Τετάρτη 15 Οκτωβρίου 2014

Να πούμε το νερό νεράκι



Νομίζω ότι ερωτεύτηκα…
Ξανά…
Δεν φανταζόμουνα ότι θα μπορούσε να μου συμβεί κάτι τέτοιο πάλι, πίστευα ότι πλέον είχα «κλείσει» με αυτό το θέμα. Τους έζησα τους έρωτές μου και τους χόρτασα. Όμως ποτέ μη λες ποτέ…
Το έχω ξαναπεί και για μια ζωή θα το υποστηρίζω. Ό έρωτας δεν κοιτά, χρώμα, φυλή, φύλλο, ηλικία, κοινωνικό status, ο έρωτας είναι απόλυτα τυφλός!
Πριν ξεκινήσω να γράψω αυτό το άρθρο προβληματίστηκα πολύ, λέω θα με παρεξηγήσουν, δεν είναι εύκολο να ομολογήσεις κάτι τέτοιο, θέλει κότσια, θέλει γερό στομάχι για να αντιμετωπίσεις την καχυποψία των άλλων, να αντέξεις ακόμα και τη χλεύη.
Μπορεί κάποιος να με πει βλαμμένο, βαρεμένο, σαλεμένο, πλέον δεν με νοιάζει, είμαι τόσο περήφανος για αυτό που νιώθω που θέλω να το φωνάξω να το πω, πως είμαι αμαρτωλός που αγαπώ….
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Όλα ξεκίνησαν τον περασμένο Αύγουστο όταν βρέθηκα σε μια ερημική παραλία. Ήμουνα μόνος, εγώ, μια πετσέτα και η αποκοτιά μου, το μαγιό δεν είναι ποτέ απαραίτητο, γυναίκα δεν με ακολούθησε, είχε μποτέ και κομμωτήριο, είπα λοιπόν να περάσω την κλιμακτήριό μου μόνος, να στοχαστώ πλάι στο κύμα.
Στην ίδια όμως παραλία αντιλήφθηκα ότι υπήρχε κι άλλος ένας. Τελικά ήμασταν αυτός, εγώ και η θάλασσα μπροστά μας, κάπου στο βάθος φάνηκε μια τράτα…
Ο ήλιος ήταν καυτός, ζέστη, τα κορμιά ιδρωμένα, το στόμα αφυδατωμένο, ένιωθα να διψώ, αλλά νερό δεν είχα, ούτε και γυναίκα δίπλα μου να προνοήσει για τα πρακτικά, είπαμε, είχε μποτέ και κομμωτήριο κι εγώ περνάω κλιμακτήριο, δεν μπορώ να τα σκέφτομαι κι όλα! Κάποια στιγμή γύρισα τα μάτια αριστερά και είδα εκείνον να δροσίζεται με νερό από ένα μπουκάλι…
Ήμουνα ένας ανόητος που δεν είχα φροντίσει να προμηθευτώ ένα μπουκάλι νερό, έστω και τη γυναίκα (για τα πρακτικά ντε), είχα θυμώσει πολύ με μένα, είχα εξοργιστεί κι όσο σκεφτόμουνα ότι εκείνη έκανε την ίδια ώρα βαφή στη ρίζα, ενώ εγώ διψούσα, μου ανέβαινε το αίμα στο κεφάλι.
Δεν είχα όμως άλλη επιλογή, είτε έπρεπε να φύγω μέσα στο λιοπύρι και να ψάξω για λίγο νεράκι, αλλά μέχρι το περίπτερο, την πηγή, ή την καντίνα θα είχα πέσει τ’ ανάσκελα, γαμώ την ηλικία μου και την κλιμακτήριο μου, είτε θα έπρεπε να ρίξω τα μούτρα μου και να ζητήσω λίγο νεράκι από τον άγνωστο λουόμενο παραδίπλα μου…
Αυτό κι έκανα…
Ο άνθρωπος φάνηκε ευγενέστατος, δεν ρώτησα εάν ήταν μόνος, ή έαν η δικιά του έκανε κι εκείνη μποτέ και κομμωτήριο την ίδια ώρα, πάντως δεν φάνηκε να τον ενοχλώ, μάλλον το αντίθετο. Μαζί του είχε αρκετά μπουκαλάκια με εμφιαλωμένο νερό, ζήτησα ένα.
