Τετάρτη 26 Νοεμβρίου 2014

Αλήθειες και ψέματα




Στην αρχή μοιάζει με εντύπωση, όσο όμως περνούν τα χρόνια γίνεται σχεδόν βεβαιότητα. Το παρατηρώ στους άλλους, το βλέπω και σε μένα μερικές φορές.
Ο Ίψεν το είχε ονομάσει «ζωτικό ψεύδος», δηλαδή την κατάσταση ψεύδους μέσα στην οποία ζουν πολλοί άνθρωποι όταν η πραγματικότητα φαντάζει σκληρή και αβάσταχτη.
Όταν τα πράγματα ζορίζουν τότε κάποιοι δημιουργούν ένα ιδεατό πλαίσιο μέσα στο οποίο μπορούν να κινηθούν με σχετική άνεση, παράλληλα με μια πραγματικότητα την οποία θέλουν να αποφύγουν.

Στις αρχές της δεκαετίας του ’90 συναντήθηκα για πρώτη φορά με τη «Μητέρα του Σκύλου» του Παύλου Μάτεσι. Εκείνο που κράτησα τότε από εκείνο το βιβλίο ήταν ένα δυνατό σφίξιμο στο στομάχι και μια βαθιά συγκίνηση. Μετά όμως από λίγα χρόνια το ξαναδιάβασα και μπόρεσα να κατανοήσω καλύτερα τα όσα με τόσο σκληρό, κυνικό και σαρκαστικό τρόπο ήθελε να αποδώσει ο συγγραφέας, το ψέμα δηλαδή το οποίο πολλοί άνθρωποι κατασκευάζουν για να μπορέσουν να ξεγλιστρήσουν μέσα από μια πραγματικότητα, την οποία δεν θέλουν να αποδεχτούν.
Το βιβλίο αυτό έγινε ένα από αγαπημένα μου στην ελληνική πεζογραφία, μπορεί και το πιο συγκλονιστικό ψυχογράφημα που έχω διαβάσει, σουρεαλιστικό και παράλληλα υπέροχα θεατρικό.
Έκτοτε και κάθε φορά που ανεβαίνει στο θεατρικό σανίδι δεν το χάνω, όπως και φέτος σε μια παράσταση που σε καθηλώνει.

Μέσα από την ιστορία της διαταραγμένης αντι-ηρωίδας, μιας εμβληματικής προσωπικότητας που σε θυμώνει και παράλληλα την συμπονείς, μέσα από τις αφελείς φαντασιώσεις της που διατρέχουν τις σημαντικότερες στιγμές του βίου της και που αναπόφευκτα μοιάζουν να καταρρέουν στην πορεία με τρόπο απρόσμενο, όπως τελικά καταρρέει σχεδόν κάθε φαντασίωση, εξιστορείται ένας προσωπικός μύθος, ο οποίος ξεφεύγει από τα στενά όρια μιας αφήγησης.
Βέβαια, το τέλος μοιάζει κάπως απρόσμενο για τους άλλους, όχι όμως και για εκείνη, καθώς αυτή φαίνεται να μπαινοβγαίνει με άνεση σε μια πραγματικότητα από την αρχή μέχρι το τέλος, πλάθοντας έναν προσωπικό μύθο μέσα στον οποίο κατοικεί. 
Έχω την εντύπωση ότι αυτό θυμίζει πολλά κι από τη δική μας πραγματικότητα, αλλά και από τις ζωές των άλλων γύρω μας.

Η ιστορία της πρωταγωνίστριας έχει παρομοιαστεί με το ψυχόδραμα της νεότερης ελληνικής ιστορίας, το ψέμα της ηρωίδας δεν είναι τίποτα περισσότερο από τον μύθο της νεότερης ιστορίας μας, το ψέμα που πλάσαμε και το οποίο αποκαλύπτεται πλέον για μερικούς, αλλά όχι όμως και για όλους.
Προσωπικά, ίσως να μην θέλω να μπω μέσα σε μια τέτοια διαδικασία αποκωδικοποίησης κι αυτό γιατί θεωρώ ότι ο μύθος και το προσωπικό ψέμα του καθενός μας είναι ατομικό, είναι η προσωπική του καταφυγή στα δικά του ζόρικα.
Μου είναι δύσκολο να αποδεχτώ την ομογενοποίηση των ατομικών φαντασιώσεων στη δημιουργία μιας ομαδικής παράκρουσης, από την άλλη σκέφτομαι ότι ίσως αυτό ακριβώς να αποτελεί και το δικό μου ζωτικό ψεύδος, μάλλον δεν θέλω να αποδεχτώ ότι φτιάξαμε ένα τέρας, ίσως γιατί ήμουν κι εγώ συμμέτοχος σε αυτή την κατασκευή και η υιοθέτηση μαζικών ψυχώσεων δεν μου ταιριάζει.

