Τρίτη 7 Οκτωβρίου 2014

The Cheerios Effect


Αφορμή για τη σημερινή ανάρτηση στάθηκε ένα περιστατικό το οποίο μου έτυχε πριν από λίγες ημέρες. Χτες, συμπτωματικά έπεσα πάνω σε ένα βιντεάκι στο youtube με σχετικό θέμα.

Όσες φορές περπατώ στο δρόμο και έρχεται κατά πάνω μου ένα μικρόφωνο και μια κάμερα για να ερωτηθώ για κάτι, ευχαριστώ ευγενικά και προσπερνώ. 
Η Ερμού είναι ο συνήθης τόπος αυτών των περιστατικών, οπότε έχω μάτια και στον πισινό που λένε. Ελάχιστες φορές έχω αιφνιδιαστεί και μία εξ αυτών ήταν πρόσφατα και μάλιστα σε σημείο που δεν φανταζόμουνα καν ότι θα μου συνέβαινε, για αυτό και αιφνιδιάστηκα.

Η πρώτη ερώτηση ήταν εάν είμαι υπέρ του γάμου των ομοφυλοφίλων. Έχω ξαναρωτηθεί και προσπέρασα, δεν αισθάνομαι ότι τέτοια θέματα είναι συζήτησης πεζοδρομίου κι ούτε θέλω με τις απόψεις μου να τσιγκλήσω την περιέργεια του οποιουδήποτε, άλλωστε πάντοτε έχω το φόβο του τρόπου προσέγγισης, ώστε η κουβέντα να μην διολισθήσει στο «γαργαλητό», ή ακόμα χειρότερα στον εκχυδαϊσμό. Εάν οι απόψεις μου προκαλέσουν τις αντοχές του άλλου, ουδόλως με αφορά, αλλά αυτό δεν θα το κάνω και στο πεζοδρόμιο.
Παρόλα αυτά, εκείνη τη φορά απάντησα και η απάντηση που έδωσα ήταν ότι μου είναι εντελώς αδιάφορο ως ζήτημα, τονίζοντας ότι δεν είμαι υπέρ τέτοιου είδους συμβάσεων, εφόσον υπάρχει τρόπος να επιλυθούν κάποια νομικά θέματα τα οποία προκύπτουν από μια συμβίωση, είτε ετερόφυλων, είτε ομοφυλόφιλων. Εάν η υπογραφή επίσημων εντύπων ενώπιον Εκκλησίας ή Δημαρχείου, ή και το νομικό έγγραφο μιας απλής συγκατάθεσης μεταξύ των εμπλεκομένων μερών ότι επιθυμούν να ζήσουν μαζί και να ορίσουν διαδικαστικά θέματα τα οποία αφορούν περιουσιακά ή κληρονομικά στοιχεία, καθώς και ζητήματα τα οποία άπτονται της ύπαρξης παιδιών, τότε είμαι σε θέση να δεχτώ τη σύμβαση αυτή, πιστεύω ότι ο καθένας θα πρέπει να είναι σε θέση να πράττει κατά βούληση και με βάση τα όσα του υπαγορεύει η συνείδηση και ο κώδικας αξιών του.

Πριν ολοκληρώσω την απάντησή μου, ο εγκέφαλος μου ήδη επεξεργαζόταν την δεύτερη ερώτηση την οποία ανέμενα, ως φυσική συνέχεια της πρώτης.
Η δεύτερη ερώτηση - πολύ προβλέψιμη κατά τη γνώμη μου - ήταν εάν συμφωνώ με την υιοθέτηση/ανατροφή/μεγάλωμα παιδιών από ομοφυλόφιλα ζευγάρια.
Αποφάσισα να απαντήσω γιατί αποδέχτηκα τον τρόπο με τον οποίο έγινε η ερώτηση, ο οποίος κάλυπτε ένα μίνιμουμ σοβαρότητας.
Η απάντηση και σε αυτό το ερώτημα ήταν σαφής και μονολεκτική. 
Απάντησα «Ναι».

