Δευτέρα 27 Οκτωβρίου 2014

Sky's the limit

Για όσους φοβούνται τα αεροπλάνα δεν είναι.
Για μένα που λατρεύω τις αεροπορικές πτήσεις είναι το ιδανικό μου.

Σε λίγα χρόνια κοντά μας!

Υ.Γ.: Λεφτά υπάρχουν άλλωστε, έχει κανείς αμφιβολία;

10 σχόλια:

thinks είπε...

"Για μένα που λατρεύω τις αεροπορικές πτήσεις είναι το ιδανικό μου"
Έλα στην αγκαλιά μου! (που λέει και ο Οβελίξ)

Ω, τι υπέροχα υλικά και σχέδιο... βέβαια, όσο πανοραμική και να είναι η θέα από την καμπίνα, τα *μπροστινά* παράθυρα δεν τα πιάνει τίποτα!

Τζων Μπόης είπε...

Βαριέμαι τους δρόμους, υποφέρω στη θάλασσα, συμπαθώ τα τρένα, τρελαίνομαι στους αιθέρες!

Φαντάσου να πετάς μέσα σε ένα τέτοιο γυάλινο αεροπλάνο, να βρίσκεσαι μέσα σε καταιγίδα κι από κάτω να βλέπεις, ότι σου κάνει κέφι, εγώ θα ήθελα μια φωταγωγημένη πόλη, π.χ. το Παρίσι ή τη Νέα Υόρκη, εναλλακτικά μια φουρτουνιασμένη θάλασσα, με καράβια να παλεύουν με τα κύματα.
Δυνατό θρίλερ, αλλά θα ήθελα να το ζήσω.

thinks είπε...

Για τους δρόμους... αν είναι ένα κόκκινο ξεσκέπαστο Μάστανγκ 5.0L v8... ή ένα Cherokee (Κόκκινο 4.0L 6-inline)...
Για την θάλασσα... δεν πιάνεται η χαρά της πρώτης Ελληνικής τυρόπιτας σφολιάτας στο μπαρ του πλοίου στην Ανκόνα μετά από μήνες αποχής... Και ο Βισκαϊκός με κύματα ψηλότερα από το κρουαζιερόπλοιο είναι ενδιαφέρων...
Για το τραίνο... αν είναι Μπρίτις Ρέηλ, πρώτη θέση, 1975, στο βαγκόν ρεστωράν, με αυγά και μπέηκον για πρωινό...

Αλλά οι αιθέρες δεν έχουν σύγκριση... όταν πετά η ψυχή, χρειάζεται να την ακολουθεί και το κορμί. Συμφωνούμε! Ακόμα όμως καλύτερο και από την γυάλινη άτρακτο είναι τα όνειρα, όταν κοιμάται κανείς και ονειρεύεται, ότι χτυπάει απαλά τα χέρια του και πετά σαν πουλί πάνω από τα πάντα... αυτό το όνειρο το βλέπω και το αισθάνομαι συχνά...

Ότι πτήσεις και σκάφη να υπάρχουν στο μέλλον, μία εμπειρία δεν θα ξαναέρθει: Στον Χρυσό Αιώνα της επιβατικής πτήσης, 1960-1980... ένα θρυλικό Μπόινγκ 707 της παλιάς έκτακτης Ολυμπιακής, με υφασμάτινες πετσέτες, γυάλινα ποτήρια, κεραμικά πιάτα, αληθινό φαγητό, μεταλλικά μαχαιροπήρουνα, σαμπάνια, κρασί... άνετες θέσεις, και σεβασμό από το προσωπικό προς τους καλοντυμένους επιβάτες. Και θέσεις καπνιζόντων :-)))))

Τζων Μπόης είπε...

Ξεκινώ με τις θέσεις καπνιζόντων!
Θυμάμαι διαφήμιση της Ολυμπιακής να δείχνει μερικούς θεριακλήδες να το έχουν κάνει ντουμάνι, αυτό ήταν διαφήμιση τώρα!
Με τα δεδομένα της σημερινής εποχής, η εταιρεία θα ήταν η πιο cult αεροπορική εταιρεία του κόσμου, ίσως όμως έτσι να είχε το δικό της κοινό που θα το είχαν κάνει εκεί μέσα τεκέ!