Μερικοί θα πουν ότι το ζωτικό ψεύδος υποδηλώνει μια κατάσταση συναισθηματικής ανωριμότητας, ίσως να είναι κι έτσι, δεν μπορώ όμως να μην δεχτώ ότι για κάποιους δεν είναι τίποτε περισσότερο από έναν αγώνα προσωπικής επιβίωσης κι αν πρέπει να κάνω μια αντιπαραβολή με τα όσα διαδραματίζονται στην χώρα αυτή κι όχι μόνο σε αυτή, τότε μάλλον θα αναγκαστώ να δεχτώ ότι, χωρίς μια δύσκολη αλήθεια δεν υπάρχει το ψέμα και χωρίς την αποκάλυψη του ψέματος δεν θριαμβεύει στο τέλος η αλήθεια, το ζήτημα όμως είναι τι είδους παραζάλη αντέχει κανείς περισσότερο …

23 σχόλια:

thinks είπε...

Το ενδιαφέρον με το ζωτικό ψέμα είναι ότι αυτό το ίδιο είναι απροσδιόριστης υφής με αόριστη μάζα, ενέργεια και χωρικά/χρονικά όρια. Το πρόβλημα ξεκινά από τον προσδιορισμό του. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι και το γεγονός ότι τα μάτια μας δεν βλέπουν γύρω μας γαλαξίες ατόμων με ηλεκτρόνια και κύματα ενεργείας, αλλά, αντικείμενα, φως/σκοτάδι και χρώματα είναι αυτό καθ' αυτό ένα ζωτικό ψέμα, πλεγμένο από την φύση μας, από το οποίο ξεκινά η φαντασιακή μας ύπαρξη.

Εστιάζοντας στο συγκεκριμένο είδος ζωτικού ψέματος στο οποίο αναφέρεσαι... είναι ψέμα μόνο όταν κάποιος άλλος από τον κατασκευαστή μιας ιδέας την προσδιορίσει ως ψέμα. Ποια υποκειμενική άποψη έχει την περισσότερη βαρύτητα; Θα μου πεις, σε πολλές περιπτώσεις είναι θέμα ιστορίας και γεγονότων --όμως, εφ' όσον ο άνθρωπος επιβιώνει και λειτουργεί βάση εντυπώσεων, ποιος θα προσδιορίσει την πιο αρμόζουσα ερμηνεία των γεγονότων σε συνδυασμό με τις ανάγκες ενός ανθρώπου;

Η συνειδητοποίηση ότι κάτι είναι ένα ζωτικό ψέμα, μπορεί να μην είναι τίποτα διαφορετικό από την φυσική εξέλιξη του ίδιου του ψέματος που προσαρμόζεται στις εκάστοτε ανάγκες...

Τζων Μπόης είπε...

Δημήτρη καλημέρα,

Υπάρχουν αντικειμενικές αλήθειες, υπάρχουν και αντικειμενικά ψέματα, όποιος δεν μπορεί να τα δεχτεί προφανώς χρειάζεται επαγγελματική υποστήριξη.
Υπάρχουν όμως και οι αλήθειες τις οποίες δεχόμαστε ως τέτοιες και τα αντίστοιχα ψέματα.
Στην περίπτωση αυτή, σημασία έχει η ένταση της αποδοχής τους και πόσο επηρεάζουν τις δικές μας ζωές και κατ΄ επέκταση και τις ζωές των άλλων.
Στο βαθμό που η αποδοχή αυτών λειτουργεί καταπραϋντικά για αυτόν που τα πιστεύει τότε ίσως να μην δημιουργείται πρόβλημα, το ζήτημα όμως είναι τι είδους επιπτώσεις έχει κάτι τέτοιο στη ζωή των γύρω του.
Πάντως η πορεία του καθενός συνήθως βρίθει από προσωπικούς μύθους.

thinks είπε...

