Λίγες φορές κάθομαι μπροστά στην τηλεόραση για να παρακολουθήσω κάτι κι έτυχε να πέσω πάνω σε μια εκπομπή που μιλούσε για τον κόσμο εκείνο που δεν έχει πλέον ηλεκτρικό ρεύμα, καθώς δεν είναι σε θέση να πληρώσει τον λογαριασμό της ΔΕΗ.
Τέτοιες εκπομπές μιζέριας είναι δύσκολο να παρακολουθήσω, όχι γιατί είμαι σε άρνηση από την πραγματικότητα, όχι γιατί θέλω να κλείσω τα μάτια και να στρέψω το βλέμμα αλλού, όχι γιατί θέλω να ζω μέσα σε μια γυάλα και στον δικό μου μικρόκοσμο, αλλά γιατί όσο κι αν προσπαθώ να φανώ ψύχραιμος δεν τα καταφέρνω, θυμώνω και παράλληλα στεναχωριέμαι, ίσως όμως να μην είναι και τόσο κακό αυτό.
Καθώς ήμουνα έτοιμος να κλείσω την τηλεόραση, ο δημοσιογράφος ρωτούσε μια κοπέλα, κάπου στα είκοσι αυτή, αν - παρότι ζει μια ζωή χωρίς καν την αυτονόητη «πολυτέλεια» του ηλεκτρικού ρεύματος - εκείνη είναι ακόμα σε θέση να ονειρεύεται.
Η κοπέλα με ένα γλυκόπικρο χαμόγελο απαντούσε ότι κάνει ακόμα όνειρα και το όνειρό της δεν είναι άλλο από το να έχει μια κανονική ζωή, μια ζωή που θα έχει και ηλεκτρικό ρεύμα.
Μια μεγάλη μερίδα νέων σε ηλικία συμπολιτών μας αυτά τα όνειρα κάνει πλέον, ονειρεύεται να έχει μια ζωή, μια κανονική ζωή, μια ζωή που θα έχει φως, απλά φως κι όχι σκοτάδι.
Το ίδιο απόγευμα φεύγοντας από το γραφείο, πέρασα μπροστά από ένα γνωστό και ακριβό κατάστημα ρούχων της Αθήνας, δύο χαρούμενες νέες γυναίκες έβγαιναν μέσα από αυτό κρατώντας τσάντες με ψώνια, άκουσα να λέει η μία στην άλλη ότι κάποιος Νίκος θα ξετρελαθεί με το νέο της (πανάκριβο) φόρεμα.
Λίγο αργότερα και πηγαίνοντας για το σπίτι συνάντησα έναν γνωστό, βρεθήκαμε τυχαία έξω από ένα μπαράκι, μπήκαμε μέσα, ήπιαμε από ένα ποτήρι κόκκινο κρασί, κάποια στιγμή ακούστηκε η Llorona με την ανατριχιαστική ερμηνεία της Chavela Vargas.
Αυτό το τραγούδι και η ερμηνεία της Vargas με σημάδεψε για όλο το υπόλοιπο βράδυ, ίσως να ήταν όμως και μια διακοπή του ηλεκτρικού ρεύματος που κράτησε για πέντε ατέλειωτα, βασανιστικά λεπτά και το σπίτι βυθίστηκε στο σκοτάδι...
12 σχόλια:
Καλημερα Τζων Μποη !
Την κανονικη ζωή δεν την ονειρευονται μονο οι πολυ νεοι αλλα και οι περισσοτεροι απο εμας τους μεγαλυτερους μια που με τον έναν ή άλλο τροπο την εχουμε χασει.
Μπορει καποιοι απο εμας να εχουμε (ακομη) ρευμα, αλλα ειλικρινα δεν ξερω ποσοι εχουν απομεινει που εχουν ακομη στοχους, ονειρα, ελπιδα.. επισης απαραιτητα συστατικα μιας κανονικης ζωης που δεν στοχευει στην απλη καθημερινη επιβιωση.
