Δευτέρα 26 Μαΐου 2014

Τζακ Ντάνιελς



Δεν περνάει πλέον μέρα που να μην φέρνω στο μυαλό μου εκείνη τη διαφήμιση του Τζακ Ντάνιελς, με εκείνον τον κύριο που πετάει ράθυμα φελλούς μέσα σε κάποιο βαρέλι - προφανώς για να σκοτώσει τον χρόνο του - περιμένοντας το διάσημο ουίσκι να ωριμάσει.
Η επίσκεψη μου σε κάποια Δημόσια Υπηρεσία μου προκαλεί άγχος από την προηγούμενη ημέρα. Ακόμα κι όταν ξέρω ότι έχω όλα τα δικαιολογητικά μαζί μου, ακόμα κι όταν πιστεύω ότι διαθέτω όλη την απαιτούμενη ευγένεια και υπομονή, γνωρίζω ότι όλα αυτά θα καταρρεύσουν σαν πύργος από τραπουλόχαρτα με το που διαβώ το κατώφλι του Ελληνικού Δημοσίου. Δεν είναι παντού τόσο δραματικά, δεν γενικεύω, ίσως να είναι όμως η πλειοψηφία ή έστω ένα μεγάλο μέρος των Δημοσίων Οργανισμών, ακόμα και κάποιων εισηγμένων ΔΕΚΟ, οι οποίες υποτίθεται ότι έχουν εφαρμόσει άλλες δομές και τρόπους λειτουργίας, για να χαλάσει άρδην όλη η εικόνα που τυχόν έχεις από κάποια εξαίρεση του κανόνα.
Η σημερινή παρουσία μου σε μια Δημόσια Υπηρεσία ήταν τραυματική και ήταν τέτοια όχι γιατί αντιμετώπισα αγένεια (όπως φοβόμουν), όχι γιατί θα έβρισκα ουρές και χάος (όπως ήμουνα προετοιμασμένος να αντιμετωπίσω), όχι γιατί ήξερα εκ των προτέρων ότι το ωράριο λειτουργίας είναι το πλέον ακατάλληλο για άλλους εργαζομένους, αλλά ξαφνιάστηκα από κάτι το οποίο είχα χρόνια να δω και που πίστευα ότι πλέον έχει εκλείψει, όπως οι ασπρόμαυρες τηλεοράσεις και οι κασέτες μουσικής.
Δεν χρειάστηκε να έρθει η σημερινή ημέρα για να συνειδητοποιήσω ότι κάποια πράγματα δεν αλλάζουν σε αυτή τη χώρα, απλά όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με μια πραγματικότητα που νομίζεις ότι έχεις προσπεράσει, τότε αισθάνεσαι σαν εξωγήινος που προσγειώθηκε σε λάθος τόπο.
Στη σημερινή μου επίσκεψη σε εκείνη τη Δημόσια Υπηρεσία, η ύπαρξη των ηλεκτρονικών υπολογιστών ήταν περιορισμένη, δεν ένιωσα έκπληξη για αυτό, η ύπαρξη υπαλλήλων που βρέθηκαν εκεί για να μουντζουρώνουν χαρτιά βαριεστημένα δεν αποτέλεσε ούτε κι αυτό έκπληξη, έκπληξη δεν ήταν ούτε και η μυρωδιά του καπνού από το τσιγάρο που είχε ποτίσει τα ντουβάρια (νομίζω ότι έχω αποδεχτεί πλέον τη μοίρα μου), έκπληξη δεν ήταν το ατέλειωτο χαρτομάνι που υπήρχε στο χώρο, η έκπληξη ήταν άλλη και αυτή ονομαζόταν «καρμπόν».
Η συγκεκριμένη υπάλληλος που με εξυπηρέτησε - η λέξη εξυπηρέτηση μάλλον δεν είναι η κατάλληλη, θα έλεγα η υπάλληλος η οποία διεκπεραίωσε το αίτημά μου - ενώ είχε το προνόμιο να διαθέτει ηλεκτρονικό υπολογιστή (δεν κατάλαβα εάν λειτουργούσε ή ήταν ντεκόρ), έβγαλε από έναν πάγκο δίπλα της ένα μπλοκ, στη συνέχεια με ευλαβική προσήλωση τοποθέτησε τα φύλλα του καρμπόν μέσα σε αυτό και με σχολαστική ακρίβεια συμπλήρωσε όλα τα κενά πεδία του εντύπου με το χέρι, με έβαλε να υπογράψω, σφράγισε το πρώτο φύλλο, σφράγισε το δεύτερο φύλλο, σφράγισε το τρίτο φύλλο, σφράγισε και το στέλεχος (εννοείται ότι η σφραγίδα ήταν από εκείνες με το ταμπόν) , έβγαλε τα καρμπόν από το μπλοκ με προσοχή για να μην λερωθεί , έκοψε τις σελίδες, την μία την έβαλε σε κάποιο κλασέρ, την άλλη σε κάποιο άλλο κλασέρ, την άλλη μου την έδωσε, ξανατοποθέτησε ευλαβικά τα καρμπόν στην επόμενα στελέχη του μπλοκ, έκλεισε το μπλοκ και το τοποθέτησε ξανά στον πάγκο.