Πράγματι! Αν και θα έλεγα ότι δεν υπάρχει τίποτα άλλο εκτός από προσωπικούς μύθους. Τα πάντα ξεκινάνε από τον μύθο που περιέγραψα στην πρώτη μου παράγραφο, (πράγμα που είναι το μόνο αντικειμενικό γεγονός). Από εκεί που αλλού να πάει μυαλό, και τι να χτίσει, παρά μύθους :-)))

Πες μου μία αντικειμενική αλήθεια πέρα του πως ότι βλέπουμε είναι μια οπτασία που δημιουργεί ο εγκέφαλός μας :-)

Νομίζω ότι τελικά το μόνο ακριβές και σωστό είναι το "...κατ΄ επέκταση και τις ζωές των άλλων". Το αν επηρεάζουν δυσμενώς/αρνητικά οποιονδήποτε άλλον εκτός του κατόχου του μύθου. Και υπάρχουν εκείνοι που για να βεβαιώσουν τον δικό τους μύθο θα προσπαθήσουν να τον επιβάλουν σε άλλους κι αν ακόμα χρειαστεί να κάψουν τους άλλους στην πυρά. Ή στις κάλπες.

Τζων Μπόης είπε...

Αντικειμενικές αλήθειες:
- Η γη φωτίζεται από κάποιο αστέρι που λέγεται Ηλιος.
- Ο ανθρώπινος οργανισμός αποτελείται κατά βάση από νερό

Αντικειμενικά ψέματα:
- Η γη είναι αυτόφωτη
- Ο ανθρώπινος οργανισμός αποτελείται κατά βάση από βασάλτη

thinks είπε...

Ή πάλι...
- Εννοούμε σαν "φως" τα κύματα ενέργειας -δεν υπάρχει φως σκοτάδι (εφ' όσον η ενέργεια είναι διάχυτη και αποτελειται και από μήκη που εμείς δεν βλέπουμε και τα θεωρούμε σκοτάδι.
- Τα πάντα ξεκινάνε και περιέχουν ένα πρωτόνιο και ένα ηλεκτρόνιο.
- Η ατμόσφαιρα της Γης και η αντανάκλαση επί της Γης προκαλεί διάθλαση-ανάθλαση που αλλάζει ριζικά το πως βλέπουμε το φς σε σχέση με το πως θα το βλέπαμε στο διάστημα.
- Η ανακατάταξη των ίδιων πρωτονίων και ηλεκτρονίων δημιουργεί τα πάντα από τα ίδια συστατικά.

Ερώτηση: στην πρώτη σου απάντηση, δεύτερο συνθετικό πρώτης πρότασης, μετά από το κόμμα: εννοούσες, όπως έγραψες "...δεν μπορεί να τα δεχτεί..." , ή "δεν μπορεί να το δεχτεί..."

Επιστρέφω σε 3 ώρες :-)

Τζων Μπόης είπε...

Σε κάθε περίπτωση όμως η Γη φωτίζεται πρωτογενώς από τον Ήλιο, όλα τα άλλα είναι δευτερογενείς επιδράσεις.

"να τα δεχτεί", αλήθειες και ψέματα μαζί

thinks είπε...

Δευτερογενείς αλλά σημαντικές και αδύνατο να διαχωριστούν: Αν και ο αστυνομικός και ο σύντροφος του νεκρού στο Φέργκιουσον θυμούνται κατά βάση παράλληλες κινήσεις και γεγονότα, το σημείο βλέψεως του καθενός δίνει σε παρεμφερή γεγονότα εντελώς διαφορετική, και εξ' ίσου έγκυρη, χροιά. Και αν ακόμα ο ήλιος στέλνει κύματα ενεργείας στην Γη, η αντίληψη των κυμάτων ενεργείας σαν "φως" και η φύση της διάθλασης/ανάκλασης την εμπειρία της οποίας έχει ο παρατηρητής προσθέτουν εγκυρότητα η οποία αλλάζει εντελώς τον λόγο συζήτησης, εφ' όσον η συζήτηση έχει να κάνει με την αντίληψη του ανθρώπου, περί του γεγονότος.