Το θέμα με είχε απασχολήσει καιρό πριν με την ιστορία δύο γνωστών μου ετερόφυλων ζευγαριών τα οποία προσπαθούσαν για την απόκτηση ενός παιδιού. Μετά από πολλές προσπάθειες, ο στόχος δεν μπορούσε να πραγματοποιηθεί. Και τα δύο ζευγάρια κατέφυγαν στην λύση της υιοθεσίας και τα δύο απευθύνθηκαν σε εγχώρια ιδρύματα. Μετά από χρόνια προσπαθειών, ούτε και μέσω αυτού του τρόπου μπόρεσαν να υλοποιήσουν το στόχο τους. 
Το ένα ζευγάρι κατέφυγε στη λύση του εξωτερικού και βρίσκεται σε καλό δρόμο, το άλλο το παλεύει ακόμα στην Ελλάδα.

Κάποια όμως παιδιά παραμένουν στα αζήτητα και σε αυτά προστίθενται ακόμα περισσότερα, τα οποία θα περιμένουν τη δική τους τη σειρά. 
Είναι άσχημα στο Ίδρυμα; Πιστεύω πως είναι λιγότερο καλά από το να μεγαλώνουν μαζί με ανθρώπους οι οποίοι θα μπορούσαν να τους προσφέρουν αγάπη και μια «κανονική» οικογένεια, μια άλλη προοπτική.

Έχει φύλλο η αγάπη; Όχι, κατηγορηματικά όχι. Είναι προτιμότερο – σύμφωνα με τη δική μου θεώρηση – ένα παιδί να μεγαλώνει μέσα σε ένα περιβάλλον αγάπης και στοργής, μέσα σε μια οικογένεια, από το να μεγαλώνει μέσα σε ένα Ίδρυμα, αλλά και για να το πάω ακόμα παραπέρα, δικαίωμα να μεγαλώνει παιδί έχει όποιος έχει αποθέματα αγάπης.
Δεν είναι απαραίτητο όμως να μεγαλώσεις ένα παιδί, υιοθετώντας το μέσω ιδρύματος, υπάρχει και η «φυσική» διαδικασία, είτε και η διαδικασία μέσω παρένθετης μητέρας. 
Το βασικό αντεπιχείρημα όσων είναι κατά της ανατροφής παιδιών από ομοφυλόφιλα ζευγάρια, είναι ότι με αυτόν τον τρόπο καταστρέφεται ο παραδοσιακός ρόλος της οικογένειας, διαστρεβλώνεται το πρότυπο «πατέρα-μητέρα», δημιουργείται σύγχυση ρόλων. Εάν τους απαντήσεις ότι ο κόσμος αλλάζει, ότι η αγάπη δεν έχει φύλλο, σύνορα, πατρίδα, φυλή ή χρώμα, τότε ηθικολογούν κατηγορώντας σε γενικά κι αόριστα για μοντερνισμό και χαλάρωση αξιών, προβάλλοντας το επιχείρημα ότι οι ομοφυλόφιλοι θα πρέπει να αφήσουν τον εγωισμό τους στην άκρη και ότι αυτό το οποίο θα πρέπει να σκεφτούν είναι πρωτίστως το μέλλον του παιδιού που θα φέρουν στον κόσμο και όσα πρόκειται μετέπειτα αυτό να αντιμετωπίσει σε κοινωνικό επίπεδο στην πορεία της ζωής του, με το βάρος δύο γονιών του ιδίου φύλλου να βαραίνει τις πλάτες του.
Αν κάποιος με πείσει ότι η μοναδική πρόκληση, η μοναδική κακοτοπιά, η μοναδική απαξίωση θα είναι αυτή στη ζωή ενός παιδιού κι ότι η άδολη αγάπη και η εκπαίδευση δεν είναι ισχυρές για να θωρακίσουν ένα παιδί, τότε εγώ θα πάρω το μέρος του. Κάποιοι θα πουν ότι σε όλη αυτή την ρητορική μπαίνουν στο επίκεντρο οι γονείς κι όχι τα παιδιά. Σε αυτή τη φάση αναγκαστικά. Ουδείς ρώτησε τον οποιοδήποτε εάν ήθελε τους συγκεκριμένους γονείς κι όχι άλλους, αυτή είναι η διαδικασία by default.