Η υπάλληλος  χωρίς να με κοιτάξει - προφανώς την είχα θαμπώσει (κι αυτή!)- μου είπε ότι δεν είχα τελειώσει ακόμα κι ότι θα έπρεπε να πάω «στην κοπελιά δίπλα» για να πρωτοκολλήσει την αίτηση μου (αυτό το πράγμα με την πρωτοκόλληση ουδέποτε το κατάλαβα) , το γραφείο της οποίας χωριζόταν από το γραφείο της προηγούμενης με ένα μισοξεραμένο γιούκα που πάνω του κρεμόταν μια κορδέλα από τα Max & Perry, ενώ πάνω στο γραφείο της είχε κορνίζες με διάφορες φωτογραφίες της οικογενείας της, είχε ένα λούτρινο αρκουδάκι, μια κούπα με καφέ με πολλές καρδούλες που έλεγε «ζουζούνι μου, σε λατρεύω», επίσης είχε μια θήκη με μολύβια και στυλό που πάνω τους υπήρχαν αρκουδάκια, καρδούλες και άλλα πολύχρωμα σχήματα, υπήρχε ένα μπουκαλάκι με dettol, μπισκότα Παπαδοπούλου με γέμιση σοκολάτα, ένα κουτάκι τσίχλες Trident, στο ραδιόφωνο κάποιος σπάραζε :  «έχεις κάνει έγκλημα καρδιάς και τι να κάνωωωωωωωωωω, σ’αγαπάω και δε μ’αγαπάς και θα πεθάνωωωωωωωωωωω, έχεις κάνει έγκλημα καρδιάς και νιώθω μόνοοοοοοοοοοοοοοοοοος, είσαι ένας έρωτας φονιάς και δολοφόνοοοοοοοοοοοος». Το βλέμμα μου χάθηκε μέσα σε αυτήν την παρδαλή πανδαισία που θύμιζε το καρναβάλι της Πάτρας και κουνώντας το κεφάλι συγκαταβατικά για τον έρωτα τον φονιά και τον δολοφόνο που έχει κάψει την γούνα πολλών, διαπίστωνα έντρομος ότι σε μια άκρη του γραφείου της βρίσκονταν και μερικά φύλλα καρμπόν!
Τίποτα δεν με τρομοκράτησε περισσότερο από εκείνα τα καρμπόν, προφανώς είχα περάσει σε κάποιο άλλο χωροχρόνο. Μέχρι σήμερα πίστευα ότι τα φύλλα καρμπόν είχαν εξαφανιστεί από προσώπου γης και τότε θυμήθηκα τον εαυτό μου νεότερο, τότε που δεν υπήρχαν μηχανογραφικά συστήματα, Internet κι άλλα τέτοια μαραφέτια του διαόλου, ώσπου επανήλθα απότομα στην πραγματικότητα όταν η υπάλληλος άρχισε να λέει στη διπλανή της ότι θα ξαναρχίσει ο «Καρανταής», ένα τούρκικο σήριαλ στην τηλεόραση, στη συνέχεια έβαλε τα καρμπόν μέσα στο μπλοκ της, πρωτοκόλλησε την αίτησή μου, στη συνέχεια έβγαλε τα καρμπόν και τα έβαλε μέσα στα επόμενα φύλλα, έκλεισε το μπλοκ, το τοποθέτησε στην άκρη του γραφείο της κι ενώ απορημένος  παρακολουθούσα το Ελληνικό success story να ωριμάζει μπροστά μου, όπως το Τζακ Ντάνιελς στο Τενεσσί, η υπάλληλος μου έδωσε το χαρτάκι με τον αριθμό πρωτοκόλλου, λέγοντας μου ότι θα πρέπει να το φυλάξω καλά γιατί χωρίς αυτό (το χαρτάκι) θα ήταν δύσκολο, ως και αδύνατον να εξυπηρετηθώ εάν με το κακό συνέβαινε κάτι απρόβλεπτο.
Όταν ρώτησα την υπάλληλο του πρωτοκόλλου - κρατώντας το χαρτάκι στα μετέωρα χέρια μου - ποιο είναι σύνηθες διάστημα διεκπεραίωσης και πότε θα πιστώνονταν τα χρήματα στον λογαριασμό μου, η υπάλληλος με κοίταξε απορημένη, μη μπορώντας να καταλάβει τι ακριβώς της έλεγα κι αφού πέρασαν μερικά δευτερόλεπτα σαν ταινία του Αγγελόπουλου, μου είπε ότι τα αιτήματα αυτά αργουυυυυυυυυύν, αλλά δεν κατάλαβε το άλλο σκέλος της ερώτησης το οποίο αφορούσε την πίστωση των χρημάτων στο λογαριασμό μου, ερωτώντας με εάν εννοούσα πότε θα «πάρω τα λεφτά» κι αφού της είπα «ναι, πότε θα πάρω τα λεφτά;», μου είπε… «ε και που να ξέρω…», την ίδια στιγμή έβαζε ένα καρμπόν μέσα σε ένα μπλοκ για να εξυπηρετήσει τον επόμενο…
Το δικό μου το μυαλό, η ύπαρξη των δύο κυριών δεν ήταν απαραίτητη, ούτε και η δική μου παρουσία, ίσως ακόμα ούτε και της ίδιας εκείνης δημόσιας υπηρεσίας. Στο δικό μου το μυαλό, θα μπορούσα εκείνη την ασήμαντη δουλειά να την κάνω από τον υπολογιστή μου, να μην χρησιμοποιήσω καρμπόν, να μην εκτυπώσω χαρτιά, ή να γράψω το παραμικρό με το χέρι, να μην χάσω χρόνο, να μην καταναλώσω ενέργεια, θα έχανα βέβαια την ευκαιρία να διαπιστώσω ότι υπάρχουν ακόμα κάποια πράγματα σε αυτόν τον κόσμο όπως το καρμπόν, να γνωρίσω τον Τούρκο, τον λεβέντη, τον Καρανταή και να ακούσω κάποιον πονεμένο να τραγουδά για τον έρωτα τον φονιά και τον δολοφόνο… ίσως η ζωή μου να ήταν πεζή χωρίς αυτά, χωρίς το απαραίτητο αλατοπίπερο, χωρίς την έκπληξη, χωρίς την μυρωδιά του καρμπόν και τον λεκέ που αφήνει στα δάχτυλα, όλα αυτά που μας πηγαίνουν χρόνια πίσω, ίσως γιατί εγώ προσπάθησα να πάω μπροστά ενώ όλα κυλούν σε ρυθμούς Τζακ Ντάνιελς κι απορώ εάν το success story γνωρίζει την ιστορία με το καρμπόν, εκτός κι αν το success story κάτι ξέρει περισσότερο από εμάς και δεν μας το λέει…