Εννοεί, τότε, η φράση, ότι όποιος δεν μπορεί να δεχτεί μαζί, και τις αλήθειες και τα ψέματα, χρειάζεται επαγγελματική υποστήριξη; Προφανώς επειδή αν δεχτεί μόνο αλήθειες κάνει το λάθος του να πιστεύει ότι γνωρίζει αλήθειες, και αν δεχτεί μόνο ψέματα κάνει το λάθος του να μην ψάχνει αλήθειες; Τι ποσοστό αληθειών-ψεμάτων είναι σωστό, και πως προσδιορίζουμε τι είναι αλήθεια και τι ψέμα;

Τζων Μπόης είπε...

Αν υποστηρίξω ότι είμαι ο Μέγας Αλέξανδρος και το πιστέψω κιόλας τι άλλο πέρα από επαγγελματική βοήθεια μου χρειάζεται
Δεν είναι όλα τα πράγματα διαπραγματεύσιμα...υπάρχουν και γεγονότα που δεν δέχονται αμφισβήτηση, αλλιώς αν μπούμε στη διαδικασια να αμφισβητούμε και τα αντικειμενικά τότε η απόσταση μεταξύ λογικής και παραλογισμού θα συγκλίνει

thinks είπε...

Η θεωρία για τα πολύ μεγάλα (Γενική και Ειδική Σχετικότητα), ισχύει. Η θεωρία για τα πολύ μικρά (Κβαντική Μηχανική) ισχύει. Όμως οι δύο θεωρίες που εξηγούν διαφορετικά μέρη του ενός ίδιου σύμπαντος, δεν είναι συμβατές.

Αν πιστεύεις ότι είσαι ο Μέγας Αλέξανδρος, πρέπει πρώτα να αποδείξω ότι δεν είσαι πριν σου επιβάλω ψυχοφάρμακα. Πως ακριβώς μπορώ να το αποδείξω ότι δεν είσαι (έστω και μέσω μετεμψύχωσης); [Ή μήπως αρκεί η γνώμη μου πως είναι οφθαλμοφανές και λογικό ότι δεν είσαι;] Αλλά, και αν ακόμα μπορούσα να αποδείξω ότι δεν είσαι ο Μέγας Αλέξανδρος (που δεν μπορώ), τι δικαίωμα έχω να σου επιβάλω τι να πιστεύεις, ή να σου επιβάλω φάρμακα, αν δεν βλάπτεις άλλους; Και αν ακόμα βλάπτεις άλλους, πρέπει να σε χωρίσω από τους άλλους ώστε να μην τους βλάπτεις: δεν χρειάζεται απαραίτητα να σου πω τι να πιστεύεις. Θα προτιμούσα να σε ρωτήσω αν έχουν δίκιο, μερικοί, για την Αμφίπολη, ή όχι.

Τζων Μπόης είπε...

Η επαγγελματική βοήθεια χορηγείται και χωρις την αρωγή φαρμάκων και επαγγελματική βοήθεια χρειάζεται κάποιος που είτε αντιλαμβάνεται ότι κάτι πάει στραβά και επιθυμει να βοηθηθεί, είτε το αντιλαμβάνονται οι γύρω του προφανώς για να μην αποτελέσει κίνδυνο για το περιβάλλον του.
Το να υποστηρίζω απλά οτι είμαι ο Μεγαλέξανδρος δεν τρέχει και κάτι, αν όμως το πιστεύω και κατατρώνω εκστρατευτικά σχέδια, τότε μπορεί και να γίνω ακόμα κι επικίνδυνος (για τους άλλους κυρίως)
Μη το πολυπεδεύεις....αντικειμενικες αλήθειες και ψέματα υπάρχουν...το σώμα μας αποτελείται κατα βάση απο υγρά...η υφή του δεν είναι γρανιτένια, μπορεί βέβαια η ψυχή του καμιά φορά

scarlett είπε...