«Γεια σου, με λένε Τάκη”, μου είπε και προθυμοποιήθηκε να μου δώσει ένα μπουκαλάκι χαμογελώντας μου διάπλατα. Άνοιξα το καπάκι, άγγιξα τα διψασμένα μου χείλη στο άνοιγμα του μπουκαλιού και αμέσως ήπια και τα 75 ml νερού που περιείχε το μπουκάλι.
Ο Τάκης με κοίταξε στα μάτια.
«Διψούσες τόσο πολύ, λοιπόν;», είπε
«Ναι Τάκη, είχα κορακιάσει», είπα.
«Αν θες, κάθισε να τα πούμε», είπε.
Ο Τάκης ήταν πολύ ευγενικός, δεν είχα λόγο να αρνηθώ, κλιμακτήριο είχα, όχι Εμπολα, βέβαια σκέφτηκα και λίγο πονηρά… αν ξεναδιψούσα ο Τάκης θα μπορούσε να μου προσφέρει ξανά ένα μπουκαλάκι με νερό, δεν θα με άφηνε να πέσω κάτι από την αφυδάτωση, φαινόταν καλό παιδί…
Έκατσα λοιπόν μαζί του πάνω στην καυτή άμμο, κρατώντας ακόμα στα χέρια μου το άδειο μπουκάλι. Ένιωθα κάπως άβολα για να πω την αλήθεια. 
Καθώς όμως επεξεργαζόμουνα αμήχανα το μπουκάλι, διαπίστωσα ότι δεν ήταν ένα οποιοδήποτε μπουκάλι με εμφιαλωμένο νερό κάποιας εταιρείας, αντιθέτως, πάνω στο μπουκάλι υπήρχε μια χειρόγραφη ετικέτα που έλεγε «Σ’ ΑΓΑΠΩ!»
Γύρισα και κοίταξα τον Τάκη.  Ο Τάκης για να προλάβει την ερώτησή μου άρχισε να μου δείχνει και τα υπόλοιπα μπουκαλάκια με το νερό.
Είχα μείνει εμβρόντητος. Στο ένα μπουκαλάκι υπήρχε μια άλλη χειρόγραφη ετικέτα που έλεγε: «ΣΕ ΛΑΤΡΕΥΩ!», στο άλλο: «ΣΕ ΘΕΛΩ!», στο άλλο: «ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΖΗΣΩ ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ!», σε ένα άλλο: «ΕΙΣΑΙ Η ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ ΜΟΥ!», σε κάποιο άλλο: «ΕΙΣΑΙ Ο ΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΑΠΝΕΩ!» και στα υπόλοιπα: «ΕΙΣΑΙ Ο ΖΩΟΓΟΝΟΣ ΗΛΙΟΣ ΜΟΥ!», «ΕΙΣΑΙ ΤΟ ΦΩΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ!».
Ο Τάκης με κοίταξε αποφασιστικά και μου έδωσε ένα ακόμα μπουκάλι που έγραφε: «ΜΑΖΙ ΣΟΥ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ!»
Κοίταξα τον Τάκη κατάματα.
«Τάκη, τι με πότισες τον μεσήλικα;», ψέλλισα με απορία.
«Δεν σου άρεσε;», είπε, κλείνοντας μου το μάτι.
Δεν ξέρω που βρήκα το θάρρος, δεν ξέρω ποια παρόρμηση με έσπρωξε να το ομολογήσω, αλλά κοιτώντας τον Τάκη κατάματα, του είπα: «Τάκη, είναι το δροσερότερο και το ωραιότερο νερό που έχω πιει!».
«Το ξέρω!» μου απάντησε με σιγουριά…
«Από ποια δροσερή πηγή είναι αυτό το νερό Τάκη;», ψέλλισα, καθώς ο καυτός ήλιος ένιωθα να με καίει, καθώς η ένταση της στιγμής και η αμηχανία για όσα περίεργα, αλλά όμορφα συνέβαιναν σε εκείνη την απομονωμένη παραλία, με έκαναν να θέλω να πιω λίγο νερό ακόμα!