32 σχόλια:

CsLaKoNaS είπε...

Και νομίζεις ότι αυτά δε συμβαίνουν στις δημόσιες υπηρεσίες άλλων χωρών....

Έλα εδώ μία μέρα στο MVA (Motor Vehicle Administration, εκεί που βγάζουμε άδειες αυτοκινήτων, δίπλωμα οδήγησης κλπ κλπ) για να νιώσεις "σαν στο σπίτι σου".

Ίδια ταλαιπωρία, ίδιες δημοσιουπαλληλικές φάτσες (σε πιο μαύρο είναι η αλήθεια) , ίδια χαζομάρα...

Το δημόσιο ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΟΥ ΤΟ ΙΔΙΟ! Τελεία και παύλα.

Η (καθοριστική) διαφορά είναι πως εδώ π.χ. ο Αμερικανός πολίτης αντιμετωπίζει το Δημόσιο πολύ λιγότερες φορές από ό,τι ο Έλληνας.

Στην Ελλάδα δεν πέρδεσαι χωρίς να το μάθει το ΚΕΠ της περιοχής σου....

scarlett είπε...

Αχ! Τζων Μποη...
αυτό το καρμπόν πολυ σου έκατσε.
Μα τοσο εντυπωση πια σου εκανε ;
Προσωπικα θα ελεγα πως το εχω συναντησει αρκετες φορες. Τωρα μη με ρωτας πότε και πού.

Οσο για το τι γνωριζουν αυτοι του success story ....υποθετω οσα ακριβως γνωριζει και ο Βενιζελος οταν λεει με πονο ψυχης πως γνωριζει τι θα πει να εισαι μακροχρονια ανεργος

Τζων Μπόης είπε...

Λάκωνα, η (καθοριστική) διαφορά με την Αμερική, είναι ότι εδώ χωρίς το Δημόσιο δεν μπορείς να προχωρήσεις ρούπι και δυστυχώς η νοοτροπία αυτή δεν αφορά μόνο το Δημόσιο.

Τζων Μπόης είπε...

Scarlett, μα το 2014 είναι δυνατόν να μην μου κάνει εντύπωση η ύπαρξη του καρμπόν ; Όσο κι αν σου φαίνεται περίεργο, πίστευα ότι δεν υπάρχει πλέον καρμπόν!
Όσο για τον κύριο που αναφέρεις, σε παρακαλώ ας μην μολύνουμε το blog τούτο με ιούς :)

CsLaKoNaS είπε...