Αν κάποιος με πείσει ότι οι κοινωνίες θα παραμένουν πάντοτε οι ίδιες και απαράλλακτες με την πάροδο των χρόνων, αν με πείσει ότι εκατό χρόνια πριν, σε τέτοια ερωτήματα, ερωτώντες και αποκρινόμενοι δεν θα χαρακτηρίζονταν ως τρελοί, εάν με πείσει ότι ο κόσμος που έρχεται θα είναι ίδιος με τον σημερινό, εάν με πείσει ότι θα ερμηνεύουμε πάντοτε το μέλλον με σημερνούς όρους και πάλι θα πάρω το μέρος του. 
Εάν κάποιος πάλι με πείσει ότι δεν γινόμαστε γονείς για να ικανοποιήσουμε προσωπικούς μας στόχους και επιθυμίες, προσωπικές μας ματαιοδοξίες, δεν γινόμαστε γονείς τυχαία επειδή πηδήξαμε κάποιο ωραίο βράδυ, δεν γινόμαστε γονείς επειδή έτσι «επιβάλλουν» τα «χρηστά ήθη» και η κοινωνία, επειδή έτσι θέλουν οι παππούδες ή οι παππάδες, επειδή μας είπαν ότι αυτή είναι η φυσική μας συνέχεια, εάν κάποιος με πείσει ότι η πλειοψηφία των ανθρώπων που γίνονται γονείς το κάνουν με σκοπό να προσφέρουν ανιδιοτελώς την αγάπη τους κι ότι σκέφτονται το ίδιο το παιδί πριν γίνουν γονείς κι όχι τον εαυτό τους πρώτα και την ικανοποίηση που θα λάβουν από την μητρότητα/πατρότητα, τότε θα μπορούσα να μπω σε μια διαδικασία σκέψης ότι οι ομοφυλόφιλοι που θέλουν να γίνουν γονείς το κάνουν προτάσσοντας δικό τους εγωισμό και την ματαιοδοξία.
Δεν μπορώ να φανταστώ ένα παιδί δυστυχισμένο μόνο και μόνο εξαιτίας του γεγονότος ότι μεγαλώνει με γονείς του ιδίου φύλλου, μπορεί να είναι δυστυχισμένο από την ύπαρξη γονιών του ιδίου φύλλου για άλλους λόγους, όπως μπορεί να είναι ευτυχισμένο ή δυστυχισμένο και για ανάλογους λόγους από γονείς διαφορετικού φύλλου.

Στο παρελθόν, παιδιά μονογονεϊκών οικογενειών, είτε θα χαρακτηρίζονταν ως μούλικα ή μπάσταρδα, είτε ως τα «καημένα τα ορφανά», σήμερα ποιος ασχολείται, ποιος απομονώνει αυτά τα παιδιά από το κοινωνικό τους περιβάλλον. Στο κάτω κάτω, τα παιδιά του ενός γονέα (είτε επειδή ο γονέας χήρεψε, είτε γιατί το επέλεξε να είναι μόνος) γιατί να είναι περισσότερο αποδεκτά από τα παιδιά των δύο γονέων, ειδικά αν αυτοί ανήκουν στο ίδιο φύλλο; 
Ποιος είναι αυτός που έχει το δικαίωμα να στιγματίσει ένα παιδί, κρίνοντας το από τους γονείς του; Κι αν όλοι αυτοί που φοβούνται ότι το παιδί θα στιγματιστεί, από ποιους άραγε φοβούνται ότι θα συμβεί; από τους άλλους; Και ποιοι είναι αυτοί οι «άλλοι» κάθε φορά;
Ποιος θα στερήσει από τον άλλον το δικαίωμα στην τεκνοποίηση;
Ποιοί είναι αυτοί που επιβάλλουν τους κώδικες ηθικής, εάν δεν είναι η ίδια ζωή και οι ανάγκες της;

Οι κοινωνίες αλλάζουν, οι αξίες μπορεί όμως να παραμένουν οι ίδιες. Δεν είμαι σε θέση να δεχτώ ότι οι κοινωνίες θα γίνουν χειρότερες επειδή δύο άνθρωποι του ίδιου φύλλου θα μεγαλώσουν μαζί ένα παιδί με αγάπη ως αποτέλεσμα συνειδητής επιλογής κι όχι επειδή τους προέκυψε από ένα πήδημα.