Την αλλη αντιθεση που περιγραφεις με το πανακριβο φορεμα, την βιωνω επισης καθημερινα με αποτελεσμα να αναρωτιεμαι συχνα ποια εικονα ειναι τελικα αυτη που ανταποκρινεται περισσοτερο στην πραγματικοτητα, μια που ουτε ανθρωπους με κομμενο ρευμα γνωριζω προσωπικα αλλα ουτε και εκεινους που ακομη ξοδευουν απερισκεπτα.
Το τραγουδι, θαυμασιο, αν και μελαγχολικο
Καλησπέρα Scarlett,
Στην ηλικία των είκοσι θυμάμαι ότι έκανα κάποια άλλα όνειρα κι όχι απλά να έχω ηλεκτρικό ρεύμα στο σπίτι. Οι φιλοδοξίες και τα όνειρά μου ήταν πολύ πιο πέρα, πιο μακριά από εκείνα τα οποία στον δυτικό λεγόμενο, πολιτισμένο μας κόσμο, ονομάζονται "τα αυτονόητα". Βλέπεις όμως ότι οι καιροί αλλάζουν και δυστυχώς δεν αλλάζουν όμορφα.
Όσο και να μου αντιπαραθέσει κανείς το επιχείρημα ότι πληρώνουμε τα δικά μας λάθη, μου αδύνατον να δεχτώ τη λογική της τιμωρίας και ειδικά για ανθρώπους στην αυγή της ζωής τους.
Υπάρχουν όμως κι αυτά κι εκείνα, κάποιοι από αξιοπρέπεια δεν δημοσιοποιούν τα προβλήματά τους και κάποιοι άλλοι, έστω από τακτ, δεν προβάλλουν τον πλούτο τους, τα γεγονότα όμως είναι υπαρκτά.
υ.γ.: το τραγούδι είναι όντως θαυμάσιο, αλλά δεν θα το έλεγα τόσο μελαγχολικό, όσο θλιμμένο, άλλωστε στα ισπανικά Lrorona σημαίνει "η γυναίκα που κλαίει/θρηνεί"
Τη γενια των 20 κατι Τζων Μποη, δεν την λυπαμαι, αντιθετα τη ζηλευω (και μονο που ειναι 20). Ουτε αυταπατες εχει ουτε της εδωσε κανενας υποσχεσεις που δεν τις κρατησε.
Την ξερω αυτην την γενια, την βλεπω στα παιδια των φιλων και των συγγενων μου.
Ειναι ανεμελα παιδια. Οπως ακριβως πρεπει για την ηλικια τους.Και ειναι ξεκουραστα παιδια που δεν μοχθησαν μεχρι τωρα για τιποτα περα απο το να περασουν σε ενα πανεπιστημιο. Κι εχουν κι ονειρα , οπως ακριβως πρεπει για την ηλικια τους. Απλα τα ονειρα τους δεν περιοριζονται στο να γινουν δημοσιοι υπαλληλοι ή στο να μεινουν στην Ελλαδα.
Τα ονειρα τους ειναι πολυ πιο ρεαλιστικα κι εχουν την υποστηριξη των γονιων τους.
Η κοπελα που βγαινει στην τηλεοραση και κανει μια δηλωση που θα εκανε σημερα ο καθενας στην Ελλαδα, δεν εκφραζει κατα τη γνωμη μου μια νεολαια που της τελειωσαν τα ονειρα. Πιασε οποιονδηποτε νεο και ρωτα τον και θα σου κατεβασει ενα τσουβαλι απο στοχους και ονειρα.
Η δικη μας γενια ειναι αυτη που τιμωρειται Τζων Μποη, διχως να φερει παντοτε το βαρος καποιας ευθυνης.