«Πιες και το “ΠΑΛΑΒΟΣ, ΤΡΕΛΟΣ ΚΙ ΕΡΩΤΟΧΤΥΠΗΜΕΝΟΣ ΜΑΖΙ ΣΟΥ!’ και θα σου τα εξηγήσω όλα», μου είπε  ο Τάκης..
Αφού ήπια και εκείνο το μπουκάλι, ο Τάκης άρχισε την εξιστόρηση.
«Νιώθω ερωτευμένος», μου είπε.
Το είχα καταλάβει αυτό, ήταν οφθαλμοφανές, αλλά γιατί ο Τάκης ήθελε να μου πει την ιστορία του, ποια ήταν αυτή παράφορη αγάπη που τον ανάγκαζε να γράφει ετικέτες με ερωτικό περιεχόμενο πάνω στα μπουκάλια με το νερό; να πω ότι περνούσε κλιμακτήριο κι αυτός; να πω ήταν κι αυτός μεσήλικας; μπααααα, ήταν νεότερος από μένα, να πω ότι φαινόταν πειραγμένος, μα σάμπως εγώ φαίνομαι;
«Μίλα μου Τάκη», του είπα, «άνοιξε την καρδιά σου ακόμα και σε έναν άγνωστο μεσήλικα, αύριο ούτε θα με δεις, ούτε θα σε ξαναδώ, αυτή η ιστορία θα τελειώσει εδώ, εδώ θα μείνουν όλα, οι γλάροι, το κύμα, τα βότσαλα και τα μπουκάλια με το νερό θα μας ακούσουν μόνο!».
«Ερωτεύτηκα πρόσφατα» μου είπε, «αλλά αυτός ο έρωτας… πώς να το πω…  δεν είναι τόσο ορθόδοξος, είναι από εκείνους που λέμε… ‘διαφορετικός’…»
«Τάκη, μην κομπιάζεις, πες τα με το όνομά τους, βγαλτ’ τα από μέσα σου, τα έχω ξανακούσει αυτά, δεν είμαι και χτεσινός, τα τραβάω σαν μαγνήτης ο μεσήλικας, δεν θα σε παρεξηγήσω, μίλα ανοιχτά», του είπα με τόλμη…
«Ερωτεύτηκα το νερό, δεν ζω χωρίς αυτό!»
«Τάκη, είπαμε, δεν είμαι κανένα παιδάκι, ούτε κανένας στενόμυαλος για να μην καταλαβαίνω… σου είπα, τα έχω ξανακούσει αυτά, άσε τα μπουρμπούτσαλα λοιπόν και μίλα μου αντρίκια !», του είπα με αποφασιστικότητα.
«Όλα ξεκίνησαν με τον Δόκτορα Εμότο…», είπε
«Γιαπωνέζος είναι;», είπα
«Ναι, Γιαπωνέζος», είπε
«Μα χάθηκαν οι Έλληνες;», είπα
«Οι Γιαπωνέζοι τα κάνουν αυτά», είπε
«Α καλά ότι πεις», είπα
«Ο Δρ Εμότο μου τα έμαθε όλα», είπε
«Μην μπεις σε λεπτομέρειες Τάκη! Την τύχη μου! Ένα νερό ζήτησα ο μεσήλικας», είπα
«Ναι, κι εγώ με ένα νερό ξεκίνησα», είπε
«Μήπως να γυρίσω στην πετσέτα μου;», είπα
«…διψούσα και ξεδίψασα…», είπε
«Τι σου ‘δωσε να πιεις ο Γιαπωνέζος παλικάρι μου;;;;», είπα
«Ήπια νερό, το ερωτεύτηκα!», είπε
Το πράγμα άρχισε να σοβαρεύει, κατάπια το σάλιο μου και προσπάθησα να σηκωθώ, εκείνος όμως συνέχιζε…
«Από τον Δρ Εμότο έμαθα ότι το νερό είναι ένας ζωντανός οργανισμός που ανταποκρίνεται στα ερεθίσματα του περιβάλλοντος…», είπε
«Κάνετε και σεξ;», είπα
Ο Τάκης σαν να μην άκουσε και συνέχισε: «O Δρ Εμότο, χρησιμοποίησε τον Αναλυτή Μαγνητικού Συντονισμού και ερεύνησε φωτογραφικά την κρυσταλλική δομή του νερού σε ερεθίσματα του περιβάλλοντος. Το νερό άκουσε λόγια αγάπης, το νερό άκουσε λόγια μίσους, το νερό άκουσε heavy metal, το νερό άκουσε και κλασική μουσική….»