Η αγάπη - όχι ως όρος ρητορικός - αλλά ως μια κατάσταση αλληλεπίδρασης, κατά την οποία συναισθήματα ανταλλάσσονται μεταξύ των ανθρώπων, φροντίδα, στοργή και συντροφικότητα διοχετεύονται από τον έναν στον άλλον, αυτά θα παραμένουν αναλλοίωτα μέχρι ο κόσμος αυτός να σβήσει κι ο κόσμος μας μπορεί να σταματήσει να υπάρχει όχι από περίσσευμα αγάπης, αλλά επειδή θα έχουμε εξαντλήσει τους φυσικούς του πόρους, θα έχουμε αλληλοεξοντωθεί.

Ο άνθρωπος στον πυρήνα του δεν είναι μια συμπύκνωση συμβάσεων, είναι ένα άγριο θηρίο, έτοιμο να σε κατασπαράξει όταν αντιληφθεί ότι οι σταθερές πάνω στις οποίες έχει οικοδομήσει τη ζωή του αμφισβητούνται, όταν αισθανθεί να βάλλονται οι ιδέες με τις οποίες μεγάλωσε, είναι ένα θηρίο έτοιμο να καταστρέψει, να κατακρεουργήσει, αλλά παράλληλα και να οικοδομήσει, να δημιουργήσει ζωή, είναι ένα υπέροχο, συγκλονιστικό, συναρπαστικό ον το οποίο μπορεί να δώσει απεριόριστη αγάπη κι από πραγματική αγάπη ουδείς έπαθε το παραμικρό.


11 σχόλια:

Jolly Roger είπε...

Οι παραδοσιακες ελληνικες αξιες - ιδιως εκεινη της ελλ. οικογενειας - ειναι απανθρωπες και σαπιες. Οσο πιο γρηγορα εξαφανιστουν, τοσο καλυτερα. Αν ενα ζευγαρι ομοφυλοφιλων που αναθρεφει παιδι βοηθαει στο να καταστραφουν αυτες οι αξιες (που δεν το κανει, αλλά εστω οτι θα το εκανε) τοτε μακαρι.

Η ερωτηση και μονο ειναι παραλογη. Να αναθρεψουν οι ομοφυλοφιλοι παιδια αν τα παιδια γνωρισουν την κατακραυγη αργοτερα εξ αιτιας των γκει γονιων τους;
Μα αν τα παιδια υποφερουν δεν θα οφειλεται στους γκει γονεις τους, αλλά στην θεοκρατικη και σκοταδιστικη ελληνικη κοινωνια.

Αλλά τι περιμενεις απο μια κοινωνια που κατα 16% ειναι πεισμενη οτι μας ψεκαζουν και κατα 25% οτι οι ξενοι απεργαζονται τον αφελληνισμο μας (άλλη καούρα δεν ειχαν).

thinks είπε...

Μεγάλωσα τον γιό μου με την ιδέα ότι και η αναφορά ακόμα στον ρατσισμό έστω και για να τον καταδικάσουμε, τον διαιωνίζει με την παραδοχή της ύπαρξής του και με την απόδοση υφής σε αυτόν μέσω συζήτησης. Τελικά ο Κώστας απέκτησε αχρωματοψία που με κάνει ιδιαίτερα περήφανο. Κάτι τέτοιο λες και εσύ εδώ.

Κατά την γνώμη μου όλη σου η ανάρτηση και όλο το θέμα είναι σε αυτό που αντιγράφω εδώ από την ανάρτηση: "Είναι προτιμότερο – σύμφωνα με τη δική μου θεώρηση – ένα παιδί να μεγαλώνει μέσα σε ένα περιβάλλον αγάπης και στοργής, μέσα σε μια οικογένεια, από το να μεγαλώνει μέσα σε ένα Ίδρυμα, αλλά και για να το πάω ακόμα παραπέρα, δικαίωμα να μεγαλώνει παιδί έχει όποιος έχει αποθέματα αγάπης."

