Σάββατο 2 Νοεμβρίου 2013

Heeeeeere's Johnny


Λένε ότι η σκηνή στην "Λάμψη", στην οποία ο Τζακ Νίκολσον λέει στη Σέλεϊ Ντιβάλ: "Heeeeere's Johhny" είναι η τρομακτικότερη σκηνή στη ιστορία του κινηματογράφου.

Για μένα η σκηνή αυτή δεν μου φαίνεται και τόσο τρομακτική, έχω με άλλα πράγματα να νιώσω τρόμο.

Πιστεύω δε μάλιστα ότι οι πιο τρομακτικές σκηνές είναι αυτές που διαδραμτίζονται στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια.
Στο ρόλο του αλλοπαρμένου Νίκολσον ξέρουμε ποιοί  είναι, στο ρόλο της Ντιβάλ, όλοι εμείς, με γουρλωμένα μάτια παραμένουμε υποψήφιοι για τα χρυσά βατόμουρα της παγκόσμιας οικονομικής σκηνής.
O δε Κιούπρικ, σκηνοθετεί ενώ διαδραματίζεται ήδη η ταινία...

Το θέμα βέβαια είναι ότι μεταξύ μας, κάποιοι κρατούν τσεκούρι και κάποιοι μαχαίρι, όπως στην ταινία, άλλοι πάλι κρατούν ακριβές τσάντες και χαρτοφύλακες και το σπίτι έχει κατακλυστεί από φαντάσματα.

Το μεγαλύτερο ερώτημα όμως είναι, ποιοί ακριβώς θα μείνουμε στο τέλος, γιατί το σίγουρο είναι ότι ήδη κάποιοι από εμάς θα έχουμε σφαχτεί.

9 σχόλια:

thinks είπε...

Αχχχ... πως ξεφεύγουν οι λεπτομέρειες, τα παιδιά δηλαδή.

Μιλάμε για τον Τζόννυ και την Γουέντυ, αλλά τον μικρό Ντάνυ τον ξεχνάνε όλοι γιατί είναι παιδάκι, και τα παιδάκια δεν έχουν σημασία; και όμως, ο Ντάνυ είναι ο καταλύτης στην ροή της ταινίας. Ο Ντάνυ αντιλαμβάνεται πρώτος τις οπτικές υλοποιήσεις της ενέργειας του μέρους εκείνου βλέποντας μπροστά του παιδιά (τα δύο κοριτσάκια που ήταν παιδάκια κι εκείνα στον χρόνο που υπήρχαν, και στην αποσυντόνιση του χρόνου παραμένουν πάντα παιδιά ). Με έναν λεπτό τρόπο, είναι ο Ντάνυ που "οδηγεί" την πλοκή. Και η βαθύτερα τρομακτική σκηνή δεν είναι το τσεκούρι (που το περιμένεις στο κάτω-κάτω), αλλά το εφιαλτικό τρέξιμο μέσα στην κρύα νύχτα στον λαβύρινθο φτιαγμένο από φυτά-φράχτες, στον κήπο, αφού έχουν δραπετεύσει από το κτίσμα...

Οπότε, το ερώτημά σου απαντάται ήδη στην ταινία, αγαπητέ. Τα παιδιά. Τα παιδιά που δεν τα σκέφτεται κανείς σαν μέρος του παρόντος και της τρέχουσα ιστορίας. Αυτά θα επιζήσουν, από τον λαβύρινθο, με τα τραύματα που τους αφήνουν οι ...μεγάλοι.

Καλό Σαββατοκύριακο :-)

thinks είπε...

Πρόσεξα και κάτι ενδιαφέρον που έχει να κάνει με την πληροφόρησή μας, γενικότερα...

Ένα scroll από πάνω ως κάτω, για σύγκριση όγκου και κατάταξης πληροφοριών,

από εδώ:
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%97_%CE%9B%CE%AC%CE%BC%CF%88%CE%B7_(%CF%84%CE%B1%CE%B9%CE%BD%CE%AF%CE%B1)

και από εδώ:
http://en.wikipedia.org/wiki/The_Shining_%28film%29

Τζων Μπόης είπε...

Ποιος είναι αυτός που δεν σκέφτεται τα παιδιά;
Όχι σε μένα αυτό το ερώτημα κι όχι γενικότητες.