«…του βάλατε και Lady Gaga;», τον διέκοψα
«Σε όσα μπουκάλια νερό υπήρχαν ετικέτες με θετικά μηνύματα, μα κι όσες φορές το νερό άκουσε κλασική μουσική, τότε αυτό έδωσε όμορφους κρυστάλλους, σε όσα μπουκάλια υπήρχαν αρνητικά μηνύματα, όσες φορές το νερό άκουσε heavy metal, τότε αυτό έδωσε άσχημους κρυστάλλους…», συνέχισε
Το κουβάρι άρχισε να ξετυλίγεται…
«Κάποια στιγμή άρχισα να γεμίζω μπουκάλια με νερό…», είπε
«Πηγής;», ρώτησα
«Όχι, της ΕΥΔΑΠ», απάντησε και συνέχισε, «…τα μπουκάλια με νερό πριν το διαλογισμό και τα ερωτόλογα είχαν χειρότερη γεύση από εκείνα που δέχτηκαν στοργή, φροντίδα κι αγάπη, το νερό που άκουγε Μότσαρτ, είχε άλλη υφή από το νερό που άκουγε Black Sabbath!», τόνισε.
«Δηλαδή σνόμπαρε το Paranoid;», απόρησα!
«…από τότε απέκτησα μια άλλη σχέση με το νερό, του φέρομαι τρυφερά και μου το ανταποδίδει, η σχέση μας πλέον είναι ερωτική!», αναστέναξε…
Τα λόγια του Τάκη με προβλημάτισαν πολύ το επόμενο διάστημα.
Έψαξα πολύ το θέμα, αν δεν ήμουνα σε κλιμακτήριο μπορεί και να μην έδινα σημασία, τώρα όμως είχα το ακαταλόγιστο, ουδείς θα με παρεξηγούσε... και καλά περνούσα «φάση».
Πλέον, κάθε φορά που ανοίγω τη βρύση για να πιω νερό, κάθε φορά που ακούω τα πλυντήρια ρούχων και πιάτων να αντλούν νερό από την παροχή, κάθε φορά που ακούω το νερό από το ντουζ να τρέχει σαν καταρράκτης του Νιαγάρα, κάθε φορά που τρέχει το λάστιχο ασταμάτητα στην βεράντα και βρίζει από κάτω η γειτόνισσα, κάθε φορά που ακούω το καζανάκι να τρέχει και να γλύφει τη λεκάνη, αν την ώρα που τρέχει το νερό εγώ ατάραχος το βλέπω να γλιστράει μέσα στην αποχέτευση και παράλληλα ακούω Μπετόβεν κι όχι Deep Purple, αν του φερθώ με στοργή και δεν με πιάσουν τα διαόλια μου για τη σπατάλη, τότε ξέρω ότι το νερό θα με αγαπήσει, θα με λατρέψει και θα με ανταμείψει πλουσιοπάροχα με όμορφους κρυστάλλους…
Ο Τάκης είχε δίκιο…
Τώρα πια μιλάω με το νερό, του λέω τα μυστικά μου, του λέω όλα όσα αισθάνομαι και νιώθω…
… όχι, δεν έχω γίνει σαν την Αστέρω στο λαγκάδι, δεν μου έχει σαλέψει - τουλάχιστον όχι από το νερό - μάλιστα χτες είδα το νερό να ανταποκρίνεται κι αυτό στα ερωτικά μου κελεύσματα, πόσο χάρηκα όταν είδα ένα πανέμορφο κρύσταλλο να πετάγεται από το νεροπότηρο και να μου δίνει ένα σκαστό φιλάκι στο μάγουλο…
…δεν είμαι σε θέση να γράψω άλλο, ήδη νιώθω συγκίνηση, τρέχω για ερωτική εξομολόγηση στη βρύση!



