Warm as Christmas

Το θυμάμαι λες και ήταν χτες, ώρες ώρες με φοβίζει ο τρόπος που θυμάμαι…
Ένας φίλος μου παιδικός είχε μόλις γυρίσει από το Λονδίνο μαζί με την οικογένεια του. Το ταξίδι εκείνο φάνταζε τότε τόσο μακρινό, τόσο εξωτικό, αργότερα τα πράγματα θα άλλαζαν, οι Έλληνες θα έκαναν κανονική απόβαση στην Oxford Street και στο Harrods, το Λονδίνο θα φάνταζε πιο κοντινό κι από τα Μέγαρα.

Μέσα στα δωράκια που είχαν φέρει μαζί τους ήταν και μερικά δισκάκια, ένα από αυτά προοριζόταν και για μένα.
Το δικό μου ήταν το «Too low for zero», ένα δισκάκι που είχε βγάλει ο Elton John εκείνη τη χρονιά, το 1983 δηλαδή, από αυτό είχε γίνει μεγάλη επιτυχία το «I am still standing», εγώ όμως είχα κολλήσει στο «Cold as Christmas», προφανώς γιατί έτυχε να είναι Χριστούγεννα και ταίριαζε καλύτερα με την ατμόσφαιρα. Το τραγούδι δεν ήταν όμως και τόσο χαζοχαρούμενα χριστουγεννιάτικο όπως θα άρμοζε στην περίσταση, ούτε βέβαια μιλούσε και για Χριστούγεννα, αλλά τι σημασία είχε για μένα, το τραγούδι ήταν «μεγαλίστικο», όπως αρμόζει σε έναν έφηβο που θέλει να δείχνει ότι μεγάλωσε και τα λόγια του μιλούσαν για καταστάσεις που μου ήταν άγνωστες, για συναισθήματα σαν κρύα Χριστούγεννα στη μέση του καλοκαιριού, αργότερα βέβαια θα αναμετριόμουν με κάθε λογής συναισθήματα, κάποια παγωμένα, κάποια καυτά, αλλά τότε ήταν νωρίς για να καταλάβω τη θερμοκρασία τους.

Σήμερα, ψάχνοντας τη λίστα με τα mp3 αρχεία μου - τα δισκάκια χάθηκαν για κάποιο λόγο - έπεσα πάνω του κι ακούγοντάς το ξανά ένιωσα λίγο από εκείνη την αίσθηση που είχα τότε, ακριβώς τριάντα χρόνια πριν, εκείνη την παρθένα αίσθηση, την αμόλυντη από διαψεύσεις και από απογοητεύσεις, αλλά κι από άλλα ζόρικα, μα παράλληλα όμορφα συναισθήματα.

Οι απολογισμοί υποδηλώνουν ότι μεγαλώνεις, έτσι λένε, εγώ πάλι πιστεύω υποδηλώνουν ότι ήδη μεγάλωσες και είναι στιγμές που κάθεσαι και μετράς τι κερδίζεις και τι χάνεις σε αυτή τη ζωή, υπολογίζεις πάνω κάτω το ισοζύγιο - κλέβεις και καμιά φορά, είτε για να το δραματοποιήσεις λίγο περισσότερο, είτε για να το ελαφρύνεις - κι εκεί που ψάχνεις να βρεις εάν όντως είναι ελλειμματικό και χρειάζεσαι επειγόντως εξωτερική βοήθεια - ο συναισθηματικά μπατίρης δεν διαφέρει και πολύ από τον οικονομικά μπατίρη - ή είναι πλεονάζων και ψάχνεις να βρεις τρόπο να το μοιραστείς με τους γύρω σου, δεν θα τα κάνεις και μασούρι, σαν κάτι άλλους όνομα και μη χωριό, τα συναισθήματα είναι σαν το φιλόπτωχο ταμείο του ιδρύματος κι όχι σαν το θησαυροφυλάκιο του θείου Σκρουτζ στη Λιμνούπολη, εκεί που κάθεσαι λοιπόν και σκέφτεσαι όλα τούτα, αντιλαμβάνεσαι ότι ένας ψιλο-τοκογλύφος συναισθημάτων είσαι, ένας ερασιτέχνης ενεχυροδανειστής που ψάχνει συνήθως ένα ευκαιριακό συναισθηματικό κέρδος για να κουτσοβγάλει την καθημερινότητά του, ας πούμε ένα χάδι, μια γλυκιά κουβέντα, μια σιωπή εκεί που πρέπει κι ένα χαμόγελο σε κάθε περίσταση, τα μεγάλα συναισθήματα, τα καυτά και τα παγωμένα, αν τα κυνηγήσεις, ή εάν σε βρουν εκείνα, όπως άλλωστε και τα δανεικά, θέλουν γερές αντοχές, όχι μόνο για να τα γλεντήσεις, αλλά πολύ δε περισσότερο για να τα αποπληρώσεις όταν έρθει η ώρα…