Κυριακή 1 Δεκεμβρίου 2013

...πως λύνεται το αίνιγμα ετούτης της ζωής...


 
Οι εργάτες στην πλατεία Συντάγματος δουλεύουν πυρετωδώς για να αποκαταστήσουν τις ζημιές στα μάρμαρα της πλατείας, θα το γιορτάσουμε και φέτος, δίπλα μου κακοπληρωμένα νεαρά παιδιά πωλούν με χαμόγελο «δωρεάν» κάρτες κινητής τηλεφωνίας, τα κοιτάζω και δεν ξέρω εάν ζηλεύω τη φρεσκάδα τους, ή εάν λυπάμαι που τους πετσοκόψαμε την ελπίδα, σημασία έχει ότι τα προσπερνώ ανακουφισμένος, πιο κάτω ένας ζητιάνος με πλησιάζει, απλώνει το χέρι αλλά το μαζεύει αμέσως, με παρατηρεί καλύτερα, στα ξέπνοα μάτια του δεν φαίνομαι για καλός Σαμαρίτης, μοιάζω με Τροϊκανό και μαζεύεται, απομακρύνεται σαν να μην με είχε δει ποτέ του, σχεδόν καταφρόνια, λυπάμαι που δεν είμαι σε θέση να προκαλέσω την ανάγκη σε κάποιον να ζητήσει κάτι από μένα…
Το βράδυ η πόλη φωτίζεται, σιγά σιγά θυμίζει κάτι από εκείνο που ξορκίσαμε, εκείνο που απωθήσαμε, φτάσαμε να μεμψιμοιρούμε για τα φώτα, συνηθίσαμε στο ημίφως και στο φως από τις χαραμάδες, η πόλη μυρίζει ψητά κάστανα, η πόλη μοιάζει όμορφη το βράδυ κι ας είναι ψέμα…
Η κρίση είναι βαθιά λένε, στο θέατρο όμως δεν είχε θέσεις ούτε και σήμερα: "είμαστε κομπλέ μέχρι τα Χριστούγεννα κύριε, είναι Σάββατο βράδυ ξέρετε, αν ερχόσασταν καθημερινή θα μπορούσαμε να σας βρούμε θέση".       
Σε κάποιο καφέ πίσω από την Ερμού δύο μεσήλικες συζητούν για την κατάσταση, κάποια στιγμή βρίσκονται μπροστά σε έναν αόρατο τοίχο, η κουβέντα δεν πάει παρακάτω, τα λογικά επιχειρήματα δεν βρίσκουν διέξοδο, η ανάλυση είναι ενδελεχής, λογικές απαντήσεις όμως φαίνεται να μην προκύπουν, ακούγεται εκείνο το: "ασ’ τα ρε Μιχάλη, τι τα σκαλίζεις, ψέματα τότε, ψέματα και τώρα, πάμε παρακάτω…" και πάνε, πληρώνουν και χάνονται κάπου στην οδό Βουλής…
Στο βαγόνι του μετρό ένα αγόρι και ένα κορίτσι κάθονται απέναντι, καταλαβαίνω ότι μιλούν με τα μάτια, λένε πολλά κι όμως δεν μιλούν, δίπλα τους σαν μην υπάρχει το παραμικρό, μόνο εκείνοι, τα μάτια τους αστραποβολούν, κάποια στιγμή βλέπω το αγόρι να χαϊδεύει δύο φορές το στήθος του προς τα κάτω, η κοπέλα ανταποδίδει με την ίδια κίνηση, δεν άνοιξαν καν το στόμα τους και όμως λένε "σ΄αγαπώ" κι αυτό ήταν ίσως το πιο βροντερό "σ΄αγαπώ" που "άκουσα" τελευταία, το "σ΄αγαπώ" στη γλώσσα των κωφαλάλων...  
Τελευταία στο κέντρο εμφανίστηκε μια μπάντα Βαλκάνιων τσιγγάνων με χάλκινα, χτες τους πέτυχα στην Κοραή να παίζουν Μπρέγκοβιτς, προχτές έξω από τη Μεγάλη Βρετανία να παίζουν jazz με Βαλκανικό ήχο, η μουσική τους μπερδεύτηκε με το σαξόφωνο ενός Τσέχου στη διπλανή γωνία, από ένα αυτοκίνητο ακούστηκε δυνατά ένα σουξέ της εποχής: "συνοδεύομαι μου λες κι εγώ παιδεύομαι, να ΄ξερες πόσο χαίρομαι που το 'ζησα μαζί..."       
Η Κατερίνα είχε να με δει πέντε χρόνια: "δεν άλλαξες βρε μούργο", μου λέει, χαμογελάω ψεύτικα, προσποιούμαι τον κολακευμένο, άλλαξα κι ευτυχώς που άλλαξα και συνεχώς αλλάζω και το γουστάρω πολύ τελικά, λυπάμαι που δεν είμαι σε θέση να το δείχνω κιόλας…
Στις ειδήσεις η Ελλάδα αλλάζει κι αυτή, η Αθήνα το 2021 θα είναι μια άλλη πόλη, η Πανεπιστημίου θα πεζοδρομηθεί, ο Κεραμικός θα αναπλασθεί,  νέοι δρόμοι θα δημιουργηθούν, θα αλλάξει ο οδικός χάρτης της χώρας, η Αθήνα θα αποκτήσει Όπερα, κάθε χωριό θα έχει δωρεάν wi-fi, η Ελλάδα θα ξαναβγεί στις αγορές, φαντάζομαι ως άπορη πόρνη, στις αγγελίες ζητείται εργασία αμισθί, σε αντάλλαγμα προσφέρεται τροφή και στέγη…
Ο Γιώργος μου εκμυστηρεύεται ότι θα ήθελε έναν σύντροφο: "βαρέθηκα να το παίζω δυνατός και να κρύβομαι, κράτησα πολλά ψέματα ως σήμερα, ας μείνω και με μιαν αλήθεια για το τέλος"..."θα το καταπιώ και το μη σύμφωνο συμβίωσης, εγώ μόνο μια απλή συμβίωση αναζητώ..."
Η Μαρία βγήκε με εθελουσία: "με βγάζει για δύο χρόνια, δεν άντεχα άλλο, δεν άντεχα…κάτι θα γίνει μετά, δεν θα γίνει;", μου λέει με γουρλωμένα μάτια εκμαιεύοντας κάποια επιβεβαίωση για την επιλογή της…
Ο Κώστας φεύγει για το Λονδίνο: "η αγορά μοιάζει να ανοίγει, με χίλιες πεντακόσιες λίρες μοιράζομαι με συγκάτοικο ένα μικρό διαμέρισμα στο Canary Wharf και γεμίζω την αγορά με βιογραφικά, σε τρεις μήνες είμαι και πάλι στην αγορά εργασίας", μου λέει με ενθουσιασμό….δείχνω σκεπτικός μόνο και μόνο για να φανώ προβληματισμένος για την κατάσταση, παρότι συμφωνώ απολύτως με την απόφασή του πριν καν την ξεστομίσει…
Στο Λονδίνο η Μαίρη εργάζεται από τις οκτώ το πρωί έως τις δέκα το βράδυ non stop, είναι στις επενδύσεις, οι αγορές δεν έχουν ωράρια, να προλάβει το Τόκιο, να ξεκινήσει η Wall Street, είναι και τα commodities, η Μαίρη θέλει να γυρίσει πίσω, δεν αντέχει άλλο, ο Κώστας δεν γνωρίζει την Μαίρη… ευτυχώς…   
Στην γειτονιά μου άρχισαν να καίνε πάλι τα τζάκια, η απλωμένη μπουγάδα μύρισε καμμένη οξιά, πεύκο και μελαμίνη, κρίμα το άρωμα "μπουμπούκια της άνοιξης" του μαλακτικού ρούχων, πάλι ψέματα θα πούμε ότι ζεσταθήκαμε...
"Κοίταξέ με, κοίταξέ με, φέτος φτάνω μέχρι και το αστέρι του χριστουγεννιάτικου δέντρου, ψήλωσα, αλήθεια σου λέω!"
Κι εγώ "ψήλωσα", απαντώ, χαϊδεύοντας το στήθος μου δύο φορές προς τα κάτω...