Καλησπέρα σας

το βιβλιο δεν το γνωρίζω Τζων Μποη, ουτε και την θεατρικη παρασταση εχω παρακολουθησει, μου αρεσε ομως το κειμενο σου και θα ειναι αφορμη τουλαχιστον για την αναγνωση του βιβλιου (αν και με την ελληνικη πεζογραφια δεν τα παω και πολυ καλα)
Μου αρεσει αυτο που γραφεις για το "ζωτικο ψευδος" και θα συμφωνησω εν μερει μαζι σου, ειδικα οσον αφορα την αναγκαιότητα του στις ζωες καποιων ανθρωπων, απο την αλλη μου αρεσε πολυ και η τελευταια τοποθετηση του Δημητρη, που μου θυμισε την ταινια "Δον Ζουαν ντε Μαρκο" με τους καταπληκτικους Μαρλον Μπραντο και Τζωνυ Ντεπ.

Αληθεια, Δημητρη, ειχες κι εσυ υποψιν σου αυτην την ταινια, οταν εγραφες το προηγουμενο σχολιο σου ;

thinks είπε...

Καλησπέρα σου Scarlett :-)

Την ταινία δεν την έχω δει, αν και τώρα μου μου θύμισες ότι μέσες άκρες, απ' ότι έχω ακούσει, μπορεί να ταιριάζει με αυτό που έγραψα.

Πολύ σωστά, νομίζω, αφήνεις να εννοηθεί ότι η ουσία έχει περισσότερη σημασία από την εικόνα --και όπως λέει ο νεαρός Ιωάννης, "Το να υποστηρίζει απλά [κανείς] οτι είναι [ένας μεγάλος κατακτητής] δεν τρέχει και κάτι, αν όμως το πιστεύει και καταστρώνει εκστρατευτικά σχέδια [και δια της πολιτικής, ας πούμε;], τότε μπορεί και να γίνει ακόμα κι επικίνδυνος (για τους άλλους κυρίως [αν τον πιστέψουν])". Στην τελική, φαίνεται ότι η πλειοψηφία φέρεται πάντα ως έχουσα δίκαιο [κι ας έχει αποδειχθεί ότι καμιά φορά η ελάχιστη μειοψηφία έχει δίκιο, και ότι, στην τελική, κανένας δεν έχει απόλυτο δίκαιο, πόσο μάλλον αντικειμενικά].

Τζων Μπόης είπε...

Μην αδικείς την ελληνική πεζογραφία...ίσως θα πρέπει να την ανακαλύψεις λίγο περισσότερο, διαθέτει θησαυρούς.
Δεν μίλησα για καμία αναγκαιότητα ζωτικού ψέματος, δεν το κάνουμε εσκεμμένα, εκ των περιστάσεων αυτο δημιουργείται ως μια φυσική διαδικασία άμυνας, δεν θεωρω αναγκαίο το ψέμα, άμυνα είναι και μόνο.

Τζων Μπόης είπε...

Δημήτρη, αν βάλουμε απο τη μια πλευρά τα υποκειμενικά κι από την άλλη τα αντικειμενικά, τότε τα πρώτα θα δημιουργήσουν ένα βουνό και τα δεύτερα απλά μια μικρή στίβα.
Ισως όμως αυτή η στίβα να είναι η βάση πάνω στην οποία πατούν οι περισσότερες υποκειμενικές αλήθειες της ζωής

thinks είπε...

Συμφωνώ, αγαπητέ John! Ως προς την "καθομιλουμένη".

Βέβαια, ως προς τον απόλυτο προσδιορισμό, του "αντικειμενικού", χωρίς να φταίω εγώ, δεν θα υπάρχει ούτε μικρή καν στοίβα [γιατί εκ προσδιορισμού η απόλυτη αντικειμενικότητα είναι αδύνατη στην σκέψη οποιουδήποτε]. Τότε ...που πατούν οι περισσότερες αλήθειες της ζωής, "αντικειμενικά" ;-) Όταν ξεκινάν από το να βλέπουμε αντικείμενα, "φως" και χρώματα;

scarlett είπε...