11 σχόλια:

scarlett είπε...

Μαγεία η μελωδία!

Τι να πούμε τώρα για το νερό ? Απλά ανεκτίμητο.
Κυριολεκτικά !
Γιατί κάτι άλλοι συνάνθρωποι μας στην Αφρική, μάλλον ξέρουν να το εκτιμήσουν.

Ωραία σε ενέπνευσε :)

Άνευ Χαρτοφυλακίου είπε...

Δεν θα σχολιάσω το θέμα, το μόνο που έχω να παρατηρήσβ είναι πόσο χαρακτηριστικός είναι ο τρόπος γραφής σου που τον αναγνωρίζεις ανάμεσα σε χιλιάδες κείμενα.
Απολαυστικος, για δεύτερη συνεχόμενη ανάρτηση έσκασα στα γέλια -:)

Τζων Μπόης είπε...

Scarlett καλησπέρα,

Το μουσικό κομμάτι είναι ενός Βούλγαρου συνθέτη, αρκετά νέου μάλιστα, ο οποίος λέγεται Antony Raijekov, το κομμάτι είναι το Window like.

Αυτή η μουσική μου αρέσει κι εμένα πάρα πολύ !

Όσο για το νερό, παρότι δεν είμαι Αφρικάνος, το εκτιμω αφάνταστα, 3 λίτρα νερό την ημέρα πίνω :)

Τζων Μπόης είπε...

Καλησπέρα Άνευ,

Στην ανάγκη βλέπω να κάνω καριέρα γελωτοποιού :)

thinks είπε...

Χωρίς να υπάρχει αμφιβολία ότι η μουσική είναι μαθηματικά, δηλαδή κοσμική αρμονία, και διαφορετικές εξισώσεις φέρνουν διαφορετικά αποτελέσματα, και ξέροντας ότι η μουσική μεταδίδεται με ηχητικά κύματα, δεν είναι καθόλου παρατραβηγμένο το να ανταποκρίνεται η μοριακή δομή στα ερεθίσματα που λαμβάνει -αν όχι μόνο στο παρουσιαστικό της. Εκεί που ξεφεύγουμε από την μεγαλειώδη απλότητα του σύμπαντος και μπαίνουμε στις σφαίρες της ποίησης που γεννά η ανθρώπινη ψυχή, για να μπήξει την σημαία της σε κάποια μοναχική οπτασία της ερήμου, είναι όταν τα μόρια αρχίζουν να καταλαβαίνουν Ελληνικά. Ή Γιαπωνέζικα.

Εγώ, κόκα κόλα ζερό. Μόνιμα. Χρωματισμένο νερό είναι. Θα βγάλω ένα μπουκάλι από το ψυγείο, θα το αφήσω ανάμεσα στα Bose και θα βάλω το κονσέρτο σε Ρε για βιολί του Τσαϊκόφσκι...

Τζων Μπόης είπε...

H Coca Cola Zero μάλλον δεν θα ανταποκριθεί Δημήτρη, το έρμο το νεράκι που περιέχει, ψόφησε με το που είδε τι το περίμενε!
Μήτε ο Τσαϊκόφσκι το σώζει, μήτε κι όλοι οι κλασικοί μουσουργοί της οικουμένης!

Η δική σου απορία είναι και δική μου, φαντάζομαι ότι το νερό μιλάει και σουαχίλι :)

Άθη είπε...

Αχαααααχαααααααααααααχαααααχαχαχααχαχχααχαχααχααχαααααααχαχααχααχαααααα!ε,ΔΕ παίζεσαι πια..βρέ Τζόνυ Μπόυ!!κι από όσο βλέπω,είσαι ακ ριβώς ο ιδιος κι ααπαράλαχτος όπως και ήσουν και πρίν από καιρόοο,που έχω να πώ στο μπλόγκ σου...και χαίρομαι γι'αυτό..αλλά ντάξει..η στάση του..αγαπητού..φίλου σου...κάθε άλλο παρά 'φυσιολογική' στάση μου φάνηκε..και στάση ανθρώπου που στέκει καλά στα λογικά του..μάλλον στάση 'σαλεμένου'..θα'λεγα μου φάνηκε ή έστω ανθρώπου που χρήζει,ψυχιατρικής βοήθειας...πάντως γέλασα με το ποστάκι σου δ εν λέω..και το νερό ναί είναι πο-λύ-τιμο..για εμάς..αλλά ντάξει...αυτό αγγίζει τα όρια της ψυχασθένειας...υσ.είμαι η Αθανασία που έχει το μπλόγκ 'Ψυθιρίσματα'θα πρέπει να με θυμάσαι απλώς έχω αλλάξει λίγο το νίκ μου..για πρωσοπικούς λόγους...καλώς σε ξανά-βρίσκω...