πολύ σωστά δίοτι σε τελική ανάλυση, η νοοτροπία των πολιτών είναι αυτή που καθορίζει την αποστολή, το μέγεθος, την ισχύ και τον τρόπο λειτουργίας του Κράτους.

thinks είπε...

Κατ' αρχάς είμαι σίγουρος ότι σου διαφεύγει πως το καρμπόν είναι απαραίτητο όταν θέλεις να κάνεις μια κόπια από την οθόνη του κομπιούτερ. Χρησιμοποιείς όμως λεπτά χαρτιά και τα καινούργια διαφανή καρμπόν, ώστε κα φεγγίζουν τα γράμματα από την οθόνη, δια μέσου των χαρτιών και καρμπόν που ακουμπάς επάνω της για να τα αντιγράφεις με το ειδικό ανεξίτηλο μολύβι.

Το Πρωτόκολλο, είναι το ισάξιο, για μια δημόσια υπηρεσία, του ότι είναι ένα περίπτερο με σουβενίρ σε έναν αρχαιολογικό χώρο. Ότι πάρεις, κι ότι δώσεις, κι ότι κάνεις, θέλουνε ένα σουβενίρ. Και για α μην νομίζεις ότι θα το χάσουνε, του βάζουνε έναν αριθμό. Αυτός λέγεται Αριθμός Πρωτοκόλλου. Και είναι μοναδικός. Ένα πράγμα να δεις σαν όταν σε μια βάση στοιχείων δημιουργήσεις ένα καινούργιο ψηφιακό επίπεδο, και το πρόγραμμα από μόνο του δίνει καινούργιο, αύξοντα και μοναδικό αριθμό στο νεοδημιουργηθέν αρχείο. Για το Πρωτόκολλο όμως δεν χρησιμοποιούνε καρμπόν γιατί θα ήταν φαύλος κύκλος το να βγάζεις πρωτόκολλο για το φύλλο του καρμπόν που μόλις χρησιμοποίησες (ώστε να μπορείς να αποδείξεις ότι αντέγραψες από την οθόνη του κομπιούτερ.

Νομίζω, οδηγίες για την χρήση καρμπόν σε δημόσιες υπηρεσίες είχαν δημοσιευτεί στον μεσοπόλεμο στην Πράγα από έναν δημόσιο υπάλληλο ονόματι Κάφκα.

Πάντως για να σε κάνω να κλάψεις, να σου θυμίσω ότι τον Νοέμβριο ανανέωσα την άδειά μου οδηγήσεως στην Μασαχουσέτη, και χρειαζόμουνα οφθαλμολογικό τεστ, καινούργια φωτογραφία, και αίτηση. Το RMV ήταν conveniently πάνω στον αυτοκινητόδρομο στα services δίπλα στην βενζίνη και το MacDonald's. Από την στιγμή που πήρα το νούμερό μου για σειρά, μέχρι την στιγμή που έφυγα από το RΜV της Μασαχουσέτης με την καινούργια άδεια στα χέρια μου πέρασαν 8 λεπτά (τα μέτρησα) --και τα είχε κάνει όλα μία υπάλληλος, φωτογραφία και τεστ ματιών και αίτηση έτοιμη στα κεντρικά κομπιούτερ, όλα εκεί στο γκισέ, και βρήκε και τον χρόνο να μου πει καλαμπούρια για τις Red Sox που είχαν κερδίσει το πρωτάθλημα και να μου πει και ότι ζηλεύει που ζω στην Ιταλία. Φεύγοντας έβαλα και βενζίνη και αγόρασα και σουβενίρ των Red Sox...

Yoga ή meditation έχεις σκεφτεί, μήπως βοηθήσει;

Τζων Μπόης είπε...

Λάκωνα, συμφωνούμε απολύτως (επιτέλους) ! :))

Τζων Μπόης είπε...

Δημήτρη, μπερδεύτηκα

Τελικά να βγάλω δίπλωμα οδήγησης στις ΗΠΑ ;
Οι γνώμες εδώ διίστανται :)

thinks είπε...

Φαίνεται ότι εξαρτάται από την Πολιτεία :-)

Εγώ πάντως στην ιταλία οδηγώ με το Βρετανικό. Το λάθος μέρος κατεύθυνσης του δρόμου δεν έχει σημασία γιατί στην Ιταλία δεν τα λαμβάνουνε υπ' όψιν τους αυτά...

Τζων Μπόης είπε...

άρα να μην διαλέξω γενικώς τις ΗΠΑ αλλα να διαλεξω τη Μασαχουσέτη, επίσης στην Ιταλία δεν θα έχω πρόβλημα καθώς είμαι έμπειρος στην οδήγηση ανεξαρτήτως λωρίδας :)

thinks είπε...

Πρόσεχε όμως γιατί ενώ στην Μασαχουσέτη επιτρέπεται η δεξιά στροφή με κόκκινο, στην διπλανή Κονεκτικούτη απαγορεύεται και θα σε γράψουνε (πίσω από κάθε δέντρο κρύβεται και ένα περιπολικό με έναν Ιρλανδό με Ρέημπαν και σρανταπεντάρι).

