει και σου φωνάζει…απλά ζησ’ το, αυτό είναι κι άλλο δεν έχει.
2 σχόλια:
Το κειμενο σου αυτο το ειδα μολις τωρα (στα links μου) Τζων Μποη και βλεπω οτι το εχεις δημοσιευσει απο τη Δευτερα.
Παει...τα εχει παιξει και ο μπλογκερ...και τα εμφανιζει οποτε θελει
Διαβαζοντας σε, σκεφτηκα ποσο μοιαζουν οι σκεψεις μας μεσα απο τη διαφορετικοτητα τους.Και πώς συμπεσανε χρονικα.
Κατι συμβαινει με τα αστρα και μαλλον μας εχει επηρεασει ;-)
και κανουμε αναδρομες στο παρελθον και μικρους απολογισμους.
Και μενα με τρομαζει τελευταια ολο και συχνοτερα το περασμα του χρονου, το ασκοπο ξοδεμα του...Ειναι και αυτη η κριση που περιοριζει ολο και περισσοτερο τα οποια ονειρα μας.
Μια αδιεξοδη κατασταση που μοιαζει να μην εχει τελος .
Αλλα τι σου λεω βραδιατικα;
Ερχεται Σ/Κ και θα'χει λεει και καλο καιρο. Ευχομαι να το περασεις οπως αγαπας . Δεν εχει σημασια τι θα προλαβεις να κανεις... Σημασια εχει να αισθανεσαι και να περνας καλα.
Καλή σου νυχτα, Τζων Μποη!
Καλημέρα Scarlett,
...και που να έρθει κι ο Γενάρης, εκεί να δεις πως θα μας επηρεάσουν τα άστρα :)))
O μπλόγκερ μου λέει κάτι εδώ και καιρό, αλλά εγώ τον αγνοώ, μετά από 8 χρόνια εδώ, μήπως ξεπέρασα ακόμα και την ημερομηνία λήξης (παρότι τα ληγμένα είναι και της μοδός πλέον);
...όσο για τον χρόνο που περνάει και δεν προλαβαίνουμε να κάνουμε όσα θέλαμε, το μόνο που ξέρω σίγουρα είναι ότι αυτό το σ.κ. θα προλάβω τουλάχιστον να πάω σούπερ μάρκετ :))
Να 'σαι καλά, τα πρώτα σαράντα φεύγα είναι τα δύσκολα :)
Δημοσίευση σχολίου