...και επίσης ποιος είπε ότι σε αυτόν τον τόπο κάποιος σκέφτεται κάποιον τελικά...
και στο κάτω κάτω όλοι με κάποια τραύματα μεγαλώσαμε που τα κουβαλούσαν οι προηγούμενοι και μας τα κληρονόμησαν.
Αλλά κι αυτή η επίκληση στο μέλλον είναι σαν να αποτελεί μια προσπάθεια να ξεχάσουμε το παρόν και να εφυσηχάσουμε, μετακυλίοντας τις λύσεις και την ελπίδα πιο μακριά χρονικά, αμ δε που είναι έτσι.
Δυστυχισμένοι ενήλικες δεν φτιάχνουν απαραιτήτως ευτυχισμένα παιδιά, όχι ότι είναι και κανόνας αυτός όμως.

Όσο για την wikipedia, δεν λες που υπάρχει στα ελληνικά έστω κι αυτό;

thinks είπε...

Αγαπητέ μου Τζων Μπόη, επί τούτου μίλησα με γενικότητες γιατί αφ' ενός δεν έχω κανένα δικαίωμα ή γνώση για να έγραφα οτιδήποτε εστιάζοντάς το σε οποιοδήποτε ένα πρόσωπο, πόσο μάλλον σε εσένα. Η γενικότητα έχει, στο ελάχιστο, τουλάχιστον, το αμφίβολο κύρος του μέσου όρου της εμπειρίας, ενώ η ειδίκευση κινδυνεύει από την πάντα ελλιπή ή και λανθασμένη ερμηνεία του γράφοντος.

Έχεις δίκιο ότι δεν υπάρχει πουθενά στα Ελληνικά τίποτα περισσότερο όσον αφορά οποιοδήποτε θέμα ερχόμενο από εκτός Ελλάδας --και στην γουικιπαίδεια και αλλού βρίσκουμε σχεδόν μόνιμα ένα 10% μόνο του τι βρίσκεις στα Αγγλικά -και σε όγκο και σε βάθος, αλλά και όσον αφορά την ακρίβεια.

Ο καθένας βέβαια και τις γενικότητες ακόμα τις αντιλαμβάνεται μόνο βάση του τι έχει τύχη να είναι η προσωπική εμπειρία, και για εμένα, έχει τύχει να είναι προσωπική εμπειρία η Μεσογειακή (όχι μόνο Ελληνική) τοποθέτηση του "παιδιού" στο περιθώριο, ως δευτερεύον στην εξέλιξη των γεγονότων. Ως εκ τούτου παίρνω αμπάριζα και βγαίνω ως ταύρος εις υαλοπωλείον, γεγονός το οποίο έχω την υποχρέωση να παραδεχτώ :-)

Τζων Μπόης είπε...

Το Ταύρος στο υαλοπωλείο είναι και δικό μου ελάττωμα, αλλά ως Αιγόκερως, έχω μια τάση να παίρνω φόρα...:)

Οι γενικότητες με ενοχλούν, επειδή συνήθως ξεκινούν από μια προσωπική θέση την οποία ξεχυλώνουμε κατά το δοκούν για την απλώσουμε πάνω σε μια γενικότερη θεωρία.
Οι γενικότητες είναι άδικες πολύ.
Όταν απαιτώ στη ζωή μου να δέχονται οι άλλοι τις δικές μου ιδιαιτερότητες, δεν δικαιούμαι να απαιτώ τη γενίκευση και ως εκ τούτου κρίνω κατά περίπτωση. Αν πάλι αυτές οι περιπτώσεις συνιστούν ένα σύνολο, τότε προσπαθώ να κατανοήσω το σύνολο ως τέτοιο.
Πιστεύω στην περίπτωση της Ελλάδας δεν μιλάμε για σύνολα, εδώ υπάρχει κατακερματσμός, είναι μια βολική θεωρία να λέμε ότι οι Έλληνες είναι έτσι ή είναι αλλιώς ως γενικότητα, καθώς το έτσι ή το αλλιώς κρίνεται με υποκειμενικούς πάντα όρους κι απο διαφορετικές αφετηρίες.