Έλα να οδηγούμε στις κορδέλες μαζί, δίπλα-δίπλα, καθώς θα γελάμε με όσους πέφτουν στον χείμαρρο να μας αποφύγουν!!

CsLaKoNaS είπε...

Θα συμφωνήσουμε απόλυτα εαν αποδεχθείς και την αντίστροφη πρόταση: ότι δηλαδή με τη σειρά του, και ο τρόπος λειτουργίας - μορφή και έκταση του Κράτους διαμορφώνει τη νοοτροπία των πολιτών.

Είναι μια διαρκής ανατροφοδότηση κατάστασης, αυτή η αλληλεπίδραση κράτους-πολιτών που συντελεί στην παγίωση ενός συγκεκριμένου τρόπου σκέψης.

Γι αυτο και στην Ελλάδα δεν μπορούμε να ξεκολλήσουμε από τον κρατισμό αν και όλα τα δεινά που βίωνουν οι πολίτες της χώρας αυτής είναι απόλυτα συνδεδεμένα με το κράτος.

Τζων Μπόης είπε...

Δημήτρη, μάλλον θα παραμείνω πάνω στη σέλα του ποδηλάτου μου :)

Τζων Μπόης είπε...

Λάκωνα, το υδροκέφαλο Κράτος το φτιάχνουν οι πολίτες
Αν δεν τους άρεσε θα το άλλαζαν.

CsLaKoNaS είπε...

δηλαδή πιστευεις πως η πλειοψηφία των συμπολιτών μας θεωρεί πως έχει "δομήσει" το κράτος της αρεσκείας της;

Τζων Μπόης είπε...

Ασφαλώς!
Δεν ασπάζομαι τη θεωρία της παραπλάνησης

CsLaKoNaS είπε...

δηλαδή πιστευεις πως οι ελληνες πολιτες ειναι. ικανοποιημενοι απο την κρατικη παιδεια, υγεια, δικαιοσυνη και οσους αλλους τομεις στους οποιους εμπλεκεται το κρατος....

Τζων Μπόης είπε...

ικανοποιημένοι δεν είναι, αλλά αυτό έχουν επιλέξει.

CsLaKoNaS είπε...

δηλαδή εχουν επιλεξει αυτο με το οποιο δεν ειναι ικανοποιημενοι ;

δηλαδή είχαν την εναλλακτική π.χ. να επιλεξουν καλυτερες κρατικες υπηρεσιες υγειας και επελεξαν τις χειροτερες...

CsLaKoNaS είπε...

φυσικα ολοι θυμομαστε τα δημοσια ΚΤΕΟ και το χρονο αναμονης ή τα φαινομενα διαφθορας για να "περασουν" το αμαξι του πολιτη, για να ερθω στο παραδειγμα σου.

θυμομαστε ολοι τα κλαμματα των πολιτων οταν ιδιωτικοποιηθηκαν τα κτεο και μηδενιστικε ο χρονος αναμονης κ η διαφθορα....

Τζων Μπόης είπε...

Οι Έλληνες έχουν κάνει τις επιλογές τους, αποδείχτηκε και με τις τελευταίες εκλογές.
Πέρα από τα κόμματα που επιλέγουν, τα οποία ειναι σάρξ εκ σαρκός τους, επιλέγουν και τα ανάλογα πρόσωπα.
Για το ευρωκοινοβούλιο επέλεξαν ηλικιωμενους, τηλεπερσόνες, ποδοσφαιριστές, απόστρατους, κλπ, που μπορεί να είναι και καλύτεροι από τους άλλους, αλλά εγώ πάλι γιατί ειμαι δύσπιστος?

CsLaKoNaS είπε...

1. Για το ευρωκοινοβούλιο αν είχα να επιλέξω μεταξύ Ζαγοράκη και Γραμματικάκη θα επέλεγα τον πρώτο. Δεν ξέρω ποιος είναι ο Ζαγοράκης, ξέρω όμως ποιος είναι ο Γραμματικάκης. Και όταν λέω ξέρω εννοώ ξέρω προσωπικά.

2. Το πρόβλημα όμως είναι βαθύτερο. Για τις εκλογές γενικότερα οι πολίτες δεν είναι πως δεν ξέρουν ποιους ψηφίζουν. Είναι πως δεν γνωρίζουν γιατί τους ψηφίζουν και πως περιμένουν να μεταβληθεί η ζωή τους με την κάθε τους επιλογή.

3. Οι πολίτες δεν ξέρουν τι μπορούν και τι δεν μπορούν να περιμένουν από την Πολιτική.