Στα 40 κατι σου δεν ειναι ευκολο ουτε καριερα να αλλαξεις, ουτε να παρατησεις ολα οσα εχεις με κοπο φτιαξει και να ξαναρχισεις απο το μηδεν. Συνηθως δεν εχεις ουτε τα προσοντα ουτε τις αντοχες .Αλλα ουτε και τις ευκαιριες των νεοτερων σου.
Ευχομαι παντως ενα καλο Σ/Κ, χαλαρο και ηρεμο μαζι με εκεινους που αγαπας
Προφανώς και είναι έτσι όπως τα λες, ούτε κι εγώ τα λυπάμαι αυτά τα παιδιά, θα ήταν υπεροπτικό από την πλευρά μου να τα αντιμετωπίζω έτσι, αλλά προβληματίζομαι και αναπόφευκτα μπαίνω στη διαδικασία της σύγκρισης με τα δικά μου είκοσι.
Χωρίς να μου έχει στρωθεί κάτι με ροδοπέταλα, δεν μου είχαν μπει και μεγάλα εμπόδια στο δρόμο...πιστεύεις ότι συμβαίνει κάτι ανάλογο και τώρα για αυτά τα παιδιά;
Φυσικά ο καθένας φτιάχνει μόνος του το μέλλον του κι αυτό είναι το πιο συναρπαστικό, φαντάσου όμως δύο αθλητές με τις ίδιες επιδόσεις, δυνατότητες, φιλοδοξίες και διάθεση, ο ένας να ξεκινά να τρέξει μαραθώνιο από τον Τύμβο του Μαραθώνα κι άλλος από τη Χαλκίδα ως αφετηρία, για να καταλήξουν κι οι δύο στο Καλλιμάρμαρο.
Όσο για τους 40 + ισχύει το, ο σώζων εαυτόν σωθήτω, μόνο που κοιτάζοντας το επιμέρους και την πάρτη μας χάνουμε τη συνολική εικόνα.
Κι εσύ να περάσεις χαλαρά και όσο το δυνατόν πιο όμορφα :)
Αφου τα συγκρινεις με τα δικα σου εικοσι, Τζων Μποη, τοτε θυμισου ποιοι (και ποσοι ποσοστιαια- μια που η μεσαια ταξη μολις που αρχισε να δημιουργειται εκεινα τα χρονια) ειχαν τις δυνατοτητες να συσωρευσουν ενα πληθος απο πτυχια και ντοκτορα και πού μπορουσαν να απασχοληθουν εφοσον τα κατειχαν.
Κι επειτα σκεψου με την τεχνολογια της τελευταιας δεκαπενταετιας και την παγκοσμιοποιηση ποσες νεες δυνατοτητες εχουν εμφανιστει, που στα δικα μας νιατα ουτε καν μπορουσαμε να φανταστουμε.
Ουτε σαν επαγγελματα, ουτε σαν δυνατοτητες απασχολησης...ουτε...ουτε
...
Οι περισσοτεροι γνωστοι μου (του τοτε)με πραγματικα αξιολογα πτυχια (οι ελαχιστοι) δεν μπορεσαν ποτέ να βρουν μια σοβαρη δουλεια στην Ελλαδα.
Αυτο λοιπον δεν αλλαξε για εναν αριστο Μηχανολογο Ηλεκτρολογο του Μετσοβιου που ειχε ντοκτορα απο την Αγγλια, τη Γερμανια ή την Αμερικη.
Ο ιδιωτικος τομεας δεν ανθισε ποτέ σοβαρα στην Ελλαδα και για τον δημοσιο δεν χρειαζεται καν να κανουμε λογο
...
Αυτο που αλλαξε ειναι το δευτερο μερος που αναφερα. Οτι σημερα η Ελλαδα κατεχει ενα εκπληκτικα μορφωμενο κεφαλαιο νεων ανθρωπων που εχει απειρες δυνατοτητες προσωπικης εξελιξης (δυστυχως εκτος Ελλαδας)
Αλλα τις εχει...Γιατι εχει το κεφαλαιο μιας τρομερα καλης μορφωσης
(αν μιλαμε για τους σημερινους 20 κατι, 30κατι)
Σορρυ για τα μακρυναρια σχολια :(
Scarlett, γιατί περιορίζεις τα όνειρα κυρίως στο επαγγελματικό επίπεδο;
Οι νέοι ονειρεύονται πολύ περισσότερα πράγματα από μια καριέρα
Καλημερα Ανευ!
