Οι αφελείς ημέρες...

Ένας απρόθυμος ήλιος παιχνίδιζε στην Ερμού ανάμεσα στα σύννεφα και στις οροφές των κτιρίων, κάποια μαγαζιά κλειστά, κόσμος σκυθρωπός, τα καφέ γεμάτα, λίγο ζέστη, λίγο κρύο, κάποιοι περπατούσαν με τα μπουφάν στους ώμους, κάποιοι άλλοι τα κρατούσαν απλά στα χέρια, είναι περίεργες εκείνες οι ημέρες που δεν έχουν ακόμα αποφασίσει σε ποια εποχή ανήκουν, είναι περίεργες οι ημέρες σε αυτή την πόλη γενικώς…
Συνέλαβε τον εαυτό του να κοιτά όπως παλιά, ψηλά με μισόκλειστα μάτια, αναζητώντας τις ακτίνες του ήλιου στην αντανάκλαση που έκαναν πάνω στις γυάλινες προσόψεις των καταστημάτων.
Έξω από ένα κλειστό πλέον πολυκατάστημα, μπροστά από μια βρώμικη βιτρίνα-κουρελού σκόνταψε πάνω της και ήταν λες και το είχε κάνει επίτηδες.
Ήταν έτοιμος να ζητήσει ταπεινά συγνώμη παρατηρώντας την κοπέλα να κοιτάει γύρω από το σώμα της για να διαπιστώσει εάν είχε λερωθεί από τον απρόσεκτο που έπεσε πάνω της.

«Εσύ……………;», της είπε. 

«Πάντα αφηρημένος, που κοιτούσες αυτή τη φορά, μου λες;», του είπε με ένα ολόφωτο χαμόγελο στο πρόσωπο. 

Πριν από περίπου είκοσι χρόνια στα Ιλίσια έτυχε να πέσει με το αυτοκίνητο του πάνω της και να της βουλιάξει τον προφυλακτήρα ...αφηρημένος...και ήταν και τότε μια από εκείνες τις ημέρες χωρίς πρόγραμμα, ημέρες που το καράβι δεν ξέρεις σε ποιες θάλασσες θα ταξιδέψει…
Στο μικρό νεανικό διαμέρισμα στα Ιλίσια, εκείνο που έβλεπε στον ακάλυπτο, σε ένα από εκείνα τα τσιμεντένια κουτιά της αντιπαροχής αλλοτινών εποχών που δύσκολα αντιλαμβάνεσαι το φως και το χρώμα της ημέρας, είχαν λεχτεί τόσα πολλά, τόσα όμορφα, τόσα εντυπωσιακά, την άφηνε να μιλάει και να την πειράζει για την χαριτωμένη προσφορά της πόλης που γεννήθηκε. Όταν αφήνεις τον άλλον να μιλάει περισσότερο από ότι εσύ, είναι σαν του λες, μείνε, είμαι εδώ για να σε ακούσω, δεν είμαι εδώ για μένα, είμαι εδώ για σένα, δεν θέλω να σε χάσω…
Του έλεγε για τα όνειρά της, για τις φιλοδοξίες της, τον φόβιζε μερικές φορές, τότε έμοιαζε σαν πεταλούδα που μόλις είχε βγει από το κουκούλι, έτρεχε, σαν κάτι να ήθελε να προλάβει, η διαδρομή από την μικρή πόλη στην μεγάλη ήταν απλά η εκκίνηση, εκείνη έβλεπε μπροστά το νήμα, εκείνος έβλεπε ακόμα τις άκρες των ποδιών του πάνω στον βατήρα, κάποια στιγμή εκείνη έκανε μια δρασκελιά και ξεκίνησε το σπριντ για να προλάβει τα φλας του τερματισμού, εκείνος προτίμησε τους δρόμους αντοχής….
Λίγα χρόνια αργότερα έτυχε να βρεθούν τυχαία σε ένα καφέ, ήταν και πάλι μια από εκείνες τις ημέρες που κυλούν ράθυμα, έτσι, χωρίς πρόγραμμα, λίγο ζέστη, λίγο κρύο, μέρες αμφίθυμες, του είπε και πάλι πολλά και εντυπωσιακά, ήταν στο αίμα της η φαντασμαγορία, ήταν πλέον μαζί με εκείνον, γαμώτο δεν ήταν κακός, καθόλου κακός μάλιστα, θα ήθελε να είναι ένας χάλιας, ένας άχρωμος, ένας ασήμαντος, δεν ήταν όμως, είχε γούστο τελικά κι αυτό ίσως τον έκανε να αισθανθεί κάπως καλύτερα για τις επιλογές της, βλέπεις μέσα τους ήταν κάποτε κι αυτός, άλλως τε τι τον έπαιρνε να κάνει, αυτός δεν ήξερε από σπριντ, ήξερε να τρέχει με το κεφάλι κάτω, μέχρι να ακούσει το καμπανάκι…
Από τότε και μετά την συναντούσε σχετικά συχνά, δεν σκουντουφλούσε όμως πάνω της, δεν έπεφτε βιαστικός με το αυτοκίνητο πάνω στο δικό της, δεν την συναντούσε τυχαία σε καφέ, ή στα στέκια της πόλης, μα ούτε καν στα όνειρά του, είχε πλέον βγει οριστικά κι από αυτά, την συναντούσε ερήμην της ξεφυλλίζοντας τις ιλουστρασιόν σελίδες κάποιων glossy περιοδικών, την έβλεπε άλλοτε να κρατά ένα ποτήρι στο χέρι σε κάποια κοσμική εκδήλωση, άλλοτε να σκύβει τρυφερά στον ώμο εκείνου και να ποζάρει στον φακό, άλλοτε να δίνει το παρόν σε φιλανθρωπικά γκαλά… 