Όσο για τα παιδιά και το ενδιαφέρον που δίνουν οι Έλληνες σε αυτά, δεν πιστεύω να διαφέρει και πολύ από το ενδιαφέρον που δίνει η διεθνής κοινότητα γενικώς στο θέμα "παιδί".
Τι να το κάνω εάν στην Αμερική, στην Εύρώπη ή αλλού κόπτονται - υποτίθεται - για την ευημερία των μελλοντικών γενεών, όταν μένουν άπραγοι μπροστά στα εγκλήματα που συντελούνται στην Αφρική κι όχι μόνο.
Η διεθνής κοινότητα έχει ευαίσθητα αντανακλαστικά και επεμβαίνει σε περιοχές - με το άλλοθι της ανθρωπιστικής συμπαράστασης - όταν υπάρχει το ζήτημα της εκμετάλλευσης ενεργειακών πόρων.
Σε χώρες που βρίσκονται στο πουθενά από ενεργειακής πλευράς δεν βλέπω δράσεις, βλέπω απλά απάθια.

Τα παιδιά είναι πάντα στο περιθώριο, μην κρυβόμαστε, και για να είμαστε πιο ακριβείς, στο περιθώριο είναι ο ίδιος ο άνθρωπος από τον άνθρωπο.

thinks είπε...

Αιγόκερος ο ένας, Τοξότης ο άλλος... άστα!

Σύμφωνος σε όλα όσα έγραψες, δεκτά, με διευκρινήσεις μόνο στα εξής, κατά την γνώμη μου:

Στο σκεπτικό μου πάντα διαχωρίζω το πως φέρεται μια οποιαδήποτε κοινωνία εντός αυτής και πως φέρεται συνολικά σαν έθνος και σαν κυβέρνηση προς το εξωτερικό. Επίσης, πως τα παραπάνω σχετικά με μια κοινωνία γίνονται αντιληπτά και ερμηνεύονται από το εξωτερικό.

Από ιδία πείρα και βλέποντας όλους τους άλλους γονείς και την γενικότερη κοινωνική αντίληψη και πρακτικές, και έχοντας ο ίδιος "διατελέσει" γονεύς εκτός Μεσογείου, ξέρω πέρα από οποιαδήποτε αμφισβήτηση ότι υπάρχουν ριζικές διαφορές μεταξύ των γεωγραφιών που γνωρίζω προσωπικά (όσον αφορά το θέμα των "παιδιών"). Αλλά, αναγνωρίζω ότι έχεις απόλυτο δίκιο στο ότι δεν μπορώ να προτείνω συζήτηση, ή να προσφέρω συζητήσιμη γνώμη, όταν υπάρχει διαφορά εμπειρίας στην συζήτηση. Θα ήταν επιπόλαιο από μέρους μου.

Πάντως τα παιδιά που ξέρω από την Ιταλία τώρα, και από την Ελλάδα χρόνια και ζαμάνια (εμού συμπεριλαμβανομένου), έπεσαν από τα σύννεφα και "μεγάλωσαν" στην αυτοεκτίμησή τους "δέκα χρόνια" τις πρώτες εβδομάδες που βρέθηκαν σε εκπαιδευτικό σύστημα μή Μεσογειακό περιστοιχισμένοι από "μεγάλους" μη-Μεσογειακούς. Δεν κατηγορώ κανέναν, ούτε λέω ότι κάτι είναι καλύτερο ή χειρότερο --απλά προτείνω ότι υπάρχουν τρομερές διαφορές...

Καλό σου απόγευμα! Επιστρέφω στο FolkFest μας :-)

Τζων Μπόης είπε...

Καλημέρα Δημήτρη,

Η δική μου εμπειρία λέει ότι οι Έλληνες που βγήκαν έξω από το εκπαιδευτικό σύστημα της Ελλάδας και βρέθηκαν αντιμέτωποι με εκπαιδευτικά συστήματα άλλων χωρών, είχαν να αντιπαραθέσουν μια ευρύτερη θεωρητική κατάρτιση, αλλά μια προβληματική προσέγγιση όσον αφορά την εφαρμογή και την πράξη.
Δεν γενικεύω και σίγουρα αυτό που λέω έχει σχέση και με το αντικείμενο σπουδών.

Όσον αφορά το πως συμπεριφέρεται ένας λαός "εσωτερικά" και πως με τον "εξω κόσμο", έχει να κάνει με το κατά πόσο αυτός ο λαός βρέθηκε σε συχνή επικοινωνία με άλλους.
Για μένα αυτό το ζήτημα έχει περισσότερο θεωρητική αξία, καθώς ως επιχείρημα εμπεριέχει μια δόση ηθικολογίας που απορρέει από το κάτω πόσο θεωρούμε τον "εξω κόσμο", "καλύτερο" από τον "μέσα".