Ακόμα παραπέρα, δεν έχει κατά την γνώμη μου σημασία ποιοί και πόσοι (και περισσότεροι από δύο) μεγαλώνουν ένα παιδί εφ' όσον υπάρχει αγάπη και αλληλοσεβασμός. Τι να κάνει κανείς την οποιαδήποτε "παραδοσιακή θεοφοβούμενη οικογένεια" οποιωνδήποτε φύλλων ή οικονομικών πόρων, αν υπάρχει μίσος, δαρμοί, ψυχικοί καταναγκασμοί, σεξουαλική κατάχρηση... όλα τα "καλά". Σημασία έχει η ψυχική ειρήνη του περιβάλλοντος πολύ περισσότερο από την ταυτότητα εκείνου ή εκείνων που το παρέχουν. Μετά βέβαια υπάρχει και η άλλη εκείνη κατηγορία εκείνων οι οποίοι υιοθετούν παιδιά (από την Κίνα φερ' ειπείν) όχι για να δώσουν αγάπη, αλλά ως αξεσουάρ μόδας (Κάποτε η μόδα ήταν Κορέα. Αργότερα έγινε Κίνα) [και από την κουλτούρα των αξεσουάρ μόδας και της προσποίησης "αγάπης" έχω ιδία πείρα στις ΗΠΑ κι έχω "κάνει εμετό" αρκετές φορές]

Τώρα για το ποιός πρέπει να μπορεί να ζήσει νόμιμα συζυγικά με ποιόν, αυτό πρέπει να είναι απόφαση των δύο συμβαλλομένων (γιατί όχι τριών ή τεσσάρων) και ΟΧΙ της πολιτείας. Βέβαια το κάθε κλαμπ (θρησκεία ας πούμε) έχει και το δικαίωμα των δικών του κανονισμών, οπότε, αν μια θρησκεία θέλει να λέει τα δικά της περί αυτού είναι δικαίωμά της όπως είναι και δικαίωμα των ανθρώπων να μην είναι μέλη του κλαμπ αν δεν τους αρέσουν οι κανονισμοί του... Η Πολιτεία όμως δεν είναι κλαμπ και έχει την υποχρέωση να παρέχει ισότητα και προστασία για όλους εφ' όσον δεν βλάπτουν άλλους.

Το μόνο επιχείρημα για ετερόφυλους γονείς που θεωρώ ότι έχει έστω και μια μικρή βάση συζητήσιμη είναι το κατά πόσον είναι μέρος της φύσης και φυσικής εξέλιξης το να ενηλικιώνεται ένα παιδί είτε αγόρι είτε κορίτσι, σε μία οικογενειακή ενότητα όπου να δέχεται παραδειγματισμό και από άνδρα και από γυναίκα γονείς, ως ψυχολογικό/σεξουαλικό ζύγι στην ανάπτυξη. Και αυτό το επιχείρημα όμως πέφτει αμέσως σε τριτεύουσα σημασία μπροστά στο απόσπασμά σου που αντέγραψα παραπάνω. Τι να τον κάνεις τον οποιονδήποτε γονιό αν είναι αλκοολικός φερ' ειπείν, ή αν δέρνει την/τον σύζυγο ή και το ίδιο το παιδί. Το ενδιαφέρον είναι ότι είναι πολύ πιθανότερο να βρεις καταστρεπτικούς γονείς ανάμεσα σε ετερόφυλους παρά ανάμεσα σε ομοφυλόφιλους, γιατί οι ετερόφυλοι παντρεύτηκαν επειδή αυτό περιμένει από αυτούς η κοινωνία θέλουνε δε θέλουνε, και έγιναν γονείς ίσως και χωρίς να το έχουν σχεδιάσει. Ενώ οι ομοφυλόφιλοι πολέμησαν εναντίων της κοινωνίας για το δικαίωμα να αγαπούν καθώς θα είναι μαζί, και αγωνίστηκαν πολύ και συνειδητά για να τους επιτραπεί να γίνουν γονείς (άρα, η πιθανότητα να ισχύει η παράγραφός σου που αντέγραψα είναι ίσως μεγαλύτερη...)