9 σχόλια:

scarlett είπε...

M'αυτά τα προσωπικά "ψήλωσα" θα τη βγάζουμε όσο η άπορη πόρνη θα βγαίνει στις αγορές για 300 € μισθό, χωρίς ένσημα και ασφάλεια.

Τεσπα...

Καλό μήνα να έχουμε Τζων Μπόη, γιορτινό, όπως του πρέπει.

Άνευ Χαρτοφυλακίου είπε...

Η ζωή δεν έχει αινίγματα Τζων, εμείς οι άνθρωποι τα δημιουργούμε.

Καλό μήνα

(υπέροχο αυτό το τραγούδι!)

thinks είπε...

Άλλο ένα από τα πολύ καλά σου...

Καλό μήνα :-)

Τζων Μπόης είπε...

Ας ειναι γιορτινός τουλάχιστον μέσα μας Scarlett κι όσο για τα υπόλοιπα..."ας τα, τι τα σκαλίζεις?"

Καλό μήνα να έχουμε

Τζων Μπόης είπε...

Μέρος της ίδιας της ζωής είμαστε κι εμείς Άνευ...

Σε φιλώ, καλό μήνα

Τζων Μπόης είπε...

Τα καλύτερα έρχονται!
Αυτό δεν λέμε συνήθως Δημήτρη, για να νιώθουμε καλύτερα;

Καλό μήνα, επίσης!

Roadartist είπε...

Εξαιρετική ανάρτηση.
Γλυκόπικρη... κυρίως δηλαδή προς το πικρό, όπως πλέον οι σκέψεις όλων μας. Ποιο είναι το θέατρο που είναι γεμάτο μέχρι τα Χριστούγεννα;

Τζων Μπόης είπε...

Roadartist,

Οι καλές παραστάσεις είναι πάντα κομπλέ και δεν ειναι πάντα αυτές που διαφημίζονται

Καλη Κυριακή :)

Roadartist είπε...

Διαφωνώ ότι οι καλές παραστάσεις είναι πάντα κομπλέ από τώρα μέχρι και τα Χριστούγεννα... Για την ίδια μέρα που πέρασες ίσως ναι, είναι κάποιες και αυτό είναι θετικό. Όχι όμως για τόσο μεγάλο διάστημα - εκτός και αν είναι κάποιες αρκετά εμπορικές που διαφημίζονται πολύ. Γι' αυτό ρώτησα από απλή περιέργεια, καλή εβδομάδα.