Άθη είπε...

Ε,εμ..απλώς το σχόλιό μου το'στειλα με το όνομα του δέυτερου από τα τρία μπλόγκς που έχω (πια)..της 'Μικρής αχτίδας'οκ?...χαιρετώ και πάλι...

Τζων Μπόης είπε...

Ωχ! Κι αυτό δηλαδή είναι καλό τώρα που με βρήκες ίδιο κι απαράλαχτο;

Άθη είπε...

Εεε,εμ..γειάσου αγαπητέ...ΝΑΙ εγώ θεωρώ ότι ΕΙΝΑΙ και πο-λύ καλό μάλιστα...ξέρεις..ΔΕΝ μου αρέσει να βλέπω...πως να το πω...(πρώσοπα,ανθρώπους,πράγματα,τοποθεσίες)?...μέρη,ανθρώπους,πράγματα που α γ ά πη σα κάποτε, στο παρελθόν...όταν τα βλέπω έστω και με-τά από πολύυυ καιρό...(όπως εσένα τώρα)οκ?...να τα βλέπω δια φορε τικά...ή καλύτερα να έχουν υποστεί 'φρικτή' μετ-άλλαξη με το πέρασμα του χρόνου..θέλω όσο γίνεται να παρά-μένουν τα ίδια σε ένα βαθμό...(αν ό χι όπως τα ήξερα, ή τα έζησα ε γώ)ε,τουλάχιστον να ΜΗΝ αλλάζουν και τόσο που να μ ην μπορώ να τα αν α γνω ρί σω....τέσπα...)δυστυχώς όμως α υτό το'χω πάθει κατά κόρον στη εκτός νέτ ζωή μου,κυρίως (καθότι έχω τύχει να συναντήσω,άτομα από το μακρυνό παρελθόν μου..)ύστερα από αρκετά χρόνια..και..άστο καλύτερα...καταριόμουν την ώρα και τη στιγμή, που έτυχε να βρεθούν στο δρόμο μου...καθότι όχ ι μό-νο δ εν ήταν όπως τα ήξερα ε γώ κάποτε..)..αλλά α υτό που έβλεπα μπροστά και δ εν είχε, καμία σχέση με α υτό που ήξερα κάποτε ε γώ..αλλά και που,πως να το πώ...είχε υποστεί 'τερατώδη'μετά-λλαξη...(στο πέρασμα του χρόνου)...φρικτή μετά-λλαξη ψυχική και σωματική..ψυχική όμως κυρίως...που αυτό είναι το χειρότερο πιστέυω...ε,εσύ μπορεί να έχεις αλλάξει, απ λώς το theme του μπλογκακίου σου, αγαπητέ Τζόνυ..αλλά...κατά τ'άλλα είσαι α κρι βώς μα ακριβώς όμως ο ί διος..και αυτό μ'αρέσει έχω να πώ...που δ εν έχεις αλλάξει καθόλου όμως?...(το τρόπο γραφής σου)ξέρεις αγαπώ τη..'σταθερότητα' στα πάντα..ταυράκι στο ζώδιο βλέπεις...καλό μεσημέρι...και συγνώμη ε άν σε ζάλισα με τη λογό-διάροιά μου...

Τζων Μπόης είπε...

Κι όμως Αθανασία...
Έχω αλλάξει και μάλιστα πολύ και χωρίς να έχω πάθει τερατώδη μετάλαξη.
Αν ήμουνα ο ίδιος θα είχα τρομάξει πραγματικά..