Τζων Μπόης είπε...

Πειρατη, δεν θέλω να είμαι τόσο αφοριστικός και ισοπεδωτικός για την ελληνική οικογένεια.
Πιστεύω μάλιστα ότι τώρα με την κρίση έχει δείξει τις αρετές της, καθώς αποτελεί το στήριγμα των μελών της.
Όσο για τα υπόλοιπα θα με βρεις σύμφωνο.
Η ελληνική κοινωνία ειναι βαθύταρα αναχρονιστική, αν και στο συγκεκριμένο άρθρο δεν εξειδικεύτηκα στο τι συμβαίνει στην Ελλάδα, αλλά γενικά στον κόσμο.

Τζων Μπόης είπε...

Δημήτρη θα με βρεις σύμφωνο με όσα γράφεις με μοναδική εξαίρεση αυτό που γράφεις ότι η οποιαδήποτε αναφορά στον ρατσισμό, έστω και για να τον καταδικάσει, οδηγεί στην διαιώνισή του.
Πιστεύω ότι πρέπει τα στραβά να προβάλλονται και να καταδικάζονται, ακριβώς για να μην διαιωνίζονται

thinks είπε...

Το ότι "η οποιαδήποτε αναφορά στον ρατσισμό, έστω και για να τον καταδικάσει, οδηγεί στην διαιώνισή του" (ή, όπως έγραψα εγώ, "τον διαιωνίζει") σίγουρα δεν ακούγεται σωστό, και αυτό οφείλεται στο ότι μετάφραζα καθώς θυμόμουνα στα αγγλικά αυτά που έλεγα πριν χρόνια στα αγγλικά --και προσπαθούσα και να το αποδώσω σύντομα για να μην γράψω ολόκληρη παράγραφο. Τελικά έχεις δίκιο, η συγγραφική προσπάθεια ελληνιστί στην πρώτη μου παράγραφο ακολούθησε την τύχη του Τιτανικού.

Ο ρατσισμός υπάρχει και θα υπάρχει γιατί είναι μέρος της ανθρώπινης φύσης (κατά τη γνώμη μου) --άρα δεν είναι στο χέρι μας να τον διαιωνίσουμε ή όχι. Μόνο να τον κρατήσουμε υπό έλεγχο. Το κόλπο είναι να μπει στη μέση το ανθρώπινο πνεύμα, που η φύση το δημιούργησε κι αυτό, και να βάλει φρένο, όποτε πατάει γκάζι ο ρατσισμός. Το να μην μιλάμε για κάτι, φυσικά δεν μπορεί να το κάνει να μην υπάρχει. Όμως όταν γίνεται συζήτηση περί αυτού μπορούμε με τις απαντήσεις μας να προσπαθούμε να ξεπερνούμε την παγίδα του να συζητήσουμε τον ρατσισμό σαν κάτι το ...συζητήσιμο. Ξεκινώντας με το να τον αποβάλουμε από το ίδιο το ένστικτό μας και την νόησή μας... Κάτι τέτοιο εννοούσα. Στα Αγγλικά πάντως θα το είχα πει καλύτερα μάλλον, γιατί φαίνεται να έπιασε :-)

Το θέμα της ανάρτησης βέβαια μπορεί να αποδοθεί στην σφαίρα του "ρατσισμού" αν και στα Αγγλικά θα του ταίριαζε καλύτερα η λέξη bigotry που δεν νομίζω να μεταφράζεται.

Τζων Μπόης είπε...