Μα η αναγκη δημιουργει την αμυνα Τζων Μποη. Διαφορετικά κανείς δεν το χρειάζεται, το ψεμα.
Ζωντας σ'εναν κοσμο που δεν σε ικανοποιει, πλαθεις ένα φανταστικό και τον φέρνεις στα μετρα σου. Οχι εσκεμμενα, ουτε καν συνειδητα συχνα. Εσυ εχεις δει την ταινια στην οποια αναφερθηκα ;
Αν ναι, θα καταλαβαινες τι ηθελα να πω με το σχολιο μου.

Οσο για την ελληνικη πεζογραφια, θα επρεπε να διευκρινισω πως το προβλημα το εχω με την συγχρονη...με την κλασικη ειμαι οκ.
Δεν λεω πως δεν υπαρχουν καποια αξιολογα δειγματα γραφης, αλλα υπερβολικα λιγα .
Και τουλαχιστον σ'αυτο το θεμα δεν προκειται να με μεταπεισεις :) γιατι ειναι υπερβολικα πολλες οι φορες που ενιωσα να πεταω τα λεφτα μου για βιβλια που ειχαν παρει εκπληκτικα καλες κριτικες.

Άθη είπε...

Καταρχήν μια γλυκιά καλησπέρα αγαπητέ Τζόνυ!...ε,εμ...το πόστ α υτό θα μπορούσα,να πω...(αν και...ξεφεύγει πο-λύ από το γνωστό υφάκι του μπλογκίου,τούτου...)ε,θα μπορούσα να πω ότι είναι ένα ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ πόστ...απλά εξαιρετικό...ε,εμ..αγαπητέ όμως θίγεις ένα θέμα,που πονάει πο-λύ...ε,εμ..σαφώς και ό-λοι μας έχουμε στη ζωή μας,ίσως...?? κάποιες 'πραγματικότητες' οι οποίες μας ενοχλούν,μας πλυγώνουν,μας πονούν ίσως και που ίσως θα θέλαμε,να...'ξεφύγουμε' με όποιον τρόπο από α υτές..και ίσως ό-λοι μας να έχουμε κάποτε σε κάποια φάση,της ζωής μας χρησιμοποιήσει? τη....'μέθοδο'της ηρωϊδας του βιβλίου του Π.Μάτεση..οκ? εννοώ ό-λοι μας ίσως κάποτε να έχουμε πλάσει κι εμείς 'ένα ζωτικό ψέυδος' όπως το ονομάζει ο συγγραφέας για χ,ψ,ζ λόγους...οκ?..ωραία δ ε λέω ο καθένας από ε μάς έχει άπειρους μηχανισμούς 'ψυχικής άμυνας'...που είναι ανθρώπινο και λογικό να τους χρησιμοιποιεί σε λ ο γι κά πλαίσια..πάντα έτσι?τι γίνεται όμως όταν κάποιος το παρά-κάνει με α υτούς τους μηχανισμούς και όταν πλέον α υτό πάυει γι'αυτόν,να είναι ένας τρόπος 'άμυνας'(όπως είπα σε μια κατάσταση που δ εν θέλει να αποδεχτεί)?κι όταν α υτό πλέον καταλήγει να γίνεται ψύχωση,και αρρώστια από την οποία δ εν μπορεί με τίποτε να ξεφύγει,και που τον τραβά όλο και περισσότερο μέσα της? σαν ένα έλος?που δ εν μπορεί να βγεί από εκεί?...ε,εκεί είναι μια δύσκολη κατάσταση πραγματικά..καθότι υπάρχει μια πο-λύ λεπτή ισσοροπία μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας...μια λεπτή κόκκινη γραμμή που αν την περάσεις ε,τότε έχεις θέμα...που δύσκολα αντιμετωπίζεται...και πρόβλημα επίσης...ε,εμ...και φυσικά α υτή η γραμμή υπάρχει και μεταξύ αλήθειας και ψέμματος...κάπου είχα διαβάσει μια φράση:-'πολλές φορές η αλήθεια?(και η πραγματικότητα ίσως?)...έχει πο-λύ άσχημο και αποκρουστικό πρώσοπο που ίσως δ εν θα θέλαμε να δούν α υτοί που αγαπάμε'-το βοηθάει εδώ έτσι ώστε να 'αμβλυνθούν'α υτές οι ασχήμιες ώστε να βελτιωθεί ίσως κάπως η άσχημη όψη που έχει το...πρώσοπο της αληθειας'...ε,εμ..νομίζω ότι α υτό είναι πο-λύ σοφό...και λέει πολλάαα...ε,εμ...ναί δεν ξέρω πάντως εγώ προτιμώ μακράν το άσχημο κι αποκρουστικό πρώσοπο της αλήθειας παρά το απαίσια κι αποκρουστικά 'φτιασιδωμένο' και μακιγιαρισμένο σαν φθηνής πουτάνας..πρώσοπο του ψέμματος...έτσι έχω μάθει από μικρή...να θέλω την αλήθεια όσο άσχημη, αποκρουστική,απαίσια όψη κι αν έχει α υτή...έτσι με μεγάλωσαν...έτσι ήμουν πάντα...κι έτσι θα παρά-μείνω μέχρι να φύγω από τη ζωή νομίζω...έτσι είμαι απλά....πάντως πο-λύ ωραίο το ποστάκι σου με συγκίνησε πολύ...καλησπέρες...