3. Ο μεταπολιτευτικός κρατισμός στην Ελλάδα ήταν ένα μοντέλο ανάπτυξης το οποίο εξαφάνισε κάθε εναλλακτικό μοντέλο. Έτσι ο κόσμος που γνώριζε π.χ. τη δεκαετία του '80 πως δεν μπορεί να βρει δουλειά αν δεν περάσει από την κλαδική του ΠαΣοΚ δεν μπορεί να αντιληφθεί πως υπάρχει και ζωή χωρίς κράτος. Οι πολίτες πιστεύον πως όλα είναι θέμα πολιτικής και όλα μπορούν να λυθούν πολιτικά.

Οτιδήποτε δεν λύνεται πολιτικά, σημαίνει πως για το συγκεκριμένο θέμα απλά το κράτος δεν ήταν αρκετά μεγάλο και ισχυρό. Συνεπώς πρέπει να ισχυροποιηθεί έναντι των ατομικών ελευθεριών των πολιτών του, αφού δεν υπάρχει άλλο είδος ισχυροποίησης του κράτους.

4. Αυτό όμως που δεν μπορούν να κατανοήσουν οι πολίτες είναι πως αυτή η λειτουργία του κράτους όχι μόνο μειώνει τον παραγώμενο πλούτο αλλά και καλλιεργεί μίσος, φθόνο και διχόνοια ανάμεσα στους πολίτες. Γιατί το κράτος κάνει μόνο μία δουλειά : παίρνει αξία (χρήματα) από εσένα (με τη βία) και δίνει σε εμένα μέρος της και κρατάει την υπόλοιπη αξία το ίδιο για τον κόπο του.

Αυτή η βία του κράτους δημιουργεί την κρίση και οδηγεί σε ακραίες μορφές πολιτικής έκφρασης...

Αυτό κάνει κάθε κρατική δομή...δήμος, περιφέρεια, κεντρική κυβέρνηση, Βρυξέλλες...

Τζων Μπόης είπε...

1. Πιστεύω ότι επιλογές υπάρχουν. Εμείς διάλέγουμε, δεν μας τους επιβάλλουν. Λογικές άσπρο - μαύρο και αδιέξοδα δεν αποδέχομαι.

2. Διαφωνώ. Όπως σου είπα δεν αποδέχομαι τη θεωρία της παραπάνησης, ούτε τη θεωρία τη άγνοιας. Τις κλαδικές ξέραμε καλά γιατί τις ψηφίζαμε, όπως και τώρα ξέρουμε καλά τι και γιατί ψηφίζουμε. Άγνοια της λειτουργίας και τη σημασίας των θεσμών να το δεχτώ.

3. Το αυτό.

4. Το πρόβλημα δεν είναι απλά το μεγάλο Κράτος, το πρόβλημα είναι το αναποτελεσματικό μεγάλο Κράτος
Δεν θα με ενοχλούσε ένα μεγάλο Κράτος, πιο αποτελεσματικό...σχήμα οξύμωρο; ίσως.
Μέχρι πριν από κάποια χρόνια για να γεννηθεί ένα ον απαιτούνταν ένα αρσενικό κι ένα θηλυκό του είδους, σήμερα αναπαραγόμαστε και με κλωνοποίηση. Δεν αποδέχομαι λογικές "ή έτσι, ή αλλιώς", μπορεί και έτσι και αλλιώς.

CsLaKoNaS είπε...

Με κατηγορείς διαρκώς πως προκρίνω λογικές "έτσι ή αλλιώς" και δεν έχεις άδικο.

Όμως :

1. Δεν γνωρίζω ένα μεγάλο και αποτελεσματικό κράτος σε αυτόν τον πλανήτη. Μεγάλη μου χαρά να το βρω και να το μελετήσω.

Στις ΗΠΑ 235 εκατ. δολλάρια ξοδεύτηκαν για το site του obamacare και το site δεν δούλευε για μήνες....

2. Στην Ελλάδα δεν ψέγω το μοντέλο ανάπτυξης της δεκαετίας του '80 για εκείνη τη δεκαετία. Ψέγω την παρακαταθήκη που άφησε στη νοοτροπία των πολιτών, σήμερα. Και αυτό γιατί ειδικά για την Ελλάδα, δεν γνωρίζω ΚΑΝΕΝΑ τομέα της οικονομίας που να απελευθερώθηκε και τελικά να επιδεινώθηκε. Από το 9.84 (ημι-ιδιωτικοποίηση) μέχρι την κινητή τηλεφωνία κλπ κλπ, όπου το κράτος αποσύρθηκε τα πράγματα πήγαν πολύ πολύ καλύτερα. Αυτό είναι κάτι που ο κόσμος δεν το βλέπει. Ειδικά τώρα που βιώνουν την κρατική κατάρρευση συνεχίζουν να πιστεύουν στο κράτος υποστήριζοντας μορφώματα μαύρου ή κόκκινου κρατισμού (ΧΑ, ΣΥΡΙΖΑ).

Αυτό το φαινόμενο είναι που μου κάνει φοβερή εντύπωση και προσπάθησα να περιγράψω τις αιτίες του παραπάνω...

