Τρίτη 21 Οκτωβρίου 2014

Μια μυστική συμφωνία






Δεν ξέρω εάν θα λάβεις αυτό το γράμμα, ίσως να μην έχει και σημασία, ίσως δεν πρέπει καν να το διαβάσεις, σημασία έχει να το γράψω εγώ, σημασία έχω εγώ τελικά.

Κάθομαι εδώ, στην αναπαυτική μου πολυθρόνα με ένα ποτήρι κρασί στο χέρι και σκέφτομαι ότι σήμερα δεν έχω χρόνο να πάω για τέννις, θυμήθηκα ότι υπάρχουν σοβαρότερα προβλήματα από τα δικά μου, υπάρχεις κι εσύ που στα εικοσιπέντε σου ψάχνεις για μια θέση στον ήλιο και προσπαθείς να κρατηθείς από το χαρτζιλίκι που σου δίνουν για λίγες ώρες ανασφάλιστης εργασίας εδώ κι εκεί.

Συχνά σου λέω να μην ανησυχείς γιατί εσύ έχεις τα νιάτα σου και μια ζωή να ανοίγεται μπροστά σου, έχεις όνειρα, έχεις μέλλον, τι ανάγκη έχει εσύ καημένε μου;

Σου λέω ψέματα, σε κοροϊδεύω μέσα στα μούτρα σου καθημερινά, κατά βάθος σε λυπάμαι, αλλά δεν σου το λέω ανοιχτά για να μην αισθανθείς τον οίκτο και τη δική μου συγκαλυμμένη υπεροψία, να μην θεωρήσεις ότι το κάνω από ηθική υποχρέωση, τουλάχιστον σκέφτομαι να μην σε πληγώσω, έχω ανθρωπιά εγώ, είναι κι αυτό κάτι, δεν είναι;

Όμως μέσα μου μακαρίζω την τύχη μου που δεν είμαι στη θέση σου, πάλι καλά που δεν είμαι στη θέση σου, αλίμονό μου!

Να...το μόνο που ζηλεύω είναι τα εικοσιπέντε σου καλοκαίρια και οι χειμώνες...ξέρεις κι εγώ βρέθηκα εκεί, δεν πάνε και πολλά χρόνια, μην νομίζεις, ούτε που κατάλαβα πως πέρασαν, βέβαια δεν θυμάμαι τι ακριβώς έκανα στα εικοσιπέντε μου, πάντως δεν έτρεχα εδώ κι εκεί για να παίρνω τις πενταροδεκάρες του κάθε αφεντικού, ή, τέλος πάντων κι αν το έκανα, ήξερα ότι δεν θα κρατούσε πολύ, άσε που δεν είχα και κανέναν να με λυπάται και να με χτυπά πατρικά στην πλάτη, εσύ έχεις, μην είσαι αχάριστος!

Δεν θέλω να σε απογοητεύσω, θέλω να νιώθεις καλά, να ελπίζεις, είναι σημαντικό να ελπίζεις, ξέρω ότι σου ζητάω πολλά, σου ζητάω να κάνεις αυτό που δεν θα έκανα εγώ, σιγά μην άκουγα τον κάθε βολεμένο να μου μιλάει για ελπίδα ενώ εγώ θα ήμουνα στα σχοινιά του ρινγκ με μέλωπες, αλλά παρότι εγώ θα απογοητευόμουν σαν κι εσένα - ξέρεις δεν διαφέρουμε και πολύ - από σένα ζητάω να μην το κάνεις, δεν ξέρω εάν το ζητάω για σένα, ίσως να το ζητάω για μένα, μάλλον για μένα το κάνω, εγώ τελικά είμαι ο αδύναμος, φοβάμαι, αν φοβηθείς όμως κι εσύ, δεν θα έχω από κάπου να πιαστώ, είσαι το μαξιλάρι μου, είσαι ο αερόσακός μου, το δίχτυ ασφαλείας μου, υπάρχω εγώ γιατί υπάρχεις εσύ και με προστατεύεις, δεν είμαι εγώ αυτός που σου δίνει κουράγιο, εγώ σε κοροϊδεύω ψιλό γαζί, το ξέρεις κατά βάθος, όλοι το ξέρουμε, δεν είμαστε χαζοί, μας βολεύει όμως όλους έτσι.

Εγώ σε χρησιμοποιώ, καμιά φορά σου λέω ότι φταίω, δεν το εννοώ, τι με πέρασες; για τόσο ενοχικό; έχω προ πολλού αποποιηθεί των ευθυνών μου, όμως κάτι πρέπει να σου πω, πρέπει να απαλλαγώ από το ψυχικό άλγος της απραξίας μου ρίχνοντας πάνω μου το φταίξιμο, έτσι, γενικά κι αόριστα, είναι βολικό για μένα ξέρεις, μπορώ να σου πω και ξεκούραστο, ανακουφιστικό, με απαλλάσσει από το να προσπαθήσω να βελτιώσω τη θέση σου, να σκεφτώ, να εργαστώ, να αλλάξω, βασικά δεν με συμφέρει να αλλάξω, σε λυπάμαι που είσαι έτσι, αλλά αν δεν ήσουν εσύ έτσι, εγώ μπορεί να ήμουνα στη θέση σου, δεν είναι κρίμα να παιδεύομαι σαν κι εσένα στην ηλικία μου;

Κοίταξε, αν το καλοσκεφτείς θα δεις ότι έχω δίκιο, βέβαια θα μου πεις και τι βγαίνει από αυτό, αν όμως έρθεις στη δική μου θέση τελικά θα λυπηθείς εσύ εμένα, για αυτό το κάνω, για να με λυπηθείς, για να δεις ότι υπάρχουν κάποιοι άλλοι σε χειρότερη θέση από σένα, να με λυπηθείς για να κατευνάσεις την οργή σου, μπορείς και να με στοχοποιήσεις αν θες, αν σε κάνει να νιώθεις καλύτερα, δεν έχω πρόβλημα, καν’ το, θα με βολέψει κι αυτό, φτάνει να μην αλλάξει κάτι, σε παρακαλώ, μη μου το κάνεις αυτό, δεν θα το αντέξω!

Αυτή θα είναι η μυστική μας συμφωνία, σκέψου ότι αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε πάνω σε μια ράγα και τσουλάμε, αν εκτροχιαστούμε, αν εκτροχιαστεί το τρένο -  σκέψου ότι το τρένο είμαι εγώ - τότε κι εσύ που κρέμεσαι πάνω μου, θα πέσεις στον γκρεμό, δεν μας συμφέρει, υπάρχω γιατί υπάρχεις και υπάρχεις γιατί υπάρχω, χωρίς επιβάτες δεν θα κάνω δρομολόγια, θα σκουριάσω πεταμμένος, εσύ όμως θα έχεις πεθάνει, θα μου πεις και που το ξέρω αυτό, μα τώρα είναι καιρός για ρίσκα αδερφάκι μου;

Ας μείνουμε λοιπόν έτσι, δεν είναι καλύτερα; Αν αλλάξει κάτι μπορεί να μην είναι καλύτερα για σένα, αλλά θα είναι χειρότερα για μένα, μην κοιτάς την αβεβαιότητα, πόνταρε στη σιγουριά, σε αυτή τη φάση αν κάποιος έχει ανάγκη είμαι εγώ κι όχι εσύ, τα έχουμε πει αυτά, δεν τα έχουμε πει;