17 ετών με αλητοπαρέα, νυχτερινό ταξίδι 11 ωρών στο κατάστρωμα πλοίου στη γραμμή Πειραιάς-Ηράκλειο, το νερό είχε φτάσει μέχρι την κορυφή
2 χρόνια μετά, 18 ώρες ταξίδι με σκυλοπνίχτη για τη Ρόδο, στο Ικάριο πέλαγος ορκίστηκα στον Δαίδαλο και στον Ίκαρο και στους δύο μαζί να μην ξαναμπώ σε πλοίο, 3 χρόνια μετά Πειραιάς - Μήλος με δελφίνι βλαστημούσα την ώρα και τη στιγμή που δεν κράτησα τον όρκο μου, λίγα χρόνια μετά αναθεώρησα όταν έκανα βαρκάδα στον Βόσπορο από τη Μαύρη Θάλασσα, μέχρι τη θάλασσα του Μαρμαρά ακούγοντας ένα οργανοπαίχτη πάνω στο πλεούμενο να παίζει κανονάκι και εμείς να περνάμε κάτω από τις γέφυρες του Βοσπόρου, πλέον και στο θαλάσσιο ποδήλατο χαλιέμαι.

Το τρένο το τρόμαξα όταν κάποτε, πριν πολλάαααααα χρόνια έκανα 7 ώρες τη διαδρομή Τρίπολη - Αθήνα, βέβαια αναθεώρησα όταν πέρασα από τις Άλπεις ή όταν ταξιδεύω στο εξωτερικό και περνάω από σταθμούς τρένων, ειδικά με τους σταθμούς έχω ένα κόλλημα, τους θέλω παρακμιακούς, αυτό με φτιάχνει (προσφάτως σε έναν από αυτούς πλήρωσα το κατούρημα 1,5 ευρώ, ρίχνοντας κέρματα για να ανοίξει η μπάρα!), καημό το έχω πάντως να μπω σε εκείνα τα υπερηχητικά τρένα στην Ιαπωνία!

Όσο για τους δρόμους, οι εποχές χωρίς air condition, με τα 1000ράκια στους κατσικόδρομους και να κολλάς πάνω στην πλαστικούρα του καθίσματος, δεν θα ξανάρθουν, οπότε τι μένει;

Αέρας και πάλι αέρας! :)

Άθη είπε...

Ε,εμ...γειάσου αγαπητέ..Τζόνυ..έ, πρωσοπικά έχω ταξιδέψει,πολλέεες φορές (στο εξωτερικό κυρίως) με αεροπλάνο..(λόγω σοβαρών προβλημάτων υγείας)...που με είχαν αναγκάσει να φύγω,στο εξωτερικό για μήνες παλιότερα..(στη παιδική και εφηβική μου ηλικία)...ε,εμ..τελευταίο ταξίδι ήταν στην Αμερική πρίν, από 23χρόνια? κάπου εκεί...)...ξανά για ένα πάααρα πο-λύ σοβαρό πρόβλημα υγείας που είχα τότε (στη εφηβεία μου)...κι έπρεπε πάσι θυσία να ταξιδέψω,στο εξωτερικό όπου και χειρουργήθηκα τελικά)σε νοσοκομείο της Αμερική τότε)...οκ? έ,έκτοτε ΔΕΝ ξανά-ανέβηκα σε αεροπλάνο..και δ εν ξέρω...παγώνει το αίμα,μου ακόμη και στη ιδέα,να το ξανά-κάνω στο σή με ρα αυτό...δ εν ξέρω για τί νιώθω έτσι..δε ν μπορώ να το εξηγήσω...αλλά δ εν ξέρω μπορεί να το ξεπεράσω ε άν τύχει και πρέπει, να ξανά-ανέβω σε αεροπλάνο για κάποιο...λόγο....μέχρι στιγμής και 23χρόνια τώρα..δε ν ξανάτυχε....θα δούμε..πάντως ωραίο το ποστάκι σου...γέλασα...καλό μεσημεράκι...

Τζων Μπόης είπε...

Τα υπεραντλατικά ταξίδια είναι όνειρο, ειδικά όταν βλέπεις και ταινία μέσα στη νύχτα!
Προφανώς το δικό σου ταξίδι συνδυάστηκε με κάποια άσχημη εμπειρία, αλλά εγώ εδώ μιλάω για ταξίδια αμαψυχής κυρίως, τα υπόλοιπα τι γεύση να σου αφήσουν;

thinks είπε...