Τζων Μπόης είπε...

Λάκωνα, πιστεύω στην ανακάλυψη του τροχού :)
Ρομαντικός; Αιθεροβάμων; Αφελής;
Δεν πιστεύω ούτε στο πολύ Κράτος ούτε στο λίγο, πιστεύω στην αποτελεσματικότητα, το κριτήριο μου δεν είναι ποσοτικό και εμμονές τέτοιου είδους δεν έχω (πλέον).
Το γεγονός οτι δαπανήθηκαν τ;oσα λεφτά στην Αμερική για ένα site δεν μου λέει κάτι, μπορώ (κι όταν λέω ότι μπορώ, εννοώ μπορώ (!) κατανομάζοντας, αλλά δεν θα το κάνω) κάποιες ιδιωτικές επιχειρήσεις οι οποίες έχουν δαπανήσει ή μάλλον κατασπαταλήσει πολλά χρήματα για ανάπτυξη μηχανογραφικών συστημάτων, τα οποία στη συνέχεια δεν λειτούργησαν αποτελεσματικά!
Αλήθεια, εσύ από που βλέπεις το Κράτος στην Ελλάδα να αποσύρθηκε;

CsLaKoNaS είπε...

"πιστεύω στην αποτελεσματικότητα"

μα πρέπει να ορίσεις τι είναι αποτελεσματικότητα. Τα ποσοτικά κριτήρια είναι ασφαλές μέτρο αποτελεσματικότητας και είναι απόφευκτα. Δεν περιγράφουν πλήρως την κατάσταση αλλά δίνουν μία πολύ καλή εικόνα.

" δεν μου λέει κάτι"

Σοβαρά;

Τα χρήματα που δαπανά μία εταιρεία είναι της εταιρείας! Είναι χρήματα που έχει κερδίσει η εταιρεία ή κάποια άλλη εταιρία τις τα έχει εθελοντικά δανείσει. Η κακή δαπάνη βαραίνει τους μετόχους της (γι αυτό και οι μέτοχοι μπορούν και έχουν άμεση εποπτεία στις δραστηριότητες). Αν οι συνέπειες της αποτυχίας είναι σοβαρές η εταιρεία παύει να υπάρχει, ειδάλλως δημιουργεί πρόβλημα στην ομαλή λειτουργία των υπόλοιπων εταιρειών.

Τα χρήματα που δαπανά το κράτος δεν είναι δικά του. Τα έχει πάρει (δια της φορολογίας) από τους πολίτες του. Οι πολίτες δεν έχουν το δικαίωμα να ελέγξουν τις δαπάνες σε κανένα στάδιο της επένδυσης ενώ όταν η τελευταία πέφτει έξω η επένδυση κανένας δεν είναι υπεύθυνος αλλά όλοι θύματα (βλέπε π.χ. ολυμπιακά έργα).

Το τέλος της δεκαετίας του '80 το ΑΕΠ της χώρας ήταν κατά 90% κρατική δαπάνη. Σήμερα είναι πολύ χαμηλότερο.

Χαρακτηριστική απελευθέρωση αγοράς ήταν η κινητή τηλεφωνία και το ίντερνετ. Μία αγορά υγιέστατη, με μεγάλο τζίρο, πολύ καλές υπηρεσίες και καλές τιμές σε σχέση με άλλες χώρες.

Κατά τα άλλα η Ελλάδα αντιμετωπίζει τεράστια προβλήματα κρατικοδίαιτου καπιταλισμού και οργανωμένουν συντεχνιών που επιβάλουν ολιγοπώλια, τον οποίο πολλοί συγχέουν με την ελεύθερη αγορά. Η διαστρέβλωση αυτή είναι αποκλειστική ευθύνη του κράτους και μόνον.

Τζων Μπόης είπε...

Άναψαν τα αίματα;

Τα χρήματα της εταιρείας είναι των μετόχων...
ενδιαφέρον.
Πολλες φορές όμως μέτοχοι ειναι ασφαλιστικά ταμεία, λεφτά δικά σoυ και δικά μου, μέτοχοι είναι άλλοι φορείς που εμπλέκονται με το Δημόσιο, τράπεζες (κρατικές), κλπ., κι επίσης η κατασπατάληση πόρων εμμέσως είναι φόροι που δεν αποδίδονται .
Τα ολογιπώλια που αναφέρεις δημιουργούνται κι από το είδος της ελεύθερης αγοράς που ευαγγελίζεσαι, καθώς αυτή η "ελεύθερη αγορά", οδηγεί στον γιγαντισμό και είναι αυτή που στο τέλος τρώει τις σάρκες της.
Όσο για την αποτελεσματικότητα, αυτή έχει σαφώς ποσοτικό αλλά έχει και ποιοτικό κριτήριο.
Σε φούντωσα; ;))

CsLaKoNaS είπε...