Το ξέρεις ότι σε καταλαβαίνω, ή έστω κάνω ότι σε καταλαβαίνω, τι σημασία έχει, είναι κι αυτό κάτι από το τίποτα που έχεις, τα είπαμε, εγώ έχω τη βολή μου, καλή ή κακή αυτή είναι, σε γέρικο γαϊδούρι δεν αλλάζεις την περπατισιά, εσύ είσαι ο τυχερός κι ας φαίνεται ότι δεν έχεις κάτι, μην χαλάσουμε την ισορροπία, τα είπαμε, δεν τα είπαμε;

Εσύ μπορείς να μου επιτίθεσαι, να με προπηλακίζεις, να με βρίζεις, να με λοιδορείς, θα είναι το μυστικό μας, εκτονώσου πάνω μου, εγώ θα το δέχομαι, γιατί ξέρω ότι αυτή θα είναι η μυστική μας συμφωνία και δε θα μου κακοφαίνεται, φτάνει να μην αλλάξει κάτι, από μένα θα έχεις την συμπαράστασή μου, μην είσαι αχάριστος, εγώ είμαι το θύμα, εγώ έχω κάτι για να σώσω, εσύ δεν έχεις τίποτα κι εγώ έννοιά σου, όταν αισθάνεσαι άσχημα θα σου λέω το ατράνταχτό μου επιχείρημα, αυτό που θα σε αποστομώνει, θα σου λέω ότι έχεις τα νιάτα σου και μια ζωή να ανοίγεται μπροστά σου, εγώ θα πριονίζω τη ρίζα αλλά εσύ θα πετάς παραφυάδες, δεν ακούγεται ποιητικό; γιατί παραπονιέσαι λοιπόν; Τι άλλο επιτέλους θες; τη φυσική μου εξόντωση;

21 σχόλια:

Άνευ Χαρτοφυλακίου είπε...

Πολύ αληθινό και σκληρό, αλλά και τόσο ταιριαστό με αυτό το υπέροχο τραγούδι.
Αν διαχειριστούμε τους φόβους τους θα τους έχουμε σε καταστολή, αυτό όμως γίνεται, δυστυχώς.

Καλό βράδυ Τζων

Τζων Μπόης είπε...

Ισχυρό όπλο ο φόβος στα χέρια εκείνου που τον ελέγχει

Καλημέρα Άνευ

thinks είπε...

Αλλού άνθρωποι έχουν δύο καριέρες στα 23. Αλλού πρέπει να περιμένουν να πεθάνουν οι προηγούμενοι για να περάσουν από το να είναι παιδιά στο να είναι μεσήλικες σε μιά νύχτα, ώστε να κρατήσουν τα επόμενα παιδιά κάτω μέχρι να γίνουν εκείνα μεσήλικες σε μία νύχτα. Είναι πικρό, το ξέρω, αλλά αληθινό... Αλλάζουν βέβαια οι καιροί και οι οικονομίες, αλλά η νοοτροπία πολύ σιγά, και αν.

Jolly Roger είπε...

Τι να γραψω για να μη σε στεναχωρησω; Με λες και ισοπεδωτικο, οποτε ... άστα.

Κανενας δεν υποσχεθηκε ποτέ σε κανεναν οτι με την γεννηση σου αποκτας αυτοματα το δικαιωμα να σε κανουν διευθυντη τραπεζας.
Οι σημερινοι νεοι περιμενουν ομως ακριβως αυτο.
Τις φραουλες στην Μανωλαδα εξακολουθουν να τις μαζευουν πακιστανοι, οχι νεοι ελληνες.

Το ξερω οτι το να μαζευεις φραουλες στην Μανωλαδα δεν αποτελει ακριβως το επαγγελματικο ονειρο. Αλλά σε εξασφαλιζει απο την πεινα. Το πρωτο συμπεασμα λοιπον ειναι οτι οι νεοι σημερα *δεν* πεινανε.
Φυσικα, αναμεσα στον διευθυντη τραπεζας και τον μαζευτη φραουλας υπαρχουν μερικες εκατονταδες ακομα επαγγελματα που βρισκονται καπου αναμεσα. Αλλά ουτε τα ενδιαμεσα επαγγελματα τα καταδεχονται.

Για τους σηνερινους ελληνες νεους υπαρχει μονο η εξασφαλιση και ο σιγουρος μισθος. Ποτέ στην 3000χρονη ιστορια του ελληνισμου δεν ηταν τοσο δημοφιλη τα επαγγελματα των μπατσων και των καραβαναδων. Εδω και 3000 χρονια, μονο σημερα εχουμε κριση;
Μια γενια που αποζητα την εξασφαλιση απο τα 20 της ειναι στα ματια μου ψοφια και τελειωμενη.

Για να απαλυνω τις ενοχες σου: μη σε νοιαζει για τους σημερινους νεους. Οι σημερινοι νεοι τρωνε τα ετοιμα απο τους πατεραδες τους - και πολυ καλα κανουν.

Οι πατεραδες των σημερινων νεων ειναι η γενια που βρισκεται σημερα αναμεσα στα 45 - 65.

Ειναι οι (τοτε) 55χρονοι συνταξιουχοι του ΟΤΕ με τα εφαπαξ των 700.000 και την μηνιαια συνταξη των 6.000. Από το 1997 μεχρι το 2008, τι συνολο βγαινει;
Ειναι αυτοι που πουλαγανε ντουβαρια με 200% αυξηση της τιμης τους (470.000 ακινητα άλλαζαν χερια καθε χρονο πριν την κριση).
Ειναι αυτοι που πουλαγανε άδειες ταξι προς 600.000 ευρω ΤΗΝ ΜΙΑ!
Με καταμαυρο χρημα φυσικα (το οποιο απο καπου το ειχαν βγαλει, δεν το γεννουσαν).
Ποσες αγοραπωλησιες αδειων ταξι εγιναν στο 1997 - 2007;

Μηπως θελεις προσοντα για να παρεις αδεια ταξι; Θελεις πτυχια; Ειδικες ικανοτητες; Μυαλο; Εργατικοτητα;
Τιποτα απο ολα αυτα. Για να παρεις αδεια ταξι αξιας 600 χιλιαδων πρεπει απλα να γλυψεις τα @@ του υπουργου.

Για να αφησω τους ταβερνιαρηδες και τους ρουμτουλεταδες στα τουριστικα μερη, για να αφησω ολα τα υπολοιπα παρασιτα.

Δεν είναι μεμονωμενες περιπτωσεις αυτες. Ειναι μια ολοκληρη γενια που ετρωγε με χρυσες μασελες επι 10 - 15 χρονια. Πως νομιζεις οτι πουλιωνταν 470 χιλιαδες ακινητα καθε χρονο; Απο τις εξαιρεσεις;

Ε, αυτη η γενια, ας θρεψει σημερα τους κανακαρηδες της που ειναι ανεργοι. Λεφτα (στην Ελβετια) υπαρχουν.