1988, Ρόδος-Αθήνα, Μπόινγκ 727 της Ολυμπιακής (το απόγευμα που βυθίστηκε το κρουαζιερόπλοιο έξω από τον Πειραιά), ο κυβερνήτης κέρασε τσιγάρα και πορτοκάλια τον συγκυβερνήτη, τον μηχανικό κι εμένα. "Έπιασε" μια πλαστική σακούλα σούπερ μάρκετ από το χερούλι σε μία εξοχή της μεσαίας κονσόλας για τις φλούδες και τις στάχτες, και ακούγαμε στον ασύρματο τις προσπάθειες διάσωσης καθώς προσεγγίζαμε το Ελληνικό... Ενώ το 707 είναι η σεβαστή γηραιά κυρία των αιθέρων, το 727 ήταν το αγαπημένο μου, τελεία και παύλα...

Απορώ πως δεν έχει σκεφτεί κανείς την Smoke-Air, μόνο για καπνιστές...

Τα ιπτάμενα δελφίνια, έστω και με λίγο κύμα, όντως ήταν ...περίπτωση.
Την βαρκάδα σου στον Βόσπορο την καταζηλεύω!!!
Τρίπολη-Αθήνα με τραίνο δεν τόλμησα ποτέ, θαρραλέε μου νέε... αλλά μου άρεσε το Άμστερνταμ-Αθήνα μέσω Άλπεων (με φρουρούς με οπλοπολυβόλα στα Γιουκοσλαβικά σύνορα 5 το πρωί...)
Για το είδος του σταθμό που αγαπάς, πρέπει να μας έρθεις από Φλωρεντία στο Ντικομάνο, το τελευταίο χωριό πριν ψηλώσει πολύ το βουνό. Θα σε πάρω εγώ από εκεί. Καμπινές δωρεάν.
Το κόλπο με ξεσκέπαστο Μάστανγκ είναι η οροφή κάτω και το air condition φουλ.
Α... μη σκιάζεσαι... σε λίγα χρόνια τα χιλιάρια θα θεωρούνται μεγάλη μηχανή.

Τα υπερατλαντικά ταξίδια... η πιο ακριβή στιγμή είναι όταν μετά την Γροιλανδία, η ατμόσφαιρα στην ψυχή του αεροπλάνου αλλάζει ριζικά καθώς πλησιάζεις τον Νέο Κόσμο (και δεν εννοώ πίσω από το Φιξ)

Αέρα Τζων μου! Στον αέρα!

Τζων Μπόης είπε...

Λεφτά βγάζεις όταν βρεις το κατάλληλο niche market.
Η Theriaklou-air είναι μια άριστη ιδέα!
Στις πτήσεις για Ανατολή να προσφέρεται και ναργιλές ακόμα...άφιλτρα, στριφτά, βαριά, light, ντουμάνι, τεκές, ότι κάτσει!
Καμία σχέση με low budget, εδώ θα πληρώνεις κανονικά και με premium ακόμα, μαζί με το διαβατήριο θα δείχνεις και το πακέτο!
Κατά τη διάρκεια της πτήσης θα ακούγεται μόνο το:
"Πέντε χρόνια δικασμένος μέσα στο Γεντί Κουλέ, από το πολύ σεκλέτι το `ριξα στον αργιλέ
Φύσα, ρούφα, τράβα τονε, πάτα τονε κι άναφτονε, φύλα τσίλιες για τους βλάχους, κείνους τους δεσμοφυλάκους!"
Απορώ πως και δεν το έχουν σκεφτεί ακόμα.

Καλύτεροι καμπινέδες από τους υπαίθριους ελληνικούς υπάρχουν;
Κάθε σταθμός κι ένας open air καμπινές, να μυρίζει αμμωνία από μακριά! (kinky το έκανα!)

Αέρας λοιπόν και μόνον αέρας!

thinks είπε...

got the blues, Babe
got those old Istanbul blu-ues - (said yeah)
I got the blues , babe -
got those old Istanbul-blu-ues -
gave me 30 years, babe -
ain't got nothing left to lo-ose
(Well)
I was busted at the border, with 2 k's in my shoes, (yeah)
Said I was busted at the border babe,
with 2 k's in my shoes - yeah
and they gave me 30 years, babe -
to learn the Istanbul-Blu-uhu-es

(Midnight Express, 1978)

...Θα ακούγεται κατά την επιβίβαση σε κάθε πτήση της Theriaklou-Air.

Τζων Μπόης είπε...

Έτσι!!!
Κι απο πάνω η ντισκομπάλα!
Ξανάνιωσα σήμερα! :))