"ασφαλιστικά ταμεία"

οι ασφαλιστικές μου εισφορές είναι υποχρεωτικές; ΝΑΙ

Εγώ ως Μηχανικός είμαι ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ στο ΤΣΜΕΔΕ. Μ' αρέσε-δε μ' αρέσει πληρώνω αυτούς γιατί αυτός είναι ο ΝΟΜΟΣ. Αν θέλω να έχω υπογραφή μηχανικού μηχανικού είμαι σκλάβος του ΤΣΜΕΔΕ. Αυτό είναι αποτέλεσμα του κράτους (πρόνοιας).

Πες όμως στον Έλληνα ότι δε μπορείς να έχεις και κράτος Πρόνοιας και κράτος Δικαίου. Είναι δίκαιο για μένα ως ελεύθερος επαγγελαματίας να καταβάλλω αναγκαστικά ασφάλιστρα σε έναν φορέα που δε μπορώ να ελέγξω;

Ο μέτοχος μία εταιρείας δεν είναι αναγκαστικά μέτοχος.

Νομίζω είναι μία μεγάλη διαφορά.

"δημιουργούνται κι από το είδος της ελεύθερης αγοράς που ευαγγελίζεσαι"

Όχι. Τα ολιγοπώλια δεν μπορούν να δημιουργηθούν στο βαθμό που γνωρίζουμε αν δεν βοηθούνται από το κράτος που παρεμβαίνει με κανονισμούς και στο όνομα της ασφάλειας των πολιτών μειώνουν τον ανταγωνισμό προς όφελος των μεγαλοεπιχειρηματιών. Παράδειγμα στην Ελλάδα το φρέσκο γάλα. Πόσες μέρες ορίζεται πως το γάλα είναι φρέσκο....Άρες μαρες κουκουνάρες....όλη η ιστορία έγινε για το ποιες εταιρείες θα καταφέρουν να πετύχουν τα "στάνταρ ασφαλείας" που θα θέσει το κράτος.

Ένα είναι το στάνταρ ασφαλείας και αυτό υπάρχει στην επιλογή του καταναλωτή. Γιατί μία φορά θα πάρεις το ξυνισμένο γάλα, μία φορά θα σε πιάσει κόψιμο και τέλος...

Τόσο το κέρδος όσο και η ζημία είναι χαρακτηριστικές και επιθυμητές λειτουργίες της ελεύθερης αγοράς. Δεν μπορούν να κερδίζουν όλοι, πάντα, ό,τι και να κάνουν. Τόσο το κέρδος όσο και η ζημία σημαίνουν κάτι πολύ σημαντικό. Γι αυτό και κανείς δεν τρώει τις σάρκες κανενός. Η σαρκοφαγία όποτε έχει υπάρξει είναι τραγικό φαινόμενο αλλά πάντα πίσω από μία σαρκοφαγία ο ρόλος του κράτους ήταν καθοριστικός, παρά την όποια του καλή πρόθεση να βοηθήσει.

Τζων Μπόης είπε...

εκείνο το κτήριο του ΤΣΜΕΔΕ στην πλατεια Κλαυθμωνος το σκεφτηκατε πολυ για να το κανετε?
το πιο αχαρο, γκριζο και ασχημο κτηριο της Αθηνας, με τρομαζει και που το βλεπω , οπως με τρομαζει και η ελευθερη αγορα σου που οδηγει καρφι στον γιγαντοσμό και στην χειραγωγηση
Τελικα εμείς πρέπει να πλακωθούμε :)))

CsLaKoNaS είπε...

να ήτανε μόνο το αυτό το κτήριο...εδώ κάναμε γκράντε επένδυση την αγορά της τράπεζας αττικής...πάλι καλά που δεν παίξαμε τα αποθεματικά μας στο χρηματιστήριο ή δεν τα κάναμε δομημένα ομόλογα....τώρα πάμε πολύ άσχημα...η οικοδομική δραστηριότητα έχει παγώσει. Το ταμείο μας που ήταν το πλέον υγιές με αναλογία 1 προς 7 (!!!) τώρα θα το πάρει ο διάολος...

Και βέβαια υπάρχει χειραγώγηση και εξαπάτηση στην ελεύθερη αγορά. Όμως μόνο εκεί έχεις πάντα τη δυνατότητα να πάψεις να είσαι θύμα χειραγώγησης και να τιμωρήσεις καθοριστικά το γίγαντα που πήγε να σε εξαπατήσει (βλ. BP και την καταστροφή στον κόλπο του Μεξικού).

scalidi είπε...

Μπορεί η πραγματικότητα να είναι άθλια και απογοητευτική, αλλά η αφήγησή σου ήταν απολαυστική. Αυτό μας μένει: να γράφουμε τον πόνο μας. Και δεν το λέω με μοιρολατρία...

Τζων Μπόης είπε...

...και που τον γράφουμε τι βγαίνει;