Υ.Γ Δεν χρειαζεται να μου αναφερεις το μεμονωμενο παραδειγμα του τιμιου εργατη στην Κοκκινια. Ουτε το παραδειγμα του αριστευσαντα πτυχιουχου στο ΕΜΠ που δουλευει πιτσαδορος για να θρεψει την κατακοιτη μανα του.
Ναι, υπαρχουν (και) αυτοι. Αλλά εγω σου δινω στατιστικα νουμερα που αφορουν πλειοψηφιες.
Την δεκαετια 1997 - 2007 διακινηθηκαν γυρω στα 2 ΤΡΙΣ (στο μεγαλυτερο μερος μαυρα). Που πηγε ολο αυτο το χρημα; Εξαφανιστηκε μετα απο 5 χρονια κρισης; Το πηρε η Μερκελ;

Τζων Μπόης είπε...

Δημήτρη, ακριβώς αυτό προσπάθησα να πω, να μιλήσω για την νοοτροπία εκείνων που κρατιούνται από τις κουπαστές του Τιτανικού, σπρώχνοντας με κλωτσιές τους πιο αδύναμους στη θάλασσα.
Ειδικά όταν διαβάζω κάτι κείμενα που μιλούν για νέους επιχειρηματίες, ή πολιτικούς στα 45 τους μου έρχεται εγκεφαλικό. Φαντάσου στην Ελλάδα να είχε γίνει Υπουργός ένας 29χρονος όπως στη Σουηδία.

Τζων Μπόης είπε...

Πειρατή, έχω φτάσει στο σημείο να πιστεύω ότι διασκεδάζεις κι από πάνω με το να τα "χώνεις" έτσι, αδιακρίτως στους Έλληνες.
Το να είσαι ισοπεδωτικός δε είναι το πρόβλημα, το να είσαι άδικος είναι το προβληματικό.
Σε πολλά από όσα λες έχεις πραγματικά δίκιο, βέβαια τα διογκώνεις, μέσα από αυτή την υπερβολή αντλείς τη δυναμική των επιχειρημάτων σου.

Δεν θα διαφωνίσω σε πολλά από όσα υποστηρίζεις, αλλά ακόμα κι αν είναι έτσι, είναι αυτός λόγος να τιμωρείται μια γενιά για τα κρίματα της προηγούμενης πετώντας τους στη μούρη το επιχείρημα ότι για να φάτε πηγαίνετε να μαζέψετε φράουλες στη Μανωλάδα;
Δεν μοιάζει βολικό πολύ;
Αφού τα κάναμε όπως τα κάναμε, σκατά δηλαδή, τώρα σε περιμένει το δουλεμπόριο της Μανωλάδας, ή της κάθε Μανωλάδας, γιατί έτσι λοιπόν νέε μου δεν θα πεινάσεις!
Αν εγώ σε ντόπαρα με φιλοδοξίες, έτσω και φρούδες, αν εγώ ο μεσήλικας σου γέμισα το κεφάλι με δικά μου απωθημένα και σε έβαλα να μαζέψεις πτυχία και άλλα "εφόδια", αν εγώ σε έβαλα σε ένα συγκεκριμένο τρόπο σκέψης, εσύ πρέπει σήμερα να τον αλλάξεις εν μια νυχτί και να πας να μαζέψεις φράουλες στη Μανωλάδα!
Βέβαια, μπορεί ο Μανωλαδιώτης γαιοκτήμονας να μη σε θέλει, εσένα, φέρελπυ αλλά απογοητευμένε πτυχιούχε Έλληνα και αντιλαμβάνεσαι τους λόγους γι αυτό, αλλά εσύ πρέπει να επιμείνεις κι αν βρήκες αποκρουστική τη Μανωλάδα, η Μανωλάδα δεν σε γέλασε, έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα, ήδη θα το κατάλαβες οι Μανωλάδες τι σημαίνουν και οφείλεις να πας για άλλες!

Πειρατή, με τιμωρητικές λογικές άκρη δεν βγαίνει, καμία κοινωνία δεν προχώρησε με την τιμωρία, οι κοινωνίες προχωρούν με ομόνοια, με στόχους, με πρόγραμμα, να μου πεις ότι αυτά δεν συμβαίνουν τότε να συμπαραταχθώ μαζί σου, αλλά να μου λες λίγο πολύ ότι καλά να πάθουν οι νέοι, κι ας κάτσουν τώρα οι μπαμπάδες τους να τους πληρώνουν, δεν μπορώ να το δεχτώ.
Οι άνθρωποι που ξέρω δεν έχουν καταθέσεις στην Ελβετία, οι άνθρωποι που ξέρω είναι δουλευταράδες και μοχθούν, προσπάθησαν να κάνουν σωστούς ανθρώπους, χρήσιμους, είχαν λάθος πρότυπο; ναι είχαν, ας τους σταυρώσουμε λοιπόν!
Οι άνθρωποι που περιγράφεις δεν είναι η πλειοψηφία, είναι πολλοί όμως, συμφωνώ, αλλά κάνουν κρότο, κάνει θόρυβο η υπερβολή τους, οι ήσυχοι άνθρωποι δεν φωνάζουν για να τους παρατηρήσεις, ανάμεσα σε χίλους ήσυχους, ένας να κάνει θόρυβο, εσύ θα ακούσεις εκείνον τον έναν!
Οι σημερινοί 25ηρηδες δεν είχαν στόχο μια θέση Διευθυντή τραπέζης, το έχεις ξανα-αναφέρει αυτό το παράδειγμα, αλλά αυτή η θέση μόνο περίοπτη δεν είναι, εγώ ξέρω νέους που δεν πόνταραν στη σιγουριά της καρέκλας, ξέρω νέους που πόνταραν στο ταλέντο τους, οι 25αρηδες σήμερα έχουν άλλα μυαλά, ασφαλώς πιο υγιή, από τα δικά μας στα 25 μας, τους αδικείς, τους ακυρώνεις, κι όμως αυτά τα παιδά ακόμα κι αν δεν πεινούν είναι εγκλωβισμένα μέσα στις δικές μας διαψεύσεις και των μεγαλύτερων από εμάς, σε αυτή τη χώρα δεν υπάρχει μέλλον γιατί οι πόρτες είναι όλες κλειστές, σε κάθε τομέα, όπου και να πας θα βρεις εμπόδια, ακόμα και φράουλες να θες να μαζέψεις στη Μανωλάδα.

thinks είπε...

Απόλυτα έτσι! και να πω, παραπάνω, ότι το πρόβλημα έχει και βαθύτερες ρίζες --το βλέπω και στην Ιταλία, πως υπάρχει ένα δέος (κληρονομημένο από τον μεσαίωνα) για τα "υψηλά πρόσωπα"... τους "επισήμους"... τους καθηγητές, διπλωματούχους... όλο αυτό το δέος για εικόνες "αρχόντων" οι οποίοι στην μεσογειακή νοοτροπία δεν είναι δυνατόν να είναι κάτω των 45. Κάτω από τα 45 είναι "παιδιά"! δεν μπορεί να μπορούν να κάνουν κάτι, και να διοικούν μεγαλύτερούς τους! Αυτό είναι μιά νοοτροπία δουλοπάροικου, υποτακτικού... που έχει μάθει να σέβεται τον πρίγκηπα στο κάστρο και την ακολουθία του. Και κρατά και την κοινωνία και την ανάπτυξη κάτω, χαμηλά. Και πάνω από όλα δηλητηριάζει τους νέους οι οποίοι ή φεύγουν μακριά, ή αφήνονται να τους σιδερώνει τα σώβρακα η μαμά μέχρι τα 35, ή, το χειρότερο, πιστεύουν στο τέλος ότι πράγματι δεν αξίζουν τίποτα και πρέπει να περιμένουν τα 50 του για να μπορούνε να κλωτσάνε τους μικρότερους όπως κλωτσιόντουσαν οι ίδιοι... Εν τω μεταξύ ο Κώστας είναι εξεταστής πιλότων που θέλουν δουλειά στην εταιρεία του και μπορεί να είναι δύο φορές μεγαλύτεροι από τον ίδιο. Και στην Ιταλία, φίλοι που εργάζονται στην Αλιτάλια δεν μπορούν να πιστέψουν ότι ήταν συγκυβερνήτης πριν κλείσει τα 21 (κάτω των 35).

