Άνοιξη για την χρεοκοπία των άλλων...

Η αλήθεια είναι ότι δυσκολευτήκαμε να παρκάρουμε, ο γκάραζ-μαν καλό και ξηγημένο παιδί: «κοίτα αδερφέ, εμείς εδώ δεν είμαστε παραδοσιακό πάρκινγκ, παρκάρεις, πληρώνεις, παίρνεις το κλειδί σου, παίρνεις και του πάρκινγκ κι όταν με το καλό επιστρέψεις, ανοίγεις γκαραζόπορτα, παίρνεις αμάξι, πετάς κλειδί στην καρέκλα, να αυτή με την ψάθα κι αν ξεχαστείς και τα έχεις πιει, το αμάξι εδώ θα το βρεις αδερφέ, έλα όποτε σου γουστάρει».

Χύμα αδερφέ, μου αρέσεις...

Η παράσταση μας πλάκωσε την ψυχή, γιατί τόσο δράμα βρε αδερφέ, τι σημασία όμως έχει, συνηθήσαμε, τουλάχιστον αυτή κάποτε θα τελείωνε, κάποιες άλλες μοιάζουν να μην έχουν τέλος.
Το ποτό μοριακό, το μάθαμε κι αυτό: «Αδερφέ, τα ποτά μας είναι ιδιαίτερα, δεν πίνονται. Τρώγονται! Θα σου αρέσει!»

Έξω έσταζε η υγρασία, μύριζε εξάτμιση και άνθη νεραντζιάς, που και που κάποιο γυναικείο άρωμα, μουσικές, ήχοι, θόρυβοι, φωνές, τόσο ίδια μα και τόσο καινούργια κάθε φορά.
Ωραίοι oι Led Zeppelin, Whole Gotta Love…στο «you been coolin' and baby, I've been droolin'» άρχισαν οι δημιουργικές ασάφειες, ήταν τα μοχίτο, ήταν τα άνθη νεραντζιάς, ήταν τα γυναικεία αρώματα τριγύρω, γιατί τόση επιτήδευση στο ντύσιμο, αλλά και τι όμορφες που είναι οι ανοιξιάτικες νύχτες στην Αθήνα...

...σκεφτήκαμε και που να κρύψουμε τα λεφτά, μέσα σε κάλτσες άκουσα, δεν διευκρινίστηκε εάν μιλάγαμε για σοσόνια ή διχτυωτές, υπάρχουν και κλέφτες με βίτσια σκέφτηκα, καλύτερα με παραμάνες στο βρακί...αλλά για πόσο...μια ξεπέτα στο σούπερ μάρκετ και πάει έως και το βρακί ακόμα... καμία ελπίδα;

Το παρμπρίζ είχε πάνω του μια κίτρινη υγρή γλίτσα... η γύρη, η υγρασία, χρεοκόπησε κι αυτό, ανάβει φωτάκι για αλλαγή λαδιών, έννοια σου, θα σου βάλω έξτρα παρθένο από την Καλαμάτα, φτάνει μέχρι το καλοκαίρι και για σένα, μετά όλα αλάδωτα κι ασάλιωτα, έτσι λένε τα νέα...τι να πιστέψω...

...άπλωσα το χέρι και έκοψα το πιο όμορφο άνθος νεραντζιάς που είδα...δεν ξέρουν οι νεραντζιές από χρεοκοπίες και δημιουργικές ασάφειες, αυτές είναι συγκεκριμένες και πιστές στις υποχρεώσεις τους, είναι πάντα αξιόχρεες...

Η καμπίνα του αυτοκινήτου μοσχοβόλησε από τα άνθη, από τους Led Zeppelin του «αδερφού» μπάρμαν, στην Diana Ross στο ραδιόφωνο, η απόσταση από την μπάρα ως στην γκαραζόπορτα του «αδερφού» γκάραζ-μαν, από την δημιουργική ασάφεια έως το «...looking at you in a world of lies, you are the truth...», ένα τίναγμα μιας νεραντζιάς...τόσο σαφή και και τόσο συγκεκριμένα...