όπως όταν μιλάμε αγγλικά θα πρέπει να μην σκεφτόμαστε ελληνικά, έτσι κι εσύ όταν γράφεις ελληνικά θα πρέπει να σκέφτεσαι ελληνικά κι όχι αγγλικά.
Είναι ξεκάθαρο ότι τα ελληνικά σου είναι αγγλικά, με απόδοση στα ελληνικά και καμιά φορά το νόημα διαστρεώνεται, αλλά μπορώ να αντιληφθώ αυτή τη σύγχιση και ως ένα βαθμό τη θεωρώ και φυσιολογική.
Μια πρόταση θα έκανα. Εάν δυσκολεύεσαι με τα ελληνικά και σου "βγαίνει" καλύτερα το αγγλικό, γράψε αγγλικά, εδώ θα είσαι ευπρόσδεκτος ακόμα κι έτσι :)

scarlett είπε...

Δεν εχω κατι να αντιπαραθεσω σ'αυτα που γραφεις Τζων Μποη.
Δυστυχως τα πραγματικα φιλελευθερα κι ανεκτικα πνευματα σε μια κοινωνια αποτελουν παντα μειοψηφια κι οπως λες κι εσυ η κοινωνια συνηθως νιωθει να απειλειται απο αυτα.

Από κει και περα γνωριζω αλλά κι εχω διαπιστωσει πως για ενα παιδι το πιο σημαντικο ειναι να παιρνει αγαπη και να αισθανεται ασφαλες. Το απο πού θα την παιρνει αυτην την αγαπη, ειναι μαλλον αδιαφορο.
Μπορει να μεγαλωνει με την μητερα του ή με τον μπαμπα του, με τη θεία του ή με τον παππού του, με καποιον ξενο που ετυχε να το αναλαβει....πραγματικα δεν εχει σημασια.
Εχω δει ευτυχισμενα παιδια που μεγαλωνουν κοντα σε εναν παππου ή σε μια γιαγια και άλλα σε πατσγουορκ οικογενειες με ενα σωρο ετεροθαλη αδερφια και διπλους γονεις να λαμπουν απο χαρα...κι εχω δει παιδια της κλασικης πυρηνικης οικογενειας, προβληματικα και δυστυχισμενα.
Αν κατι χαρακτηριζει τα παιδια, αυτο ειναι η προσαρμοστικοτητα.
Δυστυχως ομως η κοινωνια παραειναι ενηλικη και ανελαστικη κι εχει χασει προ πολλου την δικη της προσαρμοστικοτητα.

thinks είπε...

Γκράτσιε Τζιοβάνι!! :-)

thinks είπε...

υγ (σκέφτομαι...) Τελικά πράγματι έχεις πολύ δίκιο γιατί κι αυτό που έγραψα στις 7:54 δεν έβγαλε το νόημα που ήθελα. Λέγοντας " Στα Αγγλικά πάντως θα το είχα πει καλύτερα μάλλον" έλεγα ότι "I probably said it better in English" εννοώντας όταν μιλούσα γι' αυτά στον μικρό Κώστα ("γιατί φαίνεται να έπιασε" [στον Κώστα]). Αλλά όπως το έγραψα ακούγεται σαν να μιλάω για τώρα ή το μέλλον. Λοιπόν. Από τώρα, τα δύσκολα in English!

Τζων Μπόης είπε...

Scarlett, συμφωνω απολυτα μαζι σου!
Να ξέρεις μόνο ότι οι διαφορετικές φωνές δεν είναι τελικά μια μικρή μειοψηφία μέσα σε μια θάλασσα αναχρονισμού στην Ελλάδα, αλλά οι φωνές που ακούγονται είναι αυτή η μειοψηφία, ξέρεις πόσοι συμφωνούν μαζί μας αλλά δεν τολμούν να το πουν δημόσια μη τυχόν και παρεξηγηθούν;

(Πάω να φάω κινόα...από την προηγούμενη κιόλας ανάρτησή μου αναζωπυρώθηκε η βαθιά ερωτική μου σχέση με τούτο πράμα) ;)

Τζων Μπόης είπε...

Οκ Δημήτρη...στα δύσκολα λοιπόν δεχόμαστε και αγγλικά...στα απλά τα ελληνικά και στα νευριασμένα μας ακομα και μερικά "γαλλικά" :))