Τζων Μπόης είπε...

Δημήτρη, έχω περάσει από επαγγελματικούς χώρους που για να μιλήσεις στον ανώτερό σου, ο οποίος θεωρείται δεδομένο ότι είναι μεγαλύτερος από σένα ηλικιακά, έπρεπε να ζητήσεις πρω(κ)τοκολημένη άδεια, απλά για να προτείνεις μια ιδέα προς όφελος της επιχείρησης, κάποια στιγμή είπα, ρε δεν πάτε στα κομμάτια, μέχρι να πρω(κ)τοκολήσω την ιδέα μου θα μου έχει ήδη φύγει, και όταν επέμενα, στο τέλος αντιλαμβανόμουνα ότι συνήθως η ιδέα μου θα οικειοποιούνταν από κάποιον πιο πάνω από μένα...

Jolly Roger είπε...

Δεν (θελω να) ειμαι τιμωρητικος αγαπητε Τζων. Συμφωνω οτι με τις τιμωριες δεν παμε πουθενα.

Ποτέ μα ποτέ δεν θα ελεγα σε κανεναν ανθρωπο (ειτε πακιστανο ειτε ελληνα) "αμα θες να φας, πηγαινε στην Μανωλαδα". Η πραγματικοτητα ομως μας λεει οτι οι ανθρωποι που πραγματικα πεινανε ειναι ετοιμοι να κανουν τα παντα.
Το οτι οι νεοι μας *δεν* πηγαινουν στην Μανωλαδα, ειναι αδιαμφησβητητο γεγονος. Χρησιμοποιω αυτο το γεγονος σαν αποδεικτικο στοιχειο οτι *δεν* πεινανε.
Αλλά ποτέ δεν θα διανοηθω να τιμωρησω κανεναν λεγοντας του "πηγαινε στην Μανωλαδα". Στοιχεια παραθετω, οχι τιμωριες. Ουτε επιβαλλω σε κανεναν οτιδηποτε.

Μου λες οτι ειμαι αδικος. Πιστευω οτι δεν εχεις δικιο. Κανε αν θελεις μια συγκριση με τις ευκαιριες που ειχαμε εμεις στα 20-25 μας. Δεν θελω να ακουγομαι σαν τον γεροπαραξενο απο το Μαπετ Σοου, αλλά αναπολησε τα δικα σου 20 χρονια.

Ποιες ηταν αυτες οι τιτανοτεραστιες ευκαιριες που ειχε η γενια σου (και η δικη μου) και δεν εχει η σημερινη;

Η μοναδικη (τονιζω, μοναδικη) "ευκαιρια" που οντως ειχαμε εμεις και οντως δεν εχουν οι σημερινοι νεοι ηταν να διοριστουμε στο δημοσιο.
Ε, δεν θα βαλω και τα κλαματα που οι σημερινοι νεοι εχασαν αυτην ειδικα την "ευκαιρια".

Ειχαμε εμεις στα 20 μας προγραμματα απο το ΕΣΠΑ; Ειχαμε την δυνατοτητα να ιδρυσουμε μια startup και να μας χωσουν 100.000 ευρω στο ξεκινημα; Ειχαμε το ιντερνετ για να αγοραζουμε τις πρωτες υλες της επαγγελματικης μας σταδιοδρομιας;

Δεν θελω να περιαυτολογω, αλλά εβγαλα γυμνασιο συν 2 πτυχια απο "βαρβατα" παν/μια δουλευοντας μεροκαματο. Μπορει να άλλαζα δουλεια καθε 2μηνο, μπορει να κοιμομουνα σε υπνοσακκο στα χωραφια (και στις τοτε μανωλαδες δουλεψα, ευτυχως για λιγο), μπορει να ελιωσα τα παπουτσια μου περπατωντας, μπορει να ξενυχτησα και να πεινασα.

Αλλά μπατσος δεν εγινα φιλε μου (επετρεψε μου να σε θεωρω φιλο). Ουτε το διανοηθηκα να γινω ποτέ.

Οχι, αγαπητε μου Τζων, δεν ειμαι καθολου τιμωρητικος. Σου παραθετω στατιστικα στοιχεια για μεγαλα νουμερα επειδη ειναι πολυ πιο αντιπροσωπευτικα απο τα 5 - 10 ατομα του κοινωνικου σου περιγυρου.

Τα στοιχεια λενε οτι οι σημερινοι νεοι εχουν πολυ περισσοτερες ευκαιριες απο ολες τις προηγουμενες γενιες σ' αυτην την χωρα. Μεγαλωσαν με την αρτιοτερη μορφωση που υπηρξε ποτέ εν Ελλάδι, μεγαλωσαν με τα περισσοτερα υλικα αγαθα, με τα περισσοτερα βοηθηματα και εργαλεια που υπηρξαν ποτέ στην Ελλαδα.

Εχουν στα ποδια τους ολη την Ευρωπη, με φουλ δυνατοτητες και ευκαιριες. Δεν μιλαω για μεταναστευση, μιλαω για *πανελευθερη* ανταλλαγη πορων, υπηρεσιων και δυνατοτητων.

Η γενια μου χρειαζομασταν ΒΙΖΑ για να επισκεφτουμε την Γερμανια σαν τουριστες. Και ειχαμε ελεγχο συναλλαγματος. Για να περάσουμε εναν ντενεκε λαδι απο τα συνορα, επρεπε να περασουμε τελωνειο.
Και με ολα αυτα τα εμποδια στησαμε δουλειες και ζωες εκει εξω.

Εγω τιμωρητικος; Εγω στελνω τους νεους στην Μανωλαδα; Ποτέ. Περιμενω ομως απο ανθρωπους που εχουν 5Χ περισσοτερα εφοδια και 5Χ περισσοτερες ευκαιριες (με εξαιρεση την "ευκαιρια" του να διοριστεις στο δημοσιο) , να καταφερουν τουλαχιστον 1Χ αυτα που καταφερε η δικη μου γενια.

scarlett είπε...