Βέβαια, εκ του αποτελέσματος κρίνοντας, μπορεί εύκολα να βγουν ανάλογα συμπεράσματα για το "ηθικό" και το "πρέπον".

υ.γ.: κάθε άποψη είναι συζητήσιμη και γιατί όχι και αμφησβητίσιμη κι αυτό ουδόλως έχει να κάνει με την εμπειρία την οποία κουβαλάει ο καθένας μας, αλλιώς διάλογος δεν υπάρχει, άρα δεν πάμε και παρακάτω και μένουμε στα ίδια (προσωπικά δεν είναι αυτό που θέλω, νομίζω ότι και για σένα ισχύει το ίδιο) :)

thinks είπε...

Καλησπέρα Τζων Μπόη!

Διαβάζοντας το υγ., σου και ξαναδιαβάζοντας αυτά που έγραψα, διαισθάνομαι τώρα ένα πιθανό υπονοούμενο σε αυτά που είχα γράψει το οποίο σε καμία περίπτωση δεν ήταν στο μυαλό μου ούτε όταν έγραφα, ούτε τώρα ούτε ποτέ! Πρέπει να γράφω πιο προσεκτικά, το απρόσεχτο εγώ :-)

Φυσικά δεν θέλω να αρχίσω να χτυπάω ταμπούρλα ούτε να αρχίσω πάλι τις συγκρίσεις --δεν υπάρχει λόγος. Πράγματι, ως φοιτητής στο εξωτερικό (βόρεια και δυτικά της Μεσογείου εξωτερικό), αισθάνεσαι ότι έφυγες από το Ελληνικό σύστημα (μέχρι του '75 τουλάχιστον που το ξέρω), έχοντας περισσότερες εγκυκλοπαιδικές γνώσεις ("ευρύτερες" όπως λες) αλλά επίσης συνειδητοποιείς ότι δεν είχες μάθει πως να μαθαίνεις, ούτε είχες εμπειρία του τι μπορεί να είναι πραγματική διδαχή. Αυτό από πολλές γωνίες, συμπεριλαμβανομένου του ότι εκεί η προσοχή εστιάζει πολύ περισσότερο στο άτομο, τον μαθητή/φοιτητή.

Συμφωνώ γενικά με τα περί λαών, αλλά θέλω να συμπληρώσω ότι κατά την εμπειρία και κατανόησή μου υπάρχει πάντα διαφορά μεταξύ της πραγματικότητας ενός λαού και του πως ερμηνεύουν αυτό τον λαό οι εκτός των συνόρων του και άλλης κουλτούρας. Και, από τα έξω βλέποντας μέσα, υπάρχει πάντα το φράγμα της κυβέρνησης και εξωτερικών σχέσεων του λαού αυτού, όσον αφορά το να εννοήσει κανείς πράγματα που μόνο ζώντας εκεί μπορεί να τα αντιληφθεί... ο "ηθικό" και το "πρέπον", άλλωστε, και αναπόφευκτα, κρίνεται βάση της πραγματικότητας εκείνου που κρινει...

Οπότε, φυσικά κάποιος θα πει "τα πράγματα εκεί είναι έτσι..." αλλά η αυτονόητη πραγματικότητα είναι ότι "τα πράγματα εκεί τα βλέπω από την σκοπιά μου έτσι". Ποιά η διαφορά; Όσον αφορά τον ομιλούντα, καμία. Όσον αφορά τις σχέσεις του ομιλούντος με τον άλλον λαό (και τις αποφάσεις του πως να συνεννοείται μαζί του), τα πάντα...

Καλή Κυριακή.

Τζων Μπόης είπε...

H αλήθεια είναι ότι ουδέποτε έκρινα έναν λαό από τον τρόπο που συμπεριφερόταν η Κυβέρνησή του, όχι ότι ο λαός ο ίδιος βέβαια είναι άμοιρος ευθυνών για τους κυβερνώντες του, τουναντίον μάλιστα.
Αν ήταν όμως έτσι δεν είχα κάνει φίλους π.χ. από την Τουρκία και μάλιστα αυτό που λέμε επιστήθιους κι ούτε θα είχα και σχέσεις πλέον με Γερμανούς, ή γερμανόφιλους :)