Άθη είπε...

Ε,εμ..εκεί που λέω το...ψέμμα βοηθάει εδώ...ε,εμ..ξέχασα τη λέξη ψέμμα...!!είμαι και λίγο δυσλεξική! με συγχωρείτε...καλησπέρες και πάλι!

Τζων Μπόης είπε...

Δημήτρη, σου ανέφερα τι θεωρώ αντικειμενική αλήθεια και τι αντικειμενικό ψέμα.
Διαφωνείς ως προς το γεγονός ότι πατάς πάνω σε έδαφος και δεν βαδίζεις σαν τον Ιησού πάνω στο νερό;
Διαφωνείς ως προς το γεγονός ότι γεννήθηκες με δύο πόδια και δύο χέρια, άσχετα απο το γεγονός ότι μπορείς ενδεχομένως να χειριστείς κι άλλα μέρη του σώματος σου ως χέρι ή πόδι;
Δεν νομίζω να διαφωνούμε σε αυτό.
Προσωπικά δεν με θεωρώ τόσο politically correct στο να αναζητώ υποκειμενικότητες σε όλα.

Τζων Μπόης είπε...

Scarlett, θα συμφωνήσω μάλλον.
Πολλά από τα νεότερα νεοελληνικά πεζογραφήματα δεν έχουν εντυπωσιάσει ούτε κι εμένα, απίστευτη φλυαρία και δήθεν στυλ.
Διάβασε όμως αυτό το βιβλίο, είναι σκληρό πάντως.
Την ταινία που αναφέρεις δεν την έχω ακόμα δει, έχει πολύ καλούς συντελεστές, είναι στα υπόψη λοιπόν :)

Τζων Μπόης είπε...

Αθανασία, αυτό το μπλογκ δεν έχει συγκεκριμένο στυλ, είναι ότι μου έρθει κι όπως μου έρθει.
Η αλήθεια δεν είναι όμως πάντα άσχημη, ούτε και το ψέμα είναι πάντα αποκρουστικό...

thinks είπε...

Μα δε νομίζω να διαφωνούμε και σε τίποτα, πέρα του ότι τραβάμε "γραμμές" με διαφορετικά κριτήρια :-)
Βέβαια διαφωνώ στο αν είναι αποδεδειγμένο πως ο Ιησούς περπάτησε πραγματικά σε αληθινό νερό.
Βέβαια συμφωνώ ότι γεννήθηκα με τέσσερα άκρα, και συνήθως δύο από αυτά πατάν σε ύλη της οποίας τα άτομα απωθούν τα δικά μου άτομα και η καμπύλωση του χώρου/χρόνου που προκαλεί η μάζα της Γης με κρατά προσκολλημένο σε αυτά...
Όσο για το politically correct, αυτό συνεπάγεται αποδοχή... Εδώ πέρα εγώ είμαι ο politically incorrect :-(
Πράγμα για το οποίο δεν είμαι απαραίτητα ευτυχής μια που δεν ήταν σκοπός :-)
Μπουόνα νότε κάρο Τζιοβάνι!

Τζων Μπόης είπε...

Buonanotte caro Dimitris...
a presto! :)