Καλησπέρα Τζων Μποη

προφανως τα δείγματα της νέας γενιας στα οποια εσυ αναφερεσαι ειναι πολυ διαφορετικα απο αυτα που προσωπικα γνωριζω...αλλιως δεν μπορω να εξηγησω αυτην την διασταση στις αποψεις μας.
Η γενια των 25αρηδων που εγω εχω κατα νου ,ειναι η πιο εγωπαθης γενια που υπηρξε απο αυτες που τυχαινει να γνωριζω. Ειναι η γενια που της δοθηκαν ολα τρομερα ευκολα (ακομη και τωρα με την υποτιθεμενη κριση), σε υπερβολικα μεγαλες ποσοτητες, η γενια με τα περισσοτερα προσοντα, εκεινη που δεν την ακυρωνω εγω ...γιατι βιαστηκε να με ακυρωσει εκεινη.
Ισως να μην εχεις στην δουλεια σου αρκετους νεους 25αρηδες για να δεις το υφακι με το οποιο σου μιλανε. Εγω εχω .
Δεν αντιλαμβανονται τιποτα περα απο τον εαυτο τους ουτε και αισθανονται , εξαιτιας του ναρκισσισμου τους.
Πιστευουν πως ολος ο κοσμος υπαρχει για να τους υπηρετει. Καπως ετσι.
Κι αυτα δεν τα λεω μονο εγω. Θα τα βρεις σε συγχρονες ερευνες που ψυχολογουν την γενια που αναφερεις.

Η ανιψια μου και ολες της οι φιλες -φιλοι σπουδαζουν στις πιο εκλεκτες σχολες (με λεφτα του μπαμπα φυσικα)...που αναθεμα αν ξερανε τι σπουδαζουν και για ποιο λογο.


Τεσπα. Η αληθεια ειναι πως δεν λυπαμαι καποιον που ενω εχει τοσα πολλα προσοντα και τοσες πολλες δυνατοτητες, μπορει να απελπιζεται επειδη "εκλεισε" το δημοσιο στην Ελλαδα.
Ή μηπως υπηρχε και κατι αλλο για τον νεο του '80 ή του '90 ?
Ακομη και τοτε αυτος που ειχε αληθινα σπουδαια προσοντα, ποσες πιθανοτητες ειχε να διαπρεψει στην Ελλαδα, να κανει κατι σπουδαιο για τον ιδιο ή για την κοινωνια?

Αν αυτοι οι νεοι δεν μπορουν να φτιαξουν εναν κοσμο ανταξιο της μορφωσης που εχουν παρει ή εστω να φτιαξουν την δικη τους ζωη, τοτε δεν ξερω ποιοι θα μπορουσαν.

Καλη σου νυχτα, Τζων Μποη

Τζων Μπόης είπε...

Σε θεωρητικό επίπεδο έχεις δίκιο.
Θεωρητικά και ενδεχομένως και πρακτικά να έχουν πιο πολλά εφόδια και πιο πολλές ευκαιρίες, εκτός όμως από αυτή τη χώρα.

Εσύ την μετανάστευση την λες ανταλλαγή πόρων, εγώ τη λέω μετανάστευση και ξενιτιά, ΜΟΝΟ στην περίπτωση εκείνη που γίνεται από ανάγκη, αν γίνεται με ιδία βούληση, τότε ΝΑΙ, είναι ανταλλαγή πόρων.
Δεν ξέρω βέβαια τι ανταλλάσουμε και με ποιους, μυαλά και ταλέντα με δάνεια; Business as usual...

Και οι νέοι που θέλουν να μείνουν στην πατρίδα, γιατί εδώ γουστάρουν να μείνουν βρε αδερφέ, τι να κάνουν; start ups με ΕΣΠΑ; Πόσα start ups λες να χωράει αυτή η ρημαδοχώρα, και μέχρι να αποδόσουν τα start ups, τι γίνεται; τσοντάρει ο μπαμπάς από τα μαύρα που έβγαλε στην Ελβετία;
Και το start up όταν με το καλό "ανδρωθεί" σε ποιά αγορά θα ξεβραστεί; στην ακμάζουσα ελληνική ή μήπως στην καλπάζουσα ευρωπαϊκή;
Και πόσοι επιτέλους θα ασχοληθούνε με business; όλοι θα γίνουν επιχειρηματίες; μας ενοχλούσε το "όλοι γιατροί", "όλοι δικηγόροι", το "όλοι επιχειρηματίες" δεν μας ενοχλεί;
Σιγουριές δεν υπάρχουν και καλά κάνουνα και δεν υπάρχουν, αλλά να υπάρχουν και οι δομές, αλλιώς κάθε καλή ιδέα χάνεται σύντομα.

Στα δικά μας χρόνια τα πράγματα ήταν ασφαλώς πιο δύσκολα, αλλά τότε είχες και πιο πολλές επιλογές στην ίδια σου τη χώρα και δεν αναφέρομαι στην ευκολία να μπεις στο Δημόσιο. Δεν ήταν η μοναδική επιλογή όπως λες.
Το έχω ξαναπεί...δεν ξεκίνησα, αλλά κάποια στιγμή και στα πρώτα εργασικά μου χρόνια βρέθηκα στον Δημόσιο Τομέα, άντεξα 2 μήνες και έφυγα, μάλλον τρέχω ακόμα, ήξερα όμως ότι είχα ευκαιρίες εντός, άλλαζα τη μια δουλειά μετά την άλλη, θα μπορούσα να φύγω κι έξω, δεν το θέλησα, είχα όμως την επιλογή, δουλεύω απο φοιτητής, έζησα και ζω τίμια με αυτό που επέλεξα να κάνω, δεν ζω παρασιτικά, "τα φέρνω" κατά το λαϊκότερον, γιατί να μην έχουν και τα σημερινά παιδιά ανάλογες δυνατότητες εδώ; επειδή τα επαγγέλματα είναι κλειστά; επειδή ζούμε στην ιδιότυπή μας Σοβιετία;

Τα 5-10 άτομα του δικού μου περιγύρου δεν είναι βγαλμένα από γυάλα, είναι σάρξ εκ σαρκός, είναι ίσως τα ίδια άτομα και του δικού σου περιγύρου, επικεντρώνεσαι στο σαθρό, δεν βλέπεις την διάψευση που υπάρχει στα δικά τους μάτια και το αδιέξοδο που βιώνουν.
Δυστυχώς δεν είναι μόνο τα αδιέξοδα που βλέπουν , είναι κι αυτλη η ελληνική οικογένεια που μπορεί να έχει χίλια καλά, αλλά έχει και απίστευτα καταπιεστικά και χειριστικά στοιχεία, να θέλει τα μέλη της να ζουν μαζί, μέσα στους κύκλους της, να μην αφήνει τα μέλη της να κάνουν τα δικά τους βήματα.

Αν με ρωτούσε κανείς θα του έλεγα να φύγουν όλοι έξω, μα όλοι, αυτό λέει η λογική μου, η καρδιά μου όμως;
Τα έχεις καλά με σένα όταν ξέρεις ότι ο μόνος δρόμος για μερικούς ανθρώπους είναι έξω από εδώ και επαναλαμβάνω για εκείνους που δεν είναι επιλογή τους, αλλά ανάγκη για επιβίωση;

Τζων Μπόης είπε...

Scarlett, στη δουλειά μου έχω αρκετούς νέους με τους οποίους εργάζομαι παρέα και τους παρατηρώ, δεν διαφέρουν από εμένα ή από τους συνομιλήκους μου στα δικά μας πρώτα χρόνια στον επαγγελματικό στίβο.

Στον δικό μου τομέα εκείνα τα χρόνια οι νέοι ήταν πιράνχας, ανταγωνιστικοί, λυσσασμένοι, έχω βιώσει σκληρές καταστάσεις ανταγωνισμού, έπαρση, αλαζονία.
Πάνω κάτω έτσι είναι και τώρα, μπορώ να σου πω και λίγο καλύτερα, και είναι λίγο καλύτερα γιατί σήμερα βλεπουν ότι δεν toyw "παίρνει" και πολύ, έχουν λουφάξει για να επιβιώσουν.