Δε νομιζω πως τα περιοριζω στο επαγγελματικο , απλα για να πραγματοποιησεις άλλα ονειρα νομιζω πως χρειαζεσαι χρηματα, αρα δουλεια που να αμειβεται καλα , εκτος κι αν εισαι πλουσιος κληρονομος.
Καλημέρα σε όλους :)
To δια ταύτα είναι όντως τα χρήματα και θα συμφωνήσω και με τους δύο σας.
Ακόμα και η πρόσβαση στο διαδίκτυο, χρειάζεται χρήματα, ακόμα κι ένας καφές με ένα φίλο χρειάζεται χρήματα κι ας κατηγορούμε τους νέους ότι την βγάζουν στις καφετέριες, δεν είναι έτσι ασφαλώς, αλλά κι ο καφές με ένα φίλο είναι ζήτημα αναψυχής, απαραίτητο για την καλή ψυχική υγεία.
Για όλα χρειάζονται χρήματα.
Το σημαντικότερο όμως εφόδιο είναι τα όνειρα, αλλά στις αποσκευές του καθενός χρειάζονται κι άλλα απαραίτητα, όπως η συμπαράσταση, η ηρεμία, η ισορροπία, ακόμα και η καθοδήγηση.
Εκτός από τα χρήματα υπάρχουν και οι άυλοι παράγοντες, δυστυχώς στην Ελλάδα του σήμερα, συσσωρεύεται ένα αρνητικό ψυχολογικό κεφάλαιο το οποίο δεν είναι πάντα εύκολα διαχειρίσιμο, άρα λοιπόν τα χρήματα δεν είναι ο μοναδικός παράγοντας για να υλοποιήσει τα όνειρά σου, τα χρήματα δεν αγοράζουν τα πάντα.
Κι επίσης, ωραία είναι να πραγματοποιείς τα όνειρά σου στο τόπο που επιθυμείς, αλλά γιατί αυτός ο τόπος να μην είναι και η Ελλάδα;
Επιτέλους κρύο! :)
Τι σημαίνει επιτέλους κρύο; Φαντάζεσαι να μην έχεις ηλεκτρικό και να κάνει και κρύο;
Έχεις δίκιο tzimis
άστοχο, αλλά δεν μιλάω για κρύο που να μην μπορεις να αντέξεις
Το τρικ, για μένα, είναι να αντιμετωπίζω την κάθε στιγμή αυτούσια, ατόφια, για το ποιά και τι είναι --χωρίς να συνδέω ότι είχα χτες κάτι που δεν έχω τώρα, και χωρίς να παίρνω πάνω μου αν έχω κάτι τώρα που δεν είχα χθες. Όσο υπάρχει ζωή και συνείδηση, τα άλλα είναι σάλτσα, και ηλεκτρικό να είναι. Έχω περάσει και από το Γούλτωρφ, και από χρεοκοπία, από καλή ζωή και από κόψιμο ηλεκτρικού. Κάθε στιγμή ζεις και προσφέρεις στους γύρω σου και στον εαυτό σου ότι καλύτερο μπορείς, όσο πιο αποτελεσματικά και εύστοχα μπορείς, και η ευχαρίστηση είναι να ξέρεις ότι το κάνεις αυτό και ότι ζεις χωρίς απλά να επιζείς... λέω...
Καλό σου βράδυ.
Δημήτρη, μόνο που άλλο ζω κι άλλο επιβιώνω....
κατά τα άλλα συμφωνούμε, ασφαλώς :)
Δημοσίευση σχολίου