«…είναι μερικές ημέρες που παίζουν περίεργα παιχνίδια…», της είπε…
Εκείνη είχε χάσει πλέον την χαριτωμένη προφορά της πόλης που γεννήθηκε, είχε αποφασίσει να ανοίξει μια πόρτα και να μπει μέσα σε ένα άλλο σύμπαν, εκείνη έκοβε τα νήματα των σπριντ το ένα μετά το άλλο, εκείνος απλά συνέχιζε τον μαραθώνιο σκουπίζοντας τον ιδρώτα από το μέτωπο…
«Θυμάσαι τότε στα Ιλίσια;», του είπε πίνοντας έναν καπουτσίνο στο καφέ του Public, κοιτώντας την πόλη από ψηλά…«…καμιά φορά αναπολώ εκείνες τις ημέρες, είχαν μια αφέλεια…»…
…σιγά σιγά και μαζί με μια αχνή νοσταλγία για εκείνες τις ημέρες, άρχιζε να ακούγεται αμυδρά και η χαριτωμένη προφορά της από τα παλιά…
Όλα όμως από καιρό είχαν αλλάξει οριστικά, η πόλη είχε αλλάξει, η χώρα η ίδια, οι ίδιοι είχαν αλλάξει, η νοσταλγία έμοιαζε σαν κέρμα στον κατήφορο που βαριέσαι να ακολουθήσεις, όμως πριν από είκοσι χρόνια, στα χρόνια της «αφέλειας» άρχιζε να φωτίζει κάπου ένας ήλιος, μπορεί να ήταν ψεύτικος, χάρτινος, ήταν όμως ένα αστέρι που έλαμπε κάπου στο στερέωμα, έμοιαζε ακόμα και σαν παιδική ζωγραφιά που μουτζουρώνεται μετά από κάτι άλλο, σήμερα το ψάχνεις ανάμεσα στην παρατεταμένη βαρυχειμωνιά, σήμερα μοιάζει σαν να έχει ξεθωριάσει...
Ο ήλιος πλέον είχε ξεπροβάλλει ολόφωτος ψηλά πάνω από την σκυθρωπή πόλη, στην Ερμού ο κόσμος κοιτούσε τις βιτρίνες απρόθυμα, το πανώ μιας διαδήλωσης ξεπρόβαλε στο τέλος της Σταδίου και μερικές δυνατές φωνές ακούστηκαν, κάποιοι διεκδικούσαν μια θέση κάτω από αυτόν τον ήλιο, η λέξη «αφέλεια» ήχησε περίεργα στα αφτιά του…
Εκείνη γύρισε ανάλαφρη πίσω και κλείστηκε με ταχύτητα ξανά μέσα στις ιλουστρασιόν σελίδες των περιοδικών, το βράδυ μπορεί να ήταν προσκεκλημένη σε κάποια κοσμική εκδήλωση, ίσως κάποια στιγμή να αναπολούσε ξανά τις «αφελείς» ημέρες…
Γύρισε κι εκείνος σοβαρός και κλείστηκε ξανά στο γραφείο του, είχαν μαζευτεί πολλά e-mails, σε ποιο να προλάβει να απαντήσει, τι να πρωτοκάνει, αυτό δεν ήταν μαραθώνιος, ήταν σπάρταθλο, έπρεπε μετά να ετοιμάσει τη λίστα με τα ψώνια, το βράδυ στο σπίτι είχε κόσμο, μερικοί φίλοι από τα παλιά, να κάνουν μια σύντομη στάση, να δροσιστούν σε κάποια άκρη της διαδρομής, να σκουπίσουν τον ιδρώτα από το μέτωπο, να θυμηθούν ξανά εκείνες τις παλιές, τις «αφελείς» ημέρες και να συνεχίσουν ξανά τον δικό τους όμορφο αγώνα αντοχής…