Οι νέοι είναι πάντα έτσι, απλά εμείς τους βάζουμε στο μικροσόπιο και τους στοχοποιούμε γιατί τους βλέπουμε ως απειλή, αλλά κι ως σωτήρες, εμείς δηλώνουμε πλέον ανύμποροι, αναρμόδιοι να αλλάξουμε τα πράγματα, τα φορτώσαμε όλα σε αυτούς κι από πάνω τους κατηγορούμε.
Για πες μου, είναι εύκολο να αντέξει ένας νέος άνθρωπος που ζει στην Ελλάδα αυτή την κατάσταση; Λες επειδή είχαμε λιγότερα προσόντα απο αυτούς να πήγε εκεί η χώρα;

Πόσο να αντέξει αυτός ο τόπος με τέτοια σύγκρουση, εκείνοι κατηγορούν εμάς και τους μεγαλυτέρους μας για την κατάσταση - και καλά κάνουν - κι εμείς απαιτούμε απο αυτούς να αλλάξουν όσα εμείς ρημάξαμε.
Για σκέψου τι τους ζητάμε και μάλιστα τους εγκαλούμε κι από πάνω!

Οι ανηψιές σου και οι υπόλοιπες ανηψιές αυτής της χώρας σπουδάζουν και δεν ξέρουν και τι σπουδάζουν με τα λεφτά του μπαμπά. Δαλαδή, με εμάς και τη γενιά μας πως έγινε; Δεν κουβαλήσαμε πάνω μας τα απωθημένα των γονιών μας, δεν κουβαλάνε κι αυτά τώρα τις δικές μας αρρυθμίες;

Μακάρι και ως δια μαγείας να γινόταν να αλλάξει αυτη η χώρα επειδή οι σημερινοί της νέοι έχουν πολύ περισσότερα εφόδια από ποτέ.
Η εξίσωση είναι πιο σύνθετη, δυστυχώς.

Καληνύχτα :)

thinks είπε...

Κοιτάξτε ρε παιδιά... μου φαίνεται ότι αλληλοσυμπληρώνεστε από αντίθετες μεριές, και σας καταλαβαίνω και τους δύο, αλλά, στο τέλος όλα αυτά νομίζω εξαρτώνται από την επιλογή του καθενός νέου και του κάθε ενήλικα.

Να βγάλουμε από την μέση πρώτα-πρώτα το πιο εύκολο: Από όσους έφυγαν από την Ελλάδα 16-24 χρονών κι έκαναν ζωή έξω, πολύ μεγαλύτερο ποσοστό είναι επιτυχημένοι, και προ παντός ευτυχισμένοι (κι ας λένε μερικοί ότι είναι στα ξένα και τους λείπει η πατρίδα -τράβα με κι ας κλαίω), από το ποσοστό εκείνων που έμειναν στην Ελλάδα. Γενεές 14 αυτό. Όχι μόνο με την ...κρίση. Σε αυτό δεν νομίζω ότι υπάρχει αμφιβολία ή συζήτηση. Το ποσοστό επιτυχίας/ευτυχίας είναι πολύ μεγαλύτερο έξω παρά μέσα για τους νέους Έλληνες.

Καλά, υπάρχουν κι εξαιρέσεις. Ξέρω δύο που τελειώνουν στην Αγγλία και μπορούν να μείνουν να σταδιοδρομήσουν εκεί αλλά θέλουν να γυρίσουν --κατ' εμέ από τεμπελιά για να μη βάλουν τον κώλο τους κάτω να δουλέψουνε σαν τους Άγγλους που βλέπουνε γύρω τους.

Πάρτε εμένα. Δεκάρα δεν είχαμε. ο πατέρας μου δανειζόταν από το χαρτζιλίκι που μου έδινε η μάνα του για να βάλει βενζίνη στο Simca. Ο θειός μου πλήρωσε το σχολείο μου και αντιπαροχή και τρεις δουλειές την ημέρα του πατέρα μου με στείλανε στο Λονδίνο. Έκανα μια ευτυχισμένη ζωή για μένα που είναι σαν παραμύθι, σαν μυθιστόρημα. Έκανα και μου ήρθε στον δρόμο μου ότι είχα ποτέ ονειρευτεί. Και ξεκίνησα από ένα ημιυπόγειο στο Φάληρο όπου δεν είχα λεφτά να αλλάξω τιμόνι και σέλλα στο ποδήλατό μου καθώς μεγάλωνα.

Γαμώτο! αυτή είναι η δική μου ιστορία. Γιατί δεν μπορούν να την κάνουν και άλλοι που έχουν περισσότερα από όσα είχα εγώ. Ούτε καλός μαθητής ήμουνα ούτε έξυπνος ήμουνα. Τι είναι αυτό δηλαδή το προτέρημα που είχα εγώ και δεν το έχουνε οι άλλοι νέοι κάθε εποχής;

Οι γονείς.

Οι οποίοι γονείς φτιάχνουν τους επόμενους γονείς... Ούτε Μανωλάδες, ούτε Τράπεζες ούτε τίποτα.

Οι γονείς πρέπει να αλλάξουνε --από την στιγμή που γεννιέται ο άνθρωπος που θα έχουν την ευθύνη να βοηθήσουν μέχρι να ενηλικιωθεί. Αυτό είναι κατά με το μεγάλο πρόβλημα στην Μεσόγειο.

thinks είπε...

Είναι και κάτι άλλο... Καθώς περνάνε οι δεκαετίες, όλο και μικρότερο ποσοστό εργαζομένων παράγει προϊόντα και όλο και μεγαλύτερο παράγει υπηρεσίες. Τελικά, πες 40% της χώρας βρίσκεται στην περιοχή της πρωτεύουσας, και κάπου 80% ή και παραπάνω του δυναμικού παράγει υπηρεσίες. Τι δεν είναι σωστό με αυτή την εικόνα;

scarlett είπε...

Καλημερα Τζων Μποη

μου γραφεις :
"Λες επειδή είχαμε λιγότερα προσόντα απο αυτούς να πήγε εκεί η χώρα; "

Οχι. Τα προσοντα μας θα ωφελουσαν εμας τους ιδιους , οχι τη χωρα.
Κι εμενα προσωπικα δεν θα με πειραζε καθολου.( Απο το να γκρινιαζω συνεχως για αθετημενα συμβολαια, αναξιοκρατια και ενα κατεστραμμενο μελλον, οχι εξαιτιας μου, αλλα εξαιτιας παραγοντων που δεν μπορω να αλλαξω.....)

Την χωρα την οδηγησαν εκει καποιοι που για την δικη τους μακροημερευση, επετρεψαν την αναξιοκρατια, επιβαλανε σε δημοσιο και ιδιωτικο τομεα με τις τακτικες τους τον διορισμο με "μεσον" (ακομη και σημερα εν ετει 2014 στον Βασιλοπουλο της γειτονιας μου ετσι βρισκει ο κοσμος δουλεια...με μεσον)και κανανε ονειρο της πλειοψηφιας μια θεσουλα στο δημοσιο και μια προωρη συνταξη στα 45 και στα 50.
Με τετοια ονειρα καμια χωρα δεν παει μπροστα.

Και μη μου πεις, οτι κακως τα δεχτηκαν αυτα οι πολιτες της χωρας, γιατι οπουδηποτε και να τα προσφερεις ο κοσμος θα τα αρπαξει διχως δευτερη σκεψη. Οι ιδεολογοι και οι πραγματικα ονειροπολοι δεν χωρεσαν ποτέ στην Ελλάδα και παραδειγματα εχω να σου αναφερω παμπολλα. Τα αντιθετα παραδειγματα δεν εχω.

Καλη σου μερα Τζων Μποη !
:)

Τζων Μπόης είπε...

Δημήτρη και Scarlett, καλημέρα,
Θα απαντήσω και στους δύο εδώ.

Αυτό που με ενοχλεί είναι να
στοχοποιεί ο ένας τον άλλον.
Εσύ φταις, όχι εσύ φταις, όχι εσύ.
Νομίζω λειτουργεί ανακουφιστικά για όλους, πάντα κάποιος άλλος φταίει.

Δημήτρη, οι γονείς είναι πάντα η μία παράμετρος, δεν είναι η μόνη, από εκεί ξεκινούν βέβαια όλα, αλλά ο άνθρωπος έχει προσλαμβάνουσες από το ευρύτερο περιβάλλον του, από φίλους, από το σχολείο, από τον κοινωνικό περίγυρο, από εκεί δεν λαμβάνει την παραμικρή επιρροή; Δεν διυλίζει τίποτα;

Scarlett, το επιχείρημα ότι τους δόθηκε μια ευκολία κι εκείνοι την άρπαξαν - άλλωστε και ποιος δεν θα το έκανε - δεν θα με βρει σύμφωνο.
Στις αρχές τις δεκαετίας του ‘90 μου δόθηκε και μένα μια ανάλογη «ευκαιρία» που μόνο ως τέτοια δεν την είδα και για αυτό την κλώτσησα, παλεύοντας μετά με τα θηρία κι ακόμα παλεύω δηλαδή, ενώ σήμερα θα κόντευα να πάρω ως και σύνταξη και απέχω κάποια χρόνια από τα 50 μου, άσε που θα την είχα βγάλει και ξεκούραστα τόσα χρόνια, γνωστός της εποχής εκείνης ήδη έχει παροπλιστεί και καλλιεργεί ζαρζαβατικά στο κτήμα του. Αυτό το είδα ως κατάντια και δεν ήμουνα ο μόνος. Πραγματικά δεν ήμουνα ο μόνος.

Το σύστημα αυτό όμως εμείς το φτιάξαμε, όχι κάποιοι άλλοι. Δόθηκε αυτή η δυνατότητα, γιατί εμείς την απαιτήσαμε, οι κυβερνώντες μας δεν ήταν από αλλού, ήταν και είναι σάρκα από τη σάρκα μας. Το 85% του δικομματισμού των προηγούμενων χρόνων εμείς το δίναμε, εμείς φτιάξαμε αυτή την αλλοπρόσαλλη, αναχρονιστική αριστερά, εμείς ανεβάσαμε τους φασίστες, αυτά θέλαμε, όλοι; όχι, ασφαλώς όχι, αλλά τα ήθελε η πλειοψηφία. Δεν μας δόθηκαν ευκαιρίες, εμείς τις δημιουργήσαμε.

Λέτε ας ζήσουν οι νέοι πλέον από τα μαύρα του μπαμπά αφού δεν είναι ικανοί να κάνουν κάτι άλλο, είναι άξιοι της μοίρας τους με τόσα εφόδια που έχουν, δύο μέτρα και δύο σταθμά; τότε καλά έκαναν που τους δόθηκε η ευκαιρία (αλλά κακώς με τα σημερινά δεδομένα) και έζησαν ολίγον παρασιτικά, αλλά τι να κάνουν μια ευκαιρία ήταν αυτή, να την άφηναν; αλλά σήμερα δεν κάνουν καλά που μπορούν να πίνουν τους φραπέδες τους στις καφετέριες αραχτοί ζώντας από τον μπαμπά και πάλι παρασιτικά, μια ευκαιρία για αραλίκι δεν είναι κι αυτό; Γιατί δηλαδή; επειδή τότε ήμασταν εμείς στη θέση τους και βολευτήκαμε, ενώ σήμερα δεν δικαιούνται κι εκείνοι κάτι ανάλογο;

Εμένα πάλι θα με πειράξει εάν τα δικά μου προσόντα θα ωφελήσουν μόνο εμένα κι όχι κι ένα ευρύτερο σύνολο. Σήμερα διάβασα ένα άρθρο που μιλάει για την ευθυγράμμιση του προσωπικού συμφέροντος με τον δημόσιο και μάλιστα μέσω της διαμόρφωσης ενός συστήματος που αυτό θα θεωρείται αυτονόητο. Μιλάει για την παιδεία και λέει αυτονόητα πράγματα (για μένα αυτονόητα)

Διαβάστε εδώ:
http://www.capital.gr/gmessages/showTopic.asp?id=4641723&nid=2137681

Όσο για τα εφόδια που λέμε εδώ, τα αμφισβητώ κι αυτά. Κουτσά άλογα είναι, πτυχία μαζεύουν, χαρτιά, αυτή την περιβόητη ευθυγράμμιση τους προσωπικού με το δημόσιο συμφέρον δεν την έχουν μάθει, αυτό είναι το πραγματικό εφόδιο κι όχι το MBA, όπως δεν την έχουμε μάθει κι εμείς, αλλά ακόμα και με τόσα προσόντα και «εφόδια», με τόσες θεωρητικές ευκολίες, αν βγουν έξω στην βιοπάλη αυτό που αντικρύσουν είναι ότι μετά από 6 χρόνια, η φοροδιαφυγή ζει και βασιλεύει, η διαφθορά ακόμα περισσότερο, δεν τα λέω εγώ, η Ελλάδα παραμένει μια από τις πιο διεφθαρμένες χώρες στον κόσμο, η αξιοκρατία ανύπαρκτη, η δημοκρατία βάλλεται πανταχόθεν, τι έχουν να μας πουν τα δικά τους εφόδια για όλα αυτά; Μα πόσες δυνάμεις και εφόδια χρειάζεται κάποιος για να αντιπαρατεθεί με αυτή τη ζοφερότητα; αν θέλει βέβαια να το παλέψει εδώ, υπάρχει κι ο δρόμος του εξωτερικού, αλλά δεν είναι για όλους και σίγουρα δεν είναι για αυτούς που θα το δουν ως αναγκαστική επιλογή, γιατί έτσι θα το κουβαλούν ως βάρος.

thinks είπε...

Τζων Μπόη μου, τα ίδια λέμε πάνω κάτω, αλλά εγώ ως συνήθως πρέπει να βάλω τους υποτίτλους κάτω από τα προηγούμενά μου :-)

Όταν λέω "οι γονείς", δεν εννοώ μόνο τους δύο γονείς του παιδιού. Έρχομαι από μια πραγματικότητα, εμπειρία και κουλτούρα όπου οι γονείς είμαστε όλοι εμείς οι ενήλικοι της γειτονιάς, της πόλης, της χώρας. Έρχομαι από μία κωμόπολη όπου όλοι οι γονείς όταν δεν ήταν στις δουλειές τους κάνανε ως επί το πλείστον πράγματα για τα παιδιά της κωμόπολής μας, τα δικά τους και των άλλων, όλα τα παιδιά, και σε συνεργασία με τις γύρω κωμοπόλεις (εμένα στο σουπερμάρκετ, χρόνια, coach με λέγανε για το καλησπέρα). Επιστρέφοντας σε αυτό που έγραψες, όταν βγει το παιδί από το σπίτι του θα συναναστραφεί με γιούς και κόρες άλλων γονιών και θα συναναστραφεί και με άλλους γονείς. Από αυτή την οπτική έγραψα, και πιστεύω ότι είναι ευθύνη των γονιών. Όλων δηλαδή, αλλά υπό την οπτική του ότι όλοι είναι και γονείς... Προσπαθώ να μην καταδικάζω ή να λέω ποιός φταίει --προσπαθώ να περιγράφω γεγονότα που να μιλάνε μόνα τους... βέβαια, καταλαβαίνω πως στο τέλος πρέπει κι εγώ να ακούγομαι σαν να ρίχνω φταίξιμο ως προτεραιότητα...

Όλα τα άλλα που περιγράφεις είναι θέματα γνώσης και παιδείας, το να καταλαβαίνει κανείς ότι κάτι είναι λάθος στην ζωή και να μην το κάνει --όπως δεν πήρες εσύ εκείνη την οδό, και ο άλλος με τα ζαρζαβατικά την πήρε (την οδό)...

Τζων Μπόης είπε...

Δημήτρη, αν ποτέ μπορέσουμε να συνεννοηθούμε για τα βασικά, για ένα Modus operandi, τότε δεν θα χρειάζεται να κατηγορεί ο ένας των άλλων στο βαθμό που γίνεται σήμερα.

Δεν έχω ιδιαίτερη γνώση, αλλά από τα λίγα που ξέρω, δεν γνωρίζω άλλη κοινωνία του αναπτυγμένου κόσμου να στοχοποιεί τη νεολαία της, την οποία πρώτα ευνούχισε, της έδωσε πιο πολύ παντεσπάνι από ότι ψωμί, ούτε και η νεολαία να νιώθει τους πιο μεγάλους ως ασήκωτο βαρίδι. Βέβαια, έχουμε περάσει στην φάση της απάθειας, το οποίο υποδηλώνει παραίτηση.

Κάτι έχουμε κάνει λάθος, αλλά σε μια κοινωνία που γερνάει και βιολογικά και δεν ανανεώνεται, τότε χώρο στα νιάτα δεν βλέπω, ο σώζων εαυτό σωθήτω.

thinks είπε...

Έτσι είναι... και δεν μπορώ να καταλάβω τι είναι εκείνο που έχει προκαλέσει στην Ελλάδα αυτά τα οποία τώρα έγραψες. Μάλλον είναι πολλά πράγματα... και είναι και το αδιαχώρητο της Αθήνας... 50% του πληθυσμού της χώρας. Η Ρώμη έχει το 4% του πληθυσμού της Ιταλίας. Είναι οι ρίζες μιάς νοοτροπίας... Θυμάμαι την γειτονιά μας που μεγάλωσε ο Κώστας. Στην Ελλάδα η γειτόνισσα θα έλεγε: "Έλα Γιαννάκη μου, αγόρι μου, κάτσε λίγο με τον κύριο Δημήτρη να παίξεις με τον φίλο σου τον Κώστα που πρέπει να πάω στην αγορά, και να είσαι καλό παιδί μη μας κάνεις ρεζίλι γιατί θα το πω στον μπαμπά και θα θυμώσει! Κι' αν είσαι καλό παιδί θα σου πάρω παγωτό μετά!" Εκεί που μεγάλωσε ο Κώστας η γειτόνισσα έλεγε "Τζων, πρέπει να πάω στην αγορά. Πάρε το γάντι και την μπάλα αν θες και πήγαινε έξω με τους άλλους. Θά 'ναι μαζί σας και του Κώστα ο ντάαντ."

Τώρα θυμήθηκα ένα μεγάλο γέλιο. Ένας γείτονας, ο Έρνι, ήταν δάσκαλος φυσικής αγωγής στο σχολείο της κωμόπολης και ήταν χτισμένος σαν ψυγείο. Μια μέρα πίσω από τα σπίτια στο γκαζόν είχαμε βάλει μια φουσκωτή πισίνα και παίζανε και τσαλαβουτούσανε μέσα 6-7 παιδιά συμπεριλαμβανομένου του Κώστα και του γιπυ και της κόρης του Έρνι... πρέπει να ήτανε 5-6 χρονών τα παιδιά. Έρχεται ο Έρνι και αρχίζει τα καλαμπούρια και ήθελε να τους δείξει πως στέκεται στην μικρή πισίνα στα χέρια του, ανάποδα, με τα πόδια ψηλά και το κεφάλι μέσα στο νερό κρατώντας την ισορροπία του. Κάνει τα ακροβατικά του ο Έρνι να διασκεδάσει τα παιδιά και εγώ έκανα τον κονφερασιέ τσίρκου. Καθώς ο Έρνι στεκότανε στα χέρια του αναποδα με τα αυτιά του μέσα στο νερό, τα παιδιά ακούνε το τραγουδιστό κουδούνισμα της καντίνας με τα παγωτά που ερχότανε και γίνανε καπνός να τον προλάβουνε. Και είχα μείνει μόνος μου σκασμένος στα γέλια όταν έπεσε πια ο Έρνι κάθισε στην πισίνα και αναρωτιότανε τι γίνανε τα παιδιά!

Τζων Μπόης είπε...

Η διαφορά με το σήμερα είναι ότι πλέον δεν υπάρχει γειτονιά, κάτι παιδότοποι με φουσκωτά και "δραστηριότητες" που οι γονείς τα σκάνε για 2 ώρες παιχνίδι...μαντρωμένα εννοείται.
Θα μου πεις σε χώρες με πιο ψυχρό κλίμα που πάνε τα παιδιά να παίξουν, μα εδώ γαμώτο έχει ήλιο αλλά δεν έχει δημόσιο χώρο, έχουμε δικαιολογία;

thinks είπε...

Μα αυτό ακριβώς είναι: οι χώροι οι οποίοι καθορίζουν την ψυχική ευεξία ή έλλειψη αυτής. Όταν επέλεξαν τα 50% να χτίσουν την Αθήνα ξεχάσανε όχι μόνο τους χώρους αναψυχής αλλά και τα πάρκινγκ! Το κλίμα; Στην Μασαχουσέτη έχει τέσσερεις εντελώς υπέροχες εποχές, φτάνει 32-42 βαθμούς το μακρύ καλοκαίρι, και 10-15 χιονοθύελλές με μείον 5 έως μείον 15 και μείον 20 τον χειμώνα. Δεν έχουνε εκεί πρόβλημα οι άνθρωποι με το κλίμα, εκτός του προβλήματος του να αποφασίσει κανείς ποιά εποχή είναι η ωραιότερη... Η Αμερική δεν είναι η Νέα Υόρκη, ούτε οι μεγαλουπόλεις. Η Αμερική είναι οι γειτονιές και οι κωμοπόλεις από τις φτωχότερες